11 maanden.....

We nadere het jaar, een jaar is bijna om. Wat is dat eigenlijk een jaar, als je het zo zegt klinkt het heel lang, maar het voelt als gisteren. Waar is de tijd heen, waarom heb ik het gevoel dat de tijd heeft stil gestaan, althans voor mij, want als ik om mij heen kijk vliegt de tijd en heb ik geen benul van wat er allemaal in een jaar tijd is gebeurt.

Vorig jaar om deze tijd was ons leventje mooi, we waren gelukkig, tevreden, gezond. Max zou bijna met z'n klas op reis gaan naar Griekenland, wat had hij daar zin in. Jos en ik zouden naar Krakau gaan, dat stond al heel lang op mijn bucketlist. Een bucketlist ook die stelt niets meer voor, alles wat ik ooit wenste te gaan doen is nu niets bij wat ik het liefst zou willen. Job genoot van alles wat hij deed. We hadden onze vrienden, we hadden het goed.

Nu 11 maanden verder, Max is er niet meer, Job is uit huis en een deel van onze vrienden van een jaar geleden zijn we kwijtgeraakt. Er zijn hele mooie, lieve mensen voor teruggekomen, maar niets is meer zoals als 11 maanden geleden.

Van alle dingen die ik eerst zo leuk en grappig vond word ik nu boos en verdrietig, ik walg van alle halloweenspullen, feesten, spokentochten noem maar op, terwijl ik vroeger het huis versierden met pompoenen enz. Nu haat ik halloween, ik word boos op alles en iedereen, kan heel slecht tegen het "geluk"van een ander. Dit is zo niet mij, ik was een persoon die juist altijd voor het geluk van een ander ging, als de ander het maar goed en leuk heeft dan was het mij goed en nu, nu kan ik het niet aanzien.

Terwijl anderen zich druk maken over hun herftsvakantie, een halloweenfeestje of wat dan ook, moeten we ineens gaan denken over wat we gaan doen op 29 oktober, wat ga je doen op de sterfdag van je kind? Ook daar is geen handboek voor, daar kan je niet even voor google of op pinterest zoeken. Wie denkt er ooit over na dat je de sterfdag van je kind moet herdenken of hoe zeg je dat.

Foto's verzamelen,  15 jaar films van Max bekijken, het leven van Max is ineens nog maar een dvd, het is ineens een beeld op een scherm. Nu 11 maanden verder doet het nog steeds zo'n pijn om die beelden te zien, krijg ik nog steeds kippenvel als ik z'n stem hoor en word ik nog steeds misselijk als ik z'n kamer op loop. Over een maand is het een jaar, 1 heel jaar zonder mijn Max en nog iedere dag vraag ik me af waarom, waarom!!!

Ik heb nog een maand te tijd om te bedenken hoe we deze dag gaan inkleden, nu heb ik allerlei ideeën maar geen is goed genoeg, niets is goed genoeg. Komende weken zullen pijnlijke weken worden, het is net of ik af aan het tellen ben, eerst tel je op en nu lijkt het of ik aftel, aftel naar 29 oktober. De dag die ons leven in een klap volledig op z'n kop heft gezet, de dag dat mijn leven voorgoed veranderd is, de dag waar de helft van  mij samen met Max gestorven is.

Juridische molen

Afgelopen donderdag een hoorzichting gehad bij de gemeente in zaken rondom het overlijden van mijn zoon en het alcoholgebruik bij jongeren en het beleid hiervan.
Aangezien er nog een strafrechtelijke zaak komt kan ik niet in details treden over deze zitting, ik kan wel vertellen wat het met mij en mijn gezin heeft gedaan.

De dagen voor deze zitting was ik al een blok vol zenuwen, ik had totaal geen beeld van wat ik er van kon verwachten. Zouden de tegenpartij ook aanwezig zijn, of alleen hun advocaat, zou ik het volhouden om alles aan te horen, worden er ook vragen aan mij gesteld? Gelukkig heeft onze jurist ons alles goed en duidelijk uitgelegd maar dan nog maken mijn gedachten mij gek.

De nacht voor de hoorzitting doe ik geen oog dicht, slaappil durf ik niet te pakken want stel je voor dat ik zo duf ben dat ik de helft maar mee ga krijgen. Dus het werd een nacht van veel piekeren, draaien en weer opstaan. Eindelijk breekt de ochtend aan, Jos wordt wakker en blijft bij z'n besluit om niet mee te gaan naar deze zitting, hij kan en wil niet de confrontatie nu aangaan met de tegenpartij. Een beslissing waar ik het zeker achteraf heel moeilijk mee heb gehad. Mijn zus en zwager gaan wel met mij mee. Die ochtend slaat de paniek echt toe, ik kan alleen maar huilen, mijn lieve vriendin komt even langs om me een hart onder de riem te steken en dat geeft me weer wat rust en vertrouwen.

Dan is het zover, we moeten gaan. We rijden richting het gemeentehuis en daar wachten we op wat komen gaat. Ik moet steeds vaker plassen, hoezo zenuwachtig. Daar komen de advocaat en de voorzitter  van de jeugdsoos en voorzitter van de stichting aangelopen. Ik voel me misselijk worden, ik weet niet of ik dit kan. Gelukkig ze lopen door, zeggen niets, hebben me waarschijnlijk niet herkend. Daar komt onze advocaat, samen lopen we naar binnen. Eenmaal binnen dan krijg je dat lastige moment van wachten en toch maar handjes geven. Dan houd ik de eer aan mijn eigen en geeft de advocaat en de beide voorzitters een hand. Ik kan ze alleen niet aankijken, ik wil ze niet aankijken.
Eindelijk mogen we de zaal in en de zitting begint.

Tijdens de zitting mag iedereen zijn verhaal en bevindingen/ zienswijze voorleggen en worden er door de adviescommissie wat vragen gesteld. Ik moet regelmatig slikken en voel de zenuwen door mnijn lijf gieren, ik wil zoveel zeggen, schreeuwen noem maar op maar het is niet de tijd en niet de plaats ervoor. Ik voel boosheid, verdriet, machteloosheid, frustratie en nog veel meer. Dan richt de voorzitter zich tot de ouders, tot mij. Wil ik dit wel horen, waarom praat jij nu tegen mij, laat mij, ook voor hem geldt in mijn belevening niet de tijd en niet de plek. Na anderhalf peentjes zweten is de zitting voorbij en mogen we naar buiten, ik weet niet hoe snel ik buiten moet zijn. Ik wil gillen, huilen, schoppen en slaan. Ik barst in huilen uit. Als ik dit al voel tijdens een hoorzitting wat moet het  dan tijdens de rechtbank gaan? Pffff wat is dit allemaal zwaar en zo pijnlijk. Gelukkig heb ik nu wel een beetje kunnen ervaren wat een zitting betekent en hoe het eraan toegaat, ik heb de advocaat en de voorzitters horen en zien praten, dat is straks niet meer nieuw voor mij, op het gebied ben ik wat voorbereid op wat komen gaat.

Nu terugkijkend op deze dag, heb ik geen spijt dat ik aanwezig ben geweest, voor mijn gevoel had ik daar ook geen keuze in, ik moest daarbij zijn en zou het morgen zo weer doen. Ook al weet hoeveel pijn, verdriet, boosheid het allemaal oproept en hoeveel last ik er  tot op de dag van vandaag van heb, het is het enige wat ik nog voor Max kan en moet doen. Ik ben nu zijn ogen, zijn oren en zijn stem en zijn verhaal van deze afschuwelijke nacht op 28/29 oktober 2016 moet en komt nog naar buiten, al moet ik de laatste steen omdraaien.

Landelijke dag OOK

Gisteren voor het eerst naar de landelijke dag van OOK geweest. OOK staat voor Ouders overleden kinderen en de vereninging hiervan houdt jaarlijks een landelijke dag voor ouders en broers en zussen. Met buikpijn en klamme handjes vertrokken we gistermorgen in alle vroegte richting Nijkerk. Wat moet ik van zo'n dag verwachten, wil ik dit wel en kan ik dit wel.

Om 10:15 uur lopen we het congrescentrum binnen, hier worden we netjes welkom geheten en ons uitgelegd hoe de dag verloopt, we hebben nog tijd voor een kopje koffie voor het programma begint dus we lopen richting een tafeltje en pakken ons een kopje koffie. Binnen 5 minuten voel ik de paniek opkomen zette, mijn ademhaling word sneller en oppervlakkiger en het zweet breekt me uit. Wat doe ik hier in godsnaam, ik wil naar huis, dit is een vereniging waar je echt geen lid van wilt zijn, maar de realiteit is dat we wel tot deze groep mensen horen en deze mensen weten wat wij doormaken en ons begrijpen en ons kunnen steunen en tips kunnen geven. Dus even diep ademhalen, eens goed slikken en doorgaan, je kan het. Met die gedachten ga ik de zaal in en neem ik plaats, de dag gaat beginnen.

De dag heeft een vol en strak programma, het ochtend programme bestaat uit een lezing van Dolores Thijs, dit was heel mooi, herkenbaar en ook ontzettend triest. Deze vrouw vertelde haar ervaring en haar verhaal en haar weg naar een leven met het grote verlies. Ze vertelde dit op zo'n prettige, ingetogen manier dat ik helemaal in haar verhaal zat. Ik heb dan ook haar boek gekocht omdat ik denk dat ik daar veel herkenning uit kan halen.

Daarna is er een lunch, even bijkomen van het verhaal van Dolores en eens kijken of we wat contact kunnen leggen met mensen. Ik moet zeggen dat ik dat heel lastig vond, eigenlijk wil ik geen contact met deze mensen, ik wil niet deel uitmaken van deze groep, ik vind het doodeng. Jos en ik gaan samen aan een tafeltje zitten en horen wat verhalen van de mensen naast ons. Pfff zo triest, we zijn echt niet de enige. Hier zijn we samen met geijkgestemden maar ik voel nog steeds een beetje een indringer.

Na de lunch is er een improvisatietheater groep die onze verhalen uitbeelden. Dit was heel confronterend, al deze afschuwelijke verhalen werden zo mooi, zo pijnlijk en zo herkenbaar uitgebeeld. De tranen hebben rijkelijk gevloeid, pfff wat is dit zwaar en oneerlijk. Wat voel ik me verloren, wat voel ik veel en wat zit mijn hoofd vol. Maar tegelijkertijd voel ik zoveel respect en herkenning, deze mensen weten wat wij voelen, delen onze pijn, ons verlies is ineens ook hun verlies en hun verlies is ineens ook mijn verlies. Nog steeds vind ik het lastig als mensen me aanspreken, wil ik mijn verhaal wel vertellen en delen, wil ik hun verhaal wel weten? Ik zit continu in een tweestrijd, aan de ene kant wil ik het uitroepen en mijn verhaal delen met alles en iedereen, aan de andere kant wil ik wegkruipen, gewoon naar huis gaan en weer onder de deken kruipen. Als een zusje haar verhaal gaat vertellen en verteld hoe lastig het voor haar was om haar ouders zo verdrietig te zien en niet te weten hoe ze haar ouders kon troosten en helpen, heb ik het heel erg zwaar, dit is onze Job, ook Job ziet iedere dag onze pijn, ons verdriet, ook Job weet niet hoe hij ons moet troosten. We moeten en mogen Job niet vergeten.

Verder zijn er die middag nog wat workshops, wij hebben deelgenomen aan een gesprek met Marinus van den Berg. Hier hebben we samen met andere ouders gepraat over troost, familie, vrienden en het omgaan met. Dit was opzich wel fijn alleen was de groep te groot en de tijd te kort. Dat was wel jammer want ik denk dat als er meer tijd was geweest er meer uit had kunnen komen. Dan nog een dagafsluiting en we gaan weer richting huis.

Wat heeft deze dag mij nu opgeleverd, heeft het mij wat opgeleverd?? Dat vind ik heel lastig om te zeggen. Ik vond het vooral heel confrontererd om bepaalde dingen te horen, zoals dat de vermoeiheid blijft, dat het echte rouwen pas na een jaar begint, dat het leven nooit meer het zelfde wordt, die dingen weet ik wel maar om ze dan zo te horen is even slikken, wat dan weer wel hoop geeft is dat de scherpe randjes eraf gaan, niet binnen 1 jaar of binnen 2 of 3 jaar maar in de loop der jaren, je kan de pijn en het verdriet ooit weer even parkeren maar het gaat nooit over. Nu zie ik dat nog niet en voel ik dat ook nog niet en ik had zo graag handvaten voor nu willen krijgen, maar die zijn er niet. De eerste jaren is overleven en kleine stapjes zetten, leven van dag tot dag. Eerst moet alles landen en dat is het bij mij nog lang niet, soms zijn er momenten dat ik weet dat Max nooit meer terugkomt maar dan raak ik volledig in paniek, dus het is echt nog niet geland. Ik moet mijzelf de tijd en ruimte geven en opzoek gaan naar iets wat me energie opleverd.

Wat ik nu dus achteraf kan zeggen de Landelijke dag heeft zeker wat opgeleverd, misschien wat ik hoopte of verwachten maar wel een gevoel van ik ben niet alleen en hoef het ook niet alleen te doen. Nog steeds zeg ik dat je niet lid wilt zijn van deze vereniging maar wat ben ik blij dat hij er is. Wat doen deze mensen mooi en goed werk voor ouders als ons.

Bodem van de put

Sinds ik terug ben van Kreta , is de realiteit weer volledig ingeslagen. Ons leven staat weer stil en ik kan er steeds slechter tegen. Leg ik de lat te hoog, verwacht ik teveel, wil ik te snel??
Dat zijn vragen die continu door mijn hoofd spoken, daarbij is het gemis zo ontzettend groot.
Ik mis mijn Max zo erg dat kan ik niet eens beschrijven, verder mis ik mijn "oude leventje".

Na het overlijden van Max is ons leven volledig op zijn kop gezet. Heel dingen zijn veranderd, wij zijn veranderd, onze omgeving is veranderd, mijn werk is veranderd. Niets is meer zoals het was.
Hierdoor heb ik het gevoel echt mijzelf kwijt te zijn, wie ben ik, wat wil ik, wat kan ik, waar sta ik?

Samen met mijn psychologe ben ik aan het kijken wat voor hulp er verder voor mij mogelijk is.
En dan kom ik er toch achter dat er maar weinig hulp is voor ouders die hun kind verloren zijn. Je hebt de stichting OOk, waar wij zaterdag voor de eerste keer heen gaan en die via contactpersonen en nieuwsbrieven iets steun proberen te bieden, verder heb je rouwretraite maar hier zijn de kosten echt behoorlijk van en is er grote kans dat je niet met gelijk gestemde in een groep zit. Dan heb je de reguliere GGZ maar ook daar zijn maar weinig tot geen mensen met onze problematiek.

Eigenlijk is het toch raar dat er hier in Limburg verder niets is voor ouders zoals wij, ik neem aan dat wij niet de enige zijn die worstelen met dit verlies en met deze gevoelens. Hoe dan andere ouders dat dan? Of is het dan zo dat er niet over gepraat wordt, dat ouders het zelf proberen op te lossen binnen hun 4 muren. Is het dan echt zo dat we in onze maatschappij het nog steeds lastig vinden en een taboe vinden om te praten over deze pijn en deze gevoelens, dat de omgeving vindt dat je nu toch wel de draad met oppakken en dat er daarom maar niets meer gezegd wordt?
Ben ik dan echt de enige die iedere dag het gevecht aangaat en nu zo moe ben dat ik de kracht niet meer heb om het gevecht aan te gaan? Dat kan ik me echt niet voorstellen, maar hoe doen andere ouders het dan? En waarom helpen we en steunen we elkaar niet, wij zijn dan toch als ouders van een overleden kind de enige die begrijpen wat we doormaken en wat we voelen? Ik zou daar in ieder geval heel veel aan hebben. Dit moet natuurlijk wel begeleidt worden door een psycholoog of andere hulpverlener, maar er moet toch vraag naar zijn of ben ik de enige?

Max is nu 319 dagen overleden we gaan naar het jaar toe, al 319 dagen wakker worden met een snijdende pijn, met een leegte die met geen pen te beschrijven is, 319 dagen het gemis en nog steeds voelt het als de dag van gisteren. De pijn wordt niet minder, het gemis wordt alleen maar meer en de chaos in mijn hoofd neemt alleen maar toe. Maar ik ga door, ik vecht iedere dag en overleef nog steeds, maar wat zou ik graag weer eens even leven, even gewoon adem kunnen halen en eens lekker diep zuchten. Wat zou ik graag mezelf weer willen zijn en willen voelen. Iedere dag een stapje soms vooruit en soms achteruit, maar ik zet ze nog steeds. Alleen weet ik nu dat ik die stapjes niet alleen kan zetten maar er hulp bij nodig heb, dit kan ik niet alleen.

Terug van een weekje Kreta

Vandaag zijn we terug van een weekje Kreta. Onze eerste echte vakantie met z'n tweetjes in 19 jaar. Na lang wikken en wegen hebben we besloten om dus toch een weekje weg te gaan. Maar dan moet je kiezen waar naar toe, wat vinden we samen leuk, waar liggen onze behoeftens. Ineens moet je stil staan bij wat je wilt en zoekt.

Het is dus Kreta geworden, de reden daarvoor was dat het een vakantie moest worden waar we heen moesten vliegen, dan kan ik namelijk niet na 2 dagen zeuren dat ik naar huis wil. Verder wou ik zon, zee en strand. En er moest wat te doen zijn 's avonds, ik moest echt geprikkeld en afgeleid worden. Daarbij was het van groot belang dat we ergens heen gingen waar geen herinneringen lagen, dus een plek waar we nog nooit geweest waren.  Voor Jos hoefde deze vakantie niet echt, hij heeft niet de behoeftes die ik heb maar wou dit wel voor mij doen en zag ook in dat ik dit nodig had.

Daar vertrokken we zonder kinderen en zonder hond op reis. Met buikpijn en lood in mijn schoenen stapte ik het vliegtuig in, wat kon ik verwachten, mag en moet ik wel wat verwachten? Wat als ik heimwee krijg, wat als Jos en ik niets met elkaar te bespreken hebben en elkaar echt kwijt zijn geraakt? Al deze dingen gaan door mijn hoofd, hoe vier je vakantie zonder je kids?

Na 8 dagen Kreta kan ik zeggen, ik heb vakantie gevierd zonder kids, gevierd klinkt als een groot woord, ik ben op vakantie geweest zonder kids zo verwoord ik het beter. De dagen in Kreta waren zeker fijn, ik bedoel 30 graden of meer, heerlijk strand, mooie zee, leuke mensen, lekker eten, dat kan toch ieder mens waarderen. Ik heb zelfs weer een boek gelezen, mijn eerste boek sinds het overlijden van Max. Maar iedere dag op het strand zag ik de gezinnen, gezinnen met kleine kinderen spelen op strand, lachen en lol hebben, ouders met hun grote kinderen en vrienden of vriendinnen samen op excursies of 's avonds gezellig eten in een restaurant. Op die momenten voel ik me verloren en dan mis ik Max, dan mis ik ons oude leventje en realiseer ik me dat ik, Jos en Job dit dus nooit meer op onze "oude"manier gaan beleven. Iets als een vakantie plannen gaat ineens volledig anders en moet echt over nagedacht worden.

Ook merk je dat Jos en ik veranderd zijn, we zijn allebei zoekende, naar ons zelf, naar elkaar, naar een leven zonder Max. Ook op Kreta voelde en merkte ik dat, we zijn er samen maar ook weer niet. Ik weet niet goed hoe ik dit beter kan omschrijven, ik zeg altijd we zitten allebei op een eigen eilandje vast in ons eigen verdriet en het omgaan met en op Kreta zijn we bijelkaar even op het eiland geweest, zijn we weer even Jos en Marie-josé geweest. Voor mijn gevoel hadden we dat allebei nodig, even weer een eenheid voelen en zijn. Dat heeft voor mij deze vakantie opgeleverd.

Nu weer thuis merk ik dat het vakantiegevoel gelijk weer weg is, thuis is voor mij nog steeds een hele lege trieste plek. Een plek wat niet meer als thuiskomen voelt. Het enige fijne is dat ik Bono weer naast me kwispelend op de bank heb liggen en Job vrijdag weer naar huis komt. Ik hoop dat ik ergens de kracht die Kreta me heeft gegeven dat ik die hier thuis ook vind, de kracht om weer door te gaan en ergens weer een draad vind die ik kan oppakken. Dat ons huis weer een thuis gaat worden voor mij, het thuis waar Max zich heel fijn heeft gevoeld.

Vakantie 2017, het was een hele ervaring en ik heb het gedaan en gered.