Zwart op wit....

Ineens staat het zwart op wit en kan iedereen het lezen, Het bericht van de strafzitting.

https://www.om.nl/actueel/strafzittingen/@103908/verstrekken-alcohol/

Zo stom al maanden leef ik naar dit moment toe. Sinds we in november 2016 te horen hebben gekregen dat het OM de zaak verder ging ondezoeken, leef je naar dit moment. Al een paar weken weet ik dat de datum eraan zit te komen. Was nog steeds niet overtuigd dat het door zou gaan maar ineens staat het zwart op wit. Ineens is het een openbaar bericht, alleen het leen van zo'n bricht hakt er in, maar dit bericht gaat over mijn zoon. Ineens staat de strafeis zwart op wit en het gaat over mijn Max.

Sinds ik het gisteren online gelezen heb ben ik helemaal van slag, ik kan alleen maar huilen en voel me onrustig. Mijn lichaam reageert er op, heb maagpijn, hoofdpijn en niet geslapen. Zo stom dat ik hier zo op reageren. Sinds de dag dat wij aangifte hebben gedaan, sinds de dag dat het OM heeft gezegd dat ze tot vervolging overgaan, ben ik bezig met deze zaak, deze zaak.......Max zaak. Dat is het gene wat mij op de been heeft gehouden, daar heb ik al mijn booshied, frustraties in kunnen stoppen. En nu .....nu is het zo ver over 12 dagen komt de zaak voor en nu ....nu ben ik zo verdrietig, zo boos, maar ook bang, bang voor wat gaat komen,bang voor het onbekende, bang voor de periode erna, gewoon bang. Niemand kan zich voorbereiden op zo'n moment wat niemand verwacht dit ooit mee te maken in z'n leven. Een strafzaak, een rechtszaak, voor mij is dat een hele onbekende wereld die ik alleen op tv heb gezien. Maar ja ik zeg al steeds ik ben in een horrorfilm belandt en daar hoort dit dan ook bij.

Weer iets waar ik geen controle over heb, waar ik geen invloed over heb. Als ik iets geleerd heb is dat je eigenlijk nergens controle over hebt en voor een controlefrak als mij is dat echt een ramp, ik wil en moet controle hebben. Continu krijg ik een les loslaten, je kan niet bepalen of inschatten hoe of wat de ander doet of zegt. Los laten dat de ander of de situatie niet gaat zoals jij het had verwacht of zou doen. Ieder mens doet alles op z'n eigen manier. Ieder mens heeft z'n eigen motivatie om iets wel of niet doen. Dus loslaten.......maar de vraag is hoe. Hoe laat ik deze zaak los? Deze zaak is niet zo maar een zaak, dit is de zaak over mijn zoon, mijn Max......dit is het enige en het laatste wat ik kan doen en dat  moet hoe dan ook. dit moet ik doen, dit moet ik goed doen, hier heb ik maar een kans voor. Hier vecht ik al 23 maanden voor en nu is het zo ver en ben ik bang. Wat als ik het niet kan, wat als ik het niet goed doe? Tegelijkertijd ben ik hel strijdvaardig en is er een Marie-josé die zegt ik doe doet, ik laat ze horen wie Max was en wat een groot gemis wij allemaal iedere dag moeten doormaken, wat het met ons al maanden doet. Ik kan dit, ik moet dit en ik wil dit kom maar op!!

De hele film speelt weer de hele dag af, ik voel weer alles wat ik in die nacht en de dagen erna ook voelde. Het is net of Max steeds opnieuw sterft en ik opnieuw afscheid moet nemen van mijn jongen en nog steeds kan en wil ik het niet. Ik voel zijn aanwezigheid, ik ruik hem weer en mis hem iedere seconden van de dag. Dit is wat deze zaak al maanden met mij doet, deze zaak laat mij steeds alles herbeleven, deze zaak houdt Max in leven en laat hem steeds weer sterven. Dit klinkt misschien heel raar maar zo voelt het. Deze zaak....Max z'n zaak......eindelijk is het zo ver en Max ik beloof je ik sta er, ik zeg mijn zegje en laat de wereld zien wat voor mooi mens jij was. Ik blijf vechten voor je en laat niet los.

Dit is het enige en laatste wat ik kan doen en ik doe het met al mijn liefde voor jou.....

16 november 2016

Op 16 november 2016 krijgen we uiteindelijk het bericht dat het OM een onderzoek gaat instellen tegen de jeugdsoos waar Max de avond van 28/29 oktober is geweest. Die dag kan ik me nog zo goed herinneren. Het was de verjaardag van Job, hij werd die dag 18 jaar. Ik zat in de auto toen ik het telefoontje van het OM kreeg met deze mededeling. Nu bijna 2 jaar verder is het onzderzoek allang afgerond en staat eindelijk de rechtszaak voor de deur, nog 3 weken als het goed is.

Ik neem jullie me naar die 16 november 2016 en periodes daarna om een beeld te geven wat het onderzoek en alles erom heen deze maanden met ons heeft gedaan.

Stuk uit mijn dagboek:

Eindelijk krijgen we bericht van de politie, het OM heeft een beslissing genomen, ze starten met het onderzoek. Er wordt een team van 6 man op de casus gezet en ons nieuw aanspreekpunt wordt een familie rechercheur. Op het moment dat het OM mij belt met deze mededeling begint mijn lijf weer te trillen, de spanning is voelbaar en ik word misselijk. Aan de ene kant ben ik blij en opgelucht aan de andere kant voel ik ook de paniek en angst toeslaan, wat gaan ze vinden, wil ik dat wel allemaal weten, jouw krijgen we hiermee niet terug. Maar goed wie A zegt moet ook B zeggen en ik vind nog steeds dat er iemand gestraft moet worden voor de misstanden. Als jij die avond gewoon cola had gedronken was je gewoon thuis geweest en was dit allemaal niet gebeurt. Waarom heb je niet gewoon cola gedronken of maar 2 pilsjes?  Pff Max ik weet dat deze vragen niet relevant zijn maar ik probeer alles te begrijpen. Ik weet ook dat jij niet geweten hebt wat alcohol met je zou doen, je had nog nooit zoveel gedronken. Iemand moet zijn verantwoording nemen voor deze overtredingen. Gelijk realiseer ik me ook dat dit betekent dat het voorlopig niet stopt, waarschijnlijk blijven de komende maanden onzeker en pijnlijk en kan ik niet beginnen met het echte rouwen. Iedere keer als er een bericht komt, als de politie belt of aan de deur staat, als er nieuws is of wat dan ook komt alles weer naar boven. Dit is iedere keer een marteling die ik moet nemen om gerechtigheid te krijgen.

De volgende dag komt de politie samen met de rechercheur om ons de verdere gang van zaken uit te leggen, de politie zal op de achtergrond aan de zaak meewerken maar is niet meer ons aanspreekpunt. Dit vind ik erg jammer, zij heeft ons erg geholpen en gesteund in de afgelopen weken en is altijd heel eerlijk en oprecht geweest. Echt een goede agent. En daar staat ineens een rechercheur voor ons, een echte sjeng met maastrichts accent. Een grote vent niet typisch een politieagent. Ik moet even wennen maar al snel merk ik dat het een prettige man is om mee te praten dus ook dit komt wel goed. Laten we eerlijk zijn het is belangrijk dat je een goed gevoel hebt bij de rechercheur die de zaak behandeld.

Ze gaan beginnen met je vrienden te verhoren. Dit gaat nu officieel op het bureau plaats vinden. Hier schrik ik wel even van, die kinderen hebben ook al genoeg meegemaakt en dit gun je hun ook niet, gelukkig legt de rechercheur mij uit dat de kinderen juist heel graag hun verhaal willen doen en mee willen helpen aan het onderzoek, Dit stelt me iets gerust. Pfff zo triest voor iedereen bah zo oneerlijk, dit mag je niet meemaken, dit is onmenselijk. Verder gaan ze proberen alle stappen van jouw te achterhalen, dus vanaf het moment dat je de 28^ste hier is vertrokken tot het moment dat je de 29^Ste op de autoweg bent aangereden. Ze willen echt een grondig onderzoek. Gelukkig is Jos er, want die had in je telefoon gezien dat je de locatie aan had staan, daardoor kon je alle stappen die je de afgelopen periode had gezet zien, Google slaat die op. Mijn kind was stomdronken en verdwaald en niemand dan ook niemand van de volwassenen bij de jeugdsoos heeft een seconde gedacht goh misschien is het niet verstandig om die jongen in die toestand alleen naar huis te laten gaan. 

Je telefoon wordt weer in beslag genomen, dit roept weer onrust op, waarom moeten ze de telefoon weer hebben….ze hebben de telefoon toch al meer dan een week gehad….wat moeten ze nu nog zoeken…..wat als ze wat vinden….wat als ze iets wissen.

Gelukkig geeft Jos aan dat dit voor ons heel lastig is omdat de telefoon zoveel kostbare info voor ons bevat. Er wordt ons toegezegd dat ze de week maar max 3 dagen houden, die belofte komen ze na, ze halen de telefoon vrijdag op en hij wordt zaterdagavond weer teruggebracht.

Verder loopt het onderzoek nog en zijn ze puzzelstukjes aan elkaar aan het leggen.

We hebben de bloeduitslagen opgevraagd voor het onderzoek en worden gebeld door het AZM met de vraag of we alleen de bloeduitslagen of ook het medisch dossier willen hebben. Ik weet het even niet, gelukkig neemt Jos de beslissing en geeft aan dat hij alles wilt hebben. De persoon van het AZM waarschuwt me wel nog even met de mededeling dat dit een pijnlijk en heftig rapport is om te lezen. Jos en ik hebben het er even over en op dat moment besluit ik dat ik het rapport niet wil lezen, ik wil niet weten wat jij allemaal mankeerde, pff ik raak al ik paniek bij het idee. In zo’n rapport staat natuurlijk echt alles en gelijk roept dat weer vragen bij mij op. Had je pijn….was je bij bewustzijn….hoe ben je onder de auto gekomen……pfff waarom jij……waarom wij bahhh wanneer houdt dit op. De dag erna ligt het rapport in de brievenbus, ik zit aan de grote tafel met de envelop in mijn handen, en voor ik het weet maak ik hem open en begin ik te lezen. Pffff dit is heftig, ohh Max wat verschrikkelijk… Er stond ook in dat je op je buik op de vluchtstrook lag, hoe kan dat, hoe ben je daar terecht gekomen? Wat een afschuwelijk rapport om te lezen, maar een ding geeft me wel rust ik snap nu waarom ze niet meer gereanimeerd hebben, boh Max hoe erg het klinkt maar je was echt niet meer te redden. Ik had gewild dat ik iets van jouw letsels, verwondingen wat dan ook had kunnen overnemen, echt kerel ik had alles gegeven om je nu nog bij ons te hebben maar dit was echt niet meer te redden. Door dit rapport wil en durf ik met de ambulancebroeders te gaan praten, ik app mijn vriendin om een afspraak te plannen. De neef van haarwerkt namelijk bij de ambulance dus die kan ons contact brengen met de broeders die de bewuste nacht aanwezig waren.

De afspraak wordt gemaakt en ik heb nog een dikke week om me hierop voor te bereiden.

Inmiddels is het begin2017

Het onderzoek loopt nog steeds hier hebben we geen invloed op.

We hebben besloten om bezwaar te gaan maken tegen de beslissing van de gemeente, want het is absurt dat ze hun maatregel hebben ingetrokken, Max we laten het er echt niet bij zitten, iemand wordt gestraft er komt gerechtigheid. Ook hebben we een gesprek met het OM aangevraagd om te praten over de zaak en om te kijken hoe het nu verloopt en onze kansen zijn. Daarbij hoop ik dat als de officier ons ziet dat het dan ook iets helpt in de hele zaak.

Eerst hebben we een gesprek met de kinderarts, de arts die de bewuste nacht alles heeft geprobeerd om jouw in leven te houden. Ik vond het verschrikkelijk om het AZM binnen te lopen, echt Max  wat een zware weg was dat. Het gesprek zelf was op zich niet vernieuwend we wisten eigenlijk al alles en hij kon dit alleen maar bevestigingen. Ondanks dat merk ik toch wel dat ik na het gesprek er meer last van heb gehad dan ik toegegeven heb, bij ieder gesprek sterf je opnieuw voor mij, steeds opnieuw moet ik die afschuwelijke nachtmerrie weer meemaken, ik moet het, ik wil het maar de pijn wordt steeds ondragelijker. Het blijft zo onwerkelijk, zo oneerlijk, ik voel me zo boos, schuldig machteloos, heb ik gefaald als moeder, heb ik je in de steek gelaten, heb ik je al vaak genoeg gezegd dat ik echt van je houd en dat je mijn alles bent? Wat had ik graag alles anders gedaan Max, maar ik weet niet hoe.

Daarna door naar het OM. 

Ik merk dat mijn irritatiegrens heb bereikt, ik weet niet waar het aan ligt maar ik vind steeds minder mensen leuk en kan steeds minder van  mensen verdragen.

We moeten even wachten en ik voel de onrust in mijn lijf opborrelen wat als er slecht nieuws gebracht wordt, hoeveel kan ik nog hebben. Boh Max mijn boosheid wordt alleen maar groter, ik wil ze zo graag door elkaar schudden en ze laten zien wat ze hebben gedaan. Het was een helder duidelijk gesprek en ik ga dan ook met gemengde gevoelens weg. Het was erg fijn dat ze betrokken zijn en dat ook laten merken maar om een een of andere reden heb ik er een heel slecht gevoel bij. We gaan deze slag niet binnenhalen zegt mijn gevoel. Doodmoe gaan we naar huis, toch wel een beetje verslagen.

16 februari eindelijk goed nieuws……….het OM gaat vervolgen……..de voorzitter  wordt opnieuw verhoord als verdachte in een strafzaak……….Max alweer sterf je op dat moment……..gelijk voel ik adrenaline door mijn lijf gaan……..rechtvaardigheid……….maar ook zo boos ze hebben gewoon hun verantwoordelijkheid niet genomen het is nu een feit……….Max zij hadden dit kunnen voorkomen……..het is zo zinloos geweest………..één telefoontje………..een taxi…………een ritje naar Born.

Dit was 16 februari 2017.........nu 22 augustus 2018 staat de zaak eindelijk voor de deur.....ik ben er nu al ziek, misselijk, strijdvaardig maar ook doodsbang voor. 

Intens verdrietig.....

In de eerste week na het overlijden van Max zei onze hulp van slachtofferhulp dat 80% van de huwelijken het niet samen redden na het verlies van een kind. Ik dacht toen nog nou dat geeft de burger moed, heb je nog zo'n leuke binnenkomer.
Toen dacht ik 80% dat is veel, daar gaan wij niet bij horen, wij gaan dit samen doen en delen. Me geen seconden realiseren dat het helaas niet zo werkt. Maar goed wij hadden al zoveel samen meegemaakt we waren een team. Ons gezin was een team, een eenheid.

Dan is het ineens zo ver, na 22 maanden samen door deze afschuwelijke nachtmerrie te zijn gegaan is het gezamelijke besluit gekomen dat we het samen niet meer gaan redden. Onze eenheid is 29 oktober 2016 inelkaar gestort als een kaartenhuis en ineens zijn we geen team meer. Maar zijn we hele gebroken, verdrietige ouders, die ieder op hun eigen manier moeten leren om te gaan met dit verlies. Ook al is het ons verlies, de manier hoe je ermee omgaat, wat je eigen coping is kan ineens lijnrecht tegenover de ander staan. Je raakt jezelf en elkaar kwijt. De enige waar we allebei oog voor hebben gehouden en hebben is Job. Voor Job hebben we het 22 maanden gered. Job die het zo goed doet, daar kunnen wij nog wat van leren.

Wat je heel duidelijk bij ons ziet is dat ieder op een eigen eilandje zit en we alleen nog samen komen op het eilandje van Job. Dat is niet genoeg voor een relatie, daar gaan we niet mee redden.
Geloof me we hebben alles geprobeerd, praten, juist niet praten, samen proberen te rouwen, juist ieder op zijn eigen manier laten rouwen, ieder in zijn waarde laten, noem maar op we hebben het geprobeerd, maar het lukt niet meer. We zitten allebei te vissen in een lege vijver en maken elkaar alleen maar ongelukkiger, iets wat bijna niet meer mogelijk is. We belemmeren elkaar in ons rouwproces en het laatste wat we allebei willen is elkaar nog gekker of nog ongelukkiger maken. Allebei verdienen we rust en een stabiel leven en dat gaan we niet meer bijelkaar vinden.

Ik ben hier zo intens verdrietig van, hoe afschuwelijk is het dat je als ouders je kind verliest en dan ook nog elkaar verliest. Dat je dit niet meer met elkaar kan delen, dat je thuis een huis wordt en geen thuis meer. Alles maar dan ook alles zijn we kwijt geraakt, ons leventje zoals het was, ons gezin, ons zelf, elkaar,......gewoon alles. Job is alles kwijt, pfff wat hebben we er een zooi van gemaakt, wat had ik het graag voor Job anders gezien en gegunt. Onze oudste, onze jongen, die keihard werkt aan een eigen leven in Tilburg, die daar in een leuk huis woont, leuke vrienden heeft, het goed voor mekaar heeft, raakt nu ook zijn ouderlijk huis kwijt. Gelukkig begrijpt hij het ondanks zijn verdriet, ook hij gunt ons een rustig leven.

Ons huis gaat de verkoop in, dat houdt in dat er mensen komen kijken naar ons huis, vreemde gaan de kamer van Max bezoeken, bij het idee alleen al wordt ik misselijk. Gelukkig regelt de makelaar alles en hoef ik niet erbij te zijn. Ook betekent het dat de kamer van Max leeggeruimd moet worden, pffff iets wat ik heel moeilijk vind. Het huis zelf heb ik minder moeite mee, voor mijn gevoel is de ziel uit het huis. Maar toen vandaag de foto's werden gemaakt merkte ik dat het me toch meer raakte dan ik voorgesteld had. Dit huis zou ons gezinshuis worden, hier zouden we gelukkig worden, hier zouden ooit misschien wel kleinkinderen rond hebben gerend, nu......nu gaat het weg, wordt het verkocht.

Het rare van alles is dat ik echt heel verdrietig ben, maar er ook een last van mij afgevallen is. Ik hoef niet meer te knokken, ik hoef geen ballen meer in de lucht te houden. Ik mag me, ik moet me gaan focussen op mijzelf, op mijn eigen leven en de invulling daarvan. Over drie weken is als alles goed gaat de rechtszaak, iets waar ik doodsbang voor ben maar ook klaar voor ben, kom maar op. Ik hoop dat ik na de rechtszaak een stukje rust ga vinden en eindelijk kan beginnen met een "nieuw"leven. Dat ik leer leven met dit verdriet, dat ik leer dat het er mag zijn maar het ook oké is om even gewoon Marie-josé te zijn. Dat ik weer een glimp van een toekomst durf te zien, en dat ik een plekje krijg waar ik me weer veilig, vertrouwd en fijn ga voelen.
Dit hoop ik ook voor Jos, ik gun hem een leven waar hij kan leven op de manier zoals hij het wilt, met de mensen die hij nodig heeft, zonder zich steeds door mij te laten belemmeren. Zonder zich continu zorgen te hoeven maken om mij. Dat verdient hij.

Samen blijven we altijd de ouders van Job en Max, samen delen we iets wat ons zo ontzettend verbind in ons leven maar ook zo onzettend vervreemd heeft van elkaar. Maar dit zullen we voor de rest van ons leven samen delen, niemand voelt het zo als wij. Dat maakt het daarom ook gelijk weer zo in en in triest

Stuck in a moment.....

You've got to get yourself together .
You've got stuck in a moment.
And now you can't get out of it.
Don't say that later will be better.
Now you're stuck in a moment.
And you can't get out of it.

 And if, and if the night runs over .
And if the day won't last.
And if your way should falter .
Along the stony pass.
It's just a moment, this time will pass.

Dit is een stukje tekst uit een liedje van U2, dit omschrijft zo goed hoe ik me voel. Ook ik "stuck in a moment and can't get out of it".Na het overlijden van Max zit ik in een soort cocon, een cocon die helemaal gevuld is met Max. Ik draag hem zo bij mij dat er momenten zijn dat ik gewoon over hem struikel. Ik weet dat ik het doe, mijn omgeving ziet dat ik het doe en er zijn echt wel momenten dat ik" Max op mijn rug draag" maar zo gauw ik uit dat moment stap slokt hij mij weer helemaal op. Ik kan het niet loslaten. Vandaar dat ik deze tekst zo toepasselijk vind. Time will pass of ik wil of niet. 

Het is voor mijn omgeving soms heel lastig, ze zien de strijd die ik voer en krijgen me er niet uit. Mijn leven was mijn gezin, mijn kinderen. En nu.....nu is mijn huis leeg..... Max is er niet meer en komt ook niet meer en Job is zijn leven op aan het bouwen in Tilburg, doet dit echt heel goed en is volwassen geworden, heeft mij nu op een andere manier nodig, ik hoef niet meer voor hem te zorgen. Dus in een klap is mijn gezin waar ik voor zorgde weg.

 Ik realiseer me steeds meer dat mijn leven voor 29 oktober 2016 bestond uit mijn werk, mijn werk was heel belangrijk voor mij, ik vond mijn werk echt leuk en genoot van het verzorgen van mijn lieve bewoners. Ik was goed in het regelen en nam graag taken op mij, niets was te veel. Buiten mijn werk bestond mijn leven uit mijn gezin, alles draaide om het gezin, mijn kinderen waren en zijn mijn alles. Ook daar was niets te veel voor en alle vakanties, vrije dagen of wat dan ook stonden in het teken van de kids. Als mijn jongens het leuk hadden was ik een gelukkig mens. Verder hadden Jos en ik het fijn, we begonnen net met het maken van korte stedentripjes omdat de jongens nu best 2 nachten alleen konden blijven, we hadden weer oog en tijd voor elkaar. De overige vrije tijd besteden ik aan onze vrienden, lekker koken voor vrienden, kaartavondjes, gewoon als het maar gezellig was, ook daarin was niets mij te veel. Dat was mijn leven, soms kon ik even wat tijd voor mijzelf vrijmaken om een boek te lezen, heerlijk helemaal je zelf verliezen in een boek. Dat was mijn rust moment, dan kan de wereld om mij heen instorten dan had ik het niet in de gaten, ik zat in mijn boek.

Al deze dingen ben ik kwijt, mijn werk is niet meer het werk wat het was, ik ben het gevoel kwijt, ik krijg het niet meer geregeld en zie het niet meer. Mijn gezin is veranderd, Job heeft geen tijd en zin om leuke dingen met zijn ouders te doen, hij heeft zijn leven in Tilburg en als hij naar huis komt gaat hij met zijn vrienden hier op stap. Iets wat hij ook zeker moet doen, hij heeft recht op zijn eigen leven. Job heeft natuurlijk afgelopen jaar al iets heel bijzonders met mij gedaan, een weekje Kreta dat neemt niemand mij af Jos en ik zijn elkaar ook kwijtgeraakt, ieder verwerkt dit grote verdriet op zijn eigen manier en heeft zijn eigen behoefte en dan raak je elkaar wel eens kwijt. Dan word je boos, teleurgesteld, gekwetst maar je weet ook dat de ander dit niet extra doet ook die ander is aan het overleven. Ook die ander is "stuck in a moment".

Stuck in a moment.....volgens mij is het tijd om uit dat moment te stappen en om eens echt te voelen en rouwen om alles wat ik verloren ben, om eens echt te rouwen om Max en om dan een te gaan kijken welke richting het leven mij gaat geven. Ik heb hele mooie lieve mensen om mij heen , die met mij in het moment zitten maar die ook met mij iedere stap gaan zetten. Gisteren was weer een heel mooi voorbeeld van, ik zat te eten met mijn nicht en zus en na het eten zijn mijn nichtje en ik nog gebleven om even te praten en wat te drinken. De eigenaars van deze Griek zijin zo'n lieve mooie mensen die altijd met mij mee leven, gisteren dus ook. Ze zaten daar met nog wat lieve bekenden van mij en we hebben samen gehuild, samen gepraat en ik weet zeker dat deze mensen allemaal op hun eigen manier iedere stap die wij zetten een stapje met ons mee lopen. Ze zijn er allemaal op hun eigen bijzondere manier. Dit soort mensen zorgen ervoor dat ik soms uit het moment stap en me even weer mens mag voelen.

Ik zal altijd in het moment blijven, die 29 oktober 2016 heeft mij voor altijd veranderd, heeft een stukje van mij afgenomen, heeft een leegte achtergelaten die niets of niemand kan opvullen. Dus dat zal ik altijd bij mij dragen, dat wil ik ook altijd bij mij dragen. Dat neemt niemand mij af, maar ik mag het wel delen, ik mag me kwetsbaar opstellen en hoef niet altijd leuk te zijn. Het leven is ook niet altijd leuk, geloof me op dit moment leef ik dus leuk is nog ver te zoeken. Maar ik ben wel klaar om uit de cocon te komen. Ik ben klaar om te zeggen ik heb een zoon verloren, hij was veel te jong en het is zo oneerlijk en ik mis hem iedere seconden van de dag. Dus nee ik ben niet altijd leuk of gezellig want ik ben een rouwende moeder. Maar ik ben ook nog gewoon Marie-josé en heb het wel nodig om soms dom te lachen en gek te doen want anders zou ik deze pijn niet kunnen dragen. Lach met mij, huil met mij, sla een arm om mij heen of schop me onder mijn kont want dat zijn de dingen die ik nodig om uit mijn veilige cocon te komen