Ik vind het zo bijzonder en zo fijn dat zij nog bij ons langs komt, zeker gezien het feit dat hun verliefdheid nog maar heel pril was. Wat had ik haar graag "normaal" willen leren kennen en in ons gezinnetje gesloten, want het is een lieve mooie meid. Wat vind ik het in en in triest dat zij dit mee heeft moeten maken, ik had het ze allebei zo anders gegund. Ik bedoel het was Max zijn eerste echte liefde..
Wij realiseren ons steeds weer dat het overlijden van Max zo'n indruk achtergelaten heeft op deze kinderen. Een dikke week voor zijn dood zijn ze nog met z'n alle op schoolreis in Griekenland, deze reis was zo geweldig en heeft zoveel losgemaakt bij de jeugd. Dan is het herfstvakantie waar ze elkaar ook regelmatig zagen en dan de bewuste vrijdagavond waar Max met een groep vrienden naar de Halloweenavond ging. Ze hadden het zo leuk samen en ze verheugden zich zelfs weer om die maandag weer naar school te gaan om verhalen te delen. En dan slaat het noodlot toe en staat het leven van de jeugd op z'n kop.
Je zal als 16 jarige 's morgens net wakker zijn, na een gezellig feestje met je vrienden, de politie voor je deur hebben staan. Je zal dan maar te horen krijgen dat je vriendje die nacht is verongelukt. Je zal maar opgeroepen worden om een getuigenverklaring af te leggen. Wij realiseren ons dat dit echt een afschuwelijke impact op deze geweldige kids heeft gehad.
Vanaf het moment dat Max bij ons thuis opgebaard lag, hebben we de deur voor de klasgenoten en vrienden van Max open gezet. Ze zijn allemaal afscheid komen nemen op hun eigen manier. Ze hebben de kans gehad om een boodschap, laatste groet op de deksel van de kist van Max te zetten. Dat is zo'n mooi kunswerk geworden met zo'n mooie, lachwekkende en bijzondere boodschappen. We hebben die dagen de leukste verhalen over Max gehoord, we hebben daardoor een inkijk in het leven van Max gekregen wat wij anders nooit geweten hadden. Sommige kids zijn in die week regelmatig binnen komen vallen, iets wat voor mij soms best zwaar was, je wilt je toch groot houden voor deze kinderen, voor Jos heeft dit enorm geholpen die genoot van alle verhalen. Nu achteraf bekeken ben ik zo dankbaar en blij dat we voor deze manier gekozen hebben, deze kids hebben ons ontzettend geholpen.
Ook tijdens de uitvaart hebben zijn klasgenoten en vrienden een grote rol gehad, er is door klasgenoten gezongen, er werd muziek gemaakt, er hebben klasgenoten en door de directeur van gymnasium gesproken, ze hebben een filmpje laten zien, mede dankzij hun werd het een mooie plechtigheid, eentje met een lach en een traan. Nog nooit heb ik zoveel samenhorigheid bij een groep jongeren gezien. Echt een bijzondere groep jongeren.
Deze groep jonge mooie mensen hebben een herdenkingsdienst voor Max in elkaar gezet en gehouden op 6 december 2016, de verjaardag van Max. Deze dienst werd op school gehouden en was zo mooi, zo leuk, zo bijzonder. Ik krijg nu weer kippenvel en een smile als ik daar aan denk. Dat deze groep jongeren dit voor ons, voor Max en misschien ook wel voor zichzelf hebben georganiseerd is echt iets waar ik zo dankbaar voor ben. Dit neemt niemand ons meer af.
Ook nu komen de vrienden van Max nog af en toe langs iets wat wij als zeer bijzonder en prettig ervaren, door die verhalen blijft Max een beetje in ons leven. Het zorgt voor wat leven hier in huis, we genieten van hun verhalen en hun aanwezigheid. De vrienden en bekenden die de bewuste avond bij Max waren hebben getuigenverklaringen afgelegd, iets wat ik als moeder heel lastig vond, dat wil je de jeugd niet aandoen, ze hebben het al zwaar genoeg. Gelukkig kreeg ik steeds te horen dat de jeugd blij was dat ze wat konden doen dus daar hield ik me dan maar aan vast.
Jos had zeker in het begin de neiging om veel te vragen over Max aan z'n vrienden, daar heb ik een halt opgezet. Dit omdat ik weet uit ervaring dat dit heel belastend kan zijn voor de jeugd. Toen ik 16 jaar was zijn 2 vriendinnen van mij op een afschuwelijke manier om het leven gekomen en ook deze ouders hadden vragen aan ons, alleen wisten we niet alle antwoorden meer waardoor ik bang was om de ouders te kort te doen, waardoor ik op een gegeven moment niet meer naar ze toe durfde te gaan. Vandaar dat ik dit zo min mogelijk probeer te doen bij de vrienden van Max, hoe moeilijk het soms ook is, want ik wel natuurlijk ook alles weten. Maar ik vertrouw erop dat ze het me wel vertellen als de tijd er rijp voor is.
De vrienden van Max, wat een bijzondere groepje is het. Wat hoop ik dat ze nog af en toe bij ons langskomen, maar wat hoop ik vooral dat dit afschuwelijk drama hun niet tekent voor het leven, ze verdienen een leuke onbezonnen tijd. Wat ben ik trots op Max en de keuze van zijn vrienden, want zonder hun hadden we heel veel verhalen, foto's, filmpjes niet gehad.
Ze zeggen wel is de jeugd is flexibel, ik weet uit ervaring dat zo'n heftige gebeurtenis iets is wat je altijd bij je draagt. Ook al is de jeugd flexibel, vergeten gaan ze dit nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.