I can't believe the news today
I can't close my eyes and make it go away
Die tekst stond op een lint van een bloemstuk voor Max. Die tekst klopt nog steeds, nog steeds zijn er momenten dat ik het niet kan geloven. 2 jaar...al 2 jaar zonder mijn jongen, 730 dagen......als ik het zo opschrijf vind ik het zo raar. Het voelt nog steeds als gisteren, ik zeg voelt, want mis maar een 730 dagen een goedemorgen, een welterusten, een smakelijk eten, een kus, een knuffel, 730 dagen geen stem meer horen, geen geur meer ruiken dan realiseer ik me dat het al 2 jaar is. Maar waarom lijkt het dan nog de dag van gisteren dat Max weg ging, een avondje op stap met vrienden, waarom lijkt het nog de dag van gisteren dat we samen met zijn viertjes aan de tafel zaten. Waarom voelt het nog steeds zo onwerkelijk.
2 jaar vliegen in het normale leven zo voorbij, maar als je eens stil staat wat er in 2 jaar allemaal kan gebeuren. Als je kijkt naar een baby die leert in 2 jaar lopen, praten, spelen, wordt in 2 jaar een peuter die iedere dag de wereld wilt gaan ontdekken. Voor ons lijkt het of 2 jaar stil hebben gestaan, ik heb maanden het gevoel gehad dat de wereld om mij heen doordraaide maar ik er geen deel vanuit maakte. Ik bleef hangen in oktober 2016. Maar niets is minder waar, als ik nu terugkijk dan schrik ik wat er allemaal gebeurt is 2 jaar. Van onze aangifte tot de rechtszaak, de media-aandacht, Job die is gaan studeren en op kamers is gegaan, mijn huwelijk wat gestrand is, het huis wat verkocht is en nu op 30 oktober 2018 krijg ik de sleutel van mijn flatje.
In 2 jaar tijd is er niets meer over van het leven voor 29 oktober 2016, helemaal niets meer.
Het enige wat nog steeds het zelfde is, is het verdriet, het gemis, de boosheid en ongeloof. Iedere dag voel ik de pijn. Iedere ochtend realiseer ik het me weer opnieuw en dat al 2 jaar. Wat wel veranderd is, is het feit dat ik het nu durf te voelen, het is zoals het is, dit gevoel, dit gemis, deze pijn zal ik altijd bij mij dragen en altijd blijven voelen, het is een deel van mij. Het is net als toen ik zwanger was, als je zwanger bent draag je je kind altijd bij je, het leeft in je en bij alles wat je doet voel je je kind, zo is het nu ook met Max, Max draag ik voor altijd bij mij, bij iedere stap die ik zet, bij alles wat ik doe, hij zit altijd in mijn systeem. En ik moet eerlijk toegeven ik zou ook niet anders willen, hij hoort bij mij.
2 jaar zonder Max is nog steeds iedere dag een strijd en een gevecht, ik weet niet hoe ik het iedere dag doe maar ik doe het. Ik sta recht, ik leef en durf weer verder te kijken. Ik heb weer ruimte voor de ander en mijn omgeving. Niet veel en ik ben er nog lang niet maar het begin is er. Het is net of Max mij een schop onder mijn kont heeft gegeven, alsof hij zegt verdomme mam het is nu genoeg geweest, ga leven en leef voor mij mee. Zover ben ik nog niet maar ik durf wel al te kijken naar morgen, ik durf al plannen te maken en durf zelfs weer aan werken te denken. Ik moet en ik kan het, wat ik wil het stiekem zelfs een beetje.
Niets is meer zoals het is en het zal ook nooit meer worden zoals het was. Mijn leven is in 2 jaar tijd volledig op zijn kop gezet, 2 jaar leef ik in de ergste nachtmerrie van iedere ouder, 2 jaar lang ben ik de ergste nachtmerrie van iedere ouder. Ben heel veel kwijt geraakt, maar heb ook heel veel terug gekregen. Heb veel geleerd over en van de mensen om mij heen, van de wereld en van mijzelf. Wat ik zeker weet is dat ik na 2 jaar een ander mens ben, dat wereld een andere plek voor mij is geworden, dat mensen een andere betekenis voor mij hebben gekregen. De zon zal weer gaan schijnen alleen nooit meer zo fel, de lucht zal wel weer blauw worden alleen nooit meer zo helder, de sneeuw zal weer gaan vallen alleen nooit meer zo wit, over alles zit een grijze waas. Mijn wereld heeft niet meer de kleur als voor 29 oktober 2016 en dat is oké.
2 jaar zonder Max....belachelijk.....oneerlijk....ondragelijk......730 dagen......en nog steeds vraag ik waarom.....waarom hij.......pfff is het pas 2 jaar of al 2 jaar.....het maakt niet uit want het gemis is iedere dag steeds een beetje meer.
zaterdag 27 oktober 2018
maandag 22 oktober 2018
22 oktober 1990
Op 22 oktober 1990 is het leven van 2 mooie gezinnen en heel veel vrienden in een klap veranderd in een nachtmerrie. Op die dag is een dierbare vriendin van mijn vermoord en een andere dierbare vriendin vermist. Ook zij bleek achteraf die zelfde avond vermoord te zijn geworden, haar lichaam is gedumpt geworden en pas een week later gevonden Ik herinner mij het bewuste telefoontje nog als de dag van gisteren.
Ik was op schoolkamp en werd geroepen dat mijn moeder aan de telefoon was, in die tijd hadden we nog geen mobieltjes. Ik kreeg mijn moeder aan de lijn maar die kon niets zeggen, ze gaf de telefoon aan mijn zus en die vertelde me het verhaal. Ik zakte in elkaar, dat kon toch niet we waren de avond van te voren nog op stap geweest, ik had nog bij haar in de auto gezeten. Dit kon niet!! Maar het was echt waar ze waren vermoord door haar ex vriend en nog een vriend van haar ex.
Heel Echt en omgeving was in rep en roer, iedereen was in schok. Als vrienden zochten we steun bijelkaar. Er werd wel gepraat maar ik denk dat we nu veel meer praten en delen met elkaar als in die tijd. Ik herinner me de uitvaart nog van beide, noog nooit had ik zoveel mensen, zoveel verdrietige mensen bij elkaar gezien. Hun familie gebroken van verdriet, het zusje van eentje was ook een hele goede vriendin van mij, mijn vriendin zo zien was verschrikkelijk. Het rare was dat wij jongeren, want dat waren we toen nog vrij snel na de uitvaart ons leven oppakten, we gingen weer op stap en deden ons ding. Zoals het denk ik ook hoort op die leeftijd. Maar die 22 oktober 1990 vergeet ik nooit meer.
Ik heb gelukkig nog steeds bevriend met beide families, iets wat mij heel dierbaar is. Zeker na het overlijden van Max, hebben zij mij gesteund, zij begrepen als geen ander wat ik doormaakte, wat wij als gezin doormaakten. Mijn vriendin is vooral gefocust op Job, omdat zij als geen ander weet hoe het is om een zus of broer te verliezen, zij weet hoe het is om achter te blijven bij gebroken ouders.
Wat je heel goed ziet is dat we in de loop der jaren anders om zijn gegaan met overlijden en alles wat er mee te maken heeft. Wij als gezin zijn daar open mee omgegaan, hier stond de deur voor de vrienden van Max open om afscheid te nemen, om verhalen te delen, om samen te zijn. De jeugd heeft een grote rol gespeeld bij de afscheidsdienst van Max en ook nu nog voel ik me verbonden met hun. In 1990 stonden de deuren ook open bij de 2 gezinnen, maar wij als jeugd waren niet zo mondig als de jeugd nu, althans ik weet dat ik best bang was om op bezoek te gaan, bang om wat verkeerds te zeggen. De uitvaartdienst van mijn vriendinnen was in de kerk, dus dat was heel ingetogen. Dat is niet te vergelijken met het afscheid van Max. Maar hoe dan ook we hebben allemaal afscheid moeten nemen van een kind, een broer of een zus en dan kan het nog zo'n mooi, zo'n ingetogen afscheid zijn, het hoort niet en niets is dan goed genoeg.
Oktober een maand die ik altijd associeer met Echter kermis, is ineens een maand geworden van afscheid, rouw en verdriet. De laatste week van oktober is ineens een hele trieste week geworden.
3 gezinnen zijn in die week in een nachtmerrie gekomen. De gezinnen van mijn vriendinnen in 1990 en wij in 2016.
Deze week zal er een kaarsje branden voor de drie mooie dierbare gezinsleden die wij allemaal moeten missen. Ik mis mijn vriendinnen, zeker in deze periode denk ik altijd aan ze, of als ik bepaalde liedjes hoor. Ik denk dat het leven mij door deze afschuwelijke gebeurtenis voor een gedeelte gevormd heeft. Ik denk dat ik daarom juist heel veel begrip heb gehad voor de jeugd die hier afscheid kwam nemen van Max, ik begreep wat ze doormaakten en voelden. En wat ze met zich meedragen de rest van hun leven. Het blijft deel uitmaken van je leven dat kan je niet meer veranderen.
Ik mis Max iedere dag dat hangt niet samen aan een datum, maar nu staat 29 oktober wel heel kort voor de deur en dan merk ik toch dat ik weer terug in de tijd ga, ik herbeleef de laatste dagen, de laatste dagen samen met Max. Het blijft belachelijk en het blijft oneerlijk. Dit went nooit het is een deel van mij, het is een deel van wie ik ben geworden en zal altijd een deel van mij blijven.
De laatste week van Oktober zal mijn hele leven lang een week zijn waarin ik stil sta bij mijn vriendinnen die veel te jong ons hebben moeten verlaten en sta ik stil bij mijn mooie jongen die gewoon nog hier bij mij aan tafel hoort te zitten. Deze week ben ik anders dan anders, maar weet je het mag van mijzelf ik mag voelen wat ik voel.
Ik was op schoolkamp en werd geroepen dat mijn moeder aan de telefoon was, in die tijd hadden we nog geen mobieltjes. Ik kreeg mijn moeder aan de lijn maar die kon niets zeggen, ze gaf de telefoon aan mijn zus en die vertelde me het verhaal. Ik zakte in elkaar, dat kon toch niet we waren de avond van te voren nog op stap geweest, ik had nog bij haar in de auto gezeten. Dit kon niet!! Maar het was echt waar ze waren vermoord door haar ex vriend en nog een vriend van haar ex.
Heel Echt en omgeving was in rep en roer, iedereen was in schok. Als vrienden zochten we steun bijelkaar. Er werd wel gepraat maar ik denk dat we nu veel meer praten en delen met elkaar als in die tijd. Ik herinner me de uitvaart nog van beide, noog nooit had ik zoveel mensen, zoveel verdrietige mensen bij elkaar gezien. Hun familie gebroken van verdriet, het zusje van eentje was ook een hele goede vriendin van mij, mijn vriendin zo zien was verschrikkelijk. Het rare was dat wij jongeren, want dat waren we toen nog vrij snel na de uitvaart ons leven oppakten, we gingen weer op stap en deden ons ding. Zoals het denk ik ook hoort op die leeftijd. Maar die 22 oktober 1990 vergeet ik nooit meer.
Ik heb gelukkig nog steeds bevriend met beide families, iets wat mij heel dierbaar is. Zeker na het overlijden van Max, hebben zij mij gesteund, zij begrepen als geen ander wat ik doormaakte, wat wij als gezin doormaakten. Mijn vriendin is vooral gefocust op Job, omdat zij als geen ander weet hoe het is om een zus of broer te verliezen, zij weet hoe het is om achter te blijven bij gebroken ouders.
Wat je heel goed ziet is dat we in de loop der jaren anders om zijn gegaan met overlijden en alles wat er mee te maken heeft. Wij als gezin zijn daar open mee omgegaan, hier stond de deur voor de vrienden van Max open om afscheid te nemen, om verhalen te delen, om samen te zijn. De jeugd heeft een grote rol gespeeld bij de afscheidsdienst van Max en ook nu nog voel ik me verbonden met hun. In 1990 stonden de deuren ook open bij de 2 gezinnen, maar wij als jeugd waren niet zo mondig als de jeugd nu, althans ik weet dat ik best bang was om op bezoek te gaan, bang om wat verkeerds te zeggen. De uitvaartdienst van mijn vriendinnen was in de kerk, dus dat was heel ingetogen. Dat is niet te vergelijken met het afscheid van Max. Maar hoe dan ook we hebben allemaal afscheid moeten nemen van een kind, een broer of een zus en dan kan het nog zo'n mooi, zo'n ingetogen afscheid zijn, het hoort niet en niets is dan goed genoeg.
Oktober een maand die ik altijd associeer met Echter kermis, is ineens een maand geworden van afscheid, rouw en verdriet. De laatste week van oktober is ineens een hele trieste week geworden.
3 gezinnen zijn in die week in een nachtmerrie gekomen. De gezinnen van mijn vriendinnen in 1990 en wij in 2016.
Deze week zal er een kaarsje branden voor de drie mooie dierbare gezinsleden die wij allemaal moeten missen. Ik mis mijn vriendinnen, zeker in deze periode denk ik altijd aan ze, of als ik bepaalde liedjes hoor. Ik denk dat het leven mij door deze afschuwelijke gebeurtenis voor een gedeelte gevormd heeft. Ik denk dat ik daarom juist heel veel begrip heb gehad voor de jeugd die hier afscheid kwam nemen van Max, ik begreep wat ze doormaakten en voelden. En wat ze met zich meedragen de rest van hun leven. Het blijft deel uitmaken van je leven dat kan je niet meer veranderen.
Ik mis Max iedere dag dat hangt niet samen aan een datum, maar nu staat 29 oktober wel heel kort voor de deur en dan merk ik toch dat ik weer terug in de tijd ga, ik herbeleef de laatste dagen, de laatste dagen samen met Max. Het blijft belachelijk en het blijft oneerlijk. Dit went nooit het is een deel van mij, het is een deel van wie ik ben geworden en zal altijd een deel van mij blijven.
De laatste week van Oktober zal mijn hele leven lang een week zijn waarin ik stil sta bij mijn vriendinnen die veel te jong ons hebben moeten verlaten en sta ik stil bij mijn mooie jongen die gewoon nog hier bij mij aan tafel hoort te zitten. Deze week ben ik anders dan anders, maar weet je het mag van mijzelf ik mag voelen wat ik voel.
maandag 15 oktober 2018
Lieve Sexy Maxie
Lieve kerel van mij,
Afgelopen donderdag had ik een afspraak met een medium om weer even te kijken hoe het met je gaat, helaas is deze afspraak niet doorgegaan. Daar baal ik wel van ik had zoveel wat ik met je wou delen en nu moet dat weer wachten. Sinds die dag heb ik zo erg de behoefte om met je praten, er is zoveel gebeurt afgelopen weken en er gaat nog zoveel gebeuren.
Ik had zo graag willen weten wat je van de rechtszaak vond, hebben we hard genoeg voor je geknokt? Ik heb alles gegeven wat ik in mij had en misschien nog wel meer. Had jij nog dingen anders gewild? Ben je ook opgelucht dat ze schuldig bevonden zijn, maar voel je je ook daardoor zo boos, dat is het bewijs dat jij gewoon nog hier bij ons had kunnen zijn, als die bestuursleden hun verantwoording hadden genomen. Weet je Max, ik denk daar zo vaak aan terug en voel dan echt zo'n boosheid wist niet dat ik dat in mij had.
Ben je aan de andere kant ook blij dat dit juridisch gebeuren achter ons ligt, dat we ons daar niet meer mee bezig hoeven te houden? Ik in ieder geval wel, dat stukje is afgesloten voor mijn gevoel. Geen enkele straf was genoeg geweest, want ik had jou niet terug gekregen.
Ik had je ook willen vragen of je teleurgesteld in mij, in ons bent? Je vader en moeder die uitelkaar gaan, we hebben het niet gered Max. We hebben alles gegeven wat we ieder in ons hadden maar het is ons niet gelukt. Het voelt als falen en ik heb het gevoel dat ik Job en jou daardoor te kort doe. Het enige wat ik altijd voor jullie wou was een thuis, waar jullie je altijd welkom, vertrouwd en geliefd voelde, een warm nest, een ouderlijk huis. En nu ga ik in een flatje wonen en pap naar het zuiden. Weg ouderlijk huis, ik beloof dat ik er alles aan zal doen om er een thuis van te maken, voor Job en ook voor jou. Het spijt me echt, ik had het echt anders gewild, ik had ons leven echt anders voorgesteld. Pffff zo zie je maar dat jij en Job de schakel van ons huwelijk waren, nu is de schakel gebroken.
Wat vind je van het feit dat we je kamer zijn leeg aan het maken? We zijn er gisteren aan begonnen. Pfff Max ik vind het lastig, ik kan niet alles meenemen en bewaren maar pffff wegdoen is zo lastig. Je films van Batman, al je schoenen die onder het bed lagen. Je rommel uit je nachtkastje. Verder ben ik nog niet gekomen, maar dit was al verschrikkelijk. Samen met pap ben ik er aan begonnen. Ik weet dat het moet maar ik weet nog niet hoe. Ik hoop dat je begrijpt dat we niet alles kunnen bewaren, ik bewaar zoveel mogelijk dat beloof ik je.
Max, ik wil weer een stapje in de grote wereld gaan zetten, ik moet weer een stapje gaan zetten. Ik voel aan alles dat het tijd is. Ik wil weer aan werken gaan denken en weer deelnemen aan het "normale"leven. Maar ik ben bang, bang om de stap te zetten. Het blijft een strijd maar ik wil en moet ook deze strijd aangaan. En het niet als strijd zien. Ik weet dat jij zou willen dat ik weer ga leven, dat ik dat ga doen waar ik goed in ben, zorgen voor anderen. En het klinkt misschien gek, want je hebt gelijk, ik wil ook weer dat gaan doen waar ik goed in ben. Ik weet dat jij altijd bij mij bent. Ik weet dat mijn leven nooit meer het zelfde wordt, het wordt anders maar anders kan ook goed zijn. Ik wil niet meer bang zijn voor anders. Weet alleen Max dat ik bij alles wat ik doe, bij iedere stap die ik zet jij bij mij bent. Samen kunnen wij de wereld aan.
Weet je Max het leven is zo oneerlijk, zo hard, maar ik moet er wat van maken, Schijnbaar moet ik nog een taak volbrengen, ben ik nog niet klaar op deze plek. Ik hoop dat jij mij de wegwijst die ik nog moet afleggen. Op die manier delen we dat samen. Ik had nog zo veel met je willen doen en delen. Ik mis je iedere dag meer, ze zeggen dat met de tijd het minder wordt, maar ik vind het alleen maar meer worden. Bijna 2 jaar....2 jaar zonder jou...het is en blijft absurt, belachelijk, onwerkelijk.
Ik hoop binnenkort weer even in contact met je te komen, dat ik even weer kan voelen en ervaren dat je bij mij bent. Ik voel het regelmatig maar ik wil even de bevestiging. Ik hoop dat ik binnenkort weer even kan horen hoe het met jou is. Bah Max ik mis je.............
Afgelopen donderdag had ik een afspraak met een medium om weer even te kijken hoe het met je gaat, helaas is deze afspraak niet doorgegaan. Daar baal ik wel van ik had zoveel wat ik met je wou delen en nu moet dat weer wachten. Sinds die dag heb ik zo erg de behoefte om met je praten, er is zoveel gebeurt afgelopen weken en er gaat nog zoveel gebeuren.
Ik had zo graag willen weten wat je van de rechtszaak vond, hebben we hard genoeg voor je geknokt? Ik heb alles gegeven wat ik in mij had en misschien nog wel meer. Had jij nog dingen anders gewild? Ben je ook opgelucht dat ze schuldig bevonden zijn, maar voel je je ook daardoor zo boos, dat is het bewijs dat jij gewoon nog hier bij ons had kunnen zijn, als die bestuursleden hun verantwoording hadden genomen. Weet je Max, ik denk daar zo vaak aan terug en voel dan echt zo'n boosheid wist niet dat ik dat in mij had.
Ben je aan de andere kant ook blij dat dit juridisch gebeuren achter ons ligt, dat we ons daar niet meer mee bezig hoeven te houden? Ik in ieder geval wel, dat stukje is afgesloten voor mijn gevoel. Geen enkele straf was genoeg geweest, want ik had jou niet terug gekregen.
Ik had je ook willen vragen of je teleurgesteld in mij, in ons bent? Je vader en moeder die uitelkaar gaan, we hebben het niet gered Max. We hebben alles gegeven wat we ieder in ons hadden maar het is ons niet gelukt. Het voelt als falen en ik heb het gevoel dat ik Job en jou daardoor te kort doe. Het enige wat ik altijd voor jullie wou was een thuis, waar jullie je altijd welkom, vertrouwd en geliefd voelde, een warm nest, een ouderlijk huis. En nu ga ik in een flatje wonen en pap naar het zuiden. Weg ouderlijk huis, ik beloof dat ik er alles aan zal doen om er een thuis van te maken, voor Job en ook voor jou. Het spijt me echt, ik had het echt anders gewild, ik had ons leven echt anders voorgesteld. Pffff zo zie je maar dat jij en Job de schakel van ons huwelijk waren, nu is de schakel gebroken.
Wat vind je van het feit dat we je kamer zijn leeg aan het maken? We zijn er gisteren aan begonnen. Pfff Max ik vind het lastig, ik kan niet alles meenemen en bewaren maar pffff wegdoen is zo lastig. Je films van Batman, al je schoenen die onder het bed lagen. Je rommel uit je nachtkastje. Verder ben ik nog niet gekomen, maar dit was al verschrikkelijk. Samen met pap ben ik er aan begonnen. Ik weet dat het moet maar ik weet nog niet hoe. Ik hoop dat je begrijpt dat we niet alles kunnen bewaren, ik bewaar zoveel mogelijk dat beloof ik je.
Max, ik wil weer een stapje in de grote wereld gaan zetten, ik moet weer een stapje gaan zetten. Ik voel aan alles dat het tijd is. Ik wil weer aan werken gaan denken en weer deelnemen aan het "normale"leven. Maar ik ben bang, bang om de stap te zetten. Het blijft een strijd maar ik wil en moet ook deze strijd aangaan. En het niet als strijd zien. Ik weet dat jij zou willen dat ik weer ga leven, dat ik dat ga doen waar ik goed in ben, zorgen voor anderen. En het klinkt misschien gek, want je hebt gelijk, ik wil ook weer dat gaan doen waar ik goed in ben. Ik weet dat jij altijd bij mij bent. Ik weet dat mijn leven nooit meer het zelfde wordt, het wordt anders maar anders kan ook goed zijn. Ik wil niet meer bang zijn voor anders. Weet alleen Max dat ik bij alles wat ik doe, bij iedere stap die ik zet jij bij mij bent. Samen kunnen wij de wereld aan.
Weet je Max het leven is zo oneerlijk, zo hard, maar ik moet er wat van maken, Schijnbaar moet ik nog een taak volbrengen, ben ik nog niet klaar op deze plek. Ik hoop dat jij mij de wegwijst die ik nog moet afleggen. Op die manier delen we dat samen. Ik had nog zo veel met je willen doen en delen. Ik mis je iedere dag meer, ze zeggen dat met de tijd het minder wordt, maar ik vind het alleen maar meer worden. Bijna 2 jaar....2 jaar zonder jou...het is en blijft absurt, belachelijk, onwerkelijk.
Ik hoop binnenkort weer even in contact met je te komen, dat ik even weer kan voelen en ervaren dat je bij mij bent. Ik voel het regelmatig maar ik wil even de bevestiging. Ik hoop dat ik binnenkort weer even kan horen hoe het met jou is. Bah Max ik mis je.............
dinsdag 9 oktober 2018
Hoger beroep.....
De tegenpartij had na de uitspraak op 25 september 2 weken om te beslissen of ze in hoger beroep gaan en vandaag zijn die 2 weken om. Toch 2 weken van spanning, wat gaan ze doen, gaan ze in hoger beroep of accepteren ze het vonnis? Vandaag, net om 9:30 uur kwam het verlosssende woord, ze gaan niet in hoger beroep.
Het vonnis staat, 't Waeske is schuldig bevonden aan het schenken van alcohol aan jongeren en dronken maken van jongeren onder de 16 jaar met de dood als gevolg. Ze zijn schuldig aan de dood van Max. Terwijl ik het hier op schrijf lopen de tranen over mijn wangen. Zoals ik al eerder schreef dit is het bewijs dat Max's dood voorkomen had kunnen worden, mijn Max had gewoon nog kunnen leven. En schijnbaar trekken ze nu dan eindelijk na bijna 2 jaar het boetekleed aan, ze accepteren hun vonnis, ze zijn schuldig!!!
Nu wordt er jurisprudentie geschreven over deze zaak, zo raar onze zaak, onze Max wordt nu gebruikt als jurisprudentie in de toekomst voor eventuele andere zaken. Onze zaak is een waarschuwing voor alle jongerenverenigingen, voetbalclubs en andere horecagelegenheden. Zo bizar, zo onwerkelijk, zo triest......
Nu na bijna 2 jaar mag Max weer Max zijn, gaat het niet meer om het ongeluk, gaat het niet meer om 't Waeske, gaat het niet meer over het onderzoek, geen OM meer, geen spannende telefoontjes, geen dagen van spanning wachten op, geen pers meer. We zijn zo dankbaar voor de getuigenverklaringen van de aanwezige jeugd die avond, die de waarheid hebben verteld over wat die avond gebeurt is. Die eerlijk de gang van zaken hebben verteld waardoor het duidelijk was hoe er met het alcoholbeleid of het missen van een beleid werd omgegaan. Max mag weer onze mooie jongen zijn, onze jongen waar wij 15 jaar van hebben mogen genieten, waar we nog zo veel meer van hadden willen en moeten genieten. Eindelijk mogen we, kunnen we en gaan we dit hoofdstuk afsluiten. Geen juridische molen meer voor ons.
Zo raar dat het klaar is, zo'n opluchting aan de ene kant en aan de andere kant ook een heel raar gevoel. Dit is bijna 2 jaar mijn dagelijks leven geweest en nu mag ik weer gewoon mama van Max zijn en mensen vertellen over alle mooie, leuke dingen die Max deed en zei, niet alleen maar steeds moeten verdedigen en moeten uitleggen en moeten verantwoorden, niet meer het hoe, wat, waar en waarom. Het is klaar...het is uitgelegd, opgelost, de waarheid staat zwart op wit. Max is overleden omdat de verantwoordelijke bestuursleden niet hun verantwoording hebben genomen en Max aan hun lot hebben overgelaten, hier zijn ze schuldig voor bevonden en moeten ze mee leren leven. Dat mogen ze met zich meedragen, dat hebben ze op hun geweten.
Wij moeten leven zonder Max, iedere dag weer wakker worden met een grote leegte, een groot verdriet, niets neemt dat weg. Maar nu is Max eindelijk verlost van het beed wat iedereen had en mag hij weer de mooie jongen zijn waar wij zo trots op zijn, waar wij zoveel van houden en die wij allemaal zo ontzettend missen.
20 dagen voor zijn sterfdag is het verlossende woord naar buiten, geen hoger beroep......het is klaar......ze zijn schuldig.......
Het vonnis staat, 't Waeske is schuldig bevonden aan het schenken van alcohol aan jongeren en dronken maken van jongeren onder de 16 jaar met de dood als gevolg. Ze zijn schuldig aan de dood van Max. Terwijl ik het hier op schrijf lopen de tranen over mijn wangen. Zoals ik al eerder schreef dit is het bewijs dat Max's dood voorkomen had kunnen worden, mijn Max had gewoon nog kunnen leven. En schijnbaar trekken ze nu dan eindelijk na bijna 2 jaar het boetekleed aan, ze accepteren hun vonnis, ze zijn schuldig!!!
Nu wordt er jurisprudentie geschreven over deze zaak, zo raar onze zaak, onze Max wordt nu gebruikt als jurisprudentie in de toekomst voor eventuele andere zaken. Onze zaak is een waarschuwing voor alle jongerenverenigingen, voetbalclubs en andere horecagelegenheden. Zo bizar, zo onwerkelijk, zo triest......
Nu na bijna 2 jaar mag Max weer Max zijn, gaat het niet meer om het ongeluk, gaat het niet meer om 't Waeske, gaat het niet meer over het onderzoek, geen OM meer, geen spannende telefoontjes, geen dagen van spanning wachten op, geen pers meer. We zijn zo dankbaar voor de getuigenverklaringen van de aanwezige jeugd die avond, die de waarheid hebben verteld over wat die avond gebeurt is. Die eerlijk de gang van zaken hebben verteld waardoor het duidelijk was hoe er met het alcoholbeleid of het missen van een beleid werd omgegaan. Max mag weer onze mooie jongen zijn, onze jongen waar wij 15 jaar van hebben mogen genieten, waar we nog zo veel meer van hadden willen en moeten genieten. Eindelijk mogen we, kunnen we en gaan we dit hoofdstuk afsluiten. Geen juridische molen meer voor ons.
Zo raar dat het klaar is, zo'n opluchting aan de ene kant en aan de andere kant ook een heel raar gevoel. Dit is bijna 2 jaar mijn dagelijks leven geweest en nu mag ik weer gewoon mama van Max zijn en mensen vertellen over alle mooie, leuke dingen die Max deed en zei, niet alleen maar steeds moeten verdedigen en moeten uitleggen en moeten verantwoorden, niet meer het hoe, wat, waar en waarom. Het is klaar...het is uitgelegd, opgelost, de waarheid staat zwart op wit. Max is overleden omdat de verantwoordelijke bestuursleden niet hun verantwoording hebben genomen en Max aan hun lot hebben overgelaten, hier zijn ze schuldig voor bevonden en moeten ze mee leren leven. Dat mogen ze met zich meedragen, dat hebben ze op hun geweten.
Wij moeten leven zonder Max, iedere dag weer wakker worden met een grote leegte, een groot verdriet, niets neemt dat weg. Maar nu is Max eindelijk verlost van het beed wat iedereen had en mag hij weer de mooie jongen zijn waar wij zo trots op zijn, waar wij zoveel van houden en die wij allemaal zo ontzettend missen.
20 dagen voor zijn sterfdag is het verlossende woord naar buiten, geen hoger beroep......het is klaar......ze zijn schuldig.......
donderdag 4 oktober 2018
Inpakken....
Nu ruim een week na de uitspraak, een week waarin ik toch wel even bij ben moeten komen van alles wat er gebeurt is. De publiciteit, de media-aandacht, aangesproken worden op straat en hele lieve berichten die ik de afgelopen week gekregen heb zijn niet dingen die ik dagelijks mee maak en ook wel allemaal heel overweldigend vind. Nu een ruime week later sta ik weer met beide benen op de grond en moet ik eerlijk zeggen gaat het redelijk stabiel met mij. Door alles realiseer ik me dat Max nooit meer terugkomt en de uitspraak ons gelijk heeft gegeven, de waarheid is naar boven gekomen en daar ben ik opgelucht over. Verder heb ik schijnbaar nog een taak te volbrengen hier op aarde, als eerste moet ik mijn taak als mama voor Job weer op mij gaan pakken, iest wat er de laatste maanden toch wel bij in geschoten is. Door laatst met Job een hapje te zijn gaan eten zag ik weer wat voor mooie, lieve, leuke, slimme jonge man hij is en ik veel meer van hem moet gaan genieten. Dus dat ga ik dan ook maar doen, ik heb geleerd dat het om de kleine dingen gaat in het leven en daar moet je het uit halen.
Ik ben ook begonnen met inpakken.....das even slikken, want dat betekent afscheid nemen. Afscheid nemen van spullen, verhuizen betekent ook altijd opruimen en wegdoen. Afscheid nemen van ons huis, afscheid nemen van ons huwelijk. Dat klinkt heel veel en dat is het ook, weggooien en opruimen gaat me tot nu toe goed af, maar afscheid nemen is een ander verhaal.
Afscheid van ons huis, het huis wat wij in 2014 hebben gekocht, bloed, zweet en tranen heeft gekost om zo te verbouwen zoals wij het in gedachten hadden. Het huis wat ons gezin veel plezier en gezelligheid zou gaan geven en met momenten ook zeker heeft gegeven. Een huis wat een thuis zou moeten worden voor ons en onze familie en vrienden. Nu 4 jaar later is de ziel uit het huis, is het een huis waar geen warmte, geen gezelligheid meer in heerst maar voor mij alleen maar pijn en verdriet heerst. En toch doet het pijn om afscheid te nemen, wat had ik het allemaal anders gewild en gepland.
Afscheid nemen van spullen, spullen die Jos en ik samen heb uitgezocht voor dit huis, spullen die niet mee kunnen naar mijn "nieuwe"huis. Het zijn maar spullen maar aan alles zit een verhaal, een herrinnering. Wat neem je mee en wat laat je achter? Het zijn uiteindelijk maar spullen.
Afscheid nemen van mijn huwelijk....22 jaar heb ik gedeeld met Jos, 22 jaar heel veel lief en heel veel leed, hoe neem je daar afscheid van? Zo veel moois hebben we elkaar gegeven, zo veel hebben we met elkaar gedeeld en zo erg zijn we elkaar verloren. Mijn huwelijk is altijd voor mij heel veel waard geweest, mijn liefde voor mijn man, voor mijn gezin was alles waar ik voor leefde en ik alles voor deed en nu, nu moet ik het voor mijzelf gaan doen, geen man meer, geen kinderen in huis meer, niets alleen maar Bono (mijn hond) en ik. Ik weet dat het moet, dat we elkaar de ruimte moeten geven, dat we ons zelf eerst moeten terug vinden, maar wat vind ik het verschrikkelijk triest en ook ontzettend eng. Ik houd niet van loslaten en afscheid nemen.
En dan het moeilijkste van alles, de slaapkamer van Max. De kamer die nog steeds in dezelfde staat is zoals hij hem achter heeft gelaten, zijn pyjama nog onder zijn kussen. Ook daar moet ik gaan inpakken. Zijn pyjama moet onder het kussen uit. De spullen moeten verdeeld worden. Allebei hebben we recht op spullen van Max, maar hoe kies je dat uit, wie kiest wat? Eigenlijk wil ik alles zo als het is, wil ik zijn kamer niet veranderen, niet inpakken. Maar het moet, ik heb geen keuze. Dus het weekend gaan we dat samen doen, samen de spullen van Max uitzoeken, inpakken. Ik weet niet hoe we het gaan doen maar het feit dat we het samen gaan doen geeft me een goed gevoel en het klinkt misschien heel zweverig maar ik weet zeker dat Max ons gaat helpen met het maken van keuzes, hij helpt ons bij het verdelen. Max gaat met ons allebei mee, waar we ook naar toe gaan. Maar ik moet eerlijk toegeven ik kijk er als een berg tegen op, Max hoort gewoon hier in zijn kamer, met zijn pyjama onder zijn kussen.........pffff inpakken en........
Ik ben ook begonnen met inpakken.....das even slikken, want dat betekent afscheid nemen. Afscheid nemen van spullen, verhuizen betekent ook altijd opruimen en wegdoen. Afscheid nemen van ons huis, afscheid nemen van ons huwelijk. Dat klinkt heel veel en dat is het ook, weggooien en opruimen gaat me tot nu toe goed af, maar afscheid nemen is een ander verhaal.
Afscheid van ons huis, het huis wat wij in 2014 hebben gekocht, bloed, zweet en tranen heeft gekost om zo te verbouwen zoals wij het in gedachten hadden. Het huis wat ons gezin veel plezier en gezelligheid zou gaan geven en met momenten ook zeker heeft gegeven. Een huis wat een thuis zou moeten worden voor ons en onze familie en vrienden. Nu 4 jaar later is de ziel uit het huis, is het een huis waar geen warmte, geen gezelligheid meer in heerst maar voor mij alleen maar pijn en verdriet heerst. En toch doet het pijn om afscheid te nemen, wat had ik het allemaal anders gewild en gepland.
Afscheid nemen van spullen, spullen die Jos en ik samen heb uitgezocht voor dit huis, spullen die niet mee kunnen naar mijn "nieuwe"huis. Het zijn maar spullen maar aan alles zit een verhaal, een herrinnering. Wat neem je mee en wat laat je achter? Het zijn uiteindelijk maar spullen.
Afscheid nemen van mijn huwelijk....22 jaar heb ik gedeeld met Jos, 22 jaar heel veel lief en heel veel leed, hoe neem je daar afscheid van? Zo veel moois hebben we elkaar gegeven, zo veel hebben we met elkaar gedeeld en zo erg zijn we elkaar verloren. Mijn huwelijk is altijd voor mij heel veel waard geweest, mijn liefde voor mijn man, voor mijn gezin was alles waar ik voor leefde en ik alles voor deed en nu, nu moet ik het voor mijzelf gaan doen, geen man meer, geen kinderen in huis meer, niets alleen maar Bono (mijn hond) en ik. Ik weet dat het moet, dat we elkaar de ruimte moeten geven, dat we ons zelf eerst moeten terug vinden, maar wat vind ik het verschrikkelijk triest en ook ontzettend eng. Ik houd niet van loslaten en afscheid nemen.
En dan het moeilijkste van alles, de slaapkamer van Max. De kamer die nog steeds in dezelfde staat is zoals hij hem achter heeft gelaten, zijn pyjama nog onder zijn kussen. Ook daar moet ik gaan inpakken. Zijn pyjama moet onder het kussen uit. De spullen moeten verdeeld worden. Allebei hebben we recht op spullen van Max, maar hoe kies je dat uit, wie kiest wat? Eigenlijk wil ik alles zo als het is, wil ik zijn kamer niet veranderen, niet inpakken. Maar het moet, ik heb geen keuze. Dus het weekend gaan we dat samen doen, samen de spullen van Max uitzoeken, inpakken. Ik weet niet hoe we het gaan doen maar het feit dat we het samen gaan doen geeft me een goed gevoel en het klinkt misschien heel zweverig maar ik weet zeker dat Max ons gaat helpen met het maken van keuzes, hij helpt ons bij het verdelen. Max gaat met ons allebei mee, waar we ook naar toe gaan. Maar ik moet eerlijk toegeven ik kijk er als een berg tegen op, Max hoort gewoon hier in zijn kamer, met zijn pyjama onder zijn kussen.........pffff inpakken en........
Abonneren op:
Posts (Atom)