Paniek

Sinds het overlijden van Max heb ik regelmatig last van paniekaanvallen.
Wat is een paniekaanval eigenlijk:

Een paniekaanval is een plotselinge golf van intense angst of intens onbehagen die binnen enkele minuten een piek bereikt. Een paniekaanval herkent u aan vier of meer van de onderstaande symptomen:

• Hartkloppingen, bonzend hart of een versnelde hartslag
• Transpireren
• Trillen of beven
• Gevoelens van ademnood of verstikking
• Het gevoel hebben naar adem te moeten snakken
• Pijn of een onaangenaam gevoel op de borst
• Misselijkheid of maag- of buikklachten
• Een gevoel van duizeligheid, onvastheid, licht in het hoofd zijn of flauwvallen
• Koude rillingen of opvliegers
• Een verdoofd of tintelend gevoel
• Gevoelens van onwerkelijkheid of het gevoel vervreemd te zijn van uzelf
• Vrees om 'gek te worden'
• Vrees om dood te gaan

Dit omschrijft een paniekaanval wel goed, ik herken me in veel van deze punten en geloof me het is een afschuwelijk gevoel. Je hebt inderdaad het gevoel dat je dood gaat, je gaat hyperventileren en raakt daar dan weer van in paniek, daardoor blijf je vaak in een cirkel hangen die doorbroken moet worden, of je moet er in mee gaan. Mijn psycholoog zegt altijd het is net als terecht komen in een draaikolk, er tegen in zwemmen heeft geen zin dan verdrink je, terwijl als je je mee laat vloeien door de stroom je weer vanzelf boven komt. Daar zal zeker een kern van waarheid in zitten maar geloof me als je in een aanval zit wil je alleen maar eruit, hoe dan ook.

Verdere tips die ik gehad heb zijn:

- Begrijp hoe een paniekaanval ontstaat

Geloof me dat weet ik echt wel, dat maakt het voor mij juist niet makkelijker. Ik weet dat je moet proberen controle over je angst moet hervinden maar pfffff het is me nog niet vaak gelukt.

- Weet dat de angst minder wordt.

Dat klopt een aanval begint heel hevig maar over het algemeen wordt hij ook weer minder en neemt hij volledig af.

- Leid je zelf af

Dit is de beste tip, wat voor mij helpt is gaan lopen, dat heeft mijn zus me geleerd. Als je loopt kan je je niet focussen op je paniek, op je gedachte, waardoor je ademhaling rustig wordt en je weer langzaam tot rust komt. Ook praten helpt, gewoon over ditjes en datjes dat kan zeker in het begin van een aan val helpen.

- Focus op je ademhaling

Dat vind ik heel lastig, ik ga namelijk hyperventileren als ik dat doe.

Dist is even een theoretisch stukje over paniekaanval. Dat klinkt misschien niet zo zwaar maar geloof me ik vind een paniekaanval het verschrikkelijkste gevoel wat je kan krijgen.

Sinds gisteren zit ik weer in de paniekmodus, mijn ademhaling is oppervlakkig, ik ben trillerig, transpireer en mijn maag doet ontzettende pijn. Heel veel mensen vragen dan wat is de aanleiding en weet je ik heb geen idee, het overvalt mij ook iedere keer.

Nu was het weekend het een 1,5 jaar geleden dus dat zal wat extra lading hebben gegeven, verder komt de rechtszaak hopelijk snel er aan, er stond een datum maar de tegenpartij kan dan geloof ik niet dus nu gaat de rechter kijken of de zitting wel of niet of de geplande datum door kan gaan. Geloof dat roept iedere keer zo'n onrus. je wilt niet weten hoe vaak de zaak al uitgesteld is. Daar ga ik kapot aan. Laat de zaak toch voorkomen, laat een beslissing vallen en geef ons eindelijk de ruimte om te gaan rouwen en dit afschuwelijke stuk een plekje te geven. 

Verder realiseer ik me dat mijn leven niets meer is van wat het was, dat heb ik al vaker geschreven, maar nu ik weet dat werken er voorlopig niet meer inzit en ik dus even geen functie heb ik daar toch wel onrustig van wordt, weer een stukje indentiteit kwijt. Weer een stukje "oude"Marie-josé los moeten laten. Klinkt heel raar want van het moeten gaan werken raakte ik ook in paniek, ik denk dat alles wat verandering veroorzaakt nu paniek bij op roept. Het is zo frustrerend dat ik heel veel wil maar het echt gewoon niet kan. Ik word angstig als ik zeg dat ik het even niet kan.

Leven met het verlies van Max is een dagelijks strijd van emoties en daar valt paniek ook onder en de paniek beheerst nu even mijn leven. Ook deze fase hoort erbij en het enige wat ik kan doen is er aan toegeven dat het nu is zoals het is en gaat zoals het gaat. Helaas hebben we nergens controle over al denken we allemaal van wel.