Eind van weer een jaar.....

De kerst is weer bijna voorbij, weer een kerst zonder Max. Mijn gezin is niet meer compleet, dat merk je bij alles iedere dag maar met dit soort dagen net wat meer. Kerst is in mijn ogen een echt familiefeest wat viert met de mensen die het dichts bij je staan. Bij ons is sinds 2016 altijd een leegte die door niets of iemand kan op gevuld worden.

We zijn de dagen op zich goed doorgekomen, eerste kerstdag gaan uiteten met mijn ex en met Job, ben zo dankbaar dat we dat nog samen kunnen doen. Niet alleen voor mij, maar ook voor Job is dat volgens mij heel belangrijk. Vandaag tweede kerstdag ben ik vanmorgen gaan werken en gaan Job  en ik zo uiteten met mijn moeder bij onze favoriete griek. Dan zijn de kerstdagen voorbij en ben ik ze gelukkig weer doorgekomen. Het blijft lastig om alle familiekiekjes op facebook te zien, het maakt me soms zelfs jaloers, maar goed het zoals het is en kan het niet mooier maken. Kerst 2018 kan ik weer doorstrepen.

Maar dan staat het eind van het jaar voor de deur, weer iets waar ik tegenaan hik. 2019 dat betekent dat we het derde jaar in gaan zonder Max, het blijft iets ongelooflijks en kan het soms nog steeds niet bevatten. Vraag me niet hoe ik het doe, maar ik sta nog recht en doe het iedere dag opnieuw.

2018......wat een jaar, het jaar waar mijn huwelijk stuk is gelopen, waarin we smane het besluit hebben genomen dat het beter is om uitelkaar te gaan. Is het beter?? Ik weet het niet wat ik wel weet is dat mijn leven alweer 180 graden is gedraaid en ik het echt oprecht zo zat ben om afscheid te nemen. Ik heb dit jaar afscheid moeten nemen van mijn huwelijk, van ons huis wat we met liefde uitgekozen hadden om samen met onze jongens gelukkig te worden, het huis wat stond voor een nieuwe start, wat stond voor ons gezin, ook daar is niets van over. Je kan zeggen het is maar een huis en ja dat klopt, maar het was ook afscheid nemen van de kamer van Max, nooit meer op zijn kamer rondlopen, op zijn bed liggen, in zijn klerenkast neuzen en zijn geur tot mij nemen. Alle spullen staan ineens verdeeld in 2 huizen en voor het grootste gedeelte in dozen, omdat ik er geen plaats voor heb. Het was dus weer een jaar met veel afscheid, pijn en teleurstelling.

2018.....was ook het jaar van de rechtszaak, eindelijk kwam de zaak rondom de jeugdsoos voor, eindelijk kon ik mijn verhaal doen, eindelijk mocht ik spreken en dat heb ik gedaan. Nooit gedcaht dat dit zo'n impact op veel mensen zou hebben, nooit gedacht dat ik uitgenodigd zou worden om bij RTL Late night en bij L1 te gast te komen, wat had ik nou te vertellen.....ik had het verhaal van Max te vertellen, de hele wereld mocht eindelijk weten wat er die avond allemaal fout is gegaan en dat het bestuur totaal geen verantwoordelijkehid heeft genomen. Door hun is mijn zoon om het leven gekomen, dat was altijd mijn mening en gelukkig deelde de rechtbank deze mening ook, ze werden schuldig bevonden op alle vlakken. Eindelijk iets van gerechtigheid.....
Het is zo raar dat na deze rechtzaak ik een stukje rust heb gekregen, ik heb gevochten voor mijn jongen, ik heb gevochten voor rechtvaardigheid en meer kon en kan ik niet meer doen. Het is goed zo, dit stuk, dit hoofdstuk is afgesloten. Al geef ik eerlijk toe ik hoop dat het de jeugdsoos nu geen klanten meer krijgt en dat ze alsnog de deur moeten sluiten, ik hoop dat het bestuur slapeloze nachten heeft gehad en zich realiseren dat ze schuldig zijn bevonden aan de de dood van een 15 jarige jongen, mijn 15 jarige jongen.

2018...is ook het jaar van een nieuwe start, een eigen flatje waar ik langzaam mijn draai in begin te vinden, weer begonnen met werken wat moeilijk maar ook wel goed voelt en ik eindelijk de ruimte heb gevonden om voor mijn zelf nu beter te gaan zorgen. Me niet meer druk te maken over wat mensen denken, zeggen of wat dan ook maar proberen weer mijn leven te lijden, weer invulling te geven aan mijn leven. Een leven wat voor altijd onder de schaduw van grote pijn en verlies ligt maar wel een leven wat me hopelijk verder brengt. Max is altijd bij mij, bij iedere stap die ik zet, al zou ik er echt alles aan doen als ik hem weer fysiek bij me kon hebben.

2019 staat voor de deur en ik ben er alweer niet klaar voor, maar kan het niet tegenhouden. Ik ben bang om verder te gaan, bang om door te gaan maar ik zal moeten ook daar heb ik geen keuze in. En ik weet dat ik in 2019 weer mag rekenen en bouwen op mijn lieve familie en mijn dierbare vrienden, want zonder hun had ik 2018 niet gehaald.........

Feestdagen voor de deur...

Sinterklaas is het land uit en de kerstman staat klaar om zijn plek in te nemen. Dit jaar voor het eerst in mijn leven, in 44 jaar Sinterklaasavond helemaal alleen gezeten, geen pakjesavond helemaal niets. Iets waar ik aan zal moeten wennen nu Job in Tilburg woont en Jos en ik uitelkaar zijn. Maar geloof  me het was niet leuk en voelde niet fijn. Dan is het 6 december de dag waarop Max 18 had moeten worden, die ochtend werd ik alleen wakker, niemand om even tegen te liggen, praten of om samen mee te huilen. Die dag zelf had ik niets gepland, gelukkig zijn er altijd wel lieve mensen die snappen dat ik die dag niet alleen door moet brengen en me van de bank komen halen. Mijn jongen had verdomme 18 jaar moeten worden, ik kan het nog steeds niet bevatten.

Voor 29 oktober 2016 vierden we op 6 december de verjaardag van Max en op 7 december kwamen de kerstspullen, het hele huis werd versierd, kerstmuziek op, gluhwein en chocoladekransjes om in de stemming te komen. Ik vond dat echt altijd zo'n heerlijke tijd. Dat is nu wel anders.
Nu zie ik overal de kerstbomen staan, lampjes flikkeren en het ene huis is nog mooier versiert dan het andere huis. Op de markt in de stad staat een levensgrote kerstboom en ook daar is de versiering in overvloed. Op de radio en in de winkels hoor je de kerstmuziek en op facebook zie de ene kerstboom foto en den andere, iedereen is in kerststemming.

Voor mij word dit weer een kerst zonder Max, weer een lege plek aan tafel, weer een groot gemis.
Ook een kerst in een ander huis, mijn flatje zonder kerstboom en kerstversiering in de tuin. Zo'n beladen tijd, aan de ene kant voel ik echt wel de kerstsfeer als ik buiten loop of door de stad vind ik dat soms wel gezellig aanvoelen, maar kan er soms ook echt misselijk van worden en eenmaal thuis is het weg. Kerst is nu echt een gemis.
Deze dagen staan en stonden altijd in het teken van samen zijn en familie, hoe groot is dat het contrast als je me nu ziet zitten. Geen samen zijn, maar alleen. De kerstdagen zelf vier ik gelukkig nog met Job. En ook Jos gaat eerste Kerstdag mee uiteten.  Daar ben ik wel blij om maar toch is het leeg en eenzaam. De dagen voor kerst, het winkelen en de voorbereidingen kan ik nu met niemand delen, dat maakt dat ik me soms eenzaam en alleen voel. Mijn huisje is iets versierd om zo misschien een beetje in de stemming te komen, maar het voelt niet zo, ik mis zoveel iedere dag maar in deze tijd nog veel meer. Geen plannen maken voor oudjaarsavond, geen feestje organiseren, niets van dat alles. Hoe maak je nu nieuwe traditie in je eentje, hoe vul je deze laatste dagen van het jaar?

Nu eerst maar de donkere dagen voor de kerst doorkomen, de dagen waarin iedereen het druk heeft met cadeautjes kopen, boodschappen doen, kerstborrels enz. Zo was het voor ons ook altijd, ren en vliegwerk de laatste dagen voor kerst. Ik hoef nu niet meer te rennen en te vliegen, ik moet helemaal niets en misschien klinkt dat heel aantrekkelijk maar ik mis zelfs het rennen, vliegen en stressen. De gekte rondom kerst.

Mijn derde kerst zonder Max en nog steeds vind ik het oneerlijk, ben ik boos en verdrietig. Mijn eerste kerst in mijn eigen huisje ook dat vind ik nog steeds niet leuk en kan ik verdrietig om worden, maar ook hier kom ik weer doorheen en ook hier ga ik het beste van maken, voor Job maar ook voor mijzelf want eerlijk is eerlijk ik heb het vind ik zelf ook wel verdiend.

18 jaar geleden....

18 jaar geleden was ik nu 37 weken zwanger, we hadden net pakjesavond gevierd en ik zei tegen mijn zus dat mijn buik onrustig was. Het enige wat zij tegen mij zei was bel verloskundige want volgens mij ben jij bezig met de bevalling. Ik lachte het weg en tijdens het lachen verloor ik na wat ik dacht wat urine, hahahah was dus duidelijk geen urine maar vruchtwater. Toch maar verloskundige gebeld en ja ik verloor vruchtwater en was duidelijke bezig. Ze gaf me tips om die avond de weeën zelf proberen op te wekken. Lukte dat net dan moest ik me 5 december 2000 melden op de verloskamer in het ziekenhuis.

Zo gezegd, zo gedaan, chinees eten werd gehaald, want pittig eten zou de weeën kunnen opwekken, ananashart als toetje en ja hoor ook ik heb wonderolie geprobeerd, alles zonder resultaat geen wee, geen harde buik helemaal niets. Dan toch maar rond 22 uur naar bed want ja morgen zou ik gaan bevallen, ik weet nog dat mijn vriendin naast me zat en eigenlijk niet naar huis wou maar ook niet Jos en mij langer ophouden. Job was bij oma, snel een tas inpakken, want niets was klaar, ik wou thuis bevallen dus was totaal niet voorbereid. Helaas mocht ik niet meer een warm bad nemen dus snel douche en naar bed. Die nacht heb ik weinig geslapen, lag letterlijk te wachten op een wee of wat dan ook. Maar niets, Max zat nog lekker in mijn buik en was niet van plan zonder slag of stoot uit mijn buik te kruipen.

5 december 2000, 7 uur bellen met het ziekenhuis om te vragen hoe laat ik werd ingeleid, dat zou om 8:30 uur zijn dus met een beetje geluk zou ik rond de middag bevallen zijn van een mooie zoon zei de verpleegkundige. Dat ging wel wat anders. Ja ik werd om 8:30 uur ingeleid eerst met gel, toen om 13 uur nog wat gel, allemaal zonder echt resultaat, ja ik had wel weeën maar niets zetten zoden aan de dijk. Om 16 uur had ik 2 centimeter onsluiting, pfffff. Dus dan aan het infuus, toen kwam de weeëngolf maar Max bleef zitten waar hij zat, geen beweging in te krijgen, toen was hij al lui hahahhahha. Geloof me die nacht was ik niet zo gezellig, ik denk dat ze nu nog praten over die vrouw wat net de exorcist was.

6 december 11 uur wordt eindelijk Max geboren, een bevalling van 27 uur. Max werd direct mee naar de kinderarts en couveuseafdeling genomen, aangezien hij langer dan 48 uur met te weinig vruchtwater had gezeten. En ik, ik lag daar beduusd en totaal niet bevatten wat er allemaal gebeurt was die afgelopen 27 uur. Maar mijn Max was er, mijn moooiste Sinterklaas cadeautje.

Max zou dus over 2 dagen 18 jaar worden....18 jaar. Hij heeft zijn "sweet sixteen" ook al niet mogen meemaken en nu ook al 18 jaar....geen rijbewijs, niet mogen stemmen, niet volwassen mogen worden.
Nog steeds kan ik het niet bevatten, nog steeds vind ik het onbegrijpelijk. Mijn jongen is omgekomen door de alcohol die hij niet eens had mogen krijgen, want er is echt een wet nix 18.....hij had pas over 2 dagen alcohol mogen bestellen, mogen halen aan een bar, winkel of wat dan ook. Hoe bizar is dat eigenlijk. Ik kan hier nog iedere dag boos om worden, ik jank hier nog iedere dag om.

Geen verjaardag op 6 december, geen 18 jaar. Het is dan zijn geboortedag en hij blijft voor altijd 15 jaar. Nog steeds weet ik niet goed wat je op zo'n dag moet doen, moet je uberhaupt wat doen? Niets doen is ook een optie, maar het voelt allemaal zo dubbel, zo blehhh. Ik herinner me zijn geboortedag nog alsof het gisteren was, net zoals zijn sterfdag, hoe bizar is dat, dit hoort toch helemaal niet.
Het huis had versiert moeten worden, er had een groot feest gehouden moeten worden, 18 jaar is een mijlpaal en Max heeft dat niet mogen bereiken.

Komende 2 dagen zit ik weer even in mijn schulpje en kijk ik terug en huil ik om de toekomst. Weer realiseer ik me dat niets meer is zoals het was, het nooit meer wordt zoals het was en ik niet weet hoe ik het dan moet invullen.

18 jaar geleden was ik nu hard aan het werken om mijn mooiste sinterklaascadeau op de wereld te zetten, nu ben ik hard aan het werken om mijn leven te leven zonder dat mooie geschenk. Hoe bizar, oneerlijk en pijnlijk is dat..........