Boek en andere dingen....

Zoals jullie misschien al weten ben ik een boek aan het uitgeven, althans laten uitgeven. Het verhaal van Max moet verteld blijven worden en ik hoop op die manier anderen te waarschuwen op de gevaren van alcohol bij jongeren. Buiten het feit dat het schrijven over Max en over wat het allemaal met mij en met ons doet iedere dag opnieuw mij ontzettend helpt, het is mijn uitlaatklep geworden. Vorige week kreeg ik de proefdruk binnen en toen moest ik wel even slikken....ineens is het echt, Max's verhaal, mijn verhaal in boekvorm.....het verhaal wat eigenlijk nooit verteld had moeten worden....een verhaal zonder happy ending.
Maar ook voelde ik een golf van trots, klinkt misschien heel raar maar wat ben ik trots op het feit dat ik de mama ben van Max, dat ik altijd de mama van Max zal blijven en ik altijd zijn stem zal blijven. Trots op de groei wat wij allemaal hebben doorgemaakt, dat we ondanks het afschuwelijke verdriet en de leegte die we ons leven lang met ons meedragen nog steeds rechtop staan, we iedere dag opnieuw de strijd aangaan, ook al is het ieder op z'n eigen manier. Ik heb wat kleine aanpassingen aangebracht aan de proefdruk, dus nu gaan we fase 2 in ik krijg de laatste proefdruk ter goedkeuring en dan wordt het uitgebracht.......ik vind het allemaal zo onwerkelijk maar ook zo ontzettend spannend.

Verder ben ik het jaar redelijk goed begonnen, het werken gaat me goed af en voel me weer nuttig. Ik ga in maart beginnen aan een nieuwe uitdaging waar ik heel veel zin in heb en ook aan toe ben, iets nieuws waar ik weer Marie-josé mag zijn en weer mag ontplooien en groeien. Ben ook wel stiekem trots op het feit dat ik ondanks mijn rugzak die toch behoorlijk groot, vol en aanwezig is, ik een van de gelukkige ben die uit 125 sollicitanten ben uitgekozen en aangenomen, geeft me toch wel even een boost. Ik heb gezegd dat 2019 het jaar van verandering moet worden, ik moet weer het hef in eigen handen gaan nemen en weer deel uit gaan maken van de wereld en het leven. Dat gaat echt niet makkelijk en geloof me er zijn momenten dat ik nog steeds het liefst terug in een grot kruip, maar als ik een ding weet is dat het geen fuck uitmaakt wat ik doe, Max komt niet meer terug en ik ben het aan hem, aan Job verplicht om te leven, dus dan maar weer de stappen zetten, dat kan ik alleen zelf doen.

2019 begon wel even met een schrik toen Job mij belde om te zeggen dat hij van de trap gevallen was, achterover op een betonnenvloer, ik hals over kop naar Tilburg, de arme jongen kon niet eens meer goed staan en lopen. Met hem naar de spoedeisende hulp en de arme jongen heeft zijn rug gebroken, 4 weken in een gipsharnas. Wat een pijn heeft hij gehad echt zielig, maar ook wat een geluk wat had dit anders af kunnen lopen. Job heeft weer een beschermengel op zijn schouder gehad en iets zegt mij dat het onze kleine rode krullebol is. Max let goed op zijn broer dat heeft hij ons via een medium laten weten en ik begin het toch steeds meer te geloven. Dat geeft me onbewust toch wel een warm en fijn gevoel, het idee dat Max bij Job is en op hem let en over hem waakt. Job ligt nu bij mij op de bank, eerlijk is eerlijk ik geniet ervan, weer iemand in huis om voor te zorgen. Dat ga ik wel weer missen als hij dadelijk terug naar Tilburg gaat. Maar er zijn ook momenten dat ik het alleen zijn even mis, kan je zien hoe snel je daar aan went. Maar voor nu ligt hij nog lekker bij mam op de bank en ik hoop dat hij nog even blijft.

Het klinkt misschien heel raar als ik zeg dat ik de aanwezigheid van Max steeds meer voel en ervaar, het is net nu ik weer mijn leven probeer op te pakken, ik niet verdrink in verdriet en paniek ik veel meer zie en voel. Max is bij mij, bij ons en zal altijd bij ons blijven, ik mis hem iedere dag meer en meer en huil me nog steeds in slaap, maar weet je ook dat hoort nu bij mij, dat ben ik en dat mag blijven. Ook in 2019 ga ik 4 stapjes vooruit en drie terug maar nog steeds kom ik verder en sta ik sterker. De wetenschap dat ik deze stappen met mijn mooie jongen zet, dat hij bij iedere stap aanwezig is maakt dat ik hem zet. Mijn jongen, mijn ster die altijd zal stralen en ons de weg zal wijzen, wat mis ik jou.................

Januari 2019

Het nieuwe jaar is begonnen, dus ook ik zal maar beginnen met iedereen de beste wensen te wensen.
Sinds het overlijden van Max zal niemand mij meer een gelukkig nieuwjaar wensen, je ziet mensen echt twijfelen en denken wat ze moeten zeggen, dus dan is de beste wensen het veiligste denk ik.

We zijn 8 dagen verder in het nieuwe jaar, 2019....wat ben ik blij dat de feestdagen achter de rug zijn. Zo bizar dat wat eerder de mooiste en gezelligste tijd van het jaar is nu voor mij letterlijk de dagen uitzitten is. Maar goed ze zijn voorbij en heb weer bijna een jaar om me voor te bereiden op de volgende feestdagen.

Oud op nieuw was voor mij een lastige, de eerste oudjaarsavond alleen in 22 jaar, geen partner, geen kids, geen oliebollen of wafels helemaal niets. Zelfs het beetje kerstversiering had ik al opgeruimd. Bono was naar Jos, daar kon hij rustig wandelen en liggen zonder steeds in extreme angst te schieten door het vuurwerk, dus ik was echt alleen. Uiteindelijk ben ik samen met mijn lieve vriendin maar naar een kroeg in Echt gegaan, ook dat was zeker 24 jaar geleden dat ik oud op nieuw in een kroeg vierde. Maar goed alles beter dan thuis en met Wendy is het overal gezellig dus ook deze avond komen wij samen zeker om. Het was een gezellige avond tot 9 minuten voor middernacht, ineens realiseerde ik het me, ik ga over 9 minuten het derde jaar zonder Max in.....het derde jaar. Ik voelde de paniek op  komen zetten, ik wil dit niet, pffffff dit mag niet.
Ik ben naar buiten gegaan, heb even met Jos gebeld en ja natuurlijk de nodige tranen laten vloeien, hoe fijn is het dan als mensen die je vaag kennen je toch even vastpakken en knuffelen en troosten.

Dan is het ineens middernacht, iedereen gaat naar buiten, wenst elkaar gelukkig nieuwjaar, ik bleef binnen, wist niet zo goed wat te doen, heb me een glas champagne gedronken, met Wendy geknuffeld en zo 2019 ingegaan. Nog nooit heb ik me zo alleen gevoeld met zoveel mensen om mij heen. Dit is niet zoals het hoort of zoals ik het gepland had, 2019 begint en ik ben 44 jaar, single, moeder van Job en moeder van Max die verdomme niet ouder als 15 is mogen worden.......

Ik ben die avond tot een uur of 2 gebleven, toen naar mijn moeder gelopen daar bleef ik slapen, die terugweg heb ik even goed gehuild, gevloekt en heel boos geworden en dat luchtte op, ik was het even kwijt.

Nu is het 9 januari en eigenlijk is er niets veranderd, ja we zitten in 2019 maar het voelt echt niet anders dan 2018, het is maar een getal. Het enige wat veranderd is ben ik, voor het eerst zeg ik dat 2019 het jaar van verandering word. Ik ben rond aan het kijken wat ik op werkvlak wil, heb gesprekken hierover en ben echt toe aan iets nieuws, een uitdaging waarin ik weer mijn tanden in kan zetten, iets nieus kan leren. Ben nu 4 weken aan het re-intregreren en dat gaat op zich prima, alleen merk ik dat ik ook die draad niet zomaar weer kan oppakken, wat ik daar mee bedoel is, ik kan niet verder gaan met dat waar ik 2 jaar geleden mee gestopt ben. Klinkt misschien heel vaag maar, het werk gaat me goed af, ik vind de zorg rondom de cliënten leuk, maar het voelt niet meer zoals het voelde. Dus tijd voor wat nieuws.

2019 wordt het jaar waar ik me niet meer druk hoef te maken over rechtszaken, journalisten en alles rondom de nacht van 29-10-2016. Maar het wordt het jaar waarin ik hopelijk terug durf te gaan kijken naar de mooie dingen die Max heeft gedaan en achter heeft gelaten, aan alle mooie herinneringen en niet meer alleen die afschuwelijke nacht en die verschrikkelijke jeugdsoos. Ik word nog steeds kwaad, misselijk als ik aan die soos, het bestuur en alle mensen die het zo nodig vonden om het achterlijke plaatje "Veer hauwe same"groot op facebook te zetten. Echt mensen trots moeten jullie zijn om achter zo'n clubje staan, een clubje die zich te goed voelt om zich aan de wet te houden en totaal geen gevoel van verantwoordelijkheid heeft, maar wel zwart op wit verantwoordelijk is bevonden voor de dood van onze Max, leef daar maar mee!!!
Dit ga ik allemaal proberen achter mij te laten, deze mensen hebben geen moraal, geen geweten, geen empathies vermogen, daar ga ik mijn energie niet meer in stoppen, dat zijn ze niet waard.  Ik ga proberen vooruit te kijken en alleen maar terug te kijken naar de mooie dingen, de dingen die ik iedere dag mis moet, mijn hele leven lang.

Ik weet niet wat 2019 gaat brengen, het is pas de 9de dag, maar ik sta en ga langzaam stapjes vooruit, soms weer 3 vooruit en dan weer 4 terug maar er is beweging. Ik hoop in ieder geval oprecht dat 2019 voor jullie allemaam dat brengt wat jullie lief is en wat jullie nodig hebben......dan wordt 2019 misschien wel een beter jaar dan 2018