4 x 11

Lieve Max,

Morgen ben ik jarig en word ik 4 x 11 of te wel 44 jaar. Weer een verjaardag zonder jou. Een van de vele die nog gaan komen, dit gevoel zal nooit wennen. 

Jij weet als geen ander dat ik alles aan greep voor een feestje, dus mijn verjaardag moest altijd gevierd worden. Een week voor mij verjaardag al roepen, wie is er bijna jarig, jullie werden er allemaal gek van. Veel te veel in huis halen, hapjes in alle soorten, vlaaien, taarten, wijn, bier en dan ook nog iets te eten maken want een feestje zonder veel eten en drinken dat kon bij ons niet.

's Morgens door jullie wakker gezongen worden, koffie en cadeautjes op bed, ik voelde me dan weer even een klein kind en zo geliefd. Dat is nu allemaal anders. Er hangen geen slingers op, er wordt geen feestje gepland, geen hapjes, drankjes of wat dan ook in huis. Verjaardag vieren is ineens niet meer zo belangrijk.

 Gistermiddag met pap naar Weert gegaan, mijn cadeautje uitzoeken. Ik krijg een hele mooie ring, iets waar iedere vrouw blij mee zou zijn, maar deze ring wordt gevuld met jouw as.... een beetje van jouw ga ik nu dagelijks om mijn vinger dragen. Geloof ik houd echt van sieraden, ben een echt bling bling meisje maar deze ring had ik liever niet uitgezocht. Hoe bizar is het dat ik op mijn 44ste een ring met de as van mijn zoon ga dragen, dat hoort niet. Hett rare is dat ik al sinds jij er niet meer bent een beetje van je meedraag in een hanger om mijn nek, maar het is net alsof ik nu pas voel en realiseer hoe bizar en stom dit eigenlijk is. Een moeder hoort niet de as van haar kind bij zich te dragen, een moeder hoort haar kind gewoon naast zich te hebben. Mijn gevoelens gaan weer alle kanten op, ik heb er weer even geen grip op. 

's Avonds  ben ik met mijn vriendinnen gaan stappen om zo een beetje mijn verjaardag te vieren, dan heb ik toch iets gehad, maar het is niet zoals het was, ik weet ook niet hoe ik wel moet doen. niets voelt goed.  De avond was gezellig, we hebben gelachen, gedanst en lol gemaakt. Ik ben die meiden ook dankbaar dat ze dit met mij hebben gedaan. Je weet het toch, je moeder en stappen dat is een goede combinatie. Dus ja sorry je moeder heeft zich weer "misdragen".

Strakjes uiteten bij de Griek, daar gingen we iedere verjaardag eten en tegenwoordig zit ik daar wel heel vaak. Maar dat is ook de plek waar jij graag kwam, jij genoot van de visschotels, het lekkere vlees en niet te vergeten afsluiten met baklava. Die plek, dat restaurant voelt voor mij als thuiskomen, stom hé, maar als ik daar binnen kom dan heb ik altijd het gevoel dat het oké is, jij vindt het oké.

Het blijft alleen zo confronterend die lege plek naast mij of tegen over mij, ons gezin voelt niet meer compleet. En op dit soort dagen, momenten voel ik dat helemaal zo. 

Mijn verjaardag vieren zonder jou, hoe doe ik dat, hoe kom ik die dag door? Ik kan denken zoals je vader denkt, die zegt gewoon weer een jaar ouder, dus weer sneller bij Max. Ik denk alleen maar nog zoveel verjaardagen zonder Max, stel je voor dat ik pas op de helft ben, dan moet ik nog eens 4 x 11 jaar zonder jou. Dat idee maakt me misselijk, maakt me paniekerig en boos. Zonder jou is niets meer wat het was, alles voelt anders, ik moet nu alleen gaan leren dat anders ook oké is. 

Morgen word ik 44 jaar, er hangen geen slingers op en er zal niet door jullie voor gezongen worden, maar ik weet zeker dat ik je ergens die dag zal voelen, ruiken of wat dan ook, ik weet zeker dat je me even komt feliciteren. En ik zal op je wachten..........

Eerlijkheid.....

Vanaf de carnaval zit ik weer even in minder goede flow, ik mis Max steeds meer en ik mis mijzelf ook en ons leventje. Ineens hoor ik weer allemaal liedjes die me doen denken aan Max en aan het gemis, zie ik weer beelden over de bewuste nacht en huil ik weer meer. Ik kan niet aangeven wat het getriggerd heeft wat ik wel weet is dat het feit dat ik de ambulancebroeder tegen het lijf ben gelopen 2 weken geleden veel heeft aangewakkerd. Het was zo raar, ik was met mijn moeder bij de eerste hulp en ging een kop koffie pakken, toen ik ineens iemand hoorde zeggen "hallo, mama van Max", ik keek omhoog en daar stond de ambulansebroeder die Max die nacht van de weg heeft afgehaald. Ik was zo geschrokken over het feit dat hij mij nog herkende na al die maanden, ik bedoel heoveel mensen zien ambulancebroeders wel niet op een dag/week/maand, dan realiseer ik me weer wat voor impact dit afschuwelijk ongeluk op veel mensen heeft gehad. Ik schrik daar iedere keer van. Ik bedoel voor ons is dit ons dagelijks leven, wij leven met de pijn, het verdriet en alles erom heen, had nooit verwacht dat andere die er van een afstand mee te maken hebben zich het ook nog herinneren. Maar ja dit was natuurlijk ook voor de hulpverleners een hele afschuwelijke gebeurtenis die ze gelukkig niet vaak meemaken.

Door ineens weer terug in de tijd gegooid te zijn geworden en door nu pas me echt alles te realiseren, misschien wel pas echt begonnen ben met rouwen of hoe je het ook wilt noemen, zit ik even in een mindere flow. Ik vind het moeilijk om de draad weer op te pakken.

Zoals jullie wel weten ben ik sinds een tijdje weer begonnen met het opbouwen van mijn werk. Voor de mensen die het niet weten ik werk in de zorg bij dementerende ouderen op een gesloten afdeling. Ik heb mijn werk altijd met heel veel liefde en plezier gedaan en was dan ook heel er gedreven in wat ik deed. Voor mij was niets te veel en zoals in heel veel dingen had ik daar geen rem in. Buiten mijn jongens/mannen was mijn werk mijn tweede liefde.

Na 15 maanden thuis zitten is het dan ook heel raar om weer het werkproces in te gaan, aan de ene kant is het net alsof ik nooit weg ben geweest en aan de andere kant voel ik me verloren en vind ik mijn draai niet. Wat ik wel merk is dat zolang ik maar bezig ben het goed te doen is, dan red ik me wel. Maar tijdens de stille momenten of als ik even niets te doen heb dan gaan mijn gedachten weer volledig naar Max toe en dan voel ik me ook alweer schuldig over het feit dat ik mijn leven weer op pak.

Ik word goed gesteund en geholpen daar waar het nodig en voel me soms zelfs weer bij het team horen. Het is alleen heel lastig om mee te gaan in de gesprekken, een voorbeeld is dat er vanmorgen in de kantine voor de dienst over hun kinderen werd gepraat, er werden grapjes gemaakt en van die opmerkingen van kleine kinderen,kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen dat zijn hele normale opmerkingen die iedereen onbewust maakt  maar ik voelde me zo onrustig, verdrietig worden dat ik me even helemaal niet op mijn plaats voelde en het liefst in een holletje weg wou kruipen.  Had echt de neiging om weg te lopen maar ben blijven zitten, heb niets gezegd, alleen maar gevoeld. Later sprak een collega mij aan over het feit dat ze vond dat ik me zo sterk had gehouden, ze zei "ik voelde je onrust en ongemak" en ze zei dat ze het zelf ook ongemakkelijk vond. Dat is zo fijn als iemand begrijpt hoe dit soort simpele zaken bij mij zo hard binnen komen. Gelijk denk ik ook dat ik hier echt mee moet leren omgaan, mensen kunnen niet bij alles denken kan ik dit wel of niet zeggen en ik moet leren te zeggen dat mij iets raakt of even weglopen uit de situatie. Toch zijn die kleine dingen zo zwaar iedere keer, ik maak ze dagelijks mee, overal.

Mensen zeggen dingen, doen dingen zonder erbij na te denken en dat is ook heel normaal. Waarom komt het soms dan zo hard binnen. Ik heb gisteren een heel goed gesprek gehad met iemand die mij heel dierbaar is en dan zie en hoor je pas wat zaken anders geïnterprereerd worden en bedoeld worden. Wat voor  de een heel normaal is kan voor de ander heel heftig zijn en anders om ook. Het is zo belangrijk om regelmatig te polsen of je elkaar nog begrijpt en om je gevoelens te bespreken, eerlijkheid is alles. Zo heb ik deze week ook een heel fijn telefoongesprek gehad waarin ik en diegene eens alles hebben kunnen uitspreken wat we op ons hart hebben liggen en dan zie je dat heel veel gebaseerd is op misverstanden. Zo triest dat door misverstanden vriendschappen op een laag pitje komen te staan, maar zo begrijpelijk. Voor zoveel mensen om ons heen is het plots overlijden van Max zo afschuwelijk, zo angstig en zo heftig geweest dat ieder het op zijn eigen manier heeft moeten verwerken en waarschijnlijk dat nog doen. Daardoor ontstaan er misverstanden, gelukkig zijn mistverstanden er om uit de wereld te helpen en door met elkaar in gesprek te gaan is het ijs gebroken en hopelijk de deur weer opengezet.

Ik wil absoluut niet dat mensen op hun tenen lopen of bang zijn om wat te zeggen tegen mij of als ik in de buurt ben, wat ik wel vraag is begrijp dat ik niet altijd even enthousiast zal en kan reageren, dat ik soms kort af kan zijn, weg kan lopen, niet reageer, dit doe ik niet om jou te kwetsen of wat dan ook dat doe ik omdat het voor mij dan even te veel is, of niet kan of omdat ik gewoon even geen behoefte heb. Als het persoonlijk is dan zeg ik het je eerlijk en dan hoop ik dat we er over kunnen praten, want ik geloof echt niet dat mensen bewust in deze situatie dingen uit willen lokken of zeggen. En de mensen die dat wel bewust doen zijn mijn reactie niet waard.

Ongelooflijk......

Dit bericht las ik vandaag op 1limburg en ik kan er nog steeds van schrikken en zo boos of worden. Dit kan zo fout aflopen, daar weten wij alles van. Minderjarigen weten niet wat ze doen en voelen niet aan wanneer ze te veel hebben gedronken, daarom moeten volwassenen hierop toezien en hun verantwoording nemen. Als we nu eens allemaal wat meer op elkaar letten en zorgen dat zou al heel wat problemen tegen gaan en als we nu eens met de jeugd gaan praten over de gevolgen van teveel alcohol en wat het met je doet. Ik wou dat iemand dat bij Max had gedaan, ik wou dat een volwassenen in actie en zijn verantwoordelijkheid had genomen. Zo triest deze berichten iedere keer, zo onnodig...... 

 Bij de ziekenhuizen in Limburg zijn dit jaar tijdens carnaval zeker 38 minderjarigen met een alcoholvergiftiging binnengebracht. Dat is een verdubbeling ten opzichte van afgelopen jaar. Toen stond de teller in totaal op 21. 

 Forse stijging in Maastricht Op de spoedeisende hulp in Maastricht kwamen 12 comazuipers binnen. Dat zijn er fors meer dan vorig jaar, toen werden er 4 minderjarigen binnengebracht. Een verklaring voor de forse stijging is er niet, maar het is volgens een woordvoerder 'wel schrikken, dat minderjarigen zich zo kunnen bezatten.' 

 Evenementen In Roermond werden er 7 minderjarigen met een alcoholvergiftiging opgenomen tegenover 3 vorig jaar. De meeste patiënten kwamen binnen op vrijdag en zaterdag, toen de grote evenementen zoals de Sjolefestasie en Sjtasiefestasie in Roermond werden gehouden.

 Zuyderland Het ziekenhuis in Heerlen telde 10 minderjarige comazuipers, 3 meer dan vorig jaar. Sittard-Geleen werden 6 minderjarige comazuipers binnengebracht. Vorig jaar waren dat er 5. 

 Weert uitzondering. In Weert zijn dit jaar - net als vorig jaar - geen minderjarige comazuipers binnengebracht. 

 VieCuri Bij VieCuri in Venlo en Venray kwamen 3 minderjarige comazuipers binnen. Vorig jaar waren het er 2. 

 Relatief rustig. Verder spreken de ziekenhuizen van een relatief rustige carnaval. Opvallend was dat er in Maastricht iemand gewond raakte nadat hij uitgleed over plastic bekers. In het Heerlense ziekenhuis was het drukker dan andere jaren. Mogelijk zou de gladheid daar iets mee te maken hebben.

3 dolle dagen

Zoals ik de vorige 2 blogs al geschreven had is de vatselaovend begonnen en loopt vandaag aan zijn eind. Ik ben geweest, ik heb mijn pakje aangetrokken, mijn pruik opgezet en mijn gezicht geschminkt. En nu carnavalsdinsdag zit ik met een kater en niet van de alcohol maar een gevoel van pfffff. Ik zal het proberen uit te leggen.

Zaterdag zijn we begonnen in Sittard bij 't Kanon van 't balkon. Dat is ieder jaar een geweldig begin van de carnaval, leuke sfeer, goede artiesten en lekker hosse, alle ingrediënten die je nodig hebt voor een goede vastelaovend. We komen hier al jaren en de jongens gingen de laatste jaren ook mee, althans spraken daar af met hun vrienden. Job is uit Tilburg gekomen om deze zaterdag ook in sittard te vieren, dus je kan voorstellen deze mama was daar heel blij om. Jos en ik vertrokken vol goede moed naar Sittard toe en eenmaal op het plein moet ik toegeven hing er een leuk sfeertje, het biertje smaakte dus dit kon wel eens een leuke avond worden. Langzaam stroomt het plein vol en zie ik de klasgenoten en vrienden van Max, slik pfff het blijft pijn doen. Een paar meiden uit de klas van Max zien mij, knuffelen mij en vinden het oprecht leuk om mij te zien. Het zijn zo'n bijzondere groep jongeren echt waar, ik heb zoveel steun van deze jeugd gehad en zelfs nu nog komen ze even bij ons staan of spreken ze ons aan. Ik zie aan Jos dat hij het moeilijk heeft dus we gaan even ergens anders staan, weg van de jeugd en bekenden, maar je kan niet vluchten voor de pijn en het gemis. Ineens sta ik oog en oog met een "oude"goede vriendin, iemand die na het overlijden van Max is weggebleven, ik zie dat ze schrikt en het enige wat ik denk is, zeg wat, knuffel me, doe wat maar niets ze kijkt, schrikt en loopt door. Pfffff een steek in mijn hart en ineens realiseer ik me onze traditie, onze carnavalszaterdag wordt nooit meer wat het was, overal hangen herinneringen, overal bekenden, ik kan dit niet meer, het voelt niet meer goed. Met een gevoel van paniek zijn we richting huis gegaan, het Kanon van 't Balkon zal het voor de komende jaren niet meer zijn.

Zondag zijn we naar Echt geweest, dat was een leuke dag. Daar zijn weinig mensen die mij herinneren aan Max en daar kan ik even Marie-josé zijn. Dat is dan ook echt wel met momenten gelukt. Alleen merk ik dat ik letterlijk een masker op heb, het masker van kijk mij het leuk hebben. Op foto's sta ik met een smile of trek ik gekke bekken maar van binnen ga ik stuk. Overal zie je ouders met hun kinderen, alles roept iets op. En Jos en ik hebben alleen elkaar nog. Maar eerlijk is eerlijk die zondag heb ik me geamuseerd, ik heb gelachen, gedronken, lekker wezen grieken dus al met al een goede dag.

Maandag naar Susteren, ook dat is al jaren een traditie. Met de familie naar Susteren. Daar gingen de jongens vroeger ook mee naar toe. Dat was voor mij altijd de leukste dag. Dit jaar voelde het anders, mijn zussen staan daar compleet met hun gezinnen, mijn nichtjes zijn er met hun kids en ik, ik ben alleen. Het rare is dat ik al jaren alleen ga, Jos gaat een dag mee en de jongens gingen de laatste jaren bijna nooit meer mee. Waarom voel ik me dan nu voor het eerst echt alleen? Waarom doet het pijn om iedereen zo samen te zien? Ook in susteren voel je de blikken, kom je mensen tegen die niet weten wat ze moeten doen en voel je dat mensen het over je hebben, hun mening en oordeel al klaar hebben. Waarom raakt het me, waarom?? Ik kom niet in stemming, ik doe mijn best, heb mijn masker weer strak op, misschien wel te strak want soms doet ademen alleen al pijn. Samen met 2 lieve vriendinnen heb ik zeker met momenten leuk maar ik kan het niet meer, ik wil het niet meer. Ineens realiseer ik me carnaval wordt ook al niet meer wat het was.

Vannacht voelde ik me heel verdrietig, de paniek nam weer toe. Te veel prikkels,  te veel mensen, te veel mijn best lopen doen, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik me vanmorgen gebroken voel, dat ik me leeg voel dat ik zo moe ben. En dat ik heel hard moet gaan nadenken over hoe ik dit soort dagen een andere nieuwe invulling ga geven. Net zoals Sinterklaas, Kerst, Oudjaarsavond wordt Carnaval nu ook iets wat ik anders moet gaan inkleuren, want vieren zoals ik het altijd heb gedaan kan ik niet meer.

Het lijkt misschien heel onbenullig maar door dit soort gebeurtenissen is het overduidelijk dat mijn leven sinds het overlijden van Max niet meer mijn leven is, alles moet ik opnieuw ontdekken, opnieuw inkleuren en geloof er zijn echt momenten dat ik dat zo intzettend moe ben en dat zwart dan de enige kleur is die ik er aan kan geven.
Vandaag hoef ik even niets, vandaag blijf ik met een dekentje op de bank, even toegeven aan het gevoel, vanaf morgen ga ik de kleurdoos wel weer openen en dan zien we wel hoe ik de dag in kleur.

Niets is wat het lijkt

Gisteren de eerste stap gezet in het carnavalsgedruis, er was carnavalsmiddag op mijn werk. Dit is een geweldige middag met veel leuke optredens en als hoogtepunt natuurlijk het uitroepen van de prins. Dat zijn van die middagen dat ik echt blij ben met mijn beroep, even lekker samen met de bewoners in een feestelijke omgeving genieten van muziek, een  biertje en een dansje. Ook gisteren heb ik dat gedaan, ik heb meegedaan in polonaise, heb gewalst met een bewoonster en met collega's op de bühne gestaan. Het was leuk, gezellig en vond het oprecht geweldig om de blije gezichten van onze bewoners te zien, daar doe je het voor. Wat ik wel merkte was dat het anders voelde dan andere jaren, zo'n gevoel van ik ben er wel maar ook weer niet. Er waren echt momenten dat het net leek alsof ik het niet zag of voelde, ik weet niet goed hoe ik dit uit mot leggen, alsof je niet merkt wat om je heen gebeurt. Eenmaal thuis was ik zo ontzettend moe, lijfelijk, geestelijk uitgeput, maar wel met een voldaan gevoel. Ik heb weer even mogen genieten van mijn werk en de bewoners, het  gevoel was er eventjes.

Vanmorgen kijk ik zoals iedere morgen even op facebook en ja hoor daar komen de plaatjes, de geschminkten kinderen die klaar zijn om op school carnaval te gaan vieren en ik voel een steek, ik word misselijk en voel de tranen komen. Het carnavalsweekend gaat beginnen en ik heb deze week nog geschreven dat ik ga en vastelaovend bij mij leven hoort,  maar het doet verdomme wel heel veel pijn. Dan zie je pas wat je deze dingen jaren vanzelfsprekend hebt gevonden, het zijn die kleine dingen die het gemis zo groot maken en me weer volledig terugbrengen in de realiteit.

Vanmiddag is Sjolierevastelaovend in Sittard en al de vrienden van Max zullen zeker daar zijn, ook hij had daar tussen moeten staan. Morgen is het Kanon op 't balkon en dat was altijd een feest voor ons allemaal. Ik kan me onze laatste kanon nog herrineren, Max met zijn vrienden op de markt en ik als "vervelende"mama natturlijk af en toe stiekem langslopen en storen. Max die zich "schaamt"voor zijn toch wel aangeschoten moeder die er niet uit ziet als zombie bruid, maar stiekem het toch ook wel heel leuk vind. Max was het kind dat mij batterijen bracht als mijn lampjes in de pruik het niet meer deden, Max was het kind dat als tirollermeisje verkkleed naar het poetebal ging, carnaval zonder Max.....pffff.Morgen op de markt in Sittard zullen veel vrienden van Max rondlopen, lol maken en dan kan ik alleen maar denken daar hoort hij ook bij. Ik kan mijn jongen niet meer gaan lastig vallen. vrienden van Max zeggen ons nog de gedag maar daar blijft het dan bij,  dat is ook logisch wat moeten die met ons. Dan is het gemis ineens heel groot.

Ineens komen alle beelden langs, carnaval op de lagere school, schminken tussen de middag en dan de jongens af zetten op school om ze om half 4 weer op te halen bij zaal Mols.
Kinderoptocht kijken op de Slek en in Susteren en daarna met z'n alle de zaal in. Al deze momenten komen nu langs en het doet pijn. Ik realiseer me echt wel dat ik niet meer samen met mijn jongens kinderoptochten of wat dan ook was gaan kijken maar nu is er niets meer. Geen schmink, geen pakjes kopen. Het pak van Max hangt klaar in zijn kast maar zal nooit meer gedragen worden. Ik wil niet klagen of zeuren en vind het echt leuk om te zien hoeveel werk alle mama's hebben gedaan vanmorgen om hun kids mooi en klaar gemaakt hebben voor de vastelaovend op school, maar het doet wel pijn, ik ben stiekem wel jaloers.

Dan realiseer ik me dat niets meer is zoals het lijkt, zelfs een "stom" feest als carnaval roept heel veel op en word nooit meer zoals het was. Alweer moet ik een nieuwe draai geven aan een feest wat ik met mijn gezin vierden en vanmorgen realiseerde ik mij dat ik het steeds lastiger vind, weer iets wat ik moet loslaten, wat houd ik in godsnaam nog over.

Vastelaovend

Over een week is het zover dan staat heel het zuiden weer op z'n kop. De kleuren rood, geel en groen zie je weer overal en de dameszittingen, verkensballen en noem maar op zijn al in volle gang bezig.

Jullie moeten weten ik ben ook zo'n echte limburgse meid en vier dus al mijn hele even vastelaovend. Dat waren altijd de leukste feestdagen van het jaar. In november al bedenken wat we weer aan zouden doen, pakjes maken met mijn moeder en mijn zus, 11 van de 11 op het vrijthof of voor de buis en in januari het huis versiert in de carnavalskleuren rood, geel en groen.
Dit virus heb ik mijjn kinderen met de paplepel meegegeven, Max is in december geboren en 2 maanden later vierde hij al samen met ons allemaal carnaval of hij wou of niet

 Ik samen met Max z'n eerste carnaval

In de jaren daarna ging Max altijd wel mee met mij hossen in de zaal en naar de optochten kijken. Vooral verkleden en schminken vond hij erg leuk, dan kwam hij in de zaal weer even vragen of z'n schmink nog goed zat, onze ijdeltuit. Toen hij wat ouder werd een jaar of 8 was er even een periode dat hij wat minder mee ging vieren, hij ging wel mee maar na een uurtje was hij het zat en ging hij samen met Job naar huis. Jos was ook geen carnaval vierder dus misschien hadden ze dat dan van hem overgenomen. Maar toen Max naar Sittard naar school ging begon het toch weer te kriebelen en ging hij weer met mij en zijn vrienden carnaval vieren. Eindelijk een kind wat meeging in het vastelaovendgevoel, ik had iemand met wie ik het kon delen. Samen pakjes kopen, liedjes zingen, wat voor Max moeilijk was aangezien hij nederlands praatte. Je kan je voorstellen roed, geel en greun klinkt in het nederlands heel anders. Maar hij deed mee, het zit bie us dus ech in de familie.

Carnaval door de jaren

Sinds het overlijden van Max is dat dus ook veranderd een feest waar ik me het hele jaar op verheugde zijn ineens dagen geworden waar ik niet zo goed meer weet wat ik er mee moet. Nu zullen veel mensen denken waar heeft dit mens het over, wat een gezeur over stomme carnavalsdagen, maar voor mij ligt dit echt anders. Het was iets wat wij met onze familie, mijn zussen, nichtjes, neefjes, vrienden vierden, het was echt 4 dagen lang hossen tot we er bij neer vielen. En daar deed Max aan mee. Dus het is weer iets wat in een klap anders is,er is weer een leegte die niemand kan opvullen. Daarbij hebben heel veel mensen een mening al klaar want ja als rouwende moeder hoor je ook geen carnaval te vieren, ik ken de blikken. Gelukkig heb ik inmiddels wel geleerd om me daar niets van aan te trekken want geloof me juist als rouwende moeder heb je het nodig om af en toe even helemaal los te gaan, het betekent echt niet dat ik niet rouw, verdrietig ben, maar het zorgt ervoor dat ik dit volhoud, als ik die momenten niet zou hebben zou ik deze hel niet volhouden. Gelukkkig heb ik mensen om mij heen die dat begrijpen en aanvoelen en me af en toe uit mijn realiteit halen en me weer even Marie-josé laten voelen. Iets en iemand die ik echt wel kwijt ben geraakt het afgelopen jaar, de oude "Marie-josé"

Zoals ik dus al zei, volgend weekend begint de echte Vastelaovend en ja ik ga, ik ga me verkleden, ik ga me schminken en ga het feestgedruis in. Heb ik er zin in?? Voelt het goed?? Ik weet het niet maar wat ik wel weet hier thuis op de bank voelt het ook niet goed, dat voelt het al 15 maanden niet, dus ja wat heb ik te verliezen. Vind ik het eng en raar en voelt het als verraad, ja absoluut alle drie, ik vind het doodeng en het voelt heel raar en ja ook als verraad want hoe kan ik gaan hossen zonder Max. Vorig jaar heb ik net geprobeerd en het voelde echt niet fijn, Jos en ik zijn toen samen naar het Kanon in Sittard geweest en overal waar ik keek zag ik vrienden van Max, het enige wat ik dacht was hij hoort hier godverdomme ook bij te staan, ik kon het echt niet meer aanzien, we zijn dan ook na een uurtje weer vertrokken. De andere dagen ben ik met familie en vrienden naar Echt en Susteren geweest het was op dat moment wel leuk maar daarna stortte ik volledig in. Ik was gebroken, boos, verdrietig en zo leeg. Dus ja ik ben bang, ik ben bang voor mijn gevoelens, voor de reacties, voor de blikken, voor de vragen voor alles eigenlijk. Dan vraag jij je natuurlijk af waarom ik het dan opzoek, omdat niet gaan ook geen optie is, Max kan nooit meer gaan, hij kan nooit meer pakjes uitzoeken, schminken, met vrienden op de markt in Sittard helemaal los gaan, hij kan dit allemaal nooit meer. Dus ik moet het voor mijzelf en voor hem doen, carnaval hoorde en hoort bij ons leven en bij ons gezin, zeker bij mijn leven en wil ik mijn leven weer wat kleur geven en wil ik door/verder gaan met leven dan hoort dit erbij. Met de lieve mensen om mij heen moet dat ook lukken. En mensen die willen oordelen, die een mening hierover hebben kom maar op, sta eens 10 minuten in mijn schoenen en oordeel dan nog eens, geloof me langer houd je niet vol. Ik weet een ding zeker, Max gaat met mij mee vieren, hij zit in elke vezel van mij en samen met Max ga ik deze dagen in. Althans ik ga het proberen, wat heb ik te verliezen.

Carnaval 2011

Carnaval 2012

Max als tirolermeidje

Mijn obelix

Onze laatste Carnaval