In de eerste week na het overlijden van Max zei onze hulp van slachtofferhulp dat 80% van de huwelijken het niet samen redden na het verlies van een kind. Ik dacht toen nog nou dat geeft de burger moed, heb je nog zo'n leuke binnenkomer.
Toen dacht ik 80% dat is veel, daar gaan wij niet bij horen, wij gaan dit samen doen en delen. Me geen seconden realiseren dat het helaas niet zo werkt. Maar goed wij hadden al zoveel samen meegemaakt we waren een team. Ons gezin was een team, een eenheid.
Dan is het ineens zo ver, na 22 maanden samen door deze afschuwelijke nachtmerrie te zijn gegaan is het gezamelijke besluit gekomen dat we het samen niet meer gaan redden. Onze eenheid is 29 oktober 2016 inelkaar gestort als een kaartenhuis en ineens zijn we geen team meer. Maar zijn we hele gebroken, verdrietige ouders, die ieder op hun eigen manier moeten leren om te gaan met dit verlies. Ook al is het ons verlies, de manier hoe je ermee omgaat, wat je eigen coping is kan ineens lijnrecht tegenover de ander staan. Je raakt jezelf en elkaar kwijt. De enige waar we allebei oog voor hebben gehouden en hebben is Job. Voor Job hebben we het 22 maanden gered. Job die het zo goed doet, daar kunnen wij nog wat van leren.
Wat je heel duidelijk bij ons ziet is dat ieder op een eigen eilandje zit en we alleen nog samen komen op het eilandje van Job. Dat is niet genoeg voor een relatie, daar gaan we niet mee redden.
Geloof me we hebben alles geprobeerd, praten, juist niet praten, samen proberen te rouwen, juist ieder op zijn eigen manier laten rouwen, ieder in zijn waarde laten, noem maar op we hebben het geprobeerd, maar het lukt niet meer. We zitten allebei te vissen in een lege vijver en maken elkaar alleen maar ongelukkiger, iets wat bijna niet meer mogelijk is. We belemmeren elkaar in ons rouwproces en het laatste wat we allebei willen is elkaar nog gekker of nog ongelukkiger maken. Allebei verdienen we rust en een stabiel leven en dat gaan we niet meer bijelkaar vinden.
Ik ben hier zo intens verdrietig van, hoe afschuwelijk is het dat je als ouders je kind verliest en dan ook nog elkaar verliest. Dat je dit niet meer met elkaar kan delen, dat je thuis een huis wordt en geen thuis meer. Alles maar dan ook alles zijn we kwijt geraakt, ons leventje zoals het was, ons gezin, ons zelf, elkaar,......gewoon alles. Job is alles kwijt, pfff wat hebben we er een zooi van gemaakt, wat had ik het graag voor Job anders gezien en gegunt. Onze oudste, onze jongen, die keihard werkt aan een eigen leven in Tilburg, die daar in een leuk huis woont, leuke vrienden heeft, het goed voor mekaar heeft, raakt nu ook zijn ouderlijk huis kwijt. Gelukkig begrijpt hij het ondanks zijn verdriet, ook hij gunt ons een rustig leven.
Ons huis gaat de verkoop in, dat houdt in dat er mensen komen kijken naar ons huis, vreemde gaan de kamer van Max bezoeken, bij het idee alleen al wordt ik misselijk. Gelukkig regelt de makelaar alles en hoef ik niet erbij te zijn. Ook betekent het dat de kamer van Max leeggeruimd moet worden, pffff iets wat ik heel moeilijk vind. Het huis zelf heb ik minder moeite mee, voor mijn gevoel is de ziel uit het huis. Maar toen vandaag de foto's werden gemaakt merkte ik dat het me toch meer raakte dan ik voorgesteld had. Dit huis zou ons gezinshuis worden, hier zouden we gelukkig worden, hier zouden ooit misschien wel kleinkinderen rond hebben gerend, nu......nu gaat het weg, wordt het verkocht.
Het rare van alles is dat ik echt heel verdrietig ben, maar er ook een last van mij afgevallen is. Ik hoef niet meer te knokken, ik hoef geen ballen meer in de lucht te houden. Ik mag me, ik moet me gaan focussen op mijzelf, op mijn eigen leven en de invulling daarvan. Over drie weken is als alles goed gaat de rechtszaak, iets waar ik doodsbang voor ben maar ook klaar voor ben, kom maar op. Ik hoop dat ik na de rechtszaak een stukje rust ga vinden en eindelijk kan beginnen met een "nieuw"leven. Dat ik leer leven met dit verdriet, dat ik leer dat het er mag zijn maar het ook oké is om even gewoon Marie-josé te zijn. Dat ik weer een glimp van een toekomst durf te zien, en dat ik een plekje krijg waar ik me weer veilig, vertrouwd en fijn ga voelen.
Dit hoop ik ook voor Jos, ik gun hem een leven waar hij kan leven op de manier zoals hij het wilt, met de mensen die hij nodig heeft, zonder zich steeds door mij te laten belemmeren. Zonder zich continu zorgen te hoeven maken om mij. Dat verdient hij.
Samen blijven we altijd de ouders van Job en Max, samen delen we iets wat ons zo ontzettend verbind in ons leven maar ook zo onzettend vervreemd heeft van elkaar. Maar dit zullen we voor de rest van ons leven samen delen, niemand voelt het zo als wij. Dat maakt het daarom ook gelijk weer zo in en in triest
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.