Max.....wie is Max

Al maanden ben ik hier mijn verhaal aan het posten over het grote verlies van Max, maar ik heb eigenlijk nog nooit verteld wie Max eigenlijk is. Max was een mooie, lieve, bijzondere, grappige,slimme, creatieve jongen. Maar ja dat zal iedere moeder wel zeggen over haar kind.
Dus ik ga jullie maar eens meenemen naar 6 december 2000 de dag dat ons gezin compleet werd.

6 december 2000
Op die dag na een hele zware bevalling kwam onze Max 3 weken te vroeg op de wereld. Vanaf de eerste dag wist hij iedereen te verleiden met z'n grote ogen en lange wimpers. Max was de eerste maanden een huilbaby, sliep alleen maar op mijn buik. Max had vanaf dag 1 een speciale band met zijn vader en dat is eigenlijk altijd zo gebleven.

Naarmate hij ouder werd veranderen hij in een vrolijke, eigenwijs dreumes/peuter. Max had maar een boodschap, "kan Max zelf" dat zei hij bij alles en eerlijk is eerlijk meestal kon hij het ook nog wel.

Als klein kind was Max al verzot op lekker eten, olijven, feta, garnalen, mosselen noem maar op Max smulde ervan.  Onze kleine bourgondiër.
Eerst het kinderdagverblijf en later ook op de peuterspeelzaal had Max het naar zijn zin, spelen met andere kinderen, lekker knutselen en tekenen vond hij echt leuk. Ook thuis speelde hij uren met zijn broer. Al van kleins af aan was Max creatief, hij tekende en schilderde graag en maakte de mooiste kunstwerken.

Met 4 jaar ging hij naar de basisschool, ook op de basisschool zijn er nooit echt problemen geweest. Max was leergierig en al snel kwamen we erachter
dat Max zich verveelde en meer kon en wilde, dus er werd een klas overgeslagen. Iets waar ik als mama best wel moeite mee had, ik gunde mijn kind zo om lang kind te zijn ze moeten al zoveel. Maar ja Max wou en kon meer en ja dan kies je voor het welbevinden van je kind. Dus daar ging mijn kleine Max ineens een klas verder dan gepland. Max had veel vriendjes en was of bij andere spelen of ons huis hing vol kinderen. In alle jaren basisschool ben ik een keer op school moeten komen en toen werd de spiegel wel heel erg voor gehouden, de juf van Max had iets gevraagd aan Max en schijnbaar had hij daar geen zin in, hij antwoorden met de volgende woorden"Tschh wat jeukt mij dat" oeps dat was wel een zin die ik regelmatig gebruikte, hahahhahha ineens was daar een kopie van mij, dan kan je toch niets anders als je schamen en heel hard lachen.

Dat was de enige keer dat ik bij een juf moest komen, verder weet ik zeker dat Max een geweldige lagere school tijd heeft gehad.

Ook thuis was het een makkelijk kind, uren bouwen met de lego samen met zijn grote broer, spelen op de nintendo of lekker op de bank tv kijken. Max genoot van alles, was eigenlijk altijd wel vrolijk en kan me niet echt een lastig voorval herinneren. Max genoot van de vakanties die we als gezin maakten, zeker Italië was wel zijn favoriete land. Het weer, het eten, en de ijsjes maakten deze reizen voor hem compleet. Dat zijn dan ook wel de dingen die ik nu heel erg mis. Het niet meer samen dingen kunnen ondernemen. Max was eigenlijk in alles wel goed behalve sporten, dat was niet voor Max weggelegd. Hij heeft geprobeerd te voetballen, maar hij vond zijn eigen schaduw volgen leuker dan de bal volgen. Geen toptalent dus hahhahhah. Ook judo was maar voor korte duur, een keer op de mat gegooid worden was genoeg om daar mee te stoppen en zwemmen was ook iedere week een strijd dus bij het behalen met het B diploma zijn daar ook maar mee gestopt.

Max was een heel ander kind als zijn broer, Job ging mee met de mode, vond het belangrijk om merkkleding te dragen en luisterde ook naar muziek die hip was. Max niet, Max boeide het niet waar zijn kleren vandaan kwamen, luisterde naar alternatieve muziek en ging zijn eigen weg, of mensen hem aardig vonden of niet daar kon Max niet wakker van liggen, dat had hij echt van zijn vader. Max was Max en dat was genoeg. En ik denk dat daarom iedereen ook een zwak had voor Max, hij had iets, hij was bijzonder.


Met 11 jaar ging Max naar Trevianum, mijn kleine jongen naar de grote school, in de grote mensen wereld. Max was er klaar voor, hij ging naar de artistroom op vwo, ondanks het advies Gymnasium. Ik zo trots als een pauw, mijn creatief kind, ik had hem al bijna ingeschreven voor de kunstacademie. Helaas heeft hij maar een jaar op de artistroom gezeten, als snel kwamen we er achter dat Max meer geprikkeld moest worden dus in de tweede ging hij toch naar het gymnasium. Beste keuze ooit, hij kwam terecht in een hele leuke klas en maakte heel snel vrienden, vrienden die hij tot het laatste heeft gehad en die nu nog af en toe langskomen. Max had het leuk op school, ging nooit met tegenzin en heeft eerlijk is eerlijk ook nooit hard hoeven te werken, ik denk dat ik Max in het totaal een uurtje per week heb zien leren. Max was gewoon slim, lette goed op en kon het goed aan zonder veel moeite te doen. In die tijd kreeg hij een nieuwe liefde.....gamen. Max zat de hele dag te gamen als je hem de keuze gaf.  Online met zijn vrienden, hoofdtelefoon op zat hij in de virtuele wereld, je hoorde hem lachen, schelden en tactieke bespreken met zijn vrienden maar vooral heel veel lachen. Uren zat hij boven achter zijn pc. We hebben ons daar wel eens zorgen om gemaakt maar hij haalde goede punten, deed zijn taakjes in huis dus we hebben hem gelaten.

Zijn andere grote liefde was onze hond, Bono was zijn beste vriend. Max was echt gek op onze hond, Liet hem trouw uit en speelde met hem. Bono heeft ook de eerste weken na het overlijden van Max echt lopen zoeken en toen Max hier opgebaard lag bracht hij al z'n speeltjes naar Max toe.

Bono troost ons nog allemaal iedere dag, hij voelt ons verdriet en is sinds het overlijden van Max niet meer de Bono die hij was. Zo zie je maar dat ook een hond rouwt.

Max heeft echt een fijne tijd gehad op trevianum, leuke vrienden had hij en hij genoot van alles. Zeker na de reis in Griekenland was er iets speciaals met deze groep mensen gebeurt, ze waren allemaal opengebloeid en nog hechter geworden. Max was er zelfs verliefd geworden, op zijn eerste vriendinnetje. Ik snap waarom hij verliefd is geworden op dat meisje, wat een bijzonder kind. Griekenland was een geweldige reis voor deze groep mensen, hoe zuur is het dan dat deze geweldige ervaring in een klap een week later wordt overschaduwd door het afschuwelijke drama wat zich heeft afgespeeld. Voor deze groep mooie bijzondere mensen is het leven ook in een klap veranderd, dit horen jongeren niet mee te maken. En geloof me het zijn echt bijzondere mensen, stuk voor stuk. Ze hebben allemaal een plekje in ons hart.

Natuurlijk waren er ook weleens mindere dagen en ook Max had zijn nukken, maar die waren op een hand te tellen. Max was nog niet toegekomen aan echt te puberen, hij was niet echt brutaal, deed over het algemeen wat hem gevraagd werd en was betrouwbaar.  Het was echt een bijzonder kind en dat zeg ik natuurlijk als mama, maar als ik zie wat hij voor andere heeft betekent en nog doet, dat hij nog steeds herdacht wordt en zijn dood zoveel indruk, zoveel verdriet bij heel veel mensen heeft achtergelaten moet toch wat betekenen. Als je terug kijkt in de geschiedenis zie je heel vaak dat bijzondere mensen jong sterven, misschien behoort Max wel tot die groep bijzondere mensen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik ontzettend trots ben op mijn Max, dat hij een leegte heeft achtergelaten die niets en neimand kan opvullen en dat hij iedere dag meer en meer gemist wordt. 

Ik hoop dat ik jullie zo een beeld heb gegeven over onze Max, ik kan nog uren doorschrijven, er is zoveel meer te delen en te vertellen over Max, maar zal jullie niet te lang ophouden.

Max leeft in ons allemaal door en door zijn verhaal te delen, te vertellen zal hij verder leven in ons.