Trots op Job

Vandaag eens een blog met een lichtpuntje. Gisteren heeft Job z'n diploma uitreiking gehad. Hij is geslaagd voor het VWO. Wat zijn wij als ouders, maar ook de docenten op Trevianum trots op Job. Ondanks alles wat er gebeurt is de afgelopen maanden heeft die jongen het gewoon geflikt. Dit is zo'n prestatie want hij heeft echt moeite gehad met concentreren en hier thuis was het ook niet echt het fijne leerklimaat.
Job heeft dit jaar. na het overlijden van Max zijn rijbewijs gehaald en nu ook zijn diploma.

Gisteren was het dan zover, de diplomauitreiking, voor ons de eerste en ook gelijk de laatste keer, iets waar ik nog niet helemaal klaar mee ben maar goed. Ik was gisteren zo'n trotse mama, toen ik mijn zoon daar zijn diploma zag tekenen en in ontvangst zag nemen.

Mijn jongen is geslaagd, ik vind de tijd echt voorbij gevlogen, ik herinner me nog zo goed zijn eerste dag op Trevianum en nu is hij geslaagd.

Dit betekent een nieuwe fase in zijn leven en in dat van ons, Job gaat studeren, hij gaat op kamers.

Iets wat ik vorig jaar echt zou aanmoedigen, krijg ik nu spontaan buikpijn van, ons huis in in een jaar thuis leeg. Geen kids meer. Het lege nestsyndroom waar ik wel eens van gehoord hebt bestaat echt. Hoe blij ik voor hem ben, hoe trots ik op hem ben en hoe zeer ik het hem gun, vind ik het echt heel moeilijk. Hij is klaar, maar ik nog niet en misschien word ik dat wel nooit meer. Ik was al niet goed is loslaten en nu al helemaal niet meer.

Alles voelt dubbel want onder de vreugde ligt ook een hele laag verdriet, want dit hadden we volgend jaar nog eens moeten meemaken. Max had gewoon volgend jaar zijn diploma moeten halen.

Vanaf het Gala van Job heb ik het daar moeilijk mee, vanaf dat moment wist ik dat er een streep kwam onder het hoofdstuk Trevianum. Een school waar allebei mijn kids met veel plezier heen gingen, een school die ons de afgelopen maanden zo heeft gelopen en ondersteunt heeft in het verdriet en verlies van Max. Job is klaar, Trevianum is klaar, alleen ik nog niet.

Weer een hoofdstuk afsluiten, veel te snel en abrupt. Wat had ik het graag anders gezien, wat had ik dit Max allemaal gegund, wat had ik het laatste schooljaar voor Job anders willen zien. 

Ach ja dat is mijn gevoel en mijn verdriet, bij elke mooie stap die Job zet, voel ik de pijn en steek dat Max dit niet meegaat maken. Misschien niet eerlijk maar wel menselijk denk ik.

Maar op de eerste plaats is het gevoel van trots wat de boventoon heeft.

Wat heeft onze Job het geweldig gedaan en wat heeft hij dit verdient. Dit zijn de lichtpuntjes in ons leven, deze lichtpuntjes houden ons op de been, hier doen we het voor.