Bizarre tijden

We leven momenteel in zo'n rare wereld en zo'n rare tijden, al weken zijn we in de ban van het coronavirus. Je hoort niets anders meer, op de tv zie je niets anders meer. Overal waar je komt wordt je geconfronteerd met dit virus. De kleine dingen die we altijd normaal vinden zijn niet meer normaal. Mensen lopen door de supermarkt met handschoenen en mondkapjes. We mogen elkaar geen hand meer geven, geen knuffel of kus. Mensen werken vanuit huis, scholen zijn dicht, restaurants en cafe's gesloten. Alleen de vitale beroepen draaien door, dus ja ik in zorg werk gewoon door.

Het is zo bizar als je om je heen kijkt en de mensen en de wereld ziet veranderen, mensen worden kribbig, angstig en alle zekerheden lijken weg te vallen. Ik begrijp dat echt allemaal en deze tijd is echt heel pittig, maar is het raar als ik zeg dat het me ook helpt om te realtiveren. We hebben niet zoveel nodig om te leven , althans is mijn mening. Pas op ik mis ook mijn etentjes en mijn terrasjes maar ik gaf er alles voor om nu thuis te zijn met mijn jongens. Om eens niet mee te hoeven draaien in de gekte van de dag maar terug met mijn jongens naar de basis te gaan.

In deze tijd realiseer ik me juist het gemis van mijn jongens, ik vraag me af waar zou Max nou zitten, die zou wel weer het gevatte antwoord geven "ja mam moeder aarde schopt terug, we willen toch niet luisteren". Job zit in Tilburg dus die zie ik bijna niet, die moet het nu ook alleen met zijn vrienden in het studentenhuis doen, vrienden zie ik niet, familie zie ik niet, dus ik denk alleen maar boh mensen geniet van het samen thuis zijn. Maak het beste van deze tijd en de middelen die je hebt, leer weer de kleine dingen te waarderen en er van te genieten en ben blij dat je gezond samen kan zijn.

Ik wil echt niet betuttelend zijn maar ik zit veel alleen dus ik heb wel een beetje recht van spreken vind ik zelf.
Juist nu mis ik mijn gezinnetje waar ik voor kan en mag zorgen en die er ook voor mij zijn na een dagje werken. Nu mis ik de genegenheid van mijn jongens, de knuffel, de spelletjes doen, gewoon de gezellige familie tijd. Vraag ik me af wie zorgt er voor mij als ik ziek word.

Corona zorgt voor heel veel ellende, pijn, angst, onzekerheid en oprecht een verschrikkelijke crisis, ik hoop alleen dat het ons ook wat leert en geeft. Dat we leren er weer te zijn voor elkaar, dat we het leven niet vanzelfsprekend nemen en dat we weer tijd voor elkaar vrijmaken. Dat rennen, presteren, stressen je niets opleverd en het oké is om eens een pas op de plek te nemen. Neem het leven niet lief maar leef het, haal er alles uit en geniet vooral van je gezin, je kinderen je geliefden, zorg voor elkaar en wees wat geduldig en lief voor mekaar.

Mijn gezinnetje zoals ik het had bestaat niet meer en ik wou dat ik wat vaker stil had gestaan bij wat ik had in plaats van rennen, vliegen en maar doorgaan. Maar ja ze zeggen niet voor niets je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt.........