Het is weer zover oktober is begonnen, een maand wat voor mij eerder altijd de maand van de kaarsjes aan, de appeltaart en wafels bakken en pompoensoep maken was. De periode voor de feestmaand.
Nu is oktober de maand waarin ik weg wil kruipen in een holletje en er pas 2 januari uit wil komen.
De maand waarin ik afscheid van jou heb moeten nemen, wat heet afscheid, zelfs dat is me ontnomen.
Over 27 dagen is het 3 jaar........pas 3 jaar.......al 3 jaar ik weet het niet meer, maar wat ik wel weet is dat ik deze periode tegenwoordig verschrikkelijk vind.
Iedere ochtend word ik wakker met een misselijk gevoel, weet nog bijna precies wat we 3 jaar geleden nu deden. 3 Jaar geleden was jij je aan het verheugen op je reis naar Griekenland met school en ik me aan het verheugen op mijn stedentrip naar Krakau. Jullie waren allebei volop bezig op school en je vader en ik op ons werk. En nu, nu zit ik op mijn bank en voel ik de pijn, het gemis bij iedere herrinnering die ik voel, ervaar en aan denk.
Niets is meer zoals het was en het zal ook nooit meer zo worden, dat weet dat is een feit, dus na bijna 3 jaar is het tijd om de balans op te nemen en te kijken waar ik sta en welke stappen ik gezet heb om op dit punt te komen. En geloof me ik had nooit maar dan ook nooit gedacht dat ik ooit op dit punt zou komen te staan. Gescheiden, 2 keer verhuisd, nieuwe baan, nieuwe liefde, starten met opleiding, dat allemaal terwijl ik iedere dag nog steeds het gevecht aan ga met mijn gevoel, verdriet, boosheid, angst, verwarring, teleurstelling.
Zonder de mensen om mij heen, mijn werk, mijn vrienden, mijn ex, Job had ik dit niet kunnen doen, zonder hun was ik een verbitterde, vervelende vrouw geworden en geloof me die ben ik echt nog wel af en toe. Ik heb geknokt, ben gevallen, heb gekropen, ben tegen muren aangelopen, heb klappen gekregen en ook zeker uitgedeeld, maar ik sta nog en ik ga ook blijven staan, ik kan niet vallen, ik mag niet vallen, niet voor Job, niet voor mijn familie, niet voor mijn dierbare. Ik zal zeker nog eens kruipen, tegen muren aanlopen, knokken, klappen krijgen en uitdelen, dat alles om en voor mijn Max.
Op die manier houdt hij mij alert, houdt hij mij scherp en blijft hij dichtbij mij. Max is bij alles wat ik doe mijn katalysator, samen met Job zijn mijn jongens nog steeds mijn motor, voor hun ga ik door.
Nu bijna 3 jaar verder is het moment daar om te stoppen met het delen van mijn gevoelens en mijn kronkels, alles heb ik geprobeerd te delen, bij alles hoop ik dat ik iemand heb ik kunnen helpen, iemand iets heb kunnen bieden, iemand bewust kunnen maken, misschien wel iemand gered.
Ik heb jullie een inkijk in mijn leven gegeven, ik heb jullie Max laten zien en het verhaal van Max gedeeld, een verhaal dat nooit vergeten mag worden.
Max leeft door in iedereen die hem kent of lief heeft, daardoor blijft hij bestaan. Maar mijn verhaal is nu mijn verhaal, mijn verhaal is nu uitverteld en alleen nog maar voor de mensen die heel dichtbij mij staan.
Ik moet weer gaan leven voor mijzelf en de mensen om mij heen en daar de kracht uit putten.
Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer een verhaal zal delen, maar het wordt minder en minder, zo boeiend is mijn verhaal niet meer.
Laten we met zijn alle zorgen dat het verhaal van Max nooit vergeten wordt en dat we op die manier misschien wel een kind kunnen behouden of redden van zo'n zelfde noodlot als Max
Dank jullie wel voor jullie lieve woorden, berichten, op facebook blijft de pagina van Max dus die kan gevolgd worden, maar bloggen is voor nu even klaar.......
