Kleine jongens worden groot

Deze week had ik ruzie met onze oudste. Meneer ging even "chillen"met vrienden. Dat is opzicht geen probleem, hij is 18 jaar, het is zomervakantie dus lekker gaan. Hij zou met wat vrienden de stad in gaan, "shotjesavond" bij een kroeg hier vlakbij.
Hij heeft de laatste tijd veel feestjes en "chill"avonden, iets wat ik hem ook echt gun, is zijn manier van ontlading en dat heeft hij nodig. Er is alleen een probleem, ik slaap heel slecht als hij nog niet thuis is, pas als ik de deur open hoor gaan en hem binnen hoor komen val ik rustig in slaap.Dit heb ik altijd wel iets gehad, maar na 29 oktober is dit veel erger geworden. Ik kan pas rustig liggen en slapen als ik weet dat mijn kind weer veilig thuis is.

Zo dus ook deze week, ik kruip om 23 uur in bed, moest de dag erna 3 uurtjes werken dus lekker op tijd naar bed. Ben in slaap gevallen en schrik om 3 uur wakker, hij was nog niet thuis. Dus oké even een appje sturem met de vraag waar hij is. Geen reactie en ik kan zien dat hij om 1:15 uur voor het laatst online is geweest. Dan begin ik langzaam in paniek te raken. De reden daarvan is dat Max ook niet reageerde op onze appjes en ook vanaf een bepaalde tijd niet meer online was geweest.

 Ik nog eens appen, Jos wakker maken, die moet van mij bellen want ik durf niet te bellen. Ik kreeg echt een dejavu, ik was zo bang om weer een ambulancebroeder of wat dan ook aan de telefoon te krijgen dat mijn angst de overhand nam. Dus ook nog ruzie met Jos, want die vond dat ik niet zo paniekerig moest doen, hij zou zo wel thuis komen of zat bij een vriend te chillen.
Nog steeds geen reactie dan maar zoeken.

We hebben  na 29 oktober afspraken gemaakt, hij moet appe waar hij is, hoe laat het wordt en als hij nog naar een vriend ofzo gaat ook even appe. Dit is niet om te controleren maar puur voor mijn gemoed, ik merk dat ik dat nodig hebt. Dit gaat natuurlijk niet altijd evengoed en we hebben hier al de nodige discussies overgehad. Nu moet ik wel zeggen dat hij over het algemeen wel reageert als ik hem app, behalve deze avond dus.

Om 6 uur krijg ik eindelijk een reactie, meneer zat inderdaad bij een vriend, (Jos had dus gelijk) en was in slaap gevallen. Hij kwam nu naar huis. Ik was echt in alle staten, opgelucht, boos, verdrietig, paniekierig ik voelde vanalles door mijn lijf gieren.
Toen hij uiteindelijk thuis kwam hem flink de wacht aangezegd, duidelijk gemaakt dat hij moet appen of wat dan ook zodat ik weet waar hij is en voorlopig is het "chillen" even op een laag pitje gezet.

Nu 2 dagen later merk ik dat ik echt heel erg geschrokken ben en dat het trauma van 29 oktober nog echt in iedere vezel zit. Ik raak echt in paniek als iemand te laat is, als ik een ambulance hoor, als de mannen hier in huis niet reageren op een appje. Vanaf 29 oktober is mijn kijk op alles zo veranderd, ik ben niet meer zo onbezonnen. Ik realiseer me zeker dat ik die angst niet moet projecteren op mijn omgeving, dat ik mijn jongen vrij moet laten en hij niet iedere stap die zet moet verantwoorden, maar ik ben zo ontzettend bang. Bang om weer een kind te verliezen.

Ik realiseer me nu voor de eerste keer dat het misschien voor ons gezin wel goed is dat onze jongen op kamers gaat, dat hij op eigen benen gaat staan. Dat geeft misschien wat meer rust voor ons allemaal. Hij is er helemaal klaar voor maar voor mij is het zo lastig, dat loslaten, dat volwassen worden, dat op eigen benen staan. Ik ben er niet klaar voor maar ik realiseer me wel dat het misschien voor ons, voor onze relatie, voor onze ontwikkeling goed kan zijn.
Ik schrik van mijzelf als ik het zo opschrijf, maar het is denk ik wel echt zo.
Job volgt de natuurlijke, gezonde weg, hij kan en wil het. En ik , ik moet leren los te laten.
Maar zolang hij nog onder mijn dak woont, moet hij mij appe als het laat wordt en mij niet meer zo'n nacht bezorgen.

Kleine jongens worden groot, pfff ben er toch helemaal nog niet klaar voor.