Afscheid van 2017

2017 wordt 2018!!!
We gaan het jaar afsluiten. Er komt een nieuw jaar. Iedereen viert dat vanavond op zijn eigen manier, Veel mensen vieren het thuis met vrienden, familie onder het genot van een hapje en een drankje en misschien zelfs wat vuurwerk. De voornemens voor het nieuwe jaar vliegen weer om onze oren. Iedereen wenst elkaar een mooi, gelukkig, gezond nieuw jaar, maar wat wens je mensen die hun kind verloren zijn? Wat zeg je tegen die mensen?

Weet je voor het eerst realiseer ik me en durf ik hard op uit te spreken dat ik bang ben, ik ben bang voor het nieuwe jaar. Weer een jaar verder van Max, als mensen nu aan me vragen wanneer is Max overleden en ik zeg 2016 dat is het ineens 2 jaar geleden. Max, ik heb het gevoel dat je door het wisselen van het jaar weer verder van mij afkomt. Het klinkt misschien heel raar en misschien bgrijpt niemand wat ik bedoel maar ik vind het verschrikkelijk. Voor veel mensen is het nieuw jaar, nieuwe kansen. Voor mij is het, ik weet niet wat het is.
Rationeel weet ik dat het maar een getal is, weg gaan van 2017 naar 2018, ik bedoel mijn leven, mijn gevoel veranderd niet door deze wijziging, dus waarom ben ik zo bang?

Weet je, voor mij is de toekomst heel angstig, het verleden tot 28 oktober 2016  was fijn en het heden een hel. Dus zeg mij maar eens, zou jij niet bang zijn? Ik weet dit klinkt ff heel overdreven maar zo is het voor mij wel. Gisteren was pijnlijk, morgen vind ik doodeng en vandaag.....vandaag liever niet. Misschien als ik het zo zeg, begrijpen jullie het beter.

2018....het jaar waarin je verdomme 18 jaar zou worden, het jaar waar je je rijbewijs zou behalen, het jaar waarin je eindexamen zou doen. Het jaar waarin ik mijn opleiding voor een andere functie zou afsluiten, het jaar had zoveel moois voor ons in petto.......en nu......nu is alles wazig, kleurloos, doelloos, misschien zelfs uitzichtloos. Dit klinkt misschien heel zwart en triest maar geloof  me zo voelt het voor mij. Hoe begin je aan een nieuw jaar, als je nog niet klaar bent met 2016, laat staan met dit jaar. Wanneer is 2017 begonnen? Waar is dat jaar gebleven, waarom kan ik me zo weinig van 2017 herinneren? Ik ben toch niet klaar om alweer aan een nieuw jaar.

Max, veranderd er voor jou nu ook wat, ik bedoel hoe werkt een jaarwisseling bij jullie? Bakt opa weer oliebollen? Heffen jullie ook het glas om 12 uur? Hebben jullie ook vuurwerk? Zijn bij jullie ook honden bang voor het vuurwerk? Weet je nog hoe bang Bono altijd is, hij ligt nu al dagen te trillen arm beest? Volgens mij betekent tijd bij jullie niets meer, dus veranderd er voor jou niets, alleen hier op aarde maken wij ons druk over tijd, dagen, jaren. Max, ik ben zo bang dat ik dingen ga vergeten met de jaren die volgen, ik bedoel nu weet ik alles nog en kan ik je zo alles over jou zeggen, blijft dat zo? Pap zegt juist dat hij door het nieuwe jaar dichterbij je komt, ik begrijp wat hij zegt maar voor mij voelt het echt andersom.

"Marie-josé" het is maar een getal verder niets, het is maar een cijfer wat veranderd. Zo moet ik me echt toespreken anders verzuip ik vandaag.

2018....voor alle lieve mensen om ons heen, ik hoop dat wij ook in 2018 van jullie warme, lieve aanwezigheid mogen rekenen en dat 2018 voor jullie een mooi jaar wordt.
Voor de mensen die we om wat voor een reden kwijt zijn geraakt in 2017....weet dat 2018 niet het zelfde is als 2017......heb begrip, vergeef en vooral accepteer...verwijt niets of niemand maar lees door de regels door..... praat met en vooral luister naar......mensen maken fouten, gelukkig maar.....weet dat 2018 een jaar kan zijn van hernieuwde kansen en openingen......wij hopen het in iedergeval.
Voor iedereen die deze blog leest....2018 staat voor de deur.....kijk naar de mensen om je heen, waardeer diegene en neem niets vanzelfsprekend, leef het leven alsof het de laatste dag is en heb elkander lief.....dan wordt 2018 een mooi jaar voor jou en de mensen om je heen.

2018 ik ben niet klaar voor je, ik ben zelfs oprecht bang voor je maar je komt of ik wil of niet.

KerstMIS

Lieve Max,

Op de eerste plaats fijne kerst, of vieren jullie dat niet daar waar je bent? Hebben jullie een kerstboom? Heb je mogen helpen versieren? Wordt je net als Job ook gek van de kerstmuziek hahahhaha? Hadden jullie ook cadeautjes onder de boom?

Wij hebben kerstavond en eerste kerstdag erop zitten, vandaag nog tweede kerstdag en dan hebben we het gered.Heel veel mensen zeggen tegen mij, het is de tweede kerst zonder Max misschien lukt het nu beter. Waarom voelt het dan als de eerste kerst zonder jou. Ik kan me zo niets meer herinneren van vorig jaar kerst. Alleen dat we gevlucht zijn naar Texel maar verder niets meer. Het is net nu pas allemaal binnenkomt, alsof ik het nu pas echt realiseer dat het nooit meer wordt zoals het was, jij bent er nooit meer bij. Nooit meer dat is lang Max, dat is echt belachelijk lang.

Kerstavond is oma nog geweest om een hapje mee te eten, dat was op zich wel fijn. Zowel voor oma als voor ons, want ook oma heeft het zwaar zonder opa en zonder jou. Gisteren zijn we uit gaan eten bij Kasteel Limbricht. Weet je nog dat we daar in 2010 met z'n viertjes zijn geweest, toen lag er heel veel sneeuw en hingen de ijspegels aan de poort. Je was 10 jaar dus je hoorde nog bij de kids dus het kindermenu, maar jij ging voor het normale menu niets frietjes, appelmoes en kip maar gerookte zalm, garnalen, wildpaté, hertenbief enz. Wat genoot jij van lekker eten.  Het was heel raar om nu zonder jou daar naar binnen te lopen. Gelukkig zaten we in een andere ruimte dat scheelde wel wat. Alleen heel confronterend dat er maar 3 stoelen aan de tafel stonden. Geen stoel voor jou, ons gezin was niet compleet.

Wat heb jij gedaan? vieren jullie ook kerst? Heeft opa Jo een kalkoen voor je gebakken en Opa John het toetje verzorgd? Weet je dat nog bij opa Jo de hele kalkoen op tafel, die opa dan vol trots aansneed, als klein manneke zat je als met de poot in je handen lekker te kluiven. Bij opa John uren aan de tafel zitten voor het 5 gangen diner. Het duurde soms lang maar jij genoot van iedere gang als klein kind al at jij dingen die sommige volwassenen nu nog niet eten, zoals vis, wild ens.

Bah Max, ik doe zo mijn best om er deze dagen wat van te maken maar verdomme wat mis ik jou. Het voelt zo niet compleet, zo leeg, zo koud. Kerst de dagen van warmte, gezelligheid en familie. Hoe vier je die als je famillie, je gezin niet meer compleet is? Hoe vier je die dagen zonder je kind?
Je merkt het aan ons allemaal, Jos is anders stiller , bedrukter en mist je ontzettend, Job....ook voor Job is het iedere keer verschrikkelijk, ook zijn leven is in een klap veranderd en ook voor hem is kerst nooit meer zoals het was. We doen zo ons best met z'n drietjes Max, we proberen er allemaal wat van te maken. We willen het voor elkaar zo fijn mogelijk maken, maar pffffff.

Is het raar en egoïstisch als ik zeg dat ik soms misselijk word van alle kerstvreugde om mij heen, de foto's, filmpjes enz op facebook, de gelukwensen, de versierde huizen waar families gezellig bij elkaar zitten. Ik wil dat ook, ik wil ook dat mijn gezin bijelkaar is, ik wil ook kerst vieren met mijn kinderen en leuke foto's laten zien. Ik wil alles ook( snik, slik). Verdomme Max, waarom waarom.

Vandaag de laatste kerstdag, we gaan eten bij de griek, ook een restaurant waar jij graag kwam. Samen een visschotel bestellen, sardientjes eten met pap. Baklava delen met mij. Je vader vindt het daarom lastig om naar de griek in Echt te gaan, voor hem was dat het restaurant waar jij graag kwam. Voor mij voelt het daarom juist fijn en vertrouwd, de eigenaren kennen ons, weten wat er gebeurt is en geven mij het gevoel van begrip, warmte en betrokkenheid. Dat is toch eigenlijk het kerstgevoel. Begrip, warmte en betrokkenheid, daar heb ik juist nu behoefte aan.

Max ga je mee straks uiteten, ik houd je plekje naast me vrij, dan kunnen we misschien weer de visschotel bestellen en de baklava delen? En daarna met z'n alle naar huis en een potje kaarten. Ohhh Max wat zou ik dat graag willen echt waar daar gaf ik alles voor. Maar helaas zal dat nooit meer gebeuren, geen kerst samen meer, geen eten samen meer, geen cadeautjes voor elkaar meer, geen boom samen versieren, geen spelletjes meer, geen ......gewoon niets meer.

Kerst wordt nooit meer wat het was zonder jouw, we doen ons best met ons drietjes om er iets gezelligs van te maken maar kerst is van nu altijd kerstMIS nu jij niet meer bij ons bent.

Scheveningen

 Afgelopen week een spontane actie een dagje Scheveningen met een vriendin. Even uitwaaien aan het strand en even niets moeten alles mogen. Dat was het plan. En ik moet eerlijk bekennen dat is gelukt. Het dagje werd een dag en een nacht want de wijn smaakte goed.

Voor het eerst sinds het overlijden van Max ben ik weer eens ouderwets een avondje op stap geweest. In een stad/plek waar niemand mij kent en ik even gewoon Marie-josé mag zijn. Samen met mijn vriendin was ik dus naar Scheveningen afgereist, met de trein eerst naar Den Haag, daar geluncht bij Jamie Oliver( als we het doen dan doen we het goed) en toen met de tram naar Scheveningen.

Hoteltje gezocht en na even bijkomen en opfrissen de Pier op. Hapje eten en hoppa de pianobar in. Wat een top avond heb ik gehad, echt weer even ouderwets gedanst, gezongen, gelachen en gedronken. Het was de eerste keer dat ik even niet aan Max heb gedacht, de eerste avond in bijna 14 maanden. Ik was even weer Marie-josé van voor 29 oktober 2016. Zo raar maar ook tegelijk zo fijn omdat even te hebben mogen voelen. Dat betekent dat er ergens onder de lagen pijn, wanhoop, verdriet nog iets zit van de oude ik. Die oude ik was erg uitgelaten om weer even zich te mogen laten zien. En ik heb er van genoten. Het voelde goed.

Na een kort nachtje 's morgens nog even een strandwandeling en een mooi hart getekend in het zand voor Max, ja toen was hij er weer en het was mooi en fijn om daar op dat strand in de kou, regen en wind samen dit gevoel te beleven. Max is altijd bij mij, maar het was net of hij mij dit even gunde alsof hij zei Mam ga eens lekker uit je dak, maak lol, geniet, lach, ik ben bij je.

Nu terugkijkend op dit uitstapje heb ik hoop gekregen, hoop dat er misschien toch licht is aan het eind van de tunnel. Voor het eerst kijk ik niet terug met spijt of schuldgevoel over het feit dat ik genoten heb of gelachen heb. Voor het eerst heb ik echt oprecht een fijne dag gehad en ik durf dat hardop uit te spreken.Zou dit dan een eerste stap zijn geweest in het terugkeren in het leven. Ik heb echt al vaker mooie, fijne, gezellige avonden/dagen gehad maar dan altijd voelde ik me schuldig en stortte ik in als we weer terug thuis waren of het bezoek weg was en dat is nu voor het eerst niet gebeurt. Het voelde oké. 

Dat wil echt niet zeggen dat ik er al ben, nog lang niet maar ik heb weer mogen proeven van het leven. Wat zou Max trots op mij zijn, wat heeft hij gelachen dat weet ik zeker,  want als ik los ga dan ga ik ook echt los hahahahaha. Max heeft tegen mij gezegd ga door, ga leven en ik ga alles doen om hem die belofte na te komen. Hij leeft dan ook, hij leeft dan verder met mij, door mij en in mij. Dat zal echt met vallen en opstaan gaan. Ik moet letterlijk opnieuw leren lopen, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd, ik heb het gedaan, ik heb het gevoeld en het mag er zijn. Ik mag er zijn.

Nu ik dit zo beschrijf voel het toch wel een beetje dubbel, ik bedoel dit past natuurlijk niet in het beeld van een rouwende moeder, ach schijt aan, jammer dan, daarbij wat is eigenlijk het beeld van een rouwende moeder? Ik ben de moeder van Job en Max en dat blijf ik mijn hele leven maar ik was vrijdagavond weer heel even Marie-josé en geloof me wat had ik dat even nodig.

Lieve Max

Lieve Max,

Ik had ineens de behoefte om een brief naar jou te schrijven, ondertussen weet je wel dat ik beter ben om gevoelens en gedachte op papier te zetten dan uit te spreken.
Gisteren heb ik weer even met je mogen praten, communiceren of wat het ook is. Je maakte het voor het medium niet makkelijk, je was weer Max op z'n best, eerst de kat uit de boom kijken maar wel plagen. Dit was voor het medium dus een hele uitdaging eer dat je echt liet zien waar ik uit kon maken dat jij het was.

Maar je was er en alweer heb je me dingen verteld die ik niet wist, dingen die jij en ik alleen maar weten en dingen die jij ziet. Het is zo fijn, verdrietig, intens, bijzonder, eng, apart om zo iets mee te maken. Maar wat ben ik blij dat het kan. Deze reading was heel intens, zowel voor mij als voor het medium. Dit maakt alles nog dichterbij, nog intenser, nog mooier en pijnlijker tegelijk.

Vanmorgen werd ik wakker, na een hele onrustig nacht en dacht alleen ik had je nog zoveel willen vragen, ik wil nog zoveel zeggen, ik ben toch nog niet klaar.
Vragen als wat doe je nu de hele dag, hoe ziet het daar uit waar je nu bent, wie is allemaal verder bij buiten oma Riet en opa John want die hebben zich gisteren laten zien, ben je vaak bij me? Dat is eigenlijk een domme vraag want ik weet dat je veel bij mij bent, dat ruik ik dat voel ik, dat merk ik aan de hond. Ik weet nu dat je daar langzaam je draai begint te vinden en het daar fijn is, dat geeft me wat rust, ook denk ik dat gelijk word het dan tijd dat ik ook langzaam weer de draad op ga pakken, ik weet dat jij dat het liefste wilt, ga door, gaa door dat was je boodschap, ben niet bang ik ben bij je. Maar Max ik ben wel bang, want wat als ik het leven weer leuk ga vinden dat mag en kan toch niet. Wat als ik weer een moment van geluk ervaar, wat als ik even niet meer aan je denk? Ik raak nu al in paniek bij die gedachte.

Zo zie je maar jij was altijd de verstandige van ons tweetjes, jij was beter om voor jezelf te zorgen en maakte je minder druk om alles en iedereen om je heen. Dat mis ik nu juist zo erg. Jouw manier van kijk op het leven en de wereld. Jouw gevatte opmerkingen en logisch redeneren. Dat heb ik allemaal niet, helemaal niet zonder jou.

Kerst staat voor de deur, de dagen van warmte, gezelligheid en familie. Het zijn voor mij letterlijk de donkere dagen voor kerst. Weet je nog dat ik altijd op 7 december het huis helemaal in de kerstsfeer omtoverde, het hele huis lag vol dennenaalden en glitters van alle kerststukjes die ik maakten. Jij zei dan altijd mama het hoeft niet zoveel, maar je vond het wel altijd gezellig. Cadeautjes onder de boom, samen met Job raden welke cadeautjes van wie waren en vooral van wie het grootste cadeau was.

Dit jaar heb ik weer een kerstboom opgezet, vind je hem mooi? Ik heb geprobeerd een beetje kerst in huis te brengen, maar het voelt niet zoals het moet. De boom staat naast het schilderij van jou, dat is wel een mooi plaatje. Ben je er met kerst bij? Ga je weer samen met Job naar de cadeautjes kijken? Pffff kerel wat mis ik jou, wat mis ik ons oude leventje. Het was zeker niet perfect, maar het was wel ons leventje.

Max, ik wil je bedanken voor de dingen die je me gisteren hebt laten voelen, zien en hebt meegegeven. Zeg geen sorry meer, jij bent niet fout geweest, vergeet dat nooit. Jij hoeft echt geen sorry te zeggen, nergens voor. Ik beloof je dat ik de vervelende vraag niet meer zal stellen, het laatste wat ik wil is dat jij je nu rot moet voelen. Weet dat er geen minuut, geen uur, geen dag voorbij gaat dat jij niet in mijn gedachte ben. Dat ik zielsveel van je houdt en dat ik weer ga proberen te gaan leven, dit ben ik naar jou, naar Job, naar papa en naar mijzelf verplicht. Ik hoop dat ik op jou hulp mag rekenen, samen kunnen wij alles aan.

Sexy Maxy, je bent mijn goudstukje en dat zal je altijd blijven. Wie was, zal nooit vergaan........

Wereldlichtjesdag

Elke tweede zondag in december wordt 'Wereldlichtjesdag' gehouden. Op deze dag, om 19:00 uur 's avonds, steken mensen over de hele aarde kaarsjes aan ter nagedachtenis aan, op welke wijze dan ook, overleden kinderen.

De wereld wordt zo even letterlijk wat lichter voor mensen die een kind verloren hebben, en daarnaast is er het besef dat je niet alleen bent met je verdriet.

Dat is dus vandaag en ook hier brand een kaarsje voor het raam. Er brand een kaarsje voor Max en voor alle andere kinderen die zijn overleden. Het enige verschil is dat hier iedere dag een kaarsje brand voor Max. Volgens de tekst hierboven zou de wereld voor ouders zoals wij wat lichter worden omdat er door veel mensen een kaarsje wordt aangestoken om 19 uur. Echt een heel mooi gebaar, maar hoe zit het dan morgen, wie maakt dan mijn wereld lichter? Of volgende week, of met de kerstdagen, of volgend jaar?

Ik vind het aan de ene kant een heel mooi gebaar, maar het voelt ook wel weer een beetje dubbel. Wij denken iedere dag, iedere moment aan ons kind. Voor ons is het dus iedere dag wereldlichtjes dag, of eigenlijk is het iedere dag donker en grauw. 

Het rare is namelijk dat gisteren er dus schijnbaar niemand bij stil stond en morgen ook weer niet. En nu steken we dan wel masaal een kaarsje aan. Ik vind het echt een beetje dubbel. Als je het mij vraagt, dan steek je iedere dag een kaarsje aan en zorg je iedere dag op wat voor manier dan ook voor een lichtpuntje. Sta niet alleen vanavond stil bij alle verloren kinderen, sta niet alleen vanavond stil bij het verdriet en verlies van de ouders, maar leef iedere dag met ze mee. Sta stil bij wat het betekent om een kind te verliezen. Ik begrijp echt wel dat ik dan veel vraag, maar soms is het echt heel zwaar, eenzaam en heb ik dan ook een lichtje nodig.

Wereldlichtjesdag 2017....ook hier branden de kaarsjes, ook wij doen er aan mee. 

Maar onthoud het volgende......

If there is a light                                  

You can always see

And there is a world

We can always be

If there is a dark

That we shouldn’t doubt

And there is a light

Don’t let it go out

Verjaardag wordt geboortedag

6 December de dag na Sinterklaas, de dag 17 jaar geleden dat jij werd geboren, mijn mooiste sinterklaascadeautje. Ieder jaar vierde we je verjaardag, je werd deze dagen dubbel verwend, eerst pakjesavond en dan je verjaardag. Hoe stoer was het om samen met Sinterklaas jarig te zijn.

Nu 6 december 2017, geen slingers, geen lang zal die leven, geen ontbijt op bed helemaal niets. 17 jaar had jij moeten worden en ik zeg bewust moeten worden, omdat ik het nog steeds iedere dag niet kan bevatten. Ook nu hadden we op 5 december een variatie op pakjesavond, een avondje dobbelen met vrienden. Het was een fijne ontspannen avond, totdat we thuis kwamen, toen brak ik. In eens realisserde ik me weer dat niets normaal is, jij bent er niet en jij zal nooit meer erbij zijn. Nooit meer sinterklaasavond en ook nooit meer jarig zijn. Deze emotie overviel me in een klap, ik was echt uit het veld geslagen. Verdomme jij had gewoon 17 jaar moeten worden, maar je blijft voor altijd 15 en je verjaardag wordt ineens je geboortedag. Het voelt zo raar dat je 17 jaar wordt, 15 jaar was toen je stierf en net een jaar dood bent. Ik moet echt steeds terugdenken en dan heb ik het oh ja moment je zou een maand na je dood 16 jaar worden. 17 jaar.....dat zijn dus nu al 2 verjaardagen die we niet vieren.

Hoe breng je zo'n dag door, wat moet je doen, weer iets wat ik moet invullen maar weet niet hoe.

Vorig jaar was alles nog zo vers, die dag heb ik als een roes ervaren. We hadden vorig jaar de herdenking op school, dat was zo bijzonder, zo mooi, zo warm. Dit jaar wou ik het klein en onder ons houden. Gewoon bloemen brengen naar de plek des onheils, samen met pap en Job lunchen en 's avonds met vrienden een hapje eten. Meer niet. Meer kan ik niet en meer wil ik niet.

Dan is het zover het is 6 december, ik word wakker met een leeg, misselijk gevoel, ik wil het liefst wegkruipen onder de dekens. De lieve berichtjes komen binnen, veel mensen denken aan ons. Ik slik eens en sta dan uiteindelijk toch maar op. Jos is al wakker en Job is naar de tandarts. Ik loop je kamer op, je bent er niet, ik kruip op je bed en voel de tranen komen. Nu eerst maar een kopje koffie, dan douche en stapje voor stapje de dag doorkomen. Samen met Jos ga ik de bloemen leggen bij de A2. Ik loop met lood in mijn schoenen, bloemen voor je 17de verjaardag, je had verdomme je eerste rijles moeten krijgen net als Job, geen bloemen langs de autoweg. Hoe belachelijk is dit, dit is toch gewoon onmenselijk. 

Na de bloemen leggen gaan we met z'n drietjes lunchen, ik eet maar proef niets, ik praat en luister maar vraag me niet waar het over gaat. Ik ben aanwezig en daar is alles mee gezegd. Ik ben moe, leeg, op. Na het eten ga ik thuis naar bed, ik moet slapen dan is de dag misschien zo om.

Om 15:30 uur maakt Job me wakker, hij gaat terug naar Tilburg, Jos brengt hem. Mijn Job, mijn lieve grote, stoere Job, wat ben ik trots op die jongen. Ik neem afscheid en besluit om toch maar op te staan. Ik kleed me aan, verzorg me een beetje en wacht tot mijn vriendin me komt halen voor te eten. Eigenlijk heb ik geen zin om te gaan eten, eigenlijk heb ik geen zin in mensen, geen zin in te praten. Ik wil niets. Maar ik ga toch, wegkruipen heeft geen zin, het is er toch de dag komt en gaat toch.

De avond verloopt rustig, het is met moment zelfs even fijn, maar ik voel aan alles dat ik er niet echt bij ben. Hoe lief mijn vriendinnen ook zijn dit is de eerst keer dat ik me leeg blijf voelen en ik het gevoel niet los kan laten. Ik ben er maar ook weer niet. 

Eigenlijk is dat het gevoel wat ik heb sinds het jaar om is, ik ben er maar ook weer niet. Ik check niet meer volledig in. Boh Max ik vind het zo veel, eerst het jaar, dan Job z'n verjaardag, dan sinterklaas, jouw verjaardag en nu, nu komen de kerstdagen. Al deze dagen staan in het teken van gezelligheid, familie en gezin, pfff ik word er misselijk van. Ik kan de reklames op tv niet meer zijn, ik word gek in de stad van de drukte en de gezelligheid.

Max blijft voor altijd 15 jaar en wij, wij  gaan door worden ouder, vieren ieder jaar kerst en Sinterklaas maar nooit meer zoals het hoort, nooit meer met het voltallige gezin. Ik kan me niet voorstellen dat dit ooit went, ik kan niet voorstellen dat ik ooit weer het echte warme gevoel weer krijg in deze maand. 17 jaar geleden was het een van de mooiste dagen  uit mijn leven, ons gezin werd die dag compleet.....nu is er alleen een heel groot gemis.