Vriendschappen.....

Het Goede doel had ooit een liedje over vriendschap met in het refrein de zin "een keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie".  Dat daar een kern van waarheid is zit ben ik de laatste maanden wel achtergekomen.

Mijn jongens hadden altijd een vaste vriendenclub. Max heeft z'n hele lagere schooltijd dezelfde vrienden gehad. Dat was een heel leuk en hecht groepje. Na groep 8 is die groep langzaam uitelkaar gevallen, iets wat heel logisch is aangezien ze allemaal in een andere klas terecht kwamen. Deze groep jongens zijn wel nog afscheid komen nemen van Max iets wat ik heel bijzonder en mooi vond, zo zie je maar dat hun vriendschap toch iets betekende. Ook op Trevianum had Max een hele hechte vriendengroep. Die jongens en meiden heb ik zien opgroeien van brugpiepers naar hele mooie, slimme, jong volwassenen. Nu nog heb ik als moeder van Max contact met sommige van deze vrienden, iets wat voor mij heel waardevol is. Ik voel me heel betrokken bij het wel en wee van deze jongeren.

Ook Job had altijd een vaste vriendengroep, zowel hier bij ons thuis als in Tilburg heeft hij een leuke, hechte groep. Iets wat ik als heel waardevol zie. Vrienden heb je nodig en zorgen voor je ontwikkeling.

Wij hadden ook altijd een hele hechte vriendengroep, een groep waar we lief en leed mee deelden. Deze groep pakte zich ook heel goed samen en beschouwde ik als "familie". Het is niet zo dat we dagelijks bijelkaar over de vloer kwamen, maar het voelde altijd als thuiskomen. De ene woonde om de hoek, de ander 200 km verderop maar dat was allemaal geen probleem, afstand is nooit een belemmering geweest. Ik durf hard op te zeggen dat ik oprecht hield van deze mensen.

Maar dan komt ineens die regel van het liedje om de hoek kijken en dan leer je dat vriendschappen toch niet zo diep zitten en onvoorwaardelijk zijn als dat je denkt. Door het verlies van Max ben ik hele dierbare vrienden kwijtgeraakt, mensen die echt een hele speciale plek in ons leven hadden. Iets wat ik tot op de dag van vandaag niet begrijp, hoe kan je vrienden zo laten vallen? Dat het niet makkelijk is en heel emotioneel is snap ik echt maar dan nog, juist nu had ik deze mensen nodig. Waar zijn ze? Voor deze mensen geldt echt dat rouwen te lang duurt, op een gegeven moment moet je het leven weer oppakken en "normaa"doen in hun ogen. Ik vraag me nog steeds af hoe en als iemand het weet aarzel niet en kom het me vertellen.
Ook heb je mensen die op een rouwadvertentie afkomen, die het wel even interessant vinden om bij ons te komen en ons verhaal te horen maar als het te lastig wordt wegblijven.

Gelukkig zijn er nog een select groepje mensen die er wel zijn, of juist nu pas zijn gekomen, na jaren uit het oog verloren te zijn, Juist die mensen zijn goudwaard. Ik heb echt geleerd wat vriendschap is en wat vriendschap betekent. Ik heb een heel klein select groepje lieve, mooie, bijzondere mensen om mij heen, waar ik op kan bouwen, waar ik mee kan lachen, waar ik mee kan huilen, die me nemen zoals ik ben en juist in deze tijd er onvoorwaardelijk zijn. Het is heel bijzonder dat van deze mensen meer dan helft pas na 29-10-2016 in ons leven zijn gekomen. Of weer in ons leven zijn gekomen. Deze mensen zien onze pijn, onze boosheid, onze machteloosheid en voelen ons verdriet. Deze mensen oordelen niet maar staan naast me en pakken me bij de hand als ik niet verder kan. Het bijzonder is dat deze mensen ook samen heel leuk met elkaar omgaan, er heerst een wederzijds respect en oprechte interesse in elkaar. Dat is voor mij het allerbelangrijkste in vriendschappen.

Dus ja ik heb geleerd dan vriendschap echt een illusie kan zijn en dat er echt mensen zijn die alleen maar vriend met je willen zijn in goede tijden en niet als je in diepste dal zit. Er zijn echt mensen die zichzelf en hun eigen problemen belangrijker vinden dan de ellende waar wij in zaten. En even heel kort door de bocht hoe erg moeten die problemen dan zijn als ze daardoor geen begrip of ruimte hebben voor ons verdriet. Volgens mij is dat wwat wij 21 maanden geleden hebben meegemaakt toch wel het ergste wat je als ouder mee kan maken. Maar goed dat is mijn mening.

Maar ik heb ook geleerd dat vriendschap heel mooi, puur, liefdevol en onvoorwaardelijk kan zijn. Dat er echt mensen bestaan die er gewoon zijn, zonder dat je er om vraagt of dat ze iets van je verwachten. Die van je houden om wie je bent en niet om wat je doet. Die het verdriet met je willen delen en het gevoel hebben deel uit te maken van ons gezin. Dit zijn er niet veel en je moet echt geuk hebben om deze mensen tegen te komen. Ik heb ze in ons leven en kan me geen leven zonder hun voorstellen, deze mensen hebben ervoor gezorgd en zorgen er nog iedere dag voor dat ik recht sta, adem en soms zelfs een beetje leef in plaats van overleef.

Dus ook al zingt het Goede doel vriendschap is een illusie, ik durf nu te zeggen dat de vrienden die ik nu heb, dit kleine intieme mooie groepje alles behalve een illusie is. Ik wil deze mensen dan ook heel erg bedanken voor alles wat ze doen, voor wie ze zijn en voor gewoon hun aanwezigheid, zonder julie had ik niet gered en red ik het niet..........

Missen....

Vannacht had droomde ik weer over Max, dat doe ik wel vaker maar de laatste tijd is het een hele rare droom. Ik zie hem in mijn droom niet maar hoor hem alleen maar "mam"roepen, eerst zacht maar daarna steeds harder. Ik schrok er wakker van en onbewust liep ik z'n kamer op, zijn bed was leeg.....zoals het al bijna 21 maanden zijn bed leeg is. Dan slik ik en kruip ik terug in bed en realiseer ik me dat het weer een droom was. Max gaat nooit meer op mij roepen, Max zal nooit meer in z'n bed op z'n kamer liggen.  Het zijn die dingen die ik het meeste mis.

Heel veel mensen denken dat het de grote dingen zijn, zoals de feestdagen, verjaardagen, vakanties, enz. Natuurlijk zijn die dagen extra zwaar en realiseren wij ons op die momenten dat die feestdagen nooit meer het zelfde worden als dat ze waren. Maar 25 december is niet minder zwaar of zwaarder dan 24 of 26 of 27 december. Ik merk dat ik steeds minder waarde hecht aan dat soort feestdagen. We moeten gaan zoeken naar een nieuwe invulling voor die dagen.Ook vakanties zijn niet meer wat ze waren, onze vakanties waren altijd ingericht op de jongens. Als de jongens zich amuseren hebben wij vakantie. Op die dagen mis je Max dat is logisch maar laten we eerlijk zijn als je kinderen ouder worden dan komt het echt wel vaker voor dat kinderen andere dingen plannen op feestdagen en niet meer mee met je vakantie gaan, dus dat moet iedere ouder meemaken, Natuurlijk is bij ons het gemis veel dieper en pijnlijker omdat je weet dat je die dagen niet maar kan inhalen maar ze zijn niet de zwaarste momenten. Het enige verschil is dat wij nooit meer die momenten krijgen, we gaan nooit meer met z'n viertjes of met hun vriendinnen erbij op vakantie. Ons gezin is nooit meer compleet.  Daarbij weet ik niet meer wat ik leuk vind, alles moet ik opnieuw ontdekken, ineens zijn landen of dingen die je samen bezocht of deed pijnlijk en daar zal je altijd die leegte voelen.

De zwaarste momenten zijn de dagelijkse kleine onbenullige dingen waar we niet bij stil staan. Zoals nooit meer de vuile sokken in de was, nooit meer samen in de auto zitten, nooit meer een knuffel, nooit meer samen lachen, nooit meer samen "Hollands got talent"kijken, Niet meer even onder aan de trap roepen om wat naar beneden te brengen, geen gelach meer vanaf zijn kamer als hij aan het gamen is met zijn vrienden. Altijd een lege plek aan tafel, in de auto, op de bank. Zelfs uiteten gaan met ons gezin maakt ons duidelijk dat er iemand niet bij is. Er is altijd een lege plek. Ik mis zijn geur, zijn gesnurk, zijn gemopper. Ik mis het heerlijk genieten van eten wat Max echt kon. Ik mis zijn aanwezigheid, z'n zijn. Max was echt heel fijn om bij je te hebben, hij bracht een stuk rust bij mij. Hij was gezellig, had humor, was behulpzaam. Kroop nog steeds tussen ons in als we in bed lagen, gaf ons nog steeds een kus en knuffel.  Zelfs de dingen waar ik me over ergerde of boos over kon worden mis ik. Ik mis mijzelf hoe ik was. ik mis Jos en Job hoe zij waren. Ik mis ons gezin, niets is meer zoals het was. De dingen die je vanzelfsprekend vind en dingen die zo onbelangrijk lijken zijn zoveel meer waard als je ze niet meer hebt of niet meer kan doen.

Ieder dag realiseer ik me dat dit nooit meer gaat gebeuren, dat niets meer is zoals het was. Dat ik deze dingen nooit meer met hem ga doen. Nooit meer....dat is lang....dat is oneindig.....dat is pffffff. Om ons heen gaat iedereen op vakantie met hun gezin en genieten van de kleine mooie dingen. Wij hebben dat niet meer, tuurlijk genieten wij ook nog van kleine dingen en we hebben Job. Maar we gaan geen nieuwe avonturen meer beleven met Max, het enige wat wij hebben zijn onze herinneringen die neemt niemand ons af.

Mijn dromen over Max blijven mooi, pijnlijk en iedere morgen word ik nog steeds huilend met een brok in mijn keel wakker. Iedere dag voel ik die leegte, die stilte dat nare gevoel. Iedere dag is er weer een zonder Max. Iedere dag vraag ik me af wat zou Max nu doen, zou hij nog zijn vriendinnetje hebben, waar zou hij gaan studeren? Of ohh dat zou Max leuk vinden. Of ik wou dat ik dat nog tegen hem kon zeggen. Misschien mis ik dat nog wel het meeste, ik had nog zo graag en veel tegen hem willen zeggen, ik was nog lang niet uitgepraat. Het is zo raar dat hoe langer het duurt, hoe meer dagen om gaan, de tijd steeds verder gaat, het gemis met de dag groter wordt.

Spiegel

De laatste weken gaat het even wat minder met mij. Nu pas begint het rouwen voor mij, nu pas.....
Dit is aangewakkerd door het feit dat de eindexamens achter de rug zijn, vrienden en klasgenootjes van Max allemaal genieten van hun welverdiende vakantie en beginnen aan een nieuw avontuur. De ene zoekt een kamer, de ander houdt een tussenjaar en gaat reizen en weer een ander blijft in de buurt studeren. Dat heeft er voor gezorgd dat ik afscheid heb moeten nemen van de Trevi tijd en alles wat daar bij hoort. Als ik ergens niet goed in ben is het afscheid nemen, dus je begrijpt wel dat dit een hele pittige stap voor mij is.

Verder heeft het feit dat de rechtszaak is uitgesteld voor de derde keer ook niet echt geholpen, dat was de genade klap, daardoor ben ik echt onderuit gegaan. Geloof me maanden leef je naar die rechtszaak toe, maanden geeft het stress, onrust maar er komt een eind aan, eindelijk mag je je verhaal doen en dan opeens uit het niets wordt die dag weer uitgesteld, weer mag je niet spreken, weer is Max niet belangrijk genoeg. Weer worden wij niet serieus genomen. Dat was het laatste zetje wat ik nog nodig had om volledig in te storten.

Dus dat is dan ook gebeurt ik ben ingestort. Eindelijk durf ik te zeggen, ik kan dit niet, ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan en ik kan hier niet mee omgaan. Dit geef je geen plekje, een plant geef je een plekje ,verlies van je kind niet. Eindelijk durf ik in de spiegel te kijken en te zeggen help mij. Ik heb de afgelopen maanden alles geprobeerd, van vluchten, tot praten, tot emdr, tot de draad weer op pakken en niets helemaal niets heeft geholpen. Ik zet steeds 3 stappen vooruit en 5 terug.
Dan hoor je van iedereen dat het met loslaten te maken heeft, dan vraag ik jou op de man af, hoe laat je dit los, hoe laat je je kind los?? Ik weet het niet, ik kan het niet en ik wil het niet. Ik raak volledig in paniek als ik het alleen al uitspreek, laat staan moet doen. Het zou alleen al makkelijker zijn als ik niet meer volledig opgeslokt word door Max, nu is alles een grote wond en ik strooi ook nog zelf steeds zout in die wond, het zou al fijn zijn als die wond iets mag gaan helen.

Vandaag heeft een goede vriendin mij ook de spiegel voor gehouden en me eens verteld wat ik doe en wat dat met haar doet. Ik ben heel goed in mijn gevoelens weg te lachen en te vluchen in druk gedrag. Vooral niet laten zien wat ik echt voel en hoe drukker ik word, hoe slechter het met mij gaat. Ik laat dan niemand toe, wil niemand tot last zijn en kan alles zelf. Dat is het beeld wat ik de buitenwereld laat zien, dat is mijn coping en dat heeft er voor gezorgd dat ik al 20 maanden sta. Doordat zij mij vertelde wat dit gedrag met haar deed, begrijp ik pas wat ik uitstraal. Ik duw mensen weg door mij zo op te stellen. Mensen weten dan niet wat ze aan mij hebben en wat ze kunnen doen. Soms is het nodig om ook eens samen te huilen en te zeggen dat het gewoon allemaal zwaar kl.te is en het leven echt zwaar is. Ook dat willen vrienden met mij delen, ze willen niet alleen maar leuke Marie-josé, ze willen gewoon Marie-josé. Ze maken zich oprecht zorgen over mijn gedrag en over mij. Is dat terecht?? Ik denk soms wel, ik kan me voorstellen dat ze dat doen, ik zou me ook zorgen maken.
Dat is het laatste wat ik wil, ik wil niet dat mijn vrienden zich zorgen maken, ik wil de zorgen juist delen. Ik heb mijn vrienden echt nodig en moet meer vertrouwen op hun en niet bang zijn ze kwijt te raken als ik de echte ik laat zien. Dat heb ik vandaag geleerd.

Hulp is ingeschakeld, nu is de tijd rijp om aan het werk te gaan, om te gaan rouwen en niet meer te vluchten. Max komt niet meer terug wat ik doe of weg, waar ik ook heen vlucht. Maar er zijn nog genoeg mensen om voor te vechten, om voor te leven en daar moet ik het nu voor doen. Ik heb nog een lange weg te gaan en zal nog vaak in de spiegel kijken of iemand zal zeker nog wel eens me een spiegel voor houden. In de spiegel kijken is niet altijd leuk, het beeld wat je ziet wil je niet altijd zien maar soms is het nodig. Soms moet je eens goed naar je zelf kijken, kijken wat je doet, kijken wat je uitstraalt en toe te geven dat je het niet alleen kan. Dan pas zie je hoe mooi je bent en hoe kwetsbaar je bent en ook dat mag je laten zien.

Herinneringen

Iedere dag maken we herinneringen voor later, iedere dag is er wel iets waar je jaren later op terug kan kijken. Maar wat als ineens geen herinneringen worden gemaakt, als ineens zonder dat je er klaar voor was of bent in een klap de laatste herinnering wordt gemaakt. Dat ineens die laatste dag, een gewone dag was waar niets bijzonders in gebeurt is. Waar moet je dan nog op terugkijken?

Ik heb 15 jaar en 10 maanden herinneringen aan Max, nooit geweten dat die laatste vrijdag, die 28 oktober 2016 mijn laatste herinnering zou worden. Nooit geweten dat zoveel positieve herinneringen vaak overschaduwt worden door de herinnering en beelden van de afschuwelijke nacht van 29 oktober 2016.

Het rare is dat ik als de dood ben dat ik dingen ga vergeten, dat ik dingen niet meer precies weet. Dat merk ik al aan kleine dingen, zoals wat was Max zijn lievelingskleur, waarschijnlijk weet geen een moeder dat direct te zeggen van haar kind maar bij mij is dat ineens van onschatbare waren. Ik weet dat vroeger toen Max klein was rood zijn lievelings kleur was maar of het dat nog was geen idee. Het zijn die kleine dingen die er voor zorgen dat ik bang ben om dingen te vergeten, dingen kwijt te raken.

Om die reden heb ik een kist laten maken, een kist voor spullen en herinneringen van Max in te bewaren. Het voelde niet goed om spullen van Max op te bergen in een doos ofzo er moest iets gemaakt worden, iets waar ik in kon kijken en iets wat een speciaal plaatsje krijgt in zijn kamer.

De kist is er en hij is echt heel mooi, maar pffff bij het aanzien van die kist was ik gelijk weer terug op die afschuwelijke dag, 4 november 2016, de dag dat mijn Max in een kist ons huis verliet. Die dag, dat gevoel. die paniek pfffff echt ik voelde alles in een keer weer. Het idee was en is dus heel mooi maar mijn reactie erop was heel heftig. Nu een paar dagen verder en de kist op de kamer van Max staat is die ineens minder eng. Nog steeds draait mijn maag maar ik kan er al na kijken en heb zelfs al z'n babyspulletjes, zoals zijn eerste jasje, zijn eerste speentje, zijn eerste spijkertuinbroekje maatje 50, zijn doopkaars enz in de kist durven leggen. Ook staan de schoenen er in, de zwarte schoenen die heel Nederland heeft gezien, de schoenen die steeds terug kwamen in ieder nieuwsbericht. Nooit gedacht dat die schoenen zo'n lading zouden krijgen. En  hoe groot is het contrast, zijn eerste pakje, zijn eerste kledingstukje naast zijn laatste schoeisel in een kist. Daar moet je toch eigenlijk niet bij stil staan, nu ik het zo opschrijf krimpt mijn maag ineen. Hoe bizar is dit.

Dan sta ik op zijn kamer en denk wat wil ik verder in die kist doen, wat wil ik niet vergeten, niet kwijt raken, waar zit emotionele waarden aan? Ik heb geen idee, zijn portemonnee, zijn sleutels, zijn etui die heb ik er in gelegd, dat zijn de laatste dingen die hij bij zich had. Maar verder.....alles is belangrijk, ik kan en wil niets kwijt raken, ik ben alles al kwijt. Hoe stop je een leven, alle liefde, alle herinneringen, alles in een kist? Dat kan niet, dat past niet. Ik weet dat ik alles in mijn hart draag en dat Max daar voor altijd in verder leeft, maar wat als ik me die kleine dingen niet meer kan herinneren, wat als ik stukjes Max kwijt raak? We hebben heel veel foto's, we hebben heel veel films, we hebben zelfs zijn stem. Mijn ringtone is Max, dus iedere keer als ik een appje krijg of mijn telefoon gaat hoor ik Max. Alles om hem bij mij te dragen en nog ben ik bang dat ik hem kwijt raak.

Dus ik ben erachter gekomen, Max past niet in een herinneringskist, die kist is er om de spullen die echt van waarde zijn een mooi en speciaal plekje te geven, dat als ik ooit zover ben om zijn kamer op te ruimen dan heb ik een mooi plekje met de spullen van Max. Daar kan ik een mooi herdenkingshoekje mee creëren, een plekje van en voor Max. Alle andere dingen zitten in mij, in Jos, in Job en in alle vrienden, familie, kennissen die Max gekent hebben. We dragen allemaal Max bij ons en samen kunnen we heel veel verhalen, herinneringen ophalen. Max zal nooit vergeten worden, daar was hij te bijzonder, te geliefd voor.

 Mijn Max zo ver weg maar ook zo dichtbij!!!!

Rouwen is Topsport

Mensen die me kennen weten dat ik alles behalve sportief ben. Als kind was ik het kind wat op iedere sport heeft gezeten van turnen op dansen, van dansen op voetbal, van voetbal op paardrijden enz enz. Niets was gek genoeg en alles was even leuk. Dat had Max dus van mij, die was ook alles behalve sportief, van rennen wordt je moe was zijn motto.  Dus nee wij zijn nooit sportvrouw/man van het jaar geworden.

Alhoewel.....de afgelopen 20 maanden heb ik pas echt topsport verricht, iedere dag loop ik wel een marathon. Nee niet in kilometers of niet op de weg maar emotioneel loop ik iedere dag een marathon. Verder boks ik al 20 maanden tegen alle gevoelens die de hele dag door mijn lijf gieren. Watertrappel ik al die tijd om maar boven water te blijven. En daarbij verricht ik ook nog de noodzakelijke huishoudelijke activiteiten en onderhoud ik contacten buitenshuis. Dus ik weet nu wat topsport is, althans ik vind dat rouwen pas echt topsport is. Ben dus sportiever als dat ik dacht.

Vandaar dat ik nu fysiek, emotioneel en zelfs sociaal helemaal leeg ben, ik ben echt op. Nog nooit van mijn leven heb ik me zo moe, zo leeg gevoeld als nu. Ik ben iemand die altijd doorgaat, niets is teveel en ik zeg nooit nee, maar nu voor het eerst zeg ik nee, ik kan het niet meer.
En het rare is dat ik soms denk dat het echte rouwen nog niet eens begonnen is, dus als dat begint dan weet ik niet wat me dan nog te wachten staat.

Wat is eigenlijk echt rouwen, wanneer weet je of je echt aan het rouwen bent? Gaat rouwen ooit over of wordt dat een deel van je leven? Waarom is ons nooit geleerd om om te gaan met verlies en verdriet? Waarom kunnen mensen zo slecht omgaan met verdriet en onmacht? Ben je aan het rouwen als je het accepteert? Hoe kan ik dit ooit accepteren? Hoe kan ik ooit loslaten? Wil ik wel loslaten?Nee ik me geen leven zonder Max voorstellen. En ja ik leef al 20 maanden zonder hem. Iedere dag is het nog steeds voor mij overleven, opstaan, aankleden, hond uitlaten, boodschappen doen dat is mijn dagtaak, meer zit er nog steeds niet in. Iedere dag word ik nog overspoeld met het gemis en het verdriet en zijn er momenten dat ik nog steeds niet wil geloven. Ik kan nog steeds vragen om Max terug te halen, weet dat het niet kan maar ik wil het zo graag.

Vandaar dat ik voor het eerst om hulp heb gevraagd, ik heb hulp nodig bij het leren accepteren en bij het oppakken van mijn leven, een leven zonder Max. Ik heb hulp nodig om door iedere dag deze mararthon te lopen geen verdere roofbouw op mijn lichaam pleeg en me volledig uitput. Ik heb hulp nodig om de zin van wat dan ook weer in te gaan zien. Dat is heel moeilijk voor mij, dat betekent dat ik me kwetsbaar op moet stellen en ineens zorgvragere ben in plaats van zorgverlener. Ik werk niet voor niets in de zorg ben beter in het zorgen voor de ander. Maar goed ik heb dus de eerste stap gezet en me aangemeld voor therapie of wat dan ook. Geloof me dat is een hele zware stap. en dan zet je hem en dan word je verteld dat er een wachtlijst is, oké ook dat snap ik, er zullen echt wel meer mensen zijn die hulp nodig hebben. Dus hoe lang is deze wachtlijst.......er zijn maar 97 wachtenden voor u!!  Pfffff welkom in Zorgland.

Gelukkig ziet mijn huisarts en mijn eigen psycholoog de nood wel in en hebben ze spoed aangevraagd, maar dan nog zijn er 97 wachtenden voor mij. Als je nog niet moedeloos was wordt je dat nu vanzelf wel. Zo triest dat als je dus echt aangeeft dat je het niet meer alleen kan en er echt alles aan geprobeerd hebt om maar iets vooruit te komen, dit steeds maar een beetje lukt maar nog steeds op de bodem zit er gewoon geen hulp beschikbaar is. Gelukkig heb ik mijn netwerk om mij heen en krijg ik steun en hulp van vrienden en familie maar al die mensen die dat niet hebben, echt in en in triest.

Dus voorlopig loop ik iedere dag nog steeds die marathon, boks ik tegen al mijn gevoelens en onrecht wat er de afgelopen maanden ons is aangedaan en blijf ik watertrappelen, ik heb geen keuze, ik moet.
Dus misschien word ik dit jaar wel sportvrouw van het jaar, want geloof me rouwen is puur topsport.

Blog 1 jaar oud

Ik blog nu 1 jaar over mijn verdriet, mijn leven, ons leven zonder Max.
Een jaar geef ik jullie een kijkje in ons leven en deel ik mijn gevoelens met jullie. Deze blog heeft mij zeker geholpen, het helpt mij om mijn chaos in mijn hoofd te ordenen, het helpt mij om dingen te onthouden en Max blijft zo in ons leven. Dat laatste klinkt misschien heel raar maar door deze blog weten jullie allemaal wie Max was, wat hij voor ons betekende en nog steeds iedere dag voor ons betekent. Max is niet die jongen die de pers hem heeft gemaakt, Max is meer dan een paar schoenen op de snelweg. Max was een hele lieve, slimme, mooie jongen die volop in het leven stond, hij stond pas aan het begin van zijn leven, de wereld lag letterlijk aan zijn voeten maar hij heeft nooit de kans gekregen om een stap in de grote wereld te zetten. Dit alleen maar omdat er alcohol geschonken is aan mijn zoon, dit alleen maar ondat niemand van de verantwoordelijke aanwezige hulp heeft geboden of ingegrepen heeft. Hier kom ik nooit klaar mee, Max 's dood had gewoon voorkomen kunnen worden als een van de verantwoordelijke aanwezige had ingegrepen. Dit is natuurlijk mijn visie, mijn gevoel, maar ik moet hier iedere dag mee leven en geloof me ik kan het nog steeds niet, iedere dag is nog een gevecht.

Verder heeft deze blog er ook voor gezorgd dat lezers zijn gaan relativeren, een voorbeeld hiervan is dat iemand mij dit berichtje schreef " door deze blog merk ik dat ik meer kan relativeren, eerder kon ik me boos maken over de rondslingerde rommel en schoenen, nu denk ik waar maak ik me druk over, waar maak ik me boos over en ben ik blij dat deze rommel en schoenen nog mag opruimen"
Ik denk ook dat het dat is ben blij dat je mag opvoeden, dat je mag zorgen, dat je iedere dag mag genieten van je kinderen. Ze vullen je leven aan, ze verrijken je leven. Kinderen zijn een geschenk ook al kan je ze soms achter het behang plakken, ook die luxe heb je als ouder hahhahah.

Er zullen ook zeker mensen zijn die denken, wat een onzin waarom deelt iemand al deze verhalen, waarom deelt iemand zijn verdriet. Er zullen misschien ook mensen zijn die denken dat ik dit om aandacht doe of mensen die het belachelijk vinden. Iedereen mag een menig hebben en die ook delen, geloof ik doe dit puur voor mijzelf. Ik doe dit omdat het mij helpt, ik doe dit omdat het me rustig maakt, ik doe dit omdat ik dan even alleen met mijn gedachten ben, mijn echte puren gedachten. Ik hoef geen complimentjes, ik doe dit niet voor de ander, maar bereik ik de ander, heeft de ander er wat aan of raakt het de ander dan is dat mooi en dan heeft mijn verhaal ook nog iets opgeleverd voor een ander en niet alleen voor mij.

Ik weet van mensen die heel dicht bij mij staan dat ze door deze blog pas echt weten hoe ik me voel, ik kan zeggen dat het redelijk gaat en ben daar ook heel goed in. Ik ben niet het type wat hulp vraagt, heb snel het gevoel tot last te zijn voor de ander en ben slecht om mijn masker te laten vallen. Maar in deze blog ben ik puur mijzelf, hier leg ik mijn ziel bloot. Dus dat is heel kwetsbaar maar dat is ook de enige manier om dit te kunnen doen. Ik lees ook bijna nooit mijn blogs na, dus vandaar vaker de spelfouten of slechte zinsopbouw, mijn excuses daarvoor. Ik ben bang als ik terug ga lezen dat ik dingen gaan verbeteren of ga aanpassen, zo van dat kan je niet zo opschrijven en dat wil ik juist niet. Dit is mijn gevoel, mijn leven, mijn ziel....dit is puur Marie-josé. Tot ergenis van Jos af en toe maar goed ook daarvan zeg ik jammer dan mijn manier om te leren om te gaan met dit grote verlies en niet die van hem.

Mensen hebben Max leren kennen door deze blog, dat is iets wat ik heel fijn vind. Max mag namelijk niet vergeten worden. Max was de moeite waard om te leren kennen en het is fijn dat door deze blog mensen een klein stukje van Max te zien krijgen. Ik weet iedere moeder zegt dat haar kind de mooiste, de slimste en de liefste is dus dat zeg ik ook over mijn 2 jongens. Ik realiseer me daardoor ook dat dit voor Job een zware taak is, want Max kan nu niets meer fout doen. Job doet het ontzettend goed, ik ben zo trots op mijn oudste, hij doet het allemaal wel maar. Ondanks dat ik echt niet meer de moeder ben die ik was, dat ons huis niet meer het warme gezellige huis is wat het was, alles is veranderd maar Job doet het gewoon. Hij is mijn lichtpuntje, mijn reden om door te gaan, mijn alles. En ook dat is een zware last voor hem, maar ik probeer voor hem er te zijn en het beetje energie dat ik heb gaat naar hem. Vandaar dat ik ook zo dankbaar ben voor het weekje Kreta wat ik met hem met mogen delen.

Zo zie je maar dat een blog meer los kan maken dan wat je ooit bedacht had, ik ben gewoon vorig jaar begonnen niet wetende wat het zou worden en of het iets voor mij zou zijn. Nu een jaar later heb ik heel wat verhalen geschreven, heel wat details gedeeld en heel wat frustraties van mij afgeschreven. Ik heb misschien mensen geraakt, mensen beledigd, mensen aan het denken gezet, dat is dan maar zo. Dit is mijn blog, mijn verhaal, dit is mijn Max.

Ik zal dus zeker nog veel gaan delen met jullie, ben nog lang niet klaar met bloggen. Ik zit nog midden in mijn rouwproces of misschien moet het nog beginnen. Max blijft door deze blog verder leven, zo draagt iedereen Max een beetje bij zich.