U2

U2 de ierse rockband wel te verstaan. De band waar ik al sinds mijn pubertijd fan van ben, was gisteren weer in het land. Een belevenis die ik en eigenlijk iedereen niet mag missen.
Dus ook ik was gisteren van de partij. Dit keer was wel wat beladen, want de laatste keer U2 was in Oktober 2015 samen met Max.

Hoe bijzonder is het als je zoon jouw muziekkeuze/passie deelt. Dat was voor mij zo bijzonder. Je zoon hard mee te horen zingen op de nummers Sunday bloody Sunday, Pride, Bad, With or Without you, I will follow enz enz. Dat was zo mooi, zo bijzonder omdat samen te mogen beleven.

Samen met Max in de wachtrij voor het stadion in Köln

Die avond vergeet ik nooit meer en sindsdien is de muziek van U2 nog waardevoller voor mij geworden. We hebben tijdens de uitvaart van Max muziek van U2 gedraaid en op zijn prentje staat tekst uit een nummer van U2:

If there is a light
you can always see
and there is a world
we can always be
if there is a dark
within and without
and there is light
don't let it go oot





Vandaar dat gisteren dus een beetje beladen was, ik ben geweest samen met een vriendin. We waren op tijd in Amsterdam om het sfeertje te proeven. Alles voelde anders, het was net alsof ik het veel intenser beleefde, heel raar. Eenmaal in de arena kreeg ik vlinders in de buik en voelde ik gezonde spanning. Om 21 uur kwamen de heren het podium op, ze openden met Sunday bloody sunday, kippenvel over mijn hele lijf. Niet anders dan de andere keren dat ik ze live had gezien. Het ging goed totdat ze With or without you begonnen te zingen, toen hield ik het echt niet meer droog. I can't life with or without you, die tekst klopt helemaal. Dat hakte er goed in, op dat moment had ik het gevoel alsof Max bij me was. alsof we samen stonden te huilen en te zingen op dit mooie nummer. Zo mooi, zo emotioneel, zo intens, zo bijzonder.

Dat gevoel heb ik tijdens het concert nog 2 keer gehad namelijk bij Red Hill Mining Town vooral als Bono zingt Hangin on You're all that's left to hold on to. I'm still waiting. I'm hanging on,  You're all that's left to hold on to.
Hanging on, dat is alles wat wij nu ook nog doen althans zo voelt het. Dus die tekst komt nu wel heel erg binnen. En natuurlijk One. Als Bono One zingt is altijd mooi maar nu pffff
one love 
one blood 
one life

Wat een avond, wat een concert, wat een emotie. Muziek maakt altijd heel veel emotie los maar in dit geval was dit concert wel heel heftig. En ik heb dit samen met Max beleeft, hij was er bij. Dinsdag ga ik weer samen met mijn zus, dan in Brussel en ook dan hoop ik de aanwezigheid van Max weer te voelen.

Door de muziek van U2 voel ik Max, beleef ik het samen met hem en heeft me zo'n mooie herinnering gegeven, ik heb het samen met hem mogen beleven, mogen delen, mogen voelen. Dat neemt niemand me af.

Who's to say the wind will take you?
Who's to say what it is will break you ?
I don't know which way the wind will blow
Who's to know when time has come around?
Don't wanna see you cry
I know that this is not goodbye

Weer aan het werk

Sinds een week of 3 ben ik begonnen met 2 x 2 uurtjes te gaan re integreren op het werk. Op mijn "oude" werkplek, dit omdat het voor alle partijen even op mijn eigen werkplek niet lukten. Re integreren klinkt zo raar, zo beladen, ik ga dus eigenlijk 2 x 2 uurtjes en sinds een week 2 x 3 uurtjes naar het werk. Dit klinkt heel weinig en misschien zelfs wel simpel maar geloof me het is en valt me heel zwaar. Dit ligt niet aan de afdeling of aan de collega's want die doen alles om het voor mij zo soepel mogelijk te laten verlopen, ze bieden me steun, een schouder en een lach en niet te vergeten een knuffel als ik of zij het nodig hebben. Het ligt ook niet aan de bewoners, ik werk op een gesloten afdeling met dementerende ouderen dus die kunnen er al helemaal niets aandoen en zijn volledig afhankelijk van ons. Waar ligt het dan wel aan.

Rationeel begrijp ik echt dat het goed is om weer een daginvulling te hebben, om weer onder de mensen te komen en me weer zinvol te voelen. Dat het goed is om even weg uit de situatie te stappen en even weer in de wereld te staan. Dat werken je iets kan opleveren en kan bijdrage aan een beter, gezondere leefwijze en gevoel.

Emotioneel denk ik, wat een slap gelul, sorry voor mijn taalgebruik. Emotioneel wil ik met rust gelaten worden, wil ik in mijn holletje kruipen en vooral niets moeten. Emtioneel wil ik helemaal niet in de wereld staan, want ik begrijp de wereld niet meer en volgens mij de wereld mij ook niet. Daarbij wat is de wereld nog waard zonder Max, helemaal niets meer. Emotioneel denk ik voor wie of wat moet ik dit doen, wat een onzin. Emotioneel denk ik kom allemaal maar eens 1 uur in mijn schoenen staan en zeg dan nog eens dat het goed voor is om een daginvulling te hebben, ik zeg bewust 1 uur want meer redden jullie waarschijnlijk niet en wil ik jullie ook niet aandoen, zijn geen leuke schoenen om in te staan.

Maar goed ondanks dat mijn emotie, mijn gevoel totaal het tegenovergestelde van mijn ratio is ben ik de afgelopen weken bijna iedere keer geweest, met lood in mijn schoenen, met tranen in mijn ogen, in de ogen van mijn collega's heb ik mijn uurtjes volgebracht. En vandaag durf ik voor de eerste keer te zeggen dat ik daar trots op ben. Ik heb een stap gezet in het leven en in de wereld, ik durf weer onder de mensen te komen, ik durf me weer kwetsbaar op te stellen en ik durf zelfs weer een beetje te lachen. Wil dat zeggen dat ik al leef, nee zover ben ik nog niet maar het is een begin.
Nog steeds voelt het heel dubbel en heb ik echt momenten dat ik me een verschrikkelijke moeder voel, welke moeder gaat weer werken, leven na het overlijden van haar kind. Die gedachte maken het heel lastig en geven me een heel verdrietig en schuldig gevoel. En tegelijkertijd overheers er ook een gevoel van moeten, ik moet dit doen, voor Job. Wij verwachten van Job dat hij z'n leventje weer oppikt en ja dan kunnen wij niet op de bank blijven liggen, je hebt als ouders toch een voorbeeldfunctie en ook al is die nu wel heel lastig uit te voeren we doen ons best.

Vandaag op het werk had ik voor de eerste keer even weer een warm gevoel, een gevoel van daarom heb ik voor dit werk gekozen. Een van de bewoners was jarig en we zaten bij haar met koffie en wat lekkers, ze had een feestmuts op en je zag dat ze zichtbaar genoot, ze was echt jarig. Uit het niets zei ze dat ze dit wel heel bijzonder vond en hier heel dankbaar voor was, wat heeft mens nog meer nodig zei ze, dit maakt alles goed zei ze. En ineens realiseer ik me dat het inderdaad vaak de kleine dingen zijn op een dag die het leven een beetje mooier maken. Ik zie ze zelf nog niet echt maar realiseer me wel dat het zo werkt. En vandaag heb ik daar voor deze bewoner mogen doen, ik heb haar een mooi moment mogen geven, dat was ooit de reden waarom ik voor dit werk heb gekozen.

Dus dit zijn dan toch wel kleine stapjes in het leven waar ik trots op ben, ik heb deze stap toch maar weer gezet.

Kleine jongens worden groot

Deze week had ik ruzie met onze oudste. Meneer ging even "chillen"met vrienden. Dat is opzicht geen probleem, hij is 18 jaar, het is zomervakantie dus lekker gaan. Hij zou met wat vrienden de stad in gaan, "shotjesavond" bij een kroeg hier vlakbij.
Hij heeft de laatste tijd veel feestjes en "chill"avonden, iets wat ik hem ook echt gun, is zijn manier van ontlading en dat heeft hij nodig. Er is alleen een probleem, ik slaap heel slecht als hij nog niet thuis is, pas als ik de deur open hoor gaan en hem binnen hoor komen val ik rustig in slaap.Dit heb ik altijd wel iets gehad, maar na 29 oktober is dit veel erger geworden. Ik kan pas rustig liggen en slapen als ik weet dat mijn kind weer veilig thuis is.

Zo dus ook deze week, ik kruip om 23 uur in bed, moest de dag erna 3 uurtjes werken dus lekker op tijd naar bed. Ben in slaap gevallen en schrik om 3 uur wakker, hij was nog niet thuis. Dus oké even een appje sturem met de vraag waar hij is. Geen reactie en ik kan zien dat hij om 1:15 uur voor het laatst online is geweest. Dan begin ik langzaam in paniek te raken. De reden daarvan is dat Max ook niet reageerde op onze appjes en ook vanaf een bepaalde tijd niet meer online was geweest.

 Ik nog eens appen, Jos wakker maken, die moet van mij bellen want ik durf niet te bellen. Ik kreeg echt een dejavu, ik was zo bang om weer een ambulancebroeder of wat dan ook aan de telefoon te krijgen dat mijn angst de overhand nam. Dus ook nog ruzie met Jos, want die vond dat ik niet zo paniekerig moest doen, hij zou zo wel thuis komen of zat bij een vriend te chillen.
Nog steeds geen reactie dan maar zoeken.

We hebben  na 29 oktober afspraken gemaakt, hij moet appe waar hij is, hoe laat het wordt en als hij nog naar een vriend ofzo gaat ook even appe. Dit is niet om te controleren maar puur voor mijn gemoed, ik merk dat ik dat nodig hebt. Dit gaat natuurlijk niet altijd evengoed en we hebben hier al de nodige discussies overgehad. Nu moet ik wel zeggen dat hij over het algemeen wel reageert als ik hem app, behalve deze avond dus.

Om 6 uur krijg ik eindelijk een reactie, meneer zat inderdaad bij een vriend, (Jos had dus gelijk) en was in slaap gevallen. Hij kwam nu naar huis. Ik was echt in alle staten, opgelucht, boos, verdrietig, paniekierig ik voelde vanalles door mijn lijf gieren.
Toen hij uiteindelijk thuis kwam hem flink de wacht aangezegd, duidelijk gemaakt dat hij moet appen of wat dan ook zodat ik weet waar hij is en voorlopig is het "chillen" even op een laag pitje gezet.

Nu 2 dagen later merk ik dat ik echt heel erg geschrokken ben en dat het trauma van 29 oktober nog echt in iedere vezel zit. Ik raak echt in paniek als iemand te laat is, als ik een ambulance hoor, als de mannen hier in huis niet reageren op een appje. Vanaf 29 oktober is mijn kijk op alles zo veranderd, ik ben niet meer zo onbezonnen. Ik realiseer me zeker dat ik die angst niet moet projecteren op mijn omgeving, dat ik mijn jongen vrij moet laten en hij niet iedere stap die zet moet verantwoorden, maar ik ben zo ontzettend bang. Bang om weer een kind te verliezen.

Ik realiseer me nu voor de eerste keer dat het misschien voor ons gezin wel goed is dat onze jongen op kamers gaat, dat hij op eigen benen gaat staan. Dat geeft misschien wat meer rust voor ons allemaal. Hij is er helemaal klaar voor maar voor mij is het zo lastig, dat loslaten, dat volwassen worden, dat op eigen benen staan. Ik ben er niet klaar voor maar ik realiseer me wel dat het misschien voor ons, voor onze relatie, voor onze ontwikkeling goed kan zijn.
Ik schrik van mijzelf als ik het zo opschrijf, maar het is denk ik wel echt zo.
Job volgt de natuurlijke, gezonde weg, hij kan en wil het. En ik , ik moet leren los te laten.
Maar zolang hij nog onder mijn dak woont, moet hij mij appe als het laat wordt en mij niet meer zo'n nacht bezorgen.

Kleine jongens worden groot, pfff ben er toch helemaal nog niet klaar voor.

9 maanden

Een zwangerschap duurt 9 maanden. 9 maanden groeit er een mooi leven in je buik. Ik ken me mijn zwangerschappen nog zo goed herinneren.
De eerste drie maanden, misselijk, onzeker, soms toch wel bang.
Dan zijn de drie maanden om en kan je gaan genieten, je buik gaat groeien en mensen zien aan je dat je zwanger bent.
De 20 weken echo eindelijk zie je je kindje in je buik, je krijgt te horen wat het geslacht is als je dat wilt weten. Bij Job wou ik het weten, Jos niet en bij Max wilden we het allebei niet weten.
De baby gaat steeds meer bewegen  in je buik en je buik wordt groter.
Je begint aan de voorbereidingen voor de komst van je kind, kamertje klaar maken, kleertjes kopen, heel veel shoppen.
De laatste weken wordt het toch langzaam wat zwaarder de buik zit nu toch wel in de weg, zeker       's nachts en ook de oprispingen, dikke enkels zijn nu wat minder prettig.
Dan is het zover de bevalling, eindelijk komt je kindje er. Na toch wel heel hard en pijnlijk werken word je beloond met een wonder, jouw kind, een leven wat jij en je partner hebben verwekt.
Job was 2 dagen te laat en die bevalling duurde 12 uur, Max daar in tegen was 3 weken te vroeg en daar heb ik 27 uur hard voor moeten werken.
Die 9 maanden zwangerschap gaan zo voorbij, zijn mooi, soms wat vervelend maar iets heel bijzonders.

Nu zijn er ook 9 maanden voorbij, 9 maanden zonder Max. Deze maanden zijn net zo snel, kort lang als de 9 maanden zwangerschap alleen zijn deze verschrikkelijk.
Geen leven in je buik,  nu ook geen leven hier in huis.
Wel bijna de zelfde kwaaltjes al 9 maanden misselijk, al 9 maanden slecht slapen, al 9 maanden onrustig, geen last van de hormonen maar wel net zo huilerig, kribbig, humeurig.
Geen nieuwe spulletjes kopen,  maar spullen koesteren en bewaren, pyjama nog steeds ongewassen onder z'n kussen, nog steeds ruik ik iedere dag er aan.
Niet verheugen op het nieuwe leven, maar iedere dag je realiseren dat er geen leven meer voor Max is. Er is nu geen beloning na 9 maanden wachten, er nu nog steeds de leegte, de pijn , het verdriet, nog steeds het ongeloof.

9 maanden, 280 dagen, 40 weken .
Al 9 maanden missen we Max, al 9 maanden overleven wij vraag me niet hoe. Al 9 maanden een lege plek aan tafel, een leeg bed. Het voelt aan de ene kant al zo belachelijk lang, 9 maanden geen Max en aan de andere kant voelt het als de dag van gisteren. 9 maanden hoe heb ik ze volgehouden, ik weet het niet maar ik sta nog en ik adem nog en iedere dag is er eentje, eentje die we hebben overleefd maar ook eentje wat ontzettend pijn doet, want iedere dag verder is er weer eentje zonder jou.

9 maanden heeft je lichaam nodig om een leven te laten groeien, hoe lang heb je nodig om een verlies een plek te geven?

Een slecht weekje

Deze week heb ik het weer wat moeilijker, heel veel mensen vragen dan aan mij heeft het een reden dat het nu wat minder gaat. Dan moet ik altijd even nadenken, hmmm heeft het een reden, goh mijn zoon is 9 maanden geleden overleden is dat niet reden genoeg om een slechte week te hebben. Maar als ik eerlijk ben is er inderdaad altijd wel iets wat het gevoel aanwakkert. Het kunnen kleine onbenullige dingen zijn of juist iets heel groots. Wat het deze keer is kan ik wel proberen uit te leggen.

Als eerste is de zomervakantie begonnen, zomervakantie wat vond ik dat altijd heerlijk. De kids lekker een paar weken thuis, geen gestress over school, huiswerk en bedtijden. Gewoon lekker relaxed met z'n viertjes. Ons verheugen op de vakantie, ieder jaar gingen we met z'n viertjes op vakantie en deden we leuke dingen. Nu zie en hoor ik om mij heen iedereen vertrekken op vakantie en zie de leuke foto's en berichten op facebook. Dan slaat de realiteit heel hard binnen, wij gaan nooit meer met ons hele gezin op vakantie, onze zomer wordt nooit meer het zelfde. Geloof me dat doet pijn, dat komt echt hard binnen.

De realiteit is iets wat ik nog steeds probeer te ontlopen, ik wil niet naar de toekomst kijken, dan raak ik echt in paniek. Dat gebeurde deze week dus, ik ben sinds drie weken aan het re-integreren op het werk, heel laag drempelig op een hele fijne afdeling, geween 2 uurtje koffiedrinken en zitten bij de bewoners. Klinkt heel simpel, maar geloof me het is zo moeilijk. Door die 2 keer naar het werk te rijden stap ik in de realiteit, sta ik weer in het leven, een leven zonder Max. Rationeel snap ik echt dat dit goed is en ik weer stapjes moet zetten, emotioneel is het een enorme strijd want het voelt als verraad. Hoe kan ik mijn leven oppakken zonder Max, dat mag toch niet, dat kan toch niet, wil ik dat wel? Na een gesprek te hebben op het werk realiseer ik me dat ik het toch wel redelijk doe, ik ben de dagen die ik had afgesproken gegaan, ik sta al 9 maanden iedere ochtend op, ik kleed me aan, ik zorg voor eten en probeer het huishouden draaiende te houden. Dat zijn succesjes, ik zie dat nog niet zo, maar eerlijk is eerlijk ik doe het toch wel en het kost me heel veel moeite maar ik doe het. Ik doe het voor Job, ik doe het voor Jos, ik doe het voor Max en ik doe het voor mijzelf.
Dus ik zet hele kleine stapjes in het leven, dat doet pijn, het voelt als verraad, het maakt me boos en verdrietig maar ik zet ze iedere dag weer.

Dan heb je mijn relatie, mijn huwelijk, mijn Jos. 80 % van de huwelijken stranden in het eerste jaar na het overlijden van een kind. Leuk vooruitzicht. En ik kan het me nog ook echt voorstellen dat huwelijken kapot gaan in het eerste jaar. Je zou denken dat je dit toch samen met je partner deelt en voelt en dat klopt alleen zit je bijna nooit in de zelfde fase van rouw, heb je allebei andere behoefte en ga je allebei op een andere manier om met je verdriet. Dat veroorzaakt wrijving, dat veroorzaakt ruzies, dat veroorzaakt onbegrip. Dat wil je allebei niet, maar het gebeurt. En hoe graag je de ander wilt helpen, je hebt je handen zo vol aan je eigen deel dat je geen ruimte hebt voor de ander. Dat klinkt heel hard maar zo is het wel. Er zijn natuurlijk momenten die je samen deelt en die koester ik ook. Buiten het feit dat je zelf weer je leven moet oppakken, moet je ook samen een nieuw leven oppakken en dat is makkelijker gezegd als gedaan. Een voorbeeld bij ons waar je ziet dat we allebei andere behoefte hebben is de volgende, ik heb de neiging om te vluchten, ik vind ons huis niet meer fijn aanvoelen, ik voel me hier heel verdrietig, dit was het huis van ons viertjes, om die reden wil ik vluchten, Jos vindt het juist fijn in ons huis, het huis waar Max heeft gewoond en wilt dus het liefst de hele tijd in huis zijn, heeft helemaal niet de behoefte om te vluchten. Dat zijn van de dagelijkse verschillen waar wij tegenaan lopen. Die maken het allemaal echt niet makkelijker.
Gelukkig kunnen we erover praten en proberen we een weg in onze verschillen te vinden, maar dat gaat met vallen en opstaan. Ik moet er niet aandenken dat ik Jos nu ook nog moet verliezen, Jos is de enige met wie ik dit verdriet echt kan delen, hij weet als geen ander wat ik mis en wat ik doormaak, hij deelt samen met mij alle herinneringen aan Max. Jos is mijn maatje, mijn beste vriend,  mijn rots, de vader van mijn kinderen alleen om die reden komen  we er wel uit maar het kost heel veel tijd, geduld en energie.

Dus ja ik kan wel wat dingen op noemen waarom ik me deze week, volgende maand, over een half jaar wat minder voel, ik weer paniekaanvallen heb en in een grot wil kruipen. Ik kan niet van te voren aangeven wanneer dit gebeurt of waardoor dit gebeurt, het overkomt me gewoon en het enige wat ik dan nodig heb is een schouder, tijd, een luisterend oor, liefde en geduld. Met die ingrediënten kruip ik weer uit de grot en zet ik weer een klein stapje vooruit, het gaat moeizaam, langzaam en soms zet ik ook weer stapjes terug, maar ik zet tenminste weer een stapje.

Vrienden

Gisteren bezoek gehad van het "vriendinnetje"van Max.


Ik vind het zo bijzonder en zo fijn dat zij nog bij ons langs komt, zeker gezien het feit dat hun verliefdheid nog maar heel pril was. Wat had ik haar graag "normaal"  willen leren kennen en in ons gezinnetje gesloten, want het is een lieve mooie meid. Wat vind ik het in en in triest dat zij dit mee heeft moeten maken, ik had het ze allebei zo anders gegund. Ik bedoel het was Max zijn eerste echte liefde..







Wij realiseren ons steeds weer dat het overlijden van Max zo'n indruk achtergelaten heeft op deze kinderen. Een dikke week voor zijn dood zijn ze nog met z'n alle op schoolreis in Griekenland, deze reis was zo geweldig en heeft zoveel losgemaakt bij de jeugd. Dan is het herfstvakantie waar ze elkaar ook regelmatig zagen en dan de bewuste vrijdagavond waar Max met een groep vrienden naar de Halloweenavond ging. Ze hadden het zo leuk samen en ze verheugden zich zelfs weer om die maandag weer naar school te gaan om verhalen te delen. En dan slaat het noodlot toe en staat het leven van de jeugd op z'n kop.

Je zal  als 16 jarige 's morgens net wakker zijn, na een gezellig feestje met je vrienden, de politie voor je deur hebben staan. Je zal dan maar te horen krijgen dat je vriendje die nacht is verongelukt. Je zal maar opgeroepen worden om een getuigenverklaring af te leggen. Wij realiseren ons dat dit echt een afschuwelijke impact op deze geweldige kids heeft gehad.

Vanaf het moment dat Max bij ons thuis opgebaard lag, hebben we de deur voor de klasgenoten en vrienden van Max open gezet. Ze zijn allemaal afscheid komen nemen op hun eigen manier. Ze hebben de kans gehad om een boodschap, laatste groet op de deksel van de kist van Max te zetten. Dat is zo'n mooi kunswerk geworden met zo'n mooie, lachwekkende en bijzondere boodschappen. We hebben die dagen de leukste verhalen over Max gehoord, we hebben daardoor een inkijk in het leven van Max gekregen wat wij anders nooit geweten hadden. Sommige kids zijn in die week regelmatig binnen komen vallen, iets wat voor mij soms best zwaar was, je wilt je toch groot houden voor deze kinderen, voor Jos heeft dit enorm geholpen die genoot van alle verhalen. Nu achteraf bekeken ben ik zo dankbaar en blij dat we voor deze manier gekozen hebben, deze kids hebben ons ontzettend geholpen.

Ook tijdens de uitvaart hebben zijn klasgenoten en vrienden een grote rol gehad, er is door klasgenoten gezongen, er werd muziek gemaakt, er hebben klasgenoten en door de directeur van gymnasium gesproken, ze hebben een filmpje laten zien, mede dankzij hun werd het een mooie plechtigheid, eentje met een lach en een traan. Nog nooit heb ik zoveel samenhorigheid bij een groep jongeren gezien. Echt een bijzondere groep jongeren.

Deze groep jonge mooie mensen hebben een herdenkingsdienst voor Max in elkaar gezet en gehouden op 6 december 2016, de verjaardag van Max. Deze dienst werd op school gehouden en was zo mooi, zo leuk, zo bijzonder. Ik krijg nu weer kippenvel en een smile als ik daar aan denk. Dat deze groep jongeren dit voor ons, voor Max en misschien ook wel voor zichzelf hebben georganiseerd is echt iets waar ik zo dankbaar voor ben. Dit neemt niemand ons meer af.

Ook nu komen de vrienden van Max nog af en toe langs iets wat wij als zeer bijzonder en prettig ervaren, door die verhalen blijft Max een beetje in ons leven. Het zorgt voor wat leven hier in huis, we genieten van hun verhalen en hun aanwezigheid.  De vrienden en bekenden die de bewuste avond bij Max waren hebben getuigenverklaringen afgelegd, iets wat ik als moeder heel lastig vond, dat wil je de jeugd niet aandoen, ze hebben het al zwaar genoeg. Gelukkig kreeg ik steeds te horen dat de jeugd blij was dat ze wat konden doen dus daar hield ik me dan maar aan vast.

Jos had zeker in het begin de neiging om veel te vragen over Max aan z'n vrienden, daar heb ik een halt opgezet. Dit omdat ik weet uit ervaring dat dit heel belastend kan zijn voor de jeugd. Toen ik 16 jaar was zijn 2 vriendinnen van mij op een afschuwelijke manier om het leven gekomen en ook deze ouders hadden vragen aan ons, alleen wisten we niet alle antwoorden meer waardoor ik bang was om de ouders te kort te doen, waardoor ik op een gegeven moment niet meer naar ze toe durfde te gaan. Vandaar dat ik dit zo min mogelijk probeer te doen bij de vrienden van Max, hoe moeilijk het soms ook is, want ik wel natuurlijk ook alles weten. Maar ik vertrouw erop dat ze het me wel vertellen als de tijd er rijp voor is.

De vrienden van Max, wat een bijzondere groepje is het. Wat hoop ik dat ze nog af en toe bij ons langskomen, maar wat hoop ik vooral dat dit afschuwelijk drama hun niet tekent voor het leven, ze verdienen een leuke onbezonnen tijd. Wat ben ik trots op Max en de keuze van zijn vrienden, want zonder hun hadden we heel veel verhalen, foto's, filmpjes niet gehad.

Ze zeggen wel is de jeugd is flexibel, ik weet uit ervaring dat zo'n heftige gebeurtenis iets is wat je altijd bij je draagt. Ook al is de jeugd flexibel, vergeten gaan ze dit nooit.

Alleen

Soms heb ik van die dagen dan voel ik me zo alleen, dat is een heel naar gevoel.
Ik kan dan in de stad lopen of met vrienden ergens zitten of gewoon thuis zitten met Jos en Job en toch besluipt me dan het gevoel van eenzaamheid.

Alleen in mijn verdriet, alleen in mijn gemis, alleen in mijn boosheid, gewoon in alles alleen. Het is een heel leeg, hol gevoel waarbij mijn maag letterlijk inelkaar kruipt, ik zeg wel eens lijken wel weeën. Ik denk dat niemand het ziet of in de gaten heeft want ik heb ondertussen wel geleerd om een masker op te zetten, alleen de mensen die heel goed verder kijken zien het in mijn ogen.
Laatst nog zei een vriendin tegen mij, je kan wel lachen maar je lacht pas echt weer als ook je ogen lachen. Dat is iemand die verder dan de oppervlakte kijkt.

Vanmorgen werd ik wakker met het lege, vlakke gevoel en voelde me zo ontzettend alleen en eenzaam. Jos en Job waren allebei al weg, dus ik was ook echt alleen in huis. Alleen mijn trouwe viervoeter Bono was er. Die voelt gelijk aan dat ik niet lekker in mijn vel zit en kruipt dan helemaal tegen mij aan, troost me. Ondanks dat blijft dat lege gevoel aanwezig.

Vandaag is dus zo'n dag waarin ik me dus alleen voel, het gevoel heb dat er een band heel strak  om mijn middel zit dat zelfs adem halen pijn doet. Ondertussen heb ik geleerd dat ik hiet niets aan kan doen, dit gevoel is er en moet van zelf weer weg gaan. En geloof ik heb al alles geprobeerd om dat gevoel te onderdrukken. Ik ben er voor gevlucht, terrasje pikken met vrienden, shoppen, casino bezoeken, wijntjes drinken noem het maar op en ik heb het geprobeerd maar ondertussen weet ik dat het gevoel er blijft. Dus het enige wat ik kan doen is het ondergaan.

Wat soms helpt is dan Max opzoeken, wat ik daar me bedoel is dat ik op de kamer van Max, op zijn bed of aan zijn bureau ga zitten, tussen zijn kleren ga rommelen of wat dan ook op zijn kamer doe. De kamer van max is bijna heilig gebied daar mag bijna niemand zonder mijn toestemming op. Ik kan zelfs boos op Jos worden als hij zit te rommelen op Max zijn kamer. Heel fout en onredelijk maar ik doe het wel. Het lijkt wel of de kamer van Max geen deel uit maakt van ons huis, de deur moet ten alle tijde dicht en ramen zo min mogelijk open, alles is nog exact zoals hij het achter heeft gelaten. Daarom geeft die kamer mij het gevoel van verbondenheid. Maar de kamer zorgt ook voor heel veel pijn en verdriet, ik kan de kamer niet oplopen zonder dat ik moet huilen en ik mijn maag in elkaar voel kruipen.

Wat ik ook vaak doe is de route lopen die Max de bewuste nacht heeft gefietst en gelopen. Daar voel ik Max altijd. En dan even boven op het talud gaan zitten tussen hecto paaltje 237.2 en 237.1. Dat zijn de plekken waar het gevoel soms weggaat, dan ben ik even één met Max. Het bijzondere is dat als ik die route loop er 9 van de 10 keer een vlinder mee vliegt en een vlinder staat voor een overleden kind. Dat geeft een gevoel van rust. Het neemt de pijn niet weg. het neemt het gemis niet weg maar het geeft me rust.

Vandaag heb ik gekozen om even op zijn kamer te rommelen en voor de afwisseling maar eens het raam open heb gezet. Even frisse lucht.
Ik denk dat die leegte, de eenzaamheid er altijd zal blijven, alleen hoop ik dat hevigheid waarmee ik het nu ervaar ooit minder word.

Medium's

In 1998 maakte ik voor het eerst kennis met een medium, ik was met een goede vriendin naar een paranormale beurs. Allebei geen ervaring met dit fenomeen maar goed daar gingen we dan vol goede moed, praatjes en veel lachen liepen we die beurs op. Natuurlijk lieten we ons de kaarten leggen, want ja je gaat niet voor niets naar zo'n beurs. Die kaartlegging is toen zo fout gevallen bij mij, ik was echt uit mijn huisje. Dat ik vanaf die tijd absoluut nooit meer na een medium toe zou gaan.

Ook kwamen op de tv steeds meer programma's met medium's, denk maar aan Char, Het zesde zintuig, Derek Ogilvie. Deze programma's waren en zijn nog steeds een succes, want er zijn genoeg mensen die bezig zijn met leven na de dood en contact leggen met overledenden.

Iets in mij heeft er altijd wel in geloofd dat er meer is tussen hemel en aarde, dit zijn natuurlijk zaken waar je niet zo maar met iedereen over praat. Mijn zus is in 1990 overleden en ik heb  er altijd in geloofd dat zij afscheid van mij is komen nemen. Na haar overlijden is ze meerdere malen bij mij geweest, ik vond dit doodeng en dacht dat ik gek aan het worden was, totdat iemand tegen mij zei dat ik niet bang hoefde te zijn, dat ze alleen afscheid kwam nemen en vanaf dat moment heb ik het toegelaten, ze is daarna nog een keer geweest.

Sinds het overlijden van Max wil ik niets liever dan in contact komen met hem, dus ja dan moet je toch echt naar een medium. Maar hoe vind je een goede, wie kan je vertrouwe. Gelukkig hebben we door adviezen van vrienden en bekende een goede gevonden. Nu Max overleden is ben ik inmiddels al drie keer naar een medium geweest voor een reading.

De eerste keer hebben we een afspraak gemaakt onder een andere naam, ook hebben we verder geen info gegeven aan de telefoon. Dit omdat je momenteel onze namen of die van Max maar hoeft te google en je weet bijna alles van die bewuste nacht.
Samen met Jos ging ik naar deze mevrouw, ik was echt wel gespannen en vond het ook wel eng. Eenmaal bij haar binnen zei ze gelijk dat we iemand bij ons hadden, een jongen die zich heel erg schaamde. Een jaar of 15 schatte ze, nog steeds hadden wij niets gezegd dan alleen onze voornamen.
Dit medium vertelde ons het hele ongeluk en de weg erna toe, ze zei dat er heel veel alcohol in het spel zat, dat Max niet meer recht kon lopen zo dronken was hij. Ze vertelde nog heel veel persoonlijke zaken en beschreef zelfs de uitvaart. Ze zei echt dingen die wij met niemand hadden besproken, zoals letsels die Max had opgelopen. Dit kon ze niet uit de krant of wat dan ook gehaald hebben.
Deze reading duurde lang, was heel uitgebreid en heel indrukwekkend. Het betekend dus dat er meer is.
Ik heb echt een tijd nodig gehad om dit allemaal te plaatsen, zoveel info, zoveel verdriet, zo'n groot gemis. Voor Jos was het fijn dat hij hoorde dat het goed met Max gaat, dat hij bij z'n opa's en oma is. Ik kan daar wat minder mee, Max had het hier fijn en hoort gewoon hier te zijn.
Het medium adviseerde mij om het boek "het sprookje over de dood " te lezen dat heb ik gedaan en dat heeft wel het een en ander duidelijk gemaakt voor mij.

Na een tijdje had ik de behoefte om nog eens naar haar toe te gaan, gewoon om even te kijken hoe het nu met Max is . Ook dit bezoek was weer indrukwekkend, mooi maar oh zo pijnlijk.

Via een ex collega heb ik een reading gewonnen op facebook, bij deze was ik natuurlijk heel sceptisch ik bedoel zij wist wie wij waren en had dus heel veel info kunnen opzoeken. Met wat achterdocht ging ik samen met Jos naar haar toe. Ook zij omschreef het ongeluk in detail en beschreef het verloop van de avond, het overmatig alcohol gebruik en de rest. Deze info had ze voor een gedeelte kunnen google maar niet zoveel details. Ineens zei ze, Max is een beetje boos op je, ik schrok en vroeg waarom, hij was niet blij dat ik hem een pluk haar heb afgeknipt, dit kan zij absoluut niet weten, dit weten echt alleen maar mensen die heel dicht bij mij staan. En ja ik snap dat Max daar niet blij mee was, Max was zeer ijdel zeker wat zijn haar betreft. Dus dat was weer een duidelijke bevestiging dat er meer is. Beide mediums zeiden sommige dingen exact het zelfde en wisten heel veel details.

Ik ben ook nog met mijn zus, zwager en goeden vriendin naar Derek Ogilvie geweest, hier geen reading gehad maar wel voor mij het bewijs dat je contact kunt leggen, krijgen met overledenden.
Dit was een leuke show en was zeker de moeite waard om eens mee te maken.

Is er meer tussen hemel en aarde? Is het allemaal onzin en horen wij wat we willen horen? Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat het mij geholpen heeft, ik heb dingen gehoord die ik nodig had om te horen. Ik vind het aan de ene kant een fijn idee dat Max veel bij ons is, aan de andere kant maakt het me ook heel verdrietig want er is geen interactie meer. Maar soms zijn er momenten waar ik op zijn bed zit of op mijn eigen bed lig en ik hem voel, ik hem ruik en ik weet dat hij er is. Door de mediums weet ik nu dat ik me dat niet verbeeld.

Geloof het wel of geloof het niet dat moet iedereen zelf weten, maar oordeel niet. Voor mij en volgens mij voor heel veel mensen is een reading een hulpmiddel bij rouwen en dat alleen is al zoveel waard.

OOK

Een tijdje geleden heb ik me lid gemaakt van de organisatie OOK. Hier had slachtofferhulp mij op geattendeerd. OOk is een organisatie die er is voor ouders van overleden kinderen vandaar de naam OOK.

Na het invullen van mij gegevens op internet kreeg ik een contactpersoon toegewezen. Met haar heb ik een heel fijn telefonisch gesprek gehad en een mooi boek om te lezen van gekregen, ook appen we regelmatig.

Maar vandaag valt er een blad in de brievenbus het kwartaalblad van OOK, en ineens realiseer ik me ik ben een OOK, ik ben een ouder van een overleden kind. Klinkt misschien heel raar, ik blog over het overlijden van mijn zoon en wat het met ons doet dus je zou toch verwachten dat ik wel wist dat ik een ouder ben van een overleden kind, maar als je zo'n blad ineens in je handen hebt en op de kaft OOK staat dan komt het ineens binnen. Ik hoor bij de groep mensen die hun kind hebben verloren.

Het klinkt zo raar OOK, ik bedoel ouders overleden kind, ik ben toch gewoon de mama van Max en van Job. Ik heb me nooit gezien als een OOK, ik heb me nooit gevoeld als een OOK en nu ineens besef ik me, ik ben een OOK. En ik ben niet de enige, ook dat realiseer ik me door dit blad.

Ik heb de afgelopen maanden al eens met een moeder gesproken die haar dochter is verloren ten gevolgen van een afschuwelijk ongeluk. Zo'n gesprekken helpen echt, bij mensen die het zelfde hebben meegemaakt is een woord, een blik genoeg. Maar het is ook confronterend en eng, want wil je alles wel weten en delen? Gelukkig was het gesprek met deze moeder heel erg fijn, het voelde als thuiskomen.  Ik merk dat er heel weinig hulpgroepen zijn voor mensen zoals ons, ouders die hun kinderen plots, totaal onverwacht in een klap verliezen. Ouders die geen afscheid hebben kunnen nemen. Dat is jammer want ik denk echt dat je elkaar kunt helpen, je begrijpt wat de ander voelt en doormaakt.
Ook heb ik gesproken met de moeder van een vriendin van vroeger die nu 27 jaar geleden van haar leven is beroofd, ik heb gesproken met de zus van deze vriendin en de zus van een andere vriendin die gelijktijdig van haar leven is beroofd. Deze mensen weten wat je meemaakt, wat je voelt maar ook wat Job doormaakt, dit is zo kostbaar deze gesprekken geven me soms het gevoel dat ik het ook kan, dat ik dus ook door kan gaan met leven, dat ik door met gaan.

Het is wel belangrijk dat je een klik hebt met diegene met wie je praat, je laat iemand in je leven toe op het kwetsbaarste moment van je leven, dus het moet goed voelen. Als het niet goed voelt niet doen, het moet beide partijen wat opleveren en niet wat kosten. Verdriet kan je dan echt delen. Je moet je openstellen en blootgeven, alleen dan kan het wat opleveren.

En nu ben ik dus een OOK, nee ik ben meer dan alleen een OOK, ik ben Marie-josé de moeder van Job en Max, 2 geweldige zonen. Job is 18 jaar en Max was bijna 16 jaar. Max blijft voor altijd 15 jaar.
Ja ik ben Marie-josé mama van 2 kinderen, Job en Max en ik ben een OOk.

Vluchten

Vandaag is weer zo'n dag dat ik wil vluchten. Waar naar toe weet ik niet en maakt ook eigenlijk niets uit. Gewoon vuchten, weggaan zonder doel of bestemming maar gewoon weg. Dit gevoel heb ik de laatste 8 maanden heel vaak. Ik weet echt wel dat het geen zin heeft om weg te gaan, om te vluchten, dat de pijn en het verdriet in mij, in ons zit. Maar soms heb ik van die dagen dat het huis, de pijn, de onmacht zo op mijn neer valt dat ik alleen nog maar wil vluchten.

Er zijn ook dagen dat ik kan vluchten in het verleden, dan kijk ik terug op mijn eigen jeugd en alles en iedereen die toen in mijn leven waren. Dat is ook even wegdromen uit de realiteit. Als ik zo terug kijk naar mijn eigen jeugd, ik heb best een fijne jeugd gehad, zal jullie besparen met al die verhalen maar de mensen die me uit die tijd kennen die weten genoeg. Wat was de tijd aan de ene kant anders, wat waren wij anders,  maar aan de andere kant ook toen gebeurde er dingen die echt afschuwelijk waren. Ook in mijn jeugd heb ik al op een afschuwelijk manier afscheid moeten nemen van dierbare, ook toen gebuerde er iets wat echt niet had moeten en mogen gebeuren.  Deze dingen vormen je, althans dat zeggen ze.

Ook vlucht ik wel eens terug naar de tijd dat de kinderen nog klein waren, ik ken me de geboorte van beide nog herinneren als de dag van gisteren. Ook hun eerste jaren zie ik zo nog voor mij. Wat waren het 2 verschillende kereltjes, Job onze clown, ons eigenwijs manneke wat zo onbevangen de wereld in keek en zo gefocust was op mama en Max was zo nuchter en zo slim die stond echt al heel vroeg met beide beentjes op de grond. Beide jongens hadden zo veel humor, waren zo ontzettend slim en geliefd.  Wat zijn de jaren om gevlogen en wat heb ik soms de jongens groot gekeken als ze weer eens een nacht niet door sliepen, pfff waar is de tijd heen. Dit vluchten is fijn maar ook heel pijnlijk want ik weet dat ik het die herinneringen moet doen er komen geen nieuwe meer bij van Max. Er komt een tijd dat het vluchten in herinneringen steeds moeilijker wordt, dat we ons dingen niet meer goed kunnen herinneren, dat we kleine dingen niet meer weten. Wat zijn die stomme kleine dingen nu ineens belangrijk. Vandaar dat ik dus regelmatig in de tijd terugvlucht.

Er zijn ook momenten dat ik terugvlucht naar 29 oktober, dat zijn de minst leuke reizen. Die vlucht blijft een nachtmerrie en ook uit die nachtmerrie herinner ik me steeds weer andere dingen. Dingen over de avond ervoor, voornamelijk vlucht ik in mijn droom naar deze datum en beleef ik alles weer opnieuw, ieder telefoongesprekje van de nacht kan ik nog exact herinneren. 29 oktober is de dag dat ons leven, het leven van onze naaste en het leven van de vrienden van Max in een klap op z'n kop stond. Het leven van heel veel mensen is op die dag veranderd.

Vandaag had ik dus een dag waar in ik weer eens wou vluchten, nu weer letterlijk weg van alles en iedereen. Auto starten en gaan en kijken waar je uiteindelijk beland. Het huis verkopen en ergens anders opnieuw beginnen. Maar wat moet ik opnieuw beginnen, waaraan moet ik opnieuw beginnen, met wie en waar moet ik opnieuw beginnen?

Dus ook vandaag heb ik het uitgeroepen, heeft Jos naar mij geluisterd en realiseer ik me daarna weer dat vluchten geen zin heeft. Dit is mijn leven nu, overal waar ik ben, wat ik doe, met wie ik ben zal ik Max missen en zal er een onrust in mijn lijf  en geest heersen. Ooit hoop ik weer mijn plekje en rust te vinden en tot die tijd vlucht ik van het verleden, naar het heden en wie weet ooit weer naar de toekomst.

Max door de jaren heen.....

Trots op Job

Vandaag eens een blog met een lichtpuntje. Gisteren heeft Job z'n diploma uitreiking gehad. Hij is geslaagd voor het VWO. Wat zijn wij als ouders, maar ook de docenten op Trevianum trots op Job. Ondanks alles wat er gebeurt is de afgelopen maanden heeft die jongen het gewoon geflikt. Dit is zo'n prestatie want hij heeft echt moeite gehad met concentreren en hier thuis was het ook niet echt het fijne leerklimaat.
Job heeft dit jaar. na het overlijden van Max zijn rijbewijs gehaald en nu ook zijn diploma.

Gisteren was het dan zover, de diplomauitreiking, voor ons de eerste en ook gelijk de laatste keer, iets waar ik nog niet helemaal klaar mee ben maar goed. Ik was gisteren zo'n trotse mama, toen ik mijn zoon daar zijn diploma zag tekenen en in ontvangst zag nemen.

Mijn jongen is geslaagd, ik vind de tijd echt voorbij gevlogen, ik herinner me nog zo goed zijn eerste dag op Trevianum en nu is hij geslaagd.

Dit betekent een nieuwe fase in zijn leven en in dat van ons, Job gaat studeren, hij gaat op kamers.

Iets wat ik vorig jaar echt zou aanmoedigen, krijg ik nu spontaan buikpijn van, ons huis in in een jaar thuis leeg. Geen kids meer. Het lege nestsyndroom waar ik wel eens van gehoord hebt bestaat echt. Hoe blij ik voor hem ben, hoe trots ik op hem ben en hoe zeer ik het hem gun, vind ik het echt heel moeilijk. Hij is klaar, maar ik nog niet en misschien word ik dat wel nooit meer. Ik was al niet goed is loslaten en nu al helemaal niet meer.

Alles voelt dubbel want onder de vreugde ligt ook een hele laag verdriet, want dit hadden we volgend jaar nog eens moeten meemaken. Max had gewoon volgend jaar zijn diploma moeten halen.

Vanaf het Gala van Job heb ik het daar moeilijk mee, vanaf dat moment wist ik dat er een streep kwam onder het hoofdstuk Trevianum. Een school waar allebei mijn kids met veel plezier heen gingen, een school die ons de afgelopen maanden zo heeft gelopen en ondersteunt heeft in het verdriet en verlies van Max. Job is klaar, Trevianum is klaar, alleen ik nog niet.

Weer een hoofdstuk afsluiten, veel te snel en abrupt. Wat had ik het graag anders gezien, wat had ik dit Max allemaal gegund, wat had ik het laatste schooljaar voor Job anders willen zien. 

Ach ja dat is mijn gevoel en mijn verdriet, bij elke mooie stap die Job zet, voel ik de pijn en steek dat Max dit niet meegaat maken. Misschien niet eerlijk maar wel menselijk denk ik.

Maar op de eerste plaats is het gevoel van trots wat de boventoon heeft.

Wat heeft onze Job het geweldig gedaan en wat heeft hij dit verdient. Dit zijn de lichtpuntjes in ons leven, deze lichtpuntjes houden ons op de been, hier doen we het voor.

Do's en Don'ts

De afgelopen maanden heb ik  veel gehoord, gezien, ervaren als het gaat om reacties van mensen op ons verlies. Ik realiseer me dat het voor iedereen heel moeilijk is om wat te zeggen. Mensen zijn bang om het fouten te zeggen en je onnodig verdriet te doen. Ook begrijp ik dat mensen ons liever ontlopen, omdat ze bang zijn. Geloof  me ook ik weet niet hoe ik moet reageren en wat ik moet doen, ook ik doe maar wat iedere dag opnieuw. Ik heb het internet afgezocht, me aangesloten bij lotgenotengroepen en met ouders gepraat die ook een kind hebben verloren, allemaal lopen ze tegen het zelfde probleem aan, het is voor de omgeving heel lastig, wij zijn de nachtmerrie van iedere ouder geworden.

Om het een beetje makkelijker te maken zet ik wat do’s en don’ts  op papier. Dit zijn mijn do’s en don’ts dus dit hoeft niet voor iedereen te gelden. Ook wil ik hiermee geen oordeel vellen, ik wil alleen laten zien dat soms goed bedoelde dingen fout kunnen vallen of overkomen.

Wat niet doen:

-         -  Negeren: loop niet weg als je ons ziet, ik begrijp dat je misschien het liefst onder een steen wilt           kruipen maar niet doen, we zijn niet besmettelijk en we zien het echt.

-         -  Vragen stellen waar je antwoord niet van wilt horen, voorbeeld vraag niet wat je voor me kan         doen als je het antwoord niet wilt horen. Ik kan soms antwoorden geven die niet reëel zijn, het is         mijn gevoel, verdriet wat spreekt.

-         -  Toon geen medelijden, we zijn niet zielig.

-        -   Blijf niet weg, ook al is het niet meer zoals voorheen en zijn wij veranderd of doen we anders, dit is     niet persoonlijk maar ligt echt aan onze situatie. Geloof me iedere dag is een gevecht en soms kom      je op het verkeerde moment of zie je me op de verkeerde plek.

-      -     Zeggen dat jij het allemaal niet zou kunnen en dat je hele dagen in bed zou liggen ofzo, wij               kunnen het ook niet, wij moeten en doen. Geloof me ik heb dagen in bed gelegen ook dat helpt           niet, de pijn wordt niet minder en Max komt niet terug.

-         -  Tegen mij zeggen dat ik moet bellen als ik hulp nodig heb, Ik bel niet want kwetsbaar opstellen is     niet mijn aard. Daarbij kan ik je niet zeggen waar ik hulp bij nodig hebt. Als je het gevoel hebt dat     je wat voor me wilt doen dan kom gewoon, een kopje koffie met mij drinken is ook wat doen.

-          - Zeggen dat tijd alle wonden heelt of andere loze spreuken, deze wond heelt nooit meer.

-        -   Niet oordelen, iedereen rouwt op zijn eigen manier en als ik lachend op een foto sta wilt het nog         niet zeggen dat het goed met mij gaat.

Wat kan je wel doen:

-          - Laten blijken door een berichtje, telefoontje wat dan ook dat je er bent, ieder berichtje zijn           kleine lichtpuntjes

-         -  Er onvoorwaardelijk zijn, ik heb nu juist mensen om mij heen nodig die er gewoon zijn, niet             oordelen maar er gewoon zijn.

-        -   Luisteren, ook al vertel ik het verhaal voor de 1000^ste keer

-        -   Medeleven tonen dat is wat anders dan medelijden

-          - Gewoon blijven komen ook al heb ik je de keer ervoor misschien gekwetst weet dat het niet                  persoonlijk is

-          - Samen met mij huilen, lachen, schelden wat dan ook maar vooral samen.

-      -     Wees jezelf en ben eerlijk

-        -   Troost me als ik het zwaar heb en dat heb ik het vaak, een arm om iemand heen zegt zo veel meer        dan een paar woorden.

Ik denk dat ik het in een zin kan uitleggen, ben er als ik je nodig heb, oordeel niet als ik op mijn bek ga maar raap me op of kom naast me liggen gaan we samen naar de sterren kijken, geef een knuffel, noem Max zijn naam, haal me af en toe uit de situatie door even wat “leuks “te gaan doen, verwacht niets want ik heb momenteel heel weinig te geven, ik heb mijn handen vol aan ons drietjes. What you see is what you get, meer is er even niet. Ik heb gemerkt dat niet iedereen dat kan, we zijn dierbare mensen kwijt geraakt. Ook daar oordeel ik niet over, iedereen moet doen wat voor hem of haar het beste is en voelt, het doet alleen wel pijn.

 Ik geloof oprecht dat iedereen het goed bedoelt en z’n best doet maar weet dat soms dingen heel fout kunnen aankomen. Geloof me, ik doe niet anders.

250 dagen

Het is 250 dagen geleden, althans vannacht was het 250 dagen geleden dat we het afschuwelijke bericht kregen. 250 dagen klinkt zo belachelijk lang en toch voelt het als de dag van gisteren. Ik kan me alles van die laatste avond en nacht herinneren.  Ik voel nog de angst en paniek toen we erachter kwamen dat Max nog niet thuis was, ik voel nog de boosheid in de auto toen we aan het zoeken waren, ik voel nog de onmacht toen we terug thuis kwamen en Max er nog niet was. 250 dagen zijn ruim 8 maanden, 8 maanden klinkt weer veel minder lang, een zwangerschap duurt 9 maanden en mijn zwangerschappen vond ik omvliegen. Nu 250 dagen later word ik nog steeds misselijk als ik langs de plek op de A2 rijd, huil ik nog steeds ieder avond met zijn pyjama in mijn armen op zijn bed, mag niemand zonder mijn toestemming op zijn kamer, word ik boos als de deur of raam op de kamer opstaat, stel je voor de geur van Max gaat weg en die is al langzaam weg aan het gaan.

250 keer geen goedemorgen, 250 keer geen goedenacht,  geen ik houd van jou meer, geen kusjes en knuffels meer, al 250 dagen geen vuile sokken meer in de was, geen gemopper over de klusjes in huis, al 250 dagen geen geschaterd meer uit je kamer horen als je aan het gamen was met je vrienden. 250 dagen een lege plek aan tafel, op de bank, de auto. 250 dagen, zo'n beladen getal maar het gemis is net zo groot als bij 249 of 251 dagen.

Over 115 dagen is het al een jaar geleden, dan is er geen vorig jaar meer. Zo oneerlijk, zo bizar. En het rare van alles is dat het gemis nu pas met de dag groter wordt. Nu pas realiseer ik me dat dit het is, ons leven gaat verder zonder Max. We leven al 250 dagen zonder Max, als je me ooit had gevraagd kan je 250 dagen zonder een van je kinderen, had ik je voor gek verklaard. En nu besef ik me dat ik het doe, ik weet niet of ik het kan maar ik doe het wel. Het is geen vraag of je het wel of niet kan, je doet omdat je moet. Als we keuze hadden, geloof me dan had ik op 28 oktober al een hele andere keuze gemaakt.  Eigenlijk zie je dan pas hoe sterk wij mensen zijn, dat er iets in ons zit waardoor we doorgaan ook al hebben we de moed en kracht er niet voor.  Ik geloof er echt in dat Max mij de kracht en de moed geeft om door te gaan, dat Max er voor zorgt dat ik adem en leef. Verder geeft Job mij iedere dag een goede reden om op te staan, de reden van zijn bestaan is voor mij de allerbelangrijkste reden om al 250 dagen door te gaan. Wel vraag ik me iedere dag wat zou je nu gaan doen, hoe zou het op school verder zijn gegaan, had je nog je vriendinntje, waar zouden we op vakantie zijn gegaan. Ik mis de kleine dingen in ons leventje, alles wat we vanzelfsprekend namen, nu is niets meer vanzelfsprekend.

250 dagen zonder Max, morgen zijn het er 251 en zo komen we steeds dichter bij een jaar, 2 jaar enz enz. Zo zie je het leven, de wereld, alles draait door, alleen ik, ik sta nog steeds stil bij 28 en 29 oktober 2016. Ik sta stil en leef door dat klinkt zo tegenstrijdig en zo voelt het ook, voor Job, Jos en alle andere dierbare moet ik doorgaan en verder leven, alleen voelt iedere stap ik die maak als verraad richting Max. 250 dagen vol schuldgevoelens, pijn, verdriet, boosheid en soms heel soms een kleine beetje plezier.

Hoe het morgen is en gaat weet ik niet, wat ik wel weet is dat ik het al 250 dagen doe, dus ik morgen ook wel weer red. Wordt makkelijker, wordt het verdriet minder ik weet het niet en geloof het nu ook nog niet, wat ik wel weet is dat ik sterker ben dan ik ooit gedacht had.

De 5 fasen van rouw volgens Kubler Ross

De 5 fasen van rouw volgens Kubler Ross

Volgens Kubler Ross gaat rouw in 5 fasen. Deze fasen heb ik in mijn opleiding stervensbegeleiding en tijdens mijn werk als verzorgende regelmatig gezien. Tijdens mijn werk herken ik de fasen en kan ik hier op inspelen en mensen ondersteunen en begeleiden. Helaas nu herken ik de fasen ook maar kom ik erachter dat de theorie en de praktijk niet altijd werken of het zelfde zijn.

Hier de 5 fasen van Kubler Ross:

Ontkenning  van de realiteit als afweer tegen het verdriet van het verlies.: “Dit gebeurt niet bij mij.”
Ontkenning is een bewuste of onbewuste weigering om de realiteit onder ogen te zien. Het is een natuurlijke vorm van zelfbescherming. Het helpt om zelf te bepalen in welk tempo het verdriet wordt toegelaten. We laten niet meer binnen dan we aankunnen. Sommige mensen blijven echter opgesloten in deze fase.

Woede: “Waarom met mij?”
Als de waarheid tot iemand is doorgedrongen ontstaat er vaak boosheid. In deze periode is de rouwende meestal moeilijk te benaderen. Onder de woede ligt de pijn.

Marchanderen en vechten om het verlies af te wenden als men merkt dat woede en opstandigheid niet werken.: 
In deze fase probeert men te onderhandelen. Men belooft het één te doen als er iets anders tegenover staat. Men denkt bijvoorbeeld "Als ik vanaf nu heel aardig ben voor iedereen, dan kan ik vast mijn kinderen nog wel zien opgroeien". Veelal is de hoop (op herstel) een grote drijfveer.

Verdriet en depressie: ”Ik geef het op.”
Wanneer men de realiteit begint te accepteren komen gevoelens van verdriet, spijt, angst en onzekerheid naar boven. Vaak dienen ook verliezen uit het verleden zich weer aan. De rouwende is bijna niet meer te bereiken. Men kan behoefte hebben aan het steeds weer uiten van het verdriet. Op de bodem van het verdriet ligt vaak woede. Onderdrukte woede is vaak de oorzaak van een depressie.

Aanvaarding: “Ik ga verder met mijn leven.”
Als iemand voldoende tijd en vaak ook enige hulp heeft gehad om door de genoemde fasen te gaan begint men de realiteit te accepteren. Er komt berusting en men kan onthechten, loslaten. Loslaten is niet hetzelfde als vergeten. Het is het verlies een plaats geven in het leven en verder gaan.

Ik zal nu de fasen beschrijven zoals ik ze ervaar en ervaren heb, geloof me ik zit er nog midden in.

Ontkenning  van de realiteit als afweer tegen het verdriet van het verlies.: “Dit gebeurt niet bij mij.”
Deze fase schoot ik gelijk in na het telefoongesprek met de ambulancebroeder die bewuste nacht, gelijk was mijn eerste gedachte, dit kan niet, dat is niet onze Max,  ze maken een fout, vergissing. Zelfs toen we aankwamen bij het AZM en de artsen en verpleegkundige ons stonden op te wachten en ons vertelden dat Max overleden hadden geloofde ik het nog niet. Zelfs toen we naar de kamer liepen waar Max lag bleef er iets in mij zeggen dat dit niet Max kon zijn. Ook de dagen, weken erna had ik momenten dat ik dacht dat het allemaal een boze droom was, dit kan toch niet, dit hoort toch niet. De laatste keer dat ik in de ontkenning zat was een paar weken geleden, we hadden een paar daagjes Oostenrijk geboekt, even weg met z'n tweetjes en gelijk raakte ik in paniek, ik kan niet weggaan, want stel je voor Max komt thuis en wij zijn er niet. Deze fase is heel pijnlijk, want iedere keer komt na de ontkenning het besef van de realiteit. Iedere keer sterft Max dan opnieuw.

Woede: “Waarom met mij?”
Woede, boosheid heb ik iedere dag, ik ben boos op alles en iedereen, Boos op het bestuur van de jeugdsoos, waarom hebben ze niet verantwoordelijk gehandeld, boos op Max waarom heeft hij niet gebeld, boos op iedereen die ons heeft laten vallen omdat onze situatie te lastig voor hun is, boos op de wereld die iedere dag maar doordraait, boos op het meisje achter de kassa die mij fijn weekend wenst, en zo kan ik nog heel veel redenen opnoemen. Boosheid houd me op de been, geeft me het gevoel dat ik leef en kan ik tegen in gaan. Je wilt niet weten hoe vaak ik met Bono door de wijk loop en echt hoop dat hij eens flink schijt op de oprit van iemand, helaas is Bono goed opgevoed en poept hij niet op stoepen of straten dus helaas nooit de confrontatie met iemand om die reden op kunnen zoeken. Eens goed schelden, schreeuwen echt iemand de huid vol schelden lijkt me heerlijk. De keerzijde van deze boosheid is dat ik daarna volledig instort en het me mentaal volledig uitput.

Marchanderen en vechten om het verlies af te wenden als men merkt dat woede en opstandigheid niet werken.: 
Dit vind ik een lastige fase, ik zal het vast en zeker doen maar kan geen exact voorbeeld noemen. Het maakt namelijk niet uit wat of hoe ik vanaf nu verder leef , Max krijgen we nooit meer terug.

Verdriet en depressie: ”Ik geef het op.”
In deze fase zit ik iedere dag, iedere ochtend word ik huilend wakker en iedere avond ga ik huilend slapen. Dit verdriet is zo intens, zo heftig dat het me letterlijk volledig leegzuigt. Deze pijn is met geen pen te beschrijven en ik hoop ook oprecht dat niemand dit ooit mee hoeft te maken. Ik wil het geen depressie noemen, ik noem het echt rouwen. Rouwen om het feit dat ik Max niet volwassenen zie worden, ik leef langer zonder Max dan met Max. Dat hoort toch niet, dat is onmenselijk en onnatuurlijk. Rouwen om de dromen die ik als moeder voor Max had. Verdrietig om de pijn die ik bij Jos zie, verdrietig om te zien wat het met Job doet. Huilen lucht wel even op, het is een explosie van emotie die ervoor zorgt dat je daarna even helemaal leeg en ontspannen bent. Verdriet kan je ook delen met de mensen om je heen, samen huilen, samen delen. Dat is het voordeel van deze fase, je hoeft het niet alleen te doen. Ik denk oprecht dat ik nooit meer uit deze fase kom, ik denk dat ik levenslang heb, ik zal altijd verdrietig zijn om dit afschuwelijk verlies. Ik geloof wel dat ooit de zon weer gaat schijnen alleen niet meer zo fel, dat de lucht weer blauw kan zijn maar nooit meer zo helder, alles heeft een grijze waas en alles krijgt wat minder kleur. Hier moet ik me leren leven, hoe weet ik niet.

Aanvaarding: “Ik ga verder met mijn leven.”
Dit vind ik de moeilijkste fase en ben ik ook echt nog niet. Hier heb ik het regelmatig over en ben hier zo bang voor dat ik hier zelfs EMDR voor heb. Verder gaan met mijn leven voelt voor mij als verraad. Ik weet rationeel dat dit niet waar is en dat ik al 8 maanden leef zonder Max, maar het zeggen en er stappen voor nemen, pfff nee dat is nog niet bespreekbaar. Hoe kun je dit ooit aanvaarden, hoe kun je ooit zeggen ik heb het geaccepteerd?? Nee dat zal ik nooit, althans nu nog  niet zeggen of doen. Iedere dag vind ik het belachelijk en vind ik nog steeds dat Max gewoon hier had moeten zijn. En ik weet dat stappen zet en verder ga, iedere dag sta ik op, kleed me aan, zorg dat er eten op tafel staat. Ik ben zelfs vandaag voor de eerste keer weer 2 uurtjes op mijn werk geweest. En terwijl ik dit type voel ik mijn maag draaien alsof ik niet verder mag van mijzelf. Ik ga door voor Job, Jos, mijn familie en vrienden, ik ga door voor mijzelf maar vooral ga ik door voor Max, want dat is wat hij zou willen  en ik ben samen met Jos en Job de enige die het verhaal en de 15 jaar van Max in leven kunnen houden en kunnen delen met iedereen die het wilt. Dus ik maak kleine stapjes vooruit en soms ook weer achteruit, dat wil niet zeggen dat ik het accepteerd dat wil alleen maar zeggen dat ik wel nog leef.

Dit is een beschrijving van de 5 fasen zoals ik ze ervaar, het is een marathon iedere dag, rouwen is echt topsport.
Lichamelijk heb ik de afgelopen maanden de nodige klappen gehad en ook op sociaal vlak heb ik veel verloren. Dat is pijnlijk maar het is zoals het is. Wat voor mij het lastigste is geweest de afgelopen maanden is dat ik niet alleen rouw maar Job en Jos ook rouwen en we nooit in dezelfde fasen zitten. Dat maakt het heel lastig om elkaar te steunen, begrijpen en te helpen. Wat ik geleerd heb is dat je iedereen in zijn waarde moet laten, oordeel niet en als je merkt dat het even samen niet gaat, ga dan een blokje om, ga even weg uit de situatie. Laat de ander merken dat je hem ziet en geef elkaar de ruimte om te rouwen op zijn eigen manier. Er is geen goed of fout bij rouwen.

Vakantieperiode

De vakanties staan voor de deur. Overal hoor en zie je mensen bezig zijn met het plannen, uitzoeken, regelen van hun vakantie. Zomervakantie is toch de vakantie waar iedereen het meeste naar uitkijkt en van gaat genieten. Ook wij deden dat altijd als gezin . Zomervakantie was de vakantie dat we er met z'n viertjes en de Bono de hond erop uit gingen.

Rond januari ging ik internet afstruinen naar leuke vakantieplekjes maar vooral naar goedkope leuke vakantieplekjes. Italië had echt onze voorkeur, we hielden allemaal van dat land. Lekker eten, mooi weer, lekker aan een meer of de kust en flaneren door de stadjes. Onze laatste bestemming was vorig jaar Toscane. Een geweldige reis wat hebben we genoten.

Samen met Max bij de toren van Pisa

Dit jaar zouden we voor het eerst alleen met Max op vakantie gaan, Job zou met zijn vrienden gaan. Job is met zijn vrienden geweest. de mannen hebben een geweldige week in Lloret gehad. Onze eerste vakantie alleen met Max is ons helaas niet gegund. Jos en ik hebben geprobeerd om weg te gaan maar zijn naar drie dagen weer terug gekomen. Tijdens die drie dagen in Oostenrijk realiseerde ik me voor de eerste keer dat dit het dus is. Geen vakanties meer met mijn jongens. Geen geruzie meer tussen 2 pubers. Geen drukte meer, geen gemopper meer, niets meer. Ineens zijn Jos en ik op elkaar aangewezen. We wisten echt wel dat die dag ooit zou komen en er waren ook zeker momenten in het verleden dat we ons daar op verheugde. Maar nu het dan ineens zover is ben ik daar helemaal niet klaar voor. Ik wil geen vakantie zonder mijn jongens, ik weet niet eens hoe ik een vakantie moet uitzoeken zonder rekening te houden met de jongens.  wat en waar moeten Jos en ik samen naar toe. Ik wil op vakantie met Max. Ik ben nog niet zover om deze stap te zetten.

Dit klinkt misschien heel raar en misschien begrijpen jullie het niet. Als ouders weet je dan er een moment komt dat je de kinderen moet loslaten en daar ben je dan trots op. Je hebt dan je kinderen klaar gestoomd voor de grote wereld. Job is er klaar voor, hij is klaar om uit te vliegen en dat moet hij ook echt gaan doen. Dat is de natuurlijke gang van zaken, kinderen gaan studeren, gaan op kamers, gaan met vrienden op vakantie.Dus dat Job zijn eigen weg gaat is normaal en gezond, hij moet zijn eigen leventje oppakken. Maar Max had gewoon nog bij ons moeten zijn, dit is niet de natuurlijke weg en hier bij je als ouder nooit klaar voor. Het gaat zich niet om die vakantie het gaat erom dat ik me ineens realiseer dat dit ons leven is. Weer iets zonder Max. Weer het besef dat hij er echt niet meer is. Het gemis wordt met de dag groter en bij alles realiseer ik me dat de wereld doordraait alleen ik sta nog stil.

Vakantie 2017, ik ben er nog niet klaar voor, dus dit jaar maar even niet

Slapeloze nachten

De afgelopen maanden heb ik al heel veel slapeloze nachten gehad. Voornamelijk door de chaos in mijn hoofd. Ieder mens verwerkt tijdens zijn slaap de gebeurtenissen van de dag, nu kan je je misschien wel voorstellen dat de gebeurtenissen van de afgelopen tijd niet iets is wat ik ook 's nachts opnieuw wil doormaken. Vandaar de slapeloze nachten.

Nu weet ik vanuit mijn werk dat niet slapen slecht is voor je lichaam en geest, ieder mens heeft zijn slaap hard nodig, een goede nachtrust is belangrijk voor je gezondheid, je weerstand, je gemoed eigenlijk heb je het nodig om te kunnen functioneren.
Vandaar dat ik de afgelopen maanden regelmatig prikkelbaar ben, spierpijntjes heb, regelmatig hoofdpijn heb en zelfs een longontsteking heb opgelopen. Na die longontsteking ben ik toch maar even naar de dokter gegaan voor slaapmedicatie. Deze kreeg ik zonder probleem, ook de huisarts zag de noodzaak echt wel in.

Mensen die mij kennen weten dat ik redelijk eigenwijs ben, dus ik neem natuurlijk niet zo maar een pilletje. Eerst even google en lezen en kijken wat de bijwerkingen, ervaringen enz zijn voor deze pil.
Na gesprekken met mensen die mij heel goed kunnen en die ik vertrouw toch maar begonnen aan de medicatie. En ja hoor ik slaap. Dus de medicatie werkt, wat ze me wel vergeten zijn te vertellen is dat ik door die medicatie niet meer droom, het gevoel heb dat ik slaapdronken ben, ook gedurende de dag en het tenminste een uur duurt voor ik een beetje wakker word. Ieder zegt dat is alleen maar in het begin je moet er aan wennen. Goed dan geef ik ze het voordeel van de twijfel en ga ik door met de pillen. Ik kan er niet aan wennen en na een week of 3 ben ik er klaar mee. Ik mis mijn dromen, ik vind het verschrikkelijk dat ik Job niet meer hoor thuiskomen en ik heb geen contact meer met Max. Dit klinkt misschien heel zweverig maar in mijn dromen en in tijdens sommige nachten heb ik het gevoel dat Max soms bij mij. Stel je voor dat Max komt en ik heb zo'n pil genomen dan krijg ik er niets van mee.
Conclusie slaappillen is geen optie voor mij.

Wat dan??
Wietolie, volgens sommige mensen helpt wietolie bij onrust en het zorgt ervoor dat je wat duffer en slaperiger wordt. Je begrijpt natuurlijk dat ik gelijk mijn oordeel al klaar had staan, nee geen drugs in mijn huis. Maar goed ik schreeuw altijd voor ik geslagen word, dus ben me eens verder gaan verdiepen in deze olie. Nu blijkt dat het flink verdund wordt en dat je er echt maar een paar druppels van moet nemen. Oke misschien toch eens de moeite waard om te proberen. En het helpt, ik slaap goed in en droom evengoed, ik word wakker van vreemde geluiden en hoor Job weer thuiskomen, ook word ik 's morgens gewoon wakker zonder dat ik het gevoel heb dat ik dronken ben.

Dus nu denk je natuurlijk, probleem opgelost.
Voor een groot gedeelte is het probleem zeker opgelost, alleen heb ik nog Job. Job is 18 jaar, net geslaagd dus heeft elk weekend en dan ook het hele weekend feestjes. Wat ik hem gun en waar hij ook echt van moet genieten, alleen slaap ik niet meer als Job er rond een uur of 2 niet is. Ik raak in paniek en heb de neiging om te gaan zoeken, bellen, Jos wakker maken noem maar op.
Geloof me dit heb ik ook allemaal al gedaan. Zeker als Job zegt dat hij om 3 uur thuis is en er om half 4 nog niet is, dan gaan alle alarm bellen rinkelen. Om mijzelf niet knettergek te maken heb ik al geen eindtijd met hem afgesproken zodat ik niet in paniek raak als hij te laat is. Ook weet ik waar en bij wie hij is, met wie hij naar huis komt en hoe hij naar huis komt, Dus eigenlijk weet ik dan best al veel, zeker als je bedenkt dat Job al 18 jaar is.

Maar toch sinds 29 oktober heb ik slapeloze nachten, niet meer iedere nacht zoals de eerste maanden, maar ik heb ze nog. Nog steeds houden de spookgedachte mij 's nachts wakker en nog steeds raak ik in paniek. Zullen er ooit weer nachten komen die ik volledig door kan slapen en ik dan 's morgens wakker word met een gevoel van wat heb ik lekker geslapen? Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat sinds 29 oktober zelfs iets vanzelfsprekend als slapen niet meer zo vanzelfsprekend is.