En nu......

2 Dagen na de uitspraak is het allemaal aan het landen en de rust weer langzaam wedergekeerd.
Onze weg om ons leven op te pakken mag beginnen, het klinkt misschien raar maar het is voor mij net alsof het nu pas mag of kan. Ik heb voor mijn gevoel eerst moeten strijden voor mijn zoon, ik heb eerst alles moeten geven en doen voor de waarheid over de dood en alles wat er mee te maken had van Max. Ik gevochten als een leeuwin voor haar welpen en nu ben ik klaar met vechten, we hebben het gevecht gewonnen, als klinkt dat nog steeds heel raar, want we hebben er een hele zware prijs voor betaald, onze zoon.

Het is zo raar dat ik me nog steeds strijdvaardig voel, ik heb nog steeds het gevoel van kom maar op. Voor het eerst heb ik ook het gevoel dat ik met deze strijdvaardigheid wat mee moet, ik wil me hard gaan maken voor jongeren, jeugdverenigingen, clubhuizen, scholen  het verhaal van Max te gaan vertellen en om ze te laten zien wat alcohol met je kan doen, op welke signalen je moet letten en waarom het slecht alcohol slecht en gevaarlijk is voor jongeren. Hoe en op welke manier weet ik nog niet maar ik moet hier iets mee, dat gevoel heb.

Het is zo anders als 2 wken geleden, ik weet nog de dag na rechtszaak. Ik was verdrietig, wanhopig en zo boos op alles en iedereen, echt op iedereen. Hoe kon iedereen nu gewoon gaan werken, wat de wereld draait gewoon door, voor mij stond in een klap weer alles stil. Alles waar wij voor gevochten hadden was in een ochtend uitgesproken en nu was het klaar en kon ik niets anders dan wachten, ik had nergens meer controle over of wat dan ook. Voor de tweede keer in 23 maanden voelde ik de grond onder mij uitzakken, Dit was waar ik bang voor was, het zwarte gat en daar was. Ik kon niet meer strijden voor Max, het lot lag in de handen van de rechters. Alles was ik kwijt althans zo voelde het, Max was voor mij opnieuw gestorver, gecremeerd en alweer moest ik afscheid nemen. Met een weekje rust en hulp is dat gevoel gelukkig gezakt en vanaf het geven van het eerste interview voor RTL is er een vuurtje in mijn gebranden.

Ik mag eindelijk naar buiten treden, ik mag eindelijk praten, Ik mag zeggen wat er gebeurt is en dat heb ik gedaan. Ik heb Max een gezicht gegeven en zijn verhaal verteld. Ik ben opgekomen voor jongeren, ik heb geprobeerd een signaal af te geven over alcohol bij jongeren. En ik ben zo blij dat ik mijn stem, de stem van Max heb gevonden. Als we hier 1 kind mee kunnen redden dan is het niets voor niets geweest.

Ik realiseer me heel goed dat er een grote groep mensen is die denkt waar bemoeid ze zich mee, wat een betutteling en als de jeugd wilt drinken doen ze het toch. Ik bemoei me nergens mee, ik wijs alleen op een wet die we in ons land hebben en de regels die bij deze wet horen, want nogmaals had 't Waeske zich aan deze wet gehouden, zich aan deze regels gehouden dan had Max nog geleefd, het is geen betutteling het is een bewustwoording, nogmaals het is gewoon in Nederland Nix18 die wet mogen mensen stom en betutteling vinden, maar we laten 16 jarige ook niet autorijden omdat ze de gevolgen niet kunnen overzien, zo geldt dat met alcohol, drugs en roken ook. En het klopt als de jeugd wilt drinken doen ze het toch en als ouders het goed vinden dat hun kind een biertje thuis drinkt dan is dat de verantwoording van de ouder, maar als je je kind naar een jeugdsoos of wat dan ook laat gaan ligt die verantwoording bij de verantwoordelijke die aanwezig is die avond, of dat nu de barmedewerker of de eigenaar of bestuur is., Die verantwoording ligt niet bij het kind, want die overziet de consequenties niet, niet bij de ouders die zijn namelijk niet aanwezig en laten met goed vertrouwen hun kind achter, niet bij vrienden want ook die over zien de gevolgen niet en hoeven die ook niet te zien. Maar echt en enkel alleen bij diegene die die avond verantwoordelijk is voor de veiligheid, het schenken van drank en leeftijdscontrole. Dat is onze wet en daar moeten we echt bewuster van worden.
Je ziet wel ik ben hier nog steeds fel in en sta hier ook nog steeds volledig achter.

2 Dagen na de uitspraak......ik durf en mag een stapje in het leven gaan zetten, want bij iedere stap gaat Max met mij mee, deze week nog even op adem komen en vanaf volgende week me klaar gaan maken voor de verhuizing en alles daar om heen. Voor het eerst zie ik weet een lichtpuntje, voor het eerst voel ik een rust, voor het eerst durf ik verder te kijken met Max die met mij mee kijkt.

Gerechtigheid....

Is het gerechtigheid, is het een overwinning, ik weet niet zo goed wat ik moet voelen. Ja de rechter heeft het vonnis uitgesproken, ja ze zijn schuldig bevonden. Terecht, wij wisten vanaf het eerste momenten wisten wij dat er iets goed fout was gegaan die avond, wij hebben gevraagd om bloed af te nemen en dat gaf het bewijs dat het het inderdaad goed fout was gegaan die avond. En sinds vandaag is het officieel, ze zijn schuldig bevonden, er is een vonnis.

23 maanden gevochten voor dit moment, afgemaakt op social media, mensen hebben hun ongezouten mening op het net gezet, sommige waren hartverwarmend, sommige waar en zijn ronduit kwetsend. Ja we wonen in een land waar we vrijheid van meningsuiting hebben, daar mogen we trots en dankbaar voor zijn, maar vraag je af of je mening van meerwaarde is, wat is het doel om je mening te geven en denk na wat je zegt en schrijft, het feit dat we vrijheid van meningsuiting hebben wil niet zeggen dat we hem te pas en te onpas moeten geven. Dan wil ik nog wat kwijt, iets waar ik echt boos om kan worden, dat zijn de domme reacties van die domme mensen die maar blijven vragen waar de vrienden waren, de vrienden waren er en zijn er nog steeds, alleen waren die ook pas 15/16 jaar en of dronken dus gaan we nu de verantwoording bij kinderen leggen. Ik kan alleen maar vol trots en respect spreken ov. er deze kinderen. Wij zijn dankbaar voor alles wat deze mooie kids voor ons hebben gedaan.

23 maanden is het onze waarheid geweest en nu ineens is het door de rechtbank als waarheid gezien. Max is door nalatigheid, door het schenken van alcohol en het verkopen van alcohol aan minderjarige, door het feit dat de aanwezige verantwoordelijke bestuursleden zich niet aan de wet en niet hun verantwoording hebben genomen overleden.

Dit alles had gewoon voorkomen kunnen worden en dat maakt het zo in en in triest. Max zijn dood had gewoon voorkomen kunnen worden, een ongeluk kun niet voorkomen maar dit wel.

Nu alles even laten bezinken en morgen kijken hoe we verder ons leven oppakken. De afgelopen 23 maanden zijn zo triest, zo slopend, zo leeg, zo wanhopig geweest en de laatste 2 weken zijn bizar voor woorden geweest. Te gast bij RTL Late night, ik die ineens aan tafel zit bij Twan Huys. Zit ik in de visagie naast Leontienne van Moorsel, wat een mooi lief mens, zij heeft me echt door die avond heen geholpen. Ook alle medewerkers bij RTL Late night waren zo lief, respectvol en behulpzaam. Maar dan nog is het te gek voor woorden, te bizar en gelijk ook zo triest, ik zit op nationale televisie te praten over mijn overleden zoon. Ook vandaag ben ik te zien op ieder nieuwszender, allemaal hebben ze me om een reactie gevraagd en ja die heb ik zeker gegeven, eindelijk mag ik zeggen wat ik vind, voel, denk, mijn jongen, zijn verhaal.

Deze strijdbijl kan ik nu begraven, maar ik blijf me hard maken voor alcoholgebruik bij jongeren, maar eerst even tijd voor mijzelf, voor mij eigen leven op te bouwen, waar en hoe weet ik nog niet maar vandaag is er een begin gemaakt.

Is het gerechtigheid, is het een overwinning, ik weet niet zo goed wat ik moet voelen. Ja de rechter heeft het vonnis uitgesproken, ja ze zijn schuldig bevonden. Terecht, wij wisten vanaf het eerste momenten wisten wij dat er iets goed fout was gegaan die avond, wij hebben gevraagd om bloed af te nemen en dat gaf het bewijs dat het het inderdaad goed fout was gegaan die avond. En sinds vandaag is het officieel, ze zijn schuldig bevonden, er is een vonnis.

23 maanden gevochten voor dit moment, afgemaakt op social media, mensen hebben hun ongezouten mening op het net gezet, sommige waren hartverwarmend, sommige waar en zijn ronduit kwetsend. Ja we wonen in een land waar we vrijheid van meningsuiting hebben, daar mogen we trots en dankbaar voor zijn, maar vraag je af of je mening van meerwaarde is, wat is het doel om je mening te geven en denk na wat je zegt en schrijft, het feit dat we vrijheid van meningsuiting hebben wil niet zeggen dat we hem te pas en te onpas moeten geven.

23 maanden is het onze waarheid geweest en nu ineens is het door de rechtbank als waarheid gezien. Max is door nalatigheid, door het schenken van alcohol en het verkopen van alcohol aan minderjarige, door het feit dat de aanwezige verantwoordelijke bestuursleden zich niet aan de wet en niet hun verantwoording hebben genomen overleden.
Dit alles had gewoon voorkomen kunnen worden en dat maakt het zo in en in triest. Max zijn dood had gewoon voorkomen kunnen worden, een ongeluk kun niet voorkomen maar dit wel.

Deze dag geeft dus voldoening maar ook heel veel verdriet.

interview...

Afgelopen week ben ik benaderd geworden door RTL Nieuws om een interview te geven, een interview over Max en wat de afgelopen 23 maanden voor ons hebben betekend. Ze vonden dat Max een stem moest krijgen. Dat was voor mij even slikken en daar moest ik ook even over nadenken, weer camera's enz voor mijn snuffert, ben heel eerlijk na de rechtszaak heb ik mijn gezicht die avond genoeg op tv gezien. Maar het werd een schriftelijk interview, geen camera's maar gewoon het verhaal.

Afgelopen vrijdag werd ik gebeld door de journaliste Roxanne Vis, wat een fijn mens, wat stelde zij me gerust en ze stelde steeds de goede vragen en liet mij maar praten, dat ze er wat van heeft kunnen maken is mij een raadsel want voor mijn gevoel sprong ik van de hak op de tak.

Ik was al heel erg te spreken over de werkwijze van RTL 4, ze zijn steeds heel respectvol met ons verhaal omgegaan en hebben het heel netjes en met de juiste feiten naar buiten gebracht en na dit interview en wat Roxanne er van heeft gemaakt, echt toen ik las zat ik weer te huilen. Dit is Max, dit is mijn mooie Max, eindelijk heeft hij een stem, heeft hij een gezicht. Wat heeft ze van Max's verhaal, mijn verhaal, ons verhaal een mooi, helder en waar stuk van gemaakt. Wat doet het pijn om te lezen wat ons leven volledig op z'n kop staat. Maar alles wat er staat klopt.

Ja en de reacties staan er weer onder en ja ieder heeft weer een mening, gelukkig nu ook eens mooie reacties, mensen die het wel snappen. En voor de rest die menen het allemaal beter te weten, jullie doen maar, jullie schrijven maar, geven jullie mening maar, ik hoop oprecht dat jullie nooit iets laat staan zoiets als ons gezin hoeven mee te maken.

https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/artikel/4425031/zijn-eerste-dronkenschap-werd-max-campo-15-fataal

Hoe durf je????

Gisteren de rechtszaak tegen 't Waeske gehad. Wat een dag, wat een emoties, wat een adrenaline. Nu de dag erna ben ik volledig leeg, ik heb voor mijn gevoel alles gegeven gisteren.

Maanden heb ik na deze dag toegeleefd, maanden gesprekken gehad met het OM en nu nog 2 weken wachten en dan is het klaar. Ik zal jullie meenemen naar de dag van gisteren.
De avond voor de rechtszaak ben ik met mijn lieve familie en vriendinnen de weg die Max als laatste heeft gefiets gaan lopen, we hebben daar een wensballon opgelaten, een wensballon voor mijn zoon.

When there's a light don't let it go out.....

Dit was een mooie maar emotionele tocht, maar wel een mooie start van een zware dag die we zouden krijgen. Eenmaal thuis heb ik me een slaappil gepakt en ben gaan proberen te slapen, dit is eventjes gelukt.

Het was een een korte nacht, door de spanning kon ik niet slapen. Alles voelde alsof we Max opnieuw gingen begraven, alsof we weer afscheid gingen nemen. Zo raar dat ik die gevoelens weer had.  Met dat gevoel zijn we rond 8 uur richting Maastricht gereden. 

Aangekomen in Maastricht werd ik toch wel nerveus, wat gaat gebeuren, shit de pers is er ook al, pffff ik wil dit niet, mag ik naar huis.....dat waren mijn gedachten. Maar ik had ook iets heel strijdvaardigs, ik moest en zou, iedereen mag nu eindelijk weten wat er gebeurt is, wie Max was en hoe het ons leven iedere dag beinvloed, bepaald. Ik was nog nooit in een rechtbank geweest dus alles was nieuw voor mij, de mensen die mij kennen weten dat ik stomme grapjes ga maken en vooral veel zelfspot heb in stressvolle situaties dus je begrijpt wel ik was opperbest. Eenmaal binnen dan voel je de spaning, je ziet de advocaten van de tegenpartij en het bestuur van 't Waeske zitten. Ik voel me misselijk worden. Gelukkig hadden we een aparte ruimte waar we mochten wachten zodat we niet in de hal met z'n alle hoefden te staan. Dat was wel prettig, even een ruimte voor ons alleen. 

Dan is het zover we moeten de zaal in, we nemen plaats en mijn zus, haar man en 2 vriendinnen zitten bij ons, de rest van mijn lieve aanhang zat achter glas, gelukkig kon ik ze wel zien zitten. Alle steun kon ik voelen en gebruiken. De rechter opent de zaak en ik moet echt zeggen dat deed hij heel respectvol en helder, ik voelde de zenuwen wegzakken. Hij stelde vragen aan het bestuur van 't waeske en na een 45 minuten was ik aan de beurt, ik ging gebruik maken van mijn spreekrecht, iets waar ik maanden mee bezig ben geweest, eindelijk mag ik de stem van mijn kind zijn, ik ben  nog nooit in mijn leven zo strijdvaardig geweest, alle emoties gierde door mijn lichaam maar ik heb mijn verhaal verteld

https://limburg.bbvms.com/view/website/2991714.html

Na mijn spreekrecht, kreeg het OM het woord, de officier had een helder, duidelijk requistoir. waarin duidelijk werd gemaakt wat er die avond fout is gegaan.  Voor mijn gevoel schetse hij een duidelijk beeld van hoe die avond gelopen is en waarom hij tot de straf eis is gekomen. Hij hield het netjes, hield het bij de feiten en was respectvol.

Daarna kreeg de advocaat van de tegenpartij het woord en dan kan ik alleen maar zeggen Hoe durf je.......echt hoe durf je

Ik begrijp echt wel dat de taak van advocaat is om alles in te zetten om het tegendeel, de onschuld te bewijzen, maar tussen het doen en zeggen is een verschil. Hoe durf je te suggeren dat Max zelfmoord heeft gepleegd, je kent mijn zoon niet eens, je gaat af op een verklaring van iemand die ook in shock is, iemadn die betrokken was bij het afschuwelijk dodelijk ongeluk van mijn zoon. Hoe durf je....te zeggen dat Max toch wel zorgwekkende berichtjes stuurde naar zijn vriendin, alleen maar omdat hij sorrie zijn vanwege zijn dronkenschap en zei dat hij morgen met haar wou praten....hoe durf je.....geloof iedereen die Max kon, een keer gezien of gesproken had wist gelijk dat deze jongen geen zelfmoord zou plegen, Max was een normale puber, zat goed in zijn vel, alles was juist geweldig in die periode, net terug van een geweldige reis met zijn klasgenoten, net een prille, ontluikende liefde, thuis geen problemen, op school liep alles op rolletjes, dus hoe durf je....sorrie hoor maar dat is in mijn ogen echt beneden peil, echt schieten onder de gordel.....dat zegt een hoop over je. 

Nogmaals ik snap echt wel dat er een verdediging opgevoerd moet worden maar hou het bij de feiten en doe geen aannames of schets geen senario's die niet klopt. Ik was dan ook echt emotioneel, boos, verontwaardig na dit betoog.

Gelukkig voelde ik wel steun van de aanwezige en nogmaals iedereen die Max kent weet echt wel beter.

Na de zitting stond ik "aan", ik heb de pers te woord gestaan en ben blij dat ik dit zelf heb kunnen en mogen doen. De pers is in mijn ogen heel netjes en respectvol met deze zaak omgegaan en Max heeft eindelijk een gezicht, is geen paar schoenen meer op de A2. Natuurlijk heeft iedereen weer een mening over deze zaak, voelt iedereen zich weer geroepen om zijn ongezouten mening te geven en staat er weer genoeg op social media. Wat een rijk leven moet je hebben als je je tijd invult met het continu je mening ventileren over zaken waar je niets van af weet, wat is het toch lekker om voor andere hun deur te vegen dan hoef je niet stil te staan bij je eigen leven.  Maar mensen jullie doen maar, wij weten de waarheid, wij weten wat er gebeurt is en ik weet zeker 10 minuten in onze schoenen, 10 minuten want langer houden jullie niet vol als je dat hebt gedaan geef dan nog maar eens je mening, dan heb je recht van spreken. 

Ik heb gesproken, ik was even de stem van mijn kind en ik durf te zeggen i did it!!!!

Even slikken en weer doorgaan.....

Even slikken en weer doorgaan is iets wat ik de laatste dagen regelmatig moet doen. Mijn verstand op nul en gewoon door ademen. Alles in mijn leventje in momenteel een grote chaos, nergens heb ik nog controle over.

Over 4 nachten is de Rechtszaak.......pffff de zaak van Max.....ineens is het zo ver.....ik ben er misselijk van, ik ben echt bang, heb totaal geen idee wat ons te wachten staat. Zo stom maanden naar dit moment toe geleefd en nu het zo ver is raak ik in paniek. Wat gaat er gezegd worden, kan ik het allemaal wel? Maar ook de pers, die aanwezig is wat gaan ze vragen, komt het verhaal van max dan nu eindelijk  naar buiten? Laten ze nu eindelijk zien wie Max echt was en niet het beeld van een dronken tiener en een paar schoenen op de A2. Dan nog social media waar iedereen weer z'n menig gaan ventileren over deze zaak, zonder ook maar enige insite info te hebben. Waarom voelen mensen zich altijd geroepen om maar gewoon te roepen en schrijven wat ze denken zonder rekening te houden met de nabestaanden. De dagen na het overlijden van Max zijn we met de grond gelijk gemaakt op social media, iedereen wist het beter en zou het echt heel anders hebben gedaan. Welke ouder liet z'n kind van 15 jaar om 3 uur over de A2 lopen?? Geloof me wij niet, dit is ons overkomen, dit is iets wat niemand had kunnen voorspellen.En waar waren de ouders.....wij waren doodongerust Max aan het zoeken, waar denk je dat we waren?  Ik hoop en denk dat ik nu wat beter opgewassen ben tegen al die meningen, ik weet geluk dat dit soort mensen op alles en iedereen hun ongezouten mening ventileren, deze mensen doen het juist om een reactie los te krijgen, hebben misschien niets beter te doen en eigenlijk is het heel triest dat ze hun leven in moeten vullen met het af zeiken van anderen. Ik weet 1 ding zeker de eerste die iets slechts of negatiefs over onze Max kan zeggen of vinden die moet nog komen.

Dan de angst als de rechtszaak geweest is, wat dan? 23 maanden is dit mijn leven, bijt ik me vast in deze zaak. Kan ik in deze zaak al mijn frustratie en boosheid kwijt, dat is 12 septber in een klap afgelopen. Dan is er geen zaak meer, dan is er niets meer om mij in vast te bijten, wat moet ik dan? Val ik in een gat, begin ik dan pas met echt rouwen of is het juist een opluchting? Ik weet het niet maar alles maakt me onzeker, ik heb totaal geen controle of grip op wat er komen gaat en dus wat kan ik alleen maar doen.....even slikken en weer doorgaan.

Buiten de rechstzaak staat ons huis te kopen en hebben we dus steeds te maken met kijkers, vreemde mensen komen naar ons huis kijken, lopen rond in ons huis en dus ook in de kamer van Max. De kamer van Max, waar maanden niemand in mocht, wat mijn domein was, waar alles nog staat zoals hij het achter heeft gelaten. Die kamer moest ineens opgeruimd worden, zijn buro moest opgeruimd worden, de prullebak moest van zijn kamer af en de kamer is opengesteld voor iedereen.......pfff dat is echt een hele grote stap voor mij en ik voel mijn maag iedere keer draaien als we kijkers hebben. Ik voel de paniek al als ik er aan denk dat ik binnen nu en een paar maanden zijn kamer moet leegmaken, keuzes moet maken over welke spullen ik wel of niet wil. Ik wil daar helemaal geen keuze over maken, ik wil gewoon dat alles blijft zoals het was........helaas kan dat niet meer.
Niets is meer zoals het was en ik weet dat ik me was grijp aan hoe het was, bang ben om door te gaan, om los te laten, maar laten we eerlijk zijn zou je niet!!
Ook dit is weer een kwestie van even slikken en weer doorgaan.....

Dan belt de woningstichting dat ik de woning waar ik op gereageerd heb, heb gekregen.......weer slikken.....hoe dubbel is dat aan de ene kant gelukkig ik heb een woning, aan de andere kant ik wil dit helemaal niet, ik wil niet weg, ik wil niet verhuizen, ik wil......ik wil......wat ik wil kan allemaal niet.......wat ik wil is 29 oktober 2016 in een klap weggevaagd....maar goed even slikken en dan weer door, soms gaat het leven niet zoals je wilt of gepland hebt, soms....soms......pfffff wat een cliche.....het is leven is gewoon oneerlijk en keihard en ik heb om al deze ellende, al deze pijn, dit grote verlies niet gevraagd, maar ik moet het er wel mee doen. Dus stapje voor stapje, rustig blijven doorademen en verstand op nul dan kan ik het allemaal.

Eerst 11 september.....die dag is nu het allerbelangrijkste, op die dag heb ik de eerste en de laatste kans om eindelijk het verhaal van Max naar buiten te brengen, dan mag iedereen weten wie Max was en wat er die avond gebeurt is. Dan sta ik klaar voor mijn jongen, dat is het laatste wat ik kan doen en daarna ach ja dat zien we dan wel weer......