1 jaar en een 1 dag

Vandaag is het 1 jaar en 1 dag, vanaf vandaag heb ik geen vorig jaar meer. Ineens is Max niet meer in onze herinnering van vorig jaar. Pffff wat een rare gewaarwording, ik vind dit echt een afschuwelijk gevoel....kan niet meer zeggen weet je nog vorig jaar....nu gaan de jaren tellen, geen dagen, geen weken....jaren.

Gisteren hebben we de dag door gebracht met vrienden, familie en vrienden van Max. Het was een mooie, emotionele, drukke, bijzondere dag. Maar het was vooral veel. Veel warmte, veel lieve mensen, veel verdriet, veel gemis.....gewoon veel.

We zijn 's morgens eerst met z'n tweetjes naar de autoweg geweest, de plek waar Max is aangereden. Hier hebben we bloemen neergelegd.

 Deze plek roept zoveel verschillende gevoelens op. Het is de plek waar Max is aangereden, het is ook de plek waar dagelijks honderden mensen rijden, het is een plek waar ik soms heel onrustig word en soms juist heel rustig. Het is in ieder geval een beladen plek. Daarna zijn we naar huis gegaan en hebben we samnen met vrienden de laatste voorbereidingen voor die middag afgehandeld.

De hele week heb ik alleen maar lopen denken wat doe je op zo'n dag, hoe kleed je zo'n dag aan. Het voelt heel vreemd, vlaaien halen en eten en bij de Jumbo aan de kassa vragen ze je dan ohh bent een jarig of heeft een feestje?? Ja wat zeg je dan?? Ik heb maar gezwegen, ondertussen weet ik dat is beter. Ik heb maar gedaan wat voor mij goed voelt en dat is zorgen dat er in ieder geval iets in huis is.

Er zouden een man of 25 komen om die dag samen met ons door te brengen. Er werd wat gegeten en wat gedronken en daarna keken we met z'n alle naar een hele mooie film van Max, een film over het leven van Max, Jos is hier dagen mee bezig geweest en het eindresultaat was dan ook echt heel mooi. Maar ook heel pijnlijk, zo'n lief, leuk onschuldig manneke, waarom......waarom??

Wat een hoop mooie bloemen, kaartjes en andere mooie gebaren hebben we gekregen waaronder dit mooie schilderij gemaakt door mijn lieve vriendin...

We zijn met een grote groep nogmaals de route gaan lopen en wat dapper van de jongeren dat ze mee zijn gaan lopen, ze vonden het zelf ook fijn om dit te doen. Het voelde voor mij als een grote steun en als een warme deken omdat met deze mooie mensen te mogen doen. Ik realiseer me dan dat de dood van Max zoveel mensen en levens heeft beinvloed, het was dus wel echt een mooi bijzonder kind. Het raakt mij enorm als ik zie wat het doet met de jeugd. Ze zouden dit niet moeten meemaken.

We hebben nog met een wat vrienden gegeten en om 20 uur lag ik gebroken, leeg, moe in bed......1 jaar verder......1 jaar zonder Max.

En het enige wat ik nog steeds niet weet is hoe nu verder.....ik heb echt geen idee.....ik overzie het allemaal niet....misschien eerst maar eens goed slapen.

Vanmorgen was ik pas in staat om de kaarten allemaal goed te lezen, zoveel mooie lieve woorden van steun, dat raakt me dat zijn de lichtpuntjes.

Eentje in het bijzonder, een kaartje gericht aan Max door een vriendin van Max, waarin ze schrijft dat ze een foto en bloemen is gaan neerleggen langs de autoweg voor Max en ze hoopt dat hij ze mooi vindt.....ik ben vandaag gaan kijken.....dit is het mooie plekje wat ze voor mijn jongen heeft gemaakt.....

Ik weet zeker dat Max dit plekje heel erg mooi vind, wat een bijzonder meid is dit dat ze zoiets moois voor onze Max heeft gemaakt, diep respect.

Terugkijkend op de afgelopen dagen kan ik zeggen dat het een emotionele achtbaan was en is, want ik zit er nog volledig in, maar wat was het bijzonder en wat was het een warme deken. Vanaf vrijdag de herdenking op school, de avondwandeling, het samenzijn bij ons thuis is echt als een hele mooie, warme, bijzondere maar ook trieste deken over mij heen gevallen. Wat had Max een mooie, bijzondere groep mensen om zich heen en wat hebben wij die ook.

Hoe mooi, lief en bijzonder alle mooie gebaren, kaarten, bloemen zijn en echt ik waardeer het enorm, werd  ik vanmorgen wakker met een heel leeg gevoel, een heel verdrietig gevoel want Max is al een jaar niet meer bij ons en dit is pas het begin van ons leven zonder hem. Ik zit voorlopig nog in de emotionele achtbaan, maar weet nu wel ik zit er niet alleen in.

365 dagen........

Het is 365 dagen geleden......1 jaar........

In de nacht van 28 op 29 oktober 2016 kwam jij niet meer thuis van het halloweenfeestje waar je was geweest. Je vader was je vanaf 2:15 uur aan het appe en aan het bellen. Om 2:45 uur maakte hij mij wakker met de mededeling dat jij nog niet thuis was. Ik ben gelijk opgestaan en in kleren gesprongen, we zijn gaan zoeken, naar het jeugdhuis waar jij was geweest, langs je vriendinnetje gereden, ondertussen je straf aan het bedenken voor het te laat komen, ik heb je wel 20 keer gebeld, steeds zonder resultaat....tot.... rond 4 uur je telefoon werd opgenomen, niet door jou maar de door een ambulancebroeder die ons vertelde dat je was aangereden op de A2 en dat we uit moesten gaan van het ergste scenario. We wisten niet hoe snel we richting Maastricht moesten rijden. Eenmaal op de autoweg, rijden we langs de plek des onheils, het volledige onderzoek is nog in volle gang. Dan slaat de paniek nog erger toe. Toen we langs het vliegveld reden voelde ik net alsof alle het leven uit mij werd getrokken, een heel raar akelig gevoel. Aangekomen bij het AZM waren we te laat, je was al overleden. Geen afscheid, helemaal niets, mijn jongen , mijn baby was alleen gestorven, iets waar ik het nog steeds heel moeilijk mee heb. Daar ligt je kind, levensloos op een ziekenhuisbed, dat is de ergste nachtmerrie van iedere ouder, dat gebeurt toch alleen in films, ik weet dat ik nog tegen de verpleging zei dat ze hem wakker moesten maken, maak hem wakker alstublief........doe nou.......Maar helaas dat kon niet meer. Alles daarna gaat als een roest, ik beleef het maar ook weer niet, ik moet beslissingen nemen die geen enkele ouder hoort te nemen, Job is in die nacht in dat uur van kind volwassen geworden...mijn hart brak toen ik Job binnen zag lopen in het AZM. Geen enkel kind hoort dit mee te maken. En ineens komt het binnen, Max is dood......mijn baby is dood......dat kan niet.......dat mag niet......dat dat dat...........

De nacht van 28 op 29 oktober 2017.......
Ieder moment van vorig jaar beleef ik opnieuw. ik voel de angst de paniek die ik die nacht voelde. Het telefoontje met de ambulancebroeder, ik weet nog dat ik hier in woonkamer alleen maar kon gillen, Jos nam de telefoon uit mijn handen en heeft verder met de broeder gesproken. Het wegrijden zonder Job, iets waar ik nu nog heel veel last van heb, ik heb Job gewoon thuis achtergelaten. Ik had wel mijn vriendin gebeld om hierheen te komen, die woonde destijds maar 2 straten verder maar dan nog. Alle telefoontjes die gepleegd heb, iedereen zegt wel ik ben altijd te bereiken, geloof me dat is bullshit, je wilt niet weten hoe vaak ik heb moeten bellen voor ik eindelijk iemand aan de lijn kreeg, het maakte me zelfs niet meer uit wie, als ik m aar tegen iemand kon praten. De aankomst bij het AZM, daar stonden 5 man ons op te wachten, ik wist gelijk dat het goed fout zat. En dan de woorden van de kinderarts , Max is overleden aan zijn verwondingen......in die seconden zakt de hele wereld onder mij uit.... ik zak letterlijk inelkaar.....ze vergissen zich..... het kan niet......niet onze Max.
De minuten, uren daarna zijn net als in een hele slechte film, politie, forensisch arts noem maar op alles gebeurt in de uren in het ziekenhuis. Ik kan alleen maar huilen, gillen en bellen, ik wil het tegen iedereen zeggen, roepen, gillen.... mijn jongen.......
Er moet ter plekke vanalles geregeld worden, dingen waar wij nog nooit over na hebben gedacht dingen waar je ook niet over na hoort te denken.

Alles beleef ik opnieuw, ik voel echt alles weer. Zo raar hoe het werkt, ik kan me niet eens herinneren wat ik vorige week deed, maar deze week, deze dagen, deze uren kan ik je van uur tot uur vertellen.
Zoasl ik al van de week heb geschreven ben ik met mijn zus en mijn lieve vriendinnen de laatste route van Max gaan lopen....wat een bijzondere tocht was dat.....heel heftig.....heel intens.....heel verdrietig maar op een bizarre manier ook heel mooi. Het voelde net alsof hij met ons meeliep.
We hebben ter plekke een wensballon opgelaten en die vloog wel zo mooi, zo ver weg dat er heel lang een lichtje voor Max was. Ik ben zo dankbaar dat ik mensen om mij heen heb die dit met mij hebben willen doen, dit was voor mij heel belangrijk. Heeft het wat opgeleverd, absoluut, ik zou het zo weer doen.

Vandaag gaan we bloemen leggen op de plek des onheils, dit doen met ons gezinnetje alleen. Vanmiddag hebben we een samenzijn met alle onze vrienden en de vrienden van Max. Gewoon thuis bij elkaar zijn. Ik heb lieve kaarten, mooie bloemen en lieve berichtjes gekregen van mensen die aan ons denken, iets wat we heel erg waarderen.

Vandaag ga ik alles weer opnieuw beleven, elke stap zal ik nog eens zetten, gelukkig zet ik ze niet alleen en heb ik lieve mensen om mij heen.

365 dagen...... zonder Max.....het kan niet.....het mag niet.....het hoort niet......maar ik moet

Herdenking

Pfff wat een weekje, iedere dag opnieuw beleven en dan is het ineens zo ver.
Vandaag een herdenking gehad op school, zo mooi en bijzonder dat ze dit voor Max en voor ons doen.

Ik werd in de herfstvakantie gebeld door de directeur van het gymnasium, hij vertelde me dat ze een herdenking voor Max wilden houden, dat ze op die manier aandacht wilden geven aan het feit dat het bijna een jaar geleden is en dat ze Max niet vergeten zijn. Wij waren hier natuurlijk welkom op. Wat was ik verbaast door deze uitnodiging, school had al zoveel voor ons gedaan dit had ik dan ook echt niet meer verwacht. En natuurlijk zullen wij aanwezig zijn op deze bijeenkomst.

Vandaag is het dan zover, vandaag is de herdenking geweest van Max. Ik kan je zeggen ik ging met een heel dubbel gevoel naar school, ik had namelijk al afscheid van school genomen, dit had ik tijdens de diploma uitreiking van Job al gedaan. En nu moest ik vandaag dus weer terug naar school.
Daarbij is het vandaag een jaar geleden, ik bedoel daarmee vorig jaar was het vrijdag de 28ste, dat ik Max voor het laatst levend heb gezien, dus dat maakt deze dag behoorlijk zwaar.

Ik had geen idee wat ik van deze bijeenkomst moest verwachten, wie zouden er aanwezig zijn, zal wel niet zo druk worden, ik bedoel het leven gaat door voor de meeste en zo hoort het ook.
We gingen met ons drietjes richting school, ik had een dankwoord geschreven, ik wil echt de jongens en meiden bedanken en de school en alle docenten, ze hebben zoveel voor ons gedaan. Nu moet ik eerlijk bekennen ben een betere schrijver dan prater maar goed we zien wel.

Eenmaal aangekomen op school eerst even naar het kapeltje, even een moment van bezinning, ben normaal helemaal niet gelovig ofzo maar het kapeltje op school straalt iets van rust uit. De foto van Max stond er niet meer, die hadden ze weggepakt voor de herdenking, dat was wel even vreemd.
Even rustig staan, adem halen en ik kan weer verder, door naar het kantoor van de directeur.
Daar worden we warm welkom geheten, door hem en door verschillende docenten.
Hij legt ons uit hoe de bijeenkomst uit gaat zien en we volgen hem richting de collegezaal.

De zaal zit bijna vol, wat een hoop leerlingen, vrienden, docenten. Dit had ik echt niet verwacht.
 In de zaal neemt de directeur het woord en begint met een heel mooi verhaal, een verhaal over Max, over het rouwen en over verder zonder Max. Deze man kan echt mooi vertellen en schrijft en geeft mooi weer hoe mensen zich voelen en wat het met ons doet. Daarna speelt een vriend van Max een schitterend stuk op de piano. Wat is dit kind muzikaal, wat knap dat hij dit kan. Je ziet aan hem dat hij het moeilijk heeft, dat raakt me zo ontzettend, een jongen van die leeftijd hoort deze pijn dit verdriet niet te voelen.

Daarna ben ik aan de beurt, wil ik dit wel, kan ik dit wel. Ik moet dit gewoon doen. Alleen kan ik nu niet van dat stomme briefje lezen, dus ik doe maar wat ik altijd doe ik begin gewoon te ratelen.
Ik probeer te vertellen dat ik deze groep kinderen zo bijzonder, zo mooi en puur vind en dat ik zo dankbaar ben voor alles wat ze voor ons hebben gedaan. Wat ben ik trots op deze groep jongeren, wat ben ik trots dat Max deel heeft mogen uitmaken van deze bijzondere mensen. Ook bedank ik de school voor alles wat ze voor ons, voor de jeugd en voor onze oudste hebben gedaan. Het is zo'n bijzondere school.

Daarna sluiten we het officiële gedeelte af en ga we met z'n alle naar de koffieruimte voor een kopje koffie en even na te babbelen. Zo fijn om even samen met de jeugd te praten en te ons verdriet te delen. Gewoon even samenzijn met klasgenoten, vrienden, docenten. En het leek net of Max erbij was, alsof hij deelnam aan deze bijeenkomst. Zoveel mensen die een stukje Max bij zich dragen. Hoe bijzonder is dat.

Terugkijkend was het een mooie, emotionele herdenking met een lach en een traan.

Nu me voorbereiden op vanavond want dan ga ik samen met mijn lieve zus en 2 vriendinnen de route van Max lopen, de route die hem uiteindelijk op de autoweg heeft laten belanden.
Ook dit zal zeker heel heftig worden, maar ik wil en moet dit doen en ben dankbaar dat ik dit met deze mooie mensen mag gaan doen.
Jullie zullen vast de komenden dagen lezen hoe die weg, deze avond is verlopen.

Herbeleven....

Vandaag over 8 dagen is Max 1 jaar uit ons leven.....1 jaar belachelijk. Deze dagen merk ik dat ik alles opnieuw herbeleef. Ik weet precies wat we vorig jaar aan het doen waren en wat de jongens deden. Vorig jaar om deze tijd was ik gewoon mama van 2 levende, pubers. Was mij huis gevuld met pubers en al hun zooi er om heen. En nu een jaar verder.....is het huis leeg....geen pubers meer.....geen zooi....niets.

Vorig jaar  op 21 oktober was Max net een paar uurtjes terug uit Griekenland, Jos had hem die ochtend om 3 uur opgehaald op school. Ik was gewoon werken, had een vroege dienst, ons leven was normaal. Die avond zijn we met vrienden naar het oktoberfeest geweest, naar Dieter Koblenz....wat een geweldige avond was dat...ik in een dirndl, Jos in de lederhöse. Jessica en Raymond bleven bij ons slapen. we hebben nog met z'n alle gegeten en  naar de verhalen over Griekenland geluisterd. Wat had Max het geweldig gehad. Zo mooi om te zien dat je kind volop aan het vertellen is over de reis die hij mee heeft gemaakt.
Max is die avond naar Anne geweest, zijn prille liefde, samen met nog wat vrienden zijn ze bij Anne blijven slapen. Dat appje met die vraag of hij mocht blijven slapen heb ik nu nog steeds.

Die zaterdag de 22 ste hebben we niet veel bijzonders gedaan, gewoon een luie dag in huis.

De zondag zijn Jos en ik weer naar het oktoberfeest geweest. Max bleef thuis Anne zou langskomen.
Die dag heb ik Anne voor het eerst ontmoet, daar sta ik dan als moeder van Max in een dirndl toch wel een beetje aangeschoten van een hele middag feesten in de tent. Mooie eerste indruk.... gelukkig zei Max de dag erna dat het wel mee viel hahhahhhaha.

Het was vorig jaar herfstvakantie dus de kids hadden vrij, ook ik en Jos hadden vrij.
Jos en ik zijn die dinsdag 25 oktober voor 2 nachtjes naar Krakau gevlogen om een wens van mij te vervullen, ik wou heel graag eens naar Auschwitz. Nu terugkijkend denk ik hadden we maar niet gegaan dan had ik nog 3 dagen met Max gehad. Van een afschuwelijke plek uit de geschiedenis, kwamen wij een paar dagen later in onze eigen hel op aarde.

Donderdag zijn we terug gekomen, vrijdagochtend ben ik nog een paar uurtjes gaan werken en daarna met Job gaan shoppen voor kleren voor de bruiloft van Kim. De bruiloft van Kim.......hoe triest is het.....hoe bizar is het.......wat is het leven gemeen.

Max is die avond, de 28ste op z'n fietsje gestapt om 21:50 uur en naar een Halloweenfeestje gegaan. Daar had hij afgesproken met zijn vrienden en vriendinnetje. 2 km van ons huis.....Dag mam, dag pap,  kijk je uit, doe geen gekke dingen en veel plezier, Jaaaaa Mam dat waren de laatste woorden die we gewisseld hebben.....dat zijn de laatste woorden.

De kleinste details weet ik nog zowel uit die week als de week wat gaat volgen, ik herbeleef ieder moment opnieuw. Het rare is dat ik me niets kan herinneren van vorige week of zelfs dingen van gisteren, maar ieder moment uit de laatste week van het leven van Max en de dagen daarna kan ik feilloos benoemen.Wat is het onbegrijpelijk, oneerlijk, de vraag waarom is weer een vraag die ik me ieder uur stel. Nu proberen deze dagen door te komen om zo de 29ste te bereiken......de dag dat ons leven in een seconden veranderen in een levende nachtmerrie....de dag dat voor mij het leven in een klap stil kwam te staan. Ik weet niet hoe ik al een jaar verder ben gekomen, voor mijn gevoel lijkt het net nog gisteren, maar ik heb het gered, wij hebben het gered. Iedere dag is er eentje en verder kijk ik ook niet.

Zo moe.....

Ik ben zo moe, zo moe om ook maar wat te doen, al maanden ben ik moe en het lijkt maar niet minder te worden. Ik ben moe om te denken, moe om te voelen, moe om te proberen. Ik ga door en ik zal ook echt niet opgeven maar ik ben wel echt moe.

Het is zo bizar dat je leven in een jaar tijd volledig op z'n kop staat, dat je buiten het afschuwelijke verlies van je kind ook nog jezelf helemaal kwijt bent. Totaal geen grip meer hebt op je leven, of eigenlijk er achter komt dat je daar nooit grip op hebt gehad. Ik weet echt niet meer wie ik ben, wat ik wil, wat ik leuk vind of wat dan ook. Nu bijna een jaar verder kom ik erachter dat het leven echt nooit meer het zelfde word, dat ik alles opnieuw moet gaan ontdekken, mezelf opnieuw moet leren kennen.

Zoals ik al eerder heb geschreven, zijn we veel vrienden van voor het overlijden van Max kwijtgeraakt, ook dat verlies moet ik verwerken en moet ik loslaten. En als ik iets slecht kan is het loslaten. Dat stuk van mijn leven ben ik kwijt,  dat is een stuk van wie ik was.
Ook op mijn werk is alles anders, ik heb geprobeerd om een paar uurtjes  per week naar het werk te gaan, helaas is dat niet gelukt, ik voelde me daar niet goed bij en werd daar heel onrustig van. Ik zou vorig jaar met een opleiding beginnen, iets waar ik echt veel zin in had maar ook dat zit er voorlopig niet in. Ik merk dat ik weinig tot niets te geven heb en in mijn vakgebied heb je dta toch echt wel nodig, daarbij moet ik me nu echt eerst op mijzelf focussen.

Over 11 dagen is Max 1 jaar uit ons leven gerukt, zonder reden, zonder afscheid. Nog steeds kan ik het niet bevatten, ik beleef alle dagen opnieuw. Max zat vorig jaar in Griekenland, wat had hij het naar z'n zin. Wat ben ik dankbaar dat hij die reis met zijn klasgenootjes heeft mogen maken.
Nu moet ik een herdenkingsbijeenkomst gaan regelen voor Max, ik wil geen herdenkingsbijeenkomst, ik wil Max, ik wil ons leventje weer terug.

Hoe raar is het dan dat je een herdenkingsdienst ben aan het plannen en er eigenlijk bijna niets en niemand nog hetzelfde is als vorig jaar? Dat vonden wij allebei wel heel bizar en confronterend.
We gaan die dag zeker iets doen en gelukkig zijn er lieve mensen die samen met ons die dag door gaan brengen.
Ook school gaat weer iets doen voor Max, ook die gaan een herdenking houden, hoe bijzonder is dat!
Daar ben ik zo door verrast en zo dankbaar voor. Wat ben ik trots, blij en dankbaar dat Max op zo'n mooie, bijzondere school en klas heeft gezeten.

Maar hoe mooi, lief, bijzonder het allemaal is dat neemt niet de pijn, verdriet, gemis en moeheid weg. Voor ons is het nog steeds iedere dag overleven, iedere dag is er eentje!!

Wat zeg je dan?

Steeds vaker kom ik er achter dat het soms lastig is om op simpele vragen antwoorden te geven.
Een simpele vraag als "hoe gaat het met je? " is ineens heel beladen, want wat zeg je daarop? Wil je de waarheid weten of is het een beleefdheidsvraag? Vaak merk ik dat mensen niet goed weten wat ze met de waarheid aanmoeten, wat moeten ze daarop zeggen, wat zeg je tegen iemand die eerlijk antwoord dat het k.t gaat en het nog steeds iedere dag overleven is. Ook ik zou niet weten wat ik daarop zou moeten antwoorden, maar dat is wel mijn gevoel dus het eerlijke antwoord. Dus vaak antwoord ik op de vraag hoe het met me gaat  met "wat denk je"of "het moet maar".

Dan de vraag hoeveel kinderen heb je?" daar kan ik gewoon zonder moeite op antwoorden 2 jongens, maar meestal komt dan de vraag "wat leuk hoe oud zijn ze? Die ligt dan weer wat anders, die vind ik lastig, zeg ik gewoon 15 en 18 jaar of leg ik de situatie uit? Willen mensen horen dat ik een zoon van 18 jaar heb en er eentje had die helaas maar 15 is geworden? Dus meestal houd ik het maar bij 18 en 15 jaar dan lieg ik niet en hoef ik niet alles uitleggen en voelen mensen zich niet bezwaart door hun vraag.

Sinds Job op kamers zit en studeert krijg ik vaker de vraag of het de eerste is die uit huis is en studeert. Ja Job is de eerste en de laatste is dan mijn antwoord meestal, dat antwoord voelt zo kil zo vreemd want mensen gaan er dan vanuit dat Job geen broertjes of zusjes heeft en dat klopt niet hij heeft een broer......hij had een broer. Maar als ik de waarheid vertel dat we al afscheid hebben moeten nemen van een kind, dat onze Max ons huis, ons leven voorgoed heeft verlaten dan schrikken mensen, krijgen ze medelijden met Job en is het gesprek snel afgelopen. Dus ja ik antwoord dus met dat Job onze eerste en laatste is die uit huis gaat.

Zo zijn er nog heel veel voorbeelden van vragen die mensen goed bedoeld aan je stellen, iedere dag weer. Door die vragen moet ik iedere dag nadenken over de antwoorden, wat wil ik wel zeggen en wat niet. Wat kan diegene die het me vraagt aan en wat niet, is het een bellefdheidsvraag of ie diegen echt geïnteresseerd. Maar ook hoe voel ik me, wil ik het wel vertellen of denk ik laat maar? Op die manier ben ik continu bewust en onbewust bezig met uit te leggen hoe wij ons voelen, hoe ons leven er nu uitziet en wat er is gebeurt, want of ik nu wel of niet het hele verhaal vertel het roept gelijk het gemis, het verdriet en de pijn op.

Het is zo raar dat simpele vragen die we allemaal iedere dag aan willekeurige mensen stellen ineens een diepere, andere betekenis of gevoel oproepen. Vragen waar ik zelf ook nooit bij heb stil gestaan, vragen die ik ook gewoon stel aan mensen. Wat ik nu wel geleerd heb is dat ik ze alleen maar vraag als ik oprecht het antwoord wil weten, ik stel ze niet meer uit beleefdheid maar uit belangstelling, want ik weet nu uit ervaring dat vragen om het vragen totaal geen betekenis heeft. Stel geen vraag als je het antwoord niet wilt horen en neem genoegen met het antwoord wat je krijgt.