Deze week is de week waarin Max eigenlijk zijn gala zou hebben. 20 april is dit gala, maar zonder Max.
Ik weet nog goed vorig jaar het gala van Job. De spanning van te voren, althans toch wel bij mij, mijn jongen ging naar zijn eerste gala. In mijn tijd had je geen gala's, je een eindexamenfeest en dat was het. Geen jongens in pakken of meiden in galajurken, geen limo's of wat dan ook maar gewoon een eindexamenfeest, ook leuk maar niet te vergelijken met de gala's wat ze nu hebben. Je kunt je dus wel voorstellen dat ik heel blij was om te mogen gaan shoppen met mijn oudste voor een mooi pak uit te zoeken en eens echte schoenen, geen gympen maar gewoon leren schoenen.
Ik weet nog hoe trots ik me voelde toen mijn jongen uit het pasthokje kwam in zijn mooie pak. mijn jongen was ineens een vent en in mijn ogen een hele knappe vent. Ja dan moet je als moeder toch wel even slikken. Gelijk realiseerde ik me ook dat ik dit moment met Max nooit zou krijgen, ik zou met Max niet gaan shoppen voor zijn gala pak. Wat zou max er ook knap en mooi uit hebben gezien in een pak, wat voor een pak zou hebben uitgekozen? Op al die vragen krijg ik nooit meer een antwoord.
Natuurlijk hoort er ook goed vervoer bij een gala en Job en z'n vrienden hadden hun zinnen op een limo gezet. Wat vragen ze belachelike prijzen voor zo'n limo en natuurlijk waren er nog maar een paar limo's te krijgen. Aangezien de vrienden van Job de periode na Max steeds klaar hebben gestaan voor Job, hem opgevangen hebben, hem weer gewoon Job hebben laten voelen, besloten wij om de helft van de limo te sponsoren waardoor de jongens zelf nog maar een kleine bijdrage hoefden te betalen. En laten we eerlijk zijn ook deze kans krijg ik niet meer, ook daarvan weet ik nooit wat Max had uitgekozen, al denk ik dat hij wel met een volkswagenbusje had willen gaan , die vond hij wel erg leuk.
Dan is het zover de gala avond van Job, de limo reed de straat in en de buren kwamen allemaal kijken, is ook niet iedere dag dat een limo de straat in rijd. Daar kwamen de jongens, allemaal strak in het pak, de jongens die de afgelopen jaren bij ons over de vloer waren gekomen , waren ineens allemaal mannen. Wat zagen ze er stuk voor stuk geweldig uit. Die blije koppies in de limo met hun glaasje champagne. Zo geweldig, zo trots maar tegelijk ook zo verdrietig. wat had ik Max dit ook gegund, bah wat is het leven oneerlijk.
De limo vertrok en wij ouders snel richting kasteel Hoensbroek om de mannen aan te zien komen. Wat ik daar zag heb ik werkelijk nog nooit meegemaakt. Zo'n leuke vervoersmiddelen, zo'n mooie meiden in hun galajurken, alle jongens mooi in het pak. Wat een belevenis, alleen al daar staan kijken was een feest. Maar wat deed het ook pijn, dit was eenmalig terwijl we dat eigenlijk deze week nog eens mee hadden moeten maken. Ik had het echt zwaar en het is dan zo lastig want je wlit blij zijn voor Job en geloof dat was ik ook echt, ik was blij, trots, ontroerd, maar ook echt intens verdrietig.
Job heeft een topavond gehad, het was echt een geweldig gala voor hem en dat had hij verdiend, even een avond volledig losgaan, weer even gewoon lol maken en genieten.
Nu is het dus zover het is weer galaweek, vrijdag gaat het spektakel los in Hoensbroek, alle klasgenootjes, vrienden gaan naar het gala en dat hebben ze verdiend, daar hebben ze hard voor gewerkt, maar voor ons geen pak, geen limo, geen gekke boel en vrienden over de vloer, geen foto's op de rode loper, niets van dat. Al deze dingen had Max recht op, dit had hij moeten meemaken met z'n vrienden en vriendinnen. Hij had ook in een pak op de loper moeten staan en een onvergetelijke avond gehad hebben. Maar niets van dat. Alweer iets wat we niet meer mee gaan maken, alweer iets wat zomaar afgesloten wordt zonder dat we er aan begonnen zijn.
Het gala is maar het begin van alles wat komen gaat, eindexamens staan voor de deur, voor het eerst alleen met vrienden op vakantie gaan na het eindexamen, vervolg studie uitgekozen hebben, wel of niet op kamers noem maar op. Het gala is het begin voor een nieuw hoofdstuk, een nieuw hoofdstuk voor alle vrienden en vriendinnen van Max, voor alle klasgenootjes. Iedereen gaat verder, iedereen start met wat nieuws en Max.......Max blijft altijd 15 en dat is wat nu ineens heel hard binnen komt.
Korte inleiding
16 jaar geleden werd onze Max geboren. We hadden al een zoon en door de komst van Max was ons gezin compleet. Ik zeg was, want nu 16 jaar later is onze Max er niet meer. Max is op 29 oktober 2016 overleden. Hij was toen 15 jaar. Ineens ben ik de moeder van een overleden kind. Ineens staat mijn leven volledig op zijn kop en zit ik in een afschuwelijke nachtmerrie. Deze blog gaat over het overlijden van Max, wat het voor ons betekent en hoe ons leven binnen 1 seconden volledig op z'n kop is gezet en over alcohol bij jongeren. Ik hoop met deze blog wat steun te geven aan mensen die hun kind hebben verloren en mensen te wijzen op de gevaren van alcohol bij jongeren. Waarom alcohol bij jongeren omdat Max na een Halloweenfeestje is verongelukt, op dit feest heeft hij alcohol genuttigd waardoor hij letterlijk de weg kwijt was. Max was voor deze bewuste avond nog nooit op stap geweest, had nog nooit of bijna nooit alcohol genuttigd, dat wil zeggen hij heeft best wel eens een radler gedronken maar hij had totaal geen ervaring met alcohol of met de uitwerking van alcohol. Deze ontdekkingsreis in zijn korte puberbestaan is hem fataal geworden en ik hoop dat er een bewustwording gaat komen bij de jeugd en bij mensen achter de bar wat alcohol doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.