Begrijp jij het???

Max,

Wat een weekje heb ik achter de rug, ik ben deze week begonnen met werken.
En ik moet je eerlijk bekennen het is me reuze meegevallen. Ik had totaal geen verwachtingen meer, zeker nadat de vorige pogingen niet zo goed zijn verlopen. Ik ben er dus, althans heb geprobeerd er blanco in te stappen. En dat heeft geholpen, dan kan je niet teleurgesteld worden. Ik heb het afgelopen jaar namelijk toch wel wat dingen geleerd, zoals dat ik mensen niet kan veranderen en mensen niet dezelfde waarden en normen hebben, dat is nou eenmaal zo. Daardoor reageren mensen misschien niet zoals ik zou doen of verwachten maar dat is een feit. Ieder mens is anders. Dus ook mijn collega's zijn anders en reageren allemaal anders, dat zegt niets over mij of over hun, dat is het unieke van ieder mens. Door zo er na te kijken sta ik meer open voor de ander en kan ik het gesprek aangaan.

Ik heb het afgelopen jaar echt niet kunnen filteren dus alles wat er gezegd, gedaan of niet gezegd of gedaan werd kwam ongefilterd binnen en dat kan ik je vertellen is niet altijd even prettig, daardoor kan het echt zo zijn geweest dat ik dingen anders heb begrepen dan wat mensen bedoelde. Weet je Max, daardoor heb ik waarschijnlijk ook best wel wat mensen voor de kop gestoten. Alleen kon ik  er echt niets aandoen, het is niet zo dat ik het bewust deed, mijn filter deed het gewoon niet meer. Gelukkig komt die langzaam weer terug. Dat is ook maar goed, want ik vond mensen het afgelopen jaar echt niet zo leuk, ik bedoel mensen zijn egoistisch en alleen maar met zichzelf bezig, oordelen en veroordelen alles en iedereen en hebben overal een mening over en geven die gevraagd of ongevraagd. Ik ben echt wel geschrokken van de bekrompenheid van mensen. Mijn vertrouwen in de mensheid is het afgelopen jaar echt op een laag pitje komen te staan, ik ben te vaak op de koffie gekomen, zowel met onbenullig als met hele belangrijke zaken. Kijk maar eens naar de vrienden die ik verloren ben en de reactie van onze burgermeester en alle andere partijen. Als ik daar alleen al aan denk krijg ik rode vlekken. Wat betreft onze vrienden daar heb ik vast wel een aandeel in gehad maar geloof me na meerdere keren appe, bijna smeken van mij kant om het gesprek met ons aan te gaan ben ik daar ook langzaam klaar mee.

Ik heb respect voor de vrienden die ondanks alles dan na een hele tijd niets van gehoord te hebben inees bij ons aan de deur staan met een mooie bos bloemen op de dag voor 29 oktober. Dat zijn mensen die zitten in mijn hart. Of die ondanks alles toch op de sterfdag een lief appje sturen om te laten blijken dat ze toch aan ons denken, dat zijn de kleine dingen. Dat zijn mensen voor wie ik moeite zal doen om ze weer terug in ons leventje te laten, dat zijn mensen die het waard zijn.

Zo zie je maar wat werken en weer deelnemen in het leven met een mens kan doen, het geeft inzichten en stof om over na te denken. Het heeft mij in ieder geval weer aan het denken gezet, over waar ik sta, wat ik wil en waarom er dingen lopen zoals ze lopen. Wat kan ik er aan veranderen en is het aan mij om dingen te veranderen. Begrijp je wat ik bedoel.

Je weet, ik handelde altijd vanuit mijn gevoel, ik ben geen rationeel persoon. Maar nu merk ik dat mijn gevoel zo vlak is geworden, net alsof er een waas overheen is die niet alles meer doorlaat. Dat is een heel raar gevoel. Ik merkte dat bijvoorbeeld met werken, ik heb altijd gewerkt vanuit mijn hart, ik ben zo iemand die echt zegt dat je in de zorg moet werken vanuit je hart, vanuit je gevoel en nu merk ik dat het anders voelt, ik voel wel wat maar niet meer zo intens als vroeger, Weet je nog wat ik kon praten over "mijn"bewoners, thuis dingen zoeken over ziektebeelden of leuke activiteiten om te doen met "mijn "bewoners. Zal ik dat gevoel weer terug krijgen, zullen het ooit weer "mijn"mensjes worden?

Ook in huis was het een turbulent weekje. Je vader  heeft deze week de laminaat op je kamer verder afgemaakt en die is nu klaar, het voelt heel raar.Ik hoop dat ik ooit naar je kamer kan kijken en kan zeggen dat ziet er mooi uit. Maar voor nu mis ik je oude kamer, oude vloer, gewoon alles zoals het was. Je kleren liggen nu niet meer in je kast zoals ze lagen en daar kan ik wel om janken, ik weet niet of mensen dit begrijpen maar het zijn die kleine dingen zo belangrijk voor mij zijn. Alles gewoon zoals het was. Stom hé dat ik me vasthoud aan die kleine dingen, ik wil zo graag het leventje terug van voor......ik vind het leventje na tot nu toe maar moelijk, pijnlijk, leeg , vermoeiend. Ik bedoel alles lijkt zo anders, alles is zo anders. Mijn kijk op de wereld,op de mensen, op alles is veranderd. Het is net alsof ik niet meer voel wat ik eerst wel voelde. Begrijp je wat ik bedoel.

Ik verlang zo naar ons oude leventje, gewoon alles weer zoals het was. Je vader en ik hadden het leuk samen, jij en Job deden het allebei goed op school en ook hier thuis was het altijd gezellig. Het was altijd een zoete inval, er zaten bijna iedere dag wel mensen mee te eten of gezellig te kaarten of te borrelen. Voor mij gevoel hadden we het zeker het laatste jaar echt fijn hier. Ik mis dat, ik mis dat leventje, ik mis dat gevoel.....verdomme ik mis jou......vooral mis ik jou....

Max, ik denk dat jij de enige bent die mij nu echt begrijpt, die echt weet wat ik denk, voel en bedoel. Kon jij me maar raad geven over hoe en wat verder, kon jij me maar laten weten of ik het moet blijven proberen bij bepaalde mensen of dat ik het los moet laten? Max, ik begrijp me zelf soms niet eens hoe kan ik het dan van de ander verwachten..

Verandering

Max,

Volgende week begin ik weer met werken, rustig aan met 2 x 3 uurtjes per week. Iedereen zegt dat ze het zo knap van mij vinden en dat het goed is dat ik weer ga werken. Waarom voelt het dan zo dubbel, ergens weet ik en voel ik ook wel dat het moet en dat ik weer in het leven moet gaan staan, maar ik ben eigenlijk als ik heel eerlijk ben doodsbang. Dit wordt de eerste, echte stap in het "normale"leven, dit wordt voor mij de eerste stap om weer deel te gaan nemen aan het leven.
Kan ik dat wel, kan ik überhaupt nog wel in het leven stappen, ik bedoel de wereld is als een sneltrein door gedenderd en ik heb alleen maar stil gestaan, ik ben alleen maar bezig geweest met overleven.

Stom eigenlijk dat ik me nu pas realiseer dat ik sinds jij er niet meer bent, totaal niet met de wereld en alles er om heen bezig ben geweest, tuurlijk heb ik wel eens het nieuws gezien en heb ik wel dingen gehoord maar het heeft geen indruk op gemaakt, het is niet blijven hangen. Zaken die ik eerder belangrijk vond, boeien me nu totaal niet meer, het is net of niets me meer kan raken. Dat voelt heel raar en soms ook wel akelig. Zeker nu ik weer deel ga nemen aan de maatschappij, nu ik weer deel ga nemen aan het arbeidsproces.

Nogmaals, rationeel geef ik echt wel toe dat het moet, ik moet weer in het leven stappen, ik moet weer gaan werken en iets voor een ander betekenen. Maar waarom ben ik dan zo bang? Max, zou het dan echt zo zijn dat ik nu verder ga leven zonder jou? Klinkt het als verraad als ik zeg dat ik er eigenlijk ook wel aan toe ben om weer structuur en een doel in het leven te hebben? Zoals ik het afgelopen jaar in het leven heb gestaan is geen leven, dat was echt overleven en die tijd en ruimte heb ik ook echt nodig gehad, Daardoor weet ik en voel ik ook dat het niets uitmaakt of ik thuis op de bank blijf zitten of weer aan het werk ga, jij komt namelijk niet meer terug. Wat ik ook doe, wat ik probeer, jij komt nooit meer terug. Dat is de reden dat ik nu moet gaan, ik heb geen keuze meer, ik moet weer in het leven stappen, voor jou, voor Job, voor Jos maar ook voor mijzelf, want zo door modderen is geen optie meer.

Dat betekent niet dat veranderen makkelijk is, niets is meer zoals het was, alles is anders. Ik vind veranderingen moeilijk.

Dat merk ik alleen al aan mij reactie op de laminaat die eindelijk op je kamer gelegd wordt. Wat vind ik dat lastig, de laminaat die we samen nog hebben uitgekozen. De laminaat die opgestapeld op jouw kamer lag te wachten totdat je vader eindelijk de tijd had om die te leggen. Nu ruim anderhalf jaar later is je vader de laminaat op je kamer aan het leggen, geloof me ik weet dat dit de moeilijkste klus is die hij ooit heeft moeten doen. Ik vind het heel lastig, het is net of jouw kamer nu niet meer jouw kamer is, het lijkt of je geur nu weg is. Ik weet dat we alles terug op zijn vaste plek gaan zitten wen er absoluut niets weg wordt gegooid, maar ik vind het maar raar. Ik durf nog niet echt te gaan kijken.
Terwijl ik zeker weet dat jij dit heel mooi gaat vinden en dat nu eindelijk je kamer helemaal is zoasl jij wou hebben. Misschien vind ik het daarom moeilijk, wie gaat nu van die kamer genieten, voor wie doen we dit?
Het feit dat je vader dit nu aan het leggen is, betekent ook dat we weer een stapje zetten, weer gaan we langzaam maar zeker door met ons leven en het doet pijn, ik vind het echt moeilijk en ben doodsbang. Dat betekend dus dat ik heb gekozen om weer te gaan leven, om weer deel te nemen aan het leven en mijn verstand zegt dat het moet en dat ik er goed aandoe, dat ik er klaar voor ben, maar mijn gevoel zegt hoe kan je, hoe durf je, hoe haal je het in je hoofd.

Geloof me leven zonder jou, is geen leven, althans niet meer zoals het was. Maar ik leef daar heb ik niets in te willen en ik ben het aan jou, Job, Jos en mijzelf verschuldigd om weer een beetje te gaan leven, anders is alles zinloos geweest.
En Max, weet iedere stap die ik zet, zet ik met jou, bij alles wat ik doe ben jij bij mij, met jouw hulp kom ik er wel, ik laat je nooit los.

Vervolg Athene

Gisteren ben ik terug gekomen uit Athene. Een reisje van 4 dagen, waarin ik Athene heb mogen zien, voelen, proeven en ervaren. Wat een stad, wat een contrasten, wat een indrukken.
Buiten het feit dat Max deze stad 2 weken voor zijn dood heeft bezocht en dat alleen al intens en heftig genoeg was voor mij, heeft de hele stad heel veel indruk op mij achtergelaten.

We vertrokken zaterdagochtend richting Brussel, daar stapten we in het vliegtuig richting Athene. We waren net 2 pubermeiden zo waren we aan het lachen en aan het grappen op het vliegveld, hoezo nerveus, hoezo hyper. Eenmaal in het vliegtuig voelde ik me langzaam weer wat rustiger worden, ik ging de reis van mijn zoon doen, althans een stukje ervan. De reis die zoveel indruk op mijn jongen en zijn vrienden heeft gemaakt. Pfff als ik er nu over nadenk krijg ik weer kippenvel.

Eenmaal in Athene met de metro richting het hotel. Wat een mensenmassa in de metro, wat een diversiteit. Eenmaal op het metrostation in Psiri onze weg zoeken naar het hotel, dat kan je echt toevertrouwen aan 2 vrouwen hahhahha. Maar we hebben het gevonden. Wat me gelijk op viel was de rust wat de stad uitstraalt, dat klinkt misschien heel raar maar bij ons zeker in grote steden zijn we allemaal zo gejaagd en hier leek het net of alles en iedereen veel relaxter was. Muziek op straat, overal mensen, maar geen gejaag.

We hadden een klein maar prima hotel  in de wijk Psiri, met op de 7de etage uitzicht op de Akropolis

Toen ik dit zag toen brak ik wel even, de Akropolis. Dit is dus de Akropolis die Max steeds benoemde, dit was hem dus en ik sta daar in Athene en zie de Akropolis zoals mijn Max hem heeft gezien, ik ben er, zijn reis, zijn stad, zijn Akropolis.

Pffff ik realiseerde me gelijk dat dit heftige, emotionele dagen zouden worden.

Die avond heb ik kennis mogen maken met Athene, wat een bijzondere stad, een stad van absurde contrasten, arm en rijk leeft letterlijk naast elkaar. Nog nooit heb ik zoveel zwervers gezien, daklozen liggen er in ieder portaal, overal op straat wordt er geleefd, maar niemand heeft er last van, het wordt volledig geaccepteerd alsof het bij het straatbeeld hoort.

Mensen maken muziek, dansen, zingen op straat, overal ruik je de heerlijke griekse keuken en iedereen is even vriendelijk. Maar er zijn ook straten die grauw, koud en kil aanvoelen, waar de armoede ervan afstraalt, waar er een onprettig gevoel heerst, niet akelig maar vooral heel somber. Waar mensen uit de vuilnissenbakken hun eten halen, maar er wel bakjes water en brokjes voor de zwerfkatten en honden buiten staan. Wat een bijzondere stad.

Door de verhalen van Max en vooral de indruk die de zwerfhonden op Max hadden achtergelaten hebben wij ipv bloemen mensen de optie gegeven om geld te geven voor de zwerfhonden, Max was een echte hondenvriend. Bij de eerste zwerfhond brak dan ook volledig mijn hart

Worstjes voeren aan deze oude zwerfhond die zijn plekje op de akropolis had.

De tweede dag zijn eerst opzoek gegaan naar het hotel waar Max die dagen verbleef, ik had de routebeschrijvingen van Max bij mij en wist hoe en waar hij allemaal gelopen had. Vanuit zijn hotel hebben we de tocht naar de Akropolis gemaakt. Zo raar om de weg te lopen die je kind heeft gelopen, om bij het supermarktje bij het hotel te denken zou hij hier z'n drinken en wat te snacken hebben gehaald, bij starbucks naar binnenlopen en denken waar zou hij gezeten hebben? We hebben een kop koffie gedronken in het restaurantje Cave of Akropolis, dit restaurantje kwam regelmatig terug in de route van Max. En toen verder richting de Akropolis.

Ik had wat as van Max bij mij  en een steentje met zijn naam, dit wou ik op de Akropolis uitstrooien op een mooi plekje. Maar ik wou nog iets doen, iets symbolisch, een ballon oplaten. Dat moest dan natuurlijk een Batmanballon zijn, maar ja waar vind je in Athene een ballon, laat staan eentje van Batman. En alsof het zo heeft moeten zijn op onze weg naar de Akropolis komen we een ballonnenverkoper tegen( 's morgens om 10 uur) en in z'n volle tros ballonnen hangt helemaal in het midden 1 Batmanballon. Dat was voor ons zo'n apart, bijzonder moment, dat heeft zo moeten zijn.

Dus daar lopen 2 volwassen vrouwen door Athene met een Batmanballon.

Helaas mocht de ballon niet mee naar binnen bij het Parthenon, je zag aan de bewaking dat ze echt moeite hadden om zich aan deze regel te houden, zeker na ons verhaal, maar ik dacht alleen maar het is goed zo, we laten de ballon dadelijk wel hier rondom los.

Eenmaal binnen dan word je echt gepakt door de schoonheid van dit geheel, wat een uitzicht, wat een bouwwerken, wat een rust.

Het Parthenon

Het uitzicht

Daar voelde ik Max, hij was bij ons, hij leidde me rond op de Akropolis. Ik voelde me verdrietig, warm, koud, maar oh zo rijk, ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Ik stond even alleen op deze magnifieke plek, wat zijn wij als mensen dan ineens maar klein.

Zoals ik juist al schreef was de bedoeling dat ik ergens op de Akropolis Max zou uitstrooien, geloof me dat was niet makkelijk, hoe zoek je een plekje, wat is goed genoeg. Waar ik achter ben gekomen jij zoekt niet het plekje, het plekje kiest jouw uit. Op de foto hierboven staat de grote boom, echt een hele mooie boom, vraag me niet wat voor een boom, maar om een of andere reden riep die boom mij. Onder die boom staat een bankje, zo'n rustgevend plekje. zo sereen. Dat is het plekje, hier hoort een beetje van Max te liggen. Op dat bank heb ik een beetje as uitgestrooid, dat is denk ik het mooiste, pijnlijkste, lastigste wat ik in lange tijd heb moeten doen, ik heb weer een stukje Max losgelaten.

Op de mooie boom heb ik het steentje met Max z'n naam neergezet.

De Akropolis is nu ook een beetje van Max en als in Oktober Gym 5 van Trevianum op de Akroplis lopen dan zal Max bij hun zijn en vast weer zijn grapje maken "is dit de Akropolis". Als je dus op de Akropolis ooit komt ga naar het bankje onder de boom en weet dat mijn Maxje daar bij je zit. Alleen al om die reden moeten jullie allemaal naar Athene, Max leeft zo ook daar voort.

Ik heb de dag daarna nog het archeologisch museum bezocht ook een plek waarvan ik weet dat Max is geweest, heb het stoepje gezien waar hij vanaf is gegleden, weet nu waar de groepsfoto is gemaakt. Ik heb echt in de voetsporen van mijn jongen mogen lopen, ik heb mogen zien wat hij heeft gezien en ik heb alles ervaren. Dankzij de geweldige foto's, beelden en de verhalen van zijn vrienden en klasgenoten heb ik dit kunnen doen. Athene, de Griekenlandreis waren de laatste bewegende beelden die wij van Max hebben, die waren al goud waard maar die zijn nu nog meer waard geworden.

Ik kijk terug op zo'n mooie, emotionele reis die nog steeds niet helemaal bij mij binnen is gekomen, ik heb denk ik nog echt wel een tijdje nodig om dit te kunnen plaatsen en te verwerken. Maar wat een ervaring.

Max in een Paal

Mama in een paal

Athene

Max,

Over een paar daagjes stap ik in je voetsporen, ik ga naar Athene. Ik ga opzoek naar de Akropolis.

Jij bent 2 weken voor je overlijden met je klas naar Griekenland geweest, volgens mij was dat een geweldige reis. Je hebt daar zo genoten en je kwam zo enthoiusiast thuis. Gelukkig hebben we van deze reis heel veel foto's en filmpjes dankzij je klasgenoten. Dit was de reis waar je verliefd bent geworden en ik ben zo blij dat jullie die reis nog hebben mogen maken.

Vanaf de dag dat jij overleden bent roep ik dat ik naar Athene wil, ik wil voelen wat jij hebt gevoeld, ik wil de Akropolis zien en wil ervaren wat jij hebt ervaren. Je vader wilt dit absoluut niet, iets wat heel veel discussies heeft opgeroepen, want wat had ik deze reis graag met je vader willen maken, Maar goed ik kan niet iemadn verplichten om mee te gaan en respecteer het feit dat hij dit niet wilt. Ik ben nu zover dat ik dan zeg prima dan ga ik met iemand anders.

2 lieve vriendinnen hadden aangeboden om deze reis met mij te maken, dus het plannen ging beginnen. Iets wat een hele klus is, aangezien beide vriendinnen werken en ik doodsbang ben dat de rechtszaak ieder moment kan beginnen. Uiteindelijk is de datum gevallen en ik ga 13 januari met Wendy, helaas kan Jen niet mee, gezien de drukte op haar werk kon ze geen vrij regelen. Iets wat ik echt heel jammer vind, maar mijn voorkeur gezien alle ontwikkeling rondom de rechtszaak was echt vroeg in januari. Dus misschien een beetje egoistisch maar voor mijn gemoedrust was dit de beste oplossing.

Hotel uitzoeken, reis uitzoeken dat was zo gebeurt. En ineens is het zover ik ga deze week naar Athene. Ik ga de stad opzoeken waar jij, mijn jongen verliefd bent geworden. Ik ga de Akropolis op en ik stap in jouw voetstappen. Jos heeft de route die jullie hebben gelopen voor mij uitgeprint, ik weet in welke restaurantjes jullie hebben gegeten, waar jullie hebben gelopen, dus ik kan echt jouw reis maken. Ik vind het spannend, mooi, eng, emotioneel tegelijk. Maar vooral verheug ik me erop.

Al weken ben ik op streetvieuw rond aan het lopen in Athene en sinds deze week weet ik dat ons hote, lettelijk maar 300 meter van jullie hotel ligt, we zitten gewoon in dezelfde buurt. Is dit niet toevallig. Komen we de zwerfhond tegen waar je me over hebt verteld? De hond die er voor  gezorgd heeft dat we in plaats van bloemen geld hebben gevraagd bij je crematie voor de zwerfhonden.

Max, ga je met ons mee de reis in Athene beleven, ga je ons rondleiden? Gaan we samen bij elk gebouw vragen "is dit de Akropolis"? Gaan we samen naar starbucks en Mcdonalds, wat was het ook al weer kipnuggets met bbqsaus?
Max, ergens ben ik ook wel bang om deze reis te maken, jouw reis, naar de stad waar jij verliefd bent geworden, volgens mij niet alleen op de stad maar ook op lieve Anne.
Ik weet zeker dat jij me door de stad gaat leiden en me de mooiste plekjes laat zien......Max deze reis is van ons

Onze Max

Max in Athene

2018

Het nieuwe jaar is begonnen, daar hebben we niets in te willen. Ik moet toegeven dat ik het er zwaar mee heb, raar eigenlijk dacht dat ik kerst lastiger zou vinden maar kom er achter dat ik het jaarwisselen heel moeilijk vond. Niet de dag of de avond zelf, die voelde net als iedere andere dag en avond maar het veranderen van 2017 naar 2018, dat is mij echt zwaar gevallen en vind ik nog heel lastig. Iedereen kan zeggen dat het maar een cijfer is dat veranderd, voor mij betekent het zoveel meer.

Weer een jaar beginnen zonder Max, dit wordt het tweede jaar. Nog steeds voelt het als gisteren, nog steeds doet het iedere dag pijn. Het verschil is alleen dat herinneringen steeds ouder worden, geen vorig jaar meer, dat was al sinds 29 oktober zo maar nu ook is Max in 2016 overleden en we zitten nu in 2018. Dat klinkt al zo lang.

Overal zie je mensen die voornemens hebben, mensen die willen stoppen met roken, willen afvallen, beginnen met sporten, ik denk alleen maar hoe kom ik dit jaar door.
Wat en waar moet ik beginnen.

De eerste stap die ik ga proberen te maken is om weer aan het werk te gaan, ik moet weer een daginvulling krijgen en dan bedoel ik niet netflix kijken op de bank. Ik moet me weer nuttig en zinvol gaan voelen. Want eerlijk is eerlijk, Max komt niet meer terug of ik nu thuis op de bank blijf liggen of weer ga werken daar veranderd niets aan. Ik leef wel nog en ik ben zelf verantwoordelijk om weer in het leven te gaan staan, niet alleen voor mijzelf maar ook voor Jos en Job.
 Ik moet eerlijk toegeven dat ik bang ben, dat ik niet weet of ik het wel aankan en ik ook heel onzeker ben. Ik probeer mijn lat laag te leggen maar dat is een lastige voor mij.

Ik hoop dat eindelijk dit jaar de rechtszaak gaat beginnen.  Niet dat ik me daarop verheug ofzo maar willen wij verder kunnen dan moet die rechtszaak geweest zijn, dan kunnen we pas echt gaan rouwen. Ook voor die rechtszaak ben ik doodsbang, ik heb er slapeloze nachten van. Ook al hebben we totaal geen inbreng het is het OM die de rechtszaak aanspant niet wij, toch vraagt het heel veel van ons. Ik ga gebruik maken van mijn spreekrecht, ik ga namens Max spreken. Nu ga ik misschien iets stoms zeggen, maar ik ben tegelijkertijd ook bang als dadelijk de rechtszaak is afgelopen wat dan, waar kan ik me dan nog in vastbijten, wat kan ik dan nog doen om Max "te laten leven".
Ik bedoel de laatste maanden is de rechtszaak, het onderzoek en alles erom heen alles wat mij op de been heeft gehouden, daar heb ik mijn tanden volledig ingezet.

Zo zie je maar andere maken zich druk om af te vallen, te stoppen met roken enz enz en ik......wij proberen weer te gaan leven. 2018 weer een jaar zonder Max en zo gaan er nog heel veel jaren volgen, jaren waarin iedereen door gaat met hun leven. Hoe kom ik ooit weer bij de rest, ik bedoel ik loop op alle fronten zo achter, ik heb letterlijk stilgestaan het afgelopen jaar, heb geen benul waar iedereen mee bezig is, voel me volkomen vreemde. Kan ik nog wel mee in de hectiek van alledaags, wil ik nog wel mee in de hectiek? Als ik wat geleerd heb het afgelopen jaar is het wel dat alles relatief is, mensen maken zich druk om werk, carriere, huizen, geld, uiterlijk en geloof dat is allemaal zo onbelangrijk als je het kostbaarste kwijt bent geraakt. Dus ik vraag me oprecht af of ik nog wel mee kan in die manier van leven.

2018....je bent pas begonnen, ik ben nog lang niet klaar voor je maar ga je ook niet meer uit de weg, ik ga je toelaten maar wel in mijn tempo en op mijn manier...2018 als jij mij een beetje helpt dan komen we samen vast wat stapjes verder......2017....ik laat je achter zo geweldig was je niet.....een jaar van veel verdriet, veel pijn, veel teleurstellingen, een jaar van van afschuwelijk gemis, maar ook een jaar waarin ik veel van mijzelf heb leren kennen, een jaar waarin ik geleerd heb wat echt belangrijk is, een jaar waarin ik mensen heb leren kennen en ik erachter ben gekomen dat mensen in het algemeen niet zo leuk zijn als ze je doen denken. Er maar weinig mensen zijn die het echt menen. 2017 een jaar van 2 stapjes vooruit, 3 stapjes terug, ik heb de bodem van de put bereikt maar sta nog recht. Door al die ervaringen kan ik nu een stap zetten in het nieuwe jaar, het is maar een klein stapje maar het is er een.

Als we allemaal wat meer kijken naar elkaar en dan bedoel echt kijken en wat meer luisteren naar elkaar en dan bedoel ik echt luisteren en als we allemaal eens wat verdraagzamer zijn en eens wat beter zorgen voor elkaar, voor onze aarde  dan kan 2018 voor heel veel mensen een mooi jaar worden en dat gun ik iedereen.