Eind van het jaar

2019 loopt op zijn einde, alweer een jaar zonder jou. Vraag me niet hoe ik dit jaar alweer ben doorgekomen maar het is me gelukt.  6 december zou je 19 jaar worden en er gaat geen dag voorbij waarin ik me afvraag wat je nu aan het doen zou zijn, zou je nog studeren, hoe zou je er uit zien. Voor het eerst realiseer ik me dat je echt voor altijd 15 jaar blijft, al je vrienden zijn volwassen aan het worden, hebben zich ontpopt tot mooie jongemannen en dames en jij jij blijft 15 jaar. Ik merk dat ik het daar steeds moeilijker mee heb, de wereld lag aan je voeten en je hebt niet eens echt stappen mogen zetten.

2019 wat was het weer een jaar, een jaar waarin ik eindelijk mijn plekje in Echt kreeg, een jaar waarin ik weer ben begonnen met werken, begonnen ben met een studie en weer verliefd ben mogen worden. En hoe trots ik aan de ene kant ben op al die stappen voel ik me ook ontzettend schuldig, schuldig dat ik soms het gevoel weer heb dat ik leef, dat ik geniet en zelfs moment van geluk voel. Dat hoort niet, ik kan toch die dingen niet voelen, dat voelt zo ontzettend dubbel. Er zijn maar weinig mensen die echt weten of zien hoe ik me echt voel, kwetsbaar opstellen blijft lastig.

De feestdagen staan voor de deur, voor het eerst in 22 jaar vier ik de feestdagen niet met mijn " oude gezinnetje", deze dagen zijn heel anders ingevuld en ik vind het doodeng. Ik ben heel blij en dankbaar dat ik deze dagen mag vieren met mijn "nieuwe familie"  een liefdevolle familie die me met open armen hebben ontvangen en toch voelt het een beetje raar. Zal Max erbij zijn, is er ruimte voor Max die dagen? Voor het eerst in 3 jaar ga ik ook weer werken met deze dagen ook dat vind ik heel spannend, ik ben niet heel gezellig meer met deze dagen. Wel moet ik toegeven om dan ervoor te zorgen dat onze kwetsbare ouderen een mooie kerst hebben voelt wel weer goed, geven is iets wat ik heel graag doe. Dus kerst 2019 is ook weer een stap in een "ander"leven, een leven wat ik aan het ontdekken ben en waar ik iedere dag nog bang voor ben, maar iedere dag is er eentje dus komt goed.

24 december komt er een stuk over/van Max in de mijn geheim te staan, onder de rubriek bijzonder kind....mijn Max een bijzonder kind.....ja dat was hij, dat is hij en zal hij altijd blijven. Ik ben dankbaar dat het verhaal van Max verteld wordt en niet vergeten wordt, dat was mijn bedoeling, hbet verhaal mag niet vergeten worden, want het had ieder kind kunnen overkomen en hopelijk red ik zo een kind.....daarbij mag Max nooit vergeten worden.

 2019 een jaar met heel veel vallen maar iedere keer weer opstaan, ik ben er nog, ik ga door voor Max, voor Job en voor alle mensen die van mij houden en er in 2020 ook zullen zijn.
Ik hoop dat jullie mooie feestdagen hebben en brand een kaarsje voor alle mooie mensen die we moeten missen met deze dagen.

Oktober.......

Het is weer zover oktober is begonnen, een maand wat voor mij eerder altijd de maand van de kaarsjes aan, de appeltaart en wafels bakken en pompoensoep maken was. De periode voor de feestmaand.
Nu is oktober de maand waarin ik weg wil kruipen in een holletje en er pas 2 januari uit wil komen.
De maand waarin ik afscheid van jou heb moeten nemen, wat heet afscheid, zelfs dat is me ontnomen.
Over 27 dagen is het 3 jaar........pas 3 jaar.......al 3 jaar ik weet het niet meer, maar wat ik wel weet is dat ik deze periode tegenwoordig verschrikkelijk vind.

Iedere  ochtend word ik wakker met een misselijk gevoel, weet nog bijna precies wat we 3 jaar geleden nu deden. 3 Jaar geleden was jij je aan het verheugen op je reis naar Griekenland met school en ik me aan het verheugen op mijn stedentrip naar Krakau. Jullie waren allebei volop bezig op school en je vader en ik op ons werk. En nu, nu zit ik op mijn bank en voel ik de pijn, het gemis bij iedere herrinnering die ik voel, ervaar en aan denk.

Niets is meer zoals het was en het zal ook nooit meer zo worden, dat weet dat is een feit, dus na bijna 3 jaar is het tijd om de balans op te nemen en te kijken waar ik sta en welke stappen ik gezet heb om op dit punt te komen. En geloof me ik had nooit maar dan ook nooit gedacht dat ik ooit op dit punt zou komen te staan. Gescheiden, 2 keer verhuisd, nieuwe baan, nieuwe liefde, starten met opleiding, dat allemaal terwijl ik iedere dag nog steeds het gevecht aan ga met mijn gevoel, verdriet, boosheid, angst, verwarring, teleurstelling.

Zonder de mensen om mij heen, mijn werk, mijn vrienden, mijn ex, Job had ik dit niet kunnen doen, zonder hun was ik een verbitterde, vervelende vrouw geworden en geloof me die ben ik echt nog wel af en toe. Ik heb geknokt, ben gevallen, heb gekropen, ben tegen muren aangelopen, heb klappen gekregen en ook zeker uitgedeeld, maar ik sta nog en ik ga ook blijven staan, ik kan niet vallen, ik mag niet vallen, niet voor Job, niet voor mijn familie, niet voor mijn dierbare. Ik zal zeker nog eens kruipen, tegen muren aanlopen, knokken, klappen krijgen en uitdelen, dat alles om en voor mijn Max.
Op die manier houdt hij mij alert, houdt hij mij scherp en blijft hij dichtbij mij. Max is bij alles wat ik doe mijn katalysator, samen met Job zijn mijn jongens  nog steeds mijn motor, voor hun ga ik door.

Nu bijna 3 jaar verder is het moment daar om te stoppen met het delen van mijn gevoelens en mijn kronkels, alles heb ik geprobeerd te delen, bij alles hoop ik dat ik iemand heb ik kunnen helpen, iemand iets heb kunnen bieden, iemand bewust kunnen maken, misschien wel iemand gered.
Ik heb jullie een inkijk in mijn leven gegeven, ik heb jullie Max laten zien en het verhaal van Max gedeeld, een verhaal dat nooit vergeten mag worden.
Max leeft door in iedereen die hem kent of lief heeft, daardoor blijft hij bestaan. Maar mijn verhaal is nu mijn verhaal, mijn verhaal is nu uitverteld en alleen nog maar voor de mensen die heel dichtbij mij staan.

Ik moet weer gaan leven voor mijzelf en de mensen om mij heen en daar de kracht uit putten.

Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer een verhaal zal delen, maar het wordt minder en minder, zo boeiend is mijn verhaal niet meer.

Laten we met zijn alle zorgen dat het verhaal van Max nooit vergeten wordt en dat we op die manier misschien wel een kind kunnen behouden of redden van zo'n zelfde noodlot als Max

Dank jullie wel voor jullie lieve woorden, berichten, op facebook blijft de pagina van Max dus die kan gevolgd worden, maar bloggen is voor nu even klaar.......

Loslaten en weer door........

Als ik iets al heel veel heb moeten doen de afgelopen 2,5 jaar is het loslaten, en geloof me het went nooit. Je zou denken dat ik het steeds beter onder de knie krijg maar nee hoor loslaten is niet mijn ding.
Sommige dingen moet je gewoon loslaten, gewoon omdat vasthouden geen zin heeft, maar er zijn dingen die laat je niet zomaar los en er is ook iets of iemand die ik nooit los kan en wil en zal loslaten.

Zoals ik al eerder geschreven heb ben ik hard bezig met mijn leven op de rit te krijgen, op werkgebied gaat dat aardig goed als ik dat van mijzelf mag zeggen, ik doe mijn werk weer met plezier en durf te zeggen dat het me goed afgaat. Ik ga in september weer beginnen met studeren om ook zo weer verder te komen in werkveld en op persoonlijk vlak, ook daar heb ik zin in.
Mijn verhuizing naar Echt is echt de beste stap geweest het afgelopen jaar, sinds lange tijd voel ik me weer ergens thuis en prettig, mijn vrienden in de buurt en een fijn appartementje. Dus ja ik heb heel hard gewerkt de afgelopen periode en met resultaat. Zo heb ik geleerd dat als je bepaalde zaken loslaten er dus andere zaken voor terug kunnen komen.

Zo kom ik op het volgende punt, ondanks dat ik een drukke baan heb waar ik veel ben, ik vrienden heb waar ik tijd mee doorbreng, ik Job dagelijks lastig val met mijn bemoederen mis ik iemand of iets in mijn leven, ik ben geen mens om alleen te zijn, dat lege nest sydroom is op mijn lijf geschreven. Zeker na het overlijden van Max merk hoe belangrijk het is om iemand te hebben om mee te delen, mee te huilen, mee te lachen en steeds weer proberen verder te gaan. Geloof als ik je zeg dat Jos en ik dat echt geprobeerd hebben, allebei zijn we tot ons uiterste gegaan om elkaar te begrijpen, te steunen, om elkaar te troosten maar allebei konden we het niet. Dus ook mijn huwelijk heb  ik moeten loslaten, ik zeg alleen mijn huwelijk, want Jos kon ik niet loslaten, Jos loslaten is een stuk van mijn leven loslaten wat zo vastgeroest zit in mij, dat is een deel van mij. 20 jaar samen gedeeld, hij is de papa van mijn jongens, hij is een deel van mij, een deel van Job en een deel van Max. Jos loslaten betekend weer een stap verder van alles wat met Max gedeeld hebben. Dat kan niet maar het moet, ik heb geen keuze......
Wil ik verder met mijn leven moet ik ook dat laatste stukje loslaten, dat neemt niet weg dat Jos altijd een plekje in mijn hart heeft.

Maar aangezien er sinds een paar weken iemand in mijn leven is gekomen die mij weer het gevoel geeft dat ik leef, dat ik vrouw ben en die mij weer laat voelen, moet ik eerlijk zijn naar mijzelf, naar Jos en ook naar mijn nieuwe vlam. Alleen het stukje Jos en ik en dan bedoel ik ons huwelijk, de hoop dat we ooit misschien nog eens, noem maar op dat moet ik loslaten. Jos en ik samen gaat niet meer gebeuren. We zijn en blijven altijd samen de mama en papa van Job en Max, dat delen we dat neemt niemand ons meer af. Maar Jos heeft recht op zijn eigen leven en is daar zelf verantwoordelijk en ik ook. Voor het eerst in hele lange tijd ben ik er klaar voor, ben ik klaar om mij te geven aan iemand, ben ik klaar om verliefd te worden. Al moet ik eerlijk toegeven ik ben doodsbang, bang om me kwetsbaar op te stellen, bang om gekwetst te worden, bang om weer iemand kwijt te raken, maar ik laat het los en leef van dag tot dag en nu is het fijn en voelt het goed. Niemand heeft een glazen bol en weet wat de toekomst brengt, maar door er open voor te staan en de sprong te wagen kom je er alleen maar achter, voor het eerst heb ik het voel dat ik durf te springen.

Dus soms moet je loslaten om verder te kunnen gaan, loslaten betekent ook houden van en ik zal altijd van Jos blijven houden daarom kan ik hem loslaten.
Max hoef ik niet los te laten, Max hoort bij mij en zal altijd bij mij zijn, Max zit in iedere vezel en leeft in mij door, dankzij Max kan ik deze stappen zetten......

Ik weet het ook niet meer.......

Verdomme, na toch wel een redelijk goede periode waarin ik eerlijk gezegd weer het gevoel had mezelf weer wat terug te hebben gevonden en weer met momenten echt van dingen genoten te hebben merk ik dat ik het weer even kwijt ben. Ik merk dat ik weer emotioneler ben dan normaal, ik weer slechter slaap en ook de paniekaanvallen komen weer. Ook merk dat er weer lichamelijke klachten komen.

Dan vraag je je toch echt af, waar komt dit door er is niets wat het getriggerd heeft, althans niet dat ik weet. maar ja misschien is dat het wel juist dan komt het 2 x zo hard binnen.

Ja ik werk veel en dat is best heftig, maar aan de andere kant is mijn werk ook een van de weinige dingen waar ik me even gewoon Marie-josé voel. Al moet ik wel eerlijk toegeven dat ik ook wel echt veel en erg onregelmatig werk, is misschien een beetje te veel en te snel gegaan, maar ja ook dat is Marie-josé. Ik ga weer starten met een opleiding, iets waar ik zin in heb, even de focus op iets anders, me weer ontplooien. Ik moet wel ook zeggen dat ik het ook wel dubbel vind, ik ga wel studeren en Max heeft niet eens zijn diploma op Trevi mogen behalen.

Ja bij mijn vrienden loopt het leven en hun gezin en bezigheden, hebben het druk met hun dagelijkse beslommeringen waardoor ik ze weiniger zie, iedereen leeft zijn eigen leven en heeft het daar druk genoeg en is daar ook verantwoordelijk voor, dus ja ook ik moet mijn leven gaan lijden en niet "verwachten" dat mensen na bijna 3 jaar nog bijna dagelijks of wekelijks naast je komen zitten, je van de bank af komen halen of wat dan ook. Eerlijk is eerlijk ze hebben al heel veel voor mij gedaan, nu moet ik het zelf maar wat is dat lastig, waar moet je in je eentje beginnen, wat kan je alleen doen, en wat haat ik alleen zijn. Mijn leven heeft altijd in teken van mijn gezin gestaan, mijn jongens waren mijn alles. Buiten mijn werk draaide alles om mijn gezin en vrienden. Ik was diegene waar iedereen kon aanschuiven, mee-eten, altijd bezig met de ander. En nu .....nu is er geen ander nu ben ik alleen, ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.

Gezinnen krijgen uitbreiding, baby's worden geboren, dat is het mooiste wat je mag krijgen een baby, een teken van leven en liefde, zo iets kleins en onschuldig, zo puur. Hoe mooi en geweldig ik het vind, zo ook vind ik het altijd emotioneel, vraag me niet waarom ben gewoon een watje. Kids van vrienden worden 16 jaar, de leeftijd die Max nooit gaat behalen. Gaan met hun vrienden op vakantie, naar festivals noem maar op, mijn Max heeft al die dingen nooit mogen ervaren.

Dus ja als je het zo bekijkt zijn er zeker triggers en heeft mijn huisarts misschien wel gelijk als hij zegt je boog staat altijd gespannen en bij het minste geringste springt hij, ik moet leren doseren, ik moet leren voor mijzelf te zorgen. ik moet........ja ik moet want willen zo ver ben ik nog niet altijd. Wat ik wil kan ik niet meer krijgen, wat ik wil is er niet meer, nee ik lieg Job is er nog en die mooie kerel is mijn lichtpuntje, ik zie hem veel te weinig maar voor hem verzet ik iedere dag bergen, dus ik ga.....ik zal...en ooit ook weer willen.....

Zomervakanties

Daar gaan we de zomervakanties gaan beginnen, een periode in het jaar wat ik altijd de heerlijkste tijd vond. De jongens 6 weken thuis, geen ochtendstress meer maar gewoon lekker rustig aan de dag beginnen en 's avonds genieten van elkaar.
Natuurlijk hoorde daar ook een vakantie bij, we zijn naar Turkije, Kroatie, Tsjechië, Spanje en natuurlijk Italië. Heerlijk ergens in de nacht de auto instappen en onze vakantie begon, wat een heerlijke, geweldige tijden waren dat, alleen maar mooie herrinneringen. Want dat zijn het nu alleen nog maar herrinneringen, dit wordt de 3de zomer Max, de 3de zomer dat we niet meer als gezin samen vakantie vieren, geen zomer meer met z'n alle.

Max genoot altijd van de vakantie, lekker lang uitslapen want ja dat kon hij als de beste, dan zwemmen met vrienden of lekker met mij samen zonnen in ons badje, allebei aan een kant liggen, drankje erbij, boekje en genieten. 's Avonds bbq-en, gewoon genieten. Ook op vakanties was Max iemand die echt genoot van alles, het eten, het strand, ravotten in het water en 's avonds op het terras genieten van de muzikanten die er speelden. Max was een echte bourgondiër, genieten van de kleine dingen.

Om mij heen zie ik iedereen bezig zijn met hun vakantie, de dagen aan het aftellen en  dan realiseer ik me weer dat ik dit nooit meer ga doen, nooit meer met zijn viertjes samen weg. Zo raar, zo oneerlijk, ik droomde er altijd van om samen met de jongens en met hun partners en ooit met de kleinkinderen lekker samen 1 keer per jaar een vakantie te hebben, lekker alleen met ons mooie gezinnetje, maar die droom is 29 oktober 2016 in duigen op gegaan.

Het lijkt nu net of ik jaloers ben en misschien ben ik dat stiekem wel, maar dat wil niet zeggen dat ik het iedereen gun, ga op vakantie, geniet van elkaar, de 6 weken zijn zo voorbij en dan gaan we weer allemaal in de stressmodus. Gelukkig heb ik mijn werk waar ik me de komende weken op kan storten, verstand op nul en doorgaan werkt nu het beste voor mij. Op mijn werk ben ik Marie-josé "de zuster, de collega" en even niet de mama van Max, hij zit er altijd, is overal bij mij en komt zo nu en dan weer in alle hevigheid naar boven, maar op mijn werk kan ik het tot nu toe redelijk tot goed handelen, dus werken tijdens de vakantieperiode is voor nu even het makkelijkste.

En wie weet mag ik ooit genieten van een vakantie met Job en zijn gezinnetje, maar voorlopig moet ik het doen met me, myself and i.........en ook dat lukt me wel weer.

Terug van vakantie

De vakantie is weer om en ik heb het overleefd, ik heb het zelfs met momenten leuk gehad en genoten van het mooie weer, de zee en de mensen die ik heb leren kennen. Ze zeggen weleens als je je zelf echt wilt leren kennen  moet je alleen op vakantie gaan, ik kan je zeggen dat klopt wel. Je bent dan volledig op je zelf aangewezen.

Je hebt alle tijd om na te denken, alle levensvragen komen dan voorbij of je wilt of niet. Alle gevoelens die ervaart, ervaar je alleen waardoor ze veel intenser zijn, je kan ze namelijk niet delen. Dat is aan de ene kant heel mooi maar aan andere kant is het heel confronterend. Je bent letterlijk op alle vlakken op jezelf aangewezen.

Ik realiseerde me ineens dat ik echt alleen ben, geen kids meer om op te letten of mee zwemmen of wat dan ook. Niemand om 's avonds een  spelletje te doen of om samen op een terrasje genieten van de muziek, iets wat ik samen met Max altijd deed. Geen partner om samen mee te gaan uiteten. Nee alleen aan een tafeltje zitten en bij drukte pakken ze ook nog je stoelen weg waardoor je echt alleen aan een tafeltje zit. Ik realiseerde me ook dat ik geen alleen persoon ben, ik heb mijn gezin nodig, ik heb mijn partner nodig. En ik heb het allemaal niet meer. Samen met Max zijn we alles langzaam kwijt geraakt. Het gezin wat we waren is samen met Max overleden en ik kan het niet loslaten.

Voor het eerst realiseerde ik me dat Max samen met Job onze spil van het gezin waren, ik heb al eerder gezegd we waren echt een eenheid met z'n viertjes. Terwijl ik het opschrijf lopen de tranen over mijn wangen, de eenheid is er niet meer. We zijn nu 3 individuen die alle drie proberen te overleven op onze eigen manier. Job heeft zijn leventje in Tilburg en doet het op zijn manier heel goed, hij heeft leuke vrienden, geniet van het studentenleven en heeft te druk, maar ik weet zeker dat ook hij van binnen de leegte voelt, ook hij is zijn broer verloren, ook hij is zijn gezin verloren. Het enige wat ik voor hem kan doen is staan blijven en er zijn op de dag, het moment hij mij nodig heeft.

Jos is zijn zoon, zijn kleine grote vriend kwijt geraakt, Jos en Max hadden een bijzondere relatie met elkaar, een aparte band. Jos is een gebroken man, die zijn verdriet op zijn eigen manier en ook hij doet het goed, hij neemt zijn verantwoordelijkheden en probeert te leven. Ook hij is zijn gezin kwijt geraakt. Ik heb de afgelopen dagen regelmatig gedacht dat we niet hadden mogen scheiden, we waren allebei niet in staat om dez beslissing te nemen, we waren allebei verloren in ons verdriet en hadden geen oog voor de ander, maar de liefde zat en zit er nog altijd. Ook daar ben ik in Turkije achter gekomen, ik houd oprecht nog heel veel van Jos, hij is mijn soulmate en ik mis hem iedere dag.

Dus dat maakt alles heel lastig, want ik realiseer me echt wel dat ik geen alleen mens ben, ik heb een maatje, een partner nodig, maar ik kan mijn ex niet loslaten daar zit nog te veel liefde, te veel pijn, te veel gemis, wat ik met Jos deel kan ik nooit met iemand anders delen, dat maakt het allemaal zo ontzettend lastig. Hoe moet je verder gaan als je met een been in het verleden blijft hangen.................

Alleen op vakantie

Daar zit ik dan helemaal alleen in Turkije in een prachtig resort, echt alles erop en eraan. Voor het eerstin mijn leven alleen op vakantie. Volledig op mijzelf aangewezen. Zo raar.

Jaren stonden de vakantie in teken van mijn jongens, campings in Italië of Kroatie, glijbanen, kinderanimatie noem maar op het was er allemaal. En wat verlang ik weer na die tijd. Lekker met mijn jongens met mijn gezin, gewoon lekker burgelijk. Maar mijn leven is niet burgelijk, mijn leven is alles behalve burgelijk en ik ben alleen maar zoekende. Zoekende naar wie ik ben, wat ik wil en alles wat erbij hoort.

Ik zit dus in Turkije in Kemer, in 2003 ben ik al eens in Kemer geweest met mijn jongens, een geweldige vakantie was dat. Wat hebben we toen als gezin genoten, van het warme weer, het lekkere eten, het animatieteam en onze lieve vrienden die we op het vliegveld destijds hebben leren kennen. Job was toen 4 jaar en Max een peuter van 2,5 jaar. En nu zit ik weer in Kemer, weer in een top  heerlijk weer, top animatie maar geen Job en geen Max. Soms denk ik echt waar ben ik aan begonnen, maar goed wie A zegt moet ook B zeggen en daarbij kan ik niet eerder naar huis dus ik geef me over aan deze dagen.

Het is zo raar om volledig op jezelf aangewezen te zijn, om geen rekening te houden met maar ook niemand hebt om dingen mee te delen.  Ik mis dat wel, ik merk dat ik wel een mens ben die wilt delen of eigenlijk wist ik dat wel, maar goed. Om mijn heen zie ik heel veel verliefde stelletjes wat ik goed kan zien en ook echt oprecht mooi vind, oudere echtparen die samen genieten van hun welverdiende vakantie, iets wat ik heel mooi vind maar ook wel steekt, dat had ik ook wel gewild, met mijn partner genieten van onze oude dag. Maar wat ik lastig vind zijn de gezinnen, zowel die met kleine kinderen als die met pubers, samen lachen, samen stoeien, samen eten en genieten......dat doet pijn, dat had ik mijzelf en ons zo gegund.....maar helaas ik zit hier alleen op mijn balkon van het hotel met een wijntje te kijken naar het gedruis beneden me.

Toch is er ook een stukje wat trots is, wat tegen mijzelf zegt je doet het wel maar even, je gaat gewoon alleen op vakantie, schijt aan alles en iedereen maar gewoon doen waar je behoefte aan hebt, zon, zee en helemaal niets moeten, en dat heb ik hier wel. Maar vanavond voel ik even alleen de leegte en het gemis, vanavond voel ik me even zielig en ook dat mag want daar heeft hier niemand last van. Vanavond heb ik weer eens heimwee naar hoe het was en wil ik niet kijken naar hoe het is, ik wil gewoon weer dat gezinnetje met z'n viertjes al was het maar alleen voor vanavond.......

Verder

Inmiddels zijn we weer een paar weken verder, er is weer een hoop gebeurt.
Ik erk dat ik niet meer iedere week schrijf, niet omdat ik niet meer bezig ben met het rouwen en het leren leven zonder mijn Max maar juist omdat ik aan het leren leven ben zonder Max.
Op mijn werk gaat het steeds beter, ik begin mijn draai te vinden, het blijft een rotplek en iedere keer word ik teruggeworpen na het moment maar ik kan het steeds beter relativeren, en daarbij heb ik geweldige collega's die me steunen en er zijn.

Ook in mijn nieuwe huisje heb ik mijn plekje gevonden, ik voel me thuis in mijn huis iets wat ik al heel lang niet meer gevoeld heb. Zelfs Max heeft hier een mooi plekje en ik voel dat hij bij mij is.
Het is zo fijn om mijn vrienden en dierbare op steenworp afstand te hebben wonen, ik voel me daardoor minder alleen.
Langzaam begin ik dus mijn draai te vinden, ik heb weer een beetje het gevoel dat ik leef en ook weer mag leven. Ik weet dat ik nooit meer over het verlies van Max heen kom, dat geef je geen plaatsje dat is een deel van je wat ik bij mij draag, wat bij mij hoort en mij vormt en heeft gemaakt wie ik nu ben.
Het mag er  zijn en ik laat het er ook zijn, ne zo goed dat er ook weer "goede"dagen mogen zijn.

Het is ook weer moederdag geweest, een dag die ik toen de kinderen nog klein waren leuk vond, de spanning de dagen ervoor, de gedichtjes aan je bed en de mooiste geknutselde cadeautjes. Dat heb ik allemaal niet meer en op die dag voel ik het gemis toch wel meer dan alle andere dagen, moederdag is ook weer zo'n dag die nooit meer wordt zoals die was. Wat wel heel bijzonder was, is dat ik de dag voor moederdag een moeder/zoon dag in Tilburg had, georganiseerd door het dispuut van Job.
Het was een geweldige dag, een hele dag met mijn oudste, dingen doen, de jongens leren kennen waar hij mee samen leeft, een kijkje in zijn leven. Ze hadden echt leuke dingen gepland en alles was gewoon lekker gezellig. Wat ben ik trots op mijn oudste, wat doet hij het toch goed, Hij heeft leuke vrienden, zit op de uni. Ondanks al het verlies, pijn en het op de kop gooien van ook zijn leven doet hij het echt goed. Mijn mooie Job, mijn kanjer.

Een andere stap die ik heb gemaakt is, ik ga op vakantie, nu hoor ik je denke wat is daar nu bijzonder aan. Maar het bijzondere is dat ik helemaal alleen ga, voor het eerst in mijn leven ga ik helemaal alleen op vakantie. En eerlijk gezegd vind ik het stiekem heel stoer maar ook doodeng, ik alleen vliegen, ik alleen 8 dagen in een vreemd land? Maar ach wat kan er gebeuren, ik leg makkelijk contacten, neem een tas vol boeken mee en hoef ook met niemand rekening te houden. Dus ik heb er ook wel zin in. Dit is weer in stap in mijn leven, het hef in eigen handen nemen, weer in het leven gaan staan.

Ik had nooit gedacht dat ik deze stappen zou kunnen zetten, ik dacht echt dat ik een verbitterde vrouw zou worden. En iets in mij is dat ook wel, maar er brand ook weer een vlammetje en ik vind het allemaal doodeng, mag ik dit wel voelen, hoor ik dit wel weer te voelen? Misschien moet ik wat minder denken en wat meer doen, want het voelen kan ik niet uitzetten het verdriet is er altijd, soms op de voorgrond en soms op de achtergrond maar nooit weg net zoals Max er altijd is.

2,5 jaar

29 april 2019.....
Vandaag is het al 2,5 jaar geleden of eigenlijk pas 2,5 jaar geleden dat mijn Max op de afschuwelijke manier van zijn leven beroofd werd. 2,5 jaar dat wij al leven met dit grote verdriet, met die enorme leegte wat er een klap achter is gebleven. Iedere dag realiseer ik me dat niets meer is zoals het was en ik nog steeds niet weet hoe ik hier ooit mee moet en kan leven. Mijn Max missen is onmenselijk.

En als ik dan terug kijk dan zijn het ook wel hele turbulente 2,5 jaar geweest, mijn leven, het leven van Job en van Jos is volledig op zijn kop gezet. Job is niet alleen zijn broer verloren maar ook zijn thuis, zijn veilige haven. Ik ben niet alleen mijn zoon verloren wat al niet te handelen is maar ook nog eens mijn maatje, mijn beste vriend, de liefde van mijn leven, mijn partner, mijn huwelijk. Jos en ik zijn elkaar kwijtgeraakt. Ik ben in 2,5 jaar 2 x verhuisd en nu heb ik hopelijk mijn plekje gevonden. Ik ben meerdere malen begonnen met werken en weer moeten stoppen, maar heb nu een baan gevonden waar ik me opzich echt goed bij voel, heel leuk team en een uitdagende baan maar alleen de locatie maakt het voor heel lastig, iedere keer terug naar de rotplek is heel moeilijk en pijnlijk.
Ik heb een boek uitgegeven waarin ik je letterlijk meeneem in mijn gedachten en leven vanaf 29 oktober 2016.
Ik ben vrienden kwijtgeraakt  iets waar ik het nog steeds moeilijk mee heb, aangezien ik nog  maar met weinig mensen het verleden met Max kan delen, maar heb ook hele lieve mensen in mijn leven erbij gekregen die mijn leven verrijken met hun aanwezigheid en hun zijn.

Wat ik vooral geleerd heb in de afgelopen 2 ,5 jaar is dat ik sterker overkom dan ik in werkelijkheid ben, ik een heel ander beeld naar buiten ben dan ik me in werkelijkheid voel. Ja ik doe dingen en zet stappen, ik leef en zal dus wel moeten, maar als ik alleen in mijn appartementje zit dan komt de ware ik naar boven, de ik die kapot gaat aan het gemis, die zich nog steeds iedere dag in slaap huilt, een ik die zich heel eenzaam en alleen voelt, die boos is op alles en iedereen en de wereld heel vaak niet meer begrijpt, een ik die moe word van al die opmerkingen. Maar ook een ik die doorgaat, die er staat voor alles en iedereen, die er alles aan doet om Max bij iedereen in gedachten te houden, die het gevoel heeft dat ze nu voor 2 moet leven en het uiterste eruit wilt halen. Een ik die weer durft te kijken naar morgen en misschien wel weer open staat voor eventueel iemand toe te laten in mijn cocoontje. Maar die ook heel bang is, bang om mensen toe te laten, bang om te houden van want iedereen van wie je houdt gaat weer uit je leven.

2,5 jaar zonder Max....ik ben totaal niet meer de Marie-josé die ik was, dat wil net zeggen dat ik toen beter was maar wel onbevangener, ik meer genoot van het leven en ik ook zaken vanzelfsprekend nam. Nu geniet ik van hele kleine dingen, neem ik niets meer vanzelfsprekend en ben ik altijd op mijn hoede. Nu weet ik hoe het voelt om je hart te breken, om ziek te zijn van verdriet en je verbitterd te voelen, nu weet ik hoe leeg een mens zich kan voelen. Mijn leven, het leven van Job en Jos lijkt niets meer op hoe het was. We leven alle drie met dit gemis ieder op zijn eigen manier. Maar we dragen alle drie Max bij ons, bij iedere stap die we zetten de rest van ons leven.

Lieve Max, ik is je iedere dag een beetje meer dan gisteren. Ik mis je de kleine dingen maar ook in de grote dingen. Ik weet niet hoe ik het al 2,5 jaar doe zonder jou, jij was toch wel een van mijn drijfveren. Lieverd weet dat ik van je houd, dat ik je ontzettend mis en ik ergens weet dat je bij mij bent.....
Lieve Max, We"ll meet again don't know where, don't know when

Altijd wel een trigger...

Eind van deze maand is het 2,5 jaar geleden dat mijn Max op een afschuwelijke, oneerlijke, onnodige manier van het leven werd beroofd. En iedere dag is er wel iets wat me aan dat moment, aan die dag, aan dat tijdstip doet herinneren. Ik krijg het maar niet uit mijn hoofd.

Het gaat zeker stukken beter met mij, ik kan op momenten echt wel weer normaal functioneren en zelfs heel soms genieten en voel ik weer dat ik leef. Maar ergens is er altijd iets of iemand of wat die het gevoel weer triggert. Dan is het er weer in alle hevigheid.

Het kan een liedje zijn dat toevallig op de radio afspeelt, of iets op de televisie wat er voor zorgt dat het weer op doet wekken. Het is er altijd, het doet pijn, ik huil, voel me alleen en mis Max zo intens en zo als het komt in vlagen gaat het ook weer met vlagen weg. Het hoort bij me, het is mijn pijn, mijn gemis, mijn Max.

Maar waarom schrik ik dan nog steeds van bepaalde zaken, waarom voel ik nog de boosheid en de paniek? Waarom begrijp ik sommige keuzes van mensen niet, want wie ben ik om te oordelen over wat mensen doen. Maar begrijpen doe ik he niet altijd, probeer op zijn minst rekening te houden met het feit en dat bepaalde dingen voor mij misschien niet meer zo normaal zijn. Zoals dat er nog steeds laconiek wordt gedaan onder drinken van alcohol bij minderjarige zelfs bij mensen die dicht bij mij staan, hebben jullie nu nog niet gezien wat alcohol met jongeren doet? Het rare is dat ik er nu pas echt last van heb, het rare is dat ik toch steeds meer afkeer tegen alcohol krijg, dit terwijl ik diegene ben die zeker na het overlijden van Max dikke vrienden is geworden van de wijn, wijn verdoofd even en geeft me even het gevoel weer dat ik leef. Alcohol is gevaarlijk en het trieste is dat het zo ingeburgerd en geaccepteerd is in onze maatschappij dat we het niet eens meer zien. Zelfs ik zie het na alles af en toe niet meer. Ook die trigger zal er dus altijd zijn en blijven.

Het is eigenlijk zo raar dat een trigger je raakt op het moment dat je het niet verwacht, bam daar is het als een harde klap in je gezicht, het gevoel alsof iemand letterlijk op je hart trapt. In een klap ben je volledig uit je huisje, word je adem even weggepakt en voel je je weer als die bewuste avond, is het gemis is er in een klap in volle hoedanigheid en voel je  je tranen komen, uit het niets is het er, iedere dag wel ergens. Soms zonder reden, soms met maar het went nooit. Zelfs na 2,5 jaar wordt dat gevoel alleen maar groter en erger, de leegte die het overlijden van Max heeft achtergelaten wordt met de dag groter. Er komen geen nieuwe herinneringen, alle verhalen zijn al verteld en toch is het verhaal nog niet klaar, ik ben nog niet klaar, ik was nog niet klaar en Max...Max al helemaal niet.

En hoe raar het misschien ook wel klinkt door die dagelijkse triggers, door die pijn en dat verdriet te voelen weet ik dat Max bij mij is en aan mijn zijde staat bij alles wat ik doe, hij zorgt ervoor dat ik sterker wordt en dat ik de kracht heb om door te gaan. Door gaan terwijl soms opgeven vele malen makkelijker en aantrekkelijker is, maar ik ga door. Ondanks de triggers, het onbegrip, de boosheid, de pijn, het verdriet ga ik door samen met Max die ervoor zorgt dat ik recht blijf staan en me steeds bewust maakt van dat er nog veel, heel veel te verbeteren is in het hele alcoholverhaal bij jongeren en ook bij volwassenen. Die strijd gaat door en ik ga door.......

Went het ooit???

Zoals jullie weten en ik al eerder geschreven heb ben ik begonnen met een nieuwe baan en ben ik verhuisd. Alles om maar mijn leven weer op de rit te krijgen en weer het gevoel te krijgen en mijzelf weer terug te vinden.

Mijn huisje is ingericht en het ziet er gezellig uit, maar het voelt nog niet als een thuis, ik ben alleen en mis mijn oude leventje zo erg, maar goed ik doe mijn best en het zal wel als een thuis gaan voelen niet zoals het was maar een ander thuis.

Ik merk dat ik het steeds lastiger vind als Job na een weekend weggaat, ik wil gewoon weer een gezin, iemand om voor te zorgen, ik mis gewoon mijn moedertaken. Ik weet heel goed dat als Max nog geleefd had dat hij waarschijnlijk ook op kamers had gaan wonen, dus dat lege nest had er gekomen, maar toch is dat anders. Nu is het echt een leeg nest, een huis zonder ziel, ik ben mijn gezin kwijt en geloof me het went nooit.

Dan mijn nieuwe baan, vol enthousiasme ben ik aan deze uitdaging begonnen, echt als ik er al over sprak begon ik te stralen, ik was echt toe aan deze uitdaging. En nog ben ik enthousiast en geloof ik in deze uitdaging.  Alleen ben ik iets vergeten, of had ik me iets niet gerealiseerd. Ja ik wist dat de afdeling in het AZM kwam en dat het dus zou betekenen dat ik daar zou moeten gaan werken, maar een afdeling is een afdeling dus dat zou geen belemmering moeten zijn. Ik ben de SEH binnen gelopen, ja dat was heftig en slikken maar niets leek meer op de SEH van 29 oktober 2016, de hele SEH is verbouwd en ik hoef er in principe niet naar toe dat doen de verpleegkundige dus ook dat zou geen belemmering moeten zijn. Dat zou je denken, althans dat dacht ik......

Ergens heb ik het onderschat, ergens zit het dieper dan ik had verwacht. De afdeling waar ik werk ligt boven de SEH en de buitenkant, parkeerplaats ziet er nog net zo uit, ik zie me daar nog staan, ik zie ons nog naar binnen gaan, denken dat ze zich vergist hadden, onze Max ligt daar niet, ik zie me nog daar bellen en bellen en niemand aan de lijn krijgen. Iedere keer als ik naar buiten kijk voel ik het weer, slaat mijn hart over. Iedere keer als ik het AZM binnen loop moet ik slikken, het begint al met de weg er na toe, iedere keer ervaar ik de route opnieuw. Stom van mij dat ik  dit niet had verwacht, ik dacht echt dat ik dat kon plaatsen. Maar vanaf mijn eerste keer terug in het AZM heb ik weer de nachtmerries, voel ik weer de paniek en huil ik me weer in slaap. Ik hoop zo dat dit gaat wennen, ik wil zo graag deze baan en dit werk doen, ik zeg steeds tegen mijzelf het is maar een ziekenhuis, het is maar een afdeling, het is maar een autoweg, maar het is zo veel meer, het is zo verbonden met mij, dat het me soms verstikt.

Ik realiseer me zo erg dat ik bij iedere stap die ik zet, bij alles wat ik mijn verdere leven ga doen Max een deel zal bepalen, dit bedoel ik niet negatief maar mijn leven is getekend door deze afschuwelijke nacht, de krassen op mijn ziel zullen steeds weer open gaan op de momenten dat ik het niet verwacht.
Niets is meer zoals het was en ik al helemaal niet meer, ja ik doe, ja ik lach, ja ik maak grappen maar geloof me ik ben nog maar zo'n klein deel van mij die ik was.

Wat ik wel altijd heb geweten is dat ik mijn werk met mijn hart en liefde heb gedaan en doe, dus ik hoop zo dat ik kan wennen aan deze locatie, dat ik me hierover heen kan zetten. Ik hoop zo dat Max mij hept om ook deze achtbaan te leren beheersen. Dat Max mij leert weer te vertrouwen op mijzelf en weer laat zien dat het oke is om te genieten. Dat ik kan wennen aan het alleen zijn en ik niet mij vast ga klemmen aan familie of vrienden, ik moet op mijn eigen benen staan, dat doe ik al een hele tijd maar moet weer erop gaan vertrouwen. Niet Job of Jos of mijn vrienden zijn verantwoordelijk voor mijn leven of mijn geluk dat ben ik zelf, dus weer even terug bij af maar zoals Pipi zegt "ik heb het nog nooit gedaan maar denk dat ik het kan"

Verder......

Wat een tijd heb ik achter de rug, het lijkt wel niet stil te staan.

Het boek is uitgegeven en te koop iets wat ik heel raar en ook wel lastig vind. Ineens is het verhaal een boek, kan iedereen het lezen. Doe ik hier wel goed aan, ik geef letterlijk een kijkje in mijn ziel, aan de andere kant moet het verhaal verteld worden en nooit meer vergeten worden, msschien red ik er dan wel een kind mee. Ook hier hebben heel veel mensen een mening over en dat mag, maar geloof me ik doe dit niet om geld aan te verdienen, een boek uitgeven kost namelijk geld en moet heel wat verkopen om quit te spelen. Maar dat is nooit mijn insteek geweest, geld is nooit belangrijk voor mij geweest en in deze al helemaal niet. Ik doe dit voor mijzelf, voor lotgenoten, voor iedereen die wilt weten wat rouw met je doet en hoe het is om een kind te verliezen en om een stuk bewustwording. Verder boeit het me niet of het wel of niet verkocht wordt.

Verder is Job gelukkig goed hersteld van zijn breuk en weer terug naar Tilburg, iets wat ik wel lastig vind. Een maand mijn jongen weer thuis te hebben was stiekem toch wel heel erg fijn. Weer iemadn om voor te zorgen en niet meer alleen te eten enz was echt wel heel erg lekker. Het alleen zijn vind ik echt heel lastig. Zeker in dit huis voel ik me heel alleen, vind hier niet mijn rust en mijn plek, mis hier Max heel erg. Iets wat raar is aangezien hij hier nooit gewoond heeft. Maar misschien is het dat wel, hier hangt zijn geur niet, hier is geen kamer van hem, hier is niets.
Dat heeft er ook  voor gezorgd dat ik weer ga verhuizen, terug naar Echt, de plek waar ik me het fijnste voel, dicht bij mij  vrienden en familie. Hopelijk vind ik daar mijn rust en ga ik me weer thuis voelen. Ook daar heeft Max geen kamer gehad en hangt zijn geur niet, maar dat gaat nergens meer gebeuren, Max zit in mij en daar zal ik het mee moeten doen.

Dan ben ik deze week ook begonnen met mijn nieuwe baan. Een hele stap om echt opnieuw te beginnen. Nieuw team, nieuwe plek alles nieuw. En letterijk alles nieuw want de afdeling gaat maandag pas open, dus het is echt een hele nieuwe start.
Deze werkplek komt in het MUMC, een plek waar ik toch wel met buikpijn naar toe ga. Op die plek heb ik Max achter moeten laten, daar is mijn jongen gestorven. Maar goed ik ben het MUMC binnengelopen en op de afdeling is het oké, het voelt als een ziekenhuis maar verder niets. Het team is heel gedreven en enthousiast dat maakt alles een stuk prettiger. Maar vandaag was wel een pittig dagje.

Ik zal het een beetje proberen uit te leggen. Ik ga werken op een soort triageafgdeling, hier komen kwetsbare ouderen terecht via de SEH of de HAP,  die te goed zijn voor een opname in het ziekenhuis maar niet in staat zijn om naar huis te gaan. Dit houdt in dat we samen moeten werken met de SEH en de HAP. Een hele gave uitdaging, maar je voelt hem al aankomen.....SEH Maastricht....de plek waar ik mijn  jongen, mijn Max voor het eerst dood zag liggen, de plek waar ik te horen kreeg dat mijn jongen overleden is, de plek waar 5 man ons stonden op te wachten, de plek waar ik Max een paar uur heb achtergelaten........pffffff
Vandaag kregen we een rondleiding over.....de SEH....ik was al misselijk toen ik wakker werd vanmorgen. Natuurlijk had ik een keuze, ik kon niet gaan maar dan had ik vragen gekregen en dan moest ik het verhaal vertellen aan een nieuw team, dan was mijn nieuwe start heel anders geworden, of ik kon gaan en kijken wat er gebeurden. Ik heb voor het laatste gekozen, mijn teamleidster en een collega wisten ervan.

Daar gingen we, met lood in de schoenen loop ik de klapdeuren door. Het eerste wat me opvalt is dat de SEH volledig verbouwd is, pffff dat is beter het ziet er niet meer uit als 29 oktober 2016, oké dit gaat redelijk, ja mijn maag draait en ja ik ben misselijk maar ik kan dit. Langs verschillende kamers, goed ik kijk vanuit de gang wel naar binnen, hoef niet alles zonodig te zien, voel me toch wel steeds misselijker worden. En dan gan we de traumakamer in.....daar staat een bed.....in mijn ogen het bed.....alle apparatuur, alle toeters en bellen....ik voel mijn kniëen knikken, ik wil huilen maar houd me in, slikken en weer door. Ik wil rennen en vluchten, maar wil ook graag de baan behouden en mijn werk straks kunnen doen, dus voel de strijd in mijn lijf. Na de rondleiding ben ik even naar buiten gelopen, even frisse lucht en even de boel relativeren. De rondleiding was om ons een beeld te geven van de SEH, het enige wat wij daar gaan doen is evt cliënten ophalen en die taak ligt voornamelijk bij de verpleegkundige, ik zal nooit meer op die traumakamer hoeven te komen, dus het is gewoon op een verbouwde SEH lopen waar alles anders uit ziet, maar nog niet anders voelt. Het is een plek die ik echt liever niet opkom, net zoals dat ik nog steeds het afschuwelijk vind om op de A2 langs hectameter 237.2 te rijden, maar soms heb je geen keuze en moet je gewoon doen.

Gelukkig heeft mijn teamleidster volledig begrip voor mijn gevoel en mijn angst, dus ik heb de ruimte om hier in te groeien. Het is een baan met heel veel uitdagingen en het zal me de uren die ik werk heel erg gaan afleiden, afleiden van de pijn, gemis, verdriet en leegte die ik 24 uur per dag doormaak. Het zal er hopelijk voor zorgen dat ik me weer even Marie-josé voel, dat ik dat kan doen waar ik goed in ben en dat is zorg verlenen. Ik denk dat Max niets anders zou willen en dat hij best wel trots op mij is, althans dat hoop ik.

Boek en andere dingen....

Zoals jullie misschien al weten ben ik een boek aan het uitgeven, althans laten uitgeven. Het verhaal van Max moet verteld blijven worden en ik hoop op die manier anderen te waarschuwen op de gevaren van alcohol bij jongeren. Buiten het feit dat het schrijven over Max en over wat het allemaal met mij en met ons doet iedere dag opnieuw mij ontzettend helpt, het is mijn uitlaatklep geworden. Vorige week kreeg ik de proefdruk binnen en toen moest ik wel even slikken....ineens is het echt, Max's verhaal, mijn verhaal in boekvorm.....het verhaal wat eigenlijk nooit verteld had moeten worden....een verhaal zonder happy ending.
Maar ook voelde ik een golf van trots, klinkt misschien heel raar maar wat ben ik trots op het feit dat ik de mama ben van Max, dat ik altijd de mama van Max zal blijven en ik altijd zijn stem zal blijven. Trots op de groei wat wij allemaal hebben doorgemaakt, dat we ondanks het afschuwelijke verdriet en de leegte die we ons leven lang met ons meedragen nog steeds rechtop staan, we iedere dag opnieuw de strijd aangaan, ook al is het ieder op z'n eigen manier. Ik heb wat kleine aanpassingen aangebracht aan de proefdruk, dus nu gaan we fase 2 in ik krijg de laatste proefdruk ter goedkeuring en dan wordt het uitgebracht.......ik vind het allemaal zo onwerkelijk maar ook zo ontzettend spannend.

Verder ben ik het jaar redelijk goed begonnen, het werken gaat me goed af en voel me weer nuttig. Ik ga in maart beginnen aan een nieuwe uitdaging waar ik heel veel zin in heb en ook aan toe ben, iets nieuws waar ik weer Marie-josé mag zijn en weer mag ontplooien en groeien. Ben ook wel stiekem trots op het feit dat ik ondanks mijn rugzak die toch behoorlijk groot, vol en aanwezig is, ik een van de gelukkige ben die uit 125 sollicitanten ben uitgekozen en aangenomen, geeft me toch wel even een boost. Ik heb gezegd dat 2019 het jaar van verandering moet worden, ik moet weer het hef in eigen handen gaan nemen en weer deel uit gaan maken van de wereld en het leven. Dat gaat echt niet makkelijk en geloof me er zijn momenten dat ik nog steeds het liefst terug in een grot kruip, maar als ik een ding weet is dat het geen fuck uitmaakt wat ik doe, Max komt niet meer terug en ik ben het aan hem, aan Job verplicht om te leven, dus dan maar weer de stappen zetten, dat kan ik alleen zelf doen.

2019 begon wel even met een schrik toen Job mij belde om te zeggen dat hij van de trap gevallen was, achterover op een betonnenvloer, ik hals over kop naar Tilburg, de arme jongen kon niet eens meer goed staan en lopen. Met hem naar de spoedeisende hulp en de arme jongen heeft zijn rug gebroken, 4 weken in een gipsharnas. Wat een pijn heeft hij gehad echt zielig, maar ook wat een geluk wat had dit anders af kunnen lopen. Job heeft weer een beschermengel op zijn schouder gehad en iets zegt mij dat het onze kleine rode krullebol is. Max let goed op zijn broer dat heeft hij ons via een medium laten weten en ik begin het toch steeds meer te geloven. Dat geeft me onbewust toch wel een warm en fijn gevoel, het idee dat Max bij Job is en op hem let en over hem waakt. Job ligt nu bij mij op de bank, eerlijk is eerlijk ik geniet ervan, weer iemand in huis om voor te zorgen. Dat ga ik wel weer missen als hij dadelijk terug naar Tilburg gaat. Maar er zijn ook momenten dat ik het alleen zijn even mis, kan je zien hoe snel je daar aan went. Maar voor nu ligt hij nog lekker bij mam op de bank en ik hoop dat hij nog even blijft.

Het klinkt misschien heel raar als ik zeg dat ik de aanwezigheid van Max steeds meer voel en ervaar, het is net nu ik weer mijn leven probeer op te pakken, ik niet verdrink in verdriet en paniek ik veel meer zie en voel. Max is bij mij, bij ons en zal altijd bij ons blijven, ik mis hem iedere dag meer en meer en huil me nog steeds in slaap, maar weet je ook dat hoort nu bij mij, dat ben ik en dat mag blijven. Ook in 2019 ga ik 4 stapjes vooruit en drie terug maar nog steeds kom ik verder en sta ik sterker. De wetenschap dat ik deze stappen met mijn mooie jongen zet, dat hij bij iedere stap aanwezig is maakt dat ik hem zet. Mijn jongen, mijn ster die altijd zal stralen en ons de weg zal wijzen, wat mis ik jou.................

Januari 2019

Het nieuwe jaar is begonnen, dus ook ik zal maar beginnen met iedereen de beste wensen te wensen.
Sinds het overlijden van Max zal niemand mij meer een gelukkig nieuwjaar wensen, je ziet mensen echt twijfelen en denken wat ze moeten zeggen, dus dan is de beste wensen het veiligste denk ik.

We zijn 8 dagen verder in het nieuwe jaar, 2019....wat ben ik blij dat de feestdagen achter de rug zijn. Zo bizar dat wat eerder de mooiste en gezelligste tijd van het jaar is nu voor mij letterlijk de dagen uitzitten is. Maar goed ze zijn voorbij en heb weer bijna een jaar om me voor te bereiden op de volgende feestdagen.

Oud op nieuw was voor mij een lastige, de eerste oudjaarsavond alleen in 22 jaar, geen partner, geen kids, geen oliebollen of wafels helemaal niets. Zelfs het beetje kerstversiering had ik al opgeruimd. Bono was naar Jos, daar kon hij rustig wandelen en liggen zonder steeds in extreme angst te schieten door het vuurwerk, dus ik was echt alleen. Uiteindelijk ben ik samen met mijn lieve vriendin maar naar een kroeg in Echt gegaan, ook dat was zeker 24 jaar geleden dat ik oud op nieuw in een kroeg vierde. Maar goed alles beter dan thuis en met Wendy is het overal gezellig dus ook deze avond komen wij samen zeker om. Het was een gezellige avond tot 9 minuten voor middernacht, ineens realiseerde ik het me, ik ga over 9 minuten het derde jaar zonder Max in.....het derde jaar. Ik voelde de paniek op  komen zetten, ik wil dit niet, pffffff dit mag niet.
Ik ben naar buiten gegaan, heb even met Jos gebeld en ja natuurlijk de nodige tranen laten vloeien, hoe fijn is het dan als mensen die je vaag kennen je toch even vastpakken en knuffelen en troosten.

Dan is het ineens middernacht, iedereen gaat naar buiten, wenst elkaar gelukkig nieuwjaar, ik bleef binnen, wist niet zo goed wat te doen, heb me een glas champagne gedronken, met Wendy geknuffeld en zo 2019 ingegaan. Nog nooit heb ik me zo alleen gevoeld met zoveel mensen om mij heen. Dit is niet zoals het hoort of zoals ik het gepland had, 2019 begint en ik ben 44 jaar, single, moeder van Job en moeder van Max die verdomme niet ouder als 15 is mogen worden.......

Ik ben die avond tot een uur of 2 gebleven, toen naar mijn moeder gelopen daar bleef ik slapen, die terugweg heb ik even goed gehuild, gevloekt en heel boos geworden en dat luchtte op, ik was het even kwijt.

Nu is het 9 januari en eigenlijk is er niets veranderd, ja we zitten in 2019 maar het voelt echt niet anders dan 2018, het is maar een getal. Het enige wat veranderd is ben ik, voor het eerst zeg ik dat 2019 het jaar van verandering word. Ik ben rond aan het kijken wat ik op werkvlak wil, heb gesprekken hierover en ben echt toe aan iets nieuws, een uitdaging waarin ik weer mijn tanden in kan zetten, iets nieus kan leren. Ben nu 4 weken aan het re-intregreren en dat gaat op zich prima, alleen merk ik dat ik ook die draad niet zomaar weer kan oppakken, wat ik daar mee bedoel is, ik kan niet verder gaan met dat waar ik 2 jaar geleden mee gestopt ben. Klinkt misschien heel vaag maar, het werk gaat me goed af, ik vind de zorg rondom de cliënten leuk, maar het voelt niet meer zoals het voelde. Dus tijd voor wat nieuws.

2019 wordt het jaar waar ik me niet meer druk hoef te maken over rechtszaken, journalisten en alles rondom de nacht van 29-10-2016. Maar het wordt het jaar waarin ik hopelijk terug durf te gaan kijken naar de mooie dingen die Max heeft gedaan en achter heeft gelaten, aan alle mooie herinneringen en niet meer alleen die afschuwelijke nacht en die verschrikkelijke jeugdsoos. Ik word nog steeds kwaad, misselijk als ik aan die soos, het bestuur en alle mensen die het zo nodig vonden om het achterlijke plaatje "Veer hauwe same"groot op facebook te zetten. Echt mensen trots moeten jullie zijn om achter zo'n clubje staan, een clubje die zich te goed voelt om zich aan de wet te houden en totaal geen gevoel van verantwoordelijkheid heeft, maar wel zwart op wit verantwoordelijk is bevonden voor de dood van onze Max, leef daar maar mee!!!
Dit ga ik allemaal proberen achter mij te laten, deze mensen hebben geen moraal, geen geweten, geen empathies vermogen, daar ga ik mijn energie niet meer in stoppen, dat zijn ze niet waard.  Ik ga proberen vooruit te kijken en alleen maar terug te kijken naar de mooie dingen, de dingen die ik iedere dag mis moet, mijn hele leven lang.

Ik weet niet wat 2019 gaat brengen, het is pas de 9de dag, maar ik sta en ga langzaam stapjes vooruit, soms weer 3 vooruit en dan weer 4 terug maar er is beweging. Ik hoop in ieder geval oprecht dat 2019 voor jullie allemaam dat brengt wat jullie lief is en wat jullie nodig hebben......dan wordt 2019 misschien wel een beter jaar dan 2018