250 dagen

Het is 250 dagen geleden, althans vannacht was het 250 dagen geleden dat we het afschuwelijke bericht kregen. 250 dagen klinkt zo belachelijk lang en toch voelt het als de dag van gisteren. Ik kan me alles van die laatste avond en nacht herinneren.  Ik voel nog de angst en paniek toen we erachter kwamen dat Max nog niet thuis was, ik voel nog de boosheid in de auto toen we aan het zoeken waren, ik voel nog de onmacht toen we terug thuis kwamen en Max er nog niet was. 250 dagen zijn ruim 8 maanden, 8 maanden klinkt weer veel minder lang, een zwangerschap duurt 9 maanden en mijn zwangerschappen vond ik omvliegen. Nu 250 dagen later word ik nog steeds misselijk als ik langs de plek op de A2 rijd, huil ik nog steeds ieder avond met zijn pyjama in mijn armen op zijn bed, mag niemand zonder mijn toestemming op zijn kamer, word ik boos als de deur of raam op de kamer opstaat, stel je voor de geur van Max gaat weg en die is al langzaam weg aan het gaan.

250 keer geen goedemorgen, 250 keer geen goedenacht,  geen ik houd van jou meer, geen kusjes en knuffels meer, al 250 dagen geen vuile sokken meer in de was, geen gemopper over de klusjes in huis, al 250 dagen geen geschaterd meer uit je kamer horen als je aan het gamen was met je vrienden. 250 dagen een lege plek aan tafel, op de bank, de auto. 250 dagen, zo'n beladen getal maar het gemis is net zo groot als bij 249 of 251 dagen.

Over 115 dagen is het al een jaar geleden, dan is er geen vorig jaar meer. Zo oneerlijk, zo bizar. En het rare van alles is dat het gemis nu pas met de dag groter wordt. Nu pas realiseer ik me dat dit het is, ons leven gaat verder zonder Max. We leven al 250 dagen zonder Max, als je me ooit had gevraagd kan je 250 dagen zonder een van je kinderen, had ik je voor gek verklaard. En nu besef ik me dat ik het doe, ik weet niet of ik het kan maar ik doe het wel. Het is geen vraag of je het wel of niet kan, je doet omdat je moet. Als we keuze hadden, geloof me dan had ik op 28 oktober al een hele andere keuze gemaakt.  Eigenlijk zie je dan pas hoe sterk wij mensen zijn, dat er iets in ons zit waardoor we doorgaan ook al hebben we de moed en kracht er niet voor.  Ik geloof er echt in dat Max mij de kracht en de moed geeft om door te gaan, dat Max er voor zorgt dat ik adem en leef. Verder geeft Job mij iedere dag een goede reden om op te staan, de reden van zijn bestaan is voor mij de allerbelangrijkste reden om al 250 dagen door te gaan. Wel vraag ik me iedere dag wat zou je nu gaan doen, hoe zou het op school verder zijn gegaan, had je nog je vriendinntje, waar zouden we op vakantie zijn gegaan. Ik mis de kleine dingen in ons leventje, alles wat we vanzelfsprekend namen, nu is niets meer vanzelfsprekend.

250 dagen zonder Max, morgen zijn het er 251 en zo komen we steeds dichter bij een jaar, 2 jaar enz enz. Zo zie je het leven, de wereld, alles draait door, alleen ik, ik sta nog steeds stil bij 28 en 29 oktober 2016. Ik sta stil en leef door dat klinkt zo tegenstrijdig en zo voelt het ook, voor Job, Jos en alle andere dierbare moet ik doorgaan en verder leven, alleen voelt iedere stap ik die maak als verraad richting Max. 250 dagen vol schuldgevoelens, pijn, verdriet, boosheid en soms heel soms een kleine beetje plezier.

Hoe het morgen is en gaat weet ik niet, wat ik wel weet is dat ik het al 250 dagen doe, dus ik morgen ook wel weer red. Wordt makkelijker, wordt het verdriet minder ik weet het niet en geloof het nu ook nog niet, wat ik wel weet is dat ik sterker ben dan ik ooit gedacht had.