Alleen

Soms heb ik van die dagen dan voel ik me zo alleen, dat is een heel naar gevoel.
Ik kan dan in de stad lopen of met vrienden ergens zitten of gewoon thuis zitten met Jos en Job en toch besluipt me dan het gevoel van eenzaamheid.

Alleen in mijn verdriet, alleen in mijn gemis, alleen in mijn boosheid, gewoon in alles alleen. Het is een heel leeg, hol gevoel waarbij mijn maag letterlijk inelkaar kruipt, ik zeg wel eens lijken wel weeën. Ik denk dat niemand het ziet of in de gaten heeft want ik heb ondertussen wel geleerd om een masker op te zetten, alleen de mensen die heel goed verder kijken zien het in mijn ogen.
Laatst nog zei een vriendin tegen mij, je kan wel lachen maar je lacht pas echt weer als ook je ogen lachen. Dat is iemand die verder dan de oppervlakte kijkt.

Vanmorgen werd ik wakker met het lege, vlakke gevoel en voelde me zo ontzettend alleen en eenzaam. Jos en Job waren allebei al weg, dus ik was ook echt alleen in huis. Alleen mijn trouwe viervoeter Bono was er. Die voelt gelijk aan dat ik niet lekker in mijn vel zit en kruipt dan helemaal tegen mij aan, troost me. Ondanks dat blijft dat lege gevoel aanwezig.

Vandaag is dus zo'n dag waarin ik me dus alleen voel, het gevoel heb dat er een band heel strak  om mijn middel zit dat zelfs adem halen pijn doet. Ondertussen heb ik geleerd dat ik hiet niets aan kan doen, dit gevoel is er en moet van zelf weer weg gaan. En geloof ik heb al alles geprobeerd om dat gevoel te onderdrukken. Ik ben er voor gevlucht, terrasje pikken met vrienden, shoppen, casino bezoeken, wijntjes drinken noem het maar op en ik heb het geprobeerd maar ondertussen weet ik dat het gevoel er blijft. Dus het enige wat ik kan doen is het ondergaan.

Wat soms helpt is dan Max opzoeken, wat ik daar me bedoel is dat ik op de kamer van Max, op zijn bed of aan zijn bureau ga zitten, tussen zijn kleren ga rommelen of wat dan ook op zijn kamer doe. De kamer van max is bijna heilig gebied daar mag bijna niemand zonder mijn toestemming op. Ik kan zelfs boos op Jos worden als hij zit te rommelen op Max zijn kamer. Heel fout en onredelijk maar ik doe het wel. Het lijkt wel of de kamer van Max geen deel uit maakt van ons huis, de deur moet ten alle tijde dicht en ramen zo min mogelijk open, alles is nog exact zoals hij het achter heeft gelaten. Daarom geeft die kamer mij het gevoel van verbondenheid. Maar de kamer zorgt ook voor heel veel pijn en verdriet, ik kan de kamer niet oplopen zonder dat ik moet huilen en ik mijn maag in elkaar voel kruipen.

Wat ik ook vaak doe is de route lopen die Max de bewuste nacht heeft gefietst en gelopen. Daar voel ik Max altijd. En dan even boven op het talud gaan zitten tussen hecto paaltje 237.2 en 237.1. Dat zijn de plekken waar het gevoel soms weggaat, dan ben ik even één met Max. Het bijzondere is dat als ik die route loop er 9 van de 10 keer een vlinder mee vliegt en een vlinder staat voor een overleden kind. Dat geeft een gevoel van rust. Het neemt de pijn niet weg. het neemt het gemis niet weg maar het geeft me rust.

Vandaag heb ik gekozen om even op zijn kamer te rommelen en voor de afwisseling maar eens het raam open heb gezet. Even frisse lucht.
Ik denk dat die leegte, de eenzaamheid er altijd zal blijven, alleen hoop ik dat hevigheid waarmee ik het nu ervaar ooit minder word.