De vakantie is weer om en ik heb het overleefd, ik heb het zelfs met momenten leuk gehad en genoten van het mooie weer, de zee en de mensen die ik heb leren kennen. Ze zeggen weleens als je je zelf echt wilt leren kennen moet je alleen op vakantie gaan, ik kan je zeggen dat klopt wel. Je bent dan volledig op je zelf aangewezen.
Je hebt alle tijd om na te denken, alle levensvragen komen dan voorbij of je wilt of niet. Alle gevoelens die ervaart, ervaar je alleen waardoor ze veel intenser zijn, je kan ze namelijk niet delen. Dat is aan de ene kant heel mooi maar aan andere kant is het heel confronterend. Je bent letterlijk op alle vlakken op jezelf aangewezen.
Ik realiseerde me ineens dat ik echt alleen ben, geen kids meer om op te letten of mee zwemmen of wat dan ook. Niemand om 's avonds een spelletje te doen of om samen op een terrasje genieten van de muziek, iets wat ik samen met Max altijd deed. Geen partner om samen mee te gaan uiteten. Nee alleen aan een tafeltje zitten en bij drukte pakken ze ook nog je stoelen weg waardoor je echt alleen aan een tafeltje zit. Ik realiseerde me ook dat ik geen alleen persoon ben, ik heb mijn gezin nodig, ik heb mijn partner nodig. En ik heb het allemaal niet meer. Samen met Max zijn we alles langzaam kwijt geraakt. Het gezin wat we waren is samen met Max overleden en ik kan het niet loslaten.
Voor het eerst realiseerde ik me dat Max samen met Job onze spil van het gezin waren, ik heb al eerder gezegd we waren echt een eenheid met z'n viertjes. Terwijl ik het opschrijf lopen de tranen over mijn wangen, de eenheid is er niet meer. We zijn nu 3 individuen die alle drie proberen te overleven op onze eigen manier. Job heeft zijn leventje in Tilburg en doet het op zijn manier heel goed, hij heeft leuke vrienden, geniet van het studentenleven en heeft te druk, maar ik weet zeker dat ook hij van binnen de leegte voelt, ook hij is zijn broer verloren, ook hij is zijn gezin verloren. Het enige wat ik voor hem kan doen is staan blijven en er zijn op de dag, het moment hij mij nodig heeft.
Jos is zijn zoon, zijn kleine grote vriend kwijt geraakt, Jos en Max hadden een bijzondere relatie met elkaar, een aparte band. Jos is een gebroken man, die zijn verdriet op zijn eigen manier en ook hij doet het goed, hij neemt zijn verantwoordelijkheden en probeert te leven. Ook hij is zijn gezin kwijt geraakt. Ik heb de afgelopen dagen regelmatig gedacht dat we niet hadden mogen scheiden, we waren allebei niet in staat om dez beslissing te nemen, we waren allebei verloren in ons verdriet en hadden geen oog voor de ander, maar de liefde zat en zit er nog altijd. Ook daar ben ik in Turkije achter gekomen, ik houd oprecht nog heel veel van Jos, hij is mijn soulmate en ik mis hem iedere dag.
Dus dat maakt alles heel lastig, want ik realiseer me echt wel dat ik geen alleen mens ben, ik heb een maatje, een partner nodig, maar ik kan mijn ex niet loslaten daar zit nog te veel liefde, te veel pijn, te veel gemis, wat ik met Jos deel kan ik nooit met iemand anders delen, dat maakt het allemaal zo ontzettend lastig. Hoe moet je verder gaan als je met een been in het verleden blijft hangen.................
