Een slecht weekje

Deze week heb ik het weer wat moeilijker, heel veel mensen vragen dan aan mij heeft het een reden dat het nu wat minder gaat. Dan moet ik altijd even nadenken, hmmm heeft het een reden, goh mijn zoon is 9 maanden geleden overleden is dat niet reden genoeg om een slechte week te hebben. Maar als ik eerlijk ben is er inderdaad altijd wel iets wat het gevoel aanwakkert. Het kunnen kleine onbenullige dingen zijn of juist iets heel groots. Wat het deze keer is kan ik wel proberen uit te leggen.

Als eerste is de zomervakantie begonnen, zomervakantie wat vond ik dat altijd heerlijk. De kids lekker een paar weken thuis, geen gestress over school, huiswerk en bedtijden. Gewoon lekker relaxed met z'n viertjes. Ons verheugen op de vakantie, ieder jaar gingen we met z'n viertjes op vakantie en deden we leuke dingen. Nu zie en hoor ik om mij heen iedereen vertrekken op vakantie en zie de leuke foto's en berichten op facebook. Dan slaat de realiteit heel hard binnen, wij gaan nooit meer met ons hele gezin op vakantie, onze zomer wordt nooit meer het zelfde. Geloof me dat doet pijn, dat komt echt hard binnen.

De realiteit is iets wat ik nog steeds probeer te ontlopen, ik wil niet naar de toekomst kijken, dan raak ik echt in paniek. Dat gebeurde deze week dus, ik ben sinds drie weken aan het re-integreren op het werk, heel laag drempelig op een hele fijne afdeling, geween 2 uurtje koffiedrinken en zitten bij de bewoners. Klinkt heel simpel, maar geloof me het is zo moeilijk. Door die 2 keer naar het werk te rijden stap ik in de realiteit, sta ik weer in het leven, een leven zonder Max. Rationeel snap ik echt dat dit goed is en ik weer stapjes moet zetten, emotioneel is het een enorme strijd want het voelt als verraad. Hoe kan ik mijn leven oppakken zonder Max, dat mag toch niet, dat kan toch niet, wil ik dat wel? Na een gesprek te hebben op het werk realiseer ik me dat ik het toch wel redelijk doe, ik ben de dagen die ik had afgesproken gegaan, ik sta al 9 maanden iedere ochtend op, ik kleed me aan, ik zorg voor eten en probeer het huishouden draaiende te houden. Dat zijn succesjes, ik zie dat nog niet zo, maar eerlijk is eerlijk ik doe het toch wel en het kost me heel veel moeite maar ik doe het. Ik doe het voor Job, ik doe het voor Jos, ik doe het voor Max en ik doe het voor mijzelf.
Dus ik zet hele kleine stapjes in het leven, dat doet pijn, het voelt als verraad, het maakt me boos en verdrietig maar ik zet ze iedere dag weer.

Dan heb je mijn relatie, mijn huwelijk, mijn Jos. 80 % van de huwelijken stranden in het eerste jaar na het overlijden van een kind. Leuk vooruitzicht. En ik kan het me nog ook echt voorstellen dat huwelijken kapot gaan in het eerste jaar. Je zou denken dat je dit toch samen met je partner deelt en voelt en dat klopt alleen zit je bijna nooit in de zelfde fase van rouw, heb je allebei andere behoefte en ga je allebei op een andere manier om met je verdriet. Dat veroorzaakt wrijving, dat veroorzaakt ruzies, dat veroorzaakt onbegrip. Dat wil je allebei niet, maar het gebeurt. En hoe graag je de ander wilt helpen, je hebt je handen zo vol aan je eigen deel dat je geen ruimte hebt voor de ander. Dat klinkt heel hard maar zo is het wel. Er zijn natuurlijk momenten die je samen deelt en die koester ik ook. Buiten het feit dat je zelf weer je leven moet oppakken, moet je ook samen een nieuw leven oppakken en dat is makkelijker gezegd als gedaan. Een voorbeeld bij ons waar je ziet dat we allebei andere behoefte hebben is de volgende, ik heb de neiging om te vluchten, ik vind ons huis niet meer fijn aanvoelen, ik voel me hier heel verdrietig, dit was het huis van ons viertjes, om die reden wil ik vluchten, Jos vindt het juist fijn in ons huis, het huis waar Max heeft gewoond en wilt dus het liefst de hele tijd in huis zijn, heeft helemaal niet de behoefte om te vluchten. Dat zijn van de dagelijkse verschillen waar wij tegenaan lopen. Die maken het allemaal echt niet makkelijker.
Gelukkig kunnen we erover praten en proberen we een weg in onze verschillen te vinden, maar dat gaat met vallen en opstaan. Ik moet er niet aandenken dat ik Jos nu ook nog moet verliezen, Jos is de enige met wie ik dit verdriet echt kan delen, hij weet als geen ander wat ik mis en wat ik doormaak, hij deelt samen met mij alle herinneringen aan Max. Jos is mijn maatje, mijn beste vriend,  mijn rots, de vader van mijn kinderen alleen om die reden komen  we er wel uit maar het kost heel veel tijd, geduld en energie.

Dus ja ik kan wel wat dingen op noemen waarom ik me deze week, volgende maand, over een half jaar wat minder voel, ik weer paniekaanvallen heb en in een grot wil kruipen. Ik kan niet van te voren aangeven wanneer dit gebeurt of waardoor dit gebeurt, het overkomt me gewoon en het enige wat ik dan nodig heb is een schouder, tijd, een luisterend oor, liefde en geduld. Met die ingrediënten kruip ik weer uit de grot en zet ik weer een klein stapje vooruit, het gaat moeizaam, langzaam en soms zet ik ook weer stapjes terug, maar ik zet tenminste weer een stapje.