Deze week afscheid moeten nemen van mijn beste, trouwste viervoeter. Mijn Bono...

Bono hebben we als gezin 13,5 jaar geleden mogen ontvangen, het was liefde op het eerste gezicht met deze kleine ondeugende maar oh zo lieve pup. Vanaf dag 1 hoorde hij tot ons gezin. Bono en ik waren gelijk een echte eenheid, waar ik was volgde Boontje. Ook met de jongens was Boontje een van de bende. Max was er voor het knuffelen en wandelen en kroelen, Job deed liever wat wilder met hem. Maar zoals ik al schrijf Bono hoorde bij ons.

De afgelopen 5,5 jaar na het overlijden van Max was Bono mijn soulmate, klinkt misschien raar omdat over een hond te zeggen, maar zo voelde het. Wij hadden met 1 blik genoeg. Bono was er om mij te troosten, om mij te knuffelen, voor Bono moest ik mijn bed uit,Bono hield onvoorwaardelijk van mij, Bono maakte mijn huis een thuis. Bono was voor mij ook een grote connectie met Max. Dit alles is nu ineens weg.

Alweer afscheid moeten nemen van iets wat zo ontzettend dierbaar is, ik merk dat ik zo klaar ben met afscheid nemen. De leegte die het achterlaat is niet meer op te vullen. Het leven is toch meer dan alleen maar afscheid nemen. Klinkt misschien erg dramatisch, ik weet dat ik hier ook wel weer overheen kom, overheen moet, alleen nu voelt het zo.

Buiten het feit dat ik mijn viervoeter ontzettend mis, ben ik mijn thuisgevoel weer kwijt. Ik voel me rusteloos en zit in vluchtmodus, alles om maar niet thuis te zijn, tuis is stil, niemand wacht op mij. Ook ben ik door Bono weer iets van mijn gezin kwijt, Bono hield voor een deel Jos en mij verbonden en ook dat valt nu weg. Het is dus meer als alleen afscheid nemen van mijn beste, trouwste vriend maar ook van een deel van mijn leven, mijn verleden, mijn gezin.

Ik weet zeker dat Max, Bono met open armen heeft ontvangen en dat ze nu weer samen zijn, dat biedt wat troost. Bono heeft het zwaar gehad na het overlijden van Max, hij was de hond die iedereen troostte, die de eerste nacht dat Max opgebaard las al zijn speeltjes bij Max legde en tegen hem aanstootte zo van kom speel nu met mij. Bono werd van een gekke, speelse hond in een klap onze troost hond. Ik durf echt te zeggen dat Bono een deel van mijn redding is geweest de afgelopen jaren. 

Nu moet ik hem laten gaan, nu moet ik zelf gaan doen. Geen idee hoe ik weer het thuisgevoel ga krijgen, geen idee of deze leegte weer minder wordt. Wel weet ik dat ik echt heel slecht ben in loslaten en ik er ook echt klaar mee ben.

Lieve Bono, dank je wel voor je onvoorwaardelijke liefde, je duizenden likjes, je blije kop en troostmomenten. Wat ga ik jou missen kleine dikke stinkerd, voor mij was je meer als een huisdier, voor mij was je ons derde kind.

Time heals.....so they say

 Het is al weer een hele tijd geleden dat ik hier wat geschreven heb, niet omdat tijd de wonden heeft geheeld, maar soms moet je dingen alleen doen of juist niet.

We zijn inmiddels 4,5 jaar verder en terwijl ik dit opschrijf krijg ik kippenvel en voel ik de huivering over mijn rug gaan. 4,5 jaar......belachelijk weet je wel hoe lang dat is en tegelijkertijd wat is in godsnaam 4,5 jaar.

In deze 4,5 jaar is heel veel gebeurt, veel in mijn leven veranderd, ik heel erg veranderd. Het enige wat niet veranderd is, is het gemis iedere dag opnieuw. De leegte en pijn die in mijn lijf zit, die ik iedere dag meedraag, die is niet veranderd. Er gaat geen dag voorbij dat ik aan Max denk, dat ik een traan moet laten, dat ik boos word om wat er gebeurt is. Het enige verschil is dat ik het niet meer toon, ik deel het niet meer, het is een diepgewortelde pijn die ik, alleen ik voel, zie en ervaar.

Precies zoals deze tekst zegt, zo voelt het ook.

Zeker het afgelopen jaar, waarin we allemaal op onszelf zijn aangewezen, een jaar waarin de hele wereld op zijn kop staat en we ineens moeten leven met beperkingen, merk ik dat mijn wereldje klein is. Een wereldje waarin Max nog iedere dag een rol speelt, alleen niet meer fysiek.

Wat ik geleerd heb ik dit jaar is dat hoe klein je wereld ook is, er altijd mensen om je heen zijn die er toe doen, waar jij tot doet. Dit jaar heb ik geleerd en gezien hoeveel ik van mijn werk houd en hoe weinig we eigenlijk nodig hebben.

Ieder mens heeft behoefte aan liefde, warmte, gezelligheid.

Ieder mens heeft het nodig om te ontplooien, te groeien en te leven in vrijheid.

Maar wat is vrijheid? 

Dat is voor iedereen iets persoonlijks, iedereen heeft daar een eigen visie en beeld over.

Voor mij is vrijheid, mijn huisje waar ik me vrij voel, waar ik mijzelf mag zijn, waar ik mag huilen, schelden, lachen, maar vooral waar ik Max voel. En dan merk ik dat ondanks het absurde jaar wat we allemaal gehad hebben, het harde werken wat we hebben moeten doen, alle dingen die we hebben moeten laten, er in mijn gevoel niets veranderd is. Nog steeds zit die pijn er, nog steeds is het gemis er, het wordt niet minder misschien wordt het zelfs wel meer.

Corona heeft de hele wereld op zijn kop gezet, veel kapot gemaakt en voor veel ellende gezorgd, toch heeft het ook iets sereens gebracht, heeft het er ook voor gezorgd dat we leren om het weer knus en gezellig thuis te maken en te gaan waarderen wat we hebben. Het gaat niet om luxe reizen, om dure diners, in het leven gaat het om samen er iets van te maken, om te realtiveren en te waarderen.

Als ik alles had geweten dan had ik dat veel meer in mijn leven en zeker vanaf de geboorte van mijn kids gedaan, nu kan ik alleen nog maar terugkijken, terugkijken naar hele mooie momenten met mijn mannekes, ik kan alleen geen plannen meer maken met mijn mannekes....ik wou dat ik dat nog kon.

Dus lieve mensen koester ieder moment, geniet van alles wat je mag en kan doen en leef.....

 Doodmoe....

Ik word doodmoe van die mensen wat reageren op mijn blog met die onzin verhalen over hoe dokter huppeldepup hun leven heeft gered. Hoe respectloos zijn deze mensen. Deze blog is voor en over mijn zoon, over mijn leven, over het delen van ons verhaal.

Met deze blog geef ik een kijk in mijn leven en misschien geef ik een ander er mee wat steun of begrip.

Ik hoop oprecht dat dit stopt, ik vind het prima dat mensen ergens in geloven, alleen val mij er niet mee lastig, val de mensen die echt oprecht geinteresseerd zijn in het verhaal van Max er niet mee lastig. 

Ik ben geen zeikerd en wil al helemaal niemand kwetsen maar deze berichten maken me echt boos.

Ik moest dit even kwijt.....

Het verhaal van Max mag niet vergeten worden, laat het dan ook puur in zijn waarden staan.....dank jullie

Bizarre tijden

We leven momenteel in zo'n rare wereld en zo'n rare tijden, al weken zijn we in de ban van het coronavirus. Je hoort niets anders meer, op de tv zie je niets anders meer. Overal waar je komt wordt je geconfronteerd met dit virus. De kleine dingen die we altijd normaal vinden zijn niet meer normaal. Mensen lopen door de supermarkt met handschoenen en mondkapjes. We mogen elkaar geen hand meer geven, geen knuffel of kus. Mensen werken vanuit huis, scholen zijn dicht, restaurants en cafe's gesloten. Alleen de vitale beroepen draaien door, dus ja ik in zorg werk gewoon door.

Het is zo bizar als je om je heen kijkt en de mensen en de wereld ziet veranderen, mensen worden kribbig, angstig en alle zekerheden lijken weg te vallen. Ik begrijp dat echt allemaal en deze tijd is echt heel pittig, maar is het raar als ik zeg dat het me ook helpt om te realtiveren. We hebben niet zoveel nodig om te leven , althans is mijn mening. Pas op ik mis ook mijn etentjes en mijn terrasjes maar ik gaf er alles voor om nu thuis te zijn met mijn jongens. Om eens niet mee te hoeven draaien in de gekte van de dag maar terug met mijn jongens naar de basis te gaan.

In deze tijd realiseer ik me juist het gemis van mijn jongens, ik vraag me af waar zou Max nou zitten, die zou wel weer het gevatte antwoord geven "ja mam moeder aarde schopt terug, we willen toch niet luisteren". Job zit in Tilburg dus die zie ik bijna niet, die moet het nu ook alleen met zijn vrienden in het studentenhuis doen, vrienden zie ik niet, familie zie ik niet, dus ik denk alleen maar boh mensen geniet van het samen thuis zijn. Maak het beste van deze tijd en de middelen die je hebt, leer weer de kleine dingen te waarderen en er van te genieten en ben blij dat je gezond samen kan zijn.

Ik wil echt niet betuttelend zijn maar ik zit veel alleen dus ik heb wel een beetje recht van spreken vind ik zelf.
Juist nu mis ik mijn gezinnetje waar ik voor kan en mag zorgen en die er ook voor mij zijn na een dagje werken. Nu mis ik de genegenheid van mijn jongens, de knuffel, de spelletjes doen, gewoon de gezellige familie tijd. Vraag ik me af wie zorgt er voor mij als ik ziek word.

Corona zorgt voor heel veel ellende, pijn, angst, onzekerheid en oprecht een verschrikkelijke crisis, ik hoop alleen dat het ons ook wat leert en geeft. Dat we leren er weer te zijn voor elkaar, dat we het leven niet vanzelfsprekend nemen en dat we weer tijd voor elkaar vrijmaken. Dat rennen, presteren, stressen je niets opleverd en het oké is om eens een pas op de plek te nemen. Neem het leven niet lief maar leef het, haal er alles uit en geniet vooral van je gezin, je kinderen je geliefden, zorg voor elkaar en wees wat geduldig en lief voor mekaar.

Mijn gezinnetje zoals ik het had bestaat niet meer en ik wou dat ik wat vaker stil had gestaan bij wat ik had in plaats van rennen, vliegen en maar doorgaan. Maar ja ze zeggen niet voor niets je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt.........

Breathing......

Het is een tijdje stil geweest, althans heb even niets meer laten horen. Dat wil niet zeggen dat ik niet heel veel gedaan heb. Alhoewel kan beter zeggen ben hard onderuit gegaan, dit zat er al een tijdje aan te komen. Na 1 januari is het dan gebeurd, daar zit ik weer op de bodem van de put.

Waar komt het door, wat is de trigger, waarom gebeurt het steeds? Op sommige vragen kan ik antwoord geven, sommige blijven denk ik onbeantwoord.
Als ik bij mijzelf na ga waar het deze keer door komt dan kan ik wel wat zaken benoemen.

Op de eerste plaats ga ik weer een nieuw jaar in zonder Max, weer een jaar afgesloten zonder Max, dit is de vierde jaarwisseling zonder Max en ik merk dat ik het steeds lastiger vind. Het idee dat ik nog heel veel jaarwisselingen moet doormaken zonder Max maakt me angstig, verdrietig en boos.

Verder ben ik afgelopen jaar heel hard bezig geweest om het leven, de draad weer op te pakken, normaal was mijn motto. Misschien is het dan niet zo slim geweest om in Maart van 0 uur in een klap 32 uur gaan werken, op de locatie waar Max gestorven is en dan ook nog regelmatig tegen de kinderarts en verpleegkundige op SEH lopen. Dat is achteraf natuurlijk vragen om problemen. Om die reden ben ik in november terug naar het verpleeghuis, naar een gesloten afdeling gegaan, iets wat ik echt heel leuk vind en waar ik normaal op mijn plekje ben, alleen was mijn boog al zo gespannen, dat ik mijzelf continu voorbij renden. Veel werken, lange dagen, taken op mij nemen, vooral niet zeuren en doorgaan dat was mijn motto. En na een incident met de kerst op het werk is er bij op dat vlak wat geknapt, ik begon te wiebelen zoals ik het noem.

De feestdagen gevierd met een nieuwe familie, waar ik echt met liefde en warmte ben opgevangen maar toch voor mij anders voelde en ik met momenten echt moeilijk vond. Mijn mooie gezein viert nooit meer kerst samen. Oud op nieuw naar Spanje, iets waar mijn onderbuikgevoel al zei niet doen, toch gegaan en helaas is het daar anders gelopen als gepland en op 1 januari ben ik alleen teruggevlogen naar huis. Dus 2020 begon heel anders dan ik had gehoopt en ik werd op zondag 5 januari wakker in een hele erge paniekaanval en wist niet meer welke knop ik moest omzetten, welke pet moet ik vandaag dragen, ik wist het niet meer.

Ineens realiseerde ik me dat ik geen knoppen meer had of geen petten meer had er viel niets meer om te zetten, dit is het hier moet ik het meedoen. Mijn leven wordt niet meer "normaal" zoals ik normaal vind. Mijn gezin is niet meer mijn gezin zoals ik het voor ogen had en Max, Max is er niet meer hoe graag ik dat ook zou willen. En dat toegeven, uitspreken is het moeilijkste van alles, want als ik dat zeg is het echt en ik wil niet dat het echt is. Klinkt misschien heel raar maar voor het eerst realiseerde ik me dat ik nog niet echt gerouwd heb, ik heb gehuild maanden aan een stuk, ben boos geweest, ben gaan vluchten in alles wat op mijn pad kwam maar heb nog nooit stil gestaan bij het feit dat dit het is.

Dan zoek ik weer hulp, krijg te horen dat ik ptss heb en persisterende complexe rouwstoornis. Dus ik begin weer bij nul, weer therapie, weer praten, voelen, huilen en heel hard werken. Met het enige verschil dat ik nu weet dat ik geen keuze heb, ik moet door deze zure appel heen bijten, ik moet nu deze weg inslaan, niet alleen voor Job, niet alleen voor Max, niet alleen voor alle lieve mensen om mij heen maar op de eerste plaats voor mijzelf.

I'm still breathing, i'm alive 

Ratio versus emo

2020 is begonnen, iedereen heeft nieuwe voornemens en heeft zin om het nieuwe jaar in te gaan.
Voor mij betekent 2020 de start van het vierde jaar zonder Max, zelfs als ik het zo opschrijf klinkt het belachelijk. Het vierde jaar zonder mijn jongen en nog steeds voelt het als gisteren, nog steeds is de pijn net zo intens aanwezig.

2019 was het jaar waarin ik op ratio redelijk tot goed gefunctioneerd heb, rationeel kon ik alles goed plaatsen en benoemen en op die manier heb ik heel wat maanden gefunctioneerd. In dat jaar heb ik wel eens emotionele uitbarstingen gehad of stressvolle momenten die ik even niet onder controle kreeg maar ik functioneerde. Dacht oprecht dat ik mijn leven weer een beetje op de rit had, wat kan een mens zichzelf voor de gek houden. Misschien klinkt dat te negatief maar eerlijk is eerlijk alleen op ratio red je het niet. Dus helaas nog voor het eind van 2019 kwamen de paniekaanvallen terug en het nieuwe jaar ben ik begonnen met weinig ratio en veel emoties.

Voor het eerst durf ik toe te geven dat ik toch wel onder de groep mensen met een ptss val, de boog staat altijd gespannen en bij tegenslagen, stress of druk kan de boog springen. Dan werkt het niet meer om knoppen om te zetten, dan word je op een ochtend wakker en heb je geen idee welke knop je nog moet omzetten. En zelfs dat veroorzaakt dan paniek. Dat is het moment dat ik me weer realiseer het leven wordt nooit meer wat het was, ik word nooit meer de persoon die ik was, ook al wil ik dat heel graag.

Het klopt helemaal zoals Nick Cave schreef na het overlijden van zijn 15 jarige zoon,  “You change from the known person, to an unknown person,” he continues. “So that when you look at yourself in the mirror, you recognise the person that you were but the person inside the skin is a different person.”

Nee ik ben niet klaar voor het nieuwe jaar, ik ben niet klaar om weer een jaar zonder Max in te gaan. Rationeel weet ik dat ik het moet, maar emotioneel zeg waarom?? Het idee dat ik met een beetje pech dit nog 40 jaar moet voelen, dragen, ervaren, pfffff hoe dan? Volgens mij raken mensen voor minder in paniek.

Dus 2020 word het jaar van toegeven, toegeven dat ik het niet allemaal op de rit heb, dat ik het leven wel moeilijk vind, dat ademhalen van zelf gaat en iedere dag nog steeds overleven is. Ik weet dat er ook mooie, goede dagen komen, ik weet dat ik weer ga genieten van kleine dingen en mensen maar alles heeft levenslang een grijze mist over zich heen. De zon gaat nooit meer zo fel schijnen als hij ooit geschenen heeft, sneeuw zal nooit meer kraak wit zijn en ik zal nooit meer de "oude Marie-josé"
 zijn en dat is zowel rationeel als emotioneel een feit waar ik mee moet leren leven.

2020 ik heb maar een vraag, wees een beetje lief voor mij.

Eind van het jaar

2019 loopt op zijn einde, alweer een jaar zonder jou. Vraag me niet hoe ik dit jaar alweer ben doorgekomen maar het is me gelukt.  6 december zou je 19 jaar worden en er gaat geen dag voorbij waarin ik me afvraag wat je nu aan het doen zou zijn, zou je nog studeren, hoe zou je er uit zien. Voor het eerst realiseer ik me dat je echt voor altijd 15 jaar blijft, al je vrienden zijn volwassen aan het worden, hebben zich ontpopt tot mooie jongemannen en dames en jij jij blijft 15 jaar. Ik merk dat ik het daar steeds moeilijker mee heb, de wereld lag aan je voeten en je hebt niet eens echt stappen mogen zetten.

2019 wat was het weer een jaar, een jaar waarin ik eindelijk mijn plekje in Echt kreeg, een jaar waarin ik weer ben begonnen met werken, begonnen ben met een studie en weer verliefd ben mogen worden. En hoe trots ik aan de ene kant ben op al die stappen voel ik me ook ontzettend schuldig, schuldig dat ik soms het gevoel weer heb dat ik leef, dat ik geniet en zelfs moment van geluk voel. Dat hoort niet, ik kan toch die dingen niet voelen, dat voelt zo ontzettend dubbel. Er zijn maar weinig mensen die echt weten of zien hoe ik me echt voel, kwetsbaar opstellen blijft lastig.

De feestdagen staan voor de deur, voor het eerst in 22 jaar vier ik de feestdagen niet met mijn " oude gezinnetje", deze dagen zijn heel anders ingevuld en ik vind het doodeng. Ik ben heel blij en dankbaar dat ik deze dagen mag vieren met mijn "nieuwe familie"  een liefdevolle familie die me met open armen hebben ontvangen en toch voelt het een beetje raar. Zal Max erbij zijn, is er ruimte voor Max die dagen? Voor het eerst in 3 jaar ga ik ook weer werken met deze dagen ook dat vind ik heel spannend, ik ben niet heel gezellig meer met deze dagen. Wel moet ik toegeven om dan ervoor te zorgen dat onze kwetsbare ouderen een mooie kerst hebben voelt wel weer goed, geven is iets wat ik heel graag doe. Dus kerst 2019 is ook weer een stap in een "ander"leven, een leven wat ik aan het ontdekken ben en waar ik iedere dag nog bang voor ben, maar iedere dag is er eentje dus komt goed.

24 december komt er een stuk over/van Max in de mijn geheim te staan, onder de rubriek bijzonder kind....mijn Max een bijzonder kind.....ja dat was hij, dat is hij en zal hij altijd blijven. Ik ben dankbaar dat het verhaal van Max verteld wordt en niet vergeten wordt, dat was mijn bedoeling, hbet verhaal mag niet vergeten worden, want het had ieder kind kunnen overkomen en hopelijk red ik zo een kind.....daarbij mag Max nooit vergeten worden.

 2019 een jaar met heel veel vallen maar iedere keer weer opstaan, ik ben er nog, ik ga door voor Max, voor Job en voor alle mensen die van mij houden en er in 2020 ook zullen zijn.
Ik hoop dat jullie mooie feestdagen hebben en brand een kaarsje voor alle mooie mensen die we moeten missen met deze dagen.