Als ik iets al heel veel heb moeten doen de afgelopen 2,5 jaar is het loslaten, en geloof me het went nooit. Je zou denken dat ik het steeds beter onder de knie krijg maar nee hoor loslaten is niet mijn ding.
Sommige dingen moet je gewoon loslaten, gewoon omdat vasthouden geen zin heeft, maar er zijn dingen die laat je niet zomaar los en er is ook iets of iemand die ik nooit los kan en wil en zal loslaten.
Zoals ik al eerder geschreven heb ben ik hard bezig met mijn leven op de rit te krijgen, op werkgebied gaat dat aardig goed als ik dat van mijzelf mag zeggen, ik doe mijn werk weer met plezier en durf te zeggen dat het me goed afgaat. Ik ga in september weer beginnen met studeren om ook zo weer verder te komen in werkveld en op persoonlijk vlak, ook daar heb ik zin in.
Mijn verhuizing naar Echt is echt de beste stap geweest het afgelopen jaar, sinds lange tijd voel ik me weer ergens thuis en prettig, mijn vrienden in de buurt en een fijn appartementje. Dus ja ik heb heel hard gewerkt de afgelopen periode en met resultaat. Zo heb ik geleerd dat als je bepaalde zaken loslaten er dus andere zaken voor terug kunnen komen.
Zo kom ik op het volgende punt, ondanks dat ik een drukke baan heb waar ik veel ben, ik vrienden heb waar ik tijd mee doorbreng, ik Job dagelijks lastig val met mijn bemoederen mis ik iemand of iets in mijn leven, ik ben geen mens om alleen te zijn, dat lege nest sydroom is op mijn lijf geschreven. Zeker na het overlijden van Max merk hoe belangrijk het is om iemand te hebben om mee te delen, mee te huilen, mee te lachen en steeds weer proberen verder te gaan. Geloof als ik je zeg dat Jos en ik dat echt geprobeerd hebben, allebei zijn we tot ons uiterste gegaan om elkaar te begrijpen, te steunen, om elkaar te troosten maar allebei konden we het niet. Dus ook mijn huwelijk heb ik moeten loslaten, ik zeg alleen mijn huwelijk, want Jos kon ik niet loslaten, Jos loslaten is een stuk van mijn leven loslaten wat zo vastgeroest zit in mij, dat is een deel van mij. 20 jaar samen gedeeld, hij is de papa van mijn jongens, hij is een deel van mij, een deel van Job en een deel van Max. Jos loslaten betekend weer een stap verder van alles wat met Max gedeeld hebben. Dat kan niet maar het moet, ik heb geen keuze......
Wil ik verder met mijn leven moet ik ook dat laatste stukje loslaten, dat neemt niet weg dat Jos altijd een plekje in mijn hart heeft.
Maar aangezien er sinds een paar weken iemand in mijn leven is gekomen die mij weer het gevoel geeft dat ik leef, dat ik vrouw ben en die mij weer laat voelen, moet ik eerlijk zijn naar mijzelf, naar Jos en ook naar mijn nieuwe vlam. Alleen het stukje Jos en ik en dan bedoel ik ons huwelijk, de hoop dat we ooit misschien nog eens, noem maar op dat moet ik loslaten. Jos en ik samen gaat niet meer gebeuren. We zijn en blijven altijd samen de mama en papa van Job en Max, dat delen we dat neemt niemand ons meer af. Maar Jos heeft recht op zijn eigen leven en is daar zelf verantwoordelijk en ik ook. Voor het eerst in hele lange tijd ben ik er klaar voor, ben ik klaar om mij te geven aan iemand, ben ik klaar om verliefd te worden. Al moet ik eerlijk toegeven ik ben doodsbang, bang om me kwetsbaar op te stellen, bang om gekwetst te worden, bang om weer iemand kwijt te raken, maar ik laat het los en leef van dag tot dag en nu is het fijn en voelt het goed. Niemand heeft een glazen bol en weet wat de toekomst brengt, maar door er open voor te staan en de sprong te wagen kom je er alleen maar achter, voor het eerst heb ik het voel dat ik durf te springen.
Dus soms moet je loslaten om verder te kunnen gaan, loslaten betekent ook houden van en ik zal altijd van Jos blijven houden daarom kan ik hem loslaten.
Max hoef ik niet los te laten, Max hoort bij mij en zal altijd bij mij zijn, Max zit in iedere vezel en leeft in mij door, dankzij Max kan ik deze stappen zetten......
