De laatste tijd, zeker vanaf dat ik niet meer aan het werk ben, voel ik me alleen. Dat klinkt misschien heel raar, want ik heb echt wel hele lieve mensen om mij heen die altijd klaar staan als ik ze nodig heb, althans altijd proberen klaar te staan. Ik zal het proberen uit te leggen....
Het gevoel van alleen zijn is een gevoel wat in mij zit, ik kan de hele dag mensen om mij heen hebben en het leuk hebben maar dan nog voel ik me alleen. Niemand begrijpt of voelt wat ik voel en dat is logisch want dat kan ook niet. Ik heb het gevoel in een cocon te zitten, dus ik ben er wel maar ook weer niet. Ik zeg ook wel eens ik voel me net een zombie, iedereen om mij heen leeft en ik kijk erna maar doe niet mee.
Ik zit op mijn eilandje en soms komen mensen bij mij langs, praten met mij, lachen met mij, zijn er echt voor mij maar vertrekken ook weer en laten mij achter met een leeg, doelloos gevoel. De mensen die vertrekken gaan weer verder met het leven zoals het hoort, gaan naar hun kinderen, moeten werken, gaan sporten noem maar op en ik moet en hoef helemaal niets. Dat klinkt misschien lekker niets moeten maar geloof me het is een heel nutteloos gevoel. Dat is ook als ik naar mensen toe ga, dat is heerlijk even van mijn eilandje af, even een kijkje nemen in de echte wereld maar ik ga altijd alleen terug naar mijn eilandje, kruip weer in mijn cocon. Dat doe ik niet bewust dat gebeurt vanzelf, als we de straat in rijiden voel ik de leegte al over mij heen vallen, dan voel ik mijn maag in elkaar krimpen en trek ik me terug. Geloof me dat is een heel naar gevoel.
Zelfs mijn man is weer begonnen deel te maken uit de grote wereld en het leven, hij werkt weer en zegt te kunnen genieten van hele kleine dingen zoals de vogeltjes die fluiten of de zon die schijnt, ik denk dan alleen maar welke vogeltjes en waar schijnt de zon. Ik ben blij, trots maar stiekem ook wel jaloers dat hij dat kan en ziet, dat hij weer deel uitmaakt van de wereld en het leven. Hij zegt ook dat het niet meer zo is als voorheen maar hij doet het wel. Ook mijn oudste, mijn lichtpuntje doet het, hij gaat naar school, woont op kamers, heeft leuke vrienden en geniet van het studentenleven. Dat is echt mijn zonnestraaltje, ben zo ontzettend trots op die jongen, wat een veerkracht, wat een mooi mens.
Maar je kan je misschien wel voorstellen dat als je iedereen om je heen ziet leven, werken, genieten, dat je je dan toch wel eens afvraagt wat moet ik nu nog. Waar vind ik nog mijn levensvreugde, mijn wil uit? Op dit moment lijkt het net of ik alleen maar kan terugkijken naar hoe het was en dromen over hoe het kon en had moeten zijn. Ik heb Max opgesloten in mijn cocon en op die manier houd ik me vast aan alles wat met Max verbonden is. Daarom is dit ook zo'n lastige periode voor mij. Net het gala geweest, 29 april is Max er al 1,5 jaar niet meer en zo kan ik nog heel veel dingen benoemen waarom deze periode lastig is.
Ik realiseer me dat door Max vast te houden in mijn cocon ik geen ruimte heb om andere erbij te laten en ik zelf ook niet te lang uit de cocon kan blijven. Maar door dat te doen blijf ik me alleen voelen en kan ik geen stapje zetten in de wereld buiten de cocon. Op dit moment voelt het veilig op mijn eilandje en in mijn cocon, ik kom soms van het eiland af en er mogen mensen op mijn eiland komen, nu ben ik er nog samen met Max, houd ik hem nog vast en bij mij, ooit komt de tijd dat hij een vlinder mag worden en uit mag vliegen maar nu nog niet......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.