We hebben allemaal geleerd om dank je wel te zeggen als iemand iets voor je doet of je iets geeft. Dit is een beleefdheidsvorm. We zeggen het automatisch vaak zonder na te denken. Maar hoe zeg je bedankt tegen al die mensen in onze situatie.....waar moet je beginnen......is een gewoon dank je wel dan wel genoeg.....of of......ik weet het niet.
In ieder geval realiseerde ik me vanmorgen dat ik volgens mij nog nooit openlijk dank je wel tegen al die mensen heb gezegd.
Dank je wel voor al die mensen die er het eerste uur waren, die ik die beruchte nacht uit bed heb gebeld met het afschuwelijke nieuws en die vanaf dat moment betrokken werden in onze nachtmerrie.
Dit geldt ook voor de mensen die in de loop der tijd zijn afgevallen, het is ook niet niets voor iedereen, de ene kan het nou eenmaal beter er zijn voor de ander dan de anderen. Daarbij weet ik nu wat ik aan mensen heb en ook daar ben ik dankbaar voor.
De mensen die omdat het te moeilijk, pijnlijk werd even een stap terug hebben moeten zetten, maar er ondanks dat toch proberen te zijn, doormiddel van een berichtje, een bloemetje laten blijken dat ze met ons meeleven, het zijn echt de kleine dingen die het erom doen.
Mijn lieve vrienden die die nacht Job op hebben gevangen en hem veilig naar Maastricht hebben gebracht, die zelfde mensen die er al die dagen, weken maanden voor ons klaar stonden, meeehelpte waar nodig was en een luisterend oor boden en bieden wanneer ik het nodig heb.
Mijn lieve nicht die sinds die nacht zelf nachtmerries heeft en regelmatig misselijk en met buikpijn hiernaar toe kwam, ik regelmatig met de staart tussen haar benen naar huis heb laten gaan, maar die er iedere dag opnieuw waar was en is. Altijd bereid om te helpen, te huilen, te lachen er gewoon onverwaardelijk altijd is.
Mijn zus, die sinds dag 1 mijn rots is, die mij op het rechte pad houd, waar ik ben kan ventileren, die mij laat razen, huilen, schreeuwen, maar mij ook steeds weer terugfluit in de realiteit. Die mij onvoorwaardelijk steunt, die mij een schop onder mijn kont geeft maar mij ook afremt als ik te veel en te snel wilt. Bij wie ik er gewoon mag zijn.
Mijn andere zus, die niet oordeelt, luistert en er is als ik het nodig hebt. Die mijn pijn en verdriet ziet en mij de schouder biedt om te huilen. Die ondanks haar drukke agenda een keer per week een gaatje voor mij vrij houd of ik wil of niet.
Mijn lieve vriendinnen waar ik niet meer zonder kan, die een heel speciaal plekje in mijn hart hebben. Die de laatste 17 maanden iedere dag voor mij klaar stonden, er altijd waren. Met wie ik een geweldige reis heb gemaakt,met wie ik keihard gezongen heb bij U2, met wie ik lach, huil, drink, vecht maar die ik vooral bewonder. Zonder die meiden had ik niet recht blijven staan.
Mijn familie die ook dit grote gemis en verdriet delen en er toch proberen te zijn. Die ook niet weten hoe en wat ze kunnen en moeten doen maar het proberen. Ieder op zijn eigen manier en met zijn eigen kwaliteit.
Alle lieve mensen die het afgelopen jaar in mijn leven zijn gekomen, jullie weten niet hoe kostbaar jullie zijn. Ook jullie helpen mij steeds weer een stukje verder of halen mij even uit de realiteit.
En dan de klasgenootjes, Trevianum, de docenten, de directeur......waar moet ik beginnen......wat een geweldige groep mensen zijn jullie, de verhalen, foto's, beelden alles wat van jullie hebben gekregen is goudwaard. Dankzij jullie hebben we een deel van Max gekregen wat we anders nooit hadden geweten. Wat ben ik trots op deze groep jongeren, die nog steeds komen, die nog steeds berichtjes sturen, die nog steeds betrokken zijn. Z'n lieve vriendinnetje die een geweldig stuk voor en over Max heeft gemaakt, een stuk waarin ze ons haar strijd tegen de pijn, verdriet en haar acceptatie laat zien, iets waar ik nog heel veel van kan leren, wat een bijzonder mooie meid is dat.
Ik zal echt wel mensen vergeten zijn, maar weet dat ik dankbaar ben voor alle kleine dingen, berichtjes of wat dan ook. Ik realiseer me echt wel dat dit voor alle mensen die dichtbij ons staan net zo'n drama is als voor ons en jullie zijn er toch altijd. Ik ben niet altijd even leuk, tactvol, aardig, gezellig maar vergeet nooit dat ik jullie allemaal echt wel waardeer.
We zijn nu bijna 1,5 jaar verder en iedere dag is het een strijd, ik ga 2 stapjes vooruit en weer 3 achteruit maar dankzij jullie allemaal zet ik stapjes. Dus bij deze Dank jullie wel........ik kan het niet zonder jullie xxxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.