2,5 jaar

29 april 2019.....
Vandaag is het al 2,5 jaar geleden of eigenlijk pas 2,5 jaar geleden dat mijn Max op de afschuwelijke manier van zijn leven beroofd werd. 2,5 jaar dat wij al leven met dit grote verdriet, met die enorme leegte wat er een klap achter is gebleven. Iedere dag realiseer ik me dat niets meer is zoals het was en ik nog steeds niet weet hoe ik hier ooit mee moet en kan leven. Mijn Max missen is onmenselijk.

En als ik dan terug kijk dan zijn het ook wel hele turbulente 2,5 jaar geweest, mijn leven, het leven van Job en van Jos is volledig op zijn kop gezet. Job is niet alleen zijn broer verloren maar ook zijn thuis, zijn veilige haven. Ik ben niet alleen mijn zoon verloren wat al niet te handelen is maar ook nog eens mijn maatje, mijn beste vriend, de liefde van mijn leven, mijn partner, mijn huwelijk. Jos en ik zijn elkaar kwijtgeraakt. Ik ben in 2,5 jaar 2 x verhuisd en nu heb ik hopelijk mijn plekje gevonden. Ik ben meerdere malen begonnen met werken en weer moeten stoppen, maar heb nu een baan gevonden waar ik me opzich echt goed bij voel, heel leuk team en een uitdagende baan maar alleen de locatie maakt het voor heel lastig, iedere keer terug naar de rotplek is heel moeilijk en pijnlijk.
Ik heb een boek uitgegeven waarin ik je letterlijk meeneem in mijn gedachten en leven vanaf 29 oktober 2016.
Ik ben vrienden kwijtgeraakt  iets waar ik het nog steeds moeilijk mee heb, aangezien ik nog  maar met weinig mensen het verleden met Max kan delen, maar heb ook hele lieve mensen in mijn leven erbij gekregen die mijn leven verrijken met hun aanwezigheid en hun zijn.

Wat ik vooral geleerd heb in de afgelopen 2 ,5 jaar is dat ik sterker overkom dan ik in werkelijkheid ben, ik een heel ander beeld naar buiten ben dan ik me in werkelijkheid voel. Ja ik doe dingen en zet stappen, ik leef en zal dus wel moeten, maar als ik alleen in mijn appartementje zit dan komt de ware ik naar boven, de ik die kapot gaat aan het gemis, die zich nog steeds iedere dag in slaap huilt, een ik die zich heel eenzaam en alleen voelt, die boos is op alles en iedereen en de wereld heel vaak niet meer begrijpt, een ik die moe word van al die opmerkingen. Maar ook een ik die doorgaat, die er staat voor alles en iedereen, die er alles aan doet om Max bij iedereen in gedachten te houden, die het gevoel heeft dat ze nu voor 2 moet leven en het uiterste eruit wilt halen. Een ik die weer durft te kijken naar morgen en misschien wel weer open staat voor eventueel iemand toe te laten in mijn cocoontje. Maar die ook heel bang is, bang om mensen toe te laten, bang om te houden van want iedereen van wie je houdt gaat weer uit je leven.

2,5 jaar zonder Max....ik ben totaal niet meer de Marie-josé die ik was, dat wil net zeggen dat ik toen beter was maar wel onbevangener, ik meer genoot van het leven en ik ook zaken vanzelfsprekend nam. Nu geniet ik van hele kleine dingen, neem ik niets meer vanzelfsprekend en ben ik altijd op mijn hoede. Nu weet ik hoe het voelt om je hart te breken, om ziek te zijn van verdriet en je verbitterd te voelen, nu weet ik hoe leeg een mens zich kan voelen. Mijn leven, het leven van Job en Jos lijkt niets meer op hoe het was. We leven alle drie met dit gemis ieder op zijn eigen manier. Maar we dragen alle drie Max bij ons, bij iedere stap die we zetten de rest van ons leven.

Lieve Max, ik is je iedere dag een beetje meer dan gisteren. Ik mis je de kleine dingen maar ook in de grote dingen. Ik weet niet hoe ik het al 2,5 jaar doe zonder jou, jij was toch wel een van mijn drijfveren. Lieverd weet dat ik van je houd, dat ik je ontzettend mis en ik ergens weet dat je bij mij bent.....
Lieve Max, We"ll meet again don't know where, don't know when

Altijd wel een trigger...

Eind van deze maand is het 2,5 jaar geleden dat mijn Max op een afschuwelijke, oneerlijke, onnodige manier van het leven werd beroofd. En iedere dag is er wel iets wat me aan dat moment, aan die dag, aan dat tijdstip doet herinneren. Ik krijg het maar niet uit mijn hoofd.

Het gaat zeker stukken beter met mij, ik kan op momenten echt wel weer normaal functioneren en zelfs heel soms genieten en voel ik weer dat ik leef. Maar ergens is er altijd iets of iemand of wat die het gevoel weer triggert. Dan is het er weer in alle hevigheid.

Het kan een liedje zijn dat toevallig op de radio afspeelt, of iets op de televisie wat er voor zorgt dat het weer op doet wekken. Het is er altijd, het doet pijn, ik huil, voel me alleen en mis Max zo intens en zo als het komt in vlagen gaat het ook weer met vlagen weg. Het hoort bij me, het is mijn pijn, mijn gemis, mijn Max.

Maar waarom schrik ik dan nog steeds van bepaalde zaken, waarom voel ik nog de boosheid en de paniek? Waarom begrijp ik sommige keuzes van mensen niet, want wie ben ik om te oordelen over wat mensen doen. Maar begrijpen doe ik he niet altijd, probeer op zijn minst rekening te houden met het feit en dat bepaalde dingen voor mij misschien niet meer zo normaal zijn. Zoals dat er nog steeds laconiek wordt gedaan onder drinken van alcohol bij minderjarige zelfs bij mensen die dicht bij mij staan, hebben jullie nu nog niet gezien wat alcohol met jongeren doet? Het rare is dat ik er nu pas echt last van heb, het rare is dat ik toch steeds meer afkeer tegen alcohol krijg, dit terwijl ik diegene ben die zeker na het overlijden van Max dikke vrienden is geworden van de wijn, wijn verdoofd even en geeft me even het gevoel weer dat ik leef. Alcohol is gevaarlijk en het trieste is dat het zo ingeburgerd en geaccepteerd is in onze maatschappij dat we het niet eens meer zien. Zelfs ik zie het na alles af en toe niet meer. Ook die trigger zal er dus altijd zijn en blijven.

Het is eigenlijk zo raar dat een trigger je raakt op het moment dat je het niet verwacht, bam daar is het als een harde klap in je gezicht, het gevoel alsof iemand letterlijk op je hart trapt. In een klap ben je volledig uit je huisje, word je adem even weggepakt en voel je je weer als die bewuste avond, is het gemis is er in een klap in volle hoedanigheid en voel je  je tranen komen, uit het niets is het er, iedere dag wel ergens. Soms zonder reden, soms met maar het went nooit. Zelfs na 2,5 jaar wordt dat gevoel alleen maar groter en erger, de leegte die het overlijden van Max heeft achtergelaten wordt met de dag groter. Er komen geen nieuwe herinneringen, alle verhalen zijn al verteld en toch is het verhaal nog niet klaar, ik ben nog niet klaar, ik was nog niet klaar en Max...Max al helemaal niet.

En hoe raar het misschien ook wel klinkt door die dagelijkse triggers, door die pijn en dat verdriet te voelen weet ik dat Max bij mij is en aan mijn zijde staat bij alles wat ik doe, hij zorgt ervoor dat ik sterker wordt en dat ik de kracht heb om door te gaan. Door gaan terwijl soms opgeven vele malen makkelijker en aantrekkelijker is, maar ik ga door. Ondanks de triggers, het onbegrip, de boosheid, de pijn, het verdriet ga ik door samen met Max die ervoor zorgt dat ik recht blijf staan en me steeds bewust maakt van dat er nog veel, heel veel te verbeteren is in het hele alcoholverhaal bij jongeren en ook bij volwassenen. Die strijd gaat door en ik ga door.......