2020 is begonnen, iedereen heeft nieuwe voornemens en heeft zin om het nieuwe jaar in te gaan.
Voor mij betekent 2020 de start van het vierde jaar zonder Max, zelfs als ik het zo opschrijf klinkt het belachelijk. Het vierde jaar zonder mijn jongen en nog steeds voelt het als gisteren, nog steeds is de pijn net zo intens aanwezig.
2019 was het jaar waarin ik op ratio redelijk tot goed gefunctioneerd heb, rationeel kon ik alles goed plaatsen en benoemen en op die manier heb ik heel wat maanden gefunctioneerd. In dat jaar heb ik wel eens emotionele uitbarstingen gehad of stressvolle momenten die ik even niet onder controle kreeg maar ik functioneerde. Dacht oprecht dat ik mijn leven weer een beetje op de rit had, wat kan een mens zichzelf voor de gek houden. Misschien klinkt dat te negatief maar eerlijk is eerlijk alleen op ratio red je het niet. Dus helaas nog voor het eind van 2019 kwamen de paniekaanvallen terug en het nieuwe jaar ben ik begonnen met weinig ratio en veel emoties.
Voor het eerst durf ik toe te geven dat ik toch wel onder de groep mensen met een ptss val, de boog staat altijd gespannen en bij tegenslagen, stress of druk kan de boog springen. Dan werkt het niet meer om knoppen om te zetten, dan word je op een ochtend wakker en heb je geen idee welke knop je nog moet omzetten. En zelfs dat veroorzaakt dan paniek. Dat is het moment dat ik me weer realiseer het leven wordt nooit meer wat het was, ik word nooit meer de persoon die ik was, ook al wil ik dat heel graag.
Het klopt helemaal zoals Nick Cave schreef na het overlijden van zijn 15 jarige zoon, “You change from the known person, to an unknown person,” he continues. “So that when you look at yourself in the mirror, you recognise the person that you were but the person inside the skin is a different person.”
Nee ik ben niet klaar voor het nieuwe jaar, ik ben niet klaar om weer een jaar zonder Max in te gaan. Rationeel weet ik dat ik het moet, maar emotioneel zeg waarom?? Het idee dat ik met een beetje pech dit nog 40 jaar moet voelen, dragen, ervaren, pfffff hoe dan? Volgens mij raken mensen voor minder in paniek.
Dus 2020 word het jaar van toegeven, toegeven dat ik het niet allemaal op de rit heb, dat ik het leven wel moeilijk vind, dat ademhalen van zelf gaat en iedere dag nog steeds overleven is. Ik weet dat er ook mooie, goede dagen komen, ik weet dat ik weer ga genieten van kleine dingen en mensen maar alles heeft levenslang een grijze mist over zich heen. De zon gaat nooit meer zo fel schijnen als hij ooit geschenen heeft, sneeuw zal nooit meer kraak wit zijn en ik zal nooit meer de "oude Marie-josé"
zijn en dat is zowel rationeel als emotioneel een feit waar ik mee moet leren leven.
2020 ik heb maar een vraag, wees een beetje lief voor mij.
