Het is al weer een hele tijd geleden dat ik hier wat geschreven heb, niet omdat tijd de wonden heeft geheeld, maar soms moet je dingen alleen doen of juist niet.
We zijn inmiddels 4,5 jaar verder en terwijl ik dit opschrijf krijg ik kippenvel en voel ik de huivering over mijn rug gaan. 4,5 jaar......belachelijk weet je wel hoe lang dat is en tegelijkertijd wat is in godsnaam 4,5 jaar.
In deze 4,5 jaar is heel veel gebeurt, veel in mijn leven veranderd, ik heel erg veranderd. Het enige wat niet veranderd is, is het gemis iedere dag opnieuw. De leegte en pijn die in mijn lijf zit, die ik iedere dag meedraag, die is niet veranderd. Er gaat geen dag voorbij dat ik aan Max denk, dat ik een traan moet laten, dat ik boos word om wat er gebeurt is. Het enige verschil is dat ik het niet meer toon, ik deel het niet meer, het is een diepgewortelde pijn die ik, alleen ik voel, zie en ervaar.
Precies zoals deze tekst zegt, zo voelt het ook.
Zeker het afgelopen jaar, waarin we allemaal op onszelf zijn aangewezen, een jaar waarin de hele wereld op zijn kop staat en we ineens moeten leven met beperkingen, merk ik dat mijn wereldje klein is. Een wereldje waarin Max nog iedere dag een rol speelt, alleen niet meer fysiek.
Wat ik geleerd heb ik dit jaar is dat hoe klein je wereld ook is, er altijd mensen om je heen zijn die er toe doen, waar jij tot doet. Dit jaar heb ik geleerd en gezien hoeveel ik van mijn werk houd en hoe weinig we eigenlijk nodig hebben.
Ieder mens heeft behoefte aan liefde, warmte, gezelligheid.
Ieder mens heeft het nodig om te ontplooien, te groeien en te leven in vrijheid.
Maar wat is vrijheid?
Dat is voor iedereen iets persoonlijks, iedereen heeft daar een eigen visie en beeld over.
Voor mij is vrijheid, mijn huisje waar ik me vrij voel, waar ik mijzelf mag zijn, waar ik mag huilen, schelden, lachen, maar vooral waar ik Max voel. En dan merk ik dat ondanks het absurde jaar wat we allemaal gehad hebben, het harde werken wat we hebben moeten doen, alle dingen die we hebben moeten laten, er in mijn gevoel niets veranderd is. Nog steeds zit die pijn er, nog steeds is het gemis er, het wordt niet minder misschien wordt het zelfs wel meer.
Corona heeft de hele wereld op zijn kop gezet, veel kapot gemaakt en voor veel ellende gezorgd, toch heeft het ook iets sereens gebracht, heeft het er ook voor gezorgd dat we leren om het weer knus en gezellig thuis te maken en te gaan waarderen wat we hebben. Het gaat niet om luxe reizen, om dure diners, in het leven gaat het om samen er iets van te maken, om te realtiveren en te waarderen.
Als ik alles had geweten dan had ik dat veel meer in mijn leven en zeker vanaf de geboorte van mijn kids gedaan, nu kan ik alleen nog maar terugkijken, terugkijken naar hele mooie momenten met mijn mannekes, ik kan alleen geen plannen meer maken met mijn mannekes....ik wou dat ik dat nog kon.
Dus lieve mensen koester ieder moment, geniet van alles wat je mag en kan doen en leef.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.