Vluchten

Vandaag is weer zo'n dag dat ik wil vluchten. Waar naar toe weet ik niet en maakt ook eigenlijk niets uit. Gewoon vuchten, weggaan zonder doel of bestemming maar gewoon weg. Dit gevoel heb ik de laatste 8 maanden heel vaak. Ik weet echt wel dat het geen zin heeft om weg te gaan, om te vluchten, dat de pijn en het verdriet in mij, in ons zit. Maar soms heb ik van die dagen dat het huis, de pijn, de onmacht zo op mijn neer valt dat ik alleen nog maar wil vluchten.

Er zijn ook dagen dat ik kan vluchten in het verleden, dan kijk ik terug op mijn eigen jeugd en alles en iedereen die toen in mijn leven waren. Dat is ook even wegdromen uit de realiteit. Als ik zo terug kijk naar mijn eigen jeugd, ik heb best een fijne jeugd gehad, zal jullie besparen met al die verhalen maar de mensen die me uit die tijd kennen die weten genoeg. Wat was de tijd aan de ene kant anders, wat waren wij anders,  maar aan de andere kant ook toen gebeurde er dingen die echt afschuwelijk waren. Ook in mijn jeugd heb ik al op een afschuwelijk manier afscheid moeten nemen van dierbare, ook toen gebuerde er iets wat echt niet had moeten en mogen gebeuren.  Deze dingen vormen je, althans dat zeggen ze.

Ook vlucht ik wel eens terug naar de tijd dat de kinderen nog klein waren, ik ken me de geboorte van beide nog herinneren als de dag van gisteren. Ook hun eerste jaren zie ik zo nog voor mij. Wat waren het 2 verschillende kereltjes, Job onze clown, ons eigenwijs manneke wat zo onbevangen de wereld in keek en zo gefocust was op mama en Max was zo nuchter en zo slim die stond echt al heel vroeg met beide beentjes op de grond. Beide jongens hadden zo veel humor, waren zo ontzettend slim en geliefd.  Wat zijn de jaren om gevlogen en wat heb ik soms de jongens groot gekeken als ze weer eens een nacht niet door sliepen, pfff waar is de tijd heen. Dit vluchten is fijn maar ook heel pijnlijk want ik weet dat ik het die herinneringen moet doen er komen geen nieuwe meer bij van Max. Er komt een tijd dat het vluchten in herinneringen steeds moeilijker wordt, dat we ons dingen niet meer goed kunnen herinneren, dat we kleine dingen niet meer weten. Wat zijn die stomme kleine dingen nu ineens belangrijk. Vandaar dat ik dus regelmatig in de tijd terugvlucht.

Er zijn ook momenten dat ik terugvlucht naar 29 oktober, dat zijn de minst leuke reizen. Die vlucht blijft een nachtmerrie en ook uit die nachtmerrie herinner ik me steeds weer andere dingen. Dingen over de avond ervoor, voornamelijk vlucht ik in mijn droom naar deze datum en beleef ik alles weer opnieuw, ieder telefoongesprekje van de nacht kan ik nog exact herinneren. 29 oktober is de dag dat ons leven, het leven van onze naaste en het leven van de vrienden van Max in een klap op z'n kop stond. Het leven van heel veel mensen is op die dag veranderd.

Vandaag had ik dus een dag waar in ik weer eens wou vluchten, nu weer letterlijk weg van alles en iedereen. Auto starten en gaan en kijken waar je uiteindelijk beland. Het huis verkopen en ergens anders opnieuw beginnen. Maar wat moet ik opnieuw beginnen, waaraan moet ik opnieuw beginnen, met wie en waar moet ik opnieuw beginnen?

Dus ook vandaag heb ik het uitgeroepen, heeft Jos naar mij geluisterd en realiseer ik me daarna weer dat vluchten geen zin heeft. Dit is mijn leven nu, overal waar ik ben, wat ik doe, met wie ik ben zal ik Max missen en zal er een onrust in mijn lijf  en geest heersen. Ooit hoop ik weer mijn plekje en rust te vinden en tot die tijd vlucht ik van het verleden, naar het heden en wie weet ooit weer naar de toekomst.