leven berekenen in %

Er was eens.......zo begint vaak een sprookje en ook ik geloofde vroeger in sprookjes, in prinsen op witte paarden en ze leven nog lang en gelukkig. Wat was de tijd en leven toen nog simpel en onbezonnen. Wat heb ik in mijn jeugd genoten en veel gedaan waar mijn ouders nu nog geen weet van hebben, zoals het hoort.
Natuurlijk heb ik ook dingen gedaan waar ik spijt van heb of die ik nu misschien anders had gedaan maar ik heb eigenlijk altijd volop in het leven gestaan er altijd 100% gegeven.

Nu weet ik dat het leven geen sprookje is, ja ook bij ons begon het met er was eens.....hij was dan wel niet de prins op het witte paard, maar hij was en is nog steeds wel mijn prins. We woonden dan misschien niet in een mooi groot kasteel maar het was ons huisje wat we thuis noemden. Daarbij werd ons leven onbetaalbaar door de geboorte van onze 2 jongens. Wij maakten ons eigen sprookje, ons leven, ineens bestond ik zelf nog maar uit 33,33 procent, want de andere 66,66 procent werden verdeeld door Job en Max. Alles voor mijn jongens, mijn mooie mannen.

Verder leefde ik voor mijn werk, mijn werk was mijn hobby, niets was te veel en ik stond altijd klaar. Echt ik durf te zeggen als ik iets met hart en ziel deed was het mijn werk. In de vrije tijd die ik daarnaast nog over had, vond ik het heerlijk om vrienden uit te nodigen, lekker te koken, samen te eten, spelletjes te doen, gewoon genieten van gezelligheid en elkaar. Ons huis was eigenlijk altijd gevuld. Dat is iets wat ik mijn jongens ook altijd heb meegegeven, iedereen is welkom in ons huis en iedereen mag mee eten, aanschuiven of wat dan ook. Dus je ziet wel ik, wij hadden een rijk leven, ons sprookje en ook ik geloofde in we leven nog lang en gelukkig.

Ik hoef niet meer uit te leggen dat sprookjes niet bestaan en dat we leven lang en gelukkig ook een illusie is, ze zeggen niet voor niets de meeste dromen zijn bedrog.
Ons sprookje werd een nachtmerrie en ons leven een thriller. Ineens is niets meer belangrijk en ben ik de grip en het verouwen over alles kwijt. Ik ben letterlijk 33,33% kwijt en dat komt nooit meer terug, die zijn samen met Max gestorven. Dat is een groot leeg gat, wat ik letterlijk voel en wat leeg en pijn doet, iedere dag. Dan zijn er de 33, 33 % voor Job die nu heel veel waard zijn en die ik koester en bewaak daar komt niemand aan die zijn enkel en alleen voor Job. Dat houd in dat ik nog 33,33% voor mijzelf over heb, dat ahd ik altijd alleen dan zonder die leegte en dat grote verdriet. Nu slokt dat gat heel veel van mij op, dan ik heb zeker 25% nodig om uberhaupt de dag door te komen, om te overleven, om te blijven staan. Geloof me iedere dag opstaan, aankleden, verzorgen en de hond uitlaten is nu al heel veel. Dus als ik zeg dat ik niets doe op een dag klopt dat niet helemaal, want de dingen die ik doe kosten ontzettend veel.

Dat houdt in dat ik nog zo'n 8% overhoud, die zijn dan voor Jos, voor mijn vrienden, mijn familie, voor mijn werk, voor eigenlijk alles behalve overleven. Alles wat vroeger van zelf ging, waar ik niet over nadacht, kan ik nu niet meer, ik raak in paniek als er meer dan 2 afspraken in mijn agenda staan, ik overzie niet wat en hoe ik een dag moet inplannen. Dus ik gebruik heel veel van mijn 25% en waarschijnlijk ook van de 33,33% van Job om te overleven. Dit klinkt misschien heel simpel maar door het zo op te schrijven snap ik het zelf beter waarom de dingen die ik vroeger met 2 vingers in de neus deed nu absoluut niet meer kan en snappen mensen om mij heen misschien beter waarom ik afspraken afzeg, in stress raak van te veel prikkels, de hele dag moe ben en zo vergeetachtig ben als ik weet niet wat. Wat ik niet heb kan ook niet aanbieden, hoe graag ik het ook zou willen. Wat er niets is kan ik helaas niet toverern, want zoals ik al zei het leven is geen sprookje...........

Opruimen.....

Vanmorgen liep ik zoals iedere morgen weer de kamer van Max op. Zoals iedere morgen draait mijn maag even als ik de deur open maak. Zoals iedere morgen is het bed leeg. Zoals iedere morgen wens ik hem goedemorgen en vraag ik of hij lekker heeft geslapen. Ik open de rolluiken en ga even op het bed zitten. Zoals iedere morgen voel ik mijn tranen komen.

Alles op de kamer van Max staat nog precies zoals hij het achter heeft gelaten, zijn pyjama ligt nog onder zijn kussen, zijn lege pringles en pakje kauwgum liggen nog op zijn bureau, zijn prullenbak is nog steeds vol. Het is net alsof hij nooit weg is geweest. Soms ruik ik hem zelfs nog.

Die kamer is voor mij een lastig struikelblok, iedere keer doet het pijn als ik zijn kamer op loop. Iedere keer de confrontatie met hoe het was en nooit meer wordt. Maar het idee dat die kamer er niet meer is maakt me ook gek. Daarbij wat moet ik met zijn spullen, wat moet ik met die kamer dan doen, het is niet dat wij die kamer nodig hebben. Dus het is echt een dillemma. Nu vraag je je misschien af waarom het dan een dillemma is, je zou denken laat de kamer dan zo als je hem toch niet nodig hebt. Maar helaas voelt dat niet zo, ik word nog steeds boos op Jos als hij iets verschuift op de kamer, of als hij per ongeluk de deur heeft open laten staan. De kamer is zoveel meer voor mij, die kamer ademt Max en dat is heel mooi, maar ook heel triest. Het maakt me iedere dag heel erg verdrietig en misselijk. En allebei de mogelijkheden zijn niet te doen, de kamer zo laten is geen optie maar opruimen ook niet.

Ik ben begonnen met wat ideeën op te doen wat ik eventueel met spulletjes van Max zou kunnen doen. Ik wil van kleren van Max een tas en een kussen maken, en voor zijn beste vriendinnen ook een blijvende herinnering. Nu nog een naaister vinden die dit op korte termijn wilt en kan doen. Verder denk ik erover om een kist te laten maken en laten bedrukken met foto's van Max, een soort speelgoed/dekenkist. Daar wil ik dan de spulletjes in doen die ik echt niet weg kan doen. Die kist wil ik dan op zijn kamer zetten. Ik wil dan een herdenkingshoekje maken, met foto's, de kist, een stoel. Een speciaal plekje waar je even weg kan dromen, even kan huilen, even kan praten, gewoon even kan zijn met Max. Dat lijkt me heel mooi en fijn.

Zo zie je maar ideeën genoeg, maar waar begin je, waarom kan ik nog geen begin maken. En wat moet ik dan met alle andere spullen? Ik raak in paniek dat die spullen eindigen op de stort, maar moet er ook niet aan denken dat iemand in het bed van Max slaapt, of aan het bureau van Max zit. Laat staat de kleren van Max draagt, dat kan echt niet.

Zo stom dat ik zoveel waarden hecht aan spullen, ik ben helemaal niet materialistisch. Maar deze spullen zijn zoveel waard, deze spullen zijn eigen alles waard. En tegelijkertijd bezorgen ze me zoveel pijn en verdriet.

Gelukkig zit er geen termijn aan deze spullen en heb ik alle tijd om beslissingen te nemen, ik heb al een stapje gezet door erover na te gaan denken, als iemand mij komt helpen met iets te maken van de kleren van Max dan ben ik klaar om de tweede stap te zetten, vandaar uit kijken we wel weer verder.
Opruimen kan altijd nog.........

Afscheid nemen....

Al de hele week denk ik aan het gezin en familie en vrienden van het meisje uit Maasbracht wat afgelopen vrijdagnacht is overleden. Wat voel ik met ze mee en durf te zeggen weet ongeveer wat ze doormaken. Dit horen ouders niet mee te maken. Deze ouders zijn nu ook beland in hun ergste nachtmerrie.

Ook voor alle vrienden en klasgenootjes is dit een afschuwelijk drama, dit heeft zo'n impact op de jeugd dat zie ik hier bij de vrienden van Max nog regelmatig. Voor alle betrokkenen is het leven in een klap veranderd.

Morgen is de uitvaart van Kelly en dan moet iedereen echt afscheid nemen, ik weet nog dat bij ons in die week voor de uitvaart, ik geleefd werd, ik functioneerde op automatische piloot. Er moest een dienst geregeld worden, er moesten bloemen uitgezocht worden, er moest muziek uitgezocht worden, mensen kwamen afscheid nemen, Max lag thuis opgebaard, iets waar ik nog steeds heel dankbaar voor ben. Ik denk dat in die week zeker 60 schoolgenootjes langs zijn gekomen, dat was zo bijzonder. We hebben zoveel steun aan deze kinderen gehad en nog iedere dag, het zijn echt bijzondere jongeren.

Ik kan me de laatste avond nog herinneren, dat ik werd gebeld met de mededeling om de koeling uit te zetten, dat was het zwaarste wat Jos heeft moeten doen, dat was de eerste echte stap en voor mij voelde het alsof ik mijn kind van de beademing afhaalde. Dat was het enige minpuntje van een thuisopbaring. Ik weet nog dat ik de laatste nacht bij Max zat en dacht als ik je nu oppak en in de auto zet dan rijden we gewoon samen weg, ik heb zelfs geprobeerd hem op te tillen maar durfde het niet.

Morgen gaan de ouders de kist sluiten, ik voel nu al de rillingen over mijn rug lopen, dat zijn de stappen die je als ouders niet hoort te zetten maar wel moet zetten en geloof me er komen nog heel veel meer stappen. Morgen is de uitvaart en daarna is er niets meer, dan begint het pas, althans zo heb ik het ervaren. Dan is er niets meer te regelen, dan is alles klaar, dan is je kind echt weg.

Ik leef zo mee met de ouders en alle nabestaanden en ik voel hun pijn en verdriet. Ik weet als geen ander wat voor helse weg ze nu ingeslagen zijn, en ik hoop dat ze veel steun, begrip, liefde van mensen om hun heen krijgen. Loop niet om ze heen, blijf niet weg, als je niet weet wat je moet zeggen, zeg dat dan maar blijf ze opzoeken, blijf met ze praten, blijf Kelly noemen dat is het enige wat een buitenstaander kan doen.

Gelijk denk ik dan aan Dunya die nog ligt te vechten voor haar leven, die waarschijnlijk niet eens weet dat haar vriendin om het leven is gekomen tijdens het ongeluk. Die niet eens afscheid kan nemen van haar vriendin. Aan de ouders van Dunya de onzekerheid en angst waar die mensen mee moeten leven nu is afschuwelijk. Dit zijn van die momenten waarop ik echt denk wat is het leven hard en oneerlijk, waarom worden onschuldige kinderen van deze wereld afgeplukt of moeten ze vechten voor hun leven, waarom waarom..........

Mijn hart gaat uit naar jullie allemaal en ik deel jullie verdriet en onmacht.....

Wie ben ik....

Iedereen heeft weleems het gevoel even niet meer te weten wie je bent, althans dat denk ik. Ik heb dat de laatste tijd steeds vaker, dan kijk ik in de spiegel en dan denk ik wie ben ik.
Dan ga ik terugdenken aan wie ik was en wat ik zeker weet.

Ik weet dat ik de jongste ben in ons gezin, een gezin van 5 meiden, ik was de clown van de familie en altijd bezig met het pleasen van de ander.
Op school veranderde ik van een lief meisje naar een brutale aap, zeker mijn tijd in Brunssum was redelijk rebels. Mijn puberteit bestond vooral uit stappen en shoppen.
Op mijn werk ben ik de hardwerkende collega, op mij kun rekenen en ik help daar waar ik kan.
Bij mijn vrienden ben ik de gezellige, altijd in voor een feestje maar ook de schouder om bij uit te huilen en sta altijd klaar.

Dan ben ik de moeder van.....mijn jongens.......ik wou als klein kind altijd al mama worden en ik ben dan ook heel dankbaar dat ik dat ben mogen worden.  Toen ik Jos leerde kennen nu zo'n 22 jaar geleden dacht ik niet dat wij samen kinderen zouden krijgen. We waren collega's en Jos was niet echt mijn type, maar hij heeft mijn hart gewonnen en in 1997 zijn we getrouwd en 1998 werd Job geboren, 2 jaar later werd ons gezinnetje compleet gemaakt met Max. Ons hele leven draaiden om onze kinderen, ons gezinnetje stond bovenaan. We deden bijna alles samen. Niets was te veel. We hadden eigenlijk alles, 2 gezonde kinderen, een leuk huis, een leuke baan maar toch liep ons huwelijk in 2007 stuk, ons gezinnetje viel uitelkaar. Dat was zeker voor Max heel lastig. In 2008 kwamen we erachter dat we toch niet zonder elkaar konden en op 14 maart 2014 zijn we opnieuw in het huwelijksbootje gestapt. Dat was buiten de geboorte van mijn jongens de mooiste dag uit mijn leven.

We waren toen echt gelukkig, alles liep op rolletjes, we kochten ons huis in Born, de jongens deden het heel goed op school en wij hadden weer tijd voor elkaar. Nog nooit was ik zo zeker van mijzelf en oprecht gelukkig.

Dat veranderde allemaal in een nacht, de nacht waarin Max uit ons leven is gerukt, ja ik zeg nog steeds gerukt. zo voelt het ook nog steeds. Ons gezin was in een klap verslagen, radeloos, niet meer compleet. Alle drie zaten we de eerste weken in overlevingsmodus, Job is als eerste weer stappen in het leven gaan zetten en daar ben ik zo ontzettend trots op, Job doet het goed en die komt er wel. Ook Jos is weer stappen in het leven gaan zetten, niet zoals het was maar hij maakt er het beste van, hij doet dat ook heel goed, ik ben daar weleens jaloers op.

Ik.....ik weet niet waar ik sta, ik ben mijzelf volledig kwijt geraakt.
Ik heb het eerste jaar vooral overleefd en werd geleefd, dat had ik ook heel hard nodig, ik was nog niet klaar om de realiteit onder ogen te zien. Sinds januari zie ik de realiteit onder ogen en geloof me ik vind er niets aan. Ieder dag land het een beetje meer en moet ik leren leven zonder Max.  Ik ben begonnen met werken, dat was altijd een belangrijk deel van mijn leven dus vandaar dat het tijd  werd om dat op te pakken. Alleen ben ik ook tijdens mijn werk niet meer wie ik was, ik krijg te veel prikkels binnen, kan niet filteren, heb geen rem als ik daar ben, zie vanalles, wil vanalles maar ik kan het niet. Dus daar ben ik ook mijzelf in kwijtgeraakt.

En nu kijk ik in de spiegel en denk ik wie ben ik.....wat wil ik......wat kan ik.......niets is meer zoals het was, Jos is niet meer het zelfde, Job is niet meer het zelfde, onze vrienden zijn niet meer het zelfde, niets is meer het zelfde. Deze zoektocht naar wie ik ben is een zware, confronterende zoektocht die nu heel veel energie kost, maar hopelijk uiteindelijk leer ik mijzelf te zien en deze Marie-josé ook te waarderen en voor haar te zorgen. En daarbij wie weet nu eigenlijk echt wie hij/zij is????

Willen en kunnen is een groot verschil....

Vroeger zei mijn vader altijd "kan ik niet lig op het kerkhof en wil ik niet ligt ernaarst"inmiddels ben ik erachter gekomen dat deze uitspraak helaas niet voor alles werkt.
Ik ben echt geen opgever en heb mijn hele leven altijd geprobeerd te doen wat van mij gevraagd, verwacht, wat ik dacht dat nodig was te doen. Ik probeerde aan iedereen z'n verwachtingen te voldoen en was vooral bezig met de ander, vind de ander het wel leuk, vind het ander het wel fijn, is het wel gezellig, kan ik nog wat doen?? Dat waren mijn vragen en daar hield ik me mee bezig. Niet raar dat ik een baan in zorg heb, ik ben heel goed in het zorgen voor anderen. Maar voor mijzelf.....dat is een ander verhaal.

Ook het afgelopen jaar, ben ik vooral bezig geweest met wat is "normaal", ben ik niemand tot last, nee ik heb geen hulp nodig, vooral zelf mijn eigen boontjes doppen. En zelfs op feestjes nog proberen gezellig te zijn. Als ik het nu zo lees denk wat wou ik hiermee bereiken, pfff super Marie-jose wat een onzin, moet je je nu zien zitten.

Sinds een week ben ik weer terug bij af, gaan mijn gedachten weer alle kanten op en maken mijn gevoelens weer overuren. Heeft iets het getriggerd, ik weet het niet maar dat is wel de standaard vraag die ik dagelijks krijg. Hmmmmm heeft het iets getriggerd......wat dacht je van het feit dat ik al 16 maanden zonder mijn Max leef, dat mijn zoon is overleden en ik daar niet klaar meekom.
Als je mij vroeger zou zeggen dat ik ooit een van mijn kinderen zou verliezen zou ik je zeggen dat ik gek werd, dat ik dat niet zo kunnen overleven en kijk ik leef nog, ben misschien wel gek of in ieder geval behoorlijk in de war, maar sta nog recht.

Dus ja ik ben vast getriggerd en ja dit zal zeker nog vaker gebeuren, maar geloof me dit went nooit en is zo verschrikkelijk vermoeiend. Niet alleen voor mij maar ook voor de mensen in mijn omgeving. Weer zeg ik afspraken af, weer reageer minder op appjes en weer heb ik me af moeten melden op het werk. En toch hoe gek het klinkt is aan dit alles iets positiefs, voor het eerst heb ik zelf op de rem getrapt, voor het eerst heb ik gezegd ho stop dit kan ik niet, dit red ik niet, ik loop over. Voor het eerst heb ik gekozen voor dat wat goed voor mij is en dat is even niets moeten en vooral dingen mogen doen die ik wil en me wat opleveren. Want ik kan wel heel graag en heel veel willen maar wat als  ik het niet kan en het me niet lukt en dan zeker niet meer te kosten van alles. Dat is een harde confrontatie, zoals ik al begon ik ben opvoed met kan ik niet ligt op het kerkhof en wil ik niet ligt er naast.

Ik heb hulp gezocht en weet dat ik ook weer uit dit gat kom, wat ik zeker geleerd heb is dat ik mijn lat een heel stuk lager moet gaan leggen, dat zoals mijn zus al zei Marie-josé op 60% is nog altijd meer als heel veel mensen op 100%.

Dromen....

Vannacht schrok ik wakker na een hele rare droom. Ik droom de laatste tijd heel veel en vaak zijn het niet de leukste dromen, ik heb regelmatig dromen over het ongeluk van Max of over 29 oktober 2016. Die nacht/dag maak ik regelmatig in mijn droom nog eens door. In het begin raakt ik dan helemaal in paniek en maakte ik mijn eigen versie van wat er wel niet allemaal gebeurt was die beruchte nacht en op de A2. Na heel wat EMDR sessies gaat dat gelukkig wat beter, die dromen blijven aangrijpend en traumatisch maar ik kan ze nu beter plaatsen of hoe je het ook noemt.
Maar mijn droom van afgelopen nacht was anders, ja hij ging over Max, maar hij was veel dichterbij en ik ben er al de hele dag van uit mijn huisje.

Hij ging als volgt, althans de lijnen die ik nog weet:

Ik zat gewoon thuis op de bank tv te kijken, the Voice was er op, dus ik ga er vanuit dat vrijdagavond was. Jos zat achter z'n computer, Job was boven en Max ging weg, hij ging met vrienden weg( net als de bewuste avond). Hij had een spijkerbroek aan en z'n rode/zwarte ruiten blouse( deze kleren had hij aan tijdens z'n opbaring). Ik krijg een hele dikke knuffel, hij kijkt mij aan en geeft me een dikke kus en zegt " gekke mam ik houd van jou". Hij loopt naar Jos, geeft hem een knuffel, aait Bono over z'n bol en stapt op zijn fiets, kijkt om zwaait en fietst weg. Ik loop een rondje met de hond en ineens zie ik hem fietsen in een veld vol met mais, een smal modderachtig paadje, hij fiets mij voorbij maar kijkt niet op of om, hij heeft zijn oortjes in. Ik roep maar hij hoort me niet, ik blijf roepen maar hij fietst door. Ik ren achter hem aan en steeds als ik bijna bij hem ben word ik terug getrokken door iets. Dan kijkt hij om, ziet mij staan en lost op in het niets, alleen zijn jas en fiets blijven achter. Hij zag er ineens heel raar uit, die laatste blik was heel raar.

Je kan je dus voorstellen dat ik niet echt lekker wakker werd, ben even wat gaan drinken en ben daarna nog even in slaap gevallen. Toen ik een uurtje later wakker werd gebeld merkte ik dat ik nog steeds die blik voor mij zag. Ik zie die blik de hele dag, het was zo iets raars. Het laat me niet los.
Nu kan je hier allemaal theorieën op loslaten, zoals hij wilt dat ik hem loslaat of hij gaat verder daarboven, maar het voelde anders, ik kan het niet uitleggen.
Het was net of alsof hij door mij heen keek, ik weet het niet, alsof hij mij wat duidelijk wou maken of iets ach ja ik weet het niet.  Wat ik wel weet is dat ik er de hele dag mee bezig ben, waarom droom ik juist dit soort dromen als ik een drukke dag heb gehad?

Wat ik de laatste dagen merk is dat mijn hoofd heel vol zit, ik merk het op mijn werk, ik merk het als vrienden wat willen afspreken, ik krijg het allemaal niet gepland. Mijn hoofd loopt over, ik vind het allemaal heel erg veel, het gaat allemaal heel snel en ik heb het gevoel dat ik het niet bij houd.
En vannacht in in mijn droom hield ik Max ook niet bij, ik redde het steeds net niet, ik voelde zijn bagagedrager maar dan werd ik weer teruggetrokken door iets. Het is net alsof ik te veel, te snel wil en ik het niet meer kan, ik weet het niet. Misschien zegt Max wel " mam doe eens een stapje rustiger"

Het "normale"leven van iedereen gaat in mijn ogen zo snel, jullie zitten allemaal in een sneltrein en ik ben pas op de stoptrein gestapt, ik voel de paniek weer, mijn agenda staat weer vol en ik ben het overzicht kwijt en om een één of andere reden had ik in mijn droom wel het overzicht, ik zag alles heel helder en kan alles goed omschrijven, maar kon Max niet bijbenen, net zoals ik het dagelijkse leven en alles wat erbij komt kijken niet kan bij benen.

Dubbele gevoelens......zo verwarrend

Iedereen heeft wel eens het gevoel dat ze gek worden of zo in de war zijn dat ze het niet meer weten.
Dat is menselijk en past ook wel in ons drukke, gejaagde bestaan. We moeten allemaal zoveel, althans leggen ons allemaal zoveel druk en verplichtingen op waardoor iedereen weleens het gevoel heeft dat ze overlopen. Dit had ik zeker in het verleden ook wel eens, dan moest ik even pas op de plaats maken, prioriteiten stellen en eens diep adem halen en dan kon ik weer verder.
Nu is het ineens allemaal anders........

Het gevoel dat ik gek word, dat heb ik niet meer, ik kan wel denken is dit normaal maar ja laten we eerlijk zijn wat er 16 maanden gelden gebeurd is, is alles behalve normaal. Dus dat gevoel heb ik misschien daardoor niet of de hele dag en herken ik het niet. Wat ik wel heb is dat ik ontzettend in de war ben, ik kan heel slecht dingen onthouden, ben vergeetachtig en raak snel in paniek. Geloof me dat is echt geen fijn gevoel. En prioriteiten stellen lukt me al helemaal niet meer, wat is in godsnaam nu nog belangrijk, alles is toch relatief.

Ik merk dat vooral nu ik weer aan het werk ben, ik raak zo in de war en raak zo in paniek van het gevoel wat dat bij mij oproept. Ik zal het proberen uit te leggen. Als ik op het werk ben, voel ik me weer even Marie-josé, voel me weer even nuttig en doe dat waar ik toch wel mag zeggen waar ik goed in ben, zorgen voor de ander. En ik moet eerlijk toegeven dat dat soms echt wel fijn voelt, dat is een stukje ikke dat ik kwijt was. Maar als ik teveel doe, of te veel prikkels krijg raak ik in paniek, dan merk ik dat mijn hoofd vol zit en er niets meer bij kan. Ik kan niet meer functioneren als ik heb gedaan, ik ben sneller moe en raak sneller geprikkeld. Daarbij komt dan ook nog het gevoel dat ik me schuldig voel, ik ben bang om het werk weer leuk te gaan vinden, ik ben bang om weer te genieten van die kleine momenten, ik mag het niet leuk vinden, ik mag er niet van genieten, ik mag me niet helemaal geven. Dat hoort niet, dat kan niet, hoe kan ik weer genieten zonder Max. Die gevoelens gaan de hele tijd door mijn hoofd, dus je kan je voorstellen met dan alles wat er verder tijdens het werk op mijn pad komt, zit mijn hoofd behoorlijk vol en hoeft er maar wieing te gebeuren om in paniek te raken.

Ook buiten mij werk merk ik dat ik het lastig vind, ik bedoel ik ben zo bang om het leven op te pakken, om weer dingen leuk te vinden, om weer te genieten. Ergens heb ik me zelf opgelegd dat ik dat niet meer mag, daarbij ben ik ook bang omdat alles maar van tijdelijke aard is, alles kan in een klap weer over of weg zijn. Niets is blijvend, dus waarom zal ik me aan iets of iemand volledig geven. Mijn wereld is klein geworden en word steeds kleiner, iets wat ik zelf doe, niet omdat ik het wil maar omdat ik even geen ruimte heb. Ik zit vol.

Zo stom wat de brain allemaal met een mens kan doen, wat een mens zichzelf "gek"kan maken.
Dit klinkt misschien allemaal heel wazig en vreemd maar dit is wat ik nu voel. Mijn leven op de rit krijgen kost heel veel energie, kost heel tranen, kost heel veel moeite. Iedere keer er achter komen dat ik dingen anders voel en doe als voorheen is heel verwarrend, dat ik een andere blik op de wereld en de mensen heb gekregen is heel bizar, dat ik in de spiegel kijk en niet meer weet wie ik nu ben is heel angstig. Het is letterlijk een ontdekkingsreis, een reis naar een nieuwe ik, een nieuwe manier leven en naar het leven kijken. En ik ben aan die reis begonnen, maar ben wel heel erg bang om weer dingen te voelen en toe te laten, ben onzeker van iedere stap die ik zet. Bah ik vind het leven oneerlijk, hard en niet leuk.......oké soms weer met momentjes een beetje leuk......misschien is dat een begin.