Eind van weer een jaar.....

De kerst is weer bijna voorbij, weer een kerst zonder Max. Mijn gezin is niet meer compleet, dat merk je bij alles iedere dag maar met dit soort dagen net wat meer. Kerst is in mijn ogen een echt familiefeest wat viert met de mensen die het dichts bij je staan. Bij ons is sinds 2016 altijd een leegte die door niets of iemand kan op gevuld worden.

We zijn de dagen op zich goed doorgekomen, eerste kerstdag gaan uiteten met mijn ex en met Job, ben zo dankbaar dat we dat nog samen kunnen doen. Niet alleen voor mij, maar ook voor Job is dat volgens mij heel belangrijk. Vandaag tweede kerstdag ben ik vanmorgen gaan werken en gaan Job  en ik zo uiteten met mijn moeder bij onze favoriete griek. Dan zijn de kerstdagen voorbij en ben ik ze gelukkig weer doorgekomen. Het blijft lastig om alle familiekiekjes op facebook te zien, het maakt me soms zelfs jaloers, maar goed het zoals het is en kan het niet mooier maken. Kerst 2018 kan ik weer doorstrepen.

Maar dan staat het eind van het jaar voor de deur, weer iets waar ik tegenaan hik. 2019 dat betekent dat we het derde jaar in gaan zonder Max, het blijft iets ongelooflijks en kan het soms nog steeds niet bevatten. Vraag me niet hoe ik het doe, maar ik sta nog recht en doe het iedere dag opnieuw.

2018......wat een jaar, het jaar waar mijn huwelijk stuk is gelopen, waarin we smane het besluit hebben genomen dat het beter is om uitelkaar te gaan. Is het beter?? Ik weet het niet wat ik wel weet is dat mijn leven alweer 180 graden is gedraaid en ik het echt oprecht zo zat ben om afscheid te nemen. Ik heb dit jaar afscheid moeten nemen van mijn huwelijk, van ons huis wat we met liefde uitgekozen hadden om samen met onze jongens gelukkig te worden, het huis wat stond voor een nieuwe start, wat stond voor ons gezin, ook daar is niets van over. Je kan zeggen het is maar een huis en ja dat klopt, maar het was ook afscheid nemen van de kamer van Max, nooit meer op zijn kamer rondlopen, op zijn bed liggen, in zijn klerenkast neuzen en zijn geur tot mij nemen. Alle spullen staan ineens verdeeld in 2 huizen en voor het grootste gedeelte in dozen, omdat ik er geen plaats voor heb. Het was dus weer een jaar met veel afscheid, pijn en teleurstelling.

2018.....was ook het jaar van de rechtszaak, eindelijk kwam de zaak rondom de jeugdsoos voor, eindelijk kon ik mijn verhaal doen, eindelijk mocht ik spreken en dat heb ik gedaan. Nooit gedcaht dat dit zo'n impact op veel mensen zou hebben, nooit gedacht dat ik uitgenodigd zou worden om bij RTL Late night en bij L1 te gast te komen, wat had ik nou te vertellen.....ik had het verhaal van Max te vertellen, de hele wereld mocht eindelijk weten wat er die avond allemaal fout is gegaan en dat het bestuur totaal geen verantwoordelijkehid heeft genomen. Door hun is mijn zoon om het leven gekomen, dat was altijd mijn mening en gelukkig deelde de rechtbank deze mening ook, ze werden schuldig bevonden op alle vlakken. Eindelijk iets van gerechtigheid.....
Het is zo raar dat na deze rechtzaak ik een stukje rust heb gekregen, ik heb gevochten voor mijn jongen, ik heb gevochten voor rechtvaardigheid en meer kon en kan ik niet meer doen. Het is goed zo, dit stuk, dit hoofdstuk is afgesloten. Al geef ik eerlijk toe ik hoop dat het de jeugdsoos nu geen klanten meer krijgt en dat ze alsnog de deur moeten sluiten, ik hoop dat het bestuur slapeloze nachten heeft gehad en zich realiseren dat ze schuldig zijn bevonden aan de de dood van een 15 jarige jongen, mijn 15 jarige jongen.

2018...is ook het jaar van een nieuwe start, een eigen flatje waar ik langzaam mijn draai in begin te vinden, weer begonnen met werken wat moeilijk maar ook wel goed voelt en ik eindelijk de ruimte heb gevonden om voor mijn zelf nu beter te gaan zorgen. Me niet meer druk te maken over wat mensen denken, zeggen of wat dan ook maar proberen weer mijn leven te lijden, weer invulling te geven aan mijn leven. Een leven wat voor altijd onder de schaduw van grote pijn en verlies ligt maar wel een leven wat me hopelijk verder brengt. Max is altijd bij mij, bij iedere stap die ik zet, al zou ik er echt alles aan doen als ik hem weer fysiek bij me kon hebben.

2019 staat voor de deur en ik ben er alweer niet klaar voor, maar kan het niet tegenhouden. Ik ben bang om verder te gaan, bang om door te gaan maar ik zal moeten ook daar heb ik geen keuze in. En ik weet dat ik in 2019 weer mag rekenen en bouwen op mijn lieve familie en mijn dierbare vrienden, want zonder hun had ik 2018 niet gehaald.........

Feestdagen voor de deur...

Sinterklaas is het land uit en de kerstman staat klaar om zijn plek in te nemen. Dit jaar voor het eerst in mijn leven, in 44 jaar Sinterklaasavond helemaal alleen gezeten, geen pakjesavond helemaal niets. Iets waar ik aan zal moeten wennen nu Job in Tilburg woont en Jos en ik uitelkaar zijn. Maar geloof  me het was niet leuk en voelde niet fijn. Dan is het 6 december de dag waarop Max 18 had moeten worden, die ochtend werd ik alleen wakker, niemand om even tegen te liggen, praten of om samen mee te huilen. Die dag zelf had ik niets gepland, gelukkig zijn er altijd wel lieve mensen die snappen dat ik die dag niet alleen door moet brengen en me van de bank komen halen. Mijn jongen had verdomme 18 jaar moeten worden, ik kan het nog steeds niet bevatten.

Voor 29 oktober 2016 vierden we op 6 december de verjaardag van Max en op 7 december kwamen de kerstspullen, het hele huis werd versierd, kerstmuziek op, gluhwein en chocoladekransjes om in de stemming te komen. Ik vond dat echt altijd zo'n heerlijke tijd. Dat is nu wel anders.
Nu zie ik overal de kerstbomen staan, lampjes flikkeren en het ene huis is nog mooier versiert dan het andere huis. Op de markt in de stad staat een levensgrote kerstboom en ook daar is de versiering in overvloed. Op de radio en in de winkels hoor je de kerstmuziek en op facebook zie de ene kerstboom foto en den andere, iedereen is in kerststemming.

Voor mij word dit weer een kerst zonder Max, weer een lege plek aan tafel, weer een groot gemis.
Ook een kerst in een ander huis, mijn flatje zonder kerstboom en kerstversiering in de tuin. Zo'n beladen tijd, aan de ene kant voel ik echt wel de kerstsfeer als ik buiten loop of door de stad vind ik dat soms wel gezellig aanvoelen, maar kan er soms ook echt misselijk van worden en eenmaal thuis is het weg. Kerst is nu echt een gemis.
Deze dagen staan en stonden altijd in het teken van samen zijn en familie, hoe groot is dat het contrast als je me nu ziet zitten. Geen samen zijn, maar alleen. De kerstdagen zelf vier ik gelukkig nog met Job. En ook Jos gaat eerste Kerstdag mee uiteten.  Daar ben ik wel blij om maar toch is het leeg en eenzaam. De dagen voor kerst, het winkelen en de voorbereidingen kan ik nu met niemand delen, dat maakt dat ik me soms eenzaam en alleen voel. Mijn huisje is iets versierd om zo misschien een beetje in de stemming te komen, maar het voelt niet zo, ik mis zoveel iedere dag maar in deze tijd nog veel meer. Geen plannen maken voor oudjaarsavond, geen feestje organiseren, niets van dat alles. Hoe maak je nu nieuwe traditie in je eentje, hoe vul je deze laatste dagen van het jaar?

Nu eerst maar de donkere dagen voor de kerst doorkomen, de dagen waarin iedereen het druk heeft met cadeautjes kopen, boodschappen doen, kerstborrels enz. Zo was het voor ons ook altijd, ren en vliegwerk de laatste dagen voor kerst. Ik hoef nu niet meer te rennen en te vliegen, ik moet helemaal niets en misschien klinkt dat heel aantrekkelijk maar ik mis zelfs het rennen, vliegen en stressen. De gekte rondom kerst.

Mijn derde kerst zonder Max en nog steeds vind ik het oneerlijk, ben ik boos en verdrietig. Mijn eerste kerst in mijn eigen huisje ook dat vind ik nog steeds niet leuk en kan ik verdrietig om worden, maar ook hier kom ik weer doorheen en ook hier ga ik het beste van maken, voor Job maar ook voor mijzelf want eerlijk is eerlijk ik heb het vind ik zelf ook wel verdiend.

18 jaar geleden....

18 jaar geleden was ik nu 37 weken zwanger, we hadden net pakjesavond gevierd en ik zei tegen mijn zus dat mijn buik onrustig was. Het enige wat zij tegen mij zei was bel verloskundige want volgens mij ben jij bezig met de bevalling. Ik lachte het weg en tijdens het lachen verloor ik na wat ik dacht wat urine, hahahah was dus duidelijk geen urine maar vruchtwater. Toch maar verloskundige gebeld en ja ik verloor vruchtwater en was duidelijke bezig. Ze gaf me tips om die avond de weeën zelf proberen op te wekken. Lukte dat net dan moest ik me 5 december 2000 melden op de verloskamer in het ziekenhuis.

Zo gezegd, zo gedaan, chinees eten werd gehaald, want pittig eten zou de weeën kunnen opwekken, ananashart als toetje en ja hoor ook ik heb wonderolie geprobeerd, alles zonder resultaat geen wee, geen harde buik helemaal niets. Dan toch maar rond 22 uur naar bed want ja morgen zou ik gaan bevallen, ik weet nog dat mijn vriendin naast me zat en eigenlijk niet naar huis wou maar ook niet Jos en mij langer ophouden. Job was bij oma, snel een tas inpakken, want niets was klaar, ik wou thuis bevallen dus was totaal niet voorbereid. Helaas mocht ik niet meer een warm bad nemen dus snel douche en naar bed. Die nacht heb ik weinig geslapen, lag letterlijk te wachten op een wee of wat dan ook. Maar niets, Max zat nog lekker in mijn buik en was niet van plan zonder slag of stoot uit mijn buik te kruipen.

5 december 2000, 7 uur bellen met het ziekenhuis om te vragen hoe laat ik werd ingeleid, dat zou om 8:30 uur zijn dus met een beetje geluk zou ik rond de middag bevallen zijn van een mooie zoon zei de verpleegkundige. Dat ging wel wat anders. Ja ik werd om 8:30 uur ingeleid eerst met gel, toen om 13 uur nog wat gel, allemaal zonder echt resultaat, ja ik had wel weeën maar niets zetten zoden aan de dijk. Om 16 uur had ik 2 centimeter onsluiting, pfffff. Dus dan aan het infuus, toen kwam de weeëngolf maar Max bleef zitten waar hij zat, geen beweging in te krijgen, toen was hij al lui hahahhahha. Geloof me die nacht was ik niet zo gezellig, ik denk dat ze nu nog praten over die vrouw wat net de exorcist was.

6 december 11 uur wordt eindelijk Max geboren, een bevalling van 27 uur. Max werd direct mee naar de kinderarts en couveuseafdeling genomen, aangezien hij langer dan 48 uur met te weinig vruchtwater had gezeten. En ik, ik lag daar beduusd en totaal niet bevatten wat er allemaal gebeurt was die afgelopen 27 uur. Maar mijn Max was er, mijn moooiste Sinterklaas cadeautje.

Max zou dus over 2 dagen 18 jaar worden....18 jaar. Hij heeft zijn "sweet sixteen" ook al niet mogen meemaken en nu ook al 18 jaar....geen rijbewijs, niet mogen stemmen, niet volwassen mogen worden.
Nog steeds kan ik het niet bevatten, nog steeds vind ik het onbegrijpelijk. Mijn jongen is omgekomen door de alcohol die hij niet eens had mogen krijgen, want er is echt een wet nix 18.....hij had pas over 2 dagen alcohol mogen bestellen, mogen halen aan een bar, winkel of wat dan ook. Hoe bizar is dat eigenlijk. Ik kan hier nog iedere dag boos om worden, ik jank hier nog iedere dag om.

Geen verjaardag op 6 december, geen 18 jaar. Het is dan zijn geboortedag en hij blijft voor altijd 15 jaar. Nog steeds weet ik niet goed wat je op zo'n dag moet doen, moet je uberhaupt wat doen? Niets doen is ook een optie, maar het voelt allemaal zo dubbel, zo blehhh. Ik herinner me zijn geboortedag nog alsof het gisteren was, net zoals zijn sterfdag, hoe bizar is dat, dit hoort toch helemaal niet.
Het huis had versiert moeten worden, er had een groot feest gehouden moeten worden, 18 jaar is een mijlpaal en Max heeft dat niet mogen bereiken.

Komende 2 dagen zit ik weer even in mijn schulpje en kijk ik terug en huil ik om de toekomst. Weer realiseer ik me dat niets meer is zoals het was, het nooit meer wordt zoals het was en ik niet weet hoe ik het dan moet invullen.

18 jaar geleden was ik nu hard aan het werken om mijn mooiste sinterklaascadeau op de wereld te zetten, nu ben ik hard aan het werken om mijn leven te leven zonder dat mooie geschenk. Hoe bizar, oneerlijk en pijnlijk is dat..........

Tijd van het jaar....

Het is weer de tijd van het jaar, de tijd waarin de winkels vol liggen met lekkere dingen, alles om sfeer in de donkere dagen voor kerst in huis te maken, sinterklaasliedjes hoor je weer in de winkels.
Ik vond dit altijd een heerlijke tijd, liefst een beetje vriezen en dan lekker de stad in cadeautjes kopen, rondneuzen en genieten van een kop warme chocomel.

Ik kom uit een gezin waar Sinterklaas altijd gevierd werd, liefst met z'n alle lootje trekken en dan suprises maken en zo'n groot mogelijk gedicht schrijven. Deze traditie heb ik in mijn eigen gezin ook altijd zo gehouden. Pakjesavond werd ieder jaar gevierd, met alles erop en er aan. Huis werd versierd, pepernoten werden gebakken, sinterklaasliedjes werden afgespeeld, zelfs toen de jongens niet meer geloofde, 5 december was pakjesavond.

In 2000 kreeg ik de mooiste suprise, op 6 december kreeg ik onze mooie Max, mijn mooiste Sinterklaascadeau. Dit was zeker niet voor Max niet altijd even leuk om op 6 december jarig te zijn, maar we maakten er ieder jaar een feest van en ook Sinterklaas werd ieder jaar op 5 december gevierd. En op 6 december vierde we Max zijn verjaardag net zo groot als ieder ander zijn verjaardag. Ik vond niets zo leuk als de spanning op de jongens zijn gezichten tijdens het sinterklaasjournaal, de liedjes uit volle borst zingen voor de schoen, de verlanglijstjes maken en later het plezier en ook de stress van het maken van een orginele suprise.  Ik ben dus ook zo'n mens wat niet eerder kerstspullen koopt of naar kerstmarkten voor dat Sinterklaas weer het land uit is. Maar ieder jaar was het geslaagd en geloof me ik mis die momenten echt heel erg. Deze tijd van het jaar is niet meer zoals hij geweest is.

Tegenwoordig is Sinterklaas geen leuk feest meer, tegenwoordig is Sinterklaas een uitlaatklep voor iedereen die vindt dat hij een mening heeft en die zo nodig moet geven. Iedere dag staat facebook, sociale media en zelfs het journaal er vol van, de zwarte pieten discussie. Ik vraag me werkelijk af waarom?? Als dat toch het gene is waar je je iedere dag druk over maakt en iedere dag iets over moet posten of zeggen wat heb je dan een rijk leven. Als dat waar Sinterklaas om draait dan zal ik echt wel niet meer van deze wereld zijn. Denken jullie nu werkelijk dat een kind van 1, 2, 3 of zelfs 4 of 5 jaar zich een seconde druk maakt over welke kleur piet heeft. Denken jullie nu werkelijk dat een kind zich uberhaupt met dit soort zaken bezig houdt en is Sinterklaas geen kinderfeest? Dus waarom moeten de volwassenen dit dan zo hoog opspelen, tot demonstraties en vechtpartijen aan toe, waarom?? Hebben jullie nu echt niets beters te doen? In plaats van je zo druk te maken over de kleur van Piet kijk een naar je kind en zie de spanning, de blijdschap, het enthousiasme als Sinterklaas op de tv komt of als Sinterklaas in de stad is of als hij aan land komt, zie met hoeveel overgave je kind staat te zingen bij hun schoen en gekleurd heeft voor de Sint en Piet en iets lekkers voor het paard neer heeft gelegd. Als je dat ziet dan is er toch geen enkele reden om jet druk te maken of Piet nu zwart, wit, geel, groen, paars of wat dan ook is, want daar gaat het niet om. Het gaat om de lach en de spanning en de verwachtingsvolle blik van je kind en nergens anders om.

Ik wou oprecht dat ik me druk kon maken om zo iets onnozels wat was het leven dan lekker simpel. Mijn Sinterklaas ziet er vanaf 2016 heel anders uit, geen suprises meer, geen gezellig avondje, niet meer samen pepernoten bakken en het huis versieren. Helemaal niets, zelfs mijn mooiste suprise is mij afgenomen. Voor mij is dit niet de leukste, gezelligste tijd van het jaar. Dus iedereen die wel nog kan en mag genieten van deze leuke, gezellige, familietijd geniet, kijk naar je kind en vier die dagen met een lach in plaats van een discussie die nergens over gaat. Ze zeggen wel eens een kinder hand is zo gevuld en geloof me dat klopt daar kunnen wij volwassenen nog allemaal iets van leren.

Mijn eigen plekje...

Ik woon nu ruim een week in mijn flatje en langzaam begint het oké te voelen. Ik heb heel wat tranen gelaten de afgelopen dagen, maar nu begint het langzaam oké te voelen en met oké ben ik al heel tevreden. Samen met mijn lieve familie, met Jos en mijn lieve vrienden hebben we er een gezellig huisje van gemaakt dus daar ligt het allemaal niet aan, maar het voelt nog niet echt als thuis, ik kom nog niet thuis. Het is een mooie flat, hij is ruim, licht en zoals ik al zei echt knus ingericht maar ik woon er alleen, geen partner meer en geen kids meer om voor te zorgen. Iedere dag alleen opstaan en alleen naar bed, dat blijft het moeilijkste.

De spullen van Max staan verdeeld, natuurlijk staat zijn urn en hangt zijn schilderij in de woonkamer en op mijn slaapkamer staat de kist met alle kostbare bezittingen van Max, de rest ligt veilig opgeborgen in de kelder. Op zich zou je denken prima zo heb je overal wat van Max, maar wat mis ik zijn kamer, zijn bed, zijn geur. Nooit meer even op zijn bed liggen of aan zijn buro zitten, nooit meer zijn kleren in zijn kast zijn hangen. Echt geloof me dat doet zoveel pijn en ik mis dat echt. Nu pas realiseer ik me dat iedere ochtend even de rolluiken opendoen op de kamer van Max, hem even goedemorgen wensen, even over zijn bed wrijven een deel was geworden van mijn leven de laatste 2 jaar, dit ritueel herhaalde ik 's avonds weer en nu kan dat niet meer. Ik wens hem nog iedere ochtend een goedemorgen en 's avonds welterusten maar het is anders.

Het rare is dat ik wel het gevoel heb dat hij bij mij is, ik zal jullie wat vertellen en jullie mogen het geloven of niet maar mij heeft het een heel mooi warm gevoel gegeven.....
Mijn tweede nacht hier werd ik rond 3 uur wakker, ik moest plassen, uit het niets zie ik een witte verschijning boven mij zweven, het was net een soort wolk in de vorm van een doorzichtig gedaante, ik kan het niet zo goed omschrijven. Het zweefde recht boven mij, heel mooi, heel dichtbij en heel rustgevend, ik voelde me echt heel warm en rustig worden. Eerst denk je nog ik slaap, ik droom, je wrijft door je ogen, maar het bleef boven me zweven tot het moment dat ik het aan wou raken toen vervaagde het langzaam. Voor mij is dit een teken, een teken dat Max me laat weten, mam ik ben bij je, het is oké. Dit is de eerste keer dat ik dit zo goed en duidelijk zag en voelde, ik heb echt Max wel eens gevoeld en geroken maar nu was het zo intenser. Echt een hele mooie, bijzondere ervaring.

Max is bij mij, ik draag hem voor altijd bij mij en zou ook niet anders willen. Mijn leven is veranderd, ik ben veranderd maar een ding is nog altijd het zelfde en zal nooit veranderen, ik ben en blijf voor altijd de mama van Job en de mama van Max, ik ben moeder van 2 mooie, geweldige zonen. Die draag ik altijd bij mij, waar ik ben, met wie ik ben, die zijn een deel van mij.
Door die 2 jongens ben ik de sterke vrouw geworden die ik ben, maar ook deze sterke vrouw heeft echt haar moeilijke momenten en hier nu een thuis creëren is zeker een moeilijk ding, het zal nog veel tranen kosten maar ik weet dat het goed komt, ik kan het en wil het.

Verhuist.....

Na een week klussen en verven met mijn zus en vriendinnen  ben ik met hulp van mijn lieve vrienden en familie afgelopen weekend verhuisd. Een verhuizing die op alle vlakken goed is verlopen, snel stonden mijn spulletjes op z'n plek en iedereen heeft enorm zijn best gedaan om er een gezellig plekje voor mij van te maken. Maar het voelt nog helemaal niet als mijn plekje, het voelt helemaal niet als mijn huisje. Zelfs Bono is van zijn padje en snapt er niets van.

Ineens is het dan echt zover, ik woon weer alleen, mijn relatie met mijn Jos, met mijn maatje, mijn beste vriend is echt over. Er is geen gezin à Campo meer. Job heeft ineens gescheiden ouders. En als ik heel eerlijk ben vind ik het echt verschrikkelijk, dit wil ik toch helemaal niet, dat was toch niet de bedoeling. Hoe kan dit allemaal?

Sinds het overlijden van Max is niets meer zoals het is en dat snap ik echt wel, ons leven is in een klap voorgoed veranderd, we zijn ons kind, ons vlees en bloed verloren op een afschuwelijke, zinloze manier, dat heeft niet alleen ons leven maar ook ons veranderd. Sinds het overlijden van Max, ben ik niet meer de Marie-josé die ik was, ben ik niet meer de moeder voor Job die ik was en al helemaal niet de vrouw voor Jos die ik was. Dat is in een klap veranderd in iets of iemand die ik soms zelf niet eens ken. Ook Job en Jos zijn veranderd, zijn ook niet meer de mannen die ze waren. Alledrie zijn we op onze eigen manier omgegaan met dit onmenselijke verdriet en alles wat er mee te maken heeft. Tijdens die weg zijn Jos en ik elkaar kwijt geraakt, iets wat ik echt afschuwelijk vind en ook nog steeds moeilijk te verkroppen vind. Ik ben mijn kind, mijn gezin alles kwijt, alles waar ik voor leefde, alles waar ik iedere dag voor opstond is in een klap weg.

We hebben het echt geprobeerd, maar het is ons niet gelukt, of hebben we het niet hard genoeg geprobeerd, hadden we gewoon onze handen vol aan ons zelf waardoor we de ander uit het oog zijn verloren?? Ik denk dat het laatste zeker gebeurt is, ik ben Jos uit het oog verloren, ik was te veel bezig met de rechtszaak, met Job, met vluchten en met mijn eigen verdriet. Ik had geen ruimte voor Jos en nu....nu is het te laat, nu ben ik hem kwijt. Nu heeft Job geen ouderlijk huis meer en is hij naast zijn broertje ook zijn huis kwijt geraakt, nu moeten we de spullen van Max verdelen en is er niemand meer hier bij mij is huis die alle kleine dingen die ik iedere dag moet missen van Max ook kent en mis, niemand om herinneringen mee op te halen, niemand om dit mee te delen.

Er wordt altijd gezegd dat ieder op zijn eigen manier rouwt en omgaat met verlies en dat klopt ook zeker zo, iedereen verwerkt verlies op zijn eigen manier, maar geloof me dat samen praten en samen huilen en samen delen zo belangrijk is tijdens het rouwen, je hoeft niets te zeggen, je hoeft niets op te lossen, je hoeft er alleen maar te zijn. Je hebt elkaar nodig, je kan dit niet alleen. Wij hebben gepraat en gedeeld maar niet voldoende en ik zocht het daarom buiten de deur, ik zocht het bij vrienden, bij een glaasje wijn en bij vluchten. Ik was boos en voelde me eenzaam en onbegrepen, ik wou gillen, huilen en delen, ik keek alleen niet naar wat de ander nodig had. Ik was alleen maar met mijzelf bezig en nu... nu heb ik alleen nog mijzelf. Ik ben mijn mooie lieve Max kwijt, ik ben maatje, mijn beste vriend, mijn man kwijt, ik ben mijn huis kwijt, ik ben mijn leven kwijt. Geloof ik deed er alles voor om weer een de eenheid te zijn die Jos en ik altijd waren, ik mis ons, ik mis hem.

 Ik moet weer beginnen bij nul. beginnen aan een nieuw hoofdstuk, een nieuwe fase in mijn leven.
Ik heb stappen gezet om van nul af te komen door weer te gaan proberen te werken, dat is stap 1. Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook blij ben met die stap, dat is iets wat ik kan en goed in ben, ik durf te zeggen dat ik goed ben in mijn vak. Hopelijk geeft me dat weer het gevoel dat ik weer leef en ik weer iets kan betekenen voor de ander.

i can't believe the news today.....

I can't believe the news today
I can't close my eyes and make it go away

Die tekst stond op een lint van een bloemstuk voor Max. Die tekst klopt nog steeds, nog steeds zijn er momenten dat ik het niet kan geloven. 2 jaar...al 2 jaar zonder mijn jongen, 730 dagen......als ik het zo opschrijf vind ik het zo raar. Het voelt nog steeds als gisteren, ik zeg voelt, want mis maar een 730 dagen een goedemorgen, een welterusten, een smakelijk eten, een kus, een knuffel, 730 dagen geen stem meer horen, geen geur meer ruiken dan realiseer ik me dat het al 2 jaar is. Maar waarom lijkt het dan nog de dag van gisteren dat Max weg ging, een avondje op stap met vrienden, waarom lijkt het nog de dag van gisteren dat we samen met zijn viertjes aan de tafel zaten. Waarom voelt het nog steeds zo onwerkelijk.

2 jaar vliegen in het normale leven zo voorbij, maar als je eens stil staat wat er in 2 jaar allemaal kan gebeuren. Als je kijkt naar een baby die leert in 2 jaar lopen, praten, spelen, wordt in 2 jaar een peuter die iedere dag de wereld wilt gaan ontdekken. Voor ons lijkt het of 2 jaar stil hebben gestaan, ik heb maanden het gevoel gehad dat de wereld om mij heen doordraaide maar ik er geen deel vanuit maakte. Ik bleef hangen in oktober 2016. Maar niets is minder waar, als ik nu terugkijk dan schrik ik wat er allemaal gebeurt is 2 jaar. Van onze aangifte tot de rechtszaak, de media-aandacht, Job die is gaan studeren en op kamers is gegaan, mijn huwelijk wat gestrand is, het huis wat verkocht is en nu op 30 oktober 2018 krijg ik de sleutel van mijn flatje.
In 2 jaar tijd is er niets meer over van het leven voor 29 oktober 2016, helemaal niets meer.

Het enige wat nog steeds het zelfde is, is het verdriet, het gemis, de boosheid en ongeloof. Iedere dag voel ik de pijn. Iedere ochtend realiseer ik het me weer opnieuw en dat al 2 jaar. Wat wel veranderd is, is het feit dat ik het nu durf te voelen, het is zoals het is, dit gevoel, dit gemis, deze pijn zal ik altijd bij mij dragen en altijd blijven voelen, het is een deel van mij. Het is net als toen ik zwanger was, als je zwanger bent draag je je kind altijd bij je, het leeft in je en bij alles wat je doet voel je je kind, zo is het nu ook met Max, Max draag ik voor altijd bij mij, bij iedere stap die ik zet, bij alles wat ik doe, hij zit altijd in mijn systeem. En ik moet eerlijk toegeven ik zou ook niet anders willen, hij hoort bij mij.

2 jaar zonder Max is nog steeds iedere dag een strijd en een gevecht, ik weet niet hoe ik het iedere dag doe maar ik doe het. Ik sta recht, ik leef en durf weer verder te kijken. Ik heb weer ruimte voor de ander en mijn omgeving. Niet veel en ik ben er nog lang niet maar het begin is er. Het is net of Max mij een schop onder mijn kont heeft gegeven, alsof hij zegt verdomme mam het is nu genoeg geweest, ga leven en leef voor mij mee. Zover ben ik nog niet maar ik durf wel al te kijken naar morgen, ik durf al plannen te maken en durf zelfs weer aan werken te denken. Ik moet en ik kan het, wat ik wil het stiekem zelfs een beetje.

Niets is meer zoals het is en het zal ook nooit meer worden zoals het was. Mijn leven is in 2 jaar tijd volledig op zijn kop gezet, 2 jaar leef ik in de ergste nachtmerrie van iedere ouder, 2 jaar lang ben ik de ergste nachtmerrie van iedere ouder. Ben heel veel kwijt geraakt, maar heb ook heel veel terug gekregen. Heb veel geleerd over en van de mensen om mij heen, van de wereld en van mijzelf. Wat ik zeker weet is dat ik na 2 jaar een ander mens ben, dat wereld een andere plek voor mij is geworden, dat mensen een andere betekenis voor mij hebben gekregen. De zon zal weer gaan schijnen alleen nooit meer zo fel, de lucht zal wel weer blauw worden alleen nooit meer zo helder, de sneeuw zal weer gaan vallen alleen nooit meer zo wit, over alles zit een grijze waas. Mijn wereld heeft niet meer de kleur als voor 29 oktober 2016 en dat is oké.

2 jaar zonder Max....belachelijk.....oneerlijk....ondragelijk......730 dagen......en nog steeds vraag ik waarom.....waarom hij.......pfff is het pas 2 jaar of al 2 jaar.....het maakt niet uit want het gemis is iedere dag steeds een beetje meer.

22 oktober 1990

Op 22 oktober 1990 is het leven van 2 mooie gezinnen en heel veel vrienden in een klap veranderd in een nachtmerrie. Op die dag is een dierbare vriendin van mijn vermoord en een andere dierbare vriendin vermist. Ook zij bleek achteraf die zelfde avond vermoord te zijn geworden, haar lichaam is gedumpt geworden en pas een week later gevonden Ik herinner mij het bewuste telefoontje nog als de dag van gisteren.
Ik was op schoolkamp en werd geroepen dat mijn moeder aan de telefoon was, in die tijd hadden we nog geen mobieltjes. Ik kreeg mijn moeder aan de lijn maar die kon niets zeggen, ze gaf de telefoon aan mijn zus en die vertelde me het verhaal. Ik zakte in elkaar, dat kon toch niet we waren de avond van te voren nog op stap geweest, ik had nog bij haar in de auto gezeten. Dit kon niet!! Maar het was echt waar ze waren vermoord door haar ex vriend en nog een vriend van haar ex.

Heel Echt en omgeving was in rep en roer, iedereen was in schok. Als vrienden zochten we steun bijelkaar. Er werd wel gepraat maar ik denk dat we nu veel meer praten en delen met elkaar als in die tijd. Ik herinner me de uitvaart nog van beide, noog nooit had ik zoveel mensen, zoveel verdrietige mensen bij elkaar gezien. Hun familie gebroken van verdriet, het zusje van eentje was ook een hele goede vriendin van mij, mijn vriendin zo zien was verschrikkelijk. Het rare was dat wij jongeren, want dat waren we toen nog vrij snel na de uitvaart ons leven oppakten, we gingen weer op stap en deden ons ding. Zoals het denk ik ook hoort op die leeftijd. Maar die 22 oktober 1990 vergeet ik nooit meer.

Ik heb gelukkig nog steeds bevriend met beide families, iets wat mij heel dierbaar is. Zeker na het overlijden van Max, hebben zij mij gesteund, zij begrepen als geen ander wat ik doormaakte, wat wij als gezin doormaakten. Mijn vriendin is vooral gefocust op Job, omdat zij als geen ander weet hoe het is om een zus of broer te verliezen, zij weet hoe het is om achter te blijven bij gebroken ouders.

Wat je heel goed ziet is dat we in de loop der jaren anders om zijn gegaan met overlijden en alles wat er mee te maken heeft. Wij als gezin zijn daar open mee omgegaan, hier stond de deur voor de vrienden van Max open om afscheid te nemen, om verhalen te delen, om samen te zijn. De jeugd heeft een grote rol gespeeld bij de afscheidsdienst van Max en ook nu nog voel ik me verbonden met hun. In 1990 stonden de deuren ook open bij de 2 gezinnen, maar wij als jeugd waren niet zo mondig als de jeugd nu, althans ik weet dat ik best bang was om op bezoek te gaan, bang om wat verkeerds te zeggen. De uitvaartdienst van mijn vriendinnen was in de kerk, dus dat was heel ingetogen. Dat is niet te vergelijken met het afscheid van Max. Maar hoe dan ook we hebben allemaal afscheid moeten nemen van een kind, een broer of een zus en dan kan het nog zo'n mooi, zo'n ingetogen afscheid zijn, het hoort niet en niets is dan goed genoeg.

Oktober een maand die ik altijd associeer met Echter kermis, is ineens een maand geworden van afscheid, rouw en verdriet. De laatste week van oktober is ineens een hele trieste week geworden.
3 gezinnen zijn in die week in een nachtmerrie gekomen. De gezinnen van mijn vriendinnen in 1990 en wij in 2016.

Deze week zal er een kaarsje branden voor de drie mooie dierbare gezinsleden die wij allemaal moeten missen. Ik mis mijn vriendinnen, zeker in deze periode denk ik altijd aan ze, of als ik bepaalde liedjes hoor. Ik denk dat het leven mij door deze afschuwelijke gebeurtenis voor een gedeelte gevormd heeft. Ik denk dat ik daarom juist heel veel begrip heb gehad voor de jeugd die hier afscheid kwam nemen van Max, ik begreep wat ze doormaakten en voelden. En wat ze met zich meedragen de rest van hun leven. Het blijft deel uitmaken van je leven dat kan je niet meer veranderen.

Ik mis Max iedere dag dat hangt niet samen aan een datum, maar nu staat 29 oktober wel heel kort voor de deur en dan merk ik toch dat ik weer terug in de tijd ga, ik herbeleef de laatste dagen, de laatste dagen samen met Max. Het blijft belachelijk en het blijft oneerlijk. Dit went nooit het is een deel van mij, het is een deel van wie ik ben geworden en zal altijd een deel van mij blijven.

De laatste week van Oktober zal mijn hele leven lang een week zijn waarin ik stil sta bij mijn vriendinnen die veel te jong ons hebben moeten verlaten en sta ik stil bij mijn mooie jongen die gewoon nog hier bij mij aan tafel hoort te zitten. Deze week ben ik anders dan anders, maar weet je het mag van mijzelf ik mag voelen wat ik voel.

Lieve Sexy Maxie

Lieve kerel van mij,

Afgelopen donderdag had ik een afspraak met een medium om weer even te kijken hoe het met je gaat, helaas is deze afspraak niet doorgegaan. Daar baal ik wel van ik had zoveel wat ik met je wou delen en nu moet dat weer wachten. Sinds die dag heb ik zo erg de behoefte om met je praten, er is zoveel gebeurt afgelopen weken en er gaat nog zoveel gebeuren.

Ik had zo graag willen weten wat je van de rechtszaak vond, hebben we hard genoeg voor je geknokt? Ik heb alles gegeven wat ik in mij had en misschien nog wel meer. Had jij nog dingen anders gewild? Ben je ook opgelucht dat ze schuldig bevonden zijn, maar voel je je ook daardoor zo boos, dat is het bewijs dat jij gewoon nog hier bij ons had kunnen zijn, als die bestuursleden hun verantwoording hadden genomen. Weet je Max, ik denk daar zo vaak aan terug en voel dan echt zo'n boosheid wist niet dat ik dat in mij had.
Ben je aan de andere kant ook blij dat dit juridisch gebeuren achter ons ligt, dat we ons daar niet meer mee bezig hoeven te houden? Ik in ieder geval wel, dat stukje is afgesloten voor mijn gevoel. Geen enkele straf was genoeg geweest, want ik had jou niet terug gekregen.

Ik had je ook willen vragen of je teleurgesteld in mij, in ons bent? Je vader en moeder die uitelkaar gaan, we hebben het niet gered Max. We hebben alles gegeven wat we ieder in ons hadden maar het is ons niet gelukt. Het voelt als falen en ik heb het gevoel dat ik Job en jou daardoor te kort doe. Het enige wat ik altijd voor jullie wou was een thuis, waar jullie je altijd welkom, vertrouwd en geliefd voelde, een warm nest, een ouderlijk huis. En nu ga ik in een flatje wonen en pap naar het zuiden. Weg ouderlijk huis, ik beloof dat ik er alles aan zal doen om er een thuis van te maken, voor Job en ook voor jou. Het spijt me echt, ik had het echt anders gewild, ik had ons leven echt anders voorgesteld. Pffff zo zie je maar dat jij en Job de schakel van ons huwelijk waren, nu is de schakel gebroken.

Wat vind je van het feit dat we je kamer zijn leeg aan het maken? We zijn er gisteren aan begonnen. Pfff Max ik vind het lastig, ik kan niet alles meenemen en bewaren maar pffff wegdoen is zo lastig. Je films van Batman, al je schoenen die onder het bed lagen. Je rommel uit je nachtkastje. Verder ben ik nog niet gekomen, maar dit was al verschrikkelijk. Samen met pap ben ik er aan begonnen. Ik weet dat het moet maar ik weet nog niet hoe. Ik hoop dat je begrijpt dat we niet alles kunnen bewaren, ik bewaar zoveel mogelijk dat beloof ik je.

Max, ik wil weer een stapje in de grote wereld gaan zetten, ik moet weer een stapje gaan zetten. Ik voel aan alles dat het tijd is. Ik wil weer aan werken gaan denken en weer deelnemen aan het "normale"leven. Maar ik ben bang, bang om de stap te zetten. Het blijft een strijd maar ik wil en moet ook deze strijd aangaan. En het niet als strijd zien. Ik weet dat jij zou willen dat ik weer ga leven, dat ik dat ga doen waar ik goed in ben, zorgen voor anderen. En het klinkt misschien gek, want je hebt gelijk, ik wil ook weer dat gaan doen waar ik goed in ben. Ik weet dat jij altijd bij mij bent. Ik weet dat mijn leven nooit meer het zelfde wordt, het wordt anders maar anders kan ook goed zijn. Ik wil niet meer bang zijn voor anders. Weet alleen Max dat ik bij alles wat ik doe, bij iedere stap die ik zet jij bij mij bent. Samen kunnen wij de wereld aan.

Weet je Max het leven is zo oneerlijk, zo hard, maar ik moet er wat van maken, Schijnbaar moet ik nog een taak volbrengen, ben ik nog niet klaar op deze plek. Ik hoop dat jij mij de wegwijst die ik nog moet afleggen. Op die manier delen we dat samen. Ik had nog zo veel met je willen doen en delen. Ik  mis je iedere dag meer, ze zeggen dat met de tijd het minder wordt, maar ik vind het alleen maar meer worden. Bijna 2 jaar....2 jaar zonder jou...het is en blijft absurt, belachelijk, onwerkelijk.

Ik hoop binnenkort weer even in contact met je te komen, dat ik even weer kan voelen en ervaren dat je bij mij bent. Ik voel het regelmatig maar ik wil even de bevestiging. Ik hoop dat ik binnenkort weer even kan horen hoe het met jou is. Bah Max ik mis je.............

Hoger beroep.....

De tegenpartij had na de uitspraak op 25 september 2 weken om te beslissen of ze in hoger beroep gaan en vandaag zijn die 2 weken om. Toch 2 weken van spanning, wat gaan ze doen, gaan ze in hoger beroep of accepteren ze het vonnis? Vandaag, net om 9:30 uur kwam het verlosssende woord, ze gaan niet in hoger beroep.

Het vonnis staat, 't Waeske is schuldig bevonden aan het schenken van alcohol aan jongeren en dronken maken van jongeren onder de 16 jaar met de dood als gevolg. Ze zijn schuldig aan de dood van Max. Terwijl ik het hier op schrijf lopen de tranen over mijn wangen. Zoals ik al eerder schreef dit is het bewijs dat Max's dood voorkomen had kunnen worden, mijn Max had gewoon nog kunnen leven. En schijnbaar trekken ze nu dan eindelijk na bijna 2 jaar het boetekleed aan, ze accepteren hun vonnis, ze zijn schuldig!!!

Nu wordt er jurisprudentie geschreven over deze zaak, zo raar onze zaak, onze Max wordt nu gebruikt als jurisprudentie in de toekomst voor eventuele andere zaken. Onze zaak is een waarschuwing voor alle jongerenverenigingen, voetbalclubs en andere horecagelegenheden. Zo bizar, zo onwerkelijk, zo triest......

Nu na bijna 2 jaar mag Max weer Max zijn, gaat het niet meer om het ongeluk, gaat het niet meer om 't Waeske, gaat het niet meer over het onderzoek, geen OM meer, geen spannende telefoontjes, geen dagen van spanning wachten op, geen pers meer.  We zijn zo dankbaar voor de getuigenverklaringen van de aanwezige jeugd die avond, die de waarheid hebben verteld over wat die avond gebeurt is. Die eerlijk de gang van zaken hebben verteld waardoor het duidelijk was hoe er met het alcoholbeleid of het missen van een beleid werd omgegaan. Max mag weer onze mooie jongen zijn, onze jongen waar wij 15 jaar van hebben mogen genieten, waar we nog zo veel meer van hadden willen en moeten genieten. Eindelijk mogen we, kunnen we en gaan we dit hoofdstuk afsluiten. Geen juridische molen meer voor ons.

Zo raar dat het klaar is, zo'n opluchting aan de ene kant en aan de andere kant ook een heel raar gevoel. Dit is bijna 2 jaar mijn dagelijks leven geweest en nu mag ik weer gewoon mama van Max zijn en mensen vertellen over alle mooie, leuke dingen die Max deed en zei, niet alleen maar steeds moeten verdedigen en moeten uitleggen en moeten verantwoorden, niet meer het hoe, wat, waar en waarom. Het is klaar...het is uitgelegd, opgelost, de waarheid staat zwart op wit. Max is overleden omdat de verantwoordelijke bestuursleden niet hun verantwoording hebben genomen en Max aan hun lot hebben overgelaten, hier zijn ze schuldig voor bevonden en moeten ze mee leren leven. Dat mogen ze met zich meedragen, dat hebben ze op hun geweten.

Wij moeten leven zonder Max, iedere dag weer wakker worden met een grote leegte, een groot verdriet, niets neemt dat weg. Maar nu is Max eindelijk verlost van het beed wat iedereen had en mag hij weer de mooie jongen zijn waar wij zo trots op zijn, waar wij zoveel van houden en die wij allemaal zo ontzettend missen.

20 dagen voor zijn sterfdag is het verlossende woord naar buiten, geen hoger beroep......het is klaar......ze zijn schuldig.......

Inpakken....

Nu ruim een week na de uitspraak, een week waarin ik toch wel even bij ben moeten komen van alles wat er gebeurt is. De publiciteit, de media-aandacht, aangesproken worden op straat en hele lieve berichten die ik de afgelopen week gekregen heb zijn niet dingen die ik dagelijks mee maak en ook wel allemaal heel overweldigend vind. Nu een ruime week later sta ik weer met beide benen op de grond en moet ik eerlijk zeggen gaat het redelijk stabiel met mij. Door alles realiseer ik me dat Max nooit meer terugkomt en de uitspraak ons gelijk heeft gegeven, de waarheid is naar boven gekomen en daar ben ik opgelucht over. Verder heb ik schijnbaar nog een taak te volbrengen hier op aarde, als eerste moet ik mijn taak als mama voor Job weer op mij gaan pakken, iest wat er de laatste maanden toch wel bij in geschoten is. Door laatst met Job een hapje te zijn gaan eten zag ik weer wat voor mooie, lieve, leuke, slimme jonge man hij is en ik veel meer van  hem moet gaan genieten. Dus dat ga ik dan ook maar doen, ik heb geleerd dat het om de kleine dingen gaat in het leven en daar moet je het uit halen.

Ik ben ook begonnen met inpakken.....das even slikken, want dat betekent afscheid nemen. Afscheid nemen van spullen, verhuizen betekent ook altijd opruimen en wegdoen. Afscheid nemen van ons huis, afscheid nemen van ons huwelijk. Dat klinkt heel veel en dat is het ook, weggooien en opruimen gaat me tot nu toe goed af, maar afscheid nemen is een ander verhaal.
Afscheid van ons huis, het huis wat wij in 2014 hebben gekocht, bloed, zweet en tranen heeft gekost om zo te verbouwen zoals wij het in gedachten hadden. Het huis wat ons gezin veel plezier en gezelligheid zou gaan geven en met momenten ook zeker heeft gegeven. Een huis wat een thuis zou moeten worden voor ons en onze familie en vrienden. Nu 4 jaar later is de ziel uit het huis, is het een huis waar geen warmte, geen gezelligheid meer in heerst maar voor mij alleen maar pijn en verdriet heerst. En toch doet het pijn om afscheid te nemen, wat had ik het allemaal anders gewild en gepland.

Afscheid nemen van spullen, spullen die Jos en ik samen heb uitgezocht voor dit huis, spullen die niet mee kunnen naar mijn "nieuwe"huis. Het zijn maar spullen maar aan alles zit een verhaal, een herrinnering. Wat neem je mee en wat laat je achter? Het zijn uiteindelijk maar spullen.

Afscheid nemen van mijn huwelijk....22 jaar heb ik gedeeld met Jos, 22 jaar heel veel lief en heel veel leed, hoe neem je daar afscheid van? Zo veel moois hebben we elkaar gegeven, zo veel hebben we met elkaar gedeeld en zo erg zijn we elkaar verloren. Mijn huwelijk is altijd voor mij heel veel waard geweest, mijn liefde voor mijn man, voor mijn gezin was alles waar ik voor leefde en ik alles voor deed en nu, nu moet ik het voor mijzelf gaan doen, geen man meer, geen kinderen in huis meer, niets alleen maar Bono (mijn hond) en ik. Ik weet dat het moet, dat we elkaar de ruimte moeten geven, dat we ons zelf eerst moeten terug vinden, maar wat vind ik het verschrikkelijk triest en ook ontzettend eng. Ik houd niet van loslaten en afscheid nemen.

En dan het moeilijkste van alles, de slaapkamer van Max. De kamer die nog steeds in dezelfde staat is zoals hij hem achter heeft gelaten, zijn pyjama nog onder zijn kussen. Ook daar moet ik gaan inpakken. Zijn pyjama moet onder het kussen uit. De spullen moeten verdeeld worden. Allebei hebben we recht op spullen van Max, maar hoe kies je dat uit, wie kiest wat? Eigenlijk wil ik alles zo als het is, wil ik zijn kamer niet veranderen, niet inpakken. Maar het moet, ik heb geen keuze. Dus het weekend gaan we dat samen doen, samen de spullen van Max uitzoeken, inpakken. Ik weet niet hoe we het gaan doen maar het feit dat we het samen gaan doen geeft me een goed gevoel en het klinkt misschien heel zweverig maar ik weet zeker dat Max ons gaat helpen met het maken van keuzes, hij helpt ons bij het verdelen. Max gaat met ons allebei mee, waar we ook naar toe gaan. Maar ik moet eerlijk toegeven ik kijk er als een berg tegen op, Max hoort gewoon hier in zijn kamer, met zijn pyjama onder zijn kussen.........pffff inpakken en........

En nu......

2 Dagen na de uitspraak is het allemaal aan het landen en de rust weer langzaam wedergekeerd.
Onze weg om ons leven op te pakken mag beginnen, het klinkt misschien raar maar het is voor mij net alsof het nu pas mag of kan. Ik heb voor mijn gevoel eerst moeten strijden voor mijn zoon, ik heb eerst alles moeten geven en doen voor de waarheid over de dood en alles wat er mee te maken had van Max. Ik gevochten als een leeuwin voor haar welpen en nu ben ik klaar met vechten, we hebben het gevecht gewonnen, als klinkt dat nog steeds heel raar, want we hebben er een hele zware prijs voor betaald, onze zoon.

Het is zo raar dat ik me nog steeds strijdvaardig voel, ik heb nog steeds het gevoel van kom maar op. Voor het eerst heb ik ook het gevoel dat ik met deze strijdvaardigheid wat mee moet, ik wil me hard gaan maken voor jongeren, jeugdverenigingen, clubhuizen, scholen  het verhaal van Max te gaan vertellen en om ze te laten zien wat alcohol met je kan doen, op welke signalen je moet letten en waarom het slecht alcohol slecht en gevaarlijk is voor jongeren. Hoe en op welke manier weet ik nog niet maar ik moet hier iets mee, dat gevoel heb.

Het is zo anders als 2 wken geleden, ik weet nog de dag na rechtszaak. Ik was verdrietig, wanhopig en zo boos op alles en iedereen, echt op iedereen. Hoe kon iedereen nu gewoon gaan werken, wat de wereld draait gewoon door, voor mij stond in een klap weer alles stil. Alles waar wij voor gevochten hadden was in een ochtend uitgesproken en nu was het klaar en kon ik niets anders dan wachten, ik had nergens meer controle over of wat dan ook. Voor de tweede keer in 23 maanden voelde ik de grond onder mij uitzakken, Dit was waar ik bang voor was, het zwarte gat en daar was. Ik kon niet meer strijden voor Max, het lot lag in de handen van de rechters. Alles was ik kwijt althans zo voelde het, Max was voor mij opnieuw gestorver, gecremeerd en alweer moest ik afscheid nemen. Met een weekje rust en hulp is dat gevoel gelukkig gezakt en vanaf het geven van het eerste interview voor RTL is er een vuurtje in mijn gebranden.

Ik mag eindelijk naar buiten treden, ik mag eindelijk praten, Ik mag zeggen wat er gebeurt is en dat heb ik gedaan. Ik heb Max een gezicht gegeven en zijn verhaal verteld. Ik ben opgekomen voor jongeren, ik heb geprobeerd een signaal af te geven over alcohol bij jongeren. En ik ben zo blij dat ik mijn stem, de stem van Max heb gevonden. Als we hier 1 kind mee kunnen redden dan is het niets voor niets geweest.

Ik realiseer me heel goed dat er een grote groep mensen is die denkt waar bemoeid ze zich mee, wat een betutteling en als de jeugd wilt drinken doen ze het toch. Ik bemoei me nergens mee, ik wijs alleen op een wet die we in ons land hebben en de regels die bij deze wet horen, want nogmaals had 't Waeske zich aan deze wet gehouden, zich aan deze regels gehouden dan had Max nog geleefd, het is geen betutteling het is een bewustwoording, nogmaals het is gewoon in Nederland Nix18 die wet mogen mensen stom en betutteling vinden, maar we laten 16 jarige ook niet autorijden omdat ze de gevolgen niet kunnen overzien, zo geldt dat met alcohol, drugs en roken ook. En het klopt als de jeugd wilt drinken doen ze het toch en als ouders het goed vinden dat hun kind een biertje thuis drinkt dan is dat de verantwoording van de ouder, maar als je je kind naar een jeugdsoos of wat dan ook laat gaan ligt die verantwoording bij de verantwoordelijke die aanwezig is die avond, of dat nu de barmedewerker of de eigenaar of bestuur is., Die verantwoording ligt niet bij het kind, want die overziet de consequenties niet, niet bij de ouders die zijn namelijk niet aanwezig en laten met goed vertrouwen hun kind achter, niet bij vrienden want ook die over zien de gevolgen niet en hoeven die ook niet te zien. Maar echt en enkel alleen bij diegene die die avond verantwoordelijk is voor de veiligheid, het schenken van drank en leeftijdscontrole. Dat is onze wet en daar moeten we echt bewuster van worden.
Je ziet wel ik ben hier nog steeds fel in en sta hier ook nog steeds volledig achter.

2 Dagen na de uitspraak......ik durf en mag een stapje in het leven gaan zetten, want bij iedere stap gaat Max met mij mee, deze week nog even op adem komen en vanaf volgende week me klaar gaan maken voor de verhuizing en alles daar om heen. Voor het eerst zie ik weet een lichtpuntje, voor het eerst voel ik een rust, voor het eerst durf ik verder te kijken met Max die met mij mee kijkt.

Gerechtigheid....

Is het gerechtigheid, is het een overwinning, ik weet niet zo goed wat ik moet voelen. Ja de rechter heeft het vonnis uitgesproken, ja ze zijn schuldig bevonden. Terecht, wij wisten vanaf het eerste momenten wisten wij dat er iets goed fout was gegaan die avond, wij hebben gevraagd om bloed af te nemen en dat gaf het bewijs dat het het inderdaad goed fout was gegaan die avond. En sinds vandaag is het officieel, ze zijn schuldig bevonden, er is een vonnis.

23 maanden gevochten voor dit moment, afgemaakt op social media, mensen hebben hun ongezouten mening op het net gezet, sommige waren hartverwarmend, sommige waar en zijn ronduit kwetsend. Ja we wonen in een land waar we vrijheid van meningsuiting hebben, daar mogen we trots en dankbaar voor zijn, maar vraag je af of je mening van meerwaarde is, wat is het doel om je mening te geven en denk na wat je zegt en schrijft, het feit dat we vrijheid van meningsuiting hebben wil niet zeggen dat we hem te pas en te onpas moeten geven. Dan wil ik nog wat kwijt, iets waar ik echt boos om kan worden, dat zijn de domme reacties van die domme mensen die maar blijven vragen waar de vrienden waren, de vrienden waren er en zijn er nog steeds, alleen waren die ook pas 15/16 jaar en of dronken dus gaan we nu de verantwoording bij kinderen leggen. Ik kan alleen maar vol trots en respect spreken ov. er deze kinderen. Wij zijn dankbaar voor alles wat deze mooie kids voor ons hebben gedaan.

23 maanden is het onze waarheid geweest en nu ineens is het door de rechtbank als waarheid gezien. Max is door nalatigheid, door het schenken van alcohol en het verkopen van alcohol aan minderjarige, door het feit dat de aanwezige verantwoordelijke bestuursleden zich niet aan de wet en niet hun verantwoording hebben genomen overleden.

Dit alles had gewoon voorkomen kunnen worden en dat maakt het zo in en in triest. Max zijn dood had gewoon voorkomen kunnen worden, een ongeluk kun niet voorkomen maar dit wel.

Nu alles even laten bezinken en morgen kijken hoe we verder ons leven oppakken. De afgelopen 23 maanden zijn zo triest, zo slopend, zo leeg, zo wanhopig geweest en de laatste 2 weken zijn bizar voor woorden geweest. Te gast bij RTL Late night, ik die ineens aan tafel zit bij Twan Huys. Zit ik in de visagie naast Leontienne van Moorsel, wat een mooi lief mens, zij heeft me echt door die avond heen geholpen. Ook alle medewerkers bij RTL Late night waren zo lief, respectvol en behulpzaam. Maar dan nog is het te gek voor woorden, te bizar en gelijk ook zo triest, ik zit op nationale televisie te praten over mijn overleden zoon. Ook vandaag ben ik te zien op ieder nieuwszender, allemaal hebben ze me om een reactie gevraagd en ja die heb ik zeker gegeven, eindelijk mag ik zeggen wat ik vind, voel, denk, mijn jongen, zijn verhaal.

Deze strijdbijl kan ik nu begraven, maar ik blijf me hard maken voor alcoholgebruik bij jongeren, maar eerst even tijd voor mijzelf, voor mij eigen leven op te bouwen, waar en hoe weet ik nog niet maar vandaag is er een begin gemaakt.

Is het gerechtigheid, is het een overwinning, ik weet niet zo goed wat ik moet voelen. Ja de rechter heeft het vonnis uitgesproken, ja ze zijn schuldig bevonden. Terecht, wij wisten vanaf het eerste momenten wisten wij dat er iets goed fout was gegaan die avond, wij hebben gevraagd om bloed af te nemen en dat gaf het bewijs dat het het inderdaad goed fout was gegaan die avond. En sinds vandaag is het officieel, ze zijn schuldig bevonden, er is een vonnis.

23 maanden gevochten voor dit moment, afgemaakt op social media, mensen hebben hun ongezouten mening op het net gezet, sommige waren hartverwarmend, sommige waar en zijn ronduit kwetsend. Ja we wonen in een land waar we vrijheid van meningsuiting hebben, daar mogen we trots en dankbaar voor zijn, maar vraag je af of je mening van meerwaarde is, wat is het doel om je mening te geven en denk na wat je zegt en schrijft, het feit dat we vrijheid van meningsuiting hebben wil niet zeggen dat we hem te pas en te onpas moeten geven.

23 maanden is het onze waarheid geweest en nu ineens is het door de rechtbank als waarheid gezien. Max is door nalatigheid, door het schenken van alcohol en het verkopen van alcohol aan minderjarige, door het feit dat de aanwezige verantwoordelijke bestuursleden zich niet aan de wet en niet hun verantwoording hebben genomen overleden.
Dit alles had gewoon voorkomen kunnen worden en dat maakt het zo in en in triest. Max zijn dood had gewoon voorkomen kunnen worden, een ongeluk kun niet voorkomen maar dit wel.

Deze dag geeft dus voldoening maar ook heel veel verdriet.

interview...

Afgelopen week ben ik benaderd geworden door RTL Nieuws om een interview te geven, een interview over Max en wat de afgelopen 23 maanden voor ons hebben betekend. Ze vonden dat Max een stem moest krijgen. Dat was voor mij even slikken en daar moest ik ook even over nadenken, weer camera's enz voor mijn snuffert, ben heel eerlijk na de rechtszaak heb ik mijn gezicht die avond genoeg op tv gezien. Maar het werd een schriftelijk interview, geen camera's maar gewoon het verhaal.

Afgelopen vrijdag werd ik gebeld door de journaliste Roxanne Vis, wat een fijn mens, wat stelde zij me gerust en ze stelde steeds de goede vragen en liet mij maar praten, dat ze er wat van heeft kunnen maken is mij een raadsel want voor mijn gevoel sprong ik van de hak op de tak.

Ik was al heel erg te spreken over de werkwijze van RTL 4, ze zijn steeds heel respectvol met ons verhaal omgegaan en hebben het heel netjes en met de juiste feiten naar buiten gebracht en na dit interview en wat Roxanne er van heeft gemaakt, echt toen ik las zat ik weer te huilen. Dit is Max, dit is mijn mooie Max, eindelijk heeft hij een stem, heeft hij een gezicht. Wat heeft ze van Max's verhaal, mijn verhaal, ons verhaal een mooi, helder en waar stuk van gemaakt. Wat doet het pijn om te lezen wat ons leven volledig op z'n kop staat. Maar alles wat er staat klopt.

Ja en de reacties staan er weer onder en ja ieder heeft weer een mening, gelukkig nu ook eens mooie reacties, mensen die het wel snappen. En voor de rest die menen het allemaal beter te weten, jullie doen maar, jullie schrijven maar, geven jullie mening maar, ik hoop oprecht dat jullie nooit iets laat staan zoiets als ons gezin hoeven mee te maken.

https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/artikel/4425031/zijn-eerste-dronkenschap-werd-max-campo-15-fataal

Hoe durf je????

Gisteren de rechtszaak tegen 't Waeske gehad. Wat een dag, wat een emoties, wat een adrenaline. Nu de dag erna ben ik volledig leeg, ik heb voor mijn gevoel alles gegeven gisteren.

Maanden heb ik na deze dag toegeleefd, maanden gesprekken gehad met het OM en nu nog 2 weken wachten en dan is het klaar. Ik zal jullie meenemen naar de dag van gisteren.
De avond voor de rechtszaak ben ik met mijn lieve familie en vriendinnen de weg die Max als laatste heeft gefiets gaan lopen, we hebben daar een wensballon opgelaten, een wensballon voor mijn zoon.

When there's a light don't let it go out.....

Dit was een mooie maar emotionele tocht, maar wel een mooie start van een zware dag die we zouden krijgen. Eenmaal thuis heb ik me een slaappil gepakt en ben gaan proberen te slapen, dit is eventjes gelukt.

Het was een een korte nacht, door de spanning kon ik niet slapen. Alles voelde alsof we Max opnieuw gingen begraven, alsof we weer afscheid gingen nemen. Zo raar dat ik die gevoelens weer had.  Met dat gevoel zijn we rond 8 uur richting Maastricht gereden. 

Aangekomen in Maastricht werd ik toch wel nerveus, wat gaat gebeuren, shit de pers is er ook al, pffff ik wil dit niet, mag ik naar huis.....dat waren mijn gedachten. Maar ik had ook iets heel strijdvaardigs, ik moest en zou, iedereen mag nu eindelijk weten wat er gebeurt is, wie Max was en hoe het ons leven iedere dag beinvloed, bepaald. Ik was nog nooit in een rechtbank geweest dus alles was nieuw voor mij, de mensen die mij kennen weten dat ik stomme grapjes ga maken en vooral veel zelfspot heb in stressvolle situaties dus je begrijpt wel ik was opperbest. Eenmaal binnen dan voel je de spaning, je ziet de advocaten van de tegenpartij en het bestuur van 't Waeske zitten. Ik voel me misselijk worden. Gelukkig hadden we een aparte ruimte waar we mochten wachten zodat we niet in de hal met z'n alle hoefden te staan. Dat was wel prettig, even een ruimte voor ons alleen. 

Dan is het zover we moeten de zaal in, we nemen plaats en mijn zus, haar man en 2 vriendinnen zitten bij ons, de rest van mijn lieve aanhang zat achter glas, gelukkig kon ik ze wel zien zitten. Alle steun kon ik voelen en gebruiken. De rechter opent de zaak en ik moet echt zeggen dat deed hij heel respectvol en helder, ik voelde de zenuwen wegzakken. Hij stelde vragen aan het bestuur van 't waeske en na een 45 minuten was ik aan de beurt, ik ging gebruik maken van mijn spreekrecht, iets waar ik maanden mee bezig ben geweest, eindelijk mag ik de stem van mijn kind zijn, ik ben  nog nooit in mijn leven zo strijdvaardig geweest, alle emoties gierde door mijn lichaam maar ik heb mijn verhaal verteld

https://limburg.bbvms.com/view/website/2991714.html

Na mijn spreekrecht, kreeg het OM het woord, de officier had een helder, duidelijk requistoir. waarin duidelijk werd gemaakt wat er die avond fout is gegaan.  Voor mijn gevoel schetse hij een duidelijk beeld van hoe die avond gelopen is en waarom hij tot de straf eis is gekomen. Hij hield het netjes, hield het bij de feiten en was respectvol.

Daarna kreeg de advocaat van de tegenpartij het woord en dan kan ik alleen maar zeggen Hoe durf je.......echt hoe durf je

Ik begrijp echt wel dat de taak van advocaat is om alles in te zetten om het tegendeel, de onschuld te bewijzen, maar tussen het doen en zeggen is een verschil. Hoe durf je te suggeren dat Max zelfmoord heeft gepleegd, je kent mijn zoon niet eens, je gaat af op een verklaring van iemand die ook in shock is, iemadn die betrokken was bij het afschuwelijk dodelijk ongeluk van mijn zoon. Hoe durf je....te zeggen dat Max toch wel zorgwekkende berichtjes stuurde naar zijn vriendin, alleen maar omdat hij sorrie zijn vanwege zijn dronkenschap en zei dat hij morgen met haar wou praten....hoe durf je.....geloof iedereen die Max kon, een keer gezien of gesproken had wist gelijk dat deze jongen geen zelfmoord zou plegen, Max was een normale puber, zat goed in zijn vel, alles was juist geweldig in die periode, net terug van een geweldige reis met zijn klasgenoten, net een prille, ontluikende liefde, thuis geen problemen, op school liep alles op rolletjes, dus hoe durf je....sorrie hoor maar dat is in mijn ogen echt beneden peil, echt schieten onder de gordel.....dat zegt een hoop over je. 

Nogmaals ik snap echt wel dat er een verdediging opgevoerd moet worden maar hou het bij de feiten en doe geen aannames of schets geen senario's die niet klopt. Ik was dan ook echt emotioneel, boos, verontwaardig na dit betoog.

Gelukkig voelde ik wel steun van de aanwezige en nogmaals iedereen die Max kent weet echt wel beter.

Na de zitting stond ik "aan", ik heb de pers te woord gestaan en ben blij dat ik dit zelf heb kunnen en mogen doen. De pers is in mijn ogen heel netjes en respectvol met deze zaak omgegaan en Max heeft eindelijk een gezicht, is geen paar schoenen meer op de A2. Natuurlijk heeft iedereen weer een mening over deze zaak, voelt iedereen zich weer geroepen om zijn ongezouten mening te geven en staat er weer genoeg op social media. Wat een rijk leven moet je hebben als je je tijd invult met het continu je mening ventileren over zaken waar je niets van af weet, wat is het toch lekker om voor andere hun deur te vegen dan hoef je niet stil te staan bij je eigen leven.  Maar mensen jullie doen maar, wij weten de waarheid, wij weten wat er gebeurt is en ik weet zeker 10 minuten in onze schoenen, 10 minuten want langer houden jullie niet vol als je dat hebt gedaan geef dan nog maar eens je mening, dan heb je recht van spreken. 

Ik heb gesproken, ik was even de stem van mijn kind en ik durf te zeggen i did it!!!!

Even slikken en weer doorgaan.....

Even slikken en weer doorgaan is iets wat ik de laatste dagen regelmatig moet doen. Mijn verstand op nul en gewoon door ademen. Alles in mijn leventje in momenteel een grote chaos, nergens heb ik nog controle over.

Over 4 nachten is de Rechtszaak.......pffff de zaak van Max.....ineens is het zo ver.....ik ben er misselijk van, ik ben echt bang, heb totaal geen idee wat ons te wachten staat. Zo stom maanden naar dit moment toe geleefd en nu het zo ver is raak ik in paniek. Wat gaat er gezegd worden, kan ik het allemaal wel? Maar ook de pers, die aanwezig is wat gaan ze vragen, komt het verhaal van max dan nu eindelijk  naar buiten? Laten ze nu eindelijk zien wie Max echt was en niet het beeld van een dronken tiener en een paar schoenen op de A2. Dan nog social media waar iedereen weer z'n menig gaan ventileren over deze zaak, zonder ook maar enige insite info te hebben. Waarom voelen mensen zich altijd geroepen om maar gewoon te roepen en schrijven wat ze denken zonder rekening te houden met de nabestaanden. De dagen na het overlijden van Max zijn we met de grond gelijk gemaakt op social media, iedereen wist het beter en zou het echt heel anders hebben gedaan. Welke ouder liet z'n kind van 15 jaar om 3 uur over de A2 lopen?? Geloof me wij niet, dit is ons overkomen, dit is iets wat niemand had kunnen voorspellen.En waar waren de ouders.....wij waren doodongerust Max aan het zoeken, waar denk je dat we waren?  Ik hoop en denk dat ik nu wat beter opgewassen ben tegen al die meningen, ik weet geluk dat dit soort mensen op alles en iedereen hun ongezouten mening ventileren, deze mensen doen het juist om een reactie los te krijgen, hebben misschien niets beter te doen en eigenlijk is het heel triest dat ze hun leven in moeten vullen met het af zeiken van anderen. Ik weet 1 ding zeker de eerste die iets slechts of negatiefs over onze Max kan zeggen of vinden die moet nog komen.

Dan de angst als de rechtszaak geweest is, wat dan? 23 maanden is dit mijn leven, bijt ik me vast in deze zaak. Kan ik in deze zaak al mijn frustratie en boosheid kwijt, dat is 12 septber in een klap afgelopen. Dan is er geen zaak meer, dan is er niets meer om mij in vast te bijten, wat moet ik dan? Val ik in een gat, begin ik dan pas met echt rouwen of is het juist een opluchting? Ik weet het niet maar alles maakt me onzeker, ik heb totaal geen controle of grip op wat er komen gaat en dus wat kan ik alleen maar doen.....even slikken en weer doorgaan.

Buiten de rechstzaak staat ons huis te kopen en hebben we dus steeds te maken met kijkers, vreemde mensen komen naar ons huis kijken, lopen rond in ons huis en dus ook in de kamer van Max. De kamer van Max, waar maanden niemand in mocht, wat mijn domein was, waar alles nog staat zoals hij het achter heeft gelaten. Die kamer moest ineens opgeruimd worden, zijn buro moest opgeruimd worden, de prullebak moest van zijn kamer af en de kamer is opengesteld voor iedereen.......pfff dat is echt een hele grote stap voor mij en ik voel mijn maag iedere keer draaien als we kijkers hebben. Ik voel de paniek al als ik er aan denk dat ik binnen nu en een paar maanden zijn kamer moet leegmaken, keuzes moet maken over welke spullen ik wel of niet wil. Ik wil daar helemaal geen keuze over maken, ik wil gewoon dat alles blijft zoals het was........helaas kan dat niet meer.
Niets is meer zoals het was en ik weet dat ik me was grijp aan hoe het was, bang ben om door te gaan, om los te laten, maar laten we eerlijk zijn zou je niet!!
Ook dit is weer een kwestie van even slikken en weer doorgaan.....

Dan belt de woningstichting dat ik de woning waar ik op gereageerd heb, heb gekregen.......weer slikken.....hoe dubbel is dat aan de ene kant gelukkig ik heb een woning, aan de andere kant ik wil dit helemaal niet, ik wil niet weg, ik wil niet verhuizen, ik wil......ik wil......wat ik wil kan allemaal niet.......wat ik wil is 29 oktober 2016 in een klap weggevaagd....maar goed even slikken en dan weer door, soms gaat het leven niet zoals je wilt of gepland hebt, soms....soms......pfffff wat een cliche.....het is leven is gewoon oneerlijk en keihard en ik heb om al deze ellende, al deze pijn, dit grote verlies niet gevraagd, maar ik moet het er wel mee doen. Dus stapje voor stapje, rustig blijven doorademen en verstand op nul dan kan ik het allemaal.

Eerst 11 september.....die dag is nu het allerbelangrijkste, op die dag heb ik de eerste en de laatste kans om eindelijk het verhaal van Max naar buiten te brengen, dan mag iedereen weten wie Max was en wat er die avond gebeurt is. Dan sta ik klaar voor mijn jongen, dat is het laatste wat ik kan doen en daarna ach ja dat zien we dan wel weer......

Zwart op wit....

Ineens staat het zwart op wit en kan iedereen het lezen, Het bericht van de strafzitting.

https://www.om.nl/actueel/strafzittingen/@103908/verstrekken-alcohol/

Zo stom al maanden leef ik naar dit moment toe. Sinds we in november 2016 te horen hebben gekregen dat het OM de zaak verder ging ondezoeken, leef je naar dit moment. Al een paar weken weet ik dat de datum eraan zit te komen. Was nog steeds niet overtuigd dat het door zou gaan maar ineens staat het zwart op wit. Ineens is het een openbaar bericht, alleen het leen van zo'n bricht hakt er in, maar dit bericht gaat over mijn zoon. Ineens staat de strafeis zwart op wit en het gaat over mijn Max.

Sinds ik het gisteren online gelezen heb ben ik helemaal van slag, ik kan alleen maar huilen en voel me onrustig. Mijn lichaam reageert er op, heb maagpijn, hoofdpijn en niet geslapen. Zo stom dat ik hier zo op reageren. Sinds de dag dat wij aangifte hebben gedaan, sinds de dag dat het OM heeft gezegd dat ze tot vervolging overgaan, ben ik bezig met deze zaak, deze zaak.......Max zaak. Dat is het gene wat mij op de been heeft gehouden, daar heb ik al mijn booshied, frustraties in kunnen stoppen. En nu .....nu is het zo ver over 12 dagen komt de zaak voor en nu ....nu ben ik zo verdrietig, zo boos, maar ook bang, bang voor wat gaat komen,bang voor het onbekende, bang voor de periode erna, gewoon bang. Niemand kan zich voorbereiden op zo'n moment wat niemand verwacht dit ooit mee te maken in z'n leven. Een strafzaak, een rechtszaak, voor mij is dat een hele onbekende wereld die ik alleen op tv heb gezien. Maar ja ik zeg al steeds ik ben in een horrorfilm belandt en daar hoort dit dan ook bij.

Weer iets waar ik geen controle over heb, waar ik geen invloed over heb. Als ik iets geleerd heb is dat je eigenlijk nergens controle over hebt en voor een controlefrak als mij is dat echt een ramp, ik wil en moet controle hebben. Continu krijg ik een les loslaten, je kan niet bepalen of inschatten hoe of wat de ander doet of zegt. Los laten dat de ander of de situatie niet gaat zoals jij het had verwacht of zou doen. Ieder mens doet alles op z'n eigen manier. Ieder mens heeft z'n eigen motivatie om iets wel of niet doen. Dus loslaten.......maar de vraag is hoe. Hoe laat ik deze zaak los? Deze zaak is niet zo maar een zaak, dit is de zaak over mijn zoon, mijn Max......dit is het enige en het laatste wat ik kan doen en dat  moet hoe dan ook. dit moet ik doen, dit moet ik goed doen, hier heb ik maar een kans voor. Hier vecht ik al 23 maanden voor en nu is het zo ver en ben ik bang. Wat als ik het niet kan, wat als ik het niet goed doe? Tegelijkertijd ben ik hel strijdvaardig en is er een Marie-josé die zegt ik doe doet, ik laat ze horen wie Max was en wat een groot gemis wij allemaal iedere dag moeten doormaken, wat het met ons al maanden doet. Ik kan dit, ik moet dit en ik wil dit kom maar op!!

De hele film speelt weer de hele dag af, ik voel weer alles wat ik in die nacht en de dagen erna ook voelde. Het is net of Max steeds opnieuw sterft en ik opnieuw afscheid moet nemen van mijn jongen en nog steeds kan en wil ik het niet. Ik voel zijn aanwezigheid, ik ruik hem weer en mis hem iedere seconden van de dag. Dit is wat deze zaak al maanden met mij doet, deze zaak laat mij steeds alles herbeleven, deze zaak houdt Max in leven en laat hem steeds weer sterven. Dit klinkt misschien heel raar maar zo voelt het. Deze zaak....Max z'n zaak......eindelijk is het zo ver en Max ik beloof je ik sta er, ik zeg mijn zegje en laat de wereld zien wat voor mooi mens jij was. Ik blijf vechten voor je en laat niet los.

Dit is het enige en laatste wat ik kan doen en ik doe het met al mijn liefde voor jou.....

16 november 2016

Op 16 november 2016 krijgen we uiteindelijk het bericht dat het OM een onderzoek gaat instellen tegen de jeugdsoos waar Max de avond van 28/29 oktober is geweest. Die dag kan ik me nog zo goed herinneren. Het was de verjaardag van Job, hij werd die dag 18 jaar. Ik zat in de auto toen ik het telefoontje van het OM kreeg met deze mededeling. Nu bijna 2 jaar verder is het onzderzoek allang afgerond en staat eindelijk de rechtszaak voor de deur, nog 3 weken als het goed is.

Ik neem jullie me naar die 16 november 2016 en periodes daarna om een beeld te geven wat het onderzoek en alles erom heen deze maanden met ons heeft gedaan.

Stuk uit mijn dagboek:

Eindelijk krijgen we bericht van de politie, het OM heeft een beslissing genomen, ze starten met het onderzoek. Er wordt een team van 6 man op de casus gezet en ons nieuw aanspreekpunt wordt een familie rechercheur. Op het moment dat het OM mij belt met deze mededeling begint mijn lijf weer te trillen, de spanning is voelbaar en ik word misselijk. Aan de ene kant ben ik blij en opgelucht aan de andere kant voel ik ook de paniek en angst toeslaan, wat gaan ze vinden, wil ik dat wel allemaal weten, jouw krijgen we hiermee niet terug. Maar goed wie A zegt moet ook B zeggen en ik vind nog steeds dat er iemand gestraft moet worden voor de misstanden. Als jij die avond gewoon cola had gedronken was je gewoon thuis geweest en was dit allemaal niet gebeurt. Waarom heb je niet gewoon cola gedronken of maar 2 pilsjes?  Pff Max ik weet dat deze vragen niet relevant zijn maar ik probeer alles te begrijpen. Ik weet ook dat jij niet geweten hebt wat alcohol met je zou doen, je had nog nooit zoveel gedronken. Iemand moet zijn verantwoording nemen voor deze overtredingen. Gelijk realiseer ik me ook dat dit betekent dat het voorlopig niet stopt, waarschijnlijk blijven de komende maanden onzeker en pijnlijk en kan ik niet beginnen met het echte rouwen. Iedere keer als er een bericht komt, als de politie belt of aan de deur staat, als er nieuws is of wat dan ook komt alles weer naar boven. Dit is iedere keer een marteling die ik moet nemen om gerechtigheid te krijgen.

De volgende dag komt de politie samen met de rechercheur om ons de verdere gang van zaken uit te leggen, de politie zal op de achtergrond aan de zaak meewerken maar is niet meer ons aanspreekpunt. Dit vind ik erg jammer, zij heeft ons erg geholpen en gesteund in de afgelopen weken en is altijd heel eerlijk en oprecht geweest. Echt een goede agent. En daar staat ineens een rechercheur voor ons, een echte sjeng met maastrichts accent. Een grote vent niet typisch een politieagent. Ik moet even wennen maar al snel merk ik dat het een prettige man is om mee te praten dus ook dit komt wel goed. Laten we eerlijk zijn het is belangrijk dat je een goed gevoel hebt bij de rechercheur die de zaak behandeld.

Ze gaan beginnen met je vrienden te verhoren. Dit gaat nu officieel op het bureau plaats vinden. Hier schrik ik wel even van, die kinderen hebben ook al genoeg meegemaakt en dit gun je hun ook niet, gelukkig legt de rechercheur mij uit dat de kinderen juist heel graag hun verhaal willen doen en mee willen helpen aan het onderzoek, Dit stelt me iets gerust. Pfff zo triest voor iedereen bah zo oneerlijk, dit mag je niet meemaken, dit is onmenselijk. Verder gaan ze proberen alle stappen van jouw te achterhalen, dus vanaf het moment dat je de 28^ste hier is vertrokken tot het moment dat je de 29^Ste op de autoweg bent aangereden. Ze willen echt een grondig onderzoek. Gelukkig is Jos er, want die had in je telefoon gezien dat je de locatie aan had staan, daardoor kon je alle stappen die je de afgelopen periode had gezet zien, Google slaat die op. Mijn kind was stomdronken en verdwaald en niemand dan ook niemand van de volwassenen bij de jeugdsoos heeft een seconde gedacht goh misschien is het niet verstandig om die jongen in die toestand alleen naar huis te laten gaan. 

Je telefoon wordt weer in beslag genomen, dit roept weer onrust op, waarom moeten ze de telefoon weer hebben….ze hebben de telefoon toch al meer dan een week gehad….wat moeten ze nu nog zoeken…..wat als ze wat vinden….wat als ze iets wissen.

Gelukkig geeft Jos aan dat dit voor ons heel lastig is omdat de telefoon zoveel kostbare info voor ons bevat. Er wordt ons toegezegd dat ze de week maar max 3 dagen houden, die belofte komen ze na, ze halen de telefoon vrijdag op en hij wordt zaterdagavond weer teruggebracht.

Verder loopt het onderzoek nog en zijn ze puzzelstukjes aan elkaar aan het leggen.

We hebben de bloeduitslagen opgevraagd voor het onderzoek en worden gebeld door het AZM met de vraag of we alleen de bloeduitslagen of ook het medisch dossier willen hebben. Ik weet het even niet, gelukkig neemt Jos de beslissing en geeft aan dat hij alles wilt hebben. De persoon van het AZM waarschuwt me wel nog even met de mededeling dat dit een pijnlijk en heftig rapport is om te lezen. Jos en ik hebben het er even over en op dat moment besluit ik dat ik het rapport niet wil lezen, ik wil niet weten wat jij allemaal mankeerde, pff ik raak al ik paniek bij het idee. In zo’n rapport staat natuurlijk echt alles en gelijk roept dat weer vragen bij mij op. Had je pijn….was je bij bewustzijn….hoe ben je onder de auto gekomen……pfff waarom jij……waarom wij bahhh wanneer houdt dit op. De dag erna ligt het rapport in de brievenbus, ik zit aan de grote tafel met de envelop in mijn handen, en voor ik het weet maak ik hem open en begin ik te lezen. Pffff dit is heftig, ohh Max wat verschrikkelijk… Er stond ook in dat je op je buik op de vluchtstrook lag, hoe kan dat, hoe ben je daar terecht gekomen? Wat een afschuwelijk rapport om te lezen, maar een ding geeft me wel rust ik snap nu waarom ze niet meer gereanimeerd hebben, boh Max hoe erg het klinkt maar je was echt niet meer te redden. Ik had gewild dat ik iets van jouw letsels, verwondingen wat dan ook had kunnen overnemen, echt kerel ik had alles gegeven om je nu nog bij ons te hebben maar dit was echt niet meer te redden. Door dit rapport wil en durf ik met de ambulancebroeders te gaan praten, ik app mijn vriendin om een afspraak te plannen. De neef van haarwerkt namelijk bij de ambulance dus die kan ons contact brengen met de broeders die de bewuste nacht aanwezig waren.

De afspraak wordt gemaakt en ik heb nog een dikke week om me hierop voor te bereiden.

Inmiddels is het begin2017

Het onderzoek loopt nog steeds hier hebben we geen invloed op.

We hebben besloten om bezwaar te gaan maken tegen de beslissing van de gemeente, want het is absurt dat ze hun maatregel hebben ingetrokken, Max we laten het er echt niet bij zitten, iemand wordt gestraft er komt gerechtigheid. Ook hebben we een gesprek met het OM aangevraagd om te praten over de zaak en om te kijken hoe het nu verloopt en onze kansen zijn. Daarbij hoop ik dat als de officier ons ziet dat het dan ook iets helpt in de hele zaak.

Eerst hebben we een gesprek met de kinderarts, de arts die de bewuste nacht alles heeft geprobeerd om jouw in leven te houden. Ik vond het verschrikkelijk om het AZM binnen te lopen, echt Max  wat een zware weg was dat. Het gesprek zelf was op zich niet vernieuwend we wisten eigenlijk al alles en hij kon dit alleen maar bevestigingen. Ondanks dat merk ik toch wel dat ik na het gesprek er meer last van heb gehad dan ik toegegeven heb, bij ieder gesprek sterf je opnieuw voor mij, steeds opnieuw moet ik die afschuwelijke nachtmerrie weer meemaken, ik moet het, ik wil het maar de pijn wordt steeds ondragelijker. Het blijft zo onwerkelijk, zo oneerlijk, ik voel me zo boos, schuldig machteloos, heb ik gefaald als moeder, heb ik je in de steek gelaten, heb ik je al vaak genoeg gezegd dat ik echt van je houd en dat je mijn alles bent? Wat had ik graag alles anders gedaan Max, maar ik weet niet hoe.

Daarna door naar het OM. 

Ik merk dat mijn irritatiegrens heb bereikt, ik weet niet waar het aan ligt maar ik vind steeds minder mensen leuk en kan steeds minder van  mensen verdragen.

We moeten even wachten en ik voel de onrust in mijn lijf opborrelen wat als er slecht nieuws gebracht wordt, hoeveel kan ik nog hebben. Boh Max mijn boosheid wordt alleen maar groter, ik wil ze zo graag door elkaar schudden en ze laten zien wat ze hebben gedaan. Het was een helder duidelijk gesprek en ik ga dan ook met gemengde gevoelens weg. Het was erg fijn dat ze betrokken zijn en dat ook laten merken maar om een een of andere reden heb ik er een heel slecht gevoel bij. We gaan deze slag niet binnenhalen zegt mijn gevoel. Doodmoe gaan we naar huis, toch wel een beetje verslagen.

16 februari eindelijk goed nieuws……….het OM gaat vervolgen……..de voorzitter  wordt opnieuw verhoord als verdachte in een strafzaak……….Max alweer sterf je op dat moment……..gelijk voel ik adrenaline door mijn lijf gaan……..rechtvaardigheid……….maar ook zo boos ze hebben gewoon hun verantwoordelijkheid niet genomen het is nu een feit……….Max zij hadden dit kunnen voorkomen……..het is zo zinloos geweest………..één telefoontje………..een taxi…………een ritje naar Born.

Dit was 16 februari 2017.........nu 22 augustus 2018 staat de zaak eindelijk voor de deur.....ik ben er nu al ziek, misselijk, strijdvaardig maar ook doodsbang voor. 

Intens verdrietig.....

In de eerste week na het overlijden van Max zei onze hulp van slachtofferhulp dat 80% van de huwelijken het niet samen redden na het verlies van een kind. Ik dacht toen nog nou dat geeft de burger moed, heb je nog zo'n leuke binnenkomer.
Toen dacht ik 80% dat is veel, daar gaan wij niet bij horen, wij gaan dit samen doen en delen. Me geen seconden realiseren dat het helaas niet zo werkt. Maar goed wij hadden al zoveel samen meegemaakt we waren een team. Ons gezin was een team, een eenheid.

Dan is het ineens zo ver, na 22 maanden samen door deze afschuwelijke nachtmerrie te zijn gegaan is het gezamelijke besluit gekomen dat we het samen niet meer gaan redden. Onze eenheid is 29 oktober 2016 inelkaar gestort als een kaartenhuis en ineens zijn we geen team meer. Maar zijn we hele gebroken, verdrietige ouders, die ieder op hun eigen manier moeten leren om te gaan met dit verlies. Ook al is het ons verlies, de manier hoe je ermee omgaat, wat je eigen coping is kan ineens lijnrecht tegenover de ander staan. Je raakt jezelf en elkaar kwijt. De enige waar we allebei oog voor hebben gehouden en hebben is Job. Voor Job hebben we het 22 maanden gered. Job die het zo goed doet, daar kunnen wij nog wat van leren.

Wat je heel duidelijk bij ons ziet is dat ieder op een eigen eilandje zit en we alleen nog samen komen op het eilandje van Job. Dat is niet genoeg voor een relatie, daar gaan we niet mee redden.
Geloof me we hebben alles geprobeerd, praten, juist niet praten, samen proberen te rouwen, juist ieder op zijn eigen manier laten rouwen, ieder in zijn waarde laten, noem maar op we hebben het geprobeerd, maar het lukt niet meer. We zitten allebei te vissen in een lege vijver en maken elkaar alleen maar ongelukkiger, iets wat bijna niet meer mogelijk is. We belemmeren elkaar in ons rouwproces en het laatste wat we allebei willen is elkaar nog gekker of nog ongelukkiger maken. Allebei verdienen we rust en een stabiel leven en dat gaan we niet meer bijelkaar vinden.

Ik ben hier zo intens verdrietig van, hoe afschuwelijk is het dat je als ouders je kind verliest en dan ook nog elkaar verliest. Dat je dit niet meer met elkaar kan delen, dat je thuis een huis wordt en geen thuis meer. Alles maar dan ook alles zijn we kwijt geraakt, ons leventje zoals het was, ons gezin, ons zelf, elkaar,......gewoon alles. Job is alles kwijt, pfff wat hebben we er een zooi van gemaakt, wat had ik het graag voor Job anders gezien en gegunt. Onze oudste, onze jongen, die keihard werkt aan een eigen leven in Tilburg, die daar in een leuk huis woont, leuke vrienden heeft, het goed voor mekaar heeft, raakt nu ook zijn ouderlijk huis kwijt. Gelukkig begrijpt hij het ondanks zijn verdriet, ook hij gunt ons een rustig leven.

Ons huis gaat de verkoop in, dat houdt in dat er mensen komen kijken naar ons huis, vreemde gaan de kamer van Max bezoeken, bij het idee alleen al wordt ik misselijk. Gelukkig regelt de makelaar alles en hoef ik niet erbij te zijn. Ook betekent het dat de kamer van Max leeggeruimd moet worden, pffff iets wat ik heel moeilijk vind. Het huis zelf heb ik minder moeite mee, voor mijn gevoel is de ziel uit het huis. Maar toen vandaag de foto's werden gemaakt merkte ik dat het me toch meer raakte dan ik voorgesteld had. Dit huis zou ons gezinshuis worden, hier zouden we gelukkig worden, hier zouden ooit misschien wel kleinkinderen rond hebben gerend, nu......nu gaat het weg, wordt het verkocht.

Het rare van alles is dat ik echt heel verdrietig ben, maar er ook een last van mij afgevallen is. Ik hoef niet meer te knokken, ik hoef geen ballen meer in de lucht te houden. Ik mag me, ik moet me gaan focussen op mijzelf, op mijn eigen leven en de invulling daarvan. Over drie weken is als alles goed gaat de rechtszaak, iets waar ik doodsbang voor ben maar ook klaar voor ben, kom maar op. Ik hoop dat ik na de rechtszaak een stukje rust ga vinden en eindelijk kan beginnen met een "nieuw"leven. Dat ik leer leven met dit verdriet, dat ik leer dat het er mag zijn maar het ook oké is om even gewoon Marie-josé te zijn. Dat ik weer een glimp van een toekomst durf te zien, en dat ik een plekje krijg waar ik me weer veilig, vertrouwd en fijn ga voelen.
Dit hoop ik ook voor Jos, ik gun hem een leven waar hij kan leven op de manier zoals hij het wilt, met de mensen die hij nodig heeft, zonder zich steeds door mij te laten belemmeren. Zonder zich continu zorgen te hoeven maken om mij. Dat verdient hij.

Samen blijven we altijd de ouders van Job en Max, samen delen we iets wat ons zo ontzettend verbind in ons leven maar ook zo onzettend vervreemd heeft van elkaar. Maar dit zullen we voor de rest van ons leven samen delen, niemand voelt het zo als wij. Dat maakt het daarom ook gelijk weer zo in en in triest

Stuck in a moment.....

You've got to get yourself together .
You've got stuck in a moment.
And now you can't get out of it.
Don't say that later will be better.
Now you're stuck in a moment.
And you can't get out of it.

 And if, and if the night runs over .
And if the day won't last.
And if your way should falter .
Along the stony pass.
It's just a moment, this time will pass.

Dit is een stukje tekst uit een liedje van U2, dit omschrijft zo goed hoe ik me voel. Ook ik "stuck in a moment and can't get out of it".Na het overlijden van Max zit ik in een soort cocon, een cocon die helemaal gevuld is met Max. Ik draag hem zo bij mij dat er momenten zijn dat ik gewoon over hem struikel. Ik weet dat ik het doe, mijn omgeving ziet dat ik het doe en er zijn echt wel momenten dat ik" Max op mijn rug draag" maar zo gauw ik uit dat moment stap slokt hij mij weer helemaal op. Ik kan het niet loslaten. Vandaar dat ik deze tekst zo toepasselijk vind. Time will pass of ik wil of niet. 

Het is voor mijn omgeving soms heel lastig, ze zien de strijd die ik voer en krijgen me er niet uit. Mijn leven was mijn gezin, mijn kinderen. En nu.....nu is mijn huis leeg..... Max is er niet meer en komt ook niet meer en Job is zijn leven op aan het bouwen in Tilburg, doet dit echt heel goed en is volwassen geworden, heeft mij nu op een andere manier nodig, ik hoef niet meer voor hem te zorgen. Dus in een klap is mijn gezin waar ik voor zorgde weg.

 Ik realiseer me steeds meer dat mijn leven voor 29 oktober 2016 bestond uit mijn werk, mijn werk was heel belangrijk voor mij, ik vond mijn werk echt leuk en genoot van het verzorgen van mijn lieve bewoners. Ik was goed in het regelen en nam graag taken op mij, niets was te veel. Buiten mijn werk bestond mijn leven uit mijn gezin, alles draaide om het gezin, mijn kinderen waren en zijn mijn alles. Ook daar was niets te veel voor en alle vakanties, vrije dagen of wat dan ook stonden in het teken van de kids. Als mijn jongens het leuk hadden was ik een gelukkig mens. Verder hadden Jos en ik het fijn, we begonnen net met het maken van korte stedentripjes omdat de jongens nu best 2 nachten alleen konden blijven, we hadden weer oog en tijd voor elkaar. De overige vrije tijd besteden ik aan onze vrienden, lekker koken voor vrienden, kaartavondjes, gewoon als het maar gezellig was, ook daarin was niets mij te veel. Dat was mijn leven, soms kon ik even wat tijd voor mijzelf vrijmaken om een boek te lezen, heerlijk helemaal je zelf verliezen in een boek. Dat was mijn rust moment, dan kan de wereld om mij heen instorten dan had ik het niet in de gaten, ik zat in mijn boek.

Al deze dingen ben ik kwijt, mijn werk is niet meer het werk wat het was, ik ben het gevoel kwijt, ik krijg het niet meer geregeld en zie het niet meer. Mijn gezin is veranderd, Job heeft geen tijd en zin om leuke dingen met zijn ouders te doen, hij heeft zijn leven in Tilburg en als hij naar huis komt gaat hij met zijn vrienden hier op stap. Iets wat hij ook zeker moet doen, hij heeft recht op zijn eigen leven. Job heeft natuurlijk afgelopen jaar al iets heel bijzonders met mij gedaan, een weekje Kreta dat neemt niemand mij af Jos en ik zijn elkaar ook kwijtgeraakt, ieder verwerkt dit grote verdriet op zijn eigen manier en heeft zijn eigen behoefte en dan raak je elkaar wel eens kwijt. Dan word je boos, teleurgesteld, gekwetst maar je weet ook dat de ander dit niet extra doet ook die ander is aan het overleven. Ook die ander is "stuck in a moment".

Stuck in a moment.....volgens mij is het tijd om uit dat moment te stappen en om eens echt te voelen en rouwen om alles wat ik verloren ben, om eens echt te rouwen om Max en om dan een te gaan kijken welke richting het leven mij gaat geven. Ik heb hele mooie lieve mensen om mij heen , die met mij in het moment zitten maar die ook met mij iedere stap gaan zetten. Gisteren was weer een heel mooi voorbeeld van, ik zat te eten met mijn nicht en zus en na het eten zijn mijn nichtje en ik nog gebleven om even te praten en wat te drinken. De eigenaars van deze Griek zijin zo'n lieve mooie mensen die altijd met mij mee leven, gisteren dus ook. Ze zaten daar met nog wat lieve bekenden van mij en we hebben samen gehuild, samen gepraat en ik weet zeker dat deze mensen allemaal op hun eigen manier iedere stap die wij zetten een stapje met ons mee lopen. Ze zijn er allemaal op hun eigen bijzondere manier. Dit soort mensen zorgen ervoor dat ik soms uit het moment stap en me even weer mens mag voelen.

Ik zal altijd in het moment blijven, die 29 oktober 2016 heeft mij voor altijd veranderd, heeft een stukje van mij afgenomen, heeft een leegte achtergelaten die niets of niemand kan opvullen. Dus dat zal ik altijd bij mij dragen, dat wil ik ook altijd bij mij dragen. Dat neemt niemand mij af, maar ik mag het wel delen, ik mag me kwetsbaar opstellen en hoef niet altijd leuk te zijn. Het leven is ook niet altijd leuk, geloof me op dit moment leef ik dus leuk is nog ver te zoeken. Maar ik ben wel klaar om uit de cocon te komen. Ik ben klaar om te zeggen ik heb een zoon verloren, hij was veel te jong en het is zo oneerlijk en ik mis hem iedere seconden van de dag. Dus nee ik ben niet altijd leuk of gezellig want ik ben een rouwende moeder. Maar ik ben ook nog gewoon Marie-josé en heb het wel nodig om soms dom te lachen en gek te doen want anders zou ik deze pijn niet kunnen dragen. Lach met mij, huil met mij, sla een arm om mij heen of schop me onder mijn kont want dat zijn de dingen die ik nodig om uit mijn veilige cocon te komen

Vriendschappen.....

Het Goede doel had ooit een liedje over vriendschap met in het refrein de zin "een keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie".  Dat daar een kern van waarheid is zit ben ik de laatste maanden wel achtergekomen.

Mijn jongens hadden altijd een vaste vriendenclub. Max heeft z'n hele lagere schooltijd dezelfde vrienden gehad. Dat was een heel leuk en hecht groepje. Na groep 8 is die groep langzaam uitelkaar gevallen, iets wat heel logisch is aangezien ze allemaal in een andere klas terecht kwamen. Deze groep jongens zijn wel nog afscheid komen nemen van Max iets wat ik heel bijzonder en mooi vond, zo zie je maar dat hun vriendschap toch iets betekende. Ook op Trevianum had Max een hele hechte vriendengroep. Die jongens en meiden heb ik zien opgroeien van brugpiepers naar hele mooie, slimme, jong volwassenen. Nu nog heb ik als moeder van Max contact met sommige van deze vrienden, iets wat voor mij heel waardevol is. Ik voel me heel betrokken bij het wel en wee van deze jongeren.

Ook Job had altijd een vaste vriendengroep, zowel hier bij ons thuis als in Tilburg heeft hij een leuke, hechte groep. Iets wat ik als heel waardevol zie. Vrienden heb je nodig en zorgen voor je ontwikkeling.

Wij hadden ook altijd een hele hechte vriendengroep, een groep waar we lief en leed mee deelden. Deze groep pakte zich ook heel goed samen en beschouwde ik als "familie". Het is niet zo dat we dagelijks bijelkaar over de vloer kwamen, maar het voelde altijd als thuiskomen. De ene woonde om de hoek, de ander 200 km verderop maar dat was allemaal geen probleem, afstand is nooit een belemmering geweest. Ik durf hard op te zeggen dat ik oprecht hield van deze mensen.

Maar dan komt ineens die regel van het liedje om de hoek kijken en dan leer je dat vriendschappen toch niet zo diep zitten en onvoorwaardelijk zijn als dat je denkt. Door het verlies van Max ben ik hele dierbare vrienden kwijtgeraakt, mensen die echt een hele speciale plek in ons leven hadden. Iets wat ik tot op de dag van vandaag niet begrijp, hoe kan je vrienden zo laten vallen? Dat het niet makkelijk is en heel emotioneel is snap ik echt maar dan nog, juist nu had ik deze mensen nodig. Waar zijn ze? Voor deze mensen geldt echt dat rouwen te lang duurt, op een gegeven moment moet je het leven weer oppakken en "normaa"doen in hun ogen. Ik vraag me nog steeds af hoe en als iemand het weet aarzel niet en kom het me vertellen.
Ook heb je mensen die op een rouwadvertentie afkomen, die het wel even interessant vinden om bij ons te komen en ons verhaal te horen maar als het te lastig wordt wegblijven.

Gelukkig zijn er nog een select groepje mensen die er wel zijn, of juist nu pas zijn gekomen, na jaren uit het oog verloren te zijn, Juist die mensen zijn goudwaard. Ik heb echt geleerd wat vriendschap is en wat vriendschap betekent. Ik heb een heel klein select groepje lieve, mooie, bijzondere mensen om mij heen, waar ik op kan bouwen, waar ik mee kan lachen, waar ik mee kan huilen, die me nemen zoals ik ben en juist in deze tijd er onvoorwaardelijk zijn. Het is heel bijzonder dat van deze mensen meer dan helft pas na 29-10-2016 in ons leven zijn gekomen. Of weer in ons leven zijn gekomen. Deze mensen zien onze pijn, onze boosheid, onze machteloosheid en voelen ons verdriet. Deze mensen oordelen niet maar staan naast me en pakken me bij de hand als ik niet verder kan. Het bijzonder is dat deze mensen ook samen heel leuk met elkaar omgaan, er heerst een wederzijds respect en oprechte interesse in elkaar. Dat is voor mij het allerbelangrijkste in vriendschappen.

Dus ja ik heb geleerd dan vriendschap echt een illusie kan zijn en dat er echt mensen zijn die alleen maar vriend met je willen zijn in goede tijden en niet als je in diepste dal zit. Er zijn echt mensen die zichzelf en hun eigen problemen belangrijker vinden dan de ellende waar wij in zaten. En even heel kort door de bocht hoe erg moeten die problemen dan zijn als ze daardoor geen begrip of ruimte hebben voor ons verdriet. Volgens mij is dat wwat wij 21 maanden geleden hebben meegemaakt toch wel het ergste wat je als ouder mee kan maken. Maar goed dat is mijn mening.

Maar ik heb ook geleerd dat vriendschap heel mooi, puur, liefdevol en onvoorwaardelijk kan zijn. Dat er echt mensen bestaan die er gewoon zijn, zonder dat je er om vraagt of dat ze iets van je verwachten. Die van je houden om wie je bent en niet om wat je doet. Die het verdriet met je willen delen en het gevoel hebben deel uit te maken van ons gezin. Dit zijn er niet veel en je moet echt geuk hebben om deze mensen tegen te komen. Ik heb ze in ons leven en kan me geen leven zonder hun voorstellen, deze mensen hebben ervoor gezorgd en zorgen er nog iedere dag voor dat ik recht sta, adem en soms zelfs een beetje leef in plaats van overleef.

Dus ook al zingt het Goede doel vriendschap is een illusie, ik durf nu te zeggen dat de vrienden die ik nu heb, dit kleine intieme mooie groepje alles behalve een illusie is. Ik wil deze mensen dan ook heel erg bedanken voor alles wat ze doen, voor wie ze zijn en voor gewoon hun aanwezigheid, zonder julie had ik niet gered en red ik het niet..........