Zondag 29 april is het al anderhalf jaar, of eigenlijk pas anderhalf jaar. En nog steeds voelt het als gisteren. Waar is de tijd heen gevlogen en wat is er een hoop veranderd en ook weer niets.
547 dagen, 78 weken.....dat is anderhalf jaar.....als ik zo opschrijf lijkt het zo lang, 547 dagen zonder Max dat is absurt, dat is belachelijk. 547 dagen geen kusje, geen ik houd van jou, geen goedemorgen, geen welterusten, geen JAAAAAA mam, geen stink sokken in de was.
En nog voelt het alsof hij gisteren nog hier was, nog steeds ruik ik hem af en toe, nog steeds vergis ik me weleens en wil ik onder aan de trap roepen, nog steeds mis ik hem verschrikkelijk en is de pijn in alle heftigheid aanwezig, er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet heb moeten huilen, moeten vloeken, moeten slikken, al 547 dagen.........
Ons leven 360 graden veranderd, niets is meer zoals het was. Daar kom ik nog steeds iedere dag achter. Alles wat 547 dagen geleden normaal leek, ons leven was, waar ik in geloofde, waar ik stond is nu volledig anders, niets is wat het lijkt.
Vanaf dat Max er niet meer is, zit ik in een modus die ik niet anders kan uitdrukken dan op een eilandje alleen. Op dat eilandje is het voor mijn gevoel nu veilig en soms kom ik er af en soms mogen mensen bij mij op bezoek komen. Maar niemand mag te dichtbij komen. Ik heb geprobeerd om van het eilandje af te komen en om weer deel te nemen in het "normale"leven. Echt ik heb het niet een keer maar vaker geprobeerd. Maar het lukt me niet. Dat is een hele harde confrontatie, de dingen die ik eerder met 2 vingers in neus deed lukken me niet meer. Over alles raak ik in de stress, alles is snel te veel. Dat is voor iemand als mij, een echte doener, iemand die altijd bezig was, leefde voor haar gezin, haar vrienden en haar werk een ontzettende klap. Alles wat ik van nature gewoon deed lukt niet meer. Ik krijg het niet meer geregeld. Nu lijkt dat misschien heel onbenullig of zo, maar het is heel raar dat je leven waarin je geloofde, je leven wat je had opgebouwd, waar je van genoot, waar je trots op was, waar je van hield in een klap weg is, samen met Max is alles weg, niets is meer wat het was.
Dat merk ik aan de kleine alledaagse dingen, zoals dingen vergeten, geen waarde meer hechten aan
materialistische zaken maar ook aan grote dingen zoals, geen vertrouwen meer hebben in mensen, geen vertrouwen meer hebben in mijn eigen kunnen en niet meer kunnen werken.
Dat laatste is gisteren besloten en dat is een moeilijke pijnlijke stap geweest. Mijn werk was mijn alles, mijn werk was mijn hobby, ik was op mijn best als ik op mijn werk was. En nu....nu kan ik het niet meer. Ik heb het geprobeerd, ik heb er alles aan gegeven maar het is er niet meer, ik heb niets meer te geven, daar ben ik wel achter gekomen. Maar om dat toe te geven, uit te spreken is zo pijnlijk en confrontererend. Wat moet ik nu dan, niet meer werken, ik heb altijd gewerkt.
In de afgelopen 547 dagen heb ik al zo vaak afscheid moeten nemen, heb ik al zoveel los moeten laten, je zou denken dat het went maar iedere keer is het een klap die ik weer moet verwerken.
Loslaten is iets wat ik heel lastig vind, ik kan dat niet goed, het voelt als falen, het voelt als verraad, het voelt als.....definitief. Daarom kan ik Max ook nog niet loslaten, wil ik hem niet loslaten, wetende dat ik daardoor niet verder kan met mijn eigen leven, dus dat inzicht heb ik de afgelopen 547 dagen gekregen.
Eerst de rechtzaak, dan eens echt gaan rouwen en dan.....dan .....misschien weer een nieuwe weg in slaan maar voor nu....mag ik nog even op mijn eilandje zitten want laten we eerlijk zijn het zijn pas 547 dagen, het is pas 1,5 jaar..........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.