Bang.......

Sinds het afschuwelijk noodlot van Max merk ik dat ik bang geworden, bang voor alles en niets.
Iets wat heel raar is zeker als je bedenkt dat ik eerder eigenlijk niet echt een bang of angstig persoon was. Ik was niet iemand die bang was in het donker, liep rustig in het donker op straat, vond 's nachts autorijden niet eng, maakte me eigenlijk niet echt druk om zaken, was niet overbezorgd en had vertrouwen in de mensheid.
Dat is nu wel anders.

Ik merk dat ik echt angstig, onzeker en zelfs bang geworden ben. Dat viel me zelf op aan kleine dingen, zoals bang om alleen thuis te zijn, dat vind ik echt niet fijn, het is zo stil en het huis voelt zo kil aan en ik merk dat  mijn gedachte dan beloop met mij nemen.Ik kan dan 's morgens Jos smeken om bij mij te blijven, me niet alleen te laten. Iets wat gewoon belachelijk is maar ik doe het wel. Dus wat doe ik dan vluchten, vluchten naar buiten toe of vluchten in de digitale wereld, TLC en Netflix en Videoland zijn mijn beste vrienden momenteel.

 Ook bemerkte ik het naar Job toe, continu controleren, waar ben je, hoe laat ben je thuis, met wie ga je, hoe ga je, heb je gegeten enz enz. Die jongen werd echt gek van mij, ik sliep echt niet als hij een avondje stappen was en als hij dan ook nog te laat was dan was het helemaal een ramp, je wilt niet weten hoe vaak ik in paniek Jos heb wakker gemaakt. Job is gelukkig slimmer en zegt gewoon dat hij zo rond 5 uur thuis is dan is hij altijd op tijd. Nu hij in Tilburg woont heb ik dat moeten loslaten, iets wat me heel veel moeite kost maar goed het moet. Het heeft mijn relatie met Job in ieder geval verbeterd en hij laat gelukkig op whatsapp zijn online tijd staan waardoor ik nog iets controle en rust heb. Voor Job en mij is het achteraf heel goed geweest dat hij op kamer is gegaan, ik heb hem moeten loslaten en dat had hij echt nodig.

Met autorijden ben ik ook bang geworden, ik reed eerder overal heen , dag, nacht het maakte niets uit, stad, dorp, binnen/buitenland echt ik reed wel, graag zelfs. Nu ben ik onzekerder geworden, zie overal gevaar en merk dat ik slechter kan focussen. Zeker in het donker rijden vind ik niet fijn, ik merk dat ik dan onrustiger word. Ook al bijrijder ben ik bang, ik let continu op en zeg alleen pas op, kijk uit, rijd niet zo hard. Zo stom om te merken dat je bang bent geworden voor de dingen die je normaal gepsproken dagelijks deed.

Het ergste vind ik de angst voor morgen, maar ook die van vandaag of die gisteren. Ik ben bang voor wat de dag gaat brengen, ik heb geen controle over wat er gaat gebeuren en dat maakt mij onzeker, bang dat ik niet alles uit de dag van gisteren heb gehaald,  heb ik wel tegen Job gezegd dat ik van hem houd, ben ik niet wat vergeten. Als ik terug denk aan 29 oktober 2016, dan heb ik helemaal had ik maar dit of had ik maar dat. Sinds die dag kijk ik alleen maar terug en denk ik heb ik wel genoeg gedaan. Bang voor morgen, bang voor het leven. Wat heeft het leven nog allemaal voor mij, voor ons in petto. Kan ik nog wel meedraaien in hethectische leven, wil ik nog wel meedraaien in het hectische leven?  Ik heb geen idee hoe ik het leven  moet oppakken en dat maakt mij angstig.  Alles waar ik in geloofde, waar ik voor ging is ineens niet meer relevant. Niets is zals het lijkt. Iedereen om mij heen heeft doelen, heeft een leven en ik, ik doe maar wat. Ik weet niet meer wat ik wil, wat ik kan, wie ik ben, waar ik sta. Dat maakt mij heel angstig. Volgens mij heeft iedereen een doel, een focuspunt nodig in het leven en ik ben mijn focuspunt kwijt.

Die angst, dat gevoel is zo heftig, het maakt dat je twijfelt over alles en iedereen, mijn vertrouwen in de mensen is echt verminderd, ik ben bang om mij bloot te geven, bang om mensen dichtbij te laten want voor je weet raak ik je weer kwijt. Dus leef ik achter mijn schild, naar de buitenwereld de sterke vrouw die het zo goed doet maar van binnen een onzeker, bang en wantrouwend mensje op zoek naar zichzelf, op zoek naar een leven zonder Max, een leven waarin ze weer vertrouwen krijgt in zichzelf en de boze grote mensenwereld.

Decembermaand....feestmaand......

De decembermaand staat voor de deur. De maand waar ik en ons gezin altijd volop van genoot. De kids zijn beide in die periode geboren, Job op 16 november en Max op 6 december. Dus vanaf 16 november was ons huis versiert.

Nu loop ik door de stad, kijk tv, zie de berichten op fb en voel een steek in mijn hart. De feestmaand zal nooit meer het zelfde zijn. Dat het huis met Sinterklaas niet meer zo versiert wordt als toen de kids klein waren dat is al jaren zo, maar we vierden het wel nog altijd, lootje trekken, suprise maken, gedichten, pepernoten en speculaas en natuurlijk warme chocomel. Dat hadden we nog ieder jaar. Max vond deze maand ook leuk, hij zei wel altijd pfff weer suprise maken maar hij maakte de mooiste suprise en geweldige gedichten. Zo bijzondere tijd.

Nu is Sinterklaas ineens een feest waar de volwassenen zich druk maken over zwarte piet, hele discussies zie ik dagelijks voorbij komen op het internet. Mensen plaatsen hier iedere dag berichten over, de voors en tegens vliegen ons ongevraagd om de oren. Of we het nu willen of niet.  Niemand vraagt zich af wat de kinderen er zelf van vinden, ik denk namelijk dat kinderen het geen reet boeit of piet nu rood, geel, groen of wit is. Maar de volwassenen hebben een mening en tegenwoordig deelt iedereen die te pas en onpas.  Ik denk dan oprecht  is dat dan echt het gene is waar mensen zich op vandaag druk over maken, wat hebben die mensen dan een luxe rijk leven. Ik wou dat ik me druk kon maken over zo iets onbenulligs. Pfff wat was het leven dan lekker makkelijk.  Maar goed ik oordeel niet en iedereen heeft recht op zijn eigen mening.

Vorig jaar hield Job ons de spiegel voor rond deze tijd, hij zei tegen ons"jullie vinden dat ik mijn leven weer moet oppakken maar jullie schaffen alles af, geen sinterklaas meer terwijl we altijd hebben gevierd" daar had de jongen gelijk in, maar suprises en alles dat kon ik niet meer. Dus we hebben iets nieuws verzonnen, we doen nu met vrienden dobbelen. Zo hebben we toch een "heerlijk"avondje.

December de maand van Sinterklaas, Kerst en veel familie en gezelligheid. Althans zo hoort het te zijn en zo was het hier ook altijd. Vorig jaar is de maand December aan mij voorbij gegaan, we hebben echt wel dingen gedaan en met kerst zijn we weg geweest, maar ik kan me er weinig van herinneren en heb er geen gevoel bij. Dit jaar kijk ik er als een berg tegen op, ik raak in paniek van deze donkere dagen en alle feestelijkheden om ons heen. Toch wil ik er wel iets meegaan doen, ik kan slechts de maand december in bed kruipen en er 2 januari pas uitkomen. Dus Sinterklaas is gepland en met Kerst gaan we uiteten met zijn drietjes, een "nieuwe traditie" beginnen, of eigenlijk op ontdekkingsreis naar wat past nu bij ons en wat voelt goed.

Eerst Sinterklaas op 5 december met onze lieve vrienden, dan 6 december de geboortedag van Max( verjaardag is het niet meer) en dan, dan pas me druk maken over kerst, kerstversiering, kerstbomen en kerstliedjes. Een geluk ik maak in ieder geval niet druk over de kleur van Piet.

Jarige Job

Vandaag is Job jarig, 19 jaar is hij al. Pff wat gaat de tijd snel. Ik weet nog goed toen ik zwanger was van Job, wat was ik blij, trots, nieuwsgierig naar het wezentje wat in mijn buik groeide.
Op 16 november 1998 werd het lange wachten dan eindelijk beloond, daar was Job. Een lekker mollig manneke. Vanaf het eerste moment was het liefde op het eerste gezicht. Nog nooit had ik zoveel liefde gevoeld. Job was een makkelijke baby en groeide op als een heerlijk, grappig iets wat onhandig manneke.

Het leven van Job is ook in een klap veranderd, Job is op zijn 17de in de nacht van 28 op 29 oktober 2016 in een klap volwassen geworden. Er ging die avond een puber naar bed en er stond een gebroken jonge man op. echt in een nacht door het afschuwelijk nieuws  in een klap volwassen. Terwijl ik het nu opschrijf voel ik de pijn, dit gun je niemand. Job en Max waren als broers eigenlijk onafscheidelijk, konden niet met en niet zonder elkaar. Waren echte broers en die was hij in een klap kwijt. Job had het gevoel dat hij gefaald had als broer, dat hij het slechte voorbeeld had gegeven, voelde zich daardoor schuldig. Dit hebben we gelukkig weg kunnen nemen bij hem, pffff wat vond ik dat erg, dat wil je toch helemaal niet dat je kind zich ook nog schuldig voelt.

Job zou 2 weken na het overlijden van Max 18 jaar worden. Dit had een groot feest moeten worden, we hadden vanalles gepland en ik had ook echt zin om alles uit de kast te halen voor mijn jarige Job. Dat feest, dat grote feest hebben we niet kunnen houden, we hebben zeker zijn verjaardag gevierd, want je wordt maar 1 keer 18 en daar had hij ook echt recht op. Nu terugkijkend op die verjaardag ben ik blij dat we het zo hebben aangepakt al denk ik soms en voelt het soms heel raar, 2 weken naar het overlijden van Max een verjaardag vieren, dat is allemaal zo bizar. Er zijn dagen dat ik me daar wel eens schuldig over voel en dat ik denk heb ik daar wel goed aan gedaan. Maar het moest Job leeft nog en heeft alleen maar rechten, dus ook recht op zijn verjaardag. Dat had Max ook gewild.

Vandaag is mijn kerel 19 jaar geworden en dit is de eerste verjaardag voor hem en ons dat hij niet meer in huis woont. Hij zit in Tilburg in zijn studentenhuis. Geen ontbijt op bed vanmorgen, geen slingers op gehangen. Wel voor hem gezongen vannacht om 12 uur maar of hij daar zo blij mee was. Morgen komt hij gelukkig naar huis en dan hangen de slingers op en gaat het feest beginnen. Als iemand het verdiend is hij het wel.

19 jaar en wat doet hij het goed, wat ben ik trots op mijn volwassen zoon. Wat doet het pijn om te zien dat hij ook het verdriet en het gemis voelt maar wat leeft hij aan de andere kant zijn eigen leventje. Daar zou ik nog iets van kunnen leren. Job houdt mij de spiegel wel voor en laat zien dat ik door moet leven, dat leven nog iets te bieden heeft. Ik probeer dat ook echt te zien, maar zie het nog niet.  Ik leef op als hij het weekend naar huis kom, daar doe ik het voor.

Onze Job, 19 jaar. Wat een mooie, slimme, lieve, grappige maar vooral sterke jonge man. Vandaag en komend weekend staat in het teken van Job, want na alles wat hij mee heeft gemaakt heeft hij daar alle recht op. Na 19 jaar voel ik nog meer liefde voor mijn kind als het eerste moment dat ik hem in mijn armen sloot.

Pompen of verzuipen

En dan een jaar en een week later realiseer ik me ineens dat ik op een tweesprong sta.
Het is letterlijk pompen of verzuipen. Dit klinkt misschien heel erg raar dus ga ik het proberen uit te leggen.

Afgelopen jaar heb ik heel stadia's van rouw doorlopen, ik ben boos geweest op alles en iedereen, de wereld was in mijn ogen verrot en eerlijk gezegd vind ik dat nog af en toe. Ik walgde van de blije, vrolijke berichten op fb, niet dat ik het niemand gunde maar pfff moet ik het zien. Ik zocht ruzie, was onredelijk dus echt niet de makkelijkste persoon.

Verder vluchtte ik in alles, we zijn afgelopen jaar 4 keer een paar daagjes of een week weggeweest, allemaal zonder resultaat althans zonder het gewenste resultaat, want ik voelde me nog steeds net zo slecht als van te voren. Dit heeft voor veel frustatie gezorgd, zowel bij mij als bij mijn gezin.
Ik vluchtte in avondjes uiteten met vriendinnen, drie keer de week lunchen alles om maar niet thuis te hoeven zijn. Ook dat hielp eventjes maar zo gauw ik in de auto stapte naar huis viel de paniek, het verdriet en alles gevoelens weer als een deken over mij heen.
Ik vluchtte in de alcohol, ik ben altijd een bourgondiër geweest, maar het het afgelopen jaar zijn de wijnflessen niet aan te slepen, iedere avond zeker een glaasje, alles om even te verdoven.

Ik heb gehuild, nog nooit in mijn hele leven heb ik zoveel gehuild als afgelopen jaar. Echt gehuild totdat mijn lijf er pijn van deed, spierpijn krijgen van huilen het kan echt. Echt ontroostbaar zijn, ik weet nu hoe het voelt en wat het met je doet. Gewoon in paniek raken door je verdriet. Nog nooit zoveel paniekaanvallen gehad, geloof me dat is echt afschuwelijk. Het gevoel hebben dat je geen lucht haalt, pijn op je borst hebben, hyperventileren, zweten en alleen maar huilen. Huilend in slaap vallen en huilend wakker worden.

Ik ben lusteloos geweest, letterlijk niets meer kunnen doen, de afstand van bed naar bank is net te doen maar vraag niet meer van mij, want dat zit er niet in. Zo moe zijn, dat zelfs slapen gaan niet meer lukt. Zowel lichamelijk als geestelijk compleet uitgeput zijn. Rouwen is iedere dag de marathon lopen, zoveel energie kost het.

Ik heb gepraat, uren, dagen gepraat, met vrienden, met huisarts, met psycholoog, met slachtofferhulp noem maar op iedere die wou luisteren kreeg mijn verhaal te horen.
EMDR heb ik gehad om het trauma weg te nemen.

Dus ik heb afgelopen jaar heel veel gedaan maar wat heeft het opgeleverd, nog steeds ben ik doodmoe, lusteloos en voel me zinloos, vind het leven echt niet leuk. Nog steeds ben ik intenst verdrietig, is de pijn schrijnend en met geen pen te beschrijven, nog steeds ben ik boos. Dus er moet iets veranderen.

Dat is de tweesprong waar ik op sta, het is letterlijk pompen of verzuipen.
Verzuipen is geen optie, het zou de makkelijkste uitweg zijn en soms ook wel de fijnste als ik eerlijk ben. Maar geen optie, ik heb Job en Job heeft alleen maar rechten, die heeft recht op zijn moeder. Ik heb Jos, ook die heeft recht op zijn partner, ik heb mijn lieve familie en vrienden die mij niet kwijt willen en er is Max....Max zou nooit willen dat ik zou verzuipen en opgeven. Dus er is dan maar een optie en dat is pompen, want door hobbelen als afgelopen jaar is ook geen optie meer.

Maar hoe ga ik pompen, hoe vind ik weer de zin in het leven, hoe krijg ik weer energie?
Ik heb de eerste stappen gezet, ik ben begonnen met het slikken van medicatie, ik slik antidepressiva en slaapmedicatie, ik ga iedere week langs bij de huisarts om zo te kijken hoe ik me voel en heb iedere week gesprekken met mijn psycholoog. Verder kook ik weer zeker 4 keer per week dankzij hellofresh en wandel ik 2 keer per dag met de hond. Meer zit er ook echt nog niet in, jullie denken dan misschien is dat alles, geloof me dat zijn mega stappen voor mij. Dat zijn de eerste stappen in het leven, die stappen doen pijn, kosten heel veel moeite maar ik zet ze, ik moet ze zetten. Ik ben aan het pompen, het gaat langzaam maar ik pomp en voor het eerst durf ik naar morgen te kijken, voor het eerst durf ik buiten adem te halen. Het is nog een hele lange, bochtige, hobbelige, zware weg maar ik heb de eerste stap gezet.