Ik weet het ook niet meer.......

Verdomme, na toch wel een redelijk goede periode waarin ik eerlijk gezegd weer het gevoel had mezelf weer wat terug te hebben gevonden en weer met momenten echt van dingen genoten te hebben merk ik dat ik het weer even kwijt ben. Ik merk dat ik weer emotioneler ben dan normaal, ik weer slechter slaap en ook de paniekaanvallen komen weer. Ook merk dat er weer lichamelijke klachten komen.

Dan vraag je je toch echt af, waar komt dit door er is niets wat het getriggerd heeft, althans niet dat ik weet. maar ja misschien is dat het wel juist dan komt het 2 x zo hard binnen.

Ja ik werk veel en dat is best heftig, maar aan de andere kant is mijn werk ook een van de weinige dingen waar ik me even gewoon Marie-josé voel. Al moet ik wel eerlijk toegeven dat ik ook wel echt veel en erg onregelmatig werk, is misschien een beetje te veel en te snel gegaan, maar ja ook dat is Marie-josé. Ik ga weer starten met een opleiding, iets waar ik zin in heb, even de focus op iets anders, me weer ontplooien. Ik moet wel ook zeggen dat ik het ook wel dubbel vind, ik ga wel studeren en Max heeft niet eens zijn diploma op Trevi mogen behalen.

Ja bij mijn vrienden loopt het leven en hun gezin en bezigheden, hebben het druk met hun dagelijkse beslommeringen waardoor ik ze weiniger zie, iedereen leeft zijn eigen leven en heeft het daar druk genoeg en is daar ook verantwoordelijk voor, dus ja ook ik moet mijn leven gaan lijden en niet "verwachten" dat mensen na bijna 3 jaar nog bijna dagelijks of wekelijks naast je komen zitten, je van de bank af komen halen of wat dan ook. Eerlijk is eerlijk ze hebben al heel veel voor mij gedaan, nu moet ik het zelf maar wat is dat lastig, waar moet je in je eentje beginnen, wat kan je alleen doen, en wat haat ik alleen zijn. Mijn leven heeft altijd in teken van mijn gezin gestaan, mijn jongens waren mijn alles. Buiten mijn werk draaide alles om mijn gezin en vrienden. Ik was diegene waar iedereen kon aanschuiven, mee-eten, altijd bezig met de ander. En nu .....nu is er geen ander nu ben ik alleen, ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.

Gezinnen krijgen uitbreiding, baby's worden geboren, dat is het mooiste wat je mag krijgen een baby, een teken van leven en liefde, zo iets kleins en onschuldig, zo puur. Hoe mooi en geweldig ik het vind, zo ook vind ik het altijd emotioneel, vraag me niet waarom ben gewoon een watje. Kids van vrienden worden 16 jaar, de leeftijd die Max nooit gaat behalen. Gaan met hun vrienden op vakantie, naar festivals noem maar op, mijn Max heeft al die dingen nooit mogen ervaren.

Dus ja als je het zo bekijkt zijn er zeker triggers en heeft mijn huisarts misschien wel gelijk als hij zegt je boog staat altijd gespannen en bij het minste geringste springt hij, ik moet leren doseren, ik moet leren voor mijzelf te zorgen. ik moet........ja ik moet want willen zo ver ben ik nog niet altijd. Wat ik wil kan ik niet meer krijgen, wat ik wil is er niet meer, nee ik lieg Job is er nog en die mooie kerel is mijn lichtpuntje, ik zie hem veel te weinig maar voor hem verzet ik iedere dag bergen, dus ik ga.....ik zal...en ooit ook weer willen.....

Zomervakanties

Daar gaan we de zomervakanties gaan beginnen, een periode in het jaar wat ik altijd de heerlijkste tijd vond. De jongens 6 weken thuis, geen ochtendstress meer maar gewoon lekker rustig aan de dag beginnen en 's avonds genieten van elkaar.
Natuurlijk hoorde daar ook een vakantie bij, we zijn naar Turkije, Kroatie, Tsjechië, Spanje en natuurlijk Italië. Heerlijk ergens in de nacht de auto instappen en onze vakantie begon, wat een heerlijke, geweldige tijden waren dat, alleen maar mooie herrinneringen. Want dat zijn het nu alleen nog maar herrinneringen, dit wordt de 3de zomer Max, de 3de zomer dat we niet meer als gezin samen vakantie vieren, geen zomer meer met z'n alle.

Max genoot altijd van de vakantie, lekker lang uitslapen want ja dat kon hij als de beste, dan zwemmen met vrienden of lekker met mij samen zonnen in ons badje, allebei aan een kant liggen, drankje erbij, boekje en genieten. 's Avonds bbq-en, gewoon genieten. Ook op vakanties was Max iemand die echt genoot van alles, het eten, het strand, ravotten in het water en 's avonds op het terras genieten van de muzikanten die er speelden. Max was een echte bourgondiër, genieten van de kleine dingen.

Om mij heen zie ik iedereen bezig zijn met hun vakantie, de dagen aan het aftellen en  dan realiseer ik me weer dat ik dit nooit meer ga doen, nooit meer met zijn viertjes samen weg. Zo raar, zo oneerlijk, ik droomde er altijd van om samen met de jongens en met hun partners en ooit met de kleinkinderen lekker samen 1 keer per jaar een vakantie te hebben, lekker alleen met ons mooie gezinnetje, maar die droom is 29 oktober 2016 in duigen op gegaan.

Het lijkt nu net of ik jaloers ben en misschien ben ik dat stiekem wel, maar dat wil niet zeggen dat ik het iedereen gun, ga op vakantie, geniet van elkaar, de 6 weken zijn zo voorbij en dan gaan we weer allemaal in de stressmodus. Gelukkig heb ik mijn werk waar ik me de komende weken op kan storten, verstand op nul en doorgaan werkt nu het beste voor mij. Op mijn werk ben ik Marie-josé "de zuster, de collega" en even niet de mama van Max, hij zit er altijd, is overal bij mij en komt zo nu en dan weer in alle hevigheid naar boven, maar op mijn werk kan ik het tot nu toe redelijk tot goed handelen, dus werken tijdens de vakantieperiode is voor nu even het makkelijkste.

En wie weet mag ik ooit genieten van een vakantie met Job en zijn gezinnetje, maar voorlopig moet ik het doen met me, myself and i.........en ook dat lukt me wel weer.