9 maanden

Een zwangerschap duurt 9 maanden. 9 maanden groeit er een mooi leven in je buik. Ik ken me mijn zwangerschappen nog zo goed herinneren.
De eerste drie maanden, misselijk, onzeker, soms toch wel bang.
Dan zijn de drie maanden om en kan je gaan genieten, je buik gaat groeien en mensen zien aan je dat je zwanger bent.
De 20 weken echo eindelijk zie je je kindje in je buik, je krijgt te horen wat het geslacht is als je dat wilt weten. Bij Job wou ik het weten, Jos niet en bij Max wilden we het allebei niet weten.
De baby gaat steeds meer bewegen  in je buik en je buik wordt groter.
Je begint aan de voorbereidingen voor de komst van je kind, kamertje klaar maken, kleertjes kopen, heel veel shoppen.
De laatste weken wordt het toch langzaam wat zwaarder de buik zit nu toch wel in de weg, zeker       's nachts en ook de oprispingen, dikke enkels zijn nu wat minder prettig.
Dan is het zover de bevalling, eindelijk komt je kindje er. Na toch wel heel hard en pijnlijk werken word je beloond met een wonder, jouw kind, een leven wat jij en je partner hebben verwekt.
Job was 2 dagen te laat en die bevalling duurde 12 uur, Max daar in tegen was 3 weken te vroeg en daar heb ik 27 uur hard voor moeten werken.
Die 9 maanden zwangerschap gaan zo voorbij, zijn mooi, soms wat vervelend maar iets heel bijzonders.

Nu zijn er ook 9 maanden voorbij, 9 maanden zonder Max. Deze maanden zijn net zo snel, kort lang als de 9 maanden zwangerschap alleen zijn deze verschrikkelijk.
Geen leven in je buik,  nu ook geen leven hier in huis.
Wel bijna de zelfde kwaaltjes al 9 maanden misselijk, al 9 maanden slecht slapen, al 9 maanden onrustig, geen last van de hormonen maar wel net zo huilerig, kribbig, humeurig.
Geen nieuwe spulletjes kopen,  maar spullen koesteren en bewaren, pyjama nog steeds ongewassen onder z'n kussen, nog steeds ruik ik iedere dag er aan.
Niet verheugen op het nieuwe leven, maar iedere dag je realiseren dat er geen leven meer voor Max is. Er is nu geen beloning na 9 maanden wachten, er nu nog steeds de leegte, de pijn , het verdriet, nog steeds het ongeloof.

9 maanden, 280 dagen, 40 weken .
Al 9 maanden missen we Max, al 9 maanden overleven wij vraag me niet hoe. Al 9 maanden een lege plek aan tafel, een leeg bed. Het voelt aan de ene kant al zo belachelijk lang, 9 maanden geen Max en aan de andere kant voelt het als de dag van gisteren. 9 maanden hoe heb ik ze volgehouden, ik weet het niet maar ik sta nog en ik adem nog en iedere dag is er eentje, eentje die we hebben overleefd maar ook eentje wat ontzettend pijn doet, want iedere dag verder is er weer eentje zonder jou.

9 maanden heeft je lichaam nodig om een leven te laten groeien, hoe lang heb je nodig om een verlies een plek te geven?