Eindexamens.....

Vandaag is de laatste dag van de eindexamens, Max zou gisteren z'n laatste examen hebben gehad, natuurkunde. Voor alle examenkandidaten begint nu eindelijk hun welverdiende vakantie, natuurlijk is het ook een spannende periode, zijn ze geslaagd ja of nee? Maar laten we van het beste uitgaan.

Veel van de jongeren gaan in deze periode lekker met vrienden op vakantie. Job is vorig jaar met z'n vrienden naar Spanje gegaan, 8 dagen zon, zee en..... Max zou volgens zijn vrienden met de fiets naar Polen gaan, ja je leest het goed Polen en op de fiets. Vraag me niet waarom of wie z'n idee dit was maar ze zouden met z'n drietjes naar Polen fietsen. Dit past wel bij deze jongens, vooral niet standaard maar iets doen wat net iets anders is als de rest. Helaas geen eindexamens, geen reisje met vrienden voor Max. Geen eindexamenfeest, en geen diplomauitreiking.

Zo raar dat ineens deze periode afgesloten wordt, een periode van het zien groeien van je kinderen. Ik heb Max en z'n vrienden zien opgroeien van onhandige brugmuggen naar  pubers en nu bijna volwassenen mannen. Max is helaas niet mee gegroeid, hij blijft altijd de puber van 15 jaar. Iedereen gaat nu uitwaaien, gaat een andere richting op, misschien wel op kamers en staan aan het begin van een heel nieuw leven. Het studentenleven, als ik het bij Job zie dan is dat een heel leuk leven.

Wat had Max gaan doen, welke richting, was hij op kamers gegaan, was hij met vrienden meegegaan of alleen? Op al die vragen krijg ik geen antwoord meer, wat had ik deze periode graag met hem mee willen maken. Vorig jaar heeft Job deze stappen wel gezet maar door de omstandigheden heb ik deze niet bewust meegemaakt, zat te vol met eigen emoties om ervan te kunnen genieten. Gelukkig weet ik nu dat Job het leuk heeft, zijn draai gevonden heeft en het goed doet.

Iedereen gaat verder en door, begint aan een nieuwe uitdaging, Max niet Max blijft vooraltijd 15 jaar, voor altijd een leerling van Gym 5 op Trevianum. Misschien vind ik het daarom moeilijk, iedereen neemt afscheid en wij blijven hangen, blijven achter. Klinkt misschien heel raar maar zo voelt het wel. Er wordt een periode afgesloten, alleen start er voor ons geen nieuwe. Wij blijven samen met Max achter. Ik moet wel zeggen dat ik zo ontzettend trots ben op deze groep jongeren, deze kanjers van trevianum, ze hebben het bijna allemaal toch gefikst. En die het nu niet gehaald hebben komen er volgend jaar wel. Jullie hebben dit allemaal zo verdiend. Van sommige weet ik wat ze gaan doen, en ik weet zeker dat die er wel gaan komen, die gaan beginnen aan een geweldige studententijd.

Ook al weet ik dat nu deze fase, deze lieve jongeren moet laten gaan, moet loslaten en ik daardoor een stukje van Max moet loslaten voelt het heel dubbel, loslaten is niet mijn sterkste kant dat weten jullie inmiddels wel. Een ding weet ik zeker met deze groep jongeren blijf ik altijd verbonden, we delen allemaal een stukje Max in ons hart en dat nemen we overal mee naar toe.