Het is weer de tijd van het jaar, de tijd waarin de winkels vol liggen met lekkere dingen, alles om sfeer in de donkere dagen voor kerst in huis te maken, sinterklaasliedjes hoor je weer in de winkels.
Ik vond dit altijd een heerlijke tijd, liefst een beetje vriezen en dan lekker de stad in cadeautjes kopen, rondneuzen en genieten van een kop warme chocomel.
Ik kom uit een gezin waar Sinterklaas altijd gevierd werd, liefst met z'n alle lootje trekken en dan suprises maken en zo'n groot mogelijk gedicht schrijven. Deze traditie heb ik in mijn eigen gezin ook altijd zo gehouden. Pakjesavond werd ieder jaar gevierd, met alles erop en er aan. Huis werd versierd, pepernoten werden gebakken, sinterklaasliedjes werden afgespeeld, zelfs toen de jongens niet meer geloofde, 5 december was pakjesavond.
In 2000 kreeg ik de mooiste suprise, op 6 december kreeg ik onze mooie Max, mijn mooiste Sinterklaascadeau. Dit was zeker niet voor Max niet altijd even leuk om op 6 december jarig te zijn, maar we maakten er ieder jaar een feest van en ook Sinterklaas werd ieder jaar op 5 december gevierd. En op 6 december vierde we Max zijn verjaardag net zo groot als ieder ander zijn verjaardag. Ik vond niets zo leuk als de spanning op de jongens zijn gezichten tijdens het sinterklaasjournaal, de liedjes uit volle borst zingen voor de schoen, de verlanglijstjes maken en later het plezier en ook de stress van het maken van een orginele suprise. Ik ben dus ook zo'n mens wat niet eerder kerstspullen koopt of naar kerstmarkten voor dat Sinterklaas weer het land uit is. Maar ieder jaar was het geslaagd en geloof me ik mis die momenten echt heel erg. Deze tijd van het jaar is niet meer zoals hij geweest is.
Tegenwoordig is Sinterklaas geen leuk feest meer, tegenwoordig is Sinterklaas een uitlaatklep voor iedereen die vindt dat hij een mening heeft en die zo nodig moet geven. Iedere dag staat facebook, sociale media en zelfs het journaal er vol van, de zwarte pieten discussie. Ik vraag me werkelijk af waarom?? Als dat toch het gene is waar je je iedere dag druk over maakt en iedere dag iets over moet posten of zeggen wat heb je dan een rijk leven. Als dat waar Sinterklaas om draait dan zal ik echt wel niet meer van deze wereld zijn. Denken jullie nu werkelijk dat een kind van 1, 2, 3 of zelfs 4 of 5 jaar zich een seconde druk maakt over welke kleur piet heeft. Denken jullie nu werkelijk dat een kind zich uberhaupt met dit soort zaken bezig houdt en is Sinterklaas geen kinderfeest? Dus waarom moeten de volwassenen dit dan zo hoog opspelen, tot demonstraties en vechtpartijen aan toe, waarom?? Hebben jullie nu echt niets beters te doen? In plaats van je zo druk te maken over de kleur van Piet kijk een naar je kind en zie de spanning, de blijdschap, het enthousiasme als Sinterklaas op de tv komt of als Sinterklaas in de stad is of als hij aan land komt, zie met hoeveel overgave je kind staat te zingen bij hun schoen en gekleurd heeft voor de Sint en Piet en iets lekkers voor het paard neer heeft gelegd. Als je dat ziet dan is er toch geen enkele reden om jet druk te maken of Piet nu zwart, wit, geel, groen, paars of wat dan ook is, want daar gaat het niet om. Het gaat om de lach en de spanning en de verwachtingsvolle blik van je kind en nergens anders om.
Ik wou oprecht dat ik me druk kon maken om zo iets onnozels wat was het leven dan lekker simpel. Mijn Sinterklaas ziet er vanaf 2016 heel anders uit, geen suprises meer, geen gezellig avondje, niet meer samen pepernoten bakken en het huis versieren. Helemaal niets, zelfs mijn mooiste suprise is mij afgenomen. Voor mij is dit niet de leukste, gezelligste tijd van het jaar. Dus iedereen die wel nog kan en mag genieten van deze leuke, gezellige, familietijd geniet, kijk naar je kind en vier die dagen met een lach in plaats van een discussie die nergens over gaat. Ze zeggen wel eens een kinder hand is zo gevuld en geloof me dat klopt daar kunnen wij volwassenen nog allemaal iets van leren.
woensdag 21 november 2018
woensdag 14 november 2018
Mijn eigen plekje...
Ik woon nu ruim een week in mijn flatje en langzaam begint het oké te voelen. Ik heb heel wat tranen gelaten de afgelopen dagen, maar nu begint het langzaam oké te voelen en met oké ben ik al heel tevreden. Samen met mijn lieve familie, met Jos en mijn lieve vrienden hebben we er een gezellig huisje van gemaakt dus daar ligt het allemaal niet aan, maar het voelt nog niet echt als thuis, ik kom nog niet thuis. Het is een mooie flat, hij is ruim, licht en zoals ik al zei echt knus ingericht maar ik woon er alleen, geen partner meer en geen kids meer om voor te zorgen. Iedere dag alleen opstaan en alleen naar bed, dat blijft het moeilijkste.
De spullen van Max staan verdeeld, natuurlijk staat zijn urn en hangt zijn schilderij in de woonkamer en op mijn slaapkamer staat de kist met alle kostbare bezittingen van Max, de rest ligt veilig opgeborgen in de kelder. Op zich zou je denken prima zo heb je overal wat van Max, maar wat mis ik zijn kamer, zijn bed, zijn geur. Nooit meer even op zijn bed liggen of aan zijn buro zitten, nooit meer zijn kleren in zijn kast zijn hangen. Echt geloof me dat doet zoveel pijn en ik mis dat echt. Nu pas realiseer ik me dat iedere ochtend even de rolluiken opendoen op de kamer van Max, hem even goedemorgen wensen, even over zijn bed wrijven een deel was geworden van mijn leven de laatste 2 jaar, dit ritueel herhaalde ik 's avonds weer en nu kan dat niet meer. Ik wens hem nog iedere ochtend een goedemorgen en 's avonds welterusten maar het is anders.
Het rare is dat ik wel het gevoel heb dat hij bij mij is, ik zal jullie wat vertellen en jullie mogen het geloven of niet maar mij heeft het een heel mooi warm gevoel gegeven.....
Mijn tweede nacht hier werd ik rond 3 uur wakker, ik moest plassen, uit het niets zie ik een witte verschijning boven mij zweven, het was net een soort wolk in de vorm van een doorzichtig gedaante, ik kan het niet zo goed omschrijven. Het zweefde recht boven mij, heel mooi, heel dichtbij en heel rustgevend, ik voelde me echt heel warm en rustig worden. Eerst denk je nog ik slaap, ik droom, je wrijft door je ogen, maar het bleef boven me zweven tot het moment dat ik het aan wou raken toen vervaagde het langzaam. Voor mij is dit een teken, een teken dat Max me laat weten, mam ik ben bij je, het is oké. Dit is de eerste keer dat ik dit zo goed en duidelijk zag en voelde, ik heb echt Max wel eens gevoeld en geroken maar nu was het zo intenser. Echt een hele mooie, bijzondere ervaring.
Max is bij mij, ik draag hem voor altijd bij mij en zou ook niet anders willen. Mijn leven is veranderd, ik ben veranderd maar een ding is nog altijd het zelfde en zal nooit veranderen, ik ben en blijf voor altijd de mama van Job en de mama van Max, ik ben moeder van 2 mooie, geweldige zonen. Die draag ik altijd bij mij, waar ik ben, met wie ik ben, die zijn een deel van mij.
Door die 2 jongens ben ik de sterke vrouw geworden die ik ben, maar ook deze sterke vrouw heeft echt haar moeilijke momenten en hier nu een thuis creëren is zeker een moeilijk ding, het zal nog veel tranen kosten maar ik weet dat het goed komt, ik kan het en wil het.
De spullen van Max staan verdeeld, natuurlijk staat zijn urn en hangt zijn schilderij in de woonkamer en op mijn slaapkamer staat de kist met alle kostbare bezittingen van Max, de rest ligt veilig opgeborgen in de kelder. Op zich zou je denken prima zo heb je overal wat van Max, maar wat mis ik zijn kamer, zijn bed, zijn geur. Nooit meer even op zijn bed liggen of aan zijn buro zitten, nooit meer zijn kleren in zijn kast zijn hangen. Echt geloof me dat doet zoveel pijn en ik mis dat echt. Nu pas realiseer ik me dat iedere ochtend even de rolluiken opendoen op de kamer van Max, hem even goedemorgen wensen, even over zijn bed wrijven een deel was geworden van mijn leven de laatste 2 jaar, dit ritueel herhaalde ik 's avonds weer en nu kan dat niet meer. Ik wens hem nog iedere ochtend een goedemorgen en 's avonds welterusten maar het is anders.
Het rare is dat ik wel het gevoel heb dat hij bij mij is, ik zal jullie wat vertellen en jullie mogen het geloven of niet maar mij heeft het een heel mooi warm gevoel gegeven.....
Mijn tweede nacht hier werd ik rond 3 uur wakker, ik moest plassen, uit het niets zie ik een witte verschijning boven mij zweven, het was net een soort wolk in de vorm van een doorzichtig gedaante, ik kan het niet zo goed omschrijven. Het zweefde recht boven mij, heel mooi, heel dichtbij en heel rustgevend, ik voelde me echt heel warm en rustig worden. Eerst denk je nog ik slaap, ik droom, je wrijft door je ogen, maar het bleef boven me zweven tot het moment dat ik het aan wou raken toen vervaagde het langzaam. Voor mij is dit een teken, een teken dat Max me laat weten, mam ik ben bij je, het is oké. Dit is de eerste keer dat ik dit zo goed en duidelijk zag en voelde, ik heb echt Max wel eens gevoeld en geroken maar nu was het zo intenser. Echt een hele mooie, bijzondere ervaring.
Max is bij mij, ik draag hem voor altijd bij mij en zou ook niet anders willen. Mijn leven is veranderd, ik ben veranderd maar een ding is nog altijd het zelfde en zal nooit veranderen, ik ben en blijf voor altijd de mama van Job en de mama van Max, ik ben moeder van 2 mooie, geweldige zonen. Die draag ik altijd bij mij, waar ik ben, met wie ik ben, die zijn een deel van mij.
Door die 2 jongens ben ik de sterke vrouw geworden die ik ben, maar ook deze sterke vrouw heeft echt haar moeilijke momenten en hier nu een thuis creëren is zeker een moeilijk ding, het zal nog veel tranen kosten maar ik weet dat het goed komt, ik kan het en wil het.
dinsdag 6 november 2018
Verhuist.....
Na een week klussen en verven met mijn zus en vriendinnen ben ik met hulp van mijn lieve vrienden en familie afgelopen weekend verhuisd. Een verhuizing die op alle vlakken goed is verlopen, snel stonden mijn spulletjes op z'n plek en iedereen heeft enorm zijn best gedaan om er een gezellig plekje voor mij van te maken. Maar het voelt nog helemaal niet als mijn plekje, het voelt helemaal niet als mijn huisje. Zelfs Bono is van zijn padje en snapt er niets van.
Ineens is het dan echt zover, ik woon weer alleen, mijn relatie met mijn Jos, met mijn maatje, mijn beste vriend is echt over. Er is geen gezin à Campo meer. Job heeft ineens gescheiden ouders. En als ik heel eerlijk ben vind ik het echt verschrikkelijk, dit wil ik toch helemaal niet, dat was toch niet de bedoeling. Hoe kan dit allemaal?
Sinds het overlijden van Max is niets meer zoals het is en dat snap ik echt wel, ons leven is in een klap voorgoed veranderd, we zijn ons kind, ons vlees en bloed verloren op een afschuwelijke, zinloze manier, dat heeft niet alleen ons leven maar ook ons veranderd. Sinds het overlijden van Max, ben ik niet meer de Marie-josé die ik was, ben ik niet meer de moeder voor Job die ik was en al helemaal niet de vrouw voor Jos die ik was. Dat is in een klap veranderd in iets of iemand die ik soms zelf niet eens ken. Ook Job en Jos zijn veranderd, zijn ook niet meer de mannen die ze waren. Alledrie zijn we op onze eigen manier omgegaan met dit onmenselijke verdriet en alles wat er mee te maken heeft. Tijdens die weg zijn Jos en ik elkaar kwijt geraakt, iets wat ik echt afschuwelijk vind en ook nog steeds moeilijk te verkroppen vind. Ik ben mijn kind, mijn gezin alles kwijt, alles waar ik voor leefde, alles waar ik iedere dag voor opstond is in een klap weg.
We hebben het echt geprobeerd, maar het is ons niet gelukt, of hebben we het niet hard genoeg geprobeerd, hadden we gewoon onze handen vol aan ons zelf waardoor we de ander uit het oog zijn verloren?? Ik denk dat het laatste zeker gebeurt is, ik ben Jos uit het oog verloren, ik was te veel bezig met de rechtszaak, met Job, met vluchten en met mijn eigen verdriet. Ik had geen ruimte voor Jos en nu....nu is het te laat, nu ben ik hem kwijt. Nu heeft Job geen ouderlijk huis meer en is hij naast zijn broertje ook zijn huis kwijt geraakt, nu moeten we de spullen van Max verdelen en is er niemand meer hier bij mij is huis die alle kleine dingen die ik iedere dag moet missen van Max ook kent en mis, niemand om herinneringen mee op te halen, niemand om dit mee te delen.
Er wordt altijd gezegd dat ieder op zijn eigen manier rouwt en omgaat met verlies en dat klopt ook zeker zo, iedereen verwerkt verlies op zijn eigen manier, maar geloof me dat samen praten en samen huilen en samen delen zo belangrijk is tijdens het rouwen, je hoeft niets te zeggen, je hoeft niets op te lossen, je hoeft er alleen maar te zijn. Je hebt elkaar nodig, je kan dit niet alleen. Wij hebben gepraat en gedeeld maar niet voldoende en ik zocht het daarom buiten de deur, ik zocht het bij vrienden, bij een glaasje wijn en bij vluchten. Ik was boos en voelde me eenzaam en onbegrepen, ik wou gillen, huilen en delen, ik keek alleen niet naar wat de ander nodig had. Ik was alleen maar met mijzelf bezig en nu... nu heb ik alleen nog mijzelf. Ik ben mijn mooie lieve Max kwijt, ik ben maatje, mijn beste vriend, mijn man kwijt, ik ben mijn huis kwijt, ik ben mijn leven kwijt. Geloof ik deed er alles voor om weer een de eenheid te zijn die Jos en ik altijd waren, ik mis ons, ik mis hem.
Ik moet weer beginnen bij nul. beginnen aan een nieuw hoofdstuk, een nieuwe fase in mijn leven.
Ik heb stappen gezet om van nul af te komen door weer te gaan proberen te werken, dat is stap 1. Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook blij ben met die stap, dat is iets wat ik kan en goed in ben, ik durf te zeggen dat ik goed ben in mijn vak. Hopelijk geeft me dat weer het gevoel dat ik weer leef en ik weer iets kan betekenen voor de ander.
Ineens is het dan echt zover, ik woon weer alleen, mijn relatie met mijn Jos, met mijn maatje, mijn beste vriend is echt over. Er is geen gezin à Campo meer. Job heeft ineens gescheiden ouders. En als ik heel eerlijk ben vind ik het echt verschrikkelijk, dit wil ik toch helemaal niet, dat was toch niet de bedoeling. Hoe kan dit allemaal?
Sinds het overlijden van Max is niets meer zoals het is en dat snap ik echt wel, ons leven is in een klap voorgoed veranderd, we zijn ons kind, ons vlees en bloed verloren op een afschuwelijke, zinloze manier, dat heeft niet alleen ons leven maar ook ons veranderd. Sinds het overlijden van Max, ben ik niet meer de Marie-josé die ik was, ben ik niet meer de moeder voor Job die ik was en al helemaal niet de vrouw voor Jos die ik was. Dat is in een klap veranderd in iets of iemand die ik soms zelf niet eens ken. Ook Job en Jos zijn veranderd, zijn ook niet meer de mannen die ze waren. Alledrie zijn we op onze eigen manier omgegaan met dit onmenselijke verdriet en alles wat er mee te maken heeft. Tijdens die weg zijn Jos en ik elkaar kwijt geraakt, iets wat ik echt afschuwelijk vind en ook nog steeds moeilijk te verkroppen vind. Ik ben mijn kind, mijn gezin alles kwijt, alles waar ik voor leefde, alles waar ik iedere dag voor opstond is in een klap weg.
We hebben het echt geprobeerd, maar het is ons niet gelukt, of hebben we het niet hard genoeg geprobeerd, hadden we gewoon onze handen vol aan ons zelf waardoor we de ander uit het oog zijn verloren?? Ik denk dat het laatste zeker gebeurt is, ik ben Jos uit het oog verloren, ik was te veel bezig met de rechtszaak, met Job, met vluchten en met mijn eigen verdriet. Ik had geen ruimte voor Jos en nu....nu is het te laat, nu ben ik hem kwijt. Nu heeft Job geen ouderlijk huis meer en is hij naast zijn broertje ook zijn huis kwijt geraakt, nu moeten we de spullen van Max verdelen en is er niemand meer hier bij mij is huis die alle kleine dingen die ik iedere dag moet missen van Max ook kent en mis, niemand om herinneringen mee op te halen, niemand om dit mee te delen.
Er wordt altijd gezegd dat ieder op zijn eigen manier rouwt en omgaat met verlies en dat klopt ook zeker zo, iedereen verwerkt verlies op zijn eigen manier, maar geloof me dat samen praten en samen huilen en samen delen zo belangrijk is tijdens het rouwen, je hoeft niets te zeggen, je hoeft niets op te lossen, je hoeft er alleen maar te zijn. Je hebt elkaar nodig, je kan dit niet alleen. Wij hebben gepraat en gedeeld maar niet voldoende en ik zocht het daarom buiten de deur, ik zocht het bij vrienden, bij een glaasje wijn en bij vluchten. Ik was boos en voelde me eenzaam en onbegrepen, ik wou gillen, huilen en delen, ik keek alleen niet naar wat de ander nodig had. Ik was alleen maar met mijzelf bezig en nu... nu heb ik alleen nog mijzelf. Ik ben mijn mooie lieve Max kwijt, ik ben maatje, mijn beste vriend, mijn man kwijt, ik ben mijn huis kwijt, ik ben mijn leven kwijt. Geloof ik deed er alles voor om weer een de eenheid te zijn die Jos en ik altijd waren, ik mis ons, ik mis hem.
Ik moet weer beginnen bij nul. beginnen aan een nieuw hoofdstuk, een nieuwe fase in mijn leven.
Ik heb stappen gezet om van nul af te komen door weer te gaan proberen te werken, dat is stap 1. Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook blij ben met die stap, dat is iets wat ik kan en goed in ben, ik durf te zeggen dat ik goed ben in mijn vak. Hopelijk geeft me dat weer het gevoel dat ik weer leef en ik weer iets kan betekenen voor de ander.
Abonneren op:
Posts (Atom)