Weer aan het werk

Sinds een week of 3 ben ik begonnen met 2 x 2 uurtjes te gaan re integreren op het werk. Op mijn "oude" werkplek, dit omdat het voor alle partijen even op mijn eigen werkplek niet lukten. Re integreren klinkt zo raar, zo beladen, ik ga dus eigenlijk 2 x 2 uurtjes en sinds een week 2 x 3 uurtjes naar het werk. Dit klinkt heel weinig en misschien zelfs wel simpel maar geloof me het is en valt me heel zwaar. Dit ligt niet aan de afdeling of aan de collega's want die doen alles om het voor mij zo soepel mogelijk te laten verlopen, ze bieden me steun, een schouder en een lach en niet te vergeten een knuffel als ik of zij het nodig hebben. Het ligt ook niet aan de bewoners, ik werk op een gesloten afdeling met dementerende ouderen dus die kunnen er al helemaal niets aandoen en zijn volledig afhankelijk van ons. Waar ligt het dan wel aan.

Rationeel begrijp ik echt dat het goed is om weer een daginvulling te hebben, om weer onder de mensen te komen en me weer zinvol te voelen. Dat het goed is om even weg uit de situatie te stappen en even weer in de wereld te staan. Dat werken je iets kan opleveren en kan bijdrage aan een beter, gezondere leefwijze en gevoel.

Emotioneel denk ik, wat een slap gelul, sorry voor mijn taalgebruik. Emotioneel wil ik met rust gelaten worden, wil ik in mijn holletje kruipen en vooral niets moeten. Emtioneel wil ik helemaal niet in de wereld staan, want ik begrijp de wereld niet meer en volgens mij de wereld mij ook niet. Daarbij wat is de wereld nog waard zonder Max, helemaal niets meer. Emotioneel denk ik voor wie of wat moet ik dit doen, wat een onzin. Emotioneel denk ik kom allemaal maar eens 1 uur in mijn schoenen staan en zeg dan nog eens dat het goed voor is om een daginvulling te hebben, ik zeg bewust 1 uur want meer redden jullie waarschijnlijk niet en wil ik jullie ook niet aandoen, zijn geen leuke schoenen om in te staan.

Maar goed ondanks dat mijn emotie, mijn gevoel totaal het tegenovergestelde van mijn ratio is ben ik de afgelopen weken bijna iedere keer geweest, met lood in mijn schoenen, met tranen in mijn ogen, in de ogen van mijn collega's heb ik mijn uurtjes volgebracht. En vandaag durf ik voor de eerste keer te zeggen dat ik daar trots op ben. Ik heb een stap gezet in het leven en in de wereld, ik durf weer onder de mensen te komen, ik durf me weer kwetsbaar op te stellen en ik durf zelfs weer een beetje te lachen. Wil dat zeggen dat ik al leef, nee zover ben ik nog niet maar het is een begin.
Nog steeds voelt het heel dubbel en heb ik echt momenten dat ik me een verschrikkelijke moeder voel, welke moeder gaat weer werken, leven na het overlijden van haar kind. Die gedachte maken het heel lastig en geven me een heel verdrietig en schuldig gevoel. En tegelijkertijd overheers er ook een gevoel van moeten, ik moet dit doen, voor Job. Wij verwachten van Job dat hij z'n leventje weer oppikt en ja dan kunnen wij niet op de bank blijven liggen, je hebt als ouders toch een voorbeeldfunctie en ook al is die nu wel heel lastig uit te voeren we doen ons best.

Vandaag op het werk had ik voor de eerste keer even weer een warm gevoel, een gevoel van daarom heb ik voor dit werk gekozen. Een van de bewoners was jarig en we zaten bij haar met koffie en wat lekkers, ze had een feestmuts op en je zag dat ze zichtbaar genoot, ze was echt jarig. Uit het niets zei ze dat ze dit wel heel bijzonder vond en hier heel dankbaar voor was, wat heeft mens nog meer nodig zei ze, dit maakt alles goed zei ze. En ineens realiseer ik me dat het inderdaad vaak de kleine dingen zijn op een dag die het leven een beetje mooier maken. Ik zie ze zelf nog niet echt maar realiseer me wel dat het zo werkt. En vandaag heb ik daar voor deze bewoner mogen doen, ik heb haar een mooi moment mogen geven, dat was ooit de reden waarom ik voor dit werk heb gekozen.

Dus dit zijn dan toch wel kleine stapjes in het leven waar ik trots op ben, ik heb deze stap toch maar weer gezet.