Zoals jullie weten en ik al eerder geschreven heb ben ik begonnen met een nieuwe baan en ben ik verhuisd. Alles om maar mijn leven weer op de rit te krijgen en weer het gevoel te krijgen en mijzelf weer terug te vinden.
Mijn huisje is ingericht en het ziet er gezellig uit, maar het voelt nog niet als een thuis, ik ben alleen en mis mijn oude leventje zo erg, maar goed ik doe mijn best en het zal wel als een thuis gaan voelen niet zoals het was maar een ander thuis.
Ik merk dat ik het steeds lastiger vind als Job na een weekend weggaat, ik wil gewoon weer een gezin, iemand om voor te zorgen, ik mis gewoon mijn moedertaken. Ik weet heel goed dat als Max nog geleefd had dat hij waarschijnlijk ook op kamers had gaan wonen, dus dat lege nest had er gekomen, maar toch is dat anders. Nu is het echt een leeg nest, een huis zonder ziel, ik ben mijn gezin kwijt en geloof me het went nooit.
Dan mijn nieuwe baan, vol enthousiasme ben ik aan deze uitdaging begonnen, echt als ik er al over sprak begon ik te stralen, ik was echt toe aan deze uitdaging. En nog ben ik enthousiast en geloof ik in deze uitdaging. Alleen ben ik iets vergeten, of had ik me iets niet gerealiseerd. Ja ik wist dat de afdeling in het AZM kwam en dat het dus zou betekenen dat ik daar zou moeten gaan werken, maar een afdeling is een afdeling dus dat zou geen belemmering moeten zijn. Ik ben de SEH binnen gelopen, ja dat was heftig en slikken maar niets leek meer op de SEH van 29 oktober 2016, de hele SEH is verbouwd en ik hoef er in principe niet naar toe dat doen de verpleegkundige dus ook dat zou geen belemmering moeten zijn. Dat zou je denken, althans dat dacht ik......
Ergens heb ik het onderschat, ergens zit het dieper dan ik had verwacht. De afdeling waar ik werk ligt boven de SEH en de buitenkant, parkeerplaats ziet er nog net zo uit, ik zie me daar nog staan, ik zie ons nog naar binnen gaan, denken dat ze zich vergist hadden, onze Max ligt daar niet, ik zie me nog daar bellen en bellen en niemand aan de lijn krijgen. Iedere keer als ik naar buiten kijk voel ik het weer, slaat mijn hart over. Iedere keer als ik het AZM binnen loop moet ik slikken, het begint al met de weg er na toe, iedere keer ervaar ik de route opnieuw. Stom van mij dat ik dit niet had verwacht, ik dacht echt dat ik dat kon plaatsen. Maar vanaf mijn eerste keer terug in het AZM heb ik weer de nachtmerries, voel ik weer de paniek en huil ik me weer in slaap. Ik hoop zo dat dit gaat wennen, ik wil zo graag deze baan en dit werk doen, ik zeg steeds tegen mijzelf het is maar een ziekenhuis, het is maar een afdeling, het is maar een autoweg, maar het is zo veel meer, het is zo verbonden met mij, dat het me soms verstikt.
Ik realiseer me zo erg dat ik bij iedere stap die ik zet, bij alles wat ik mijn verdere leven ga doen Max een deel zal bepalen, dit bedoel ik niet negatief maar mijn leven is getekend door deze afschuwelijke nacht, de krassen op mijn ziel zullen steeds weer open gaan op de momenten dat ik het niet verwacht.
Niets is meer zoals het was en ik al helemaal niet meer, ja ik doe, ja ik lach, ja ik maak grappen maar geloof me ik ben nog maar zo'n klein deel van mij die ik was.
Wat ik wel altijd heb geweten is dat ik mijn werk met mijn hart en liefde heb gedaan en doe, dus ik hoop zo dat ik kan wennen aan deze locatie, dat ik me hierover heen kan zetten. Ik hoop zo dat Max mij hept om ook deze achtbaan te leren beheersen. Dat Max mij leert weer te vertrouwen op mijzelf en weer laat zien dat het oke is om te genieten. Dat ik kan wennen aan het alleen zijn en ik niet mij vast ga klemmen aan familie of vrienden, ik moet op mijn eigen benen staan, dat doe ik al een hele tijd maar moet weer erop gaan vertrouwen. Niet Job of Jos of mijn vrienden zijn verantwoordelijk voor mijn leven of mijn geluk dat ben ik zelf, dus weer even terug bij af maar zoals Pipi zegt "ik heb het nog nooit gedaan maar denk dat ik het kan"
vrijdag 22 maart 2019
vrijdag 8 maart 2019
Verder......
Wat een tijd heb ik achter de rug, het lijkt wel niet stil te staan.
Het boek is uitgegeven en te koop iets wat ik heel raar en ook wel lastig vind. Ineens is het verhaal een boek, kan iedereen het lezen. Doe ik hier wel goed aan, ik geef letterlijk een kijkje in mijn ziel, aan de andere kant moet het verhaal verteld worden en nooit meer vergeten worden, msschien red ik er dan wel een kind mee. Ook hier hebben heel veel mensen een mening over en dat mag, maar geloof me ik doe dit niet om geld aan te verdienen, een boek uitgeven kost namelijk geld en moet heel wat verkopen om quit te spelen. Maar dat is nooit mijn insteek geweest, geld is nooit belangrijk voor mij geweest en in deze al helemaal niet. Ik doe dit voor mijzelf, voor lotgenoten, voor iedereen die wilt weten wat rouw met je doet en hoe het is om een kind te verliezen en om een stuk bewustwording. Verder boeit het me niet of het wel of niet verkocht wordt.
Verder is Job gelukkig goed hersteld van zijn breuk en weer terug naar Tilburg, iets wat ik wel lastig vind. Een maand mijn jongen weer thuis te hebben was stiekem toch wel heel erg fijn. Weer iemadn om voor te zorgen en niet meer alleen te eten enz was echt wel heel erg lekker. Het alleen zijn vind ik echt heel lastig. Zeker in dit huis voel ik me heel alleen, vind hier niet mijn rust en mijn plek, mis hier Max heel erg. Iets wat raar is aangezien hij hier nooit gewoond heeft. Maar misschien is het dat wel, hier hangt zijn geur niet, hier is geen kamer van hem, hier is niets.
Dat heeft er ook voor gezorgd dat ik weer ga verhuizen, terug naar Echt, de plek waar ik me het fijnste voel, dicht bij mij vrienden en familie. Hopelijk vind ik daar mijn rust en ga ik me weer thuis voelen. Ook daar heeft Max geen kamer gehad en hangt zijn geur niet, maar dat gaat nergens meer gebeuren, Max zit in mij en daar zal ik het mee moeten doen.
Dan ben ik deze week ook begonnen met mijn nieuwe baan. Een hele stap om echt opnieuw te beginnen. Nieuw team, nieuwe plek alles nieuw. En letterijk alles nieuw want de afdeling gaat maandag pas open, dus het is echt een hele nieuwe start.
Deze werkplek komt in het MUMC, een plek waar ik toch wel met buikpijn naar toe ga. Op die plek heb ik Max achter moeten laten, daar is mijn jongen gestorven. Maar goed ik ben het MUMC binnengelopen en op de afdeling is het oké, het voelt als een ziekenhuis maar verder niets. Het team is heel gedreven en enthousiast dat maakt alles een stuk prettiger. Maar vandaag was wel een pittig dagje.
Ik zal het een beetje proberen uit te leggen. Ik ga werken op een soort triageafgdeling, hier komen kwetsbare ouderen terecht via de SEH of de HAP, die te goed zijn voor een opname in het ziekenhuis maar niet in staat zijn om naar huis te gaan. Dit houdt in dat we samen moeten werken met de SEH en de HAP. Een hele gave uitdaging, maar je voelt hem al aankomen.....SEH Maastricht....de plek waar ik mijn jongen, mijn Max voor het eerst dood zag liggen, de plek waar ik te horen kreeg dat mijn jongen overleden is, de plek waar 5 man ons stonden op te wachten, de plek waar ik Max een paar uur heb achtergelaten........pffffff
Vandaag kregen we een rondleiding over.....de SEH....ik was al misselijk toen ik wakker werd vanmorgen. Natuurlijk had ik een keuze, ik kon niet gaan maar dan had ik vragen gekregen en dan moest ik het verhaal vertellen aan een nieuw team, dan was mijn nieuwe start heel anders geworden, of ik kon gaan en kijken wat er gebeurden. Ik heb voor het laatste gekozen, mijn teamleidster en een collega wisten ervan.
Daar gingen we, met lood in de schoenen loop ik de klapdeuren door. Het eerste wat me opvalt is dat de SEH volledig verbouwd is, pffff dat is beter het ziet er niet meer uit als 29 oktober 2016, oké dit gaat redelijk, ja mijn maag draait en ja ik ben misselijk maar ik kan dit. Langs verschillende kamers, goed ik kijk vanuit de gang wel naar binnen, hoef niet alles zonodig te zien, voel me toch wel steeds misselijker worden. En dan gan we de traumakamer in.....daar staat een bed.....in mijn ogen het bed.....alle apparatuur, alle toeters en bellen....ik voel mijn kniëen knikken, ik wil huilen maar houd me in, slikken en weer door. Ik wil rennen en vluchten, maar wil ook graag de baan behouden en mijn werk straks kunnen doen, dus voel de strijd in mijn lijf. Na de rondleiding ben ik even naar buiten gelopen, even frisse lucht en even de boel relativeren. De rondleiding was om ons een beeld te geven van de SEH, het enige wat wij daar gaan doen is evt cliënten ophalen en die taak ligt voornamelijk bij de verpleegkundige, ik zal nooit meer op die traumakamer hoeven te komen, dus het is gewoon op een verbouwde SEH lopen waar alles anders uit ziet, maar nog niet anders voelt. Het is een plek die ik echt liever niet opkom, net zoals dat ik nog steeds het afschuwelijk vind om op de A2 langs hectameter 237.2 te rijden, maar soms heb je geen keuze en moet je gewoon doen.
Gelukkig heeft mijn teamleidster volledig begrip voor mijn gevoel en mijn angst, dus ik heb de ruimte om hier in te groeien. Het is een baan met heel veel uitdagingen en het zal me de uren die ik werk heel erg gaan afleiden, afleiden van de pijn, gemis, verdriet en leegte die ik 24 uur per dag doormaak. Het zal er hopelijk voor zorgen dat ik me weer even Marie-josé voel, dat ik dat kan doen waar ik goed in ben en dat is zorg verlenen. Ik denk dat Max niets anders zou willen en dat hij best wel trots op mij is, althans dat hoop ik.
Het boek is uitgegeven en te koop iets wat ik heel raar en ook wel lastig vind. Ineens is het verhaal een boek, kan iedereen het lezen. Doe ik hier wel goed aan, ik geef letterlijk een kijkje in mijn ziel, aan de andere kant moet het verhaal verteld worden en nooit meer vergeten worden, msschien red ik er dan wel een kind mee. Ook hier hebben heel veel mensen een mening over en dat mag, maar geloof me ik doe dit niet om geld aan te verdienen, een boek uitgeven kost namelijk geld en moet heel wat verkopen om quit te spelen. Maar dat is nooit mijn insteek geweest, geld is nooit belangrijk voor mij geweest en in deze al helemaal niet. Ik doe dit voor mijzelf, voor lotgenoten, voor iedereen die wilt weten wat rouw met je doet en hoe het is om een kind te verliezen en om een stuk bewustwording. Verder boeit het me niet of het wel of niet verkocht wordt.
Verder is Job gelukkig goed hersteld van zijn breuk en weer terug naar Tilburg, iets wat ik wel lastig vind. Een maand mijn jongen weer thuis te hebben was stiekem toch wel heel erg fijn. Weer iemadn om voor te zorgen en niet meer alleen te eten enz was echt wel heel erg lekker. Het alleen zijn vind ik echt heel lastig. Zeker in dit huis voel ik me heel alleen, vind hier niet mijn rust en mijn plek, mis hier Max heel erg. Iets wat raar is aangezien hij hier nooit gewoond heeft. Maar misschien is het dat wel, hier hangt zijn geur niet, hier is geen kamer van hem, hier is niets.
Dat heeft er ook voor gezorgd dat ik weer ga verhuizen, terug naar Echt, de plek waar ik me het fijnste voel, dicht bij mij vrienden en familie. Hopelijk vind ik daar mijn rust en ga ik me weer thuis voelen. Ook daar heeft Max geen kamer gehad en hangt zijn geur niet, maar dat gaat nergens meer gebeuren, Max zit in mij en daar zal ik het mee moeten doen.
Dan ben ik deze week ook begonnen met mijn nieuwe baan. Een hele stap om echt opnieuw te beginnen. Nieuw team, nieuwe plek alles nieuw. En letterijk alles nieuw want de afdeling gaat maandag pas open, dus het is echt een hele nieuwe start.
Deze werkplek komt in het MUMC, een plek waar ik toch wel met buikpijn naar toe ga. Op die plek heb ik Max achter moeten laten, daar is mijn jongen gestorven. Maar goed ik ben het MUMC binnengelopen en op de afdeling is het oké, het voelt als een ziekenhuis maar verder niets. Het team is heel gedreven en enthousiast dat maakt alles een stuk prettiger. Maar vandaag was wel een pittig dagje.
Ik zal het een beetje proberen uit te leggen. Ik ga werken op een soort triageafgdeling, hier komen kwetsbare ouderen terecht via de SEH of de HAP, die te goed zijn voor een opname in het ziekenhuis maar niet in staat zijn om naar huis te gaan. Dit houdt in dat we samen moeten werken met de SEH en de HAP. Een hele gave uitdaging, maar je voelt hem al aankomen.....SEH Maastricht....de plek waar ik mijn jongen, mijn Max voor het eerst dood zag liggen, de plek waar ik te horen kreeg dat mijn jongen overleden is, de plek waar 5 man ons stonden op te wachten, de plek waar ik Max een paar uur heb achtergelaten........pffffff
Vandaag kregen we een rondleiding over.....de SEH....ik was al misselijk toen ik wakker werd vanmorgen. Natuurlijk had ik een keuze, ik kon niet gaan maar dan had ik vragen gekregen en dan moest ik het verhaal vertellen aan een nieuw team, dan was mijn nieuwe start heel anders geworden, of ik kon gaan en kijken wat er gebeurden. Ik heb voor het laatste gekozen, mijn teamleidster en een collega wisten ervan.
Daar gingen we, met lood in de schoenen loop ik de klapdeuren door. Het eerste wat me opvalt is dat de SEH volledig verbouwd is, pffff dat is beter het ziet er niet meer uit als 29 oktober 2016, oké dit gaat redelijk, ja mijn maag draait en ja ik ben misselijk maar ik kan dit. Langs verschillende kamers, goed ik kijk vanuit de gang wel naar binnen, hoef niet alles zonodig te zien, voel me toch wel steeds misselijker worden. En dan gan we de traumakamer in.....daar staat een bed.....in mijn ogen het bed.....alle apparatuur, alle toeters en bellen....ik voel mijn kniëen knikken, ik wil huilen maar houd me in, slikken en weer door. Ik wil rennen en vluchten, maar wil ook graag de baan behouden en mijn werk straks kunnen doen, dus voel de strijd in mijn lijf. Na de rondleiding ben ik even naar buiten gelopen, even frisse lucht en even de boel relativeren. De rondleiding was om ons een beeld te geven van de SEH, het enige wat wij daar gaan doen is evt cliënten ophalen en die taak ligt voornamelijk bij de verpleegkundige, ik zal nooit meer op die traumakamer hoeven te komen, dus het is gewoon op een verbouwde SEH lopen waar alles anders uit ziet, maar nog niet anders voelt. Het is een plek die ik echt liever niet opkom, net zoals dat ik nog steeds het afschuwelijk vind om op de A2 langs hectameter 237.2 te rijden, maar soms heb je geen keuze en moet je gewoon doen.
Gelukkig heeft mijn teamleidster volledig begrip voor mijn gevoel en mijn angst, dus ik heb de ruimte om hier in te groeien. Het is een baan met heel veel uitdagingen en het zal me de uren die ik werk heel erg gaan afleiden, afleiden van de pijn, gemis, verdriet en leegte die ik 24 uur per dag doormaak. Het zal er hopelijk voor zorgen dat ik me weer even Marie-josé voel, dat ik dat kan doen waar ik goed in ben en dat is zorg verlenen. Ik denk dat Max niets anders zou willen en dat hij best wel trots op mij is, althans dat hoop ik.
Abonneren op:
Posts (Atom)