De uitvaart

Vandaag neem ik jullie mee naar de uitvaart van Max op 4 november 2016. Een dag waar ik me heel weinig van kan herinneren. Een uitvaart die ik zelf van a tot z inelkaar heb gezet, onze muziek, onze teksten, onze foto's. Ben naar de zaal geweest om te kijken en te voelen hoe het was, alles moest ik van tevoren weten, hoezo controllefreak.Verder hebben de klasgenoten en scholieren van Trevianum zo'n mooi deel van de uitvaart op zich genomen. Iets wat onbetaalbaar is en zo mooi en pfff. Een dag die ik terug heb gekeken op de film die gemaakt is van de uitvaart.

Een dag die ik zonder mijn familie, mijn vrienden en Elvira en alle andere medewerkers van Peusen niet had gered. Ze hebben me allemaal geholpen bij iedere stap die ik moest zetten.
Er zijn die dag dingen voor ons geregeld die echt niet normaal zijn, mensen hebben zich echt voor ons ingezet om dingen voor elkaar te krijgen. Een voorbeeld ervan is het feit dat we de urn dezelfde dag zijn mogen gaan ophalen, daar zijn heel wat aanvragen en gesprekken met de officier van jusitie voor geweest. Maar uiteindelijk heeft de officier akkoord gegeven, dat is iets waar wij zo dankbaar voor zijn. Max is daardoor geen dag uit huis geweest.

De uitvaart

Het is vrijdag 4 november om 9:30 uur komt Peusen en moet je in de kist. Ik ben al heel vroeg op, ben rusteloos, pak me een oxazepam en ga even met de hond lopen, Bono heeft nog nooit zo veel gelopen als de afgelopen dagen, Bono mijn steun en toeverlaat, Bono de hond die iedereen troost en afleid met zijn blije gedrag, wat moet ik zonder Bono. Tijdens het lopen gaat de hele film de revue ik moet mijn zoon afgeven….waarom ik…..waarom wij…..waarom Max…..onmenselijk. Inmiddels zijn onze close vrienden ook bij ons en bereiden we ons voor op de dag die komen gaat. En ineens gaat die dag wel heel snel beginnen, daar komt de lijkenwagen aanrijden en ik voel de paniek opkomen…zeg maar dat ze morgen terug moeten komen…..laat ze maar omdraaien….nee ik wil dit niet. Helaas ze draaien niet om en voor ik het weet staan ze binnen met de kist….de kist…..nee dit gaat niet gebeuren jij blijft gewoon liggen. Ik voel de paniek, de boosheid, de onmacht blijf van mijn zoon af. Mijn zus praat met mij en begeleid me naar buiten, ik stort even in, Jos legt je in de kist. Wat een bewondering heb ik daarvoor, wat een sterke man heb ik. Als ik terug naar binnen kom lig je in de kist stap 2. Daar ligt je kind, je baby, je alles in een kist….belachelijk. En dan de volgende stap de deksel…..ik kijk en huiver even en ineens voel ik een knop omgaan en zeg ik kom maar maak maar dicht. Dit ging vanzelf alsof iets of iemand het even van mij overnam, heel bizar. En daar staat een gesloten kist in mijn woonkamer, een gesloten kist met mijn Max er in….mijn kind….een deel van mij zit in die kist. Stap 4 de kist naar de auto begeleiden….waarom…..ik wil en kan dit niet. En de kist staat in de auto en we rijden richting het gemeenschapshuis. Wat een mensen….ik wil en kan dit niet….de paniek komt weer.

De kist moet natuurlijk uit de auto stap 654 ofzo, laat de kist maar gewoon in de auto en kom maar gewoon naar huis, het is klaar. En dan ineens halen ze toch de kist uit de auto. Ik voel mijn lijf trillen, ik kijk even omhoog en zie heel veel mensen staan en kijken… ik haal geen lucht meer….neee.

En voor ik het in de gaten heb staan we binnen te wachten op de dienst. Ik hoor de kinderen van trevianum zingen en muziek maken….zo indrukwekkend….zo mooi….kippenvel. Daar komt Elvira het gaat beginnen vanaf dat moment schakel ik uit, de dienst heb ik niet echt meegemaakt.

Er zijn dingen die ik gezien en gehoord heb zoals het spreken van Kai en Anne-sophie, het muziek stuk  dat Martijn speelde bij de foto’s van Griekenland, het liedje mijn fiets in gejat. De rest heb ik later terug gezien. Wat ik wel weet van de hele dienst is de warmte en liefde die in de zaal hing, het was echt een warme deken. Eindelijk is de dienst afgelopen en moet ik weer een stap zetten we moeten met de kist naar buiten om zo naar het crematorium te rijden, pffff ik wil nu echt niet meer, mag ik naar huis, is het nu klaar. We tillen je in de auto en stappen zelf in, de straat staat vol mensen niet meer normaal wat veel mensen, voor de rouwauto rijd een politiewagen zo onwerkelijk.Politie op de uitvaart van mijn kind, dit in verband met de drukte en de eventuele pers tegen te houden. De pers had namelijk gevraagd of ze mochten komen, wij hadden duidelijk nee gezegd, maar de pers houdt daar niet altijd rekening mee.

De rouwstoet rijdt rustig weg als de lijkenwagen rijdt gaan er 100 witte ballonnen de lucht in. We rijden de straat uit en op de rotonde staat politie het verkeer te regelen, de politiechef geeft een saluut naar de lijkenwagen, een saluut naar mijn Max. Dit gebeurt alleen in films. Ook de volgende 2 rotondes worden door politie geregeld en zo kunnen wij rustig naar het crematorium rijden. Daar moeten we weer een stap zetten en beslissing maken tot hoe ver gaan we mee. Samen met Elvira zetten we stapje voor stapje en samen met Jos en Job helpen we je tot aan de oven. Verder kan ik niet….ik moet weg….ik wil met Max mee….neee. Jos en Job begeleiden je samen tot het einde….pfff dat Jos dit kan….waarom kan ik dit niet….mijn Max neee. Ook kregen we onverwacht ook wat goed nieuws te horen, je urn mocht die zelfde dag opgehaald worden. Mijn zus was dit bij Peusen gaan vragen en Elvira heeft alles op alles gedaan om de officier van justitie te overtuigen van het feit dat je die dag weer naar huis moest komen. Zo dankbaar dat ze dit in werking heeft gezet, zonder haar hadden we een maand moeten wachten.

Vanuit Peusen gingen we met z’n alle naar de koffietafel….de koffietafel….wat een koude douche was dat.  De koffie tafel was in zaal Mols in Susteren, hier hadden we voor gekozen omdat je hier toch de meeste tijd van zijn leventje in Susteren heeft gewoond. Ik werd voor de deur afgezet terwijl de rest de auto’s gingen parkeren. Ik loop de zaal binnen en zie iedereen schrikken, ik voelde me een echte partycrasher. De aanwezigen hadden het schijnbaar nodig gevonden om gezellig bijelkaar te gaan zitten waardoor ze allemaal groepjes met tafels hadden gemaakt, er was geen tafel voor ons meer vrij. Ook zaten er mensen die ik echt niet had uitgenodigd, een hele rare gewaarwording als ineens je nichtje en neefje aankijk waar je toch zeker van weet dat die niet uitgenodigd waren en je ook eigenlijk niet eens konden. Ik kreeg het gevoel dat ik weg moest daar, kreeg weer geen lucht meer en voelde me boos worden. Ook toen heeft mijn zus weer de situatie gered door een tafel te regelen en serviesgoed zodat ik kon gaan zitten, een kopje koffie heb ik gedronken daarna moest ik weg. Nog nooit heb ik me zo alleen gevoeld als tijdens die koffietafel.

Met onze dierbare vrienden zijn we naar huis gereden waar we onze eigen koffietafel hebben gehouden, eentje zoals het hoort, eentje waar we samen hebben gelachen en gehuild.

Mijn zus en haar man zijn de bloemen bij Peusen gaan ophalen om die op het graf van mijn vader te gaan leggen, dit hebben ze heel mooi gedaan.

Onze vrienden uit Ruurlo moesten helaas weer naar huis, ze hadden nog een flinke reis voor de boeg en moesten de oppas aflossen. Gelijktijdig zeggen andere ook dat ze maar eens opstappen. Ik voel de paniek bij me opkomen, gaat nu iedereen weg, jullie kunnen ons nu toch niet alleen laten.

Gelukkig voelde Ray en Jesje dit feilloos aan en die bleven dan ook totdat wij aangaven dat het goed was. Zo fijn als mensen aanvoelen wat je nodig hebt.

Om 17 uur mochten we de urn halen, ook dit was weer een hele zware stap.

Samen met Jos liep ik Peusen binnen, Ze stonden ons al op te wachten.

Wat was ik blij toen ik de urn in mijn handen kreeg, de urn was nog warm, jij was nog warm,  ik had mijn kind weer vast, je was weer bij me.

We hebben nog wat gepraat en de laatste spullen werden ons overhandigd. Ook dit was weer heel respectvol en warm gebracht door Peusen, wat ben ik dankbaar voor al die mensen die daar werken. Echt diepe buiging voor alles wat ze voor ons gedaan hebben.

Daar vertrokken we naar huis met jou bij ons, zo onwerkelijk, zo oneerlijk maar tegelijkertijd ook zo dankbaar en mooi dat we je weer bij ons hebben.

Je komt gewoon mee naar huis, zo voelt het en zo is het.

Voor ons begint het dan pas, je bent gecremeerd je urn staat op de kast en ons leven wordt nooit meer het zelfde. Hoe moet je hiermee omgaan, hoe moet je ooit de draad weer oppakken, ik voel me leeg.

Weer een nacht met maar 2 uurtjes slaap, de nachtmerries worden steeds heftiger, in mijn beleving wordt je steeds opnieuw aangereden, de beelden zijn heftig en ik kan hier niet mee omgaan.

Alle vragen krijgen we hier ooit antwoorden op?

Eerste paar dagen uit mijn dagboek

Zoals ik had al eerder heb geschreven heb ik een dagboek bijgehouden vanaf 29 oktober. Stukken uit die nacht heb ik vorige week al gepost en nu neem ik jullie mee in de afschuwelijke, pijnlijke dagen erna. De dagen vol ongeloof, vol verdriet maar ook de dagen van warmte en samenhorigheid. Dagen waarin in ik echt op automatische piloot heb geleefd en ik blij ben dat ik zoveel gecshreven heb want ik kan me niets tot weinig herinneren.

Weer laat ik stukken weg en probeer ik namen enz eruit te laten dit ivm de rechtszaak die nog komen gaat. Toch krijgen jullie zo wel een beeld hoe die dagen een beetje zijn verlopen.

Dag 2 tot uitvaart.........

Max is nog steeds dood, het is geen nachtmerrie, niemand die zegt grapje.

Hoe moet ik nu verder, hoe kan dit, dit mag toch niet.

Politie heeft contact met ons gehad en wil graag met ons komen praten, dit is de eerste kennismaking met de politie. Ester en Rob zijn de agenten die deze zaak onderzoeken.

Vraag me niet meer wat ze allemaal hebben gevraagd of hebben gezegd, ik weet het niet meer. Wat ik wel weet is dat dit niet klopt, dit is geen Max actie, Max doet dit soort dingen niet. Zelfmoord?? Nee dat kan toch niet. Hij had net een vriendinnetje. Waar is zijn fiets? Hoe is hij op de autoweg gekomen? Met wie was hij? Op deze vragen heeft op dat moment niemand nog een antwoord. Politie doet alles om daar achter te komen. Uiteindelijk wordt zijn fiets gevonden bij het tankstation Swentibold, daar ben je onder de prikkeldraad gekropen en de snelweg opgelopen. Ook is duidelijk dat er alcohol in het spel zat. Maar meer nog niet. Politie gaat alle kinderen die daar met jouw zijn geweest verhoren om zo proberen erachter te komen wat er is gebeurt. De fiets en telefoon van jouw zijn in beslag genomen door de politie, ook zijn schoen die op de autoweg lag is in beslag genomen, die schoen blijkt later het beeld van Max te zijn voor de media.

Ik voel me zo leeg, boos, machteloos hoe kan dit, ons leven staat in een klap op z’n kop, dit hoort niet.

Inmiddels is het een komen en gaan van mensen in ons huis, familie en vrienden willen allemaal afscheid van jou komen nemen en er vooral zijn voor ons.

Dit gaat volledig langs mij heen. Ook staat social media vol met reacties op de berichten van 1limburg, afschuwelijk wat mensen allemaal schrijven hoe durven ze, waar halen ze het lef vandaan om zo te oordelen, dit maakt me alleen maar nog bozer. Ik weet dat het heel dom is om die zaken te lezen maar geloof me als je niet kan slapen en ziet dat er weer een bericht is gepost ga je lezen. Veel van die berichten hebben er echt voor gezorgd dat ik me nog slechter voelde. Gelukkig waren er ook veel lieve berichten. Onze lieve vrienden en familie helpen ons iedere dag door kleine dingen uithanden te nemen zoals koken, poesten enz. en er gewoon te zijn voor ons 24/7.

De dagen die volgen zijn gevuld met politiebezoeken, heel veel kaarten en bezoekjes van vrienden, familie en scholieren.

Alle klasgenootjes en nog meer scholieren zijn afscheid komen nemen, dit was zo mooi maar ook zo zwaar.

We hadden de deksel van de kist in de woonkamer staan zodat iedereen een persoonlijke boodschap op de deksel kon zetten, nou hier heeft de jeugd een geweldig kunstwerk van gemaakt.

De leukste verhalen over je hebben we in die dagen gehoord, van z’n fascinatie voor piemels tot aan zijn eerste kus alles is besproken. Je vrienden wat een geweldig groepje is het,  hebben ons de eerste dagen ontzettend gesteund en geholpen. Samen met een lach en een traan.

Zo zijn we er achter gekomen dat je samen met je beste vriend een fascinatie had  voor penissen. Jullie tekende ze overal op en Max was toch wel de beste piemeltekenaar van Trevi. We hadden in het nachtkastje van je een houten piemelsleutelhanger gevonden waarvan wij niet begrepen wat je daar mee moest. Door een verhaal van Jesse werd het ons duidelijk, hij was mee met de Italië reis en had een souvenier voor Max meegenomen, je begrijpt het al een piemel, nu wisten wij voor wie de houtenpiemel in het nachtkastje was. Jij had deze voor Jesse gekocht in Griekenland. Deze hebben we aan Jesse gegeven en de piemel uit Italië is mee de kist in gegaan zodat die altijd bij je zou blijven. Ook hebben we heel veel leuke uitspraken van je te horen gekregen zeker uit de reis van Griekenland kwamen veel uitspraken, de mooiste is toch wel “is dat de Akropolis” dat vroeg Max op elke berg, “waarom bel je me”, “NO grillss allowed”,  zijn typische uitspraken van Max.

De leukste foto’s hebben we van zijn vrienden gekregen, hier zijn we zo dankbaar voor.

Trevianum heeft vanaf dag 1 zo’n hulp en steun geboden daar zijn we zo dankbaar voor.

Dan moet je ineens een afscheidsdienst van je zoon gaan regelen, dit gaat nergens over ik was bezig met zijn sweet sixteen en ineens moet ik een afscheid gaan regelen, dit kan en mag niet.

Maar goed jij moest wel een geweldig afscheid krijgen en daar ging ik wel voor zorgen.

Teksten schrijven, muziek uitzoeken, foto’s uitzoeken dit heb ik samen met Jos en Job gedaan, Bloemen uitzoeken, kist uitzoeken alles om het zo mooi mogelijk te maken.

Zaal uitzoeken want zoveel mensen pasten niet bij Peusen, gelukkig had Elvira al voorwerk gedaan en het gemeenschapshuis in Born was de geschikte plaats.

Tussen al dat geregel door had je natuurlijk ook nog de pers, L1 deed via facebook een verzoek voor ons verhaal, ongelooflijk dat de pers je dan niet eens met rust kan laten wat een rioolratten.

Dan krijgen we op dag drie althans ik denk op dag drie het telefoontje van de kinderarts met de uitslagen van de urine en bloedtest .Mijn boosheid groeit en groeit…mijn Max…..hoe kan dit…..hier is iemand verantwoordelijk voor en dat is niet Max….er gaat iemand voor hangen….gelijk komen weer de vragen….pffff ik word gek.

Het feit dat ik niet slaap en iedere nacht kom je minimaal 3 keer onder de auto  in mijn droom maakt het allemaal niet makkelijker.

De dienst hebben we mooi in elkaar gezet, Sonja, Catja en Jessica lezen 2 gedichten die we uitgekozen, Elvira leest ons verhaal en ook de muziek klopt. Kimberly zorgt voor 100 ballonnen. Alles is geregeld.

Ineens is het donderdagavond 3 november 20:30 uur, mijn telefoon gaat Elvira belt ik weet waarvoor. Ik hang op en heb weer het gevoel dat ik stik, iedereen aan de tafels is acuut stil en kijkt mijn verschrikt aan. De stekker moet uit de koeling ….de stekker moet eruit…..neee…dat mag niet….dat kan niet…..blijf ervan af…..ik raak in paniek…..ik haal geen lucht….neeee……naar buiten ik moet naar buiten…..mijn zus helpt me te ademen en zorgt ervoor dat ik niet instort…. de stekker  wordt eruit gehaald.

Waarom!!!  Jij moet gewoon zo blijven liggen daar mag niets of niemand aan komen. Dit was het zwaarste moment van de hele week, ik had het gevoel dat we onze zoon van de beademing afhaalde, zo bizar zo veel pijn onmenselijk. Wat er eigenlijk gebeurde was dat ik de eerste stap moest zetten, stap 1 van het afschuwelijke afscheid….er volgen nog heel veel stappen. Die nacht bedacht ik me dat ik je misschien kon inladen in de auto en dan wegrijden met z’n  tweeën gewoon weg van alles en iedereen. Ohh kerel wat had ik dat graag gedaan samen weg, waar ook naar toe maar vooral samen.

Geslaagd.....

Ik weet ik zou jullie stukjes uit mijn dagboek laten lezen maar dit moet even tussendoor.
Gisteren was het dan zo ver, alle eindexamenkandidaten kregen gisteren te horen of ze wel of niet geslaagd waren. Ik weet nog heel goed van vorig jaar bij Job dat het een hele spannende dag is, je wilt het verlossende woord horen en die vlag en tas buitenhangen.

Dit jaar is het heel anders, voor ons geen verlossend woord, geen vlag, geen tas, geen feest.
Toen gisteren voor het eerst een vlag en tas buiten zag hangen moest ik toch wel even huilen, ik schrok van mijn eigen reactie. Dan komen de eerste berichten op facebook....weer even slikken....ik zag een bericht van een oud klasgenoot van Max, heel trots met de vlag op de foto, alle reden om heel trots te zijn, wat 6 jaar gymnasium is niet niks en daar mag je ontzettend trots op zijn. En toch voelde ik een steek, deed het pijn.

Steeds meer berichtjes zag ik en ook appte vrienden van Max mij om hun goede nieuws te vertellen, iets wat ik ze gevraagd had, want ik voel echt betrokken bij deze groep mensen. Ze hebben stuk voor stuk een plekje in ons leven of ze willen of niet. Natuurlijk heb ik deze kanjers gefeliciteerd want ik ben echt trots op ze allemaal, ze hebben het geflikt, ze zijn klaar op Trevianum. Ze gaan uitvliegen.

Ik weet zeker dat Max ook geslaagd was, ik weet zeker dat hier ook een vlag en een tas buiten had gehangen en dat we komend weekend hier een groot feest hadden. Ik weet zeker dat als Max een bepaald punt moest hebben voor een vak en dat met 0,2 punt niet had gehaald dat hij ook gebaald had als een stekker en echt heel boos was geworden. Maar hij vol goede moed dat herexamen ging maken en alles en iedereen eens even een poepie ging laten ruiken. Dus voor de jongeren die her moeten doen, jullie kunnen het!!! Ik weet niet welke studie hij had gaan volgen, waarschijnlijk iets in de techniek, dus een TU had voor de hand gelegen. Helaas blijft Max wel altijd op Trevianum en komend jaar zijn er gelukkig nog een paar dierbare vrienden die ook nog een jaartje bij hem blijven. Dat is een kleine pleister.

Dat maakt het voor mij allemaal nu zo dubbel moeilijk, ik moet deze periode los gaan laten, trevianumtijdperk is klaar. Ik weet niet wat al zijn vrienden gaan doen, kan niet meer op de site kijken waar ze mee bezig zijn, weet niet meer welke stappen ze gaan maken. Dat is weer een afscheid, ik ben afscheid nemen een beetje moe. Dit klinkt misschien heel zwaar en dat is niet mijn bedoeling maar het is wat ik nu voel.

Ik heb de vraag gekregen van klasgenoten of wij naar de diplomauitreiking komen, dat heeft me even aan het denken gezet en nee we komen niet.....we horen daar niet....Max krijgt geen diploma en jullie allemaal wel, jullie verdienen dat diploma en die avond moet in het teken van jullie staan. Wij hebben onze avond, ons moment met jullie voor Max gehad en gedeeld, deze is alleen voor jullie!!

Wat ik alleen nog kwijt wil dat ik nogmaals de jongeren die geslaagd zijn echt wil feliciteren, ik jullie een hele fijne vakantie toewens en al het geluk en succes met de verdere stappen die jullie nu gaan zetten.....

Wie schrijft die blijft.......

Ooit heeft een leraar tegen mij gezegd, wie schrijft die blijft. Dat klopt want door te schrijven ordenen je zaken, kan je zaken beter onthouden en houd je het overzichtelijk. Ik was dus zo'n student die altijd samenvatingen schreef, iets wat de jeugd op vandaag bijna niet meer doet. Ik had ook een dagboek als jong meisje en schreef daar mijn geheimen in, ik heb dat dagboek nu nog en wat was het leven lekker onnozel in die tijd.

Na 29 oktober 2016 ben ik ook begonnen met schrijven. Ik heb een jaar lang een soort dagboek bij gehouden en dit gericht aan Max, mijn verhaal over die afschuwelijke nacht en het jaar erna. Dit heeft me geholpen om dingen te ordenen, door te schrijven word ik rustig en kan ik het even van mij afschrijven.

Nu 20 maanden verder ben ik zover dat ik delen uit mijn dagboek met jullie ga delen, ik zal soms stukjes weglaten omdat die te persoonlijk of nog niet gezegd kunnen worden in verband met de rechtzaak maar ik ga jullie proberen een terugblik te geven van die nacht en de dagen erna.........

29 oktober 2016

Lieve Max,

Het is rond 2:30 uur als Jos me wakker maakt met de mededeling dat jij niet thuis bent, je zou om 2 uur thuis zijn.

Ik sta gelijk naast me bed en zeg dat we moeten gaan zoeken, Jos is al vanaf 2:10 uur  jou  aan het proberen te bellen en aan het appe zonder resultaat. Ik trek me snel wat kleren aan en sta met mijn telefoon en sleutel in de handen klaar om te gaan zoeken. We stappen mopperend in de auto, als jij dadelijk thuis komt is het de eerste en de laatste keer geweest dat je naar een feest is geweest. Ik ben ondertussen continu aan het bellen maar helaas neemt je steeds niet op. We rijden naar Guttecoven , we volgen de route die wij denken die je genomen hebt, het dorp is uitgestorven, dus ook geen Max. Dan maar langs het huis van Anne je zal wel met haar mee zijn gegaan. Maar ook daar geen teken van leven. Dit is zo geen Max-actie. Jij bent altijd heel plichtsgetrouw en houdt zich aan afspraken.

Snel naar huis rijden misschien  ben je via een andere weg naar huis gereden. Nog steeds geen gehoor op je telefoon. Thuis aangekomen geen teken van Max, nu begin ik toch wel ongerust te worden.

Ik probeer nogmaals te bellen en ja er neemt iemand op…..ambulance broeder AZM u zoon is aangereden geworden op de A2 en u moet uitgaan van de ergste situatie. Wat er verder gezegd wordt weet ik niet meer, in 1 seconde zak de wereld onder mij helemaal in. Jos neemt de telefoon over, we moeten met spoed naar het azm. Op dat moment handel ik op automatische piloot, ik ren naar de auto, bel Catja om te vragen of zij met spoed naar mijn huis wilt komen om Job en Bono op te vangen. Job….ik laat Job gewoon achter denk niet eens een seconde na om hem mee te nemen.

Catja zegt dat ze gelijk er aan komt en Jos en ik rijden weg. Ik bel gelijk met Job die me weet te vertellen dat politie bij ons aan de deur staat en die willen hem meenemen naar het azm, ik krijg de politie aan de telefoon die zijn niet blij dat wij het nieuws op deze manier te horen hebben gekregen. Op dat moment rijden wij langs de plek waar mijn zoon is aangereden, het onderzoek is nog in volle gang. Catja is inmiddels gearriveerd en ontfermd zich over Job, zij en Tarkan nemen Job mee naar het AZM.

Het moment dat we langs het vliegveld rijden heb ik het gevoel alsof al het leven uit mij gezogen wordt, ik haal geen lucht meer en voel me letterlijk leeglopen.

Dit was rond 4:10 uur, je bent rond om 4:10 uur overleden.

Eindelijk zijn we bij het azm, we rennen de spoedeisende hulp binnen, de deuren gaan open en daar staan 5 man ons op te vangen, op dat moment weet ik het, Max is er niet meer.

De arts probeert ons te vertellen wat er gebeurt is maar ik hoor en zie niets meer.

We mogen even bij je….daar ligt mijn kind….mijn kanjer…..mijn baby….alleen….dood….hij is ontzettend bleek maar wel nog warm….mijn Max. Ik ben in eerste instantie bang om binnen te lopen, ik wil dit niet zien, dit kan niet waar zijn. De broeder helpt me naar binnen, een blik en ik zag dat jij het was, je was dood. Zoals ik al schrijf was je nog warm, het enige wat ik vraag aan de doktoren is dat ze je terug moeten halen, ze moeten je wakker maken. Max ik kan niet zonder jouw.

Mijn wereld stort in, niets en niemand hoor en zie ik nog tot het moment dat Job binnen komt.

Job mijn oudste….Job die op 1 minuut volwassen is geworden, die zijn broertje verloren is, dit hoort en mag niet.

We moeten weg bij je, het lichaam wordt in beslag genomen en moet gezien worden door een forensisch arts. We mogen wachten in een kamertje. Ik ben rusteloos, ik moet bellen, ik bel als eerste  mijn zus geen gehoor, ik bel mijn moeder die neemt wel op en stort volledig in, waarom bel ik ook mijn moeder zij kan helemaal niets voor ons doen en niemand kan haar opvangen, ik bel Jessica die pakt op, ze komt gelijk naar het AZM, ik probeer weer heel veel mensen te bellen nog steeds geen gehoor, uiteindelijk rond 6 uur krijg ik wat mensen aan de lijn, Anita komt ook gelijk naar het azm.  Echt nog nooit ben ik zo boos geweest  en heb ik me zo kut gevoeld over het feit dat bijna niemand ’s nachts de telefoon oppakt. Betty krijg ik uiteindelijk rond 7 uur aan de telefoon, bij het horen van haar stem stort ik weer in, Betty hoor ik alleen maar huilen we kunnen allebei geen woord zeggen. Ze geeft de telefoon aan Ruud die in eerste instantie denkt dat het over mijn moeder vraagt en pas in de gaten heeft dat jij bent als ik zeg wat doet een jongen van 15 jaar op de autoweg. Je voelt het verdriet, het ongeloof van beide kanten door de telefoon. Max is dood, ik heb weer het gevoel dat ik stik.

 Ergens rond de tijd is de forensisch arts klaar en krijgen we een gesprek. Het enige wat ik nog weet van dat gesprek is dat het lichaam vrijgegeven is en dat ze niet meer gereanimeerd hebben. Er is veel meer besproken maar die dingen zijn blijven hangen.

De kinderarts vraagt of we willen dat er urine en bloed afgenomen mag worden om te onderzoeken op alcohol en drugs, hier geven we gelijk toestemming voor. Ze gaan dit gelijk doen en daarna mogen we eindelijk bij je, Max is weer van ons. Honderden vragen gaan door mijn hoofd, wat is er gebeurt, wat deed Max op de autoweg, waarom heb je niet gebeld, we hadden je moeten halen…..we hadden je moeten halen.

Vanaf het moment dat we weer bij je mogen ga ik over in overlevingsmodus, er moet van alles geregeld worden, je moet naar huis.

Ik bel met Peusen, dat is de enige begrafenisondernemer die ik wil.

Samen met Elvira van Peusen bespreek ik wat ik wil, niet wetende dat dit misschien niet haalbaar was gezien de letsels die je had opgelopen.

Elvira bespreekt wat zaken met de verpleging en geeft aan dat ze jou rond 9:30 uur naar Echt gaan vervoeren, ze belt ons als ze je ophalen.

Het is dan rond 8 uur. Oké eerste stap gezet en nu….ik heb het gevoel dat ik stik en weg moet uit het ziekenhuis maar kan je toch niet alleen laten. Wat moet ik doen?? Na wel 4 keer afscheid genomen te hebben en sorry gezegd te hebben zijn we rond 8:45 uur naar huis gereden, je zou toch om 9:30 uur opgehaald worden. Helaas werd dit veel later waardoor ik me heel schuldig heb gevoeld, ik heb mijn kind alleen achter gelaten. Je moest in het ziekenhuis verzorgd worden, de letsels waren zo heftig dat je niet vervoerd kon worden, hierdoor kon je pas rond 13 uur opgehaald worden.

En nu dan wat moeten we nu doen, mijn oergevoel zegt dat ik naar jou moet maar ik kan helemaal niets. Dan maar verder gaan bellen en regelen, werk laten bellen door Anita en zelf vrienden en familie gaan bellen. Vraag me niet hoe ik die uren door ben gekomen want ik weet het niet.

Eindelijk het verlossende telefoontje je bent onderweg naar Echt en wij kunnen komen om te helpen met de laatste zorg te verlenen. Jos en ik hebben samen je verder aangekleed in de kleren die we samen hebben uitgezocht. Dan het gesprek kan je naar huis, de voorkeur van Peusen was om je daar te houden zeker nog 24 uur, gezien de letsels was dat het beste, maar dat kon ik niet jij moest naar huis. Gelukkig hebben we alle medewerking en hulp gekregen en hebben ze alles op alles gezet om je rond 17 uur naar huis te brengen. Max kwam naar huis. Wel werd mij gelijk duidelijk gemaakt dat ze dit echt per dag moesten bekijken en dat de kans heel groot was dat je alsnog terug naar Peusen moest. Maar voor mij was iedere dag er eentje dus ik was hier al heel dankbaar voor. Jij hebt een mooi plekje in de woonkamer waar je de hele week hebt gestaan, ja de hele week….mijn kanjer heeft het 7 dagen volgehouden, dit had niemand verwacht.

Die eerste avond is onwerkelijk, ik kan me niet veel meer herinneren, ik weet dat we op die dag in een horrorfilm zijn terecht gekomen en ik geen idee heb wat er verder gaat gebeuren.

Onze lieve vrienden zijn bij ons vangen ons op, troosten ons, huilen met ons en zoeken naar woorden maar niemand weet eigenlijk wat ze moeten doen.

Uiteindelijk ben ik met een temazepam 2 uurtjes gaan slapen en dan begint de horrorfilm opnieuw.

Alle vragen zijn nog steeds onbeantwoord en het schuldgevoel neemt toe.

Recht.......

Ik heb altijd geloofd in ons rechtssysteem. Ik geloof dat er genoeg bewijzen moeten zijn en iedereen recht heeft op een goed onderzoek en goede verdediging. Je bent immers pas schuldig als het bewezen is zeggen ze.

Om die reden hebben wij een week na het overlijden van Max aangifte gedaan, niet tegen de chauffeur die Max heeft aangereden, die is ook slachtoffer van wat er die bewuste avond voor het noodlottig ongeluk is gebeurt. Nee we hebben aangifte gedaan tegen de jeugdsoos, die hebben immers alcohol geschonken, verkocht of in ieder geval geen toezicht gehouden bij alcohol gebruik en minderjarige. Jullie begrijpen natuurlijk dat ik niet verder op deze zaak in kan gaan, maar geloof me het klopt in mijn ogen allemaal niet.

Na de aangifte is er een onderzoek gestart en aan de hand van dit onderzoek heeft het OM besloten een zaak tegen de jeugdsoos te beginnen. Dit was voor ons een opluchting, we waren niet gek er waren die avond dingen gebeurt die niet konden. Het OM heeft een heel uitgebreidt onderzoek ingesteld, veel mensen zijn verhoord en eindelijk kregen we te horen dat er een rechtszaak zou komen. Dit is echt niet zonder slag of stoot gegaan. Er kwam uitstel, mensen moesten na 1,5 jaar opnieuw verhoord worden maar eindelijk hadden we een datum. De zaak zou in juni voor komen. Ik zeg zou......want vandaag word ik gebeld door het OM met de mededeling dat de tegenpartij die datum in juni niet kan, dus om een andere datum vraagt.
Dit hadden ze al eens gedaan maar daar is de rechter toen niet mee akkoord gegaan, de reden was niet genoeg onderbouwd, deze keer hebben ze dus de onderbouwing erbij gestuurd.
Hoe kan het dat je als verdachte kan zeggen dat je niet kan op de aangegeven datum, wat is belangrijker dan voor komen, dan opkomen voor je recht? Ik begrijp het gewoon niet als ik verdachte was zou ik zo snel mogelijk van de hele zaak af willen zijn. Maar goed wie ben ik.
Als ik het vanuit onze kant bekijk, dan ben ik alleen maar boos, verdrietig en snap ik het echt niet. Hoe kan dat, hoe werkt het rechtssysteem, hoe zit het met onze rechten, hoe zit het met de rechten van Max. Wanneer mag eindelijk het verhaal van mijn Max eens naar buiten? Wanneer mag ik mijn kant vertellen, vertellen wat ik van alles vind en over alles denk? Wanneer worden wij eens gehoord en serieus genomen.

Max zou nu eindexamen hebben gedaan en met vrienden op vakantie gaan daar zou ik me druk over moeten maken,niet over een rechtszaak. Ik leef al 20 maanden in een nachtmerrie, al 20 maanden ben ik aan het overleven, al 20 maanden mis ik Max. Ons leven staat volledig stil en deze mensen kunnen niet eens een ochtend vrij maken in hun agenda om deze zaak eindelijk voor te laten komen. Ik snap het echt niet, ben zo boos. Wie denkt er eens aan de nabestaande, aan de vrienden van Max, aan ons wie denkt er verdomme eens aan ons.  Ik was klaar om eindelijk de rechtbank binnen te lopen, ik was klaar om eindelijk de stem voor mij zoon te zijn, ik was bang voor de zaak en de tijd erna. Maar nu moet ik weer wachten, weer geen rechtszaak, weer niks. Weer zit ik in een wachtkamer, moet ik iedereen zeggen dat de zaak uitgesteld is en kan ik nog steeds niet verder met mijn leven, mijn leven staat nog steeds in het teken van deze zaak.

Ik snap het allemaal niet meer, ik vraag me af of ik wel nog vertrouwen moet hebben in ons rechtssysteem, een systeem wat weinig kan doen voor de nabestaande als de tegenpartij niet mee werkt.