En dan is het bijna 1,5 jaar

Zondag 29 april is het al anderhalf jaar, of eigenlijk pas anderhalf jaar. En nog steeds voelt het als gisteren. Waar is de tijd heen gevlogen en wat is er een hoop veranderd en ook weer niets. 

547 dagen, 78 weken.....dat is anderhalf jaar.....als ik zo opschrijf lijkt het zo lang, 547 dagen zonder Max dat is absurt, dat is belachelijk. 547 dagen geen kusje, geen ik houd van jou, geen goedemorgen, geen welterusten, geen JAAAAAA mam, geen stink sokken in de was.
En nog voelt het alsof hij gisteren nog hier was, nog steeds ruik ik hem af en toe, nog steeds vergis ik me weleens en wil ik onder aan de trap roepen, nog steeds mis ik hem verschrikkelijk en is de pijn in alle heftigheid aanwezig, er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet heb moeten huilen, moeten vloeken, moeten slikken, al 547 dagen.........

Ons leven 360 graden veranderd, niets is meer zoals het was. Daar kom ik nog steeds iedere dag achter. Alles wat 547 dagen geleden normaal leek, ons leven was, waar ik in geloofde, waar ik stond is nu volledig anders, niets is wat het lijkt.

Vanaf dat Max er niet meer is, zit ik in een modus die ik niet anders kan uitdrukken dan op een eilandje alleen. Op dat eilandje is het voor mijn gevoel nu veilig en soms kom ik er af en soms mogen mensen bij mij op bezoek komen. Maar niemand mag te dichtbij komen. Ik heb geprobeerd om van het eilandje af te komen en om weer deel te nemen in het "normale"leven. Echt ik heb het niet een keer maar vaker geprobeerd. Maar het lukt me niet. Dat is een hele harde confrontatie, de dingen die ik eerder met 2 vingers in neus deed lukken me niet meer. Over alles raak ik in de stress, alles is snel te veel. Dat is voor iemand als mij, een echte doener, iemand die altijd bezig was, leefde voor haar gezin, haar vrienden en haar werk een ontzettende klap. Alles wat ik van nature gewoon deed lukt niet meer. Ik krijg het niet meer geregeld. Nu lijkt dat misschien heel onbenullig of zo, maar het is heel raar dat je leven waarin je geloofde, je leven wat je had opgebouwd, waar je van genoot, waar je trots op was, waar je van hield in een klap weg is, samen met Max is alles weg, niets is meer wat het was.

Dat merk ik aan de kleine alledaagse dingen, zoals dingen vergeten, geen waarde meer hechten aan
materialistische zaken maar ook aan grote dingen zoals, geen vertrouwen meer hebben in mensen, geen vertrouwen meer hebben in mijn eigen kunnen en niet meer kunnen werken.
Dat laatste is gisteren besloten en dat is een moeilijke pijnlijke stap geweest. Mijn werk was mijn alles, mijn werk was mijn hobby, ik was op mijn best als ik op mijn werk was. En nu....nu kan ik het niet meer. Ik heb het geprobeerd, ik heb er alles aan gegeven maar het is er niet meer, ik heb niets meer te geven, daar ben ik wel achter gekomen. Maar om dat toe te geven, uit te spreken is zo pijnlijk en confrontererend. Wat moet ik nu dan, niet meer werken, ik heb altijd gewerkt.

In de afgelopen 547 dagen heb ik al zo vaak afscheid moeten nemen, heb ik al zoveel los moeten laten, je zou denken dat het went maar iedere keer is het een klap die ik weer moet verwerken.
Loslaten is iets wat ik heel lastig vind, ik kan dat niet goed, het voelt als falen, het voelt als verraad, het voelt als.....definitief. Daarom kan ik Max ook nog niet loslaten, wil ik hem niet loslaten, wetende dat ik daardoor niet verder kan met mijn eigen leven, dus dat inzicht heb ik de afgelopen 547 dagen gekregen.

Eerst de rechtzaak, dan eens echt gaan rouwen en dan.....dan .....misschien weer een nieuwe weg in slaan maar voor nu....mag ik nog even op mijn eilandje zitten want laten we eerlijk zijn het zijn pas 547 dagen, het is pas 1,5 jaar..........

Alleen

De laatste tijd, zeker vanaf dat ik niet meer aan het werk ben, voel ik me alleen. Dat klinkt misschien heel raar, want ik heb echt wel hele lieve mensen om mij heen die altijd klaar staan als ik ze nodig heb, althans altijd proberen klaar te staan. Ik zal het proberen uit te leggen....

Het gevoel van alleen zijn is een gevoel wat in mij zit, ik kan de hele dag mensen om mij heen hebben en het leuk hebben maar dan nog voel ik me alleen. Niemand begrijpt of voelt wat ik voel en dat is logisch want dat kan ook niet. Ik heb het gevoel in een cocon te zitten, dus ik ben er wel maar ook weer niet. Ik zeg ook wel eens ik voel me net een zombie, iedereen om mij heen leeft en ik kijk erna maar doe niet mee.

Ik zit op mijn eilandje en soms komen mensen bij mij langs, praten met mij, lachen met mij, zijn er echt voor mij maar vertrekken ook weer en laten mij achter met een leeg, doelloos gevoel. De mensen die vertrekken gaan weer verder met het leven zoals het hoort, gaan naar hun kinderen, moeten werken, gaan sporten noem maar op en ik moet en hoef helemaal niets. Dat klinkt misschien lekker niets moeten maar geloof me het is een heel nutteloos gevoel. Dat is ook als ik naar mensen toe ga, dat is heerlijk even van mijn eilandje af, even een kijkje nemen in de echte wereld maar ik ga altijd alleen terug naar mijn eilandje, kruip weer in mijn cocon. Dat doe ik niet bewust dat gebeurt vanzelf, als we de straat in rijiden voel ik de leegte al over mij heen vallen, dan voel ik mijn maag in elkaar krimpen en trek ik me terug. Geloof me dat is een heel naar gevoel.

Zelfs mijn man is weer begonnen deel te maken uit de grote wereld en het leven, hij werkt weer en zegt te kunnen genieten van hele kleine dingen zoals de vogeltjes die fluiten of de zon die schijnt, ik denk dan alleen maar welke vogeltjes en waar schijnt de zon. Ik ben blij, trots maar stiekem ook wel jaloers dat hij dat kan en ziet, dat hij weer deel uitmaakt van de wereld en het leven. Hij zegt ook dat het niet meer zo is als voorheen maar hij doet het wel. Ook mijn oudste, mijn lichtpuntje doet het, hij gaat naar school, woont op kamers, heeft leuke vrienden en geniet van het studentenleven. Dat is echt mijn zonnestraaltje, ben zo ontzettend trots op die jongen, wat een veerkracht, wat een mooi mens.

Maar je kan je misschien wel voorstellen dat als je iedereen om je heen ziet leven, werken, genieten, dat je je dan toch wel eens afvraagt wat moet ik nu nog. Waar vind ik nog mijn levensvreugde, mijn wil uit? Op dit moment lijkt het net of ik alleen maar kan terugkijken naar hoe het was en dromen over hoe het kon en had moeten zijn. Ik heb Max opgesloten in mijn cocon en op die manier houd ik me vast aan alles wat met Max verbonden is. Daarom is dit ook zo'n lastige periode voor mij. Net het gala geweest, 29 april is Max er al 1,5 jaar niet meer en zo kan ik nog heel veel dingen benoemen waarom deze periode lastig is.

Ik realiseer me dat door Max vast te houden in mijn cocon ik geen ruimte heb om andere erbij te laten en ik zelf ook niet te lang uit de cocon kan blijven. Maar door dat te doen blijf ik me alleen voelen en kan ik geen stapje zetten in de wereld buiten de cocon. Op dit moment voelt het veilig op mijn eilandje en in mijn cocon, ik kom soms van het eiland af en er mogen mensen op mijn eiland komen, nu ben ik er nog samen met Max, houd ik hem nog vast en bij mij, ooit komt de tijd dat hij een vlinder mag worden en uit mag vliegen maar nu nog niet......

Gala.....

Deze week is de week waarin Max eigenlijk zijn gala zou hebben. 20 april is dit gala, maar zonder Max.

 Ik weet nog goed vorig jaar het gala van Job. De spanning van te voren, althans toch wel bij mij, mijn jongen ging naar zijn eerste gala. In mijn tijd had je geen gala's, je een eindexamenfeest en dat was het. Geen jongens in pakken of meiden in galajurken, geen limo's of wat dan ook maar gewoon een eindexamenfeest, ook leuk maar niet te vergelijken met de gala's wat ze nu hebben. Je kunt je dus wel voorstellen dat ik heel blij was om te mogen gaan shoppen met mijn oudste voor een mooi pak uit te zoeken en eens echte schoenen, geen gympen maar gewoon leren schoenen.

Ik weet nog hoe trots ik me voelde toen mijn jongen uit het pasthokje kwam in zijn mooie pak. mijn jongen was ineens een vent en in mijn ogen een hele knappe vent. Ja dan moet je als moeder toch wel even slikken. Gelijk realiseerde ik me ook dat ik dit moment met Max nooit zou krijgen, ik zou met Max niet gaan shoppen voor zijn gala pak. Wat zou max er ook knap en mooi uit hebben gezien in een pak, wat voor een pak zou hebben uitgekozen? Op al die vragen krijg ik nooit meer een antwoord.

Natuurlijk hoort er ook goed vervoer bij een gala en Job en z'n vrienden hadden hun zinnen op een limo gezet. Wat vragen ze belachelike prijzen voor zo'n limo en natuurlijk waren er nog maar een paar limo's te krijgen. Aangezien de vrienden van Job de periode na Max steeds klaar hebben gestaan voor Job, hem opgevangen hebben, hem weer gewoon Job hebben laten voelen, besloten wij om de helft van de limo te sponsoren waardoor de jongens zelf nog maar een kleine bijdrage hoefden te betalen.  En laten we eerlijk zijn ook deze kans krijg ik niet meer, ook daarvan weet ik nooit wat Max had uitgekozen, al denk ik dat hij wel met een volkswagenbusje had willen gaan , die vond hij wel erg leuk.

Dan is het zover de gala avond van Job, de limo reed de straat in en de buren kwamen allemaal kijken, is ook niet iedere dag dat een limo de straat in rijd. Daar kwamen de jongens, allemaal strak in het pak, de jongens die de afgelopen jaren bij ons over de vloer waren gekomen , waren ineens allemaal mannen. Wat zagen ze er stuk voor stuk geweldig uit. Die blije koppies in de limo met hun glaasje champagne. Zo geweldig, zo trots maar tegelijk ook zo verdrietig. wat had ik Max dit ook gegund, bah wat is het leven oneerlijk.

De limo vertrok en wij ouders snel richting kasteel Hoensbroek om de mannen aan te zien komen. Wat ik daar zag heb ik werkelijk nog nooit meegemaakt. Zo'n leuke vervoersmiddelen, zo'n mooie meiden in hun galajurken, alle jongens mooi in het pak. Wat een belevenis, alleen al daar staan kijken was een feest. Maar wat deed het ook pijn, dit was eenmalig terwijl we dat eigenlijk deze week nog eens mee hadden moeten maken. Ik had het echt zwaar en het is dan zo lastig want je wlit blij zijn voor Job en geloof dat was ik ook echt, ik was blij, trots, ontroerd, maar ook echt intens verdrietig.
Job heeft een topavond gehad, het was echt een geweldig gala voor hem en dat had hij verdiend, even een avond volledig losgaan, weer even gewoon lol maken en genieten.

Nu is het dus zover het is weer galaweek, vrijdag gaat het spektakel los in Hoensbroek, alle klasgenootjes, vrienden gaan naar het gala en dat hebben ze verdiend, daar hebben ze hard voor gewerkt, maar voor ons geen pak, geen limo, geen gekke boel en vrienden over de vloer, geen foto's op de rode loper, niets van dat. Al deze dingen had Max recht op, dit had hij moeten meemaken met z'n vrienden en vriendinnen. Hij had ook in een pak op de loper moeten staan en een onvergetelijke avond gehad hebben. Maar niets van dat. Alweer iets wat we niet meer mee gaan maken, alweer iets wat zomaar afgesloten wordt zonder dat we er aan begonnen zijn.

Het gala is maar het begin van alles wat komen gaat, eindexamens staan voor de deur, voor het eerst alleen met vrienden op vakantie gaan na het eindexamen, vervolg studie uitgekozen hebben, wel of niet op kamers noem maar op. Het gala is het begin voor een nieuw hoofdstuk, een nieuw hoofdstuk voor alle vrienden en vriendinnen van Max, voor alle klasgenootjes. Iedereen gaat verder, iedereen start met wat nieuws en Max.......Max blijft altijd 15 en dat is wat nu ineens heel hard binnen komt.

Max.....wie is Max

Al maanden ben ik hier mijn verhaal aan het posten over het grote verlies van Max, maar ik heb eigenlijk nog nooit verteld wie Max eigenlijk is. Max was een mooie, lieve, bijzondere, grappige,slimme, creatieve jongen. Maar ja dat zal iedere moeder wel zeggen over haar kind.
Dus ik ga jullie maar eens meenemen naar 6 december 2000 de dag dat ons gezin compleet werd.

6 december 2000
Op die dag na een hele zware bevalling kwam onze Max 3 weken te vroeg op de wereld. Vanaf de eerste dag wist hij iedereen te verleiden met z'n grote ogen en lange wimpers. Max was de eerste maanden een huilbaby, sliep alleen maar op mijn buik. Max had vanaf dag 1 een speciale band met zijn vader en dat is eigenlijk altijd zo gebleven.

Naarmate hij ouder werd veranderen hij in een vrolijke, eigenwijs dreumes/peuter. Max had maar een boodschap, "kan Max zelf" dat zei hij bij alles en eerlijk is eerlijk meestal kon hij het ook nog wel.

Als klein kind was Max al verzot op lekker eten, olijven, feta, garnalen, mosselen noem maar op Max smulde ervan.  Onze kleine bourgondiër.
Eerst het kinderdagverblijf en later ook op de peuterspeelzaal had Max het naar zijn zin, spelen met andere kinderen, lekker knutselen en tekenen vond hij echt leuk. Ook thuis speelde hij uren met zijn broer. Al van kleins af aan was Max creatief, hij tekende en schilderde graag en maakte de mooiste kunstwerken.

Met 4 jaar ging hij naar de basisschool, ook op de basisschool zijn er nooit echt problemen geweest. Max was leergierig en al snel kwamen we erachter
dat Max zich verveelde en meer kon en wilde, dus er werd een klas overgeslagen. Iets waar ik als mama best wel moeite mee had, ik gunde mijn kind zo om lang kind te zijn ze moeten al zoveel. Maar ja Max wou en kon meer en ja dan kies je voor het welbevinden van je kind. Dus daar ging mijn kleine Max ineens een klas verder dan gepland. Max had veel vriendjes en was of bij andere spelen of ons huis hing vol kinderen. In alle jaren basisschool ben ik een keer op school moeten komen en toen werd de spiegel wel heel erg voor gehouden, de juf van Max had iets gevraagd aan Max en schijnbaar had hij daar geen zin in, hij antwoorden met de volgende woorden"Tschh wat jeukt mij dat" oeps dat was wel een zin die ik regelmatig gebruikte, hahahhahha ineens was daar een kopie van mij, dan kan je toch niets anders als je schamen en heel hard lachen.

Dat was de enige keer dat ik bij een juf moest komen, verder weet ik zeker dat Max een geweldige lagere school tijd heeft gehad.

Ook thuis was het een makkelijk kind, uren bouwen met de lego samen met zijn grote broer, spelen op de nintendo of lekker op de bank tv kijken. Max genoot van alles, was eigenlijk altijd wel vrolijk en kan me niet echt een lastig voorval herinneren. Max genoot van de vakanties die we als gezin maakten, zeker Italië was wel zijn favoriete land. Het weer, het eten, en de ijsjes maakten deze reizen voor hem compleet. Dat zijn dan ook wel de dingen die ik nu heel erg mis. Het niet meer samen dingen kunnen ondernemen. Max was eigenlijk in alles wel goed behalve sporten, dat was niet voor Max weggelegd. Hij heeft geprobeerd te voetballen, maar hij vond zijn eigen schaduw volgen leuker dan de bal volgen. Geen toptalent dus hahhahhah. Ook judo was maar voor korte duur, een keer op de mat gegooid worden was genoeg om daar mee te stoppen en zwemmen was ook iedere week een strijd dus bij het behalen met het B diploma zijn daar ook maar mee gestopt.

Max was een heel ander kind als zijn broer, Job ging mee met de mode, vond het belangrijk om merkkleding te dragen en luisterde ook naar muziek die hip was. Max niet, Max boeide het niet waar zijn kleren vandaan kwamen, luisterde naar alternatieve muziek en ging zijn eigen weg, of mensen hem aardig vonden of niet daar kon Max niet wakker van liggen, dat had hij echt van zijn vader. Max was Max en dat was genoeg. En ik denk dat daarom iedereen ook een zwak had voor Max, hij had iets, hij was bijzonder.


Met 11 jaar ging Max naar Trevianum, mijn kleine jongen naar de grote school, in de grote mensen wereld. Max was er klaar voor, hij ging naar de artistroom op vwo, ondanks het advies Gymnasium. Ik zo trots als een pauw, mijn creatief kind, ik had hem al bijna ingeschreven voor de kunstacademie. Helaas heeft hij maar een jaar op de artistroom gezeten, als snel kwamen we er achter dat Max meer geprikkeld moest worden dus in de tweede ging hij toch naar het gymnasium. Beste keuze ooit, hij kwam terecht in een hele leuke klas en maakte heel snel vrienden, vrienden die hij tot het laatste heeft gehad en die nu nog af en toe langskomen. Max had het leuk op school, ging nooit met tegenzin en heeft eerlijk is eerlijk ook nooit hard hoeven te werken, ik denk dat ik Max in het totaal een uurtje per week heb zien leren. Max was gewoon slim, lette goed op en kon het goed aan zonder veel moeite te doen. In die tijd kreeg hij een nieuwe liefde.....gamen. Max zat de hele dag te gamen als je hem de keuze gaf.  Online met zijn vrienden, hoofdtelefoon op zat hij in de virtuele wereld, je hoorde hem lachen, schelden en tactieke bespreken met zijn vrienden maar vooral heel veel lachen. Uren zat hij boven achter zijn pc. We hebben ons daar wel eens zorgen om gemaakt maar hij haalde goede punten, deed zijn taakjes in huis dus we hebben hem gelaten.

Zijn andere grote liefde was onze hond, Bono was zijn beste vriend. Max was echt gek op onze hond, Liet hem trouw uit en speelde met hem. Bono heeft ook de eerste weken na het overlijden van Max echt lopen zoeken en toen Max hier opgebaard lag bracht hij al z'n speeltjes naar Max toe.

Bono troost ons nog allemaal iedere dag, hij voelt ons verdriet en is sinds het overlijden van Max niet meer de Bono die hij was. Zo zie je maar dat ook een hond rouwt.

Max heeft echt een fijne tijd gehad op trevianum, leuke vrienden had hij en hij genoot van alles. Zeker na de reis in Griekenland was er iets speciaals met deze groep mensen gebeurt, ze waren allemaal opengebloeid en nog hechter geworden. Max was er zelfs verliefd geworden, op zijn eerste vriendinnetje. Ik snap waarom hij verliefd is geworden op dat meisje, wat een bijzonder kind. Griekenland was een geweldige reis voor deze groep mensen, hoe zuur is het dan dat deze geweldige ervaring in een klap een week later wordt overschaduwd door het afschuwelijke drama wat zich heeft afgespeeld. Voor deze groep mooie bijzondere mensen is het leven ook in een klap veranderd, dit horen jongeren niet mee te maken. En geloof me het zijn echt bijzondere mensen, stuk voor stuk. Ze hebben allemaal een plekje in ons hart.

Natuurlijk waren er ook weleens mindere dagen en ook Max had zijn nukken, maar die waren op een hand te tellen. Max was nog niet toegekomen aan echt te puberen, hij was niet echt brutaal, deed over het algemeen wat hem gevraagd werd en was betrouwbaar.  Het was echt een bijzonder kind en dat zeg ik natuurlijk als mama, maar als ik zie wat hij voor andere heeft betekent en nog doet, dat hij nog steeds herdacht wordt en zijn dood zoveel indruk, zoveel verdriet bij heel veel mensen heeft achtergelaten moet toch wat betekenen. Als je terug kijkt in de geschiedenis zie je heel vaak dat bijzondere mensen jong sterven, misschien behoort Max wel tot die groep bijzondere mensen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik ontzettend trots ben op mijn Max, dat hij een leegte heeft achtergelaten die niets en neimand kan opvullen en dat hij iedere dag meer en meer gemist wordt. 

Ik hoop dat ik jullie zo een beeld heb gegeven over onze Max, ik kan nog uren doorschrijven, er is zoveel meer te delen en te vertellen over Max, maar zal jullie niet te lang ophouden.

Max leeft in ons allemaal door en door zijn verhaal te delen, te vertellen zal hij verder leven in ons.

Klaar......

Het wordt tijd dat ik de realiteit onder ogen ga zien. De laatste maanden heb ik niets anders gedaan dan gevlucht en weggerend, alles om de realiteit te ontvluchten. Een andere manier om niet na te hoeven denken en om niets te voelen is alcohol. De laatste maanden was wijn toch wel een hele goede vriend, wijn zorgde er voor dat ik even niets voelde, even weg was van alles wat ik voel en doormaak. Er zijn regelmatig avonden geweest dat ik me echt verloren heb in alcohol. Iets wat ik eerder nooit deed, ja ik drinkte wel eens een glaasje wijn bij het eten of op een terrasje maar dronken worden, of ziek worden van te veel drinken is me de laatste jaren niet echt gebeurt, tegenwoordig komt dat toch wel eens voor. Iets waar ik echt niet trots op ben. Maar nogmaals alles om niet te hoeven voelen, om niet stil te staan bij de realiteit.

Afgelopen vrijdag is dat weer gebeurt, een gezellig avond met vrienden eindigde met een dronken ik. Weer ziek op de toilet en weer een zaterdag op de bank me beroerd voelen. Nu voor het eerst merk ik dat ik er klaar mee ben. Ik wil niet meer vluchten in alcohol of wat dan ook. Het wordt tijd dat ik de realiteit onder ogen ga zien.

De realiteit is dat ik nog leef, dat ik een hele geduldige lieve man heb, nog een geweldige zoon heb en ik moeder ben van Max....Max is 17 maanden geleden overleden en komt nooit meer terug. Dit kan je niet wegstoppen, hier kan je niet voor vluchten, hier hept alcohol niet bij, maar om het onder ogen te zien doet pijn, doet verschrikkelijk veel pijn. Maar het is wel de realiteit, het is mijn realiteit en ik moet hem onder ogen gaan zien.

Het wordt tijd dat ik mijn leven onder loep ga nemen en stop met wegduwen en ontkennen. Ik moet hard gaan werken aan mijzelf. Geloof ik heb heel hard gewerkt afgelopen maanden en het heeft echt wel inzichten gebracht maar nu is het tijd om het hef in eigen handen te gaan nemen.
Niet alleen voor mijzelf maar ook voor mijn man en zoon, want die hebben recht op een vrouw en een moeder. Dit zullen moeilijke kleine stapjes worden maar ik moet ze gaan zetten wil ik mijn leven weer op de rit krijgen. Mijn werk, wat ik altijd met veel liefde en passie heb uitgevoerd staat al op een heel laag pitje en zit er voorlopig al niet meer in, iets wat mij heel veel pijn doet maar het gaat gewoon niet. Eerst moet ik leren voor mijzelf te zorgen voor ik voor de ander kan zorgen. Dat is de eerste stap om in te zien dat ik niet kan vluchten of wegrennen van de realiteit. Nu de rest nog.....

Als ik iets zeker weet is vluchten kan niet en het wegdrinken helpt ook niet.....de klap komt dan later 2 x zo hard terug......ik ben er klaar mee....tijd om het roer om te draaien voor mijzelf, voor mijn omgeving en voor Max........

Bedankt.....

Hoe zeg je bedankt???
We hebben allemaal geleerd om dank je wel te zeggen als iemand iets voor je doet of je iets geeft. Dit is een beleefdheidsvorm. We zeggen het automatisch vaak zonder na te denken. Maar hoe zeg je bedankt tegen al die mensen in onze situatie.....waar moet je beginnen......is een gewoon dank je wel dan wel genoeg.....of of......ik weet het niet.

In ieder geval realiseerde ik me vanmorgen dat ik volgens mij nog nooit openlijk dank je wel tegen al die mensen heb gezegd.

Dank je wel voor al die mensen die er het eerste uur waren, die ik die beruchte nacht uit bed heb gebeld met het afschuwelijke nieuws en die vanaf dat moment betrokken werden in onze nachtmerrie.
Dit geldt ook voor de mensen die in de loop der tijd zijn afgevallen, het is ook niet niets voor iedereen, de ene kan het nou eenmaal beter er zijn voor de ander dan de anderen. Daarbij weet ik nu wat ik aan mensen heb en ook daar ben ik dankbaar voor.

De mensen die omdat het te moeilijk, pijnlijk werd even een stap terug hebben moeten zetten, maar er ondanks dat toch proberen te zijn, doormiddel van een berichtje, een bloemetje laten blijken dat ze met ons meeleven, het zijn echt de kleine dingen die het erom doen.

Mijn lieve vrienden die die  nacht Job op hebben gevangen en hem veilig naar Maastricht hebben gebracht, die zelfde mensen die er al die dagen, weken maanden voor ons klaar stonden, meeehelpte waar nodig was en een luisterend oor boden en bieden wanneer ik het nodig heb.

Mijn lieve nicht die sinds die nacht zelf nachtmerries heeft en regelmatig misselijk en met buikpijn hiernaar toe kwam, ik regelmatig met de staart tussen haar benen naar huis heb laten gaan, maar die er iedere dag opnieuw waar was en is. Altijd bereid om te helpen, te huilen, te lachen er gewoon onverwaardelijk altijd is.

Mijn zus, die sinds dag 1 mijn rots is, die mij op het rechte pad houd, waar ik ben kan ventileren, die mij laat razen, huilen, schreeuwen, maar mij ook steeds weer terugfluit in de realiteit. Die mij onvoorwaardelijk steunt, die mij een schop onder mijn kont geeft maar mij ook afremt als ik te veel en te snel wilt. Bij wie ik er gewoon mag zijn.

Mijn andere zus, die niet oordeelt, luistert en er is als ik het nodig hebt. Die mijn pijn en verdriet ziet en mij de schouder biedt om te huilen. Die ondanks haar drukke agenda een keer per week een gaatje voor mij vrij houd of ik wil of niet.

Mijn lieve vriendinnen waar ik niet meer zonder kan, die een heel speciaal plekje in mijn hart hebben. Die de laatste 17 maanden iedere dag voor mij klaar stonden, er altijd waren. Met wie ik een geweldige reis heb gemaakt,met wie ik keihard gezongen heb bij U2,  met wie ik lach, huil, drink, vecht maar die ik vooral bewonder. Zonder die meiden had ik niet recht blijven staan.

Mijn familie die ook dit grote gemis en verdriet delen en er toch proberen te zijn. Die ook niet weten hoe en wat ze kunnen en moeten doen maar het proberen. Ieder op zijn eigen manier en met zijn eigen kwaliteit.

Alle lieve mensen die het afgelopen jaar in mijn leven zijn gekomen, jullie weten niet hoe kostbaar jullie zijn. Ook jullie helpen mij steeds weer een stukje verder of halen mij even uit de realiteit.

En dan de klasgenootjes, Trevianum, de docenten, de directeur......waar moet ik beginnen......wat een geweldige groep mensen zijn jullie, de verhalen, foto's, beelden alles wat van jullie hebben gekregen is goudwaard. Dankzij jullie hebben we een deel van Max gekregen wat we anders nooit hadden geweten. Wat ben ik trots op deze groep jongeren, die nog steeds komen, die nog steeds berichtjes sturen, die nog steeds betrokken zijn. Z'n lieve vriendinnetje die een geweldig stuk voor en over Max heeft gemaakt, een stuk waarin ze ons haar strijd tegen de pijn, verdriet en haar acceptatie laat zien, iets waar ik nog heel veel van kan leren, wat een bijzonder mooie meid is dat.

Ik zal echt wel mensen vergeten zijn, maar weet dat ik dankbaar ben voor alle kleine dingen, berichtjes of wat dan ook. Ik realiseer me echt wel dat dit voor alle mensen die dichtbij ons staan net zo'n drama is als voor ons en jullie zijn er toch altijd. Ik ben niet altijd even leuk, tactvol, aardig, gezellig maar vergeet nooit dat ik jullie allemaal echt wel waardeer.

We zijn nu bijna 1,5 jaar verder en iedere dag is het een strijd, ik ga 2 stapjes vooruit en weer 3 achteruit maar dankzij jullie allemaal zet ik stapjes. Dus bij deze Dank jullie wel........ik kan het niet zonder jullie xxxx

Jantje lacht, Jantje huilt.......

Afgelopen dagen zijn weer dagen waarin de emoties alle kanten opgaan. het is allemaal begonnen met afgelopen donderdag, die dag ben ik samen met mijn lieve nicht naar een medium geweest. Ik ga hier niet te veel over zeggen maar laat ik zeggen dat het alles behalve een mooie reading was. We kwamen allebei nog al verbaast naar buiten en dat kwam niet omdat er zoveel waarheid of mooie dingen besproken zijn geworden, dan weten jullie denk ik wel genoeg. Ik heb in het verleden al een paar mediums bezocht en had tot nu toe altijd echt een positief en fijn gevoel bij deze readings gehad, dit is de eerste keer dat ik me toch wel enigszins belazerd voelde, het was zelfs op het randje van respectloos. Dus van nu af aan ga ik alleen nog maar naar de mediums die ik ken en ik een goed gevoel bij heb. Jullie snappen dus wel dat ik boos, verdrietig maar er achteraf ook wel om heb moeten lachen. De toon was in ieder geval voor de rest van de dag gezet.

Vrijdag ben ik mijn oudste gaan halen in Tilburg en 's avonds met mijn zus en vriendinnen naar inspiration point geweest. Wat een leuke avond was dat, echt een aanrader voor iedereen. Top entertainment. lekker eten, alles voor een geslaagde avond. Dat was echt even de ontlading die ik nodig had, dat zijn de spaarzame momenten dat ik me weer heel even de "oude" Marie-josé voel. Al is het maar heel even, maar het is wel fijn om te weten dat ergens diep onder alle lagen er nog iets van mijn oude ik zit. Wat wel altijd jammer is, is het feit dat zo gauw ik de deur van ons huis binnen loop dat gevoel in een klap weg is, dan sta ik in een klap weer in de realiteit, de realiteit van ons leven, dan is al het vrije, blije gevoel weer in klap weg, volledig naar de achtergrond.

Zaterdag heb ik niet veel gedaan, ik was gebroken van de avond van te voren, ik merk dan toch dat ik ouder word en zo'n avond heel veel energie kost, daarbij smaakte de wijntjes goed dus jullie begrijpen wel, ik was niet zo fit meer. We hebben de dag afgesloten met een leuk spel, een avondje thuis met vrienden, gewoon lekker ouderwets een spelletje doen. Op die momenten mis ik Max altijd heel erg, Max hield van spelletjes doen en ik weet zeker dat hij dit een heel leuk spel had gevonden. Stom hé dat je ondanks dat je een hele leuke avond hebt er altijd een gemis is, er altijd iets knaagt, ik me altijd incompleet voel. Van buiten lach ik, maar van binnen voel ik het verdriet en de wanhoop die ik eigenlijk uit wil gillen. En als ik het zo opschrijf voel ik me ondankbaar, want iedereen doet zijn best om het gezellig en leuk te maken en echt waar het is ook echt gezellig en leuk en ik ben zo ontzettend dankbaar voor deze avonden, alleen is er altijd die leegte. Die leegte die niemand kan opvullen.

En dan is het pasen, een feestdag waar ik persoonlijk niet heel veel mee heb. Toen de kinderen klein waren vond ik pasen wel leuk. Paaseitjes verstoppen en samen verven, dat was het leukste. Verder maakte ik meestal wel een paasbrunch voor vrienden of familie, het was vooral een dag waarin lekker met vrienden samen deden eten en gezellig samen waren. Maar het is niet zo dat ik het als een echte feestdag zie, zoals kerst enz. Toch is ook pasen ineens anders, geen paasbrunch met vrienden, maar gewoon een ontbijtje onder ons drietjes, ook leuk en lekker maar toch anders. Geen gekleurde eieren meer, maar een gewoon hard gekookt eitje. En dan zie ik op facebook de foto's van gezinnen die samen een uitgebreide paasbrunch hebben, van kinderen die paaseieren zoeken, dan voel ik een steek. Ik wil dat niet voelen, ik wil niet zo'n verbitterde vrouw zijn of worden, maar ik voel het wel. Dan realiseer ik me dat ons gezin alweer niet meer compleet is en dat ook pasen geen pasen meer voor ons is. Ik ben het soms zo moe om steeds nieuwe tradities te moeten verzinnen, maar de oude tradities bestaan ook niet meer.

Op die momenten ben ik echt Jantje lacht, Jantje huilt, van de buiten kant niets te zien maar van binnen huil ik stiekem en voel ik me heel alleen. Pasen gaat weer voorbij en voor je weet is Job weer naar Tilburg en is mijn huisje weer leeg, dus in plaats van me zielig voelen ga ik proberen te genieten van dat wat ik wel nog heb en maak ik van deze paasdagen het beste wat we met z'n drietjes kunnen.

Ik hoop dat jullie ook allemaal fijn paasdagem hebben, geniet van de vrije momenten die jullie samen hebben en eet niet te veel chocolade xxxx