Het wordt tijd dat ik de realiteit onder ogen ga zien. De laatste maanden heb ik niets anders gedaan dan gevlucht en weggerend, alles om de realiteit te ontvluchten. Een andere manier om niet na te hoeven denken en om niets te voelen is alcohol. De laatste maanden was wijn toch wel een hele goede vriend, wijn zorgde er voor dat ik even niets voelde, even weg was van alles wat ik voel en doormaak. Er zijn regelmatig avonden geweest dat ik me echt verloren heb in alcohol. Iets wat ik eerder nooit deed, ja ik drinkte wel eens een glaasje wijn bij het eten of op een terrasje maar dronken worden, of ziek worden van te veel drinken is me de laatste jaren niet echt gebeurt, tegenwoordig komt dat toch wel eens voor. Iets waar ik echt niet trots op ben. Maar nogmaals alles om niet te hoeven voelen, om niet stil te staan bij de realiteit.
Afgelopen vrijdag is dat weer gebeurt, een gezellig avond met vrienden eindigde met een dronken ik. Weer ziek op de toilet en weer een zaterdag op de bank me beroerd voelen. Nu voor het eerst merk ik dat ik er klaar mee ben. Ik wil niet meer vluchten in alcohol of wat dan ook. Het wordt tijd dat ik de realiteit onder ogen ga zien.
De realiteit is dat ik nog leef, dat ik een hele geduldige lieve man heb, nog een geweldige zoon heb en ik moeder ben van Max....Max is 17 maanden geleden overleden en komt nooit meer terug. Dit kan je niet wegstoppen, hier kan je niet voor vluchten, hier hept alcohol niet bij, maar om het onder ogen te zien doet pijn, doet verschrikkelijk veel pijn. Maar het is wel de realiteit, het is mijn realiteit en ik moet hem onder ogen gaan zien.
Het wordt tijd dat ik mijn leven onder loep ga nemen en stop met wegduwen en ontkennen. Ik moet hard gaan werken aan mijzelf. Geloof ik heb heel hard gewerkt afgelopen maanden en het heeft echt wel inzichten gebracht maar nu is het tijd om het hef in eigen handen te gaan nemen.
Niet alleen voor mijzelf maar ook voor mijn man en zoon, want die hebben recht op een vrouw en een moeder. Dit zullen moeilijke kleine stapjes worden maar ik moet ze gaan zetten wil ik mijn leven weer op de rit krijgen. Mijn werk, wat ik altijd met veel liefde en passie heb uitgevoerd staat al op een heel laag pitje en zit er voorlopig al niet meer in, iets wat mij heel veel pijn doet maar het gaat gewoon niet. Eerst moet ik leren voor mijzelf te zorgen voor ik voor de ander kan zorgen. Dat is de eerste stap om in te zien dat ik niet kan vluchten of wegrennen van de realiteit. Nu de rest nog.....
Als ik iets zeker weet is vluchten kan niet en het wegdrinken helpt ook niet.....de klap komt dan later 2 x zo hard terug......ik ben er klaar mee....tijd om het roer om te draaien voor mijzelf, voor mijn omgeving en voor Max........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.