Afscheid van 2017

2017 wordt 2018!!!
We gaan het jaar afsluiten. Er komt een nieuw jaar. Iedereen viert dat vanavond op zijn eigen manier, Veel mensen vieren het thuis met vrienden, familie onder het genot van een hapje en een drankje en misschien zelfs wat vuurwerk. De voornemens voor het nieuwe jaar vliegen weer om onze oren. Iedereen wenst elkaar een mooi, gelukkig, gezond nieuw jaar, maar wat wens je mensen die hun kind verloren zijn? Wat zeg je tegen die mensen?

Weet je voor het eerst realiseer ik me en durf ik hard op uit te spreken dat ik bang ben, ik ben bang voor het nieuwe jaar. Weer een jaar verder van Max, als mensen nu aan me vragen wanneer is Max overleden en ik zeg 2016 dat is het ineens 2 jaar geleden. Max, ik heb het gevoel dat je door het wisselen van het jaar weer verder van mij afkomt. Het klinkt misschien heel raar en misschien bgrijpt niemand wat ik bedoel maar ik vind het verschrikkelijk. Voor veel mensen is het nieuw jaar, nieuwe kansen. Voor mij is het, ik weet niet wat het is.
Rationeel weet ik dat het maar een getal is, weg gaan van 2017 naar 2018, ik bedoel mijn leven, mijn gevoel veranderd niet door deze wijziging, dus waarom ben ik zo bang?

Weet je, voor mij is de toekomst heel angstig, het verleden tot 28 oktober 2016  was fijn en het heden een hel. Dus zeg mij maar eens, zou jij niet bang zijn? Ik weet dit klinkt ff heel overdreven maar zo is het voor mij wel. Gisteren was pijnlijk, morgen vind ik doodeng en vandaag.....vandaag liever niet. Misschien als ik het zo zeg, begrijpen jullie het beter.

2018....het jaar waarin je verdomme 18 jaar zou worden, het jaar waar je je rijbewijs zou behalen, het jaar waarin je eindexamen zou doen. Het jaar waarin ik mijn opleiding voor een andere functie zou afsluiten, het jaar had zoveel moois voor ons in petto.......en nu......nu is alles wazig, kleurloos, doelloos, misschien zelfs uitzichtloos. Dit klinkt misschien heel zwart en triest maar geloof  me zo voelt het voor mij. Hoe begin je aan een nieuw jaar, als je nog niet klaar bent met 2016, laat staan met dit jaar. Wanneer is 2017 begonnen? Waar is dat jaar gebleven, waarom kan ik me zo weinig van 2017 herinneren? Ik ben toch niet klaar om alweer aan een nieuw jaar.

Max, veranderd er voor jou nu ook wat, ik bedoel hoe werkt een jaarwisseling bij jullie? Bakt opa weer oliebollen? Heffen jullie ook het glas om 12 uur? Hebben jullie ook vuurwerk? Zijn bij jullie ook honden bang voor het vuurwerk? Weet je nog hoe bang Bono altijd is, hij ligt nu al dagen te trillen arm beest? Volgens mij betekent tijd bij jullie niets meer, dus veranderd er voor jou niets, alleen hier op aarde maken wij ons druk over tijd, dagen, jaren. Max, ik ben zo bang dat ik dingen ga vergeten met de jaren die volgen, ik bedoel nu weet ik alles nog en kan ik je zo alles over jou zeggen, blijft dat zo? Pap zegt juist dat hij door het nieuwe jaar dichterbij je komt, ik begrijp wat hij zegt maar voor mij voelt het echt andersom.

"Marie-josé" het is maar een getal verder niets, het is maar een cijfer wat veranderd. Zo moet ik me echt toespreken anders verzuip ik vandaag.

2018....voor alle lieve mensen om ons heen, ik hoop dat wij ook in 2018 van jullie warme, lieve aanwezigheid mogen rekenen en dat 2018 voor jullie een mooi jaar wordt.
Voor de mensen die we om wat voor een reden kwijt zijn geraakt in 2017....weet dat 2018 niet het zelfde is als 2017......heb begrip, vergeef en vooral accepteer...verwijt niets of niemand maar lees door de regels door..... praat met en vooral luister naar......mensen maken fouten, gelukkig maar.....weet dat 2018 een jaar kan zijn van hernieuwde kansen en openingen......wij hopen het in iedergeval.
Voor iedereen die deze blog leest....2018 staat voor de deur.....kijk naar de mensen om je heen, waardeer diegene en neem niets vanzelfsprekend, leef het leven alsof het de laatste dag is en heb elkander lief.....dan wordt 2018 een mooi jaar voor jou en de mensen om je heen.

2018 ik ben niet klaar voor je, ik ben zelfs oprecht bang voor je maar je komt of ik wil of niet.

KerstMIS

Lieve Max,

Op de eerste plaats fijne kerst, of vieren jullie dat niet daar waar je bent? Hebben jullie een kerstboom? Heb je mogen helpen versieren? Wordt je net als Job ook gek van de kerstmuziek hahahhaha? Hadden jullie ook cadeautjes onder de boom?

Wij hebben kerstavond en eerste kerstdag erop zitten, vandaag nog tweede kerstdag en dan hebben we het gered.Heel veel mensen zeggen tegen mij, het is de tweede kerst zonder Max misschien lukt het nu beter. Waarom voelt het dan als de eerste kerst zonder jou. Ik kan me zo niets meer herinneren van vorig jaar kerst. Alleen dat we gevlucht zijn naar Texel maar verder niets meer. Het is net nu pas allemaal binnenkomt, alsof ik het nu pas echt realiseer dat het nooit meer wordt zoals het was, jij bent er nooit meer bij. Nooit meer dat is lang Max, dat is echt belachelijk lang.

Kerstavond is oma nog geweest om een hapje mee te eten, dat was op zich wel fijn. Zowel voor oma als voor ons, want ook oma heeft het zwaar zonder opa en zonder jou. Gisteren zijn we uit gaan eten bij Kasteel Limbricht. Weet je nog dat we daar in 2010 met z'n viertjes zijn geweest, toen lag er heel veel sneeuw en hingen de ijspegels aan de poort. Je was 10 jaar dus je hoorde nog bij de kids dus het kindermenu, maar jij ging voor het normale menu niets frietjes, appelmoes en kip maar gerookte zalm, garnalen, wildpaté, hertenbief enz. Wat genoot jij van lekker eten.  Het was heel raar om nu zonder jou daar naar binnen te lopen. Gelukkig zaten we in een andere ruimte dat scheelde wel wat. Alleen heel confronterend dat er maar 3 stoelen aan de tafel stonden. Geen stoel voor jou, ons gezin was niet compleet.

Wat heb jij gedaan? vieren jullie ook kerst? Heeft opa Jo een kalkoen voor je gebakken en Opa John het toetje verzorgd? Weet je dat nog bij opa Jo de hele kalkoen op tafel, die opa dan vol trots aansneed, als klein manneke zat je als met de poot in je handen lekker te kluiven. Bij opa John uren aan de tafel zitten voor het 5 gangen diner. Het duurde soms lang maar jij genoot van iedere gang als klein kind al at jij dingen die sommige volwassenen nu nog niet eten, zoals vis, wild ens.

Bah Max, ik doe zo mijn best om er deze dagen wat van te maken maar verdomme wat mis ik jou. Het voelt zo niet compleet, zo leeg, zo koud. Kerst de dagen van warmte, gezelligheid en familie. Hoe vier je die als je famillie, je gezin niet meer compleet is? Hoe vier je die dagen zonder je kind?
Je merkt het aan ons allemaal, Jos is anders stiller , bedrukter en mist je ontzettend, Job....ook voor Job is het iedere keer verschrikkelijk, ook zijn leven is in een klap veranderd en ook voor hem is kerst nooit meer zoals het was. We doen zo ons best met z'n drietjes Max, we proberen er allemaal wat van te maken. We willen het voor elkaar zo fijn mogelijk maken, maar pffffff.

Is het raar en egoïstisch als ik zeg dat ik soms misselijk word van alle kerstvreugde om mij heen, de foto's, filmpjes enz op facebook, de gelukwensen, de versierde huizen waar families gezellig bij elkaar zitten. Ik wil dat ook, ik wil ook dat mijn gezin bijelkaar is, ik wil ook kerst vieren met mijn kinderen en leuke foto's laten zien. Ik wil alles ook( snik, slik). Verdomme Max, waarom waarom.

Vandaag de laatste kerstdag, we gaan eten bij de griek, ook een restaurant waar jij graag kwam. Samen een visschotel bestellen, sardientjes eten met pap. Baklava delen met mij. Je vader vindt het daarom lastig om naar de griek in Echt te gaan, voor hem was dat het restaurant waar jij graag kwam. Voor mij voelt het daarom juist fijn en vertrouwd, de eigenaren kennen ons, weten wat er gebeurt is en geven mij het gevoel van begrip, warmte en betrokkenheid. Dat is toch eigenlijk het kerstgevoel. Begrip, warmte en betrokkenheid, daar heb ik juist nu behoefte aan.

Max ga je mee straks uiteten, ik houd je plekje naast me vrij, dan kunnen we misschien weer de visschotel bestellen en de baklava delen? En daarna met z'n alle naar huis en een potje kaarten. Ohhh Max wat zou ik dat graag willen echt waar daar gaf ik alles voor. Maar helaas zal dat nooit meer gebeuren, geen kerst samen meer, geen eten samen meer, geen cadeautjes voor elkaar meer, geen boom samen versieren, geen spelletjes meer, geen ......gewoon niets meer.

Kerst wordt nooit meer wat het was zonder jouw, we doen ons best met ons drietjes om er iets gezelligs van te maken maar kerst is van nu altijd kerstMIS nu jij niet meer bij ons bent.

Scheveningen

 Afgelopen week een spontane actie een dagje Scheveningen met een vriendin. Even uitwaaien aan het strand en even niets moeten alles mogen. Dat was het plan. En ik moet eerlijk bekennen dat is gelukt. Het dagje werd een dag en een nacht want de wijn smaakte goed.

Voor het eerst sinds het overlijden van Max ben ik weer eens ouderwets een avondje op stap geweest. In een stad/plek waar niemand mij kent en ik even gewoon Marie-josé mag zijn. Samen met mijn vriendin was ik dus naar Scheveningen afgereist, met de trein eerst naar Den Haag, daar geluncht bij Jamie Oliver( als we het doen dan doen we het goed) en toen met de tram naar Scheveningen.

Hoteltje gezocht en na even bijkomen en opfrissen de Pier op. Hapje eten en hoppa de pianobar in. Wat een top avond heb ik gehad, echt weer even ouderwets gedanst, gezongen, gelachen en gedronken. Het was de eerste keer dat ik even niet aan Max heb gedacht, de eerste avond in bijna 14 maanden. Ik was even weer Marie-josé van voor 29 oktober 2016. Zo raar maar ook tegelijk zo fijn omdat even te hebben mogen voelen. Dat betekent dat er ergens onder de lagen pijn, wanhoop, verdriet nog iets zit van de oude ik. Die oude ik was erg uitgelaten om weer even zich te mogen laten zien. En ik heb er van genoten. Het voelde goed.

Na een kort nachtje 's morgens nog even een strandwandeling en een mooi hart getekend in het zand voor Max, ja toen was hij er weer en het was mooi en fijn om daar op dat strand in de kou, regen en wind samen dit gevoel te beleven. Max is altijd bij mij, maar het was net of hij mij dit even gunde alsof hij zei Mam ga eens lekker uit je dak, maak lol, geniet, lach, ik ben bij je.

Nu terugkijkend op dit uitstapje heb ik hoop gekregen, hoop dat er misschien toch licht is aan het eind van de tunnel. Voor het eerst kijk ik niet terug met spijt of schuldgevoel over het feit dat ik genoten heb of gelachen heb. Voor het eerst heb ik echt oprecht een fijne dag gehad en ik durf dat hardop uit te spreken.Zou dit dan een eerste stap zijn geweest in het terugkeren in het leven. Ik heb echt al vaker mooie, fijne, gezellige avonden/dagen gehad maar dan altijd voelde ik me schuldig en stortte ik in als we weer terug thuis waren of het bezoek weg was en dat is nu voor het eerst niet gebeurt. Het voelde oké. 

Dat wil echt niet zeggen dat ik er al ben, nog lang niet maar ik heb weer mogen proeven van het leven. Wat zou Max trots op mij zijn, wat heeft hij gelachen dat weet ik zeker,  want als ik los ga dan ga ik ook echt los hahahahaha. Max heeft tegen mij gezegd ga door, ga leven en ik ga alles doen om hem die belofte na te komen. Hij leeft dan ook, hij leeft dan verder met mij, door mij en in mij. Dat zal echt met vallen en opstaan gaan. Ik moet letterlijk opnieuw leren lopen, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd, ik heb het gedaan, ik heb het gevoeld en het mag er zijn. Ik mag er zijn.

Nu ik dit zo beschrijf voel het toch wel een beetje dubbel, ik bedoel dit past natuurlijk niet in het beeld van een rouwende moeder, ach schijt aan, jammer dan, daarbij wat is eigenlijk het beeld van een rouwende moeder? Ik ben de moeder van Job en Max en dat blijf ik mijn hele leven maar ik was vrijdagavond weer heel even Marie-josé en geloof me wat had ik dat even nodig.

Lieve Max

Lieve Max,

Ik had ineens de behoefte om een brief naar jou te schrijven, ondertussen weet je wel dat ik beter ben om gevoelens en gedachte op papier te zetten dan uit te spreken.
Gisteren heb ik weer even met je mogen praten, communiceren of wat het ook is. Je maakte het voor het medium niet makkelijk, je was weer Max op z'n best, eerst de kat uit de boom kijken maar wel plagen. Dit was voor het medium dus een hele uitdaging eer dat je echt liet zien waar ik uit kon maken dat jij het was.

Maar je was er en alweer heb je me dingen verteld die ik niet wist, dingen die jij en ik alleen maar weten en dingen die jij ziet. Het is zo fijn, verdrietig, intens, bijzonder, eng, apart om zo iets mee te maken. Maar wat ben ik blij dat het kan. Deze reading was heel intens, zowel voor mij als voor het medium. Dit maakt alles nog dichterbij, nog intenser, nog mooier en pijnlijker tegelijk.

Vanmorgen werd ik wakker, na een hele onrustig nacht en dacht alleen ik had je nog zoveel willen vragen, ik wil nog zoveel zeggen, ik ben toch nog niet klaar.
Vragen als wat doe je nu de hele dag, hoe ziet het daar uit waar je nu bent, wie is allemaal verder bij buiten oma Riet en opa John want die hebben zich gisteren laten zien, ben je vaak bij me? Dat is eigenlijk een domme vraag want ik weet dat je veel bij mij bent, dat ruik ik dat voel ik, dat merk ik aan de hond. Ik weet nu dat je daar langzaam je draai begint te vinden en het daar fijn is, dat geeft me wat rust, ook denk ik dat gelijk word het dan tijd dat ik ook langzaam weer de draad op ga pakken, ik weet dat jij dat het liefste wilt, ga door, gaa door dat was je boodschap, ben niet bang ik ben bij je. Maar Max ik ben wel bang, want wat als ik het leven weer leuk ga vinden dat mag en kan toch niet. Wat als ik weer een moment van geluk ervaar, wat als ik even niet meer aan je denk? Ik raak nu al in paniek bij die gedachte.

Zo zie je maar jij was altijd de verstandige van ons tweetjes, jij was beter om voor jezelf te zorgen en maakte je minder druk om alles en iedereen om je heen. Dat mis ik nu juist zo erg. Jouw manier van kijk op het leven en de wereld. Jouw gevatte opmerkingen en logisch redeneren. Dat heb ik allemaal niet, helemaal niet zonder jou.

Kerst staat voor de deur, de dagen van warmte, gezelligheid en familie. Het zijn voor mij letterlijk de donkere dagen voor kerst. Weet je nog dat ik altijd op 7 december het huis helemaal in de kerstsfeer omtoverde, het hele huis lag vol dennenaalden en glitters van alle kerststukjes die ik maakten. Jij zei dan altijd mama het hoeft niet zoveel, maar je vond het wel altijd gezellig. Cadeautjes onder de boom, samen met Job raden welke cadeautjes van wie waren en vooral van wie het grootste cadeau was.

Dit jaar heb ik weer een kerstboom opgezet, vind je hem mooi? Ik heb geprobeerd een beetje kerst in huis te brengen, maar het voelt niet zoals het moet. De boom staat naast het schilderij van jou, dat is wel een mooi plaatje. Ben je er met kerst bij? Ga je weer samen met Job naar de cadeautjes kijken? Pffff kerel wat mis ik jou, wat mis ik ons oude leventje. Het was zeker niet perfect, maar het was wel ons leventje.

Max, ik wil je bedanken voor de dingen die je me gisteren hebt laten voelen, zien en hebt meegegeven. Zeg geen sorry meer, jij bent niet fout geweest, vergeet dat nooit. Jij hoeft echt geen sorry te zeggen, nergens voor. Ik beloof je dat ik de vervelende vraag niet meer zal stellen, het laatste wat ik wil is dat jij je nu rot moet voelen. Weet dat er geen minuut, geen uur, geen dag voorbij gaat dat jij niet in mijn gedachte ben. Dat ik zielsveel van je houdt en dat ik weer ga proberen te gaan leven, dit ben ik naar jou, naar Job, naar papa en naar mijzelf verplicht. Ik hoop dat ik op jou hulp mag rekenen, samen kunnen wij alles aan.

Sexy Maxy, je bent mijn goudstukje en dat zal je altijd blijven. Wie was, zal nooit vergaan........

Wereldlichtjesdag

Elke tweede zondag in december wordt 'Wereldlichtjesdag' gehouden. Op deze dag, om 19:00 uur 's avonds, steken mensen over de hele aarde kaarsjes aan ter nagedachtenis aan, op welke wijze dan ook, overleden kinderen.

De wereld wordt zo even letterlijk wat lichter voor mensen die een kind verloren hebben, en daarnaast is er het besef dat je niet alleen bent met je verdriet.

Dat is dus vandaag en ook hier brand een kaarsje voor het raam. Er brand een kaarsje voor Max en voor alle andere kinderen die zijn overleden. Het enige verschil is dat hier iedere dag een kaarsje brand voor Max. Volgens de tekst hierboven zou de wereld voor ouders zoals wij wat lichter worden omdat er door veel mensen een kaarsje wordt aangestoken om 19 uur. Echt een heel mooi gebaar, maar hoe zit het dan morgen, wie maakt dan mijn wereld lichter? Of volgende week, of met de kerstdagen, of volgend jaar?

Ik vind het aan de ene kant een heel mooi gebaar, maar het voelt ook wel weer een beetje dubbel. Wij denken iedere dag, iedere moment aan ons kind. Voor ons is het dus iedere dag wereldlichtjes dag, of eigenlijk is het iedere dag donker en grauw. 

Het rare is namelijk dat gisteren er dus schijnbaar niemand bij stil stond en morgen ook weer niet. En nu steken we dan wel masaal een kaarsje aan. Ik vind het echt een beetje dubbel. Als je het mij vraagt, dan steek je iedere dag een kaarsje aan en zorg je iedere dag op wat voor manier dan ook voor een lichtpuntje. Sta niet alleen vanavond stil bij alle verloren kinderen, sta niet alleen vanavond stil bij het verdriet en verlies van de ouders, maar leef iedere dag met ze mee. Sta stil bij wat het betekent om een kind te verliezen. Ik begrijp echt wel dat ik dan veel vraag, maar soms is het echt heel zwaar, eenzaam en heb ik dan ook een lichtje nodig.

Wereldlichtjesdag 2017....ook hier branden de kaarsjes, ook wij doen er aan mee. 

Maar onthoud het volgende......

If there is a light                                  

You can always see

And there is a world

We can always be

If there is a dark

That we shouldn’t doubt

And there is a light

Don’t let it go out

Verjaardag wordt geboortedag

6 December de dag na Sinterklaas, de dag 17 jaar geleden dat jij werd geboren, mijn mooiste sinterklaascadeautje. Ieder jaar vierde we je verjaardag, je werd deze dagen dubbel verwend, eerst pakjesavond en dan je verjaardag. Hoe stoer was het om samen met Sinterklaas jarig te zijn.

Nu 6 december 2017, geen slingers, geen lang zal die leven, geen ontbijt op bed helemaal niets. 17 jaar had jij moeten worden en ik zeg bewust moeten worden, omdat ik het nog steeds iedere dag niet kan bevatten. Ook nu hadden we op 5 december een variatie op pakjesavond, een avondje dobbelen met vrienden. Het was een fijne ontspannen avond, totdat we thuis kwamen, toen brak ik. In eens realisserde ik me weer dat niets normaal is, jij bent er niet en jij zal nooit meer erbij zijn. Nooit meer sinterklaasavond en ook nooit meer jarig zijn. Deze emotie overviel me in een klap, ik was echt uit het veld geslagen. Verdomme jij had gewoon 17 jaar moeten worden, maar je blijft voor altijd 15 en je verjaardag wordt ineens je geboortedag. Het voelt zo raar dat je 17 jaar wordt, 15 jaar was toen je stierf en net een jaar dood bent. Ik moet echt steeds terugdenken en dan heb ik het oh ja moment je zou een maand na je dood 16 jaar worden. 17 jaar.....dat zijn dus nu al 2 verjaardagen die we niet vieren.

Hoe breng je zo'n dag door, wat moet je doen, weer iets wat ik moet invullen maar weet niet hoe.

Vorig jaar was alles nog zo vers, die dag heb ik als een roes ervaren. We hadden vorig jaar de herdenking op school, dat was zo bijzonder, zo mooi, zo warm. Dit jaar wou ik het klein en onder ons houden. Gewoon bloemen brengen naar de plek des onheils, samen met pap en Job lunchen en 's avonds met vrienden een hapje eten. Meer niet. Meer kan ik niet en meer wil ik niet.

Dan is het zover het is 6 december, ik word wakker met een leeg, misselijk gevoel, ik wil het liefst wegkruipen onder de dekens. De lieve berichtjes komen binnen, veel mensen denken aan ons. Ik slik eens en sta dan uiteindelijk toch maar op. Jos is al wakker en Job is naar de tandarts. Ik loop je kamer op, je bent er niet, ik kruip op je bed en voel de tranen komen. Nu eerst maar een kopje koffie, dan douche en stapje voor stapje de dag doorkomen. Samen met Jos ga ik de bloemen leggen bij de A2. Ik loop met lood in mijn schoenen, bloemen voor je 17de verjaardag, je had verdomme je eerste rijles moeten krijgen net als Job, geen bloemen langs de autoweg. Hoe belachelijk is dit, dit is toch gewoon onmenselijk. 

Na de bloemen leggen gaan we met z'n drietjes lunchen, ik eet maar proef niets, ik praat en luister maar vraag me niet waar het over gaat. Ik ben aanwezig en daar is alles mee gezegd. Ik ben moe, leeg, op. Na het eten ga ik thuis naar bed, ik moet slapen dan is de dag misschien zo om.

Om 15:30 uur maakt Job me wakker, hij gaat terug naar Tilburg, Jos brengt hem. Mijn Job, mijn lieve grote, stoere Job, wat ben ik trots op die jongen. Ik neem afscheid en besluit om toch maar op te staan. Ik kleed me aan, verzorg me een beetje en wacht tot mijn vriendin me komt halen voor te eten. Eigenlijk heb ik geen zin om te gaan eten, eigenlijk heb ik geen zin in mensen, geen zin in te praten. Ik wil niets. Maar ik ga toch, wegkruipen heeft geen zin, het is er toch de dag komt en gaat toch.

De avond verloopt rustig, het is met moment zelfs even fijn, maar ik voel aan alles dat ik er niet echt bij ben. Hoe lief mijn vriendinnen ook zijn dit is de eerst keer dat ik me leeg blijf voelen en ik het gevoel niet los kan laten. Ik ben er maar ook weer niet. 

Eigenlijk is dat het gevoel wat ik heb sinds het jaar om is, ik ben er maar ook weer niet. Ik check niet meer volledig in. Boh Max ik vind het zo veel, eerst het jaar, dan Job z'n verjaardag, dan sinterklaas, jouw verjaardag en nu, nu komen de kerstdagen. Al deze dagen staan in het teken van gezelligheid, familie en gezin, pfff ik word er misselijk van. Ik kan de reklames op tv niet meer zijn, ik word gek in de stad van de drukte en de gezelligheid.

Max blijft voor altijd 15 jaar en wij, wij  gaan door worden ouder, vieren ieder jaar kerst en Sinterklaas maar nooit meer zoals het hoort, nooit meer met het voltallige gezin. Ik kan me niet voorstellen dat dit ooit went, ik kan niet voorstellen dat ik ooit weer het echte warme gevoel weer krijg in deze maand. 17 jaar geleden was het een van de mooiste dagen  uit mijn leven, ons gezin werd die dag compleet.....nu is er alleen een heel groot gemis.

Bang.......

Sinds het afschuwelijk noodlot van Max merk ik dat ik bang geworden, bang voor alles en niets.
Iets wat heel raar is zeker als je bedenkt dat ik eerder eigenlijk niet echt een bang of angstig persoon was. Ik was niet iemand die bang was in het donker, liep rustig in het donker op straat, vond 's nachts autorijden niet eng, maakte me eigenlijk niet echt druk om zaken, was niet overbezorgd en had vertrouwen in de mensheid.
Dat is nu wel anders.

Ik merk dat ik echt angstig, onzeker en zelfs bang geworden ben. Dat viel me zelf op aan kleine dingen, zoals bang om alleen thuis te zijn, dat vind ik echt niet fijn, het is zo stil en het huis voelt zo kil aan en ik merk dat  mijn gedachte dan beloop met mij nemen.Ik kan dan 's morgens Jos smeken om bij mij te blijven, me niet alleen te laten. Iets wat gewoon belachelijk is maar ik doe het wel. Dus wat doe ik dan vluchten, vluchten naar buiten toe of vluchten in de digitale wereld, TLC en Netflix en Videoland zijn mijn beste vrienden momenteel.

 Ook bemerkte ik het naar Job toe, continu controleren, waar ben je, hoe laat ben je thuis, met wie ga je, hoe ga je, heb je gegeten enz enz. Die jongen werd echt gek van mij, ik sliep echt niet als hij een avondje stappen was en als hij dan ook nog te laat was dan was het helemaal een ramp, je wilt niet weten hoe vaak ik in paniek Jos heb wakker gemaakt. Job is gelukkig slimmer en zegt gewoon dat hij zo rond 5 uur thuis is dan is hij altijd op tijd. Nu hij in Tilburg woont heb ik dat moeten loslaten, iets wat me heel veel moeite kost maar goed het moet. Het heeft mijn relatie met Job in ieder geval verbeterd en hij laat gelukkig op whatsapp zijn online tijd staan waardoor ik nog iets controle en rust heb. Voor Job en mij is het achteraf heel goed geweest dat hij op kamer is gegaan, ik heb hem moeten loslaten en dat had hij echt nodig.

Met autorijden ben ik ook bang geworden, ik reed eerder overal heen , dag, nacht het maakte niets uit, stad, dorp, binnen/buitenland echt ik reed wel, graag zelfs. Nu ben ik onzekerder geworden, zie overal gevaar en merk dat ik slechter kan focussen. Zeker in het donker rijden vind ik niet fijn, ik merk dat ik dan onrustiger word. Ook al bijrijder ben ik bang, ik let continu op en zeg alleen pas op, kijk uit, rijd niet zo hard. Zo stom om te merken dat je bang bent geworden voor de dingen die je normaal gepsproken dagelijks deed.

Het ergste vind ik de angst voor morgen, maar ook die van vandaag of die gisteren. Ik ben bang voor wat de dag gaat brengen, ik heb geen controle over wat er gaat gebeuren en dat maakt mij onzeker, bang dat ik niet alles uit de dag van gisteren heb gehaald,  heb ik wel tegen Job gezegd dat ik van hem houd, ben ik niet wat vergeten. Als ik terug denk aan 29 oktober 2016, dan heb ik helemaal had ik maar dit of had ik maar dat. Sinds die dag kijk ik alleen maar terug en denk ik heb ik wel genoeg gedaan. Bang voor morgen, bang voor het leven. Wat heeft het leven nog allemaal voor mij, voor ons in petto. Kan ik nog wel meedraaien in hethectische leven, wil ik nog wel meedraaien in het hectische leven?  Ik heb geen idee hoe ik het leven  moet oppakken en dat maakt mij angstig.  Alles waar ik in geloofde, waar ik voor ging is ineens niet meer relevant. Niets is zals het lijkt. Iedereen om mij heen heeft doelen, heeft een leven en ik, ik doe maar wat. Ik weet niet meer wat ik wil, wat ik kan, wie ik ben, waar ik sta. Dat maakt mij heel angstig. Volgens mij heeft iedereen een doel, een focuspunt nodig in het leven en ik ben mijn focuspunt kwijt.

Die angst, dat gevoel is zo heftig, het maakt dat je twijfelt over alles en iedereen, mijn vertrouwen in de mensen is echt verminderd, ik ben bang om mij bloot te geven, bang om mensen dichtbij te laten want voor je weet raak ik je weer kwijt. Dus leef ik achter mijn schild, naar de buitenwereld de sterke vrouw die het zo goed doet maar van binnen een onzeker, bang en wantrouwend mensje op zoek naar zichzelf, op zoek naar een leven zonder Max, een leven waarin ze weer vertrouwen krijgt in zichzelf en de boze grote mensenwereld.

Decembermaand....feestmaand......

De decembermaand staat voor de deur. De maand waar ik en ons gezin altijd volop van genoot. De kids zijn beide in die periode geboren, Job op 16 november en Max op 6 december. Dus vanaf 16 november was ons huis versiert.

Nu loop ik door de stad, kijk tv, zie de berichten op fb en voel een steek in mijn hart. De feestmaand zal nooit meer het zelfde zijn. Dat het huis met Sinterklaas niet meer zo versiert wordt als toen de kids klein waren dat is al jaren zo, maar we vierden het wel nog altijd, lootje trekken, suprise maken, gedichten, pepernoten en speculaas en natuurlijk warme chocomel. Dat hadden we nog ieder jaar. Max vond deze maand ook leuk, hij zei wel altijd pfff weer suprise maken maar hij maakte de mooiste suprise en geweldige gedichten. Zo bijzondere tijd.

Nu is Sinterklaas ineens een feest waar de volwassenen zich druk maken over zwarte piet, hele discussies zie ik dagelijks voorbij komen op het internet. Mensen plaatsen hier iedere dag berichten over, de voors en tegens vliegen ons ongevraagd om de oren. Of we het nu willen of niet.  Niemand vraagt zich af wat de kinderen er zelf van vinden, ik denk namelijk dat kinderen het geen reet boeit of piet nu rood, geel, groen of wit is. Maar de volwassenen hebben een mening en tegenwoordig deelt iedereen die te pas en onpas.  Ik denk dan oprecht  is dat dan echt het gene is waar mensen zich op vandaag druk over maken, wat hebben die mensen dan een luxe rijk leven. Ik wou dat ik me druk kon maken over zo iets onbenulligs. Pfff wat was het leven dan lekker makkelijk.  Maar goed ik oordeel niet en iedereen heeft recht op zijn eigen mening.

Vorig jaar hield Job ons de spiegel voor rond deze tijd, hij zei tegen ons"jullie vinden dat ik mijn leven weer moet oppakken maar jullie schaffen alles af, geen sinterklaas meer terwijl we altijd hebben gevierd" daar had de jongen gelijk in, maar suprises en alles dat kon ik niet meer. Dus we hebben iets nieuws verzonnen, we doen nu met vrienden dobbelen. Zo hebben we toch een "heerlijk"avondje.

December de maand van Sinterklaas, Kerst en veel familie en gezelligheid. Althans zo hoort het te zijn en zo was het hier ook altijd. Vorig jaar is de maand December aan mij voorbij gegaan, we hebben echt wel dingen gedaan en met kerst zijn we weg geweest, maar ik kan me er weinig van herinneren en heb er geen gevoel bij. Dit jaar kijk ik er als een berg tegen op, ik raak in paniek van deze donkere dagen en alle feestelijkheden om ons heen. Toch wil ik er wel iets meegaan doen, ik kan slechts de maand december in bed kruipen en er 2 januari pas uitkomen. Dus Sinterklaas is gepland en met Kerst gaan we uiteten met zijn drietjes, een "nieuwe traditie" beginnen, of eigenlijk op ontdekkingsreis naar wat past nu bij ons en wat voelt goed.

Eerst Sinterklaas op 5 december met onze lieve vrienden, dan 6 december de geboortedag van Max( verjaardag is het niet meer) en dan, dan pas me druk maken over kerst, kerstversiering, kerstbomen en kerstliedjes. Een geluk ik maak in ieder geval niet druk over de kleur van Piet.

Jarige Job

Vandaag is Job jarig, 19 jaar is hij al. Pff wat gaat de tijd snel. Ik weet nog goed toen ik zwanger was van Job, wat was ik blij, trots, nieuwsgierig naar het wezentje wat in mijn buik groeide.
Op 16 november 1998 werd het lange wachten dan eindelijk beloond, daar was Job. Een lekker mollig manneke. Vanaf het eerste moment was het liefde op het eerste gezicht. Nog nooit had ik zoveel liefde gevoeld. Job was een makkelijke baby en groeide op als een heerlijk, grappig iets wat onhandig manneke.

Het leven van Job is ook in een klap veranderd, Job is op zijn 17de in de nacht van 28 op 29 oktober 2016 in een klap volwassen geworden. Er ging die avond een puber naar bed en er stond een gebroken jonge man op. echt in een nacht door het afschuwelijk nieuws  in een klap volwassen. Terwijl ik het nu opschrijf voel ik de pijn, dit gun je niemand. Job en Max waren als broers eigenlijk onafscheidelijk, konden niet met en niet zonder elkaar. Waren echte broers en die was hij in een klap kwijt. Job had het gevoel dat hij gefaald had als broer, dat hij het slechte voorbeeld had gegeven, voelde zich daardoor schuldig. Dit hebben we gelukkig weg kunnen nemen bij hem, pffff wat vond ik dat erg, dat wil je toch helemaal niet dat je kind zich ook nog schuldig voelt.

Job zou 2 weken na het overlijden van Max 18 jaar worden. Dit had een groot feest moeten worden, we hadden vanalles gepland en ik had ook echt zin om alles uit de kast te halen voor mijn jarige Job. Dat feest, dat grote feest hebben we niet kunnen houden, we hebben zeker zijn verjaardag gevierd, want je wordt maar 1 keer 18 en daar had hij ook echt recht op. Nu terugkijkend op die verjaardag ben ik blij dat we het zo hebben aangepakt al denk ik soms en voelt het soms heel raar, 2 weken naar het overlijden van Max een verjaardag vieren, dat is allemaal zo bizar. Er zijn dagen dat ik me daar wel eens schuldig over voel en dat ik denk heb ik daar wel goed aan gedaan. Maar het moest Job leeft nog en heeft alleen maar rechten, dus ook recht op zijn verjaardag. Dat had Max ook gewild.

Vandaag is mijn kerel 19 jaar geworden en dit is de eerste verjaardag voor hem en ons dat hij niet meer in huis woont. Hij zit in Tilburg in zijn studentenhuis. Geen ontbijt op bed vanmorgen, geen slingers op gehangen. Wel voor hem gezongen vannacht om 12 uur maar of hij daar zo blij mee was. Morgen komt hij gelukkig naar huis en dan hangen de slingers op en gaat het feest beginnen. Als iemand het verdiend is hij het wel.

19 jaar en wat doet hij het goed, wat ben ik trots op mijn volwassen zoon. Wat doet het pijn om te zien dat hij ook het verdriet en het gemis voelt maar wat leeft hij aan de andere kant zijn eigen leventje. Daar zou ik nog iets van kunnen leren. Job houdt mij de spiegel wel voor en laat zien dat ik door moet leven, dat leven nog iets te bieden heeft. Ik probeer dat ook echt te zien, maar zie het nog niet.  Ik leef op als hij het weekend naar huis kom, daar doe ik het voor.

Onze Job, 19 jaar. Wat een mooie, slimme, lieve, grappige maar vooral sterke jonge man. Vandaag en komend weekend staat in het teken van Job, want na alles wat hij mee heeft gemaakt heeft hij daar alle recht op. Na 19 jaar voel ik nog meer liefde voor mijn kind als het eerste moment dat ik hem in mijn armen sloot.

Pompen of verzuipen

En dan een jaar en een week later realiseer ik me ineens dat ik op een tweesprong sta.
Het is letterlijk pompen of verzuipen. Dit klinkt misschien heel erg raar dus ga ik het proberen uit te leggen.

Afgelopen jaar heb ik heel stadia's van rouw doorlopen, ik ben boos geweest op alles en iedereen, de wereld was in mijn ogen verrot en eerlijk gezegd vind ik dat nog af en toe. Ik walgde van de blije, vrolijke berichten op fb, niet dat ik het niemand gunde maar pfff moet ik het zien. Ik zocht ruzie, was onredelijk dus echt niet de makkelijkste persoon.

Verder vluchtte ik in alles, we zijn afgelopen jaar 4 keer een paar daagjes of een week weggeweest, allemaal zonder resultaat althans zonder het gewenste resultaat, want ik voelde me nog steeds net zo slecht als van te voren. Dit heeft voor veel frustatie gezorgd, zowel bij mij als bij mijn gezin.
Ik vluchtte in avondjes uiteten met vriendinnen, drie keer de week lunchen alles om maar niet thuis te hoeven zijn. Ook dat hielp eventjes maar zo gauw ik in de auto stapte naar huis viel de paniek, het verdriet en alles gevoelens weer als een deken over mij heen.
Ik vluchtte in de alcohol, ik ben altijd een bourgondiër geweest, maar het het afgelopen jaar zijn de wijnflessen niet aan te slepen, iedere avond zeker een glaasje, alles om even te verdoven.

Ik heb gehuild, nog nooit in mijn hele leven heb ik zoveel gehuild als afgelopen jaar. Echt gehuild totdat mijn lijf er pijn van deed, spierpijn krijgen van huilen het kan echt. Echt ontroostbaar zijn, ik weet nu hoe het voelt en wat het met je doet. Gewoon in paniek raken door je verdriet. Nog nooit zoveel paniekaanvallen gehad, geloof me dat is echt afschuwelijk. Het gevoel hebben dat je geen lucht haalt, pijn op je borst hebben, hyperventileren, zweten en alleen maar huilen. Huilend in slaap vallen en huilend wakker worden.

Ik ben lusteloos geweest, letterlijk niets meer kunnen doen, de afstand van bed naar bank is net te doen maar vraag niet meer van mij, want dat zit er niet in. Zo moe zijn, dat zelfs slapen gaan niet meer lukt. Zowel lichamelijk als geestelijk compleet uitgeput zijn. Rouwen is iedere dag de marathon lopen, zoveel energie kost het.

Ik heb gepraat, uren, dagen gepraat, met vrienden, met huisarts, met psycholoog, met slachtofferhulp noem maar op iedere die wou luisteren kreeg mijn verhaal te horen.
EMDR heb ik gehad om het trauma weg te nemen.

Dus ik heb afgelopen jaar heel veel gedaan maar wat heeft het opgeleverd, nog steeds ben ik doodmoe, lusteloos en voel me zinloos, vind het leven echt niet leuk. Nog steeds ben ik intenst verdrietig, is de pijn schrijnend en met geen pen te beschrijven, nog steeds ben ik boos. Dus er moet iets veranderen.

Dat is de tweesprong waar ik op sta, het is letterlijk pompen of verzuipen.
Verzuipen is geen optie, het zou de makkelijkste uitweg zijn en soms ook wel de fijnste als ik eerlijk ben. Maar geen optie, ik heb Job en Job heeft alleen maar rechten, die heeft recht op zijn moeder. Ik heb Jos, ook die heeft recht op zijn partner, ik heb mijn lieve familie en vrienden die mij niet kwijt willen en er is Max....Max zou nooit willen dat ik zou verzuipen en opgeven. Dus er is dan maar een optie en dat is pompen, want door hobbelen als afgelopen jaar is ook geen optie meer.

Maar hoe ga ik pompen, hoe vind ik weer de zin in het leven, hoe krijg ik weer energie?
Ik heb de eerste stappen gezet, ik ben begonnen met het slikken van medicatie, ik slik antidepressiva en slaapmedicatie, ik ga iedere week langs bij de huisarts om zo te kijken hoe ik me voel en heb iedere week gesprekken met mijn psycholoog. Verder kook ik weer zeker 4 keer per week dankzij hellofresh en wandel ik 2 keer per dag met de hond. Meer zit er ook echt nog niet in, jullie denken dan misschien is dat alles, geloof me dat zijn mega stappen voor mij. Dat zijn de eerste stappen in het leven, die stappen doen pijn, kosten heel veel moeite maar ik zet ze, ik moet ze zetten. Ik ben aan het pompen, het gaat langzaam maar ik pomp en voor het eerst durf ik naar morgen te kijken, voor het eerst durf ik buiten adem te halen. Het is nog een hele lange, bochtige, hobbelige, zware weg maar ik heb de eerste stap gezet.

1 jaar en een 1 dag

Vandaag is het 1 jaar en 1 dag, vanaf vandaag heb ik geen vorig jaar meer. Ineens is Max niet meer in onze herinnering van vorig jaar. Pffff wat een rare gewaarwording, ik vind dit echt een afschuwelijk gevoel....kan niet meer zeggen weet je nog vorig jaar....nu gaan de jaren tellen, geen dagen, geen weken....jaren.

Gisteren hebben we de dag door gebracht met vrienden, familie en vrienden van Max. Het was een mooie, emotionele, drukke, bijzondere dag. Maar het was vooral veel. Veel warmte, veel lieve mensen, veel verdriet, veel gemis.....gewoon veel.

We zijn 's morgens eerst met z'n tweetjes naar de autoweg geweest, de plek waar Max is aangereden. Hier hebben we bloemen neergelegd.

 Deze plek roept zoveel verschillende gevoelens op. Het is de plek waar Max is aangereden, het is ook de plek waar dagelijks honderden mensen rijden, het is een plek waar ik soms heel onrustig word en soms juist heel rustig. Het is in ieder geval een beladen plek. Daarna zijn we naar huis gegaan en hebben we samnen met vrienden de laatste voorbereidingen voor die middag afgehandeld.

De hele week heb ik alleen maar lopen denken wat doe je op zo'n dag, hoe kleed je zo'n dag aan. Het voelt heel vreemd, vlaaien halen en eten en bij de Jumbo aan de kassa vragen ze je dan ohh bent een jarig of heeft een feestje?? Ja wat zeg je dan?? Ik heb maar gezwegen, ondertussen weet ik dat is beter. Ik heb maar gedaan wat voor mij goed voelt en dat is zorgen dat er in ieder geval iets in huis is.

Er zouden een man of 25 komen om die dag samen met ons door te brengen. Er werd wat gegeten en wat gedronken en daarna keken we met z'n alle naar een hele mooie film van Max, een film over het leven van Max, Jos is hier dagen mee bezig geweest en het eindresultaat was dan ook echt heel mooi. Maar ook heel pijnlijk, zo'n lief, leuk onschuldig manneke, waarom......waarom??

Wat een hoop mooie bloemen, kaartjes en andere mooie gebaren hebben we gekregen waaronder dit mooie schilderij gemaakt door mijn lieve vriendin...

We zijn met een grote groep nogmaals de route gaan lopen en wat dapper van de jongeren dat ze mee zijn gaan lopen, ze vonden het zelf ook fijn om dit te doen. Het voelde voor mij als een grote steun en als een warme deken omdat met deze mooie mensen te mogen doen. Ik realiseer me dan dat de dood van Max zoveel mensen en levens heeft beinvloed, het was dus wel echt een mooi bijzonder kind. Het raakt mij enorm als ik zie wat het doet met de jeugd. Ze zouden dit niet moeten meemaken.

We hebben nog met een wat vrienden gegeten en om 20 uur lag ik gebroken, leeg, moe in bed......1 jaar verder......1 jaar zonder Max.

En het enige wat ik nog steeds niet weet is hoe nu verder.....ik heb echt geen idee.....ik overzie het allemaal niet....misschien eerst maar eens goed slapen.

Vanmorgen was ik pas in staat om de kaarten allemaal goed te lezen, zoveel mooie lieve woorden van steun, dat raakt me dat zijn de lichtpuntjes.

Eentje in het bijzonder, een kaartje gericht aan Max door een vriendin van Max, waarin ze schrijft dat ze een foto en bloemen is gaan neerleggen langs de autoweg voor Max en ze hoopt dat hij ze mooi vindt.....ik ben vandaag gaan kijken.....dit is het mooie plekje wat ze voor mijn jongen heeft gemaakt.....

Ik weet zeker dat Max dit plekje heel erg mooi vind, wat een bijzonder meid is dit dat ze zoiets moois voor onze Max heeft gemaakt, diep respect.

Terugkijkend op de afgelopen dagen kan ik zeggen dat het een emotionele achtbaan was en is, want ik zit er nog volledig in, maar wat was het bijzonder en wat was het een warme deken. Vanaf vrijdag de herdenking op school, de avondwandeling, het samenzijn bij ons thuis is echt als een hele mooie, warme, bijzondere maar ook trieste deken over mij heen gevallen. Wat had Max een mooie, bijzondere groep mensen om zich heen en wat hebben wij die ook.

Hoe mooi, lief en bijzonder alle mooie gebaren, kaarten, bloemen zijn en echt ik waardeer het enorm, werd  ik vanmorgen wakker met een heel leeg gevoel, een heel verdrietig gevoel want Max is al een jaar niet meer bij ons en dit is pas het begin van ons leven zonder hem. Ik zit voorlopig nog in de emotionele achtbaan, maar weet nu wel ik zit er niet alleen in.

365 dagen........

Het is 365 dagen geleden......1 jaar........

In de nacht van 28 op 29 oktober 2016 kwam jij niet meer thuis van het halloweenfeestje waar je was geweest. Je vader was je vanaf 2:15 uur aan het appe en aan het bellen. Om 2:45 uur maakte hij mij wakker met de mededeling dat jij nog niet thuis was. Ik ben gelijk opgestaan en in kleren gesprongen, we zijn gaan zoeken, naar het jeugdhuis waar jij was geweest, langs je vriendinnetje gereden, ondertussen je straf aan het bedenken voor het te laat komen, ik heb je wel 20 keer gebeld, steeds zonder resultaat....tot.... rond 4 uur je telefoon werd opgenomen, niet door jou maar de door een ambulancebroeder die ons vertelde dat je was aangereden op de A2 en dat we uit moesten gaan van het ergste scenario. We wisten niet hoe snel we richting Maastricht moesten rijden. Eenmaal op de autoweg, rijden we langs de plek des onheils, het volledige onderzoek is nog in volle gang. Dan slaat de paniek nog erger toe. Toen we langs het vliegveld reden voelde ik net alsof alle het leven uit mij werd getrokken, een heel raar akelig gevoel. Aangekomen bij het AZM waren we te laat, je was al overleden. Geen afscheid, helemaal niets, mijn jongen , mijn baby was alleen gestorven, iets waar ik het nog steeds heel moeilijk mee heb. Daar ligt je kind, levensloos op een ziekenhuisbed, dat is de ergste nachtmerrie van iedere ouder, dat gebeurt toch alleen in films, ik weet dat ik nog tegen de verpleging zei dat ze hem wakker moesten maken, maak hem wakker alstublief........doe nou.......Maar helaas dat kon niet meer. Alles daarna gaat als een roest, ik beleef het maar ook weer niet, ik moet beslissingen nemen die geen enkele ouder hoort te nemen, Job is in die nacht in dat uur van kind volwassen geworden...mijn hart brak toen ik Job binnen zag lopen in het AZM. Geen enkel kind hoort dit mee te maken. En ineens komt het binnen, Max is dood......mijn baby is dood......dat kan niet.......dat mag niet......dat dat dat...........

De nacht van 28 op 29 oktober 2017.......
Ieder moment van vorig jaar beleef ik opnieuw. ik voel de angst de paniek die ik die nacht voelde. Het telefoontje met de ambulancebroeder, ik weet nog dat ik hier in woonkamer alleen maar kon gillen, Jos nam de telefoon uit mijn handen en heeft verder met de broeder gesproken. Het wegrijden zonder Job, iets waar ik nu nog heel veel last van heb, ik heb Job gewoon thuis achtergelaten. Ik had wel mijn vriendin gebeld om hierheen te komen, die woonde destijds maar 2 straten verder maar dan nog. Alle telefoontjes die gepleegd heb, iedereen zegt wel ik ben altijd te bereiken, geloof me dat is bullshit, je wilt niet weten hoe vaak ik heb moeten bellen voor ik eindelijk iemand aan de lijn kreeg, het maakte me zelfs niet meer uit wie, als ik m aar tegen iemand kon praten. De aankomst bij het AZM, daar stonden 5 man ons op te wachten, ik wist gelijk dat het goed fout zat. En dan de woorden van de kinderarts , Max is overleden aan zijn verwondingen......in die seconden zakt de hele wereld onder mij uit.... ik zak letterlijk inelkaar.....ze vergissen zich..... het kan niet......niet onze Max.
De minuten, uren daarna zijn net als in een hele slechte film, politie, forensisch arts noem maar op alles gebeurt in de uren in het ziekenhuis. Ik kan alleen maar huilen, gillen en bellen, ik wil het tegen iedereen zeggen, roepen, gillen.... mijn jongen.......
Er moet ter plekke vanalles geregeld worden, dingen waar wij nog nooit over na hebben gedacht dingen waar je ook niet over na hoort te denken.

Alles beleef ik opnieuw, ik voel echt alles weer. Zo raar hoe het werkt, ik kan me niet eens herinneren wat ik vorige week deed, maar deze week, deze dagen, deze uren kan ik je van uur tot uur vertellen.
Zoasl ik al van de week heb geschreven ben ik met mijn zus en mijn lieve vriendinnen de laatste route van Max gaan lopen....wat een bijzondere tocht was dat.....heel heftig.....heel intens.....heel verdrietig maar op een bizarre manier ook heel mooi. Het voelde net alsof hij met ons meeliep.
We hebben ter plekke een wensballon opgelaten en die vloog wel zo mooi, zo ver weg dat er heel lang een lichtje voor Max was. Ik ben zo dankbaar dat ik mensen om mij heen heb die dit met mij hebben willen doen, dit was voor mij heel belangrijk. Heeft het wat opgeleverd, absoluut, ik zou het zo weer doen.

Vandaag gaan we bloemen leggen op de plek des onheils, dit doen met ons gezinnetje alleen. Vanmiddag hebben we een samenzijn met alle onze vrienden en de vrienden van Max. Gewoon thuis bij elkaar zijn. Ik heb lieve kaarten, mooie bloemen en lieve berichtjes gekregen van mensen die aan ons denken, iets wat we heel erg waarderen.

Vandaag ga ik alles weer opnieuw beleven, elke stap zal ik nog eens zetten, gelukkig zet ik ze niet alleen en heb ik lieve mensen om mij heen.

365 dagen...... zonder Max.....het kan niet.....het mag niet.....het hoort niet......maar ik moet

Herdenking

Pfff wat een weekje, iedere dag opnieuw beleven en dan is het ineens zo ver.
Vandaag een herdenking gehad op school, zo mooi en bijzonder dat ze dit voor Max en voor ons doen.

Ik werd in de herfstvakantie gebeld door de directeur van het gymnasium, hij vertelde me dat ze een herdenking voor Max wilden houden, dat ze op die manier aandacht wilden geven aan het feit dat het bijna een jaar geleden is en dat ze Max niet vergeten zijn. Wij waren hier natuurlijk welkom op. Wat was ik verbaast door deze uitnodiging, school had al zoveel voor ons gedaan dit had ik dan ook echt niet meer verwacht. En natuurlijk zullen wij aanwezig zijn op deze bijeenkomst.

Vandaag is het dan zover, vandaag is de herdenking geweest van Max. Ik kan je zeggen ik ging met een heel dubbel gevoel naar school, ik had namelijk al afscheid van school genomen, dit had ik tijdens de diploma uitreiking van Job al gedaan. En nu moest ik vandaag dus weer terug naar school.
Daarbij is het vandaag een jaar geleden, ik bedoel daarmee vorig jaar was het vrijdag de 28ste, dat ik Max voor het laatst levend heb gezien, dus dat maakt deze dag behoorlijk zwaar.

Ik had geen idee wat ik van deze bijeenkomst moest verwachten, wie zouden er aanwezig zijn, zal wel niet zo druk worden, ik bedoel het leven gaat door voor de meeste en zo hoort het ook.
We gingen met ons drietjes richting school, ik had een dankwoord geschreven, ik wil echt de jongens en meiden bedanken en de school en alle docenten, ze hebben zoveel voor ons gedaan. Nu moet ik eerlijk bekennen ben een betere schrijver dan prater maar goed we zien wel.

Eenmaal aangekomen op school eerst even naar het kapeltje, even een moment van bezinning, ben normaal helemaal niet gelovig ofzo maar het kapeltje op school straalt iets van rust uit. De foto van Max stond er niet meer, die hadden ze weggepakt voor de herdenking, dat was wel even vreemd.
Even rustig staan, adem halen en ik kan weer verder, door naar het kantoor van de directeur.
Daar worden we warm welkom geheten, door hem en door verschillende docenten.
Hij legt ons uit hoe de bijeenkomst uit gaat zien en we volgen hem richting de collegezaal.

De zaal zit bijna vol, wat een hoop leerlingen, vrienden, docenten. Dit had ik echt niet verwacht.
 In de zaal neemt de directeur het woord en begint met een heel mooi verhaal, een verhaal over Max, over het rouwen en over verder zonder Max. Deze man kan echt mooi vertellen en schrijft en geeft mooi weer hoe mensen zich voelen en wat het met ons doet. Daarna speelt een vriend van Max een schitterend stuk op de piano. Wat is dit kind muzikaal, wat knap dat hij dit kan. Je ziet aan hem dat hij het moeilijk heeft, dat raakt me zo ontzettend, een jongen van die leeftijd hoort deze pijn dit verdriet niet te voelen.

Daarna ben ik aan de beurt, wil ik dit wel, kan ik dit wel. Ik moet dit gewoon doen. Alleen kan ik nu niet van dat stomme briefje lezen, dus ik doe maar wat ik altijd doe ik begin gewoon te ratelen.
Ik probeer te vertellen dat ik deze groep kinderen zo bijzonder, zo mooi en puur vind en dat ik zo dankbaar ben voor alles wat ze voor ons hebben gedaan. Wat ben ik trots op deze groep jongeren, wat ben ik trots dat Max deel heeft mogen uitmaken van deze bijzondere mensen. Ook bedank ik de school voor alles wat ze voor ons, voor de jeugd en voor onze oudste hebben gedaan. Het is zo'n bijzondere school.

Daarna sluiten we het officiële gedeelte af en ga we met z'n alle naar de koffieruimte voor een kopje koffie en even na te babbelen. Zo fijn om even samen met de jeugd te praten en te ons verdriet te delen. Gewoon even samenzijn met klasgenoten, vrienden, docenten. En het leek net of Max erbij was, alsof hij deelnam aan deze bijeenkomst. Zoveel mensen die een stukje Max bij zich dragen. Hoe bijzonder is dat.

Terugkijkend was het een mooie, emotionele herdenking met een lach en een traan.

Nu me voorbereiden op vanavond want dan ga ik samen met mijn lieve zus en 2 vriendinnen de route van Max lopen, de route die hem uiteindelijk op de autoweg heeft laten belanden.
Ook dit zal zeker heel heftig worden, maar ik wil en moet dit doen en ben dankbaar dat ik dit met deze mooie mensen mag gaan doen.
Jullie zullen vast de komenden dagen lezen hoe die weg, deze avond is verlopen.

Herbeleven....

Vandaag over 8 dagen is Max 1 jaar uit ons leven.....1 jaar belachelijk. Deze dagen merk ik dat ik alles opnieuw herbeleef. Ik weet precies wat we vorig jaar aan het doen waren en wat de jongens deden. Vorig jaar om deze tijd was ik gewoon mama van 2 levende, pubers. Was mij huis gevuld met pubers en al hun zooi er om heen. En nu een jaar verder.....is het huis leeg....geen pubers meer.....geen zooi....niets.

Vorig jaar  op 21 oktober was Max net een paar uurtjes terug uit Griekenland, Jos had hem die ochtend om 3 uur opgehaald op school. Ik was gewoon werken, had een vroege dienst, ons leven was normaal. Die avond zijn we met vrienden naar het oktoberfeest geweest, naar Dieter Koblenz....wat een geweldige avond was dat...ik in een dirndl, Jos in de lederhöse. Jessica en Raymond bleven bij ons slapen. we hebben nog met z'n alle gegeten en  naar de verhalen over Griekenland geluisterd. Wat had Max het geweldig gehad. Zo mooi om te zien dat je kind volop aan het vertellen is over de reis die hij mee heeft gemaakt.
Max is die avond naar Anne geweest, zijn prille liefde, samen met nog wat vrienden zijn ze bij Anne blijven slapen. Dat appje met die vraag of hij mocht blijven slapen heb ik nu nog steeds.

Die zaterdag de 22 ste hebben we niet veel bijzonders gedaan, gewoon een luie dag in huis.

De zondag zijn Jos en ik weer naar het oktoberfeest geweest. Max bleef thuis Anne zou langskomen.
Die dag heb ik Anne voor het eerst ontmoet, daar sta ik dan als moeder van Max in een dirndl toch wel een beetje aangeschoten van een hele middag feesten in de tent. Mooie eerste indruk.... gelukkig zei Max de dag erna dat het wel mee viel hahhahhhaha.

Het was vorig jaar herfstvakantie dus de kids hadden vrij, ook ik en Jos hadden vrij.
Jos en ik zijn die dinsdag 25 oktober voor 2 nachtjes naar Krakau gevlogen om een wens van mij te vervullen, ik wou heel graag eens naar Auschwitz. Nu terugkijkend denk ik hadden we maar niet gegaan dan had ik nog 3 dagen met Max gehad. Van een afschuwelijke plek uit de geschiedenis, kwamen wij een paar dagen later in onze eigen hel op aarde.

Donderdag zijn we terug gekomen, vrijdagochtend ben ik nog een paar uurtjes gaan werken en daarna met Job gaan shoppen voor kleren voor de bruiloft van Kim. De bruiloft van Kim.......hoe triest is het.....hoe bizar is het.......wat is het leven gemeen.

Max is die avond, de 28ste op z'n fietsje gestapt om 21:50 uur en naar een Halloweenfeestje gegaan. Daar had hij afgesproken met zijn vrienden en vriendinnetje. 2 km van ons huis.....Dag mam, dag pap,  kijk je uit, doe geen gekke dingen en veel plezier, Jaaaaa Mam dat waren de laatste woorden die we gewisseld hebben.....dat zijn de laatste woorden.

De kleinste details weet ik nog zowel uit die week als de week wat gaat volgen, ik herbeleef ieder moment opnieuw. Het rare is dat ik me niets kan herinneren van vorige week of zelfs dingen van gisteren, maar ieder moment uit de laatste week van het leven van Max en de dagen daarna kan ik feilloos benoemen.Wat is het onbegrijpelijk, oneerlijk, de vraag waarom is weer een vraag die ik me ieder uur stel. Nu proberen deze dagen door te komen om zo de 29ste te bereiken......de dag dat ons leven in een seconden veranderen in een levende nachtmerrie....de dag dat voor mij het leven in een klap stil kwam te staan. Ik weet niet hoe ik al een jaar verder ben gekomen, voor mijn gevoel lijkt het net nog gisteren, maar ik heb het gered, wij hebben het gered. Iedere dag is er eentje en verder kijk ik ook niet.

Zo moe.....

Ik ben zo moe, zo moe om ook maar wat te doen, al maanden ben ik moe en het lijkt maar niet minder te worden. Ik ben moe om te denken, moe om te voelen, moe om te proberen. Ik ga door en ik zal ook echt niet opgeven maar ik ben wel echt moe.

Het is zo bizar dat je leven in een jaar tijd volledig op z'n kop staat, dat je buiten het afschuwelijke verlies van je kind ook nog jezelf helemaal kwijt bent. Totaal geen grip meer hebt op je leven, of eigenlijk er achter komt dat je daar nooit grip op hebt gehad. Ik weet echt niet meer wie ik ben, wat ik wil, wat ik leuk vind of wat dan ook. Nu bijna een jaar verder kom ik erachter dat het leven echt nooit meer het zelfde word, dat ik alles opnieuw moet gaan ontdekken, mezelf opnieuw moet leren kennen.

Zoals ik al eerder heb geschreven, zijn we veel vrienden van voor het overlijden van Max kwijtgeraakt, ook dat verlies moet ik verwerken en moet ik loslaten. En als ik iets slecht kan is het loslaten. Dat stuk van mijn leven ben ik kwijt,  dat is een stuk van wie ik was.
Ook op mijn werk is alles anders, ik heb geprobeerd om een paar uurtjes  per week naar het werk te gaan, helaas is dat niet gelukt, ik voelde me daar niet goed bij en werd daar heel onrustig van. Ik zou vorig jaar met een opleiding beginnen, iets waar ik echt veel zin in had maar ook dat zit er voorlopig niet in. Ik merk dat ik weinig tot niets te geven heb en in mijn vakgebied heb je dta toch echt wel nodig, daarbij moet ik me nu echt eerst op mijzelf focussen.

Over 11 dagen is Max 1 jaar uit ons leven gerukt, zonder reden, zonder afscheid. Nog steeds kan ik het niet bevatten, ik beleef alle dagen opnieuw. Max zat vorig jaar in Griekenland, wat had hij het naar z'n zin. Wat ben ik dankbaar dat hij die reis met zijn klasgenootjes heeft mogen maken.
Nu moet ik een herdenkingsbijeenkomst gaan regelen voor Max, ik wil geen herdenkingsbijeenkomst, ik wil Max, ik wil ons leventje weer terug.

Hoe raar is het dan dat je een herdenkingsdienst ben aan het plannen en er eigenlijk bijna niets en niemand nog hetzelfde is als vorig jaar? Dat vonden wij allebei wel heel bizar en confronterend.
We gaan die dag zeker iets doen en gelukkig zijn er lieve mensen die samen met ons die dag door gaan brengen.
Ook school gaat weer iets doen voor Max, ook die gaan een herdenking houden, hoe bijzonder is dat!
Daar ben ik zo door verrast en zo dankbaar voor. Wat ben ik trots, blij en dankbaar dat Max op zo'n mooie, bijzondere school en klas heeft gezeten.

Maar hoe mooi, lief, bijzonder het allemaal is dat neemt niet de pijn, verdriet, gemis en moeheid weg. Voor ons is het nog steeds iedere dag overleven, iedere dag is er eentje!!

Wat zeg je dan?

Steeds vaker kom ik er achter dat het soms lastig is om op simpele vragen antwoorden te geven.
Een simpele vraag als "hoe gaat het met je? " is ineens heel beladen, want wat zeg je daarop? Wil je de waarheid weten of is het een beleefdheidsvraag? Vaak merk ik dat mensen niet goed weten wat ze met de waarheid aanmoeten, wat moeten ze daarop zeggen, wat zeg je tegen iemand die eerlijk antwoord dat het k.t gaat en het nog steeds iedere dag overleven is. Ook ik zou niet weten wat ik daarop zou moeten antwoorden, maar dat is wel mijn gevoel dus het eerlijke antwoord. Dus vaak antwoord ik op de vraag hoe het met me gaat  met "wat denk je"of "het moet maar".

Dan de vraag hoeveel kinderen heb je?" daar kan ik gewoon zonder moeite op antwoorden 2 jongens, maar meestal komt dan de vraag "wat leuk hoe oud zijn ze? Die ligt dan weer wat anders, die vind ik lastig, zeg ik gewoon 15 en 18 jaar of leg ik de situatie uit? Willen mensen horen dat ik een zoon van 18 jaar heb en er eentje had die helaas maar 15 is geworden? Dus meestal houd ik het maar bij 18 en 15 jaar dan lieg ik niet en hoef ik niet alles uitleggen en voelen mensen zich niet bezwaart door hun vraag.

Sinds Job op kamers zit en studeert krijg ik vaker de vraag of het de eerste is die uit huis is en studeert. Ja Job is de eerste en de laatste is dan mijn antwoord meestal, dat antwoord voelt zo kil zo vreemd want mensen gaan er dan vanuit dat Job geen broertjes of zusjes heeft en dat klopt niet hij heeft een broer......hij had een broer. Maar als ik de waarheid vertel dat we al afscheid hebben moeten nemen van een kind, dat onze Max ons huis, ons leven voorgoed heeft verlaten dan schrikken mensen, krijgen ze medelijden met Job en is het gesprek snel afgelopen. Dus ja ik antwoord dus met dat Job onze eerste en laatste is die uit huis gaat.

Zo zijn er nog heel veel voorbeelden van vragen die mensen goed bedoeld aan je stellen, iedere dag weer. Door die vragen moet ik iedere dag nadenken over de antwoorden, wat wil ik wel zeggen en wat niet. Wat kan diegene die het me vraagt aan en wat niet, is het een bellefdheidsvraag of ie diegen echt geïnteresseerd. Maar ook hoe voel ik me, wil ik het wel vertellen of denk ik laat maar? Op die manier ben ik continu bewust en onbewust bezig met uit te leggen hoe wij ons voelen, hoe ons leven er nu uitziet en wat er is gebeurt, want of ik nu wel of niet het hele verhaal vertel het roept gelijk het gemis, het verdriet en de pijn op.

Het is zo raar dat simpele vragen die we allemaal iedere dag aan willekeurige mensen stellen ineens een diepere, andere betekenis of gevoel oproepen. Vragen waar ik zelf ook nooit bij heb stil gestaan, vragen die ik ook gewoon stel aan mensen. Wat ik nu wel geleerd heb is dat ik ze alleen maar vraag als ik oprecht het antwoord wil weten, ik stel ze niet meer uit beleefdheid maar uit belangstelling, want ik weet nu uit ervaring dat vragen om het vragen totaal geen betekenis heeft. Stel geen vraag als je het antwoord niet wilt horen en neem genoegen met het antwoord wat je krijgt.

11 maanden.....

We nadere het jaar, een jaar is bijna om. Wat is dat eigenlijk een jaar, als je het zo zegt klinkt het heel lang, maar het voelt als gisteren. Waar is de tijd heen, waarom heb ik het gevoel dat de tijd heeft stil gestaan, althans voor mij, want als ik om mij heen kijk vliegt de tijd en heb ik geen benul van wat er allemaal in een jaar tijd is gebeurt.

Vorig jaar om deze tijd was ons leventje mooi, we waren gelukkig, tevreden, gezond. Max zou bijna met z'n klas op reis gaan naar Griekenland, wat had hij daar zin in. Jos en ik zouden naar Krakau gaan, dat stond al heel lang op mijn bucketlist. Een bucketlist ook die stelt niets meer voor, alles wat ik ooit wenste te gaan doen is nu niets bij wat ik het liefst zou willen. Job genoot van alles wat hij deed. We hadden onze vrienden, we hadden het goed.

Nu 11 maanden verder, Max is er niet meer, Job is uit huis en een deel van onze vrienden van een jaar geleden zijn we kwijtgeraakt. Er zijn hele mooie, lieve mensen voor teruggekomen, maar niets is meer zoals als 11 maanden geleden.

Van alle dingen die ik eerst zo leuk en grappig vond word ik nu boos en verdrietig, ik walg van alle halloweenspullen, feesten, spokentochten noem maar op, terwijl ik vroeger het huis versierden met pompoenen enz. Nu haat ik halloween, ik word boos op alles en iedereen, kan heel slecht tegen het "geluk"van een ander. Dit is zo niet mij, ik was een persoon die juist altijd voor het geluk van een ander ging, als de ander het maar goed en leuk heeft dan was het mij goed en nu, nu kan ik het niet aanzien.

Terwijl anderen zich druk maken over hun herftsvakantie, een halloweenfeestje of wat dan ook, moeten we ineens gaan denken over wat we gaan doen op 29 oktober, wat ga je doen op de sterfdag van je kind? Ook daar is geen handboek voor, daar kan je niet even voor google of op pinterest zoeken. Wie denkt er ooit over na dat je de sterfdag van je kind moet herdenken of hoe zeg je dat.

Foto's verzamelen,  15 jaar films van Max bekijken, het leven van Max is ineens nog maar een dvd, het is ineens een beeld op een scherm. Nu 11 maanden verder doet het nog steeds zo'n pijn om die beelden te zien, krijg ik nog steeds kippenvel als ik z'n stem hoor en word ik nog steeds misselijk als ik z'n kamer op loop. Over een maand is het een jaar, 1 heel jaar zonder mijn Max en nog iedere dag vraag ik me af waarom, waarom!!!

Ik heb nog een maand te tijd om te bedenken hoe we deze dag gaan inkleden, nu heb ik allerlei ideeën maar geen is goed genoeg, niets is goed genoeg. Komende weken zullen pijnlijke weken worden, het is net of ik af aan het tellen ben, eerst tel je op en nu lijkt het of ik aftel, aftel naar 29 oktober. De dag die ons leven in een klap volledig op z'n kop heft gezet, de dag dat mijn leven voorgoed veranderd is, de dag waar de helft van  mij samen met Max gestorven is.

Juridische molen

Afgelopen donderdag een hoorzichting gehad bij de gemeente in zaken rondom het overlijden van mijn zoon en het alcoholgebruik bij jongeren en het beleid hiervan.
Aangezien er nog een strafrechtelijke zaak komt kan ik niet in details treden over deze zitting, ik kan wel vertellen wat het met mij en mijn gezin heeft gedaan.

De dagen voor deze zitting was ik al een blok vol zenuwen, ik had totaal geen beeld van wat ik er van kon verwachten. Zouden de tegenpartij ook aanwezig zijn, of alleen hun advocaat, zou ik het volhouden om alles aan te horen, worden er ook vragen aan mij gesteld? Gelukkig heeft onze jurist ons alles goed en duidelijk uitgelegd maar dan nog maken mijn gedachten mij gek.

De nacht voor de hoorzitting doe ik geen oog dicht, slaappil durf ik niet te pakken want stel je voor dat ik zo duf ben dat ik de helft maar mee ga krijgen. Dus het werd een nacht van veel piekeren, draaien en weer opstaan. Eindelijk breekt de ochtend aan, Jos wordt wakker en blijft bij z'n besluit om niet mee te gaan naar deze zitting, hij kan en wil niet de confrontatie nu aangaan met de tegenpartij. Een beslissing waar ik het zeker achteraf heel moeilijk mee heb gehad. Mijn zus en zwager gaan wel met mij mee. Die ochtend slaat de paniek echt toe, ik kan alleen maar huilen, mijn lieve vriendin komt even langs om me een hart onder de riem te steken en dat geeft me weer wat rust en vertrouwen.

Dan is het zover, we moeten gaan. We rijden richting het gemeentehuis en daar wachten we op wat komen gaat. Ik moet steeds vaker plassen, hoezo zenuwachtig. Daar komen de advocaat en de voorzitter  van de jeugdsoos en voorzitter van de stichting aangelopen. Ik voel me misselijk worden, ik weet niet of ik dit kan. Gelukkig ze lopen door, zeggen niets, hebben me waarschijnlijk niet herkend. Daar komt onze advocaat, samen lopen we naar binnen. Eenmaal binnen dan krijg je dat lastige moment van wachten en toch maar handjes geven. Dan houd ik de eer aan mijn eigen en geeft de advocaat en de beide voorzitters een hand. Ik kan ze alleen niet aankijken, ik wil ze niet aankijken.
Eindelijk mogen we de zaal in en de zitting begint.

Tijdens de zitting mag iedereen zijn verhaal en bevindingen/ zienswijze voorleggen en worden er door de adviescommissie wat vragen gesteld. Ik moet regelmatig slikken en voel de zenuwen door mnijn lijf gieren, ik wil zoveel zeggen, schreeuwen noem maar op maar het is niet de tijd en niet de plaats ervoor. Ik voel boosheid, verdriet, machteloosheid, frustratie en nog veel meer. Dan richt de voorzitter zich tot de ouders, tot mij. Wil ik dit wel horen, waarom praat jij nu tegen mij, laat mij, ook voor hem geldt in mijn belevening niet de tijd en niet de plek. Na anderhalf peentjes zweten is de zitting voorbij en mogen we naar buiten, ik weet niet hoe snel ik buiten moet zijn. Ik wil gillen, huilen, schoppen en slaan. Ik barst in huilen uit. Als ik dit al voel tijdens een hoorzitting wat moet het  dan tijdens de rechtbank gaan? Pffff wat is dit allemaal zwaar en zo pijnlijk. Gelukkig heb ik nu wel een beetje kunnen ervaren wat een zitting betekent en hoe het eraan toegaat, ik heb de advocaat en de voorzitters horen en zien praten, dat is straks niet meer nieuw voor mij, op het gebied ben ik wat voorbereid op wat komen gaat.

Nu terugkijkend op deze dag, heb ik geen spijt dat ik aanwezig ben geweest, voor mijn gevoel had ik daar ook geen keuze in, ik moest daarbij zijn en zou het morgen zo weer doen. Ook al weet hoeveel pijn, verdriet, boosheid het allemaal oproept en hoeveel last ik er  tot op de dag van vandaag van heb, het is het enige wat ik nog voor Max kan en moet doen. Ik ben nu zijn ogen, zijn oren en zijn stem en zijn verhaal van deze afschuwelijke nacht op 28/29 oktober 2016 moet en komt nog naar buiten, al moet ik de laatste steen omdraaien.

Landelijke dag OOK

Gisteren voor het eerst naar de landelijke dag van OOK geweest. OOK staat voor Ouders overleden kinderen en de vereninging hiervan houdt jaarlijks een landelijke dag voor ouders en broers en zussen. Met buikpijn en klamme handjes vertrokken we gistermorgen in alle vroegte richting Nijkerk. Wat moet ik van zo'n dag verwachten, wil ik dit wel en kan ik dit wel.

Om 10:15 uur lopen we het congrescentrum binnen, hier worden we netjes welkom geheten en ons uitgelegd hoe de dag verloopt, we hebben nog tijd voor een kopje koffie voor het programma begint dus we lopen richting een tafeltje en pakken ons een kopje koffie. Binnen 5 minuten voel ik de paniek opkomen zette, mijn ademhaling word sneller en oppervlakkiger en het zweet breekt me uit. Wat doe ik hier in godsnaam, ik wil naar huis, dit is een vereniging waar je echt geen lid van wilt zijn, maar de realiteit is dat we wel tot deze groep mensen horen en deze mensen weten wat wij doormaken en ons begrijpen en ons kunnen steunen en tips kunnen geven. Dus even diep ademhalen, eens goed slikken en doorgaan, je kan het. Met die gedachten ga ik de zaal in en neem ik plaats, de dag gaat beginnen.

De dag heeft een vol en strak programma, het ochtend programme bestaat uit een lezing van Dolores Thijs, dit was heel mooi, herkenbaar en ook ontzettend triest. Deze vrouw vertelde haar ervaring en haar verhaal en haar weg naar een leven met het grote verlies. Ze vertelde dit op zo'n prettige, ingetogen manier dat ik helemaal in haar verhaal zat. Ik heb dan ook haar boek gekocht omdat ik denk dat ik daar veel herkenning uit kan halen.

Daarna is er een lunch, even bijkomen van het verhaal van Dolores en eens kijken of we wat contact kunnen leggen met mensen. Ik moet zeggen dat ik dat heel lastig vond, eigenlijk wil ik geen contact met deze mensen, ik wil niet deel uitmaken van deze groep, ik vind het doodeng. Jos en ik gaan samen aan een tafeltje zitten en horen wat verhalen van de mensen naast ons. Pfff zo triest, we zijn echt niet de enige. Hier zijn we samen met geijkgestemden maar ik voel nog steeds een beetje een indringer.

Na de lunch is er een improvisatietheater groep die onze verhalen uitbeelden. Dit was heel confronterend, al deze afschuwelijke verhalen werden zo mooi, zo pijnlijk en zo herkenbaar uitgebeeld. De tranen hebben rijkelijk gevloeid, pfff wat is dit zwaar en oneerlijk. Wat voel ik me verloren, wat voel ik veel en wat zit mijn hoofd vol. Maar tegelijkertijd voel ik zoveel respect en herkenning, deze mensen weten wat wij voelen, delen onze pijn, ons verlies is ineens ook hun verlies en hun verlies is ineens ook mijn verlies. Nog steeds vind ik het lastig als mensen me aanspreken, wil ik mijn verhaal wel vertellen en delen, wil ik hun verhaal wel weten? Ik zit continu in een tweestrijd, aan de ene kant wil ik het uitroepen en mijn verhaal delen met alles en iedereen, aan de andere kant wil ik wegkruipen, gewoon naar huis gaan en weer onder de deken kruipen. Als een zusje haar verhaal gaat vertellen en verteld hoe lastig het voor haar was om haar ouders zo verdrietig te zien en niet te weten hoe ze haar ouders kon troosten en helpen, heb ik het heel erg zwaar, dit is onze Job, ook Job ziet iedere dag onze pijn, ons verdriet, ook Job weet niet hoe hij ons moet troosten. We moeten en mogen Job niet vergeten.

Verder zijn er die middag nog wat workshops, wij hebben deelgenomen aan een gesprek met Marinus van den Berg. Hier hebben we samen met andere ouders gepraat over troost, familie, vrienden en het omgaan met. Dit was opzich wel fijn alleen was de groep te groot en de tijd te kort. Dat was wel jammer want ik denk dat als er meer tijd was geweest er meer uit had kunnen komen. Dan nog een dagafsluiting en we gaan weer richting huis.

Wat heeft deze dag mij nu opgeleverd, heeft het mij wat opgeleverd?? Dat vind ik heel lastig om te zeggen. Ik vond het vooral heel confrontererd om bepaalde dingen te horen, zoals dat de vermoeiheid blijft, dat het echte rouwen pas na een jaar begint, dat het leven nooit meer het zelfde wordt, die dingen weet ik wel maar om ze dan zo te horen is even slikken, wat dan weer wel hoop geeft is dat de scherpe randjes eraf gaan, niet binnen 1 jaar of binnen 2 of 3 jaar maar in de loop der jaren, je kan de pijn en het verdriet ooit weer even parkeren maar het gaat nooit over. Nu zie ik dat nog niet en voel ik dat ook nog niet en ik had zo graag handvaten voor nu willen krijgen, maar die zijn er niet. De eerste jaren is overleven en kleine stapjes zetten, leven van dag tot dag. Eerst moet alles landen en dat is het bij mij nog lang niet, soms zijn er momenten dat ik weet dat Max nooit meer terugkomt maar dan raak ik volledig in paniek, dus het is echt nog niet geland. Ik moet mijzelf de tijd en ruimte geven en opzoek gaan naar iets wat me energie opleverd.

Wat ik nu dus achteraf kan zeggen de Landelijke dag heeft zeker wat opgeleverd, misschien wat ik hoopte of verwachten maar wel een gevoel van ik ben niet alleen en hoef het ook niet alleen te doen. Nog steeds zeg ik dat je niet lid wilt zijn van deze vereniging maar wat ben ik blij dat hij er is. Wat doen deze mensen mooi en goed werk voor ouders als ons.

Bodem van de put

Sinds ik terug ben van Kreta , is de realiteit weer volledig ingeslagen. Ons leven staat weer stil en ik kan er steeds slechter tegen. Leg ik de lat te hoog, verwacht ik teveel, wil ik te snel??
Dat zijn vragen die continu door mijn hoofd spoken, daarbij is het gemis zo ontzettend groot.
Ik mis mijn Max zo erg dat kan ik niet eens beschrijven, verder mis ik mijn "oude leventje".

Na het overlijden van Max is ons leven volledig op zijn kop gezet. Heel dingen zijn veranderd, wij zijn veranderd, onze omgeving is veranderd, mijn werk is veranderd. Niets is meer zoals het was.
Hierdoor heb ik het gevoel echt mijzelf kwijt te zijn, wie ben ik, wat wil ik, wat kan ik, waar sta ik?

Samen met mijn psychologe ben ik aan het kijken wat voor hulp er verder voor mij mogelijk is.
En dan kom ik er toch achter dat er maar weinig hulp is voor ouders die hun kind verloren zijn. Je hebt de stichting OOk, waar wij zaterdag voor de eerste keer heen gaan en die via contactpersonen en nieuwsbrieven iets steun proberen te bieden, verder heb je rouwretraite maar hier zijn de kosten echt behoorlijk van en is er grote kans dat je niet met gelijk gestemde in een groep zit. Dan heb je de reguliere GGZ maar ook daar zijn maar weinig tot geen mensen met onze problematiek.

Eigenlijk is het toch raar dat er hier in Limburg verder niets is voor ouders zoals wij, ik neem aan dat wij niet de enige zijn die worstelen met dit verlies en met deze gevoelens. Hoe dan andere ouders dat dan? Of is het dan zo dat er niet over gepraat wordt, dat ouders het zelf proberen op te lossen binnen hun 4 muren. Is het dan echt zo dat we in onze maatschappij het nog steeds lastig vinden en een taboe vinden om te praten over deze pijn en deze gevoelens, dat de omgeving vindt dat je nu toch wel de draad met oppakken en dat er daarom maar niets meer gezegd wordt?
Ben ik dan echt de enige die iedere dag het gevecht aangaat en nu zo moe ben dat ik de kracht niet meer heb om het gevecht aan te gaan? Dat kan ik me echt niet voorstellen, maar hoe doen andere ouders het dan? En waarom helpen we en steunen we elkaar niet, wij zijn dan toch als ouders van een overleden kind de enige die begrijpen wat we doormaken en wat we voelen? Ik zou daar in ieder geval heel veel aan hebben. Dit moet natuurlijk wel begeleidt worden door een psycholoog of andere hulpverlener, maar er moet toch vraag naar zijn of ben ik de enige?

Max is nu 319 dagen overleden we gaan naar het jaar toe, al 319 dagen wakker worden met een snijdende pijn, met een leegte die met geen pen te beschrijven is, 319 dagen het gemis en nog steeds voelt het als de dag van gisteren. De pijn wordt niet minder, het gemis wordt alleen maar meer en de chaos in mijn hoofd neemt alleen maar toe. Maar ik ga door, ik vecht iedere dag en overleef nog steeds, maar wat zou ik graag weer eens even leven, even gewoon adem kunnen halen en eens lekker diep zuchten. Wat zou ik graag mezelf weer willen zijn en willen voelen. Iedere dag een stapje soms vooruit en soms achteruit, maar ik zet ze nog steeds. Alleen weet ik nu dat ik die stapjes niet alleen kan zetten maar er hulp bij nodig heb, dit kan ik niet alleen.

Terug van een weekje Kreta

Vandaag zijn we terug van een weekje Kreta. Onze eerste echte vakantie met z'n tweetjes in 19 jaar. Na lang wikken en wegen hebben we besloten om dus toch een weekje weg te gaan. Maar dan moet je kiezen waar naar toe, wat vinden we samen leuk, waar liggen onze behoeftens. Ineens moet je stil staan bij wat je wilt en zoekt.

Het is dus Kreta geworden, de reden daarvoor was dat het een vakantie moest worden waar we heen moesten vliegen, dan kan ik namelijk niet na 2 dagen zeuren dat ik naar huis wil. Verder wou ik zon, zee en strand. En er moest wat te doen zijn 's avonds, ik moest echt geprikkeld en afgeleid worden. Daarbij was het van groot belang dat we ergens heen gingen waar geen herinneringen lagen, dus een plek waar we nog nooit geweest waren.  Voor Jos hoefde deze vakantie niet echt, hij heeft niet de behoeftes die ik heb maar wou dit wel voor mij doen en zag ook in dat ik dit nodig had.

Daar vertrokken we zonder kinderen en zonder hond op reis. Met buikpijn en lood in mijn schoenen stapte ik het vliegtuig in, wat kon ik verwachten, mag en moet ik wel wat verwachten? Wat als ik heimwee krijg, wat als Jos en ik niets met elkaar te bespreken hebben en elkaar echt kwijt zijn geraakt? Al deze dingen gaan door mijn hoofd, hoe vier je vakantie zonder je kids?

Na 8 dagen Kreta kan ik zeggen, ik heb vakantie gevierd zonder kids, gevierd klinkt als een groot woord, ik ben op vakantie geweest zonder kids zo verwoord ik het beter. De dagen in Kreta waren zeker fijn, ik bedoel 30 graden of meer, heerlijk strand, mooie zee, leuke mensen, lekker eten, dat kan toch ieder mens waarderen. Ik heb zelfs weer een boek gelezen, mijn eerste boek sinds het overlijden van Max. Maar iedere dag op het strand zag ik de gezinnen, gezinnen met kleine kinderen spelen op strand, lachen en lol hebben, ouders met hun grote kinderen en vrienden of vriendinnen samen op excursies of 's avonds gezellig eten in een restaurant. Op die momenten voel ik me verloren en dan mis ik Max, dan mis ik ons oude leventje en realiseer ik me dat ik, Jos en Job dit dus nooit meer op onze "oude"manier gaan beleven. Iets als een vakantie plannen gaat ineens volledig anders en moet echt over nagedacht worden.

Ook merk je dat Jos en ik veranderd zijn, we zijn allebei zoekende, naar ons zelf, naar elkaar, naar een leven zonder Max. Ook op Kreta voelde en merkte ik dat, we zijn er samen maar ook weer niet. Ik weet niet goed hoe ik dit beter kan omschrijven, ik zeg altijd we zitten allebei op een eigen eilandje vast in ons eigen verdriet en het omgaan met en op Kreta zijn we bijelkaar even op het eiland geweest, zijn we weer even Jos en Marie-josé geweest. Voor mijn gevoel hadden we dat allebei nodig, even weer een eenheid voelen en zijn. Dat heeft voor mij deze vakantie opgeleverd.

Nu weer thuis merk ik dat het vakantiegevoel gelijk weer weg is, thuis is voor mij nog steeds een hele lege trieste plek. Een plek wat niet meer als thuiskomen voelt. Het enige fijne is dat ik Bono weer naast me kwispelend op de bank heb liggen en Job vrijdag weer naar huis komt. Ik hoop dat ik ergens de kracht die Kreta me heeft gegeven dat ik die hier thuis ook vind, de kracht om weer door te gaan en ergens weer een draad vind die ik kan oppakken. Dat ons huis weer een thuis gaat worden voor mij, het thuis waar Max zich heel fijn heeft gevoeld.

Vakantie 2017, het was een hele ervaring en ik heb het gedaan en gered.

Tekst van een Rap 6 december 2016

Op 6 december 2016 hebben we Max zijn geboortedag gevierd op school bij Max, de vrienden en klasgenoten hebben toen een herdenking gehouden.
Tijdens deze herdenking hebben 2 geweldige meiden deze rap gezongen.
Helaas heb ik alleen de tekst maar deze tekst geeft onze Max zo goed weer die moest ik met jullie delen.........

Max

Ik weet niet waar ik moet beginnen, als ik aan je denk schieten zo veel dingen binnen.

Van de dingen die je hebt gedaan, tot de quotes die altijd zullen bestaan.

Van altijd blij, nooit een probleem tot je awesome batman portemonnee.

Van je aller raarste blikken tot het tekenen van pikken

Al met al komt het erop neer dat iedereen je mag en daarom doet het ook zo’n zeer.

Max M- a-ax, de maximale lol die we hebben gehad.

Altijd als een blije dolle puppy aan het springen door de stad.

Je betoverde onze Anne-Sophie met je #schijtfie.

Noooo grilzzz allowed, only one bbq per person.

Waarom bel je me, schrijft lottte, ook in de kou zonder mouw.

Rampeneren, zonder kleren, in je onderbroek.

Haalden 10’en zonder ooit te kijken in een boek.

Throwback to Griekenland, met alle snapchats in het restaurant.

Chocopasta op je neus, kapot gaan om een verslaafde Zeus.

In de Mac, dat was te gek.

Je dienblad die je wegpakt, zonder dat er iets was op gekwakt.

Loopt als een mongool naar de wc, weet niet hoe de code werkt, nee het zit niet mee.

Dan ook nog 2x bbqsaus in plaats van zoetzuur.

Ja dat was me pas een avontuur.

Kilometers van elkaar en nog steeds op één lijn

Jij schreeuwt: Is dat de Akropolis? En Jesse zoekt de Trevifontein.

Deze herinneringen raken we nooit meer kwijt, het blijft bij ons tot in de eeuwigheid.

Maar als we dan even eerlijk zijn,

Het verdriet doet natuurlijk ook pijn.

Iedere keer een klap in mijn hart,

Wie had dit nou verwacht.

We hebben je zo gemogen,

Met je mooie bruine puppy ogen.

Verweg, maar toch dichtbij.

De herinneringen aan jou, maken ons blij.

Max M- a-ax, de maximale lol die we hebben gehad.

Altijd als een blije dolle puppy aan het springen door de stad.

Je betoverde onze Anne-Sophie met je #schijtfie.

Noooo grilzzz allowed, only one bbq per person.

Waarom bel je me, schrijft lottte, ook in de kou zonder mouw.

Rampeneren, zonder kleren, in je onderbroek.

Haalden 10’en zonder ooit te kijken in een boek.

Scholen beginnen

Vanmorgen zit ik te appe met een vriendin, gewoon wat onzin zoals we eigenlijk heel vaak met elkaar appe en ik vraag aan haar wat ze vandaag gaat doen.
En ze antwoord dat ze met haar zoon de boeken gaat kaften.....boeken kaften zoiets is kleins, zoiets simpels en ineens realiseer ik dat ik dit jaar geen boeken ga kaften met mijn jongens.

Job is begonnen aan zijn eerste week in Tilburg dus die hoeft geen boeken meer te kaften en ook Max heeft geen boeken meer nodig. Dan zie je pas hoe zoiets onbenulligs als boekenkaften ineens in slaat als een bom. Weer iets wat ik als moeder niet meer met mijn jongens ga doen.

Ik realiseer me echt wel dat het niet om het kaften gaat, maar om het feit dat er weer een stap gezet wordt zonder dat ik er me echt bewust van ben. Job die is uit huis woont op kamers, begint aan z'n vervolgstudie, heeft een grote stap gezet en nu beginnen maandag hier ook weer de scholen, weer zie ik de jongens en meiden op hun fiets stappen richting school en weer voel ik de pijn, het gemis. Verdomme Max had daar ook moeten fietsen, met zijn vrienden gewoon naar school.

Door al deze kleine dingen zie ik dat het leven maar ook mijn leven doorgaat, iets waar ik geen grip op heb maar gewoon gebeurt. Dan realiseer ik me dat je eigenlijk nergens grip op hebt, wij denken dat wel maar eigenlijk is dat helemaal niet zo. Het leven gaat zoals het gaat, dat kan je niet plannen of organiseren, dat overkomt je. Net zoals de jaargetijden veranderen, zo gaat het leven ook. Wij denken dat we het zelf bepalen en er controle over hebben, maar dat is niet zo.
Als ik iets geleerd heb uit de afgelopen tijd is het dat we helemaal niets bepalen en we nergens controle overhebben, ons is dit overkomen. Geloof me als ik het had kunnen bepalen of als ik hier iets in te willen of zeggen had bestond deze blog niet want dan zat ik nu met Max z'n boeken te kaften.

Het leven gaat door, de scholen gaan weer beginnen, de vrienden van Max beginnen aan hun laatste jaar of gaan naar een andere klas, ook zij zitten waarschijnlijk nu boeken te kaften.
Ze hebben de zomervakantie erop zitten en zijn klaar voor het nieuwe schooljaar. Ik gun hun een fijn schooljaar want afgelopen schooljaar is ook voor hun een heftig jaar geweest.

Het leven gaat door op facebook lees ik dat mama's zich klaar maken voor de eerste schooldag van hun kind of de stap naar de brugklas en ik voel hun spanning, want ook ik heb die gevoeld. Ik voel daarbij ook een steek, is het jaloezie, nee dat geloof ik niet het is een gemis wat ik voel, het is een pijn wat ik voel, het is een gevoel van onmacht. Voor alle mama's waarvan de kids beginnen aan een nieuw avontuur, het komt goed, jullie kids kunnen het en houden van betekent ook kunnen loslaten.
Ik heb Job ook moeten loslaten, die is ook begonnen aan een nieuw avontuur en ik weet zeker dat hij het kan en het heel goed gaat doen, hij zal zeker eens op z'n bek gaan, wel vaker denk ik, maar dan sta ik klaar en dat weet hij, hij mag fouten maken dan pas kan hij slagen.

 Max zit nog volledig in mijn systeem, 24 uur  per dag. Max is nooit even weg. Max kan ik nog niet loslaten ook al weet ik dat ik dat ooit moet gaan doen, maar zover ben ik nu nog niet

Lieve Max

Lieve Max,

Ik werd vanmorgen weer wakker met het gevoel en de behoefte om tegen je te praten, ik heb je nog zoveel te zeggen. Steeds denk ik had ik maar dit of had ik maar dat. Ik was toch nog lang niet uitgepraat, ik was toch nog lang niet klaar, jij was toch nog lang niet klaar. Ik ben nog steeds niet klaar en weet ook niet of dat ooit gaat gebeuren.

Iedere dag vraag ik me af.......
Heb ik wel vaak genoeg tegen je gezegd dat ik trots op je ben?
Heb ik wel vaak genoeg ik houd van jou gezegd?
Weet je wel hoe veel ik van je houd?
Weet je wel hoe zeer ik je mis?
Boh Max ik zou er alles voor over hebben om nog een gesprek met je te hebben, om je in je mooie ogen te kijken en je schaterende lach te horen. Zelfs om je gemopper te horen als ik je weer eens wat vroeg.

Iedere dag vraag ik me af, ben ik wel een goede moeder geweest, was ik niet te streng of juist te los, heb ik je wel genoeg aandacht gegeven, was ik er wel genoeg voor je? Heb ik je genoeg gestimuleerd of belemmerde ik je juist? Heb ik je wel genoeg aandacht gegeven? Luisterde ik wel genoeg naar je? Op al deze vragen krijg ik nooit meer een antwoord.
Alles wat ooit zo vanzelfsprekend leek is in een klap niets meer waard. Niets is meer  vanzelfsprekend, niets is meer zoals het hoort.

Max, we hebben Job verhuist en in het studentenhuis liepen nog meer jongens te verhuizen met hun  ouders en hun broertje of zusje, wat hadden we dit graag met z'n viertjes gedaan. Als een ouder aan mij vroeg of Job de eerste was die uit huis ging, zag je Job slikken en ik antwoorden dan alleen maar Ja de eerste en de laatste.
Max op die momenten mis ik je zo en denk ik alleen maar dit had ik jou ook zo gegund. Dat zijn de momenten dat ik aan Job zie dat hij het zo moeilijk heeft met alles en hij jou zo ontzettend mist. Job praat niet maar aan z'n hele doen en laten zie ik gewoon dat hij het ontzettend moeilijk heeft. Het is goed voor hem dat hij op kamers in gaan wonen, andere omgeving, andere mensen dat heeft hij nodig.
Dat is de normale weg die kinderen volgen, die weg had ik jou ook zo gegund, die weg hadden wij ook samen moeten afleggen.

Max gisteren rook ik je weer heel sterk, dus waarschijnlijk was je weer even thuis, op die momenten zou ik willen dat ik je kon zien, voelen, horen. Gewoon om te weten of het goed met je gaat, of je het daar waar daar ook is het fijn hebt? Wat doe je de hele dag? Wie is bij je? Heb je opa gezien? Zie je wat wij doen?

Iedereen zegt tegen mij dat jij zou willen dat ik me leventje weer oppak en diep in me weet ik dat ook wel, maar waarom lukt het me dan niet.
Waarom voelt het als verraad als ik door ga?

Weet je Max, de vakantie is bijna om en normaal zaten we nu samen de boeken te kaften, weet je nog dat jij dat snel onder de knie had maar Job er toch wel wat meer moeite mee had. Gezellig met z'n drietjes aan de grote tafel en kaften maar.
Samen schoolspullen gaan kopen, agenda's uitzoeken doe jij dan toch niet gebruikte, want ik heb hier wel een paar agenda's gevonden met zeer weinig in geschreven.
Je had naar de 6de gegaan, het had jouw examenjaar geworden, iets waar jij klaar voor was.

Max, we hebben deze zomer amper gebarbecued, gewoon omdat het niet meer het zelfde voelde als andere jaren, onze tuin is amper gebruikt. Weet je nog dat wij diegene waren die lekker buiten wilden eten of samen in het badje zaten af te koelen. Nu zat ik er alleen in en dat is toch heel anders.
Geen familievakantie, Job wou niet met ons op vakantie, ik ben hier boos en verdrietig over geweest totdat Job me uitlegde waarom hij dit niet wou, toen realiseerde ik me in een klap dat  Job het moeilijker met alles heeft dan hij laat merken.

Max, ons gezin is niet meer het zelfde, we zijn allemaal veranderd en getekend, we missen je allemaal op onze eigen manier. We moeten allemaal, ieder op zijn eigen manier dealen met dit verlies.
Max, ik heb echt geprobeerd om een goede moeder te zijn, ook al voelt het nu alsof ik ontzettend gefaald heb. Jullie jongens zijn mijn lust en mijn leven, daarom voel ik me nu ook zo verloren.

We zitten bijna op 10 maanden, vandaag precies 296 dagen en nog steeds voelt als de dag van gisteren, kon ik de tijd toch terugdraaien, kon ik je nog maar een keer knuffelen dan liet ik je nooit meer los. Een keer......nee weet je Max een keer is niet genoeg, ik wil je gewoon weer bij mij hebben, ik wil gewoon  dat het weer is zoals het was, ik wil gewoon weer "normaal" zijn en dat alles weer normaal is.

 Max, ik wil gewoon jou.