Onze Max.....

Eindexamens.....

Vandaag is de laatste dag van de eindexamens, Max zou gisteren z'n laatste examen hebben gehad, natuurkunde. Voor alle examenkandidaten begint nu eindelijk hun welverdiende vakantie, natuurlijk is het ook een spannende periode, zijn ze geslaagd ja of nee? Maar laten we van het beste uitgaan.

Veel van de jongeren gaan in deze periode lekker met vrienden op vakantie. Job is vorig jaar met z'n vrienden naar Spanje gegaan, 8 dagen zon, zee en..... Max zou volgens zijn vrienden met de fiets naar Polen gaan, ja je leest het goed Polen en op de fiets. Vraag me niet waarom of wie z'n idee dit was maar ze zouden met z'n drietjes naar Polen fietsen. Dit past wel bij deze jongens, vooral niet standaard maar iets doen wat net iets anders is als de rest. Helaas geen eindexamens, geen reisje met vrienden voor Max. Geen eindexamenfeest, en geen diplomauitreiking.

Zo raar dat ineens deze periode afgesloten wordt, een periode van het zien groeien van je kinderen. Ik heb Max en z'n vrienden zien opgroeien van onhandige brugmuggen naar  pubers en nu bijna volwassenen mannen. Max is helaas niet mee gegroeid, hij blijft altijd de puber van 15 jaar. Iedereen gaat nu uitwaaien, gaat een andere richting op, misschien wel op kamers en staan aan het begin van een heel nieuw leven. Het studentenleven, als ik het bij Job zie dan is dat een heel leuk leven.

Wat had Max gaan doen, welke richting, was hij op kamers gegaan, was hij met vrienden meegegaan of alleen? Op al die vragen krijg ik geen antwoord meer, wat had ik deze periode graag met hem mee willen maken. Vorig jaar heeft Job deze stappen wel gezet maar door de omstandigheden heb ik deze niet bewust meegemaakt, zat te vol met eigen emoties om ervan te kunnen genieten. Gelukkig weet ik nu dat Job het leuk heeft, zijn draai gevonden heeft en het goed doet.

Iedereen gaat verder en door, begint aan een nieuwe uitdaging, Max niet Max blijft vooraltijd 15 jaar, voor altijd een leerling van Gym 5 op Trevianum. Misschien vind ik het daarom moeilijk, iedereen neemt afscheid en wij blijven hangen, blijven achter. Klinkt misschien heel raar maar zo voelt het wel. Er wordt een periode afgesloten, alleen start er voor ons geen nieuwe. Wij blijven samen met Max achter. Ik moet wel zeggen dat ik zo ontzettend trots ben op deze groep jongeren, deze kanjers van trevianum, ze hebben het bijna allemaal toch gefikst. En die het nu niet gehaald hebben komen er volgend jaar wel. Jullie hebben dit allemaal zo verdiend. Van sommige weet ik wat ze gaan doen, en ik weet zeker dat die er wel gaan komen, die gaan beginnen aan een geweldige studententijd.

Ook al weet ik dat nu deze fase, deze lieve jongeren moet laten gaan, moet loslaten en ik daardoor een stukje van Max moet loslaten voelt het heel dubbel, loslaten is niet mijn sterkste kant dat weten jullie inmiddels wel. Een ding weet ik zeker met deze groep jongeren blijf ik altijd verbonden, we delen allemaal een stukje Max in ons hart en dat nemen we overal mee naar toe.

Mama/zoon weekje

Vandaag is de laatste dag van mijn mama/zoon weekje in Kreta. Het was een fijne, bijzondere ervaring, maar ook heel confronterend.
Wat had ik me er van voorgesteld of gehoopt......ik had gehoopt dat het ons dichterbij elkaar had gebracht, dat we eens voor het eerst echt gepraat hadden, helaas is dat niet gebeurt. Job gooit de deur direct dicht als ik over gevoelens en Max begin, heel jammer maar goed ik kan alleen maar mijn deur voor hem openhouden en dat weet hij ook wel. Heeft het ons dichterbij elkaar gebracht, hmmmm misschien waren we wel niet zo ver van mekaar verwijderd, Job is nog steeds Job, hij is alleen ouder, volwassen geworden, red zich prima zonder z'n moeder en staat met beide benen op de grond. Ik ben degene die veranderd is, ik zoek naar meer, naar iets wat de leegte opvult. Dat kan ik niet bij Job zoeken, want die vult de andere helft al van mij. Wat ik wel ben is ontzettend trots en dankbaar dat ik dit met Job heb mogen doen. Welke jongen van 19 jaar gaat zo maar even 8 dagen met z'n moeder op vakantie, dit is iets wat ik nooit meer ga vergeten. Ik ben zo blij, trots op die mooie jongen van mij, wat is het een kanjer.

Wat ik me heel erg realiseer als ik hier met mijn koffie aan het strand zit, is dat ik dit zo graag ook met Max had willen doen. Een weekje mama en Max....weer iets wat nooit gaat gebeuren. Nu pas realiseer ik me hoe belangrijk het is om qualitytime met je kinderen individueel moet houden. Niet zo maar een middagje maar echt een paar dagen alleen dat is zo veel waard. Die kans krijg ik niet meer, ik heb hem niet gegrepen toen ik de kans wel nog had.  Zo jammer.......

Ook hier in Kreta is Max geen seconden uit mijn gedachten, overal kom ik Batmanspullen tegen alsof Max zegt kijk mam ik ben er ook. Mijn Batman.....mijn mooie jongen....ik mis hem zo.....

Wie ik ook mis is Jos. En dat is positief zeker gezien het feit dat het echt niet lekker loopt tussen ons en een break echt wel even nodig was. Er is zelfs sprake geweest van een eventuele opname in een rusthuis voor mij, om elkaar even rust te gunnen. Maar een weekje Kreta heeft me toch wel in laten zien dat ik Jos nodig heb en me geen leven zonder hem kan voorstellen, met soms ook niet hahahaha. Maar het feit dat ik hem mis en ik blij ben als ik hem weer zie zegt genoeg. We komen er wel hoe dan ook.

 Nu ga ik nog even proberen te genieten van de zon en de zee, een boekje lezen want zelfs dat is gelukt deze dagen. En wachten tot Job zijn bed uitkomt om samen deze laatste dag een mooie dag ervan te maken.

Moederdag.....

Morgen is het moederdag, aan de ene kant een dag net als alle andere, aan de andere dag toch ook wel een speciale dag. Zeker toen de kids klein waren vond ik moederdag altijd erg leuk, de spanning van te voren, het verstoppen van hun knutselwerkje, het oefenen van hun versje en hun eigen uitgezochte cadeautjes. 's Morgens wakker gemaakt worden door het gerommel in de keuken en daar kwamen mijn mannekes met een lekker ontbijtje op bed. Vol trots gaven ze hun knutselwerkje en kropen ze naast mij in bed. Ook toen de kids ouder werden kreeg ik met moederdag altijd een ontbijtje op bed en kozen ze ieder apart of samen een leuk cadeautje uit. En zeker Max kroop tot op het laatst nog even tussen ons in.

Moederdag is door de jaren heen een commercieel feest geworden, al weken word je gek gemaakt op de tv en radio met alle reclameblokken over wat je je moeder moet geven, internet staat vol met tips voor moederdag. Zo jammer want gaat het juist niet om de kleine dingen, het knutselwerkje, het versje, het ontbijtje op bed?

Voor mij dit jaar geen ontbijt op bed, geen versje en geen van de kids die even naast mij kruipt in bed. En nu realiseer ik me dat ik stiekem juist dat het leukste vond en dus ook het meeste mis, gewoon even mama voelen en de jongens even iest speciaal doen. Voor mij was en is iedere dag moederdag maar toch kijk ik weer op tegen morgen, alle foto's op het internet, alle blije gezinnen, ik geef het eerlijk toe dan krijg ik toch wel een steek van jaloezie. Maar aan de andere kant ik heb vanaf dinsdag een moeder en zoon week, samen een weekje naar de zon, dat is zo veel meer waard. Volgense week staat volledig in het teken van Job, even tijd voor hem en eens kijken of we samen weer eens echt kunnen genieten zoals we altijd deden, maar ook eens echte gesprekken kunnen voeren. Wat had ik dit  ook graag eens met Max gedaan, we zouden samen naar Venetie gaan maar dat is er nooit van gekomen. Sorry Max......

Aanstaande maandag starten ook de eindexamens, ook dat roept veel op. Max zou beginnen aan zijn eindfase op Trevianum. Een fase waar hij samen met zijn vrienden voor gewerkt had en waar hij klaar voor was. Ook die stresse, spanning en mooie tijd krijgen wij hier niet meer, ook dat had ik graag met hem willen delen. Ik wil in ieder geval alle eindexamen kannidaten op Trevianum heel veel succes wensen, voor het maatje van Max bij natuur, hij helpt je gewoon zoals altijd.

En voor alle mama's morgen een fijne moederdag, geniet van de kleine dingen en onthoud iedere dag is moederdag xxxxx

Lost.....

Ik zag deze plaatjes en dacht bij mijzelf die omschrijven wel heel goed waar ik sta en wat ik voel op dit moment in mijn leven.

Voor mijn gevoel ben ik als aan het verliezen of al kwijt geraakt. Nu klinkt dit misschien even heel dramatisch en zo bedoel ik het echt niet maar sinds het overlijden van Max is mijn leven zoals ik had, kon en leefde volledig weg. Samen met Max is zoveel verloren gegaan. En het is zo moeilijk om de resetbutton opnieuw in te drukken en op nieuw te starten.

Ons leven voor 29 oktober 2016 was echt niet perfect, ook wij hadden echt wel onze dingetjes en ook hier werd regelmatig met deuren gesmeten en eens flink gevloekt. Maar het voelde compleet. Jos had zijn werk en deed dat met plezier, ik had mijn baan waar ik al mijn liefde en energie is stopte, zou beginnen met een opleiding om me verder te ontwikkelen in mijn baan en de jongens deden het goed. Job was flink aan het puberen, geloof die heeft me wat slapeloze nachten veroorzaakt maar ook net zoveel plezier en Max was gewoon Max, deed wat van hem gevraagd werd, deed het goed op school en zat gewoon lekker in zijn vel. Ook mijn relatie met Jos liep echt goed, we hebben in het verleden echt wel onze downs gehad en veel mensen zetten echt wel hun vraagtekens bij onze relatie maar voor het eerst zaten we in een goede flow. Er was een goede balans tussen ouders en partners zijn en voor het eerst in jaren hadden we weer tijd en oog voor elkaar. Dus ons leven was gewoon goed, niets zat ons tegen.

Ik hoef niet meer uit te leggen dat ons leven in een fractie van een seconden volledig op de kop stond en nu is er niets meer over van wat er was. Job is uit huis, zit op kamers en doet het op zijn manier echt heel goed, ik kan ook niets anders zeggen dan dat ik ontzettend trots ben op die jongen, Dat neemt niet weg dat ik mijn rol als moeder mis en het zorgen voor en zorgen maken om nu een leegte heeft veroorzaakt. Job heeft mij op die manier niet meer nodig, die jongen staat met beide benen in de grote mensen wereld en kan volledig op eigen benen staan.

Jos heeft op zijn eigen manier het leven weer opgepakt, zover je dat oppakken kan noemen, hij doet alles op zijn eigen manier en vraagt daar weinig tot geen hulp bij. Hij verwerkt en rouwt alleen en deelt dat wat hij wilt delen. Zoals ik al eerder wel eens zei zitten we ieder op ons iegen eilandje en op zijn eilandje verwerkt hij zijn verdriet op zijn manier. Hij heeft veel steun gevonden in het lezen van bepaalde boeken en haalt daar veel overlevingskracht uit. Onze relatie is veranderd wat natuurlijk niet raar is na alles wat er gebeurt is. Aan de ene kant zijn we samen heel sterk en voelen we elkaar heel goed aan en vullen we elkaar aan, aan de andere kant praten we volledig langs elkaar door, begrijpen we elkaar niet en kunnen we niets met elkaar. Op die momenten voel ik me heel alleen en onbegrepen en dan weet ik niet meer hoe ik een partner kan zijn en wat ik van een partner verwacht. Mag je uberhaupt iets verwachten? Dus ook mijn rol als partner ben ik kwijt, ik mis mijn maatje, ik is dat wat we hadden.

Mijn werk is helaas ook op niets uitgelopen dat heb ik eerder al vermeld, ook dat is iets wat ik als heel heftig en zwaar heb ervaren, mijn werk was mijn alles, daar legde ik al mijn ziel en zaligheid in. Nu vul ik me dagen met niets, met TLC en Netfix en met mijn gedachtenspinsels. Ineens voel ik me nutteloos, doelloos en heb ik het gevoel niet meer mee te draaien in de mallemolen die het leven heet.

Misschien begrijpen jullie nu waarom die plaatjes mij zo aanspreken, ik voel me lost...ik voel me verloren en ben alles waar ik in geloofde, alles wat ik vertrouwde, alles waar ik van houd, alles waar ik keihard voor gewerkt heb kwijtgeraakt. Het is net alsof iedere dag iemand contole alt delete in toets maar ik niet meer kan opstarten, ik kan niet resetten. Ik weet dat ik niet vast kan houden aan wat ik had en hoe het was, maar waar dan aan? 

Voor het eerst weet ik hoe het voelt om jezelf volledig kwijt te zijn en geloof het is een heel raar, akelig gevoel. Ergens zal ik wel weer mijn weg, mijzelf terugvinden tussen de chaos in mijn leven, alleen kan ik dat niet alleen en nu even niet.

Paniek

Sinds het overlijden van Max heb ik regelmatig last van paniekaanvallen.
Wat is een paniekaanval eigenlijk:

Een paniekaanval is een plotselinge golf van intense angst of intens onbehagen die binnen enkele minuten een piek bereikt. Een paniekaanval herkent u aan vier of meer van de onderstaande symptomen:

• Hartkloppingen, bonzend hart of een versnelde hartslag
• Transpireren
• Trillen of beven
• Gevoelens van ademnood of verstikking
• Het gevoel hebben naar adem te moeten snakken
• Pijn of een onaangenaam gevoel op de borst
• Misselijkheid of maag- of buikklachten
• Een gevoel van duizeligheid, onvastheid, licht in het hoofd zijn of flauwvallen
• Koude rillingen of opvliegers
• Een verdoofd of tintelend gevoel
• Gevoelens van onwerkelijkheid of het gevoel vervreemd te zijn van uzelf
• Vrees om 'gek te worden'
• Vrees om dood te gaan

Dit omschrijft een paniekaanval wel goed, ik herken me in veel van deze punten en geloof me het is een afschuwelijk gevoel. Je hebt inderdaad het gevoel dat je dood gaat, je gaat hyperventileren en raakt daar dan weer van in paniek, daardoor blijf je vaak in een cirkel hangen die doorbroken moet worden, of je moet er in mee gaan. Mijn psycholoog zegt altijd het is net als terecht komen in een draaikolk, er tegen in zwemmen heeft geen zin dan verdrink je, terwijl als je je mee laat vloeien door de stroom je weer vanzelf boven komt. Daar zal zeker een kern van waarheid in zitten maar geloof me als je in een aanval zit wil je alleen maar eruit, hoe dan ook.

Verdere tips die ik gehad heb zijn:

- Begrijp hoe een paniekaanval ontstaat

Geloof me dat weet ik echt wel, dat maakt het voor mij juist niet makkelijker. Ik weet dat je moet proberen controle over je angst moet hervinden maar pfffff het is me nog niet vaak gelukt.

- Weet dat de angst minder wordt.

Dat klopt een aanval begint heel hevig maar over het algemeen wordt hij ook weer minder en neemt hij volledig af.

- Leid je zelf af

Dit is de beste tip, wat voor mij helpt is gaan lopen, dat heeft mijn zus me geleerd. Als je loopt kan je je niet focussen op je paniek, op je gedachte, waardoor je ademhaling rustig wordt en je weer langzaam tot rust komt. Ook praten helpt, gewoon over ditjes en datjes dat kan zeker in het begin van een aan val helpen.

- Focus op je ademhaling

Dat vind ik heel lastig, ik ga namelijk hyperventileren als ik dat doe.

Dist is even een theoretisch stukje over paniekaanval. Dat klinkt misschien niet zo zwaar maar geloof me ik vind een paniekaanval het verschrikkelijkste gevoel wat je kan krijgen.

Sinds gisteren zit ik weer in de paniekmodus, mijn ademhaling is oppervlakkig, ik ben trillerig, transpireer en mijn maag doet ontzettende pijn. Heel veel mensen vragen dan wat is de aanleiding en weet je ik heb geen idee, het overvalt mij ook iedere keer.

Nu was het weekend het een 1,5 jaar geleden dus dat zal wat extra lading hebben gegeven, verder komt de rechtszaak hopelijk snel er aan, er stond een datum maar de tegenpartij kan dan geloof ik niet dus nu gaat de rechter kijken of de zitting wel of niet of de geplande datum door kan gaan. Geloof dat roept iedere keer zo'n onrus. je wilt niet weten hoe vaak de zaak al uitgesteld is. Daar ga ik kapot aan. Laat de zaak toch voorkomen, laat een beslissing vallen en geef ons eindelijk de ruimte om te gaan rouwen en dit afschuwelijke stuk een plekje te geven. 

Verder realiseer ik me dat mijn leven niets meer is van wat het was, dat heb ik al vaker geschreven, maar nu ik weet dat werken er voorlopig niet meer inzit en ik dus even geen functie heb ik daar toch wel onrustig van wordt, weer een stukje indentiteit kwijt. Weer een stukje "oude"Marie-josé los moeten laten. Klinkt heel raar want van het moeten gaan werken raakte ik ook in paniek, ik denk dat alles wat verandering veroorzaakt nu paniek bij op roept. Het is zo frustrerend dat ik heel veel wil maar het echt gewoon niet kan. Ik word angstig als ik zeg dat ik het even niet kan.

Leven met het verlies van Max is een dagelijks strijd van emoties en daar valt paniek ook onder en de paniek beheerst nu even mijn leven. Ook deze fase hoort erbij en het enige wat ik kan doen is er aan toegeven dat het nu is zoals het is en gaat zoals het gaat. Helaas hebben we nergens controle over al denken we allemaal van wel.