OOK

Een tijdje geleden heb ik me lid gemaakt van de organisatie OOK. Hier had slachtofferhulp mij op geattendeerd. OOk is een organisatie die er is voor ouders van overleden kinderen vandaar de naam OOK.

Na het invullen van mij gegevens op internet kreeg ik een contactpersoon toegewezen. Met haar heb ik een heel fijn telefonisch gesprek gehad en een mooi boek om te lezen van gekregen, ook appen we regelmatig.

Maar vandaag valt er een blad in de brievenbus het kwartaalblad van OOK, en ineens realiseer ik me ik ben een OOK, ik ben een ouder van een overleden kind. Klinkt misschien heel raar, ik blog over het overlijden van mijn zoon en wat het met ons doet dus je zou toch verwachten dat ik wel wist dat ik een ouder ben van een overleden kind, maar als je zo'n blad ineens in je handen hebt en op de kaft OOK staat dan komt het ineens binnen. Ik hoor bij de groep mensen die hun kind hebben verloren.

Het klinkt zo raar OOK, ik bedoel ouders overleden kind, ik ben toch gewoon de mama van Max en van Job. Ik heb me nooit gezien als een OOK, ik heb me nooit gevoeld als een OOK en nu ineens besef ik me, ik ben een OOK. En ik ben niet de enige, ook dat realiseer ik me door dit blad.

Ik heb de afgelopen maanden al eens met een moeder gesproken die haar dochter is verloren ten gevolgen van een afschuwelijk ongeluk. Zo'n gesprekken helpen echt, bij mensen die het zelfde hebben meegemaakt is een woord, een blik genoeg. Maar het is ook confronterend en eng, want wil je alles wel weten en delen? Gelukkig was het gesprek met deze moeder heel erg fijn, het voelde als thuiskomen.  Ik merk dat er heel weinig hulpgroepen zijn voor mensen zoals ons, ouders die hun kinderen plots, totaal onverwacht in een klap verliezen. Ouders die geen afscheid hebben kunnen nemen. Dat is jammer want ik denk echt dat je elkaar kunt helpen, je begrijpt wat de ander voelt en doormaakt.
Ook heb ik gesproken met de moeder van een vriendin van vroeger die nu 27 jaar geleden van haar leven is beroofd, ik heb gesproken met de zus van deze vriendin en de zus van een andere vriendin die gelijktijdig van haar leven is beroofd. Deze mensen weten wat je meemaakt, wat je voelt maar ook wat Job doormaakt, dit is zo kostbaar deze gesprekken geven me soms het gevoel dat ik het ook kan, dat ik dus ook door kan gaan met leven, dat ik door met gaan.

Het is wel belangrijk dat je een klik hebt met diegene met wie je praat, je laat iemand in je leven toe op het kwetsbaarste moment van je leven, dus het moet goed voelen. Als het niet goed voelt niet doen, het moet beide partijen wat opleveren en niet wat kosten. Verdriet kan je dan echt delen. Je moet je openstellen en blootgeven, alleen dan kan het wat opleveren.

En nu ben ik dus een OOK, nee ik ben meer dan alleen een OOK, ik ben Marie-josé de moeder van Job en Max, 2 geweldige zonen. Job is 18 jaar en Max was bijna 16 jaar. Max blijft voor altijd 15 jaar.
Ja ik ben Marie-josé mama van 2 kinderen, Job en Max en ik ben een OOk.